Relaties
alle pijlers
man met een kind..
woensdag 6 juni 2007 om 09:48
Ik heb nu een half jaar een relatie met een man met een zoontje van 2, alleen de moeder van het kind wil niet dat ik hem zie, omdat hij zich dan aan me gaat hechten en wie weet is onze relatie over tijdje alweer voorbij.
Zij heeft zelf nog geen nieuwe vriend en neemt haar ex dan ook kwalijk dat hij nu een vriendin heeft en denkt dat hij zijn zoon minder aandacht geeft daardoor, wat natuurlijk absoluut niet waar is.
Deze reactie is toch niet normaal wel?
Zij heeft zelf nog geen nieuwe vriend en neemt haar ex dan ook kwalijk dat hij nu een vriendin heeft en denkt dat hij zijn zoon minder aandacht geeft daardoor, wat natuurlijk absoluut niet waar is.
Deze reactie is toch niet normaal wel?
woensdag 6 juni 2007 om 14:15
ik heb ooit gedate met en man met kind, en hij had met zijn ex vantevoren al de afsraak dat pas als een relatie minimaal een half jaar zou duren, de nieuw partner aan het kind zou worden voorgesteld, en niet eerder. Dit om idd te voorkomen dat het kind telkens weer afscheid zou moeten nemen van een "stief"-ouder. Vond idt een hele goede, nette , heldere afspraak.
Als nieuwe partner vind ik niet dat je iets te eisen of te zeggen hebt over het moment dat je kennismaakt met het kind, dat is aan de ouders van het kind, en ja ook de ouder die ex-partner is, heet daar een stem in.
Als nieuwe partner vind ik niet dat je iets te eisen of te zeggen hebt over het moment dat je kennismaakt met het kind, dat is aan de ouders van het kind, en ja ook de ouder die ex-partner is, heet daar een stem in.
woensdag 6 juni 2007 om 14:20
Hallo,
heb even het begin gelezen, wil toch even reageren. Zelf ben ik gescheiden, mijn ex woont samen, dus mijn kinderen hebben zijn bij hem ook met een nieuwe partner geconfronteerd. Aan de ene kant moeilijk, aan de andere kant: het gaat goed, en daar ben ik toch wel blij om.
Zelf heb ik sinds kort ook weer een nieuwe vriend, gaat ook goed, en ik heb zijn kinderen leren kennen. Waar ik zelf moeite mee heb: zijn kinderen zien mij erg graag. Uiteraard doet me dat goed, maar ik ben bang, dat de kinderen zich aan mij gaan hechten...stel dat het uit zal gaan, kan het de kinderen veel pijn doen.
Aan de andere kant: dan hebben we ook wel een mooie tijd gehad, maar ik vraag me af, hoe kinderen leren hiermee om te gaan.
Toch vind ik inderdaad belang van het kind: als het kan beiden ouders blijven zien, en dan worden ze inderdaad geconfronteerd met evt. nieuwe partners. Dat hoort er toch allemaal bij??
heb even het begin gelezen, wil toch even reageren. Zelf ben ik gescheiden, mijn ex woont samen, dus mijn kinderen hebben zijn bij hem ook met een nieuwe partner geconfronteerd. Aan de ene kant moeilijk, aan de andere kant: het gaat goed, en daar ben ik toch wel blij om.
Zelf heb ik sinds kort ook weer een nieuwe vriend, gaat ook goed, en ik heb zijn kinderen leren kennen. Waar ik zelf moeite mee heb: zijn kinderen zien mij erg graag. Uiteraard doet me dat goed, maar ik ben bang, dat de kinderen zich aan mij gaan hechten...stel dat het uit zal gaan, kan het de kinderen veel pijn doen.
Aan de andere kant: dan hebben we ook wel een mooie tijd gehad, maar ik vraag me af, hoe kinderen leren hiermee om te gaan.
Toch vind ik inderdaad belang van het kind: als het kan beiden ouders blijven zien, en dan worden ze inderdaad geconfronteerd met evt. nieuwe partners. Dat hoort er toch allemaal bij??
woensdag 6 juni 2007 om 14:29
Ik heb even een poosje mee zitten lezen en ik heb er een beetje een dubbel gevoel bij.Ik kan inderdaad me wel inleven in het gevoel van de moeder. Het is altijd moeilijk als een "vreemde" jouw rol over komt nemen als moeder zijnde.
Het is alleen belangrijk dat de moeder zich realiseert dat jij, ondanks dat je je best doet, nooit geen bedreiging voor haar kan zijn. De biologische band die je hebt met je kinderen is zo sterk dat zon " vreemde" geen bedreiging kan vormen. Verder vind ik dat de vader eigenlijk geen uitleg verschuldigd is. In het kader van het welzijn van het kind is het wel handig om het te melden aan de ex maar niet verplicht. Ze heeft er niets mee te maken. Zij moet er vanuit gaan dat haar ex-man verantwoordelijk genoeg zal zijn om niet elke week een ander liefje voor te stellen. Kijk zit hij nu met het kind in de kroeg dan vind ik het een ander verhaal. Maar je gaat toch ook niet vertellen wie je allemaal op visite krijgt. Als moeder zijnde vond je die man toendertijd goe genoeg om een kind mee te krijgen en dan zou hij nu ineens niet meer in staat zijn om een goede vader te zijn. Beetje raar.
Ik ben zelf moeder en mijn vriend heeft ook een kindje dus weet onderhand wel hoe het werkt. Mijn ervaring leert dat het oude zeer vaak uitgevochten wordt over de rug van de kids. Volwassenen moeten leren om hun eigen ego opzij te zetten en eraan te denken wat leuk is voor hun kids. Dat zou al heel veel frustratie bij ouders en kinderen schelen.
Groet Summertime
Het is alleen belangrijk dat de moeder zich realiseert dat jij, ondanks dat je je best doet, nooit geen bedreiging voor haar kan zijn. De biologische band die je hebt met je kinderen is zo sterk dat zon " vreemde" geen bedreiging kan vormen. Verder vind ik dat de vader eigenlijk geen uitleg verschuldigd is. In het kader van het welzijn van het kind is het wel handig om het te melden aan de ex maar niet verplicht. Ze heeft er niets mee te maken. Zij moet er vanuit gaan dat haar ex-man verantwoordelijk genoeg zal zijn om niet elke week een ander liefje voor te stellen. Kijk zit hij nu met het kind in de kroeg dan vind ik het een ander verhaal. Maar je gaat toch ook niet vertellen wie je allemaal op visite krijgt. Als moeder zijnde vond je die man toendertijd goe genoeg om een kind mee te krijgen en dan zou hij nu ineens niet meer in staat zijn om een goede vader te zijn. Beetje raar.
Ik ben zelf moeder en mijn vriend heeft ook een kindje dus weet onderhand wel hoe het werkt. Mijn ervaring leert dat het oude zeer vaak uitgevochten wordt over de rug van de kids. Volwassenen moeten leren om hun eigen ego opzij te zetten en eraan te denken wat leuk is voor hun kids. Dat zou al heel veel frustratie bij ouders en kinderen schelen.
Groet Summertime
woensdag 6 juni 2007 om 14:30
Uiteindelijk hoort de confrontatie met een neiuwe partner er gewoon bij, ja. mar ik vind het volkomen logisch om daarmee te wachten tot de relatie in ieder geval redelijk stabiel is, zodat kind niet iedere 3 maanden weer met een nieuwe nieuwe partner geconfronteerd hoeft te worden. En ook als een kind nog klein is en/of de scheiding heel pril, vind ik dat nieuwe partner in eeste instantie een stapje terug moet doen m.b.t. het kind.
woensdag 6 juni 2007 om 14:34
@krengiserweer:
@ Luna,
Het kindje van jouw vriend is pas 7 maanden oud. Zijn ex is waarschijnlijk nog druk aan het ontzwangeren en emotioneel niet stabiel.
Geen idee... Heb zelf nog geen kinderen gekregen..
Krjgt het kind nog borstvoeding? dan is er ook een praktische reden waarom het kindje niet te lang zonder zijn mamma kan.
Ook geen idee... Wel schijnt het zo te zijn dat ze aan huis gekluisterd zit met baby, want baby zou slecht tegen nieuwe indrukken kunnen. Daarom komt ze nergens...!?
Hoe lang duurtt jouw relatie met deze man al, en hadden jullie al iets samen voordat het officieel uit was tussen ex en hem?
In een korte affaire is zij "per ongeluk"zwanger geraakt. Hij wilde niet meer met haar verder. Dus tijdens de zwangerschap waren ze al uit elkaar (alweer anderhalf jaar onderhand)Echter heeft hij altijd wel zijn verantwoordelijkheid genomen, maar das weer een ander verhaal.
Als dat namelijk het geval is, dan begrijp ik de reactie van de moeder heel goed. In haar ogen heb jij dan haar man, en de vader van haar kind "afgepakt". Zij ziet het niet zitten dat jij "gezinnetje"gaat spelen met haar kind. aangezien jouw vriend bij jou woont, betekent dat dus dat ze haar kind moet afgeven aan de vrouw die ook haar man "gestolen"heeft. kan me heel goed voorstellen dat ze dat nu nog even niet wil, en ik vind ook dat je daar best een beetje respect voor mag hebben. Zeker omdat je zelf nog niet weet of je er zelf wel aan toe bent om gezinnetje te spelen. natuurlijk moet het wel een ker ophouden en over een poosje moet jouw vriend het kind wel mogen meenemen, maar dat vind ik een zaak van de ouders en niet van jou.
Ze weet niet eens van mijn bestaan af. Ik heb respect voor het feit dat ze alleen een kind opvoed. Maar niet op de manier waarop ze sommige dingen oppakt. Mijn vriend is gewoon een veredelde oppas! Tis wel de vader hoor. En dat heeft verder niks met mij te maken...
@ Luna,
Het kindje van jouw vriend is pas 7 maanden oud. Zijn ex is waarschijnlijk nog druk aan het ontzwangeren en emotioneel niet stabiel.
Geen idee... Heb zelf nog geen kinderen gekregen..
Krjgt het kind nog borstvoeding? dan is er ook een praktische reden waarom het kindje niet te lang zonder zijn mamma kan.
Ook geen idee... Wel schijnt het zo te zijn dat ze aan huis gekluisterd zit met baby, want baby zou slecht tegen nieuwe indrukken kunnen. Daarom komt ze nergens...!?
Hoe lang duurtt jouw relatie met deze man al, en hadden jullie al iets samen voordat het officieel uit was tussen ex en hem?
In een korte affaire is zij "per ongeluk"zwanger geraakt. Hij wilde niet meer met haar verder. Dus tijdens de zwangerschap waren ze al uit elkaar (alweer anderhalf jaar onderhand)Echter heeft hij altijd wel zijn verantwoordelijkheid genomen, maar das weer een ander verhaal.
Als dat namelijk het geval is, dan begrijp ik de reactie van de moeder heel goed. In haar ogen heb jij dan haar man, en de vader van haar kind "afgepakt". Zij ziet het niet zitten dat jij "gezinnetje"gaat spelen met haar kind. aangezien jouw vriend bij jou woont, betekent dat dus dat ze haar kind moet afgeven aan de vrouw die ook haar man "gestolen"heeft. kan me heel goed voorstellen dat ze dat nu nog even niet wil, en ik vind ook dat je daar best een beetje respect voor mag hebben. Zeker omdat je zelf nog niet weet of je er zelf wel aan toe bent om gezinnetje te spelen. natuurlijk moet het wel een ker ophouden en over een poosje moet jouw vriend het kind wel mogen meenemen, maar dat vind ik een zaak van de ouders en niet van jou.
Ze weet niet eens van mijn bestaan af. Ik heb respect voor het feit dat ze alleen een kind opvoed. Maar niet op de manier waarop ze sommige dingen oppakt. Mijn vriend is gewoon een veredelde oppas! Tis wel de vader hoor. En dat heeft verder niks met mij te maken...
woensdag 6 juni 2007 om 14:39
De moeder heeft er misschien niets mee te maken, de kinderen wel. Ik mag hier bijna een week puinruimen van een weekend naar papa. Los van het feit dat mij dat meer energie kost dan ik eigenlijk heb voor dat soort ongein, vind ik het dramatisch voor mijn kinderen. Om hen beter voor te bereiden vind ik dus dat ik weldegelijk op de hoogte moet zijn van de situatie waar zij in stappen. Is dat papa die blij is om ze te zien, of is dat papa die blij is om ze te kunnen laten zien, of is dat papa die eigenlijk op een roze wolk zit en mag ik de positieve punten die ik kan vinden aan de dame in kwestie proberen te benadrukken omdat ik anders de kinderen dire dagen vooraf al in hun piepzak moet zien zitten over die nieuwe vrouw. Kinderen zijn geen bloempot die je even verplaatst.
En je schrijft dat je 'ooit als moeder...', dat vind ik een interessante verschrijving. Want in de meeste gevallen vond een vrouw ooit als nog-niet-moeder, haar partner goed genoeg om een kind mee op de wereld te zetten. Ik vrees dat ouderschap één van de grotere decepties is die aan echtscheidingen ten grondslag ligt. En dan vond je hem dus voorheen óók al niet goed genoeg om vader te zijn...
woensdag 6 juni 2007 om 15:17
@Sprankelend
Ik ben inderdaad met je eens dat als je elke week de shit op kan ruimen van het feit dat er nu weer een ander is dat dat niet de bedoeling is. Beter is gewoon het te melden aan je ex. Maar wat ik merk in mijn omgeving is dat er vaak zo krampachtig gedaan wordt. Je gaat toch niet gelijk samenwonen. Je gaat gewoon wat leuks doen met de kids.
Wat ik ook vaak merk is dat als mensen gaan scheiden zij ineens vergeten dat zij ouders zijn. 1 neemt de opvoeding op zich en ( vaak de man) doet het ineens niet goed meer, is geen goede vader enz. enz.
Tuurlijk heb ik ook nog weleens oneigheid met mn ex. Vaak zijn dat verrschillende inzichten. Ik was toendertijd echt klaar met ons maar heb hem wel altijd een goede vader gevonden en vind dat nog steeds. En ik vind dat veel mensen dat uit het oog verliezen.
Ik ben inderdaad met je eens dat als je elke week de shit op kan ruimen van het feit dat er nu weer een ander is dat dat niet de bedoeling is. Beter is gewoon het te melden aan je ex. Maar wat ik merk in mijn omgeving is dat er vaak zo krampachtig gedaan wordt. Je gaat toch niet gelijk samenwonen. Je gaat gewoon wat leuks doen met de kids.
Wat ik ook vaak merk is dat als mensen gaan scheiden zij ineens vergeten dat zij ouders zijn. 1 neemt de opvoeding op zich en ( vaak de man) doet het ineens niet goed meer, is geen goede vader enz. enz.
Tuurlijk heb ik ook nog weleens oneigheid met mn ex. Vaak zijn dat verrschillende inzichten. Ik was toendertijd echt klaar met ons maar heb hem wel altijd een goede vader gevonden en vind dat nog steeds. En ik vind dat veel mensen dat uit het oog verliezen.
woensdag 6 juni 2007 om 15:55
denk je echt dat het anders zou zijn als ze zelf een nieuwe vriend heeft? Ze kan natuurlijk ook gewoon gelijk hebben als ze denkt dat hij nu minder tijd voor zijn kind heeft. Dat hij minder bij de belangen van het kind nadenkt. Ze is niet voor niets van hem gescheiden.
En het klopt hoor, je blijft samen ouder, maar dat hoeft natuurlijk niet te betekenen dat hij nu plotseling wel ineens die supervader is die hij tijdens de relatie misschien wel niet was.
Verder kan ik me volledig vinden in het verhaal van sprankelend. Goed verwoord en helder en zo vaak de realiteit. De moeder mag de emotionele puinzooi opvangen en de vader speelt mooi weer. En ja, als je dan als moeder laat merken dat je het met bepaalde dingen niet eens bent dan heb je moeite met de nieuwe relatie:o.
Ik weet het niet in dit geval hoor, maar zaten ze voor de break als ouders wel op dezelfde lijn? En is dat niet gewoon het probleem en denkt de vader dat alles maar moet kunnen en gewoon het belang van het kind uit het oog verliest.
Het lijkt me dat ze samen als ouders nog heel wat te bespreken hebben en dat jij je daar zoveel mogelijk buiten moet houden.
En het klopt hoor, je blijft samen ouder, maar dat hoeft natuurlijk niet te betekenen dat hij nu plotseling wel ineens die supervader is die hij tijdens de relatie misschien wel niet was.
Verder kan ik me volledig vinden in het verhaal van sprankelend. Goed verwoord en helder en zo vaak de realiteit. De moeder mag de emotionele puinzooi opvangen en de vader speelt mooi weer. En ja, als je dan als moeder laat merken dat je het met bepaalde dingen niet eens bent dan heb je moeite met de nieuwe relatie:o.
Ik weet het niet in dit geval hoor, maar zaten ze voor de break als ouders wel op dezelfde lijn? En is dat niet gewoon het probleem en denkt de vader dat alles maar moet kunnen en gewoon het belang van het kind uit het oog verliest.
Het lijkt me dat ze samen als ouders nog heel wat te bespreken hebben en dat jij je daar zoveel mogelijk buiten moet houden.
woensdag 6 juni 2007 om 18:20
ik denk idd dat wanneer zij een nieuwe vriend zou krijgen, ze het kind veel eerder met hem laat kennismaken. Jorn woont bij zijn moeder dus als ze straks een nieuwe vriend heeft, kan ze niet zomaar weg voor elke date, en ik denk dat hij dan vaker bij haar over de vloer komt.
Oja mijn vriend is nooit getrouwd geweest, dus we praten hier niet over scheiden. Dat scheelt al wat.
Ze hebben trouwens ook niet vast laten leggen hoe vaak hij jorn mag ophalen, nu belt hij gewoon en vraagt wanneer hij hem kan zien die week.
Maar is het niet verstandig om het wel vast te laten leggen? Ik weet niet of hier moeders zijn die er ervaringen mee hebben?
Oja mijn vriend is nooit getrouwd geweest, dus we praten hier niet over scheiden. Dat scheelt al wat.
Ze hebben trouwens ook niet vast laten leggen hoe vaak hij jorn mag ophalen, nu belt hij gewoon en vraagt wanneer hij hem kan zien die week.
Maar is het niet verstandig om het wel vast te laten leggen? Ik weet niet of hier moeders zijn die er ervaringen mee hebben?
woensdag 6 juni 2007 om 18:51
Voor een kind maakt het natuurlijk weinig uit of ouders getrouwd waren of niet voor ze uit elkaar gingen, het resultaat is hetzelfde.
Ik denk dat het Heel Verstandig is om zaken vast te leggen. Zèker voor Jorn. Een vast stramien zorgt voor duidelijkheid, en het is een betere waarborg voor continuïteit in het contact.
Ik denk trouwens ook dat het beter is voor ouders. De vader weet wat er van hem verwacht wordt, en zal zich daarmee nooit een veredelde oppas voelen. De willekeur van moeder is een stuk minder goed inzetbaar als manier om iets gedaan te krijgen van vader danwel als klier en/of straf mechanisme. En in de tijd die Jorn doorbrengt met zijn vader kan de moeder tijd voor zichzelf nemen, iets wat er behoorlijk vaak bij inschiet als alleenstaande ouder. Alleen maar winnaars dus in mijn optiek als je de zaken goed vastlegt.
Maar verwacht geen wonderen. Zaken vastleggen is niet hetzelfde als vastgelegde afspraken nakomen. Op zijn minst is er een periode van gewenning nodig (zeker als er voorheen zonder afspraken werd geleefd), maar er bestaat ook altijd de kans dat één van de twee partijen het niet zo nauw neemt, of zijn/haar prioriteiten héél ergens anders heeft liggen.
Ik denk dat het Heel Verstandig is om zaken vast te leggen. Zèker voor Jorn. Een vast stramien zorgt voor duidelijkheid, en het is een betere waarborg voor continuïteit in het contact.
Ik denk trouwens ook dat het beter is voor ouders. De vader weet wat er van hem verwacht wordt, en zal zich daarmee nooit een veredelde oppas voelen. De willekeur van moeder is een stuk minder goed inzetbaar als manier om iets gedaan te krijgen van vader danwel als klier en/of straf mechanisme. En in de tijd die Jorn doorbrengt met zijn vader kan de moeder tijd voor zichzelf nemen, iets wat er behoorlijk vaak bij inschiet als alleenstaande ouder. Alleen maar winnaars dus in mijn optiek als je de zaken goed vastlegt.
Maar verwacht geen wonderen. Zaken vastleggen is niet hetzelfde als vastgelegde afspraken nakomen. Op zijn minst is er een periode van gewenning nodig (zeker als er voorheen zonder afspraken werd geleefd), maar er bestaat ook altijd de kans dat één van de twee partijen het niet zo nauw neemt, of zijn/haar prioriteiten héél ergens anders heeft liggen.
woensdag 6 juni 2007 om 19:37
Mijn vriend heeft 2 kinderen en heeft een soort co-ouderschap met zijn ex vrouw. Het is nog net geen co-ouderschap maar het lijkt er erg veel op. We kennen elkaar pas sinds kort en ik was vrij verbaasd toen hij vroeg of ik zin had om zijn kinderen te ontmoeten, ik heb gezegd dat hij het z'n kinderen zelf moest vragen want dat zij misschien hun papa liever voor zichzelf wilde en dat als dat zo was ik dat zou kunnen begrijpen. Maar waarschijnlijk gaan we a.s. vrijdag dus samen iets leuks doen met z'n allen (mits de kinderen dat willen natuurlijk)
woensdag 6 juni 2007 om 19:46
na een half jaar pas voorstellen vind ik n rare regel.na een paar weekjes niet,OKE. . maar als beide partijen denken dat ze van elkaar houden, ervoor willen gaan, vechten, en de nieuwevriend/vriendin heeft geen problemen met een kindje erbij, dan denk ik datt voorstellen wel eerder mag hoor. we kunnen ten slotte niet in de toekomst kijken! na 7 maanden kan er alsnog iets misgaan. waar trek je dan de grens?dat een moeder daar wat nare gevoelens aan over houdt dat zal best, ik zou ook bang zijn dat n andere vrouw zou gaan "moederen" over mijn kind. of dat ze haar/hem leuker gaat vinden dan mijzelf, wat ONZIN is! komen we terug op bemoederen, wat heet moederen? helpen eten geven? een x aankleden of in bad? dat lijken mij redelijk normale dingen, die vast eens zullen gebeuren. streng zijn, straf geven misschien? of eens wat liefs zeggen? ik vind dat je als "nieuwe" partner direct meegetrokken wordt in een soort van opvoeden. n weekendje kind over de vloer betekent toch kijken voor zo n kind, hoe ver kan ik gaan? hoe gaan ze hier met me om? plus de dagelijkse dingen. ik ben zelf ook vriendin van.. en ex heeft in het begin ook geroepen dat ik niet mocht moederen, en dat ik er zeker niet bij in de buurt mocht komen.allemaal loze kreten natuurlijk, tegenhouden kan niemand het. de vader heeft t kind toch een x aantal dagen per maand, wat hij daarin doet, en met wie, is toch niet haar probleem? grenzen moet je trekken, en dat heet opvoeden.daar doen we allemaal aan mee als er een kind over de vloer komt, mama papa nieuwe lovers, opa's oma's , kinderdagverblijven, scholen.. etc. nee, ik vind het onzin, en zeker bij 7 maanden! zo'n kind zegt nog geen boe of bah. en het voordeel is,hoe vroeger hoe beter, het kan zelf nog geen oordeel vormen wat een hoop gestook en moeilijk gedoe voorkomt, terwijl het rustig went aan de aanwezigheid van een andere vrouw bij zn papa. of man bij zn moeder. echt, ik zie het probleem niet zolang het maar redelijk harmonieus gaat binnen de "2 kampen"
woensdag 6 juni 2007 om 20:00
Ja ik denk dat dat verstandig is, het vast laten leggen. Dat geeft regelmaat aan het leven van het kind. Maar ik zie niet wat dat te maken heeft met het introduceren van nieuwe partners. Het is iets tussen jou vriend en de moeder van zijn kind, eigenlijk gaat dit jou niets aan.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 6 juni 2007 om 20:05
Ik denk dat bijna alle moeders dat wel weten hoor, dat die band zo sterk is dat daar geen ander tussen komt. Die vreemde komt jou rol als moeder niet overnemen. Maar die vreemde komt wel een rol in het leven van je kind spelen, een hele regelmatige. Mag jeje als moeder daar dan geen zorgen over maken?
Het valt me op dat er altijd gedacht wordt dat ex-partners vanuit hun eigen gevoel handelen, als het gaat om de kinderen. Terwijl ik er van overtuigd ben dat de meeste moeders handelen uit wat zij denken het beste belang is van hun kind. of je het eens bent met haar kijk op het beste belang voor het kind, dat is wat anders. Maar de enige die daar enig recht van spreken heeft, is de vader.
En vader moet dus met moeder om tafel om te kijken of ze kunnen komen tot afspraken, die ze beiden in het beste belang voor hun kind(eren) achten.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 6 juni 2007 om 20:47
Beste Suricata,
De suggestie om een omgangregeling tussen jouw vriend en de moeder van het kind op papier te zetten lijkt me een hele verstandige. Officieel blijven normaal gesproken beide ouders ook na een scheiding samen verantwoordelijk voor het kind. Een omgangsregeling veronderstelt echter wel dat beide ouders elkaar enige vrijheid gunnen in de wijze waarop ze elk apart die verantwoordelijkheid invullen. Laten we er daarbij vanuit gaan dat zowel vader als moeder van hun kind houden en het beste met het kind voorhebben. Het is aan de vader en aan jou om te bepalen of de tijd rijp is voor een intensiever contact tussen jou en het kind. Hoe pijnlijk wellicht ook, het is niet aan de moeder om de omgang met vader op een laag pitje te zetten omdat zij onvoldoende vertrouwen heeft in jou relatie met de vader. Ook juridisch is daar geen basis voor. (Echt-) scheiden betekent immers afstand nemen van elkaar als partner, ook al blijf je samenwerken als ouders van hetzelfde kind.
Sinds twee jaar ben ik stiefmoeder van drie jongens. Op basis van mijn eigen ervaringen zou ik je nog een suggestie aan de hand willen doen. Focus je niet onnodig veel op de moeilijkheden en problemen die je kunt tegenkomen in bijvoorbeeld de contacten met de expartner van je vriend. Het belangrijkste blijft dat jullie samen een stabiele relatie vormen waarin voldoende ruimte is voor jullie zelf én voor het kind. Laat je daarbij niet teveel afleiden door anderen. Ik wens je alle goeds.
De suggestie om een omgangregeling tussen jouw vriend en de moeder van het kind op papier te zetten lijkt me een hele verstandige. Officieel blijven normaal gesproken beide ouders ook na een scheiding samen verantwoordelijk voor het kind. Een omgangsregeling veronderstelt echter wel dat beide ouders elkaar enige vrijheid gunnen in de wijze waarop ze elk apart die verantwoordelijkheid invullen. Laten we er daarbij vanuit gaan dat zowel vader als moeder van hun kind houden en het beste met het kind voorhebben. Het is aan de vader en aan jou om te bepalen of de tijd rijp is voor een intensiever contact tussen jou en het kind. Hoe pijnlijk wellicht ook, het is niet aan de moeder om de omgang met vader op een laag pitje te zetten omdat zij onvoldoende vertrouwen heeft in jou relatie met de vader. Ook juridisch is daar geen basis voor. (Echt-) scheiden betekent immers afstand nemen van elkaar als partner, ook al blijf je samenwerken als ouders van hetzelfde kind.
Sinds twee jaar ben ik stiefmoeder van drie jongens. Op basis van mijn eigen ervaringen zou ik je nog een suggestie aan de hand willen doen. Focus je niet onnodig veel op de moeilijkheden en problemen die je kunt tegenkomen in bijvoorbeeld de contacten met de expartner van je vriend. Het belangrijkste blijft dat jullie samen een stabiele relatie vormen waarin voldoende ruimte is voor jullie zelf én voor het kind. Laat je daarbij niet teveel afleiden door anderen. Ik wens je alle goeds.
woensdag 6 juni 2007 om 21:52
[quote=
quote: wuiles reageerde
]
Beste Suricata,
De suggestie om een omgangregeling tussen jouw vriend en de moeder van het kind op papier te zetten lijkt me een hele verstandige. Officieel blijven normaal gesproken beide ouders ook na een scheiding samen verantwoordelijk voor het kind. Een omgangsregeling veronderstelt echter wel dat beide ouders elkaar enige vrijheid gunnen in de wijze waarop ze elk apart die verantwoordelijkheid invullen. Laten we er daarbij vanuit gaan dat zowel vader als moeder van hun kind houden en het beste met het kind voorhebben. Het is aan de vader en aan jou om te bepalen of de tijd rijp is voor een intensiever contact tussen jou en het kind. Hoe pijnlijk wellicht ook, het is niet aan de moeder om de omgang met vader op een laag pitje te zetten omdat zij onvoldoende vertrouwen heeft in jou relatie met de vader. Ook juridisch is daar geen basis voor. (Echt-) scheiden betekent immers afstand nemen van elkaar als partner, ook al blijf je samenwerken als ouders van hetzelfde kind.
[/quote]
Je haalt hier een aantal zaken door elkaar Wuiles.
Als ouders uit elkaar gaan, zijn ze inderdaad samen verantwoordelijk voor het welzijn van hun kind. Maar er als vanzelfsprekend vanuit gaan dat ze dat beiden doen vanuit hun eigen oogpunt, zonder overleg met de ander, is voorbij gaan aan het belang van een kind.
Een omgangsregeling, en zeker co-ouderschap, verondersteld niet dat ouders er vanuit gaan dat de een het goed doet en de ander zich daar niet mee bemoeid. Een goede regeling verondersteld dat je in overleg bepaald wat het beste is voor het kind, of het nu bij de moeder is, of bij de vader.
Elk apart de verantwoordelijkheid invullen; Je gaat dan uit van het belang van de ouders; je wilt beiden je eigen leven, en ja, dat eigen leven daar heeft de ander inderdaad niets over te zeggen. Maar als het gaat om het leven van de kinderen, is het wat anders.
Ten eerste, als het eigen leven van de ouder ook het leven van het kind gaat beinvloeden, dan komt wel degelijk de andere ouder ook weer in beeld. Want als het om het kind gaat, zijn ze toch samen verantwoordelijk?
Ten tweede is het niet in het belang van een kind om twee totaal verschillende leefwerelden te hebben, zonder enige afstemming tussen de ouders. De ouders hebben ooit samen kinderen gekregen, in overeenstemming met elkaar hoe je die kinderen gaat opvoeden. Aan die principes moet je als ouders zoveel mogelijk vast blijven houden, ook als je uit elkaar gaat. En nieuwe partners zullen zich, zo ver mogelijk, aan die afspraken moeten conformeren. Lukt dat niet, dan gaan de ouders weer om tafel, om te bespreken wat er is veranderd en hoe ze dat samen voor hun kind in willen vullen.
Ouders blijven samen verantwoordelijk voor hun kinderen. En niet vader en nieuwe vriendin bepalen wat het beste is voor het kind. Zeker niet als moeder het daar niet mee eens is.
In eerdere discussies, van moeders die klaagden over de vader van hun kind, is het al een keer gezegd: Ooit was je gek genoeg van die man, om er kinderen van te krijgen. Dus zo slecht kan hij niet zijn.
Hier telt dat ook; Man is zelf een relatie met zijn ex aan gegaan ooit, dus zo'n naar mens kan het niet zijn. Hij heeft ooit kinderen met haar gewild en gekregen, heeft ooit de voornaamste dagelijkse zorg voor de kinderen in vol vertrouwen aan deze vrouw overgelaten.
Waarom mag ze na de scheiding opeens niet meer beslissen wat goed is voor hun kinderen, terwijl voor de scheiding ze dat wel mocht?
Dat is krom.
quote: wuiles reageerde
]
Beste Suricata,
De suggestie om een omgangregeling tussen jouw vriend en de moeder van het kind op papier te zetten lijkt me een hele verstandige. Officieel blijven normaal gesproken beide ouders ook na een scheiding samen verantwoordelijk voor het kind. Een omgangsregeling veronderstelt echter wel dat beide ouders elkaar enige vrijheid gunnen in de wijze waarop ze elk apart die verantwoordelijkheid invullen. Laten we er daarbij vanuit gaan dat zowel vader als moeder van hun kind houden en het beste met het kind voorhebben. Het is aan de vader en aan jou om te bepalen of de tijd rijp is voor een intensiever contact tussen jou en het kind. Hoe pijnlijk wellicht ook, het is niet aan de moeder om de omgang met vader op een laag pitje te zetten omdat zij onvoldoende vertrouwen heeft in jou relatie met de vader. Ook juridisch is daar geen basis voor. (Echt-) scheiden betekent immers afstand nemen van elkaar als partner, ook al blijf je samenwerken als ouders van hetzelfde kind.
[/quote]
Je haalt hier een aantal zaken door elkaar Wuiles.
Als ouders uit elkaar gaan, zijn ze inderdaad samen verantwoordelijk voor het welzijn van hun kind. Maar er als vanzelfsprekend vanuit gaan dat ze dat beiden doen vanuit hun eigen oogpunt, zonder overleg met de ander, is voorbij gaan aan het belang van een kind.
Een omgangsregeling, en zeker co-ouderschap, verondersteld niet dat ouders er vanuit gaan dat de een het goed doet en de ander zich daar niet mee bemoeid. Een goede regeling verondersteld dat je in overleg bepaald wat het beste is voor het kind, of het nu bij de moeder is, of bij de vader.
Elk apart de verantwoordelijkheid invullen; Je gaat dan uit van het belang van de ouders; je wilt beiden je eigen leven, en ja, dat eigen leven daar heeft de ander inderdaad niets over te zeggen. Maar als het gaat om het leven van de kinderen, is het wat anders.
Ten eerste, als het eigen leven van de ouder ook het leven van het kind gaat beinvloeden, dan komt wel degelijk de andere ouder ook weer in beeld. Want als het om het kind gaat, zijn ze toch samen verantwoordelijk?
Ten tweede is het niet in het belang van een kind om twee totaal verschillende leefwerelden te hebben, zonder enige afstemming tussen de ouders. De ouders hebben ooit samen kinderen gekregen, in overeenstemming met elkaar hoe je die kinderen gaat opvoeden. Aan die principes moet je als ouders zoveel mogelijk vast blijven houden, ook als je uit elkaar gaat. En nieuwe partners zullen zich, zo ver mogelijk, aan die afspraken moeten conformeren. Lukt dat niet, dan gaan de ouders weer om tafel, om te bespreken wat er is veranderd en hoe ze dat samen voor hun kind in willen vullen.
Ouders blijven samen verantwoordelijk voor hun kinderen. En niet vader en nieuwe vriendin bepalen wat het beste is voor het kind. Zeker niet als moeder het daar niet mee eens is.
In eerdere discussies, van moeders die klaagden over de vader van hun kind, is het al een keer gezegd: Ooit was je gek genoeg van die man, om er kinderen van te krijgen. Dus zo slecht kan hij niet zijn.
Hier telt dat ook; Man is zelf een relatie met zijn ex aan gegaan ooit, dus zo'n naar mens kan het niet zijn. Hij heeft ooit kinderen met haar gewild en gekregen, heeft ooit de voornaamste dagelijkse zorg voor de kinderen in vol vertrouwen aan deze vrouw overgelaten.
Waarom mag ze na de scheiding opeens niet meer beslissen wat goed is voor hun kinderen, terwijl voor de scheiding ze dat wel mocht?
Dat is krom.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 7 juni 2007 om 09:54
quote poezewoes:
Man is zelf een relatie met zijn ex aan gegaan ooit, dus zo'n naar mens kan het niet zijn.
Poezewoes (en ook degene die deze uitspraak oorspronkelijk schreef), deze redenering klopt niet helemaal.
Als ze zou kloppen, zou je tegen vrouwen die door hun man mishandeld worden kunnen zeggen: je bent ooit een relatie met hem aangegaan, dus zo'n nare man zal hij wel niet zijn, je zal het wel overdrijven.
Er zijn wel degelijk nare exen. Soms ontpopt iemand waarmee je trouwt zich achteraf tot een naar mens. Je leert iemand pas kennen als je er dagelijks mee samenwoont.
En er zijn wel degelijk vrouwen die op alle mogelijke manieren hun ex proberen te dwarsbomen, ook via de kinderen.
Over het probleem dat hier besproken wordt (hoe snel contact met een nieuwe partner): dat verschilt volgens mij sterk naargelang de situatie. Het lijkt me niet erg zinvol om daar vooraf als ouders afspraken over te maken. Er zijn diverse factoren die meetellen: hoe zeker ben je van die relatie, maar ook: hoe oud zijn de kinderen? Zijn ze het gewend dat er veel bezoek over de vloer komt, dat hun vader/moeder veel vrienden en kennissen heeft? Hoe denken ze zelf over het feit dat hun vader/moeder een nieuwe partner zou krijgen? Hoe getraumatiseerd zijn ze door de scheiding? Heeft een van hun ouders de andere ouder verlaten voor de nieuwe partner? Enz.
Beide ouders kunnen uiteraard wel overleggen over het contact, als één van hen een nieuwe partner heeft, en het is ideaal als ze het erover eens zijn, maar als ze het er niet over eens kunnen worden, moet degene die in de situatie zit en die situatie het beste kent (degene met de nieuwe partner dus, want die kan beter inschatten hoe sterk zijn relatie is) de uiteindelijke beslissing nemen, en niet de andere ouder.
Man is zelf een relatie met zijn ex aan gegaan ooit, dus zo'n naar mens kan het niet zijn.
Poezewoes (en ook degene die deze uitspraak oorspronkelijk schreef), deze redenering klopt niet helemaal.
Als ze zou kloppen, zou je tegen vrouwen die door hun man mishandeld worden kunnen zeggen: je bent ooit een relatie met hem aangegaan, dus zo'n nare man zal hij wel niet zijn, je zal het wel overdrijven.
Er zijn wel degelijk nare exen. Soms ontpopt iemand waarmee je trouwt zich achteraf tot een naar mens. Je leert iemand pas kennen als je er dagelijks mee samenwoont.
En er zijn wel degelijk vrouwen die op alle mogelijke manieren hun ex proberen te dwarsbomen, ook via de kinderen.
Over het probleem dat hier besproken wordt (hoe snel contact met een nieuwe partner): dat verschilt volgens mij sterk naargelang de situatie. Het lijkt me niet erg zinvol om daar vooraf als ouders afspraken over te maken. Er zijn diverse factoren die meetellen: hoe zeker ben je van die relatie, maar ook: hoe oud zijn de kinderen? Zijn ze het gewend dat er veel bezoek over de vloer komt, dat hun vader/moeder veel vrienden en kennissen heeft? Hoe denken ze zelf over het feit dat hun vader/moeder een nieuwe partner zou krijgen? Hoe getraumatiseerd zijn ze door de scheiding? Heeft een van hun ouders de andere ouder verlaten voor de nieuwe partner? Enz.
Beide ouders kunnen uiteraard wel overleggen over het contact, als één van hen een nieuwe partner heeft, en het is ideaal als ze het erover eens zijn, maar als ze het er niet over eens kunnen worden, moet degene die in de situatie zit en die situatie het beste kent (degene met de nieuwe partner dus, want die kan beter inschatten hoe sterk zijn relatie is) de uiteindelijke beslissing nemen, en niet de andere ouder.
