Maakt partner misbruik van mijn situatie??

Ik heb een nieuw profiel aangemaakt ivm herkenning.

Ik val met de deur in huis. Ik ben zo een type vrouw dat afhankelijk is van haar partner (niet financieel).
Ik voel dat hem dat soms irriteert maar regelmatig ook wel fijn vindt omdat hij dan een veilig gevoel heeft over onze relatie.

Voorafgaand:
Ik was net los van mijn ex (de vader van mijn kind) en van het drama tussen ons. Ik was daarna een wrak, liep met veel opgekropte en weggestopte emoties rond, maar was vastbesloten om mijn leven met kind weer op te pakken.
Kind had en heeft amper contact met vader.

Ik ging na een tijdje weer daten en huidige partner kwam op mijn pad. Niet mijn type, ik zag er meer een vriendschap in, want ik genoot daarnaast ook weer van het vrijgezellenleventje en had regelmatig dates met andere leuke mannen.

Huidige partner haalde alles uit de kast om mij te veroveren, was er altijd voor mij en kind en beloofde op me te blijven wachten tot ik klaar was voor een relatie met hem.

En toen stortte ik in. Volledig. Mijn hele verleden met mijn ex kwam als een boemerang weer bij me terug en verlamde me zowel psychisch als lichamelijk. Ik had het niet verwerkt en alle spanning en stress die zich een paar jaar lang had opgehoopt In mijn lichaam barstte als een vulkaan weer naar buiten.

Ik kwam in een burn-out terecht en mijn lichaam wilde niet meer meedoen.
Huidige partner stond onmiddellijk voor mij en kind klaar en we groeiden nog dichter naar elkaar toe. Ik zag zijn zachte zorgzame kant steeds meer en werd verliefd op hem.

We zijn al een paar jaartjes verder (lat-relatie) . Ik ben nog steeds niet hersteld en volg diverse therapieën om opnieuw mijn lichaam en geest wat sterker te maken. Maar ik moet noodgedwongen vaak een beroep doen op partner, ook ivm kind.
Of omdat ik soms emotioneel nog steeds zomaar kan instorten. Hij luistert dan ook écht en denkt zeker met mij mee, staat voor mij klaar, maar soms, héél soms, krijg ik het gevoel dat hij de situatie zoals deze momenteel is wel prima vind.

Een klein vb: omdat ik regelmatig paniekaanvallen heb durf ik sinds mijn instorting geen auto meer te rijden, soms lijkt het alsof ik het verleerd ben. Partner rijdt mij overal heen. Als ik soms aangeef dat ik overweeg om opnieuw rijlessen te nemen ontmoedigt hij mij iedere keer: 'je bent te paniekerig'

Als ik aangeef misschien weer opnieuw een paar uurtjes te willen gaan werken, ontmoedigt hij mij weer (je hebt nu al nauwelijks energie, je gaat dat echt nog niet aan kunnen).
Net alsof hij bang is dat als ik stappen vooruit zal zetten ik als een vogeltje uit de kooi zal ontsnappen.

Heel soms heb ik hem echt dringend nodig voor hulp en ik merk en voel dat zijn zachte kant dan verdwijnt, omdat hij weet dat ik geen andere optie heb op die dag.
Hij wordt bot, snauwerig en durft wat meer zijn minder goede eigenschappen te tonen. Niet overdreven, maar genoeg dat ik op eieren moet lopen.
In een betere periode (waarin het dan iets beter met mij lijkt te gaan en ik weer stapjes vooruit zet en plannen voor de toekomst maak) is hij weer heel zacht en lief, soms té lief, maar ontmoedigt hij mijn toekomstplannen weer.

Ik merk ook dat zijn interesse in kind enorm af begint te nemen. Daar waar hij voorheen met kind dingen ondernam vergat hij een paar maanden geleden zélfs diens verjaardag. Toen ik hem eraan herinnerde (via telefoon) deed hij de afspraak erop (een week later) alsof zijn neus bloedde. Feliciteerde kind niet eens. Hij zit heel erg op zijn geld en ik weet dat hij gewoon geen kado wilde kopen. Hij klaagt regelmatig dat de kado's voor zijn nichtjes hem onnodig geld kosten.
Ik was die dag zo moe en ziek dat ik de kracht niet had om daar nog ruzie over te gaan maken. Kind had gelukkig niet door en was eigen verjaardag allang weer vergeten.

Ik voel echt dat hij mijn afhankelijkheid echt prima vind. Ik heb het al een keer op tafel gebracht, met voorbeelden, maar hij ontkent en dan vertoont hij een tijdje motiverend gedrag om vervolgens laterweer in zijn oude patroon terug te vallen.

Ik ben nog steeds niet hersteld, soms is het twee stappen vooruit en een weer terug,dus ik heb nog een lange weg te gaan.
In die zin heb ik zijn hulp nog een tijdje nodig,ook ivm kind (hij is wel een betrouwbare back-up) en ik hou absoluut van hem.
Hij heeft écht fantastisch voor ons klaargestaan toen ik een tijdje bijna alleen maar in bed kon blijven liggen.
Maar ik voel dat er iets niet helemaal klopt in deze relatie....ik weet dat als ik niet was ingestort en ziek was geworden ik niet voor een relatie met hem zou zijn gegaan. Dat weet hij vast ook wel, maar mijn ziekte heeft ons wel dichterbij elkaar gebracht waardoor ik wél toen verliefd op hem ben geworden.
Ik ben ook na mijn instorting erg achteruit gegaan qua uiterlijk en zit noodgedwongen veel thuis. Hij weet heus wel dat ik momenteel niet echt een 'interessante partij" zou zijn voor een andere man.
Dus er is geen concurrentie voor hem.

Ik raak soms ook in paniek bij de gedachte dat we uit elkaar zouden gaan, maar weet niet goed of dat nu is omdat ik van hem hou of omdat ik zo afhankelijk van hem ben geworden.
Op sommige dagen mis ik mijn oude leventje en voel ik echt een boosheid opkomen richting hem. Hij werkt, gaat uit, reist veel en ik zit veel thuis. Hij komt langs, kookt iets, doet wat klusjes in huis, we gaan met elkaar naar bed en zijn leven draait daarna verder. Mijn zwakheid komt hem goed uit dan, want ik kan niet veel kanten uit en dat maakt me boos en verdrietig.
Maar dan als ik weer ben ingestort staat hij er weer,vangt me fantastisch op en ben ik dankbaar voor hem in mijn leven.
Ik droom en huil soms om de oude Sonia, die zelfstandig, onafhankelijk en vol energie in het leven stons. Ik ben die ergens kwijt geraakt en mijn lichaam doet niet meer mee.

Soms denk ik dat juist zijn hele aanwezigheid mijn herstel in de weg zit. Hij ontmoedigt stappen die ik wil zetten om te groeien. Hoe zieker ik ben, hoe dichter ik naar hem toe trek. Ik denk dat hij wel weet dat mijn ziekte ervoor zorgt dat ik op dit moment te zwak ben om hier iets aan te kunnen veranderen.
Ik voel het aan alles en ik ben soms zo boos en verdrietig. Ik weet namelijk echt niet wat ik voor hem zou voelen als ik weer 100% de oude Sonia zou zijn


Jullie inzichten zijn welkom

Pikachu schreef: ↑

03-07-2022 22:06

hij maak tjou niet onzeker, jij laat je onzeker maken.
En jij bent de enige die dat kan doorbreken.

Als jij wil autorijden, ga dan lessen nemen.
Als jij naar de film wilt alleen, ga dat dan doen.
Als je wilt werken dan ga dat doen, eventueel eerst via een uitzendbureau voor paar uurtjes per week.

Je hebt verdorie een dochter gekregen, een scheiding en een burnout overleeft, dus een beetje voor jezelf opkomen kun je ook.

Ik moet niet meer op zijn goedkeuring wachten. Of beter gezegd: geen behoefte meer aan zijn goedkeuring hebben, maar zo ver ben ik nog niet.
Maar dit topic heeft mij wel wat eyeopeners opgeleverd.

ldp schreef: ↑

03-07-2022 22:12

Er is trouwens geen oude of nieuwe Sonia.
Jij hebt 1 leven en het is aan jou hoe je dat invult.

Dat ben ik nu aan het onderzoeken voor mezelf.

DingDong schreef: ↑

03-07-2022 22:16

Ongelooflijk hoe jij de schuld bij een ander kan leggen voor je eigen sores. Jouw PTSS, jouw kind, jij moet beter worden en jij moet overal naar toe gereden worden en jouw kind heeft oppas nodig en jij hebt een weekendje voor jezelf nodig om bij te komen?

En waar in dit verhaal is er ruimte voor je partner waar je niet eens gek op bent en op zich wel weg kan want je kind heeft geen oppas meer nodig. En dan dat zinnetje dat hij zo gek op je is dat hij daarom alles voor je doet. Je kan al jaren niks, hebt hem overal voor nodig en dan moet hij je aanmoedigen om een paar uur te gaan werken terwijl je nu al tot niets in staat bent? Laat hem gaan, hij is een dood goeie vent waar jij systematisch misbruik van maakt en hem dan ook nog eens beschuldigd van misbruik van je ellende. Ook bijzonder onaardige mensen kunnen zielig zijn.

Zonder verder in details te treden, ik ben er ook voor hem geweest toen hij in een enorm moeilijke periode zat.
En hij geniet er ook van het met mij thuis samen zitten. Het is niet dat hij continu van mij verlangt om samen op pad te gaan en iets te ondernemen. Als hij een drukke werkdag heeft gehad vind hij het zélf heerlijk om bij mij thuis te hangen. Uitgaan doet hij vooral met zijn vrienden en hij reist regelmatig alleen (deed hij ook voordat we elkaar kenden)
Ik beperk hem nergens in.

DingDong schreef: ↑

03-07-2022 22:16

Ongelooflijk hoe jij de schuld bij een ander kan leggen voor je eigen sores. Jouw PTSS, jouw kind, jij moet beter worden en jij moet overal naar toe gereden worden en jouw kind heeft oppas nodig en jij hebt een weekendje voor jezelf nodig om bij te komen?

En waar in dit verhaal is er ruimte voor je partner waar je niet eens gek op bent en op zich wel weg kan want je kind heeft geen oppas meer nodig. En dan dat zinnetje dat hij zo gek op je is dat hij daarom alles voor je doet. Je kan al jaren niks, hebt hem overal voor nodig en dan moet hij je aanmoedigen om een paar uur te gaan werken terwijl je nu al tot niets in staat bent? Laat hem gaan, hij is een dood goeie vent waar jij systematisch misbruik van maakt en hem dan ook nog eens beschuldigd van misbruik van je ellende. Ook bijzonder onaardige mensen kunnen zielig zijn.

Zonder verder in details te treden, ik ben er ook voor hem geweest toen hij in een enorm moeilijke periode zat.
En hij geniet er ook van het met mij thuis samen zitten. Het is niet dat hij continu van mij verlangt om samen op pad te gaan en iets te ondernemen. Als hij een drukke werkdag heeft gehad vind hij het zélf heerlijk om bij mij thuis te hangen. Uitgaan doet hij vooral met zijn vrienden en hij reist regelmatig alleen (deed hij ook voordat we elkaar kenden)
Ik beperk hem nergens in.

fashionvictim schreef: ↑

03-07-2022 22:20

Wat ik me afvraag na de eerste 3 pagina's gelezen te hebben: bestaat er wel een "oude Sonia"? Want je omschrijft jezelf als iemand die al haar hele volwassen leven een man nodig heeft om te functioneren, zich goed te voelen of als vangnet.

Ben je überhaupt weleens single geweest? Ik ben serieus verbijsterd dat een vrouw met kind zichzelf zo laat gaan en zo weinig op eigen benen lijkt te staan.

Ben kort single geweest vóór mijn ex, maar niet lang. Misschien is het inderdaad zo dat ik altijd een soort leegte wilde opvullen, al heel lang al.
Maar voor mijn burn-out was ik gewoon een zelfstandige vrouw die voor zichzelf en kind kon zorgen

Plentyplenty schreef: ↑

03-07-2022 22:21

Hij zou jou niet moeten motiveren om je als een grote meid te gedragen. Nee, je kind zou je allergrootste motivatie moeten zijn. Ik weet echt niet wat ik lees.

Als je lichaam voor een groot deel niet mee wil is dat makkelijk praten.
Ik wil vooruit, voor mezelf én voor mijj kind. Maar ik ben geen superwoman.
Mijn lichaam heeft een tik gehad en ik werk eraan om op te krabbelen, maar iemand die mij zou motiveren kleine stapjes vooruit te zetten is zo waardevol.
Binnenkort gaan we binnen de therapie starten met de invloed van het gezin en de omgeving bij herstel.
Zelfs de therapeuten erkennen dat de mensen om je heen je een grote rol spelen in het herstel.

Laatje schreef: ↑

03-07-2022 22:24

Je zit nu in een relatie die jou verstikt en waarvan je zelf al zegt dat die je niet beter maakt.
Niet eerlijk naar jezelf en ook niet naar je vriend.
Hoe wil je dat het leven van jou en je kind je uitzien en waar kun je invloed op hebben?

De relatie verstikt me niet. Ik krijg alleen soms het gevoel dat de situatie hoe dat deze nu is prima voor hem is.
Alsof óók hij deze situatie nodig heeft om zich veilig binnen de relatie te voelen.

Calla schreef: ↑

03-07-2022 22:26

Of maak jij misbruik van partner ?

Nee, ik ben er ook voor hem (op mijn manier en tempo)

Fairway schreef: ↑

03-07-2022 23:29

Hij zal wel zijn motieven hebben (wie niet?) maar projecteer je nu niet heel erg het feit dat jij normaalgesproken geen relatie met hem aan zou zijn gegaan op hém? Zit dat je zo dwars dat je de zaak omdraait en hém van misbruik verdenkt?

Weet hij dat, dat je zo over hem denkt?

Ik denk dat hij weet dat ik in eerste instantie de relatie geen kans zou hebben gegeven omdat hij in mijn friendzone zat.
Maar ik heb wel mooie eigenschappen (en minder mooie, maar die heb ik ook) bij hem ontdekt waardoor ik uiteindelijk wél op hem viel en ik hou nu ook van hem. Maar het voelt niet gelijkwaardig en ik zit soms zó in mijn emotie. Ben ik nu van hem gaan houden omdát hij mij zo hielp of is datgene wat ik voel vooral dankbaarheid of zou ik na verloop van tijd- als ik niet ziek was geworden- ook op hem gevallen zijn?
En is dit iets wat hij zou kunnen voelen en daarom mijn groei als een dreiging voor onze relatie ziet?
We hebben er ooit over gepraat, maar hij zegt van niet en dat hij vooral bezorgd is om mij.

Discobar schreef: ↑

03-07-2022 23:29

Ik weet niet zo goed wat je nu nog wilt horen, dat hij een beetje een creep is omdat hij je zwak en afhankelijk wil houden uit angst dat je hem anders verlaat? Als dat zo is vind ik dat inderdaad, maar zoals jij het beschrijft lijkt het er op dat jij er zelf bar weinig aan doet om sterker en onafhankelijker te worden omdat hij bij alles jouw bandje vast moet houden.

Niemand hoeft hem een creep te vinden en zo wil ik hem ook nooit afschilderen. Maar ik denk dat hij ook dingen doet/zegt/adviseert die in zijn voordeel zijn

Discobar schreef: ↑

03-07-2022 23:50

Hoe is jullie relatie verder? Vind je hem fysiek aantrekkelijk? Hebben jullie gemeenschappelijke interesses, doen jullie samen leuke dingen, zijn jullie ook goede minnaars en maatjes of zit het vooral in de hulpverlenershoek?

Sinds ik hem beter leerde kennen vond ik hem steeds aantrekkelijker worden. Ik ga zelf ook nog steeds heel graag met hem naar bed. Ik voel ook dat hij van mij houdt.
Onze ontmoetingen zijn op mijn betere dagen soms buiten: wandelen, naar de zee, een hapje eten etc. Hij houdt echt wel rekening met mijn beperkingen. We gaan eerder naar huis als mijn ogen boven een bord eten dichtvallen van vermoeidheid of mijn lichaam pijn begint te doen omdat ik over mijn grenzen ben gegaan. Dan slapen we samen.

Op mijn slechte dagen blijven we thuis, vooral in mijn huis.

Sinds ik ziek ben geworden zijn hij en ik heel erg hecht geworden. Daarom dat ik dus op momenten van ontmoediging zulke gedachten krijg. Als ik volledig hersteld zou zijn zou ik veel minder op hem leunen en ik denk dat hij dan bang is dat ik tóch weer de oude Sonia zou zijn die lekker op pad ging om andere mensen te ontmoeten.
Zo dicht en intiem dat we op sommige momenten met elkaar kunnen zijn is waar hij voor mijn ziekte ook hoopte