Liefdesverdriet om verboden liefde

Ik kan op de een of andere manier mijn account niet meer in dus vandaar een nieuw account. Mijn oude account was Jack2009 voor het geval iemand dat nog naar boven kan halen. Daar staat in het kort mijn situatie beschreven.

Even korte samenvatting. Al lang samen met man, ernstig gehandicapte dochter die 24/7 van ons afhankelijk is, ik voel me al lang niet meer gelukkig in relatie, we leven als broer/zus maar kan vanwege intensieve zorg, aangepaste woning en voorzieningen en financiele situatie niet weg bij partner. Ik ben wel aan het kijken wat wel kan maar dat is een proces. En daar gaat dit topic niet over.

Ik ben verliefd geworden op iemand anders. Op vakantie zonder gezin. Ik realiseerde me pas dat ik gevoelens voor hem had toen ik onderweg naar huis was. En eigenlijk dacht ik dat ik meer verliefd was op het verliefd zijn en de aandacht dan op hem. Ik vind hem namelijk niet knap, te oud en bovendien woont hij heel ver weg van de bewoonde wereld in Schotland. Maar hij gaf me het gevoel dat ik de mooiste, leukste en meest bijzondere vrouw op de wereld was. En dat gevoel heb ik al heel lang niet meer gehad. Misschien wel nooit zo zoals hij naar me keek, de dingen die hij zei en stuurde. Heel bijzonder.

Op vakantie zelf is er niet echt iets tussen ons voorgevallen maar na thuiskomst zijn we gaan appen. En opeens had hij een trip naar NL geboekt en hebben we samen tijd doorgebracht. Geen seks maar wel veel zoenen en knuffelen en heel intens en fijn. En stiekem.

Dat is nu 3 weken geleden en sinds een paar dagen hebben we alle contact verbroken op mijn verzoek. Dat heb ik gedaan omdat ik helemaal gek werd van mezelf. Ik mis hem zo erg, kan de gedachte dat ik hem misschien wel nooit meer ga zien amper verdragen. Ik vraag me constant af met wie hij is en wat hij aan het doen is en kan alleen nog maar aan hem denken. Het leidt me enorm af en deze relatie heeft uiteraard geen toekomstperspectief. Ook niet als ik bij partner zou weggaan.

Hij was verdrietig maar begreep het. Hij zat ook in tweestrijd. Hij is vrijgezel maar wil natuurlijk ook niet verliefd zijn op iemand die niet beschikbaar is. Dus sinds 3 dagen hebben we geen contact meer. Zodra ik alleen ben kan ik alleen maar janken zo verdrietig ben ik. Nooit gedacht dat ik zulke sterke gevoelens zou kunnen hebben voor iemand die ik net pas ken.

Ik heb de afgelopen dagen al vaak op het punt gestaan om het terug te draaien maar ik weet dat ik dat niet moet doen. Ik moet gaan uitvinden wat ik wil met m'n leven en hoe ik verder wil met mijn relatie en daar kan ik die afleiding niet bij gebruiken. Dat moet ik echt zonder hem doen. Bovendien hebben we sowieso geen toekomst en als je zo ver bij elkaar vandaan woont en met mijn onmogelijke situatie.

Uiteraard weet niemand dit en is er niemand met wie ik hierover kan praten. Vandaar dit topic. Misschien zijn hier mensen die weten wat ik doormaak en me kunnen helpen om sterk te blijven. Moest ook gewoon even ergens mijn verhaal kwijt.

Maan schreef: ↑

16-11-2022 14:15

Och vrouw wat een verdriet.

Vreemdgaan vind ik niet (nooit) goed te praten maar ik kan me wel inleven in de situatie waarin je zit. Iemand die jou weer vrouw, weer jezelf laat voelen. De gezinssituatie waarin je zit heeft dat vast een hele tijd niet toegestaan. En nu weet je wat ook kan zijn en kan/mag het niet. Dat moet dubbel zuur voelen.

Weet je zeker dat je écht niet bij partner weg kan? Ook al wordt het moeilijk?

Nee dat weet ik niet zeker. Dat is een optie al is het geen gemakkelijke. Ik heb behalve een beetje pgb nu geen inkomen dus een huis kopen kan ik niet. Of je in mijn situatie zomaar in aanmerking komt voor een aangepaste huurwoning vraag ik me af. We zijn niet getrouwd dus ik heb ook geen recht op alimentatie ofzo.

Bovendien vraag ik me af of mijn dochter dit gaat trekken. Naast een verstandelijke beperking, ernstige epilepsie en CP heeft ze ook ASS. Teveel spanning triggert de epilepsie, teveel drukte en veranderingen ook. Ik vraag me af of ik het haar aan kan doen. Ze heeft ons allebei zo hard nodig.

Ik dacht eerst dat we moeten wachten tot zij het huis uit gaat maar als het aan partner ligt dat is dat voorlopig nog niet het geval. Ik denk ook niet dat hij uit elkaar wil. Hij zal ervoor willen vechten en ik weet niet of ik dat nog kan. Ik voel het gewoon niet meer.

Maar deze man gaat het sowieso niet worden. Te ver weg. Of ik nou wel of niet bij partner weg ga. En dat doet nu vooral zo'n pijn. Ik weet dat het niet om hem gaat rationeel gezien maar emotioneel is dat nu gewoon ff ruk.

Attraverso schreef: ↑

16-11-2022 14:24

Het was ook een beetje een vlucht uit je situatie denk ik.
Vreemdgaan is niet goed te keuren maar je hebt het niet makkelijk in het leven.
Je schrijft nergens dat je relatie slecht is, enkel dat jullie als broer en zus leven. Kan daar geen nieuw leven ingeblazen worden denk je?
Sterkte.

Ik denk dat het gevoel op is. Begrijp me goed. Hij is mijn beste vriend. Hij is de enige die begrijpt in wat voor situatie wij zitten. En hij is de beste vader die ik voor mijn dochter had kunnen wensen. Echt. Maar ik voel het niet meer. Al heel lang niet meer. We hebben al 3 jaar geen intimiteit meer. Geen seks, geen knuffel, niks. Ik denk dat hij vindt dat het aan mij ligt en misschien is dat ook wel zo.

impala schreef: ↑

16-11-2022 14:35

Dat je zwaar verliefd bent zegt niks over de kans van slagen van een relatie. Of wel eigenlijk, hoe meer je van het padje raakt door iemand, hoe groter de kans dat het een bevlieging is. En dat je eigenlijk niet bij elkaar past. Dat is mijn ervaring.
Ze kent die man amper. Ze is vooral verliefd op wat ze in haar eigen hoofd van hem maakt. Hij heeft haar veel speciale aandacht gegeven, dat geeft gewoon een fijn gevoel. Vooral als je dat lang gemist hebt.

Ik ga uiteraard niet mijn partner verlaten voor een man die ik amper ken. En door de afstand - met vliegtuig, ferry en auto was hij 15u onderweg naar NL - zie ik ons niet een relatie aangaan. Ik blijf altijd aan NL gebonden door dochter.

impala schreef: ↑

16-11-2022 14:38

Dat zou ik doen ja.

Dat is wel iets dat ik een optie vind. Partner in eerste instantie niet denk ik - hij is vrij traditioneel - maar misschien op een gegeven moment wel. Durf dat niet te voorspellen. Ik wil daar volgend jaar over in gesprek gaan. Nu is niet een goed moment. Partner heeft een rotjaar gehad op medisch vlak en ook met dochter hebben we vaak in het ziekenhuis gezeten. Partner roept vaak dat hij dit een heel zwaar jaar vindt. Ik wil hem even de kans geven zich te herpakken.

Maar deze man ben ik kwijt. Die wil geen scharrel zijn naast mijn relatie. Plus veel te ver weg. En dat voelt kut.

Ik moet met dochter naar therapie. Reageer later weer. Ik vind het heel fijn jullie reacties. Dank!