Relaties
alle pijlers
Man met b*****line
dinsdag 25 januari 2022 om 15:49
Helaas iets misgegaan en mijn hele topic is weg, dus even een nieuwe poging.
Sinds 2 jaar ben ik (38) samen met een man (37) (niet samenwonend)
Aan de ene kant is het fantastisch. Als hij me aankijkt, vasthoudt, met me praat, dan voel ik me de meest bijzondere waardevolle persoon die er bestaat. Alles lijkt dan te kloppen, we liggen heel erg op 1 lijn, het is intens en we genieten van elkaar gezelschap.
Helaas is er ook een 'andere kant'. Een kant waarbij hij, als hij achteraf hoort dat ik bv een avondje bij een vriendin was, me allemaal verwijten maakt. Ik deel niks met hem, ik zou expres dingen voor hem achterhouden, was ik echt wel bij die vriendin? Er is van zijn kant wantrouwen, achterdocht, soms op het paranoïde af. Verwijten dat er andere mannen zijn.
Als we aan de 'andere kant' zitten dan roept hij dat hij niet goed genoeg is voor me, dat ik meer verdien, dat hij me niet waard is.
Uit onmacht word ik dan ook wel eens boos en zeg in emotie dingen die ik niet moet zeggen. En daar houdt hij aan vast. Dat is het enige wat er in zijn hoofd blijft hangen, alle negatieve dingen.
Hij roept dan dingen als dat het beter is om er een punt achter te zetten en elkaar niet meer te zien. Er is dan ook echt geen gesprek met hem te voeren. Reageert niet op de app, laat mijn telefoontjes onbeantwoord, hij kan me dan echt een paar dagen negeren.
Ook het omdraaien van situaties gebeurd heel veel. Dan krijg ik een onterecht verwijt en uiteindelijk ligt het aan mij, ben ik de schuldige en heb ik het gedaan.
Dit zijn natuurlijk maar hele beperkte voorbeelden omdat het topic anders wel erg lang zou worden.
Dan gaat het weer even leuk, is het weer zoals eerst.
Maar als ik dan na enige tijd het zoveelste onterechte verwijt naar mijn hoofd krijg en bovenstaande weer gebeurt, en ik geef aan dat het misschien inderdaad beter is om elkaar los te laten dan komt er van zijn kant een paniek reaktie: Ik wil je niet kwijt, ik hou van je, ik weet dat alleen het negatieve in mijn hoofd blijft hangen maar ik ben gewoon bang.
Hij heeft behoorlijke vertrouwens issues en dit wist ik vanaf het begin. Hij was tegen mij verbazingwekkend open over zijn verleden, zijn emoties en zijn gevoelens.
Hij geeft ook aan dat hij zichzelf nog nooit zo bloot heeft gegeven aan iemand, zo open is geweest. Hij wilde deze relatie anders aanpakken, ik ben zijn soulmate en hij vertrouwde me in het begin genoeg om dus al die dingen met me te delen. We hebben echt wel een hele bijzondere band opgebouwd. Maar daarbij zegt hij ook dat niemand hem zo kan raken, zo kan kwetsen en zoveel verdriet kan doen als dat ik kan. En daar is hij bang voor, dus zodra hij kwetsbaar is, sluit hij zich af, trekt zijn stalen muur weer omhoog. En wat ik ook doe, het wordt steeds lastiger om zijn vertrouwen weer terug te krijgen.
Nu ben ik zelf al jaren werkzaam in de psychiatrie en herken heel veel borderline kenmerken in zijn gedrag, in zijn denken. (hij zal zich nooit laten diagnosticeren of hier hulp voor zoeken, in jonge jaren wel ADHD gediagnostiseerd maar niet erkend door hem)
Misschien zit ik er te dicht op, zit mijn gevoel voor hem teveel in de weg.
Maar het lukt me soms niet meer om rationeel te handelen en te reageren.
Mijn hoofd zegt: TOXIC, rennen, wegwezen, dit is niet gezond.
Mijn hart zegt: Dat houden van, dat intense, die mooie tijden zijn zo uniek. Daar moet je voor vechten. Niet zomaar de handdoek in de ring gooien.
Het doet me verdriet, echt heel veel verdriet. Dat de man van wie ik hou niet voldoende vertrouwen in me heeft. Die niet kan zien dat ik er ondanks al die shit nog steeds ben, nog steeds ontzettend veel van hem hou.
Zijn er hier mensen die een (succesvolle) relatie hebben met iemand met borderline of hebben gehad? Misschien zelf mensen die de reacties van mijn vriend begrijpen omdat ze zelf met hetzelfde worstelen?
Tips, tricks, ervaringen, alles is welkom!!
Groetjes
Sinds 2 jaar ben ik (38) samen met een man (37) (niet samenwonend)
Aan de ene kant is het fantastisch. Als hij me aankijkt, vasthoudt, met me praat, dan voel ik me de meest bijzondere waardevolle persoon die er bestaat. Alles lijkt dan te kloppen, we liggen heel erg op 1 lijn, het is intens en we genieten van elkaar gezelschap.
Helaas is er ook een 'andere kant'. Een kant waarbij hij, als hij achteraf hoort dat ik bv een avondje bij een vriendin was, me allemaal verwijten maakt. Ik deel niks met hem, ik zou expres dingen voor hem achterhouden, was ik echt wel bij die vriendin? Er is van zijn kant wantrouwen, achterdocht, soms op het paranoïde af. Verwijten dat er andere mannen zijn.
Als we aan de 'andere kant' zitten dan roept hij dat hij niet goed genoeg is voor me, dat ik meer verdien, dat hij me niet waard is.
Uit onmacht word ik dan ook wel eens boos en zeg in emotie dingen die ik niet moet zeggen. En daar houdt hij aan vast. Dat is het enige wat er in zijn hoofd blijft hangen, alle negatieve dingen.
Hij roept dan dingen als dat het beter is om er een punt achter te zetten en elkaar niet meer te zien. Er is dan ook echt geen gesprek met hem te voeren. Reageert niet op de app, laat mijn telefoontjes onbeantwoord, hij kan me dan echt een paar dagen negeren.
Ook het omdraaien van situaties gebeurd heel veel. Dan krijg ik een onterecht verwijt en uiteindelijk ligt het aan mij, ben ik de schuldige en heb ik het gedaan.
Dit zijn natuurlijk maar hele beperkte voorbeelden omdat het topic anders wel erg lang zou worden.
Dan gaat het weer even leuk, is het weer zoals eerst.
Maar als ik dan na enige tijd het zoveelste onterechte verwijt naar mijn hoofd krijg en bovenstaande weer gebeurt, en ik geef aan dat het misschien inderdaad beter is om elkaar los te laten dan komt er van zijn kant een paniek reaktie: Ik wil je niet kwijt, ik hou van je, ik weet dat alleen het negatieve in mijn hoofd blijft hangen maar ik ben gewoon bang.
Hij heeft behoorlijke vertrouwens issues en dit wist ik vanaf het begin. Hij was tegen mij verbazingwekkend open over zijn verleden, zijn emoties en zijn gevoelens.
Hij geeft ook aan dat hij zichzelf nog nooit zo bloot heeft gegeven aan iemand, zo open is geweest. Hij wilde deze relatie anders aanpakken, ik ben zijn soulmate en hij vertrouwde me in het begin genoeg om dus al die dingen met me te delen. We hebben echt wel een hele bijzondere band opgebouwd. Maar daarbij zegt hij ook dat niemand hem zo kan raken, zo kan kwetsen en zoveel verdriet kan doen als dat ik kan. En daar is hij bang voor, dus zodra hij kwetsbaar is, sluit hij zich af, trekt zijn stalen muur weer omhoog. En wat ik ook doe, het wordt steeds lastiger om zijn vertrouwen weer terug te krijgen.
Nu ben ik zelf al jaren werkzaam in de psychiatrie en herken heel veel borderline kenmerken in zijn gedrag, in zijn denken. (hij zal zich nooit laten diagnosticeren of hier hulp voor zoeken, in jonge jaren wel ADHD gediagnostiseerd maar niet erkend door hem)
Misschien zit ik er te dicht op, zit mijn gevoel voor hem teveel in de weg.
Maar het lukt me soms niet meer om rationeel te handelen en te reageren.
Mijn hoofd zegt: TOXIC, rennen, wegwezen, dit is niet gezond.
Mijn hart zegt: Dat houden van, dat intense, die mooie tijden zijn zo uniek. Daar moet je voor vechten. Niet zomaar de handdoek in de ring gooien.
Het doet me verdriet, echt heel veel verdriet. Dat de man van wie ik hou niet voldoende vertrouwen in me heeft. Die niet kan zien dat ik er ondanks al die shit nog steeds ben, nog steeds ontzettend veel van hem hou.
Zijn er hier mensen die een (succesvolle) relatie hebben met iemand met borderline of hebben gehad? Misschien zelf mensen die de reacties van mijn vriend begrijpen omdat ze zelf met hetzelfde worstelen?
Tips, tricks, ervaringen, alles is welkom!!
Groetjes
woensdag 26 januari 2022 om 15:32
misschien is het handig dat je dan gewoon geen oordeel geeft als je geen idee hebt wat borderline is. Narcistische persoonlijkheidsstoornis is echt heel wat anders!Yep schreef: ↑26-01-2022 15:07Oké, ik trek het mss te ver door.
Ik heb t over mensen met een narcistische persoonlijkheidsstoornis,
mensen die hier aan lijden zijn niet behandelbaar want zij zien niet in dat ze een probleem hebben.
Voor borderliners is t wellicht anders, over borderline heb ik veel minder kennis; mss is borderline dus wel behandelbaar (?).
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 26 januari 2022 om 16:28
Klinkt zoals bij een serieuze verslaving? Met name dat laatste.abracadabra schreef: ↑26-01-2022 15:24Voor borderline is er wel therapie. Maar daarvoor moet iemand dus eerst hulp zoeken en de diagnose aanvaarden en er dan ook nog wat aan Willen doen en keihard willen werken. Fouten toegeven etc. Het overgrote deel van de mensen met borderline zoekt geen hulp of alleen voor andere dingen als bijv verslavingen of laagdrempelige hulp zoals een praktijkondersteuner. Als er een diagnose wordt gesteld zijn ze het er vaak niet mee eens en bij een behandeling vinden ze al snel dat het niet werkt en ze het zelf beter worden.
Het is mogelijk om vrijwel helemaal van borderline af te komen door middel van schematherapie. Maar er is maar een heel klein gedeelte bij wie dit daadwerkelijk lukt. Verder is er ook nog iets als een pannetjestraining wat je leert beter emoties te reguleren (hoe hoger je emoties oplopen hoe hoger je in een "pannetje" zit en bij elk pannetje hoort dan een manier om te zorgen dat het niet escaleert. Dit kan het een beetje beter maken maar is meestal niet genoeg om een rustig normaal leven te leiden.
De kans dat iemand met borderline inziet dat hij hulp nodig heeft vanwege een relatie, die hulp daadwerkelijk zoekt, ermee aan de slag gaat, zichzelf erin herkent en keihard werkt tot het afgerond is is nihil. De kans dat een partner van een borderliner denkt dat het gaat lukken is echter heel groot.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 26 januari 2022 om 16:38
Een verslaving is natuurlijk ook een soort psychische stoornis. Maar van een verslaving afkomen is echt makkelijker dan van borderline afkomen. Er zijn continu heel veel mensen die van een verslaving afkomen. Van borderline... een paar. Maar niet heel veel.
woensdag 26 januari 2022 om 16:57
woensdag 26 januari 2022 om 17:00
abracadabra schreef: ↑26-01-2022 13:01Bij mijn vriendin is het juist erger geworden. Hoe ouder ze word hoe hysterischer ze is geworden. Eerst was ze gewoon een beetje gevoelig en snel aangebrand. Nu loopt ze te gillen en schreeuwen tegen iedereen, heeft met iedereen ruzie. De buren bellen regelmatig de politie vanwege haar hysterische gegil.
Ik las laatst iets waar ik me wel in kom vinden. Mensen met borderline denken dat andere mensen/gebeurtenissen verantwoordelijk zijn voor hun gevoel. Een ander doet iets dus zij voelen zich verschrikkelijk. Het is de ander zijn schuld.
Het laatste wat je zegt herken ik helemaal. Zo vaak riep betreffende vriend dat hij helemaal niets meer met me te maken wilde hebben omdat ik iets vreselijks gedaan of gezegd zou hebben. Toen ik hem nog niet zo lang kende raakte ik daar behoorlijk overstuur van omdat ik me helemaal niets ergs kon herinneren, er was helemaal geen conflict geweest! Ik begon te denken dat ik toch wel heel slecht moest zijn, want ik had hem zoveel leed aangedaan. Maar hoe dan? Ik snapte er niets van.
Het was een patroon en uiteindelijk heb ik afstand van hem genomen, ik kon het gewoon niet meer aan.
Veel later kwam ik hem weer tegen en het was ontzettend leuk om hem weer te zien en oude (zeker ook leuke!) herinneringen op te halen. Hij gaf aan veranderd te zijn na verschillende therapieen en de diagnose borderline te hebben. Tja, toen begreep ik het wel.
Hij heeft nog steeds dergelijke buien, maar hij weet ook dat ik er nooit in meega en dat ik er ook niet van overstuur raak. Nog steeds raakt hij verzeild in de meest bizarre situaties, maar vergeleken met vroeger is hij wat minder hysterisch.
Wel afschuwelijk dat het bij jouw vriendin steeds erger is geworden. Dat kan dus ook! Misschien dat bij mijn vriend de therapie wel degelijk iets heeft kunnen doen.
Ob moona ka kaprio oj danse qu plate!
woensdag 26 januari 2022 om 17:02
Dus theoretisch gezien zijn borderliners en mensen met NPS behandelbaar, maar in de praktijk blijkt dus van niet..
Ja, een enkeling dus, maar het overgrote deel wil niet behandeld worden.
Of beginnen met therapie en haken heel erg snel af..
Of leren door de therapie hoe ze mensen nog beter kunnen manipuleren, empathie kunnen veinzen..
Ja, een enkeling dus, maar het overgrote deel wil niet behandeld worden.
Of beginnen met therapie en haken heel erg snel af..
Of leren door de therapie hoe ze mensen nog beter kunnen manipuleren, empathie kunnen veinzen..
woensdag 26 januari 2022 om 17:18
O dat weet ik wel zeker. Mijn vriendin heeft geen hulp, wil geen hulp en ze heeft helemaal geen borderline. Het ligt niet aan haar maar aan alle mensen om haar heen.Stouteboel schreef: ↑26-01-2022 17:00Het laatste wat je zegt herken ik helemaal. Zo vaak riep betreffende vriend dat hij helemaal niets meer met me te maken wilde hebben omdat ik iets vreselijks gedaan of gezegd zou hebben. Toen ik hem nog niet zo lang kende raakte ik daar behoorlijk overstuur van omdat ik me helemaal niets ergs kon herinneren, er was helemaal geen conflict geweest! Ik begon te denken dat ik toch wel heel slecht moest zijn, want ik had hem zoveel leed aangedaan. Maar hoe dan? Ik snapte er niets van.
Het was een patroon en uiteindelijk heb ik afstand van hem genomen, ik kon het gewoon niet meer aan.
Veel later kwam ik hem weer tegen en het was ontzettend leuk om hem weer te zien en oude (zeker ook leuke!) herinneringen op te halen. Hij gaf aan veranderd te zijn na verschillende therapieen en de diagnose borderline te hebben. Tja, toen begreep ik het wel.
Hij heeft nog steeds dergelijke buien, maar hij weet ook dat ik er nooit in meega en dat ik er ook niet van overstuur raak. Nog steeds raakt hij verzeild in de meest bizarre situaties, maar vergeleken met vroeger is hij wat minder hysterisch.
Wel afschuwelijk dat het bij jouw vriendin steeds erger is geworden. Dat kan dus ook! Misschien dat bij mijn vriend de therapie wel degelijk iets heeft kunnen doen.
Dan is iemand met inzicht in zijn ziektebeeld al heel anders.
woensdag 26 januari 2022 om 20:27
Nogmaals mijn dank voor alle zinnige reakties. Er zitten echt reakties tussen waar ik iets mee kan. Fijn dat er mensen zijn die herkenbare situaties hebben meegemaakt en dus ook daadwerkelijk begrijpen hoe intens iets kan voelen, ondanks het stemmetje in je hoofd. Ook fijn dat er mensen reakties hebben geplaatst die het van de andere kant (hebben) ervaren.
Voor de nieuwsgierige mensen onder ons:
- Vakkennis komt niet altijd overeen met gevoel in prive situaties.
- Met mijn partnerkeuze is nooit iets mis geweest, hiervoor een normale stabiele relatie van 14 jaar gehad.
- Ik ga dan ook niet nadenken over mijn partnerkeuze in de toekomst. Er is niks mis met mij, dit is een situatie die iedereen kan overkomen. Heeft niks met trauma, levensverhaal of wat dan ook te maken.
Voor de nieuwsgierige mensen onder ons:
- Vakkennis komt niet altijd overeen met gevoel in prive situaties.
- Met mijn partnerkeuze is nooit iets mis geweest, hiervoor een normale stabiele relatie van 14 jaar gehad.
- Ik ga dan ook niet nadenken over mijn partnerkeuze in de toekomst. Er is niks mis met mij, dit is een situatie die iedereen kan overkomen. Heeft niks met trauma, levensverhaal of wat dan ook te maken.
donderdag 27 januari 2022 om 07:12
To, jouw vriend denkt ook dat er niets mis met hem is. Waarom is jouw mening valide en die van hem niet?
Ik denk niet dat je een relatie met hem was aangegaan en in stand had gehouden wanneer je 100% goed in je vel zou zitten.
Ik heb overgens helemaal niets tegen mensen met een aandoening. Heb vrienden en familie met een aandoening. Maar jouw vriend heeft geen diagnose. Hij doet vooral naar tegen je, vertrouwt je niet en maakt je klein.
Ipv dat je loslaat en inziet dat hij geen relatiemateriaal is, dat je hier ongelukkig van gaat worden, stap je in rol van therapeut en daarmee ben je boven hem gaan staan ipv naast hem.
Er is wel degelijk iets aan de hand waardoor je in deze situatie bent gekomen en bent gebleven, maar net zoals jouw vriend niet naar zichzelf wil kijken, wil jij dat ook niet. Zolang jullie je met elkaars problemen bezig houden, kom je aan je eigen mentale gezondheid en groei niet toe.
Ik denk niet dat je een relatie met hem was aangegaan en in stand had gehouden wanneer je 100% goed in je vel zou zitten.
Ik heb overgens helemaal niets tegen mensen met een aandoening. Heb vrienden en familie met een aandoening. Maar jouw vriend heeft geen diagnose. Hij doet vooral naar tegen je, vertrouwt je niet en maakt je klein.
Ipv dat je loslaat en inziet dat hij geen relatiemateriaal is, dat je hier ongelukkig van gaat worden, stap je in rol van therapeut en daarmee ben je boven hem gaan staan ipv naast hem.
Er is wel degelijk iets aan de hand waardoor je in deze situatie bent gekomen en bent gebleven, maar net zoals jouw vriend niet naar zichzelf wil kijken, wil jij dat ook niet. Zolang jullie je met elkaars problemen bezig houden, kom je aan je eigen mentale gezondheid en groei niet toe.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
donderdag 27 januari 2022 om 17:14
Nogmaals mijn dank voor alle zinnige reakties. Er zitten echt reakties tussen waar ik iets mee kan. Fijn dat er mensen zijn die herkenbare situaties hebben meegemaakt en dus ook daadwerkelijk begrijpen hoe intens iets kan voelen, ondanks het stemmetje in je hoofd. Ook fijn dat er mensen reakties hebben geplaatst die het van de andere kant (hebben) ervaren.
Voor de nieuwsgierige mensen onder ons:
- Vakkennis komt niet altijd overeen met gevoel in prive situaties.
- Met mijn partnerkeuze is nooit iets mis geweest, hiervoor een normale stabiele relatie van 14 jaar gehad.
- Ik ga dan ook niet nadenken over mijn partnerkeuze in de toekomst. Er is niks mis met mij, dit is een situatie die iedereen kan overkomen. Heeft niks met trauma, levensverhaal of wat dan ook te maken.
Gemiste kans.
