Relaties
alle pijlers
Man vreemdgegaan, wat nu?
maandag 28 september 2020 om 21:21
Hoi,
Ik wilde jullie wat voorleggen. En ik weet dat jullie geen keuze voor mij kunnen maken, maar ik kom er op dit moment zelf ook niet goed uit. Ik kan dus best wat meningen/inzichten van anderen gebruiken.
Ik ben er onlangs (paar weken terug) achtergekomen dat mijn man al minimaal 2,5 jaar contact heeft met een andere vrouw. Ik ben hier wel van geschrokken, maar niet enorm verdrietig om, omdat het tussen ons al jaren eigenlijk niet heel goed meer loopt. We hebben samen kinderen en dat is de hoofdreden dat wij tot nu toe nog samen zijn.
Maar wat ik wel heel vervelend vind, is dat ik mijn man vaak gevraagd heb of hij vreemdgaat. En dat hij eerlijk moet zijn, om mij ook een kans te geven gelukkig te worden zonder hem.
Hij ontkende altijd. Tot kort geleden, toen kon hij niet anders, omdat ik hem betrapt heb.
Mijn man heeft nu inmiddels dus wel toegegeven dat er contact is, maar hij wil niet Inhoudelijk zeggen wat dit contact inhield.
Maar dat er meer is, dat is duidelijk. Ik kwam laatst onverwachts thuis toen hij met haar aan het bellen was, waarbij mijn man niet door had dat ik binnen was gekomen. Hij had haar op de luidspreker, dus ik heb een groot gedeelte van het gesprek mee kunnen luisteren. Ze noemen elkaar blijkbaar schatje etc en zeggen van elkaar te houden.
Ook zeiden ze in dat telefoongesprek elkaar die avond vast nog wel te zien.
Ik was enorm geschrokken en ben uiteindelijk de woonkamer binnengestormd. Mijn man schrok zich echt rot en kon natuurlijk niet meer ontkennen dat er in ieder geval meer speelt tussen hun.
Nu denk ik dan, als je elkaar schatje noemt etc. en elkaar ook ziet, dan kan het toch niet zo zijn dat je niks met elkaar doet?
Ze hebben dus ook al 2,5 jaar dagelijks contact met elkaar via de telefoon.
Ik heb veel vragen gesteld. Onder andere waar ze woont, of ze sex hebben gehad, hoelang dit daadwerkelijk speelt. Nergens krijg ik een antwoord op. Hij wil niks loslaten.
Dan vraag ik mij af, waarom niet?
Mijn man zegt met mij verder te willen en alle contact onmiddellijk met haar verbroken te hebben. Hij geeft aan spijt te hebben dat het al die jaren zo is gelopen tussen ons en aan “ons” wil werken zodat het weer goedkomt.
Omdat we kinderen samen hebben, wil ik hem graag geloven en hier blijven voor onze kinderen, totdat ze wat ouder zijn.
Maar aan de andere kant voel ik me zo bedrogen. Want ook al zat onze relatie niet goed, ik had respect voor hem en zou nooit, maar dan ook nooit vreemdgegaan zijn.
Ook voel ik vernedering, omdat hij mijn vragen niet beantwoordt.
Maar ik denk wel dat ik het niet zou kunnen als man en vrouw door te gaan. Maar ook dat weet ik niet zeker, omdat ik toch enigszins verward ben.
En aan de andere kant hebben we geen ruzie, kunnen we normaal met elkaar praten en lachen we samen ook nog best veel.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Blijven voor onze kinderen en er het beste van maken voor onze kinderen. Dus misschien niet verder als man en vrouw, maar gewoon hier samen wonen voor de kinderen, om hun een stabiel gezinsleven te bieden.
Maar op sommige momenten ben ik dan weer zo boos om zijn bedrog en het niet eerlijk zijn, mijn vragen niet willen beantwoorden, dat ik denk, wil ik eigenlijk nog wel met deze man in 1 huis wonen? Hij verdiend het in ieder geval niet, als ik terugdenk hoelang hij mij al bedonderd heeft. Want ook al levenden we niet meer echt als man en vrouw, we waren nog wel getrouwd.
Ik weet echt even niet wat ik moet doen.
Ik wilde jullie wat voorleggen. En ik weet dat jullie geen keuze voor mij kunnen maken, maar ik kom er op dit moment zelf ook niet goed uit. Ik kan dus best wat meningen/inzichten van anderen gebruiken.
Ik ben er onlangs (paar weken terug) achtergekomen dat mijn man al minimaal 2,5 jaar contact heeft met een andere vrouw. Ik ben hier wel van geschrokken, maar niet enorm verdrietig om, omdat het tussen ons al jaren eigenlijk niet heel goed meer loopt. We hebben samen kinderen en dat is de hoofdreden dat wij tot nu toe nog samen zijn.
Maar wat ik wel heel vervelend vind, is dat ik mijn man vaak gevraagd heb of hij vreemdgaat. En dat hij eerlijk moet zijn, om mij ook een kans te geven gelukkig te worden zonder hem.
Hij ontkende altijd. Tot kort geleden, toen kon hij niet anders, omdat ik hem betrapt heb.
Mijn man heeft nu inmiddels dus wel toegegeven dat er contact is, maar hij wil niet Inhoudelijk zeggen wat dit contact inhield.
Maar dat er meer is, dat is duidelijk. Ik kwam laatst onverwachts thuis toen hij met haar aan het bellen was, waarbij mijn man niet door had dat ik binnen was gekomen. Hij had haar op de luidspreker, dus ik heb een groot gedeelte van het gesprek mee kunnen luisteren. Ze noemen elkaar blijkbaar schatje etc en zeggen van elkaar te houden.
Ook zeiden ze in dat telefoongesprek elkaar die avond vast nog wel te zien.
Ik was enorm geschrokken en ben uiteindelijk de woonkamer binnengestormd. Mijn man schrok zich echt rot en kon natuurlijk niet meer ontkennen dat er in ieder geval meer speelt tussen hun.
Nu denk ik dan, als je elkaar schatje noemt etc. en elkaar ook ziet, dan kan het toch niet zo zijn dat je niks met elkaar doet?
Ze hebben dus ook al 2,5 jaar dagelijks contact met elkaar via de telefoon.
Ik heb veel vragen gesteld. Onder andere waar ze woont, of ze sex hebben gehad, hoelang dit daadwerkelijk speelt. Nergens krijg ik een antwoord op. Hij wil niks loslaten.
Dan vraag ik mij af, waarom niet?
Mijn man zegt met mij verder te willen en alle contact onmiddellijk met haar verbroken te hebben. Hij geeft aan spijt te hebben dat het al die jaren zo is gelopen tussen ons en aan “ons” wil werken zodat het weer goedkomt.
Omdat we kinderen samen hebben, wil ik hem graag geloven en hier blijven voor onze kinderen, totdat ze wat ouder zijn.
Maar aan de andere kant voel ik me zo bedrogen. Want ook al zat onze relatie niet goed, ik had respect voor hem en zou nooit, maar dan ook nooit vreemdgegaan zijn.
Ook voel ik vernedering, omdat hij mijn vragen niet beantwoordt.
Maar ik denk wel dat ik het niet zou kunnen als man en vrouw door te gaan. Maar ook dat weet ik niet zeker, omdat ik toch enigszins verward ben.
En aan de andere kant hebben we geen ruzie, kunnen we normaal met elkaar praten en lachen we samen ook nog best veel.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Blijven voor onze kinderen en er het beste van maken voor onze kinderen. Dus misschien niet verder als man en vrouw, maar gewoon hier samen wonen voor de kinderen, om hun een stabiel gezinsleven te bieden.
Maar op sommige momenten ben ik dan weer zo boos om zijn bedrog en het niet eerlijk zijn, mijn vragen niet willen beantwoorden, dat ik denk, wil ik eigenlijk nog wel met deze man in 1 huis wonen? Hij verdiend het in ieder geval niet, als ik terugdenk hoelang hij mij al bedonderd heeft. Want ook al levenden we niet meer echt als man en vrouw, we waren nog wel getrouwd.
Ik weet echt even niet wat ik moet doen.
dinsdag 29 september 2020 om 10:23
Deze vragen heeft hij al beantwoordt! Dat waren natuurlijk mijn eerste vragen.
dinsdag 29 september 2020 om 10:26
Ik zou dat wel zeker willen weten . Zolang er nog iemand tussen staat, maken jullie geen schijn van kans .Vindjedatecht schreef: ↑29-09-2020 10:24Dat geloof ik inderdaad ook niet. Zou wel heel vreemd zijn!
dinsdag 29 september 2020 om 10:28
Het is aan elk van jullie afzonderlijk om te overwegen of jullie er nog heil in zien. En pas als beide 'ja' zeggen, zullen jullie samen eerst hulp moeten vinden. Alleen kunnen jullie dit niet. Jullie zit vast in ongezonde patronen. En er is een ander bij betrokken.Vindjedatecht schreef: ↑29-09-2020 10:18Dat is ook wat hij wil, samen eraan werken door nu inderdaad dus wel dingen zonder de kinderen te gaan doen. Hij wil een weekendje weg, uiteten, dat soort dingen.
Maar als ik heel eerlijk naar mijzelf ben, kan ik door het gelieg, zolang, niet meer verder met hem. Ik zou er toch altijd aan terug blijven denken, onrust voelen als hij laat thuis is. En heel eerlijk, ik geloof er niks van dat het contact verbroken is. Want als ik zeg wat hij tegen haar gezegd heeft toen ik het ontdekte, zegt hij haar niet meer gebeld te hebben.
Yeah right, alsof zij dat zou accepteren na 2,5 jaar contact dat hij ineens van de één op andere dag niks meer laat weten.
En misschien denk je dan nu, dan moet je weggaan. Maar dat is dus niet eenvoudig als je kinderen hebt. Durf ik die stap wel te zetten, mijn kinderen een paar dagen te moeten missen etc.
Ik ben zelf kind van gescheiden ouders en heb het altijd heel erg gevonden, ondanks het enorm goede contact wat mijn ouders nog met elkaar hadden toen ze al bij elkaar weg waren. Mijn ouders hadden toen al co ouderschap, heel modern voor die tijd toen. Maar ik heb er wel mijn deuken aan overhouden door altijd 1 ouder te moeten missen als ik bij de andere ouder was.
En als een van jullie, of jullie allebei, niet meer verder willen, is co-ouderschap de volgende stap.
En hoe jij het hebt beleefd, is niet hoe je kinderen het hoeven te beleven he?
dinsdag 29 september 2020 om 10:31
Ik kan geen ‘ja’ meer tegen hem zeggen. Ik heb altijd gezegd dat vreemdgaan een dealbreaker is. En dat voelt ook nog steeds zo.Doreia* schreef: ↑29-09-2020 10:28Het is aan elk van jullie afzonderlijk om te overwegen of jullie er nog heil in zien. En pas als beide 'ja' zeggen, zullen jullie samen eerst hulp moeten vinden. Alleen kunnen jullie dit niet. Jullie zit vast in ongezonde patronen. En er is een ander bij betrokken.
En als een van jullie, of jullie allebei, niet meer verder willen, is co-ouderschap de volgende stap.
En hoe jij het hebt beleefd, is niet hoe je kinderen het hoeven te beleven he?
Maar ‘nee’ tegen mijn kinderen zeggen, ik weet niet of ik dat kan.
Hier heb je inderdaad wel een punt, misschien beleven zij het wel totaal anders. Maar toch zegt iedereen altijd, scheiden is pijnlijk en dan het meest voor de kinderen. Zij zijn de dupe. En dat is nu juist iets wat ik niet wil! Zij mogen er geen dupe van zijn dat wij het verkloot hebben!
dinsdag 29 september 2020 om 10:31
Door te vragen of hij wil nadenken óf en zo ja, hóe hij jullie relatie wil gaan redden. En dat jij hetzelfde doet.Vindjedatecht schreef: ↑29-09-2020 10:28Maar hoe kan ik dit zeker weten als hij met gemak al 2,5 jaar heeft gelogen.
En volgende week vrijdag praten jullie daar samen over en nemen een besluit.
Die ander is afleiding, ruis. Als hij uitgecheckt is, blijft ze. Als hij eraan wil werken, stopt hij vanzelf met haar.
dinsdag 29 september 2020 om 10:33
Dan hadden jullie ervoor moeten waken om niet hier te belanden. Het spijt me, maar zo is het. Over 15 jaar zijn de kinderen het huis uit. Dan hebben ze een eigen huishouden. En jij en je man blijven samen, voor de komende 30 jaar. En dan kijken 2 mensen elkaar opeens aan en denken: wie ben jij eigenlijk?Vindjedatecht schreef: ↑29-09-2020 10:31Ik kan geen ‘ja’ meer tegen hem zeggen. Ik heb altijd gezegd dat vreemdgaan een dealbreaker is. En dat voelt ook nog steeds zo.
Maar ‘nee’ tegen mijn kinderen zeggen, ik weet niet of ik dat kan.
Hier heb je inderdaad wel een punt, misschien beleven zij het wel totaal anders. Maar toch zegt iedereen altijd, scheiden is pijnlijk en dan het meest voor de kinderen. Zij zijn de dupe. En dat is nu juist iets wat ik niet wil! Zij mogen er geen dupe van zijn dat wij het verkloot hebben!
dinsdag 29 september 2020 om 10:35
Mijn ex- man is ook 2,5 jaar vreemd gegaan, ik heb hem ook betrapt. Al tijden klopte er iets niet volgens mijn onderbuik gevoel en ook diverse malen op de man af gevraagd, ik kreeg altijd een ontkennend antwoord.
Na dat ik hem betrapt had had ik ook al deze vragen, ik kreeg weinig antwoorden, maar het lag allemaal aan mij. Ik had toen nog het idee om te knokken voor onze relatie, ben ook niet hysterisch geweest (behalve de eerste 2 dagen). Ik had ook veel vragen, we hadden net grote investeringen in ons huis gedaan, hypotheek opnieuw afgesloten etc... Zijn antwoord was op alles dat hij dacht dat het wel weer goed zou komen.
We zijn nog in therapie geweest, maar ook tijdens die maanden heeft hij mij nog een aantal keer voorgelogen, want het contact ging na wat onderbrekingen toch door, ondanks mijn vraag om eerlijk te zijn, hoe rot dat ook was voor mij, dan kon ik daar wat mee. Hij was zo gewend dat dubbelleven te lijden en mij voorliegen was zo normaal geworden. Toen heb ik de knoop doorgehakt. Dit was een verloren strijd, hij was verliefd en had de afgelopen 2,5 jaar ook geen moeite gedaan om dingen te veranderen en aan onze relatie te werken, dus waarom zou dat nu dan wel gebeuren.
Na dat ik hem betrapt had had ik ook al deze vragen, ik kreeg weinig antwoorden, maar het lag allemaal aan mij. Ik had toen nog het idee om te knokken voor onze relatie, ben ook niet hysterisch geweest (behalve de eerste 2 dagen). Ik had ook veel vragen, we hadden net grote investeringen in ons huis gedaan, hypotheek opnieuw afgesloten etc... Zijn antwoord was op alles dat hij dacht dat het wel weer goed zou komen.
We zijn nog in therapie geweest, maar ook tijdens die maanden heeft hij mij nog een aantal keer voorgelogen, want het contact ging na wat onderbrekingen toch door, ondanks mijn vraag om eerlijk te zijn, hoe rot dat ook was voor mij, dan kon ik daar wat mee. Hij was zo gewend dat dubbelleven te lijden en mij voorliegen was zo normaal geworden. Toen heb ik de knoop doorgehakt. Dit was een verloren strijd, hij was verliefd en had de afgelopen 2,5 jaar ook geen moeite gedaan om dingen te veranderen en aan onze relatie te werken, dus waarom zou dat nu dan wel gebeuren.
boira wijzigde dit bericht op 29-09-2020 10:35
4.06% gewijzigd
dinsdag 29 september 2020 om 10:35
Tuurlijk hij wil zijn vertrouwde nest niet kwijt. Net als jij.Vindjedatecht schreef: ↑29-09-2020 10:05
Maar sinds dit naar boven is gekomen, is hij heel mild naar mij.
Maar dat jij weer seks wil betekent niet dat hij zich weer gezien en gewild voelt.
En eerlijk jij zegt 'hij had al iemand achter de hand'
Of kwam hij iemand tegen omdat jullie elkaar al kwijt waren?
Been there, done that, got the T-shirt.
dinsdag 29 september 2020 om 10:36
Mwah, ik zie genoeg kinderen die na een scheiding opleven omdat ze niet meer in ongezonde spanning zitten. Dus dat is niet zo zwart wit.Vindjedatecht schreef: ↑29-09-2020 10:31Ik kan geen ‘ja’ meer tegen hem zeggen. Ik heb altijd gezegd dat vreemdgaan een dealbreaker is. En dat voelt ook nog steeds zo.
Maar ‘nee’ tegen mijn kinderen zeggen, ik weet niet of ik dat kan.
Hier heb je inderdaad wel een punt, misschien beleven zij het wel totaal anders. Maar toch zegt iedereen altijd, scheiden is pijnlijk en dan het meest voor de kinderen. Zij zijn de dupe. En dat is nu juist iets wat ik niet wil! Zij mogen er geen dupe van zijn dat wij het verkloot hebben!
En wil je dan nu je leven verder delen met iemand die je niet vertrouwt en waar er blijkbaar al een paar jaar geen sprake is van een goede relatie? Wat voor voorbeeld geef je daarmee aan je kinderen denk je?
dinsdag 29 september 2020 om 10:38
en de andere vragen, hoef je niet te stellenVindjedatecht schreef: ↑29-09-2020 10:23Deze vragen heeft hij al beantwoordt! Dat waren natuurlijk mijn eerste vragen.
Dan leg je veel te veel benadruk op de derde partij
Terwijl alleen hij en jij jullie relatie verpest hebben. Zij is bijzaak.
dinsdag 29 september 2020 om 10:42
Waarom willen jullie überhaupt nog bij elkaar zijn? Echt, waarom???
Hij wil al 2,5 jaar eigenlijk iemand anders. Hij gaat al 2,5 jaar vreemd en jij vindt het eigenlijk niet eens zo erg. Jullie relatie is al jaren slecht.
Ik ben een groot voorstander van niet zomaar het bijltje erbij neergooien en ik vind echt dat mensen niet zo makkelijk uit elkaar moeten gaan, maar het is toch duidelijk dat jullie wel klaar zijn met deze relatie? Jullie zijn alleen nog bij elkaar voor de kinderen. Die zullen het er vast wel even moeilijk mee hebben als jullie uit elkaar gaan, maar het komt met hen echt wel goed hoor. Zij hebben nu ook als voorbeeld een vader en moeder die met elkaar leven maar geen liefde meer voor elkaar tonen, een vreemdgaande vader en een moeder die het niet eens erg vindt. Misschien dat ze het niet letterlijk zo meekrijgen, maar ze voelen het echt wel.
In dit geval denk ik echt dat jullie beter uit elkaar kunnen gaan, sorry als dat niet is wat je wilde horen.
Hij wil al 2,5 jaar eigenlijk iemand anders. Hij gaat al 2,5 jaar vreemd en jij vindt het eigenlijk niet eens zo erg. Jullie relatie is al jaren slecht.
Ik ben een groot voorstander van niet zomaar het bijltje erbij neergooien en ik vind echt dat mensen niet zo makkelijk uit elkaar moeten gaan, maar het is toch duidelijk dat jullie wel klaar zijn met deze relatie? Jullie zijn alleen nog bij elkaar voor de kinderen. Die zullen het er vast wel even moeilijk mee hebben als jullie uit elkaar gaan, maar het komt met hen echt wel goed hoor. Zij hebben nu ook als voorbeeld een vader en moeder die met elkaar leven maar geen liefde meer voor elkaar tonen, een vreemdgaande vader en een moeder die het niet eens erg vindt. Misschien dat ze het niet letterlijk zo meekrijgen, maar ze voelen het echt wel.
In dit geval denk ik echt dat jullie beter uit elkaar kunnen gaan, sorry als dat niet is wat je wilde horen.
dinsdag 29 september 2020 om 10:42
Toch denk ik dat hij met de andere vrouw al echt iets heeft opgebouwd. Ik bedoel: ze zijn ook al 2,5 jaar 'samen', zeggen 'ik hou van jou' en noemen elkaar schatje.
Hoe kan hij dat nu ineens stopzetten? Dat is niet realistisch vind ik.
Al met al klinkt 'die ander' niet als een slippertje of scharrel die hij gemakkelijk uit kan zetten. Kan hij dat wel, dan is er denk ik echt iets mis met hem qua hechting.
Hoe kan hij dat nu ineens stopzetten? Dat is niet realistisch vind ik.
Al met al klinkt 'die ander' niet als een slippertje of scharrel die hij gemakkelijk uit kan zetten. Kan hij dat wel, dan is er denk ik echt iets mis met hem qua hechting.
dinsdag 29 september 2020 om 10:46
Wauw! En misschien is wauw het verkeerde woord. Maar dit is hoe het bij mij precies is gegaan.Boira schreef: ↑29-09-2020 10:35Mijn ex- man is ook 2,5 jaar vreemd gegaan, ik heb hem ook betrapt. Al tijden klopte er iets niet volgens mijn onderbuik gevoel en ook diverse malen op de man af gevraagd, ik kreeg altijd een ontkennend antwoord.
Na dat ik hem betrapt had had ik ook al deze vragen, ik kreeg weinig antwoorden, maar het lag allemaal aan mij. Ik had toen nog het idee om te knokken voor onze relatie, ben ook niet hysterisch geweest (behalve de eerste 2 dagen). Ik had ook veel vragen, we hadden net grote investeringen in ons huis gedaan, hypotheek opnieuw afgesloten etc... Zijn antwoord was op alles dat hij dacht dat het wel weer goed zou komen.
We zijn nog in therapie geweest, maar ook tijdens die maanden heeft hij mij nog een aantal keer voorgelogen, want het contact ging na wat onderbrekingen toch door, ondanks mijn vraag om eerlijk te zijn, hoe rot dat ook was voor mij, dan kon ik daar wat mee. Hij was zo gewend dat dubbelleven te lijden en mij voorliegen was zo normaal geworden. Toen heb ik de knoop doorgehakt. Dit was een verloren strijd, hij was verliefd en had de afgelopen 2,5 jaar ook geen moeite gedaan om dingen te veranderen en aan onze relatie te werken, dus waarom zou dat nu dan wel gebeuren.
Ook onderbuik gevoel. Ook niet hysterisch (behalve de eerste 5 dagen) geweest. Vanuit mij begrip waarom dit gebeurd is etc.
Maar dat onderbuik gevoel zegt mij nu ook dat hij niet met haar zal stoppen.
Hij wil beide. En het leven met mij en de kinderen, voor het vertrouwde, het gemak en haar voor de lust en aandacht. Dat is wat mijn gevoel zegt.
dinsdag 29 september 2020 om 10:48
en wanneer gaat je hoofd naar je onderbuik luisteren dan?Vindjedatecht schreef: ↑29-09-2020 10:46Wauw! En misschien is wauw het verkeerde woord. Maar dit is hoe het bij mij precies is gegaan.
Ook onderbuik gevoel. Ook niet hysterisch (behalve de eerste 5 dagen) geweest. Vanuit mij begrip waarom dit gebeurd is etc.
Maar dat onderbuik gevoel zegt mij nu ook dat hij niet met haar zal stoppen.
Hij wil beide. En het leven met mij en de kinderen, voor het vertrouwde, het gemak en haar voor de lust en aandacht. Dat is wat mijn gevoel zegt.
Hoe ga je de scheiding regelen?
dinsdag 29 september 2020 om 10:49
De laatste vraag is meteen inderdaad wel het antwoord.
Wij zijn elkaar inderdaad kwijtgeraakt.
dinsdag 29 september 2020 om 10:51
De reden dat ik het niet eens zo erg vind, is dat ik het begrijp waar het vandaan komt. Hij miste intimiteit. En daar kan ik hem geen ongelijk in geven. Maar wat ik wel erg vind, zijn de urenlange gesprekken die ze gehad hebben, het veelvuldige contact.pamelacourson schreef: ↑29-09-2020 10:42Waarom willen jullie überhaupt nog bij elkaar zijn? Echt, waarom???
Hij wil al 2,5 jaar eigenlijk iemand anders. Hij gaat al 2,5 jaar vreemd en jij vindt het eigenlijk niet eens zo erg. Jullie relatie is al jaren slecht.
Ik ben een groot voorstander van niet zomaar het bijltje erbij neergooien en ik vind echt dat mensen niet zo makkelijk uit elkaar moeten gaan, maar het is toch duidelijk dat jullie wel klaar zijn met deze relatie? Jullie zijn alleen nog bij elkaar voor de kinderen. Die zullen het er vast wel even moeilijk mee hebben als jullie uit elkaar gaan, maar het komt met hen echt wel goed hoor. Zij hebben nu ook als voorbeeld een vader en moeder die met elkaar leven maar geen liefde meer voor elkaar tonen, een vreemdgaande vader en een moeder die het niet eens erg vindt. Misschien dat ze het niet letterlijk zo meekrijgen, maar ze voelen het echt wel.
In dit geval denk ik echt dat jullie beter uit elkaar kunnen gaan, sorry als dat niet is wat je wilde horen.
Ze hebben inderdaad, zoals iemand hier al zei, al wat opgebouwd samen.
dinsdag 29 september 2020 om 10:52
Dit doet pijn om te lezen, maar is inderdaad absoluut waarheid.JackyBee schreef: ↑29-09-2020 10:42Toch denk ik dat hij met de andere vrouw al echt iets heeft opgebouwd. Ik bedoel: ze zijn ook al 2,5 jaar 'samen', zeggen 'ik hou van jou' en noemen elkaar schatje.
Hoe kan hij dat nu ineens stopzetten? Dat is niet realistisch vind ik.
Al met al klinkt 'die ander' niet als een slippertje of scharrel die hij gemakkelijk uit kan zetten. Kan hij dat wel, dan is er denk ik echt iets mis met hem qua hechting.
Mijn gevoel zegt ook zeker dat dit niet stopgezet is.
dinsdag 29 september 2020 om 10:52
Dit is ook absoluut waar! Goed dat je het benoemd. Het zet mij zeker aan het denken!Sabbieehhhh schreef: ↑29-09-2020 10:36Mwah, ik zie genoeg kinderen die na een scheiding opleven omdat ze niet meer in ongezonde spanning zitten. Dus dat is niet zo zwart wit.
En wil je dan nu je leven verder delen met iemand die je niet vertrouwt en waar er blijkbaar al een paar jaar geen sprake is van een goede relatie? Wat voor voorbeeld geef je daarmee aan je kinderen denk je?
dinsdag 29 september 2020 om 10:53
Dat denk ik ook, hij is al behoorlijk lang met haar samen en houdt van haar. Waarom wil je nog met hem verder? Echt alleen voor de kinderen? Je geeft zelf aan dat er vaak spanningen waren, dat is voor hen ook echt niet goed. Ik ken best wel wat kinderen met gescheiden ouders en met allemaal op 1 na (die toch al wat gedragsproblemen had) gaat het hartstikke goed. Inderdaad zijn er een paar zelfs opgeleefd. Je mag ook voor jezelf kiezen hoor, wil je nog jarenlang met iemand door die niet voor je gaat? Je zult hem nooit voor jou alleen hebben.Vindjedatecht schreef: ↑29-09-2020 10:46Wauw! En misschien is wauw het verkeerde woord. Maar dit is hoe het bij mij precies is gegaan.
Ook onderbuik gevoel. Ook niet hysterisch (behalve de eerste 5 dagen) geweest. Vanuit mij begrip waarom dit gebeurd is etc.
Maar dat onderbuik gevoel zegt mij nu ook dat hij niet met haar zal stoppen.
Hij wil beide. En het leven met mij en de kinderen, voor het vertrouwde, het gemak en haar voor de lust en aandacht. Dat is wat mijn gevoel zegt.
dinsdag 29 september 2020 om 10:54
Ook wij waren elkaar kwijtgeraakt, waar ik nog wel proactief probeerde om aan onze relatie te werken, was hij al afgehaakt op het moment dat hij vreemdging.Vindjedatecht schreef: ↑29-09-2020 10:49De laatste vraag is meteen inderdaad wel het antwoord.
Wij zijn elkaar inderdaad kwijtgeraakt.
ik heb ook aan hem gevraagd wat er gebeurd zou zijn als ik hem niet betrapt had? Dan zou hij op deze voet door zijn gegaan, hij kon blijkbaar niet de knoop doorhakken, en "het" ging al 2,5 jaar "goed".
dinsdag 29 september 2020 om 10:55
Poeh, hier vraag je me wat, waar ikzelf nog geen antwoord op (durf) kan geven.
Scheiden wil ik sowieso! Ik wil geen vrouw zijn van iemand die mij zo kan voorliegen.
Maar wil ik ook echt scheiden door hier weg te gaan? Ik durf het niet te zeggen. Ik vlieg van, hier blijven naar toch een huis voor mijzelf en de kinderen.
Waar doe ik toch goed aan voor onze kinderen? Ik vind het zo moeilijk!
dinsdag 29 september 2020 om 10:56
en vanuit hem gezien, nog wel te begrijpen ook.Boira schreef: ↑29-09-2020 10:54Ook wij waren elkaar kwijtgeraakt, waar ik nog wel proactief probeerde om aan onze relatie te werken, was hij al afgehaakt op het moment dat hij vreemdging.
ik heb ook aan hem gevraagd wat er gebeurd zou zijn als ik hem niet betrapt had? Dan zou hij op deze voet door zijn gegaan, hij kon blijkbaar niet de knoop doorhakken, en ging al 2,5 jaar "goed".
Hij had het goed voor elkaar, hij miste thuis (of in zichzelf) iets, daar had hij een opvulling voor gevonden.
