Relaties
alle pijlers
Mijn broer draait de bak in. Ik heb er zoveel verdriet van...
zaterdag 5 mei 2007 om 16:37
Ik heb er geen woorden bijna voor, maar het vonnis is gevallen en mijn twee jaar jongere broer draait de bak in voor zes jaar voor seksuele geweldpleging en verkrachting.Ik kom uit een gezin van drie kinderen ; Ik, mijn tweeling broer en mijn jongste broer (hij dus) en een vader en moeder.Nu hebben wij altijd een heerlijk gezin gehad (niet overdreven, er was aandacht en respect voor elkaar) en dat is een van de redenen waarom ik niet begrijp hoe dit heeft kunnen gebeuren.Ik ben er echt kapot van.Wij woonden in een middenstanderswijk in het oosten van het land en we hebben altijd veel als kindzijnde met de buurt opgetrokken.We hadden een leuk woonerf met veel kinderen en ook mijn jongste broer had daar wel wat vriendjes en vriendinnetjes, maar een in het bijzonder en dat was het meisje dat tegenover ons woonde.Met dat meisje dat een jaar jonger was dan hem speelde hij altijd graag op straat, kwam er op verjaardag en liep met haar mee naar school ( ze zaten wel niet op dezelfde school, maar het was vlakbij).Toen mijn broers en ik ouder werden en naar de middelbare school gingen merkten we dat onze jongste broer nog steeds met haar optrok al schonk zij minimale aandacht aan hem en uiteindelijk hield het contact op.Mijn broer slaagde op de middelbare ging naar een hoger opleiding en ergens in oktober kwam hij zijn 'oude vriendinnetje' tegen in de bibliotheek en zo raakten ze als twee 'volwassen' mensen weer eens aan de praat.Ze zijn een paar keer uitgeweest, maar de meeste interesse bleek van mijn broers kant te komen en niet van haar.Bovendien had ze haar oog al op een ander laten vallen en zag ze mijn broer meer als een oude kennis van vroeger.Nu twee jaar geleden heeft mijn broer haar bezocht op haar kamer die ze huurde ergens en heeft haar meerdere malen verkracht.De beschuldigingen kwamen, hij is bij mij nog komen uithuilen dat ik niemand moest geloven en dat ze het verzonnen had en ik geloofde hem.Mijn broertje is altijd een zeer sociaal persoon geweest, behulpzaam en beleefd, ik kon gewoon niet geloven dat hij zoiets zou doen.Juist omdat we in het kader van Marc Dutroux, zo die zomer van 1996 als gezin zo begaan waren met die meisjes en wanneer er een verkrachting op tv was hij ook zei dat hij het erg vond.Deze zaak heeft anderhalf jaar gelopen ongeveer. Het was voor mijn broer een hel, want hij bleef maar ontkennen en zich ontschuldig voordoen, maar uiteindelijk bewees alles het tegendeel en ik geloofde hem de laatste weken voor de uitspraak niet meer, omdat hij zich steeds tegensprak en verhalen ophing die steeds weer anders waren.Ik bedenk me nu hoe vreselijk ons oude buurmeisje zich voelt en dat zij pas door een hel gaat.Ik vind het afschuwelijk wat er gebeurd is, echt ik ben er stuk van. Ik slaap er niet goed meer van. Steeds bedenk ik reden of haal ik herinneringen op die misschien zijn gedrag verklaren.Ik hoef geen advies, geen steun, ik doe niet zielig, ik wil alleen even mn verhaal kwijt.......
maandag 7 mei 2007 om 11:56
Hoi Kim,
Het is niet niks wat jouw broer allemaal heeft aangesteld in zijn omgeving.
De loyaliteits kwestie komt om de hoek. Niet alleen vanuit jezelf, maar ook naar de omgeving.
De omgeving gaat er bij voorbaat al vanuit dat je loyaal zult blijven aan je broer, merk je nu.
Kun je zijn daden los zien van de persoon?
Kun je onderscheid maken tussen het afkeuren van zijn gedrag, maar niet hemzelf als persoon?
Als het om "mindere" dingen gaat, kun je dat misschien makkelijker.
Als hij een keer zich niet netjes gedraagd, kun je dat waarschijnlijk wel.
"Het is een goede jongen, alleen wat hij nu doet vind ik niet goed".
Herken je dat?
Kun je hetgeen nu gebeurd ook zo zien?
Het zou je kunnen helpen in de situatie waarin je nu verkeerd.
Zij daden afkeuren, maar de persoon niet haten/afwijzen.
Hij zal psychisch begeleid worden en ook zelf (misschien) gaan inzien wat hij heeft gedaan en heeft veroorzaakt.
Hij zal daarmee ook moeten leven.
Sterkte *;
Het is niet niks wat jouw broer allemaal heeft aangesteld in zijn omgeving.
De loyaliteits kwestie komt om de hoek. Niet alleen vanuit jezelf, maar ook naar de omgeving.
De omgeving gaat er bij voorbaat al vanuit dat je loyaal zult blijven aan je broer, merk je nu.
Kun je zijn daden los zien van de persoon?
Kun je onderscheid maken tussen het afkeuren van zijn gedrag, maar niet hemzelf als persoon?
Als het om "mindere" dingen gaat, kun je dat misschien makkelijker.
Als hij een keer zich niet netjes gedraagd, kun je dat waarschijnlijk wel.
"Het is een goede jongen, alleen wat hij nu doet vind ik niet goed".
Herken je dat?
Kun je hetgeen nu gebeurd ook zo zien?
Het zou je kunnen helpen in de situatie waarin je nu verkeerd.
Zij daden afkeuren, maar de persoon niet haten/afwijzen.
Hij zal psychisch begeleid worden en ook zelf (misschien) gaan inzien wat hij heeft gedaan en heeft veroorzaakt.
Hij zal daarmee ook moeten leven.
Sterkte *;
maandag 7 mei 2007 om 12:24
kimsalabimbim, gefeliciteerd met je moeders verjaardag. kan me indenken dat je moeder nu even niet zit te springen om een huis vol visite en gezelligheid.
wat betreft de vele vragen die je hebt... de tijd zal het leren. je vragen en twijfels zijn zo logisch gezien de situatie. maar gun je zelf de tijd om om te gaan met deze situatie en je gevoelens.
wat betreft de vele vragen die je hebt... de tijd zal het leren. je vragen en twijfels zijn zo logisch gezien de situatie. maar gun je zelf de tijd om om te gaan met deze situatie en je gevoelens.
maandag 7 mei 2007 om 12:29
Beste Kim,
Het is heel erg naar wat er is gebeurd maar ook nog zo vers. Het is denk ik in jouw situatie heel normaal dat je zoveel tegenstrijdige gevoelens hebt. Sta jezelf al deze uiteenlopende emoties ook gewoon toe.
Wat misschien ook kan helpen is om een brief te sturen naar het buurmeisje waarin je je steun aan haar betuigt. Misschien wordt zo de kloof minder groot. Haar benaderen en met haar spreken kan later natuurlijk altijd nog. Je zou ook een brief naar je broer kunnen schrijven. Eentje waarin je al je gevoelens beschrijft en alle kwaadheid kwijt kan. Je hoeft hem niet eens te versturen want vaak helpt het schrijven ervan JOU nog het meest.
Tot slot: eventueel kunnen jullie als familie ook nog therapie overwegen. Om zo alle gevoelens van schaamte, schuld en kwaadheid een plaats te geven. Maar bedenk je vooral dat het nu nog zo vers is en niemand zo snel een levensingrijpende gebeurtenis kan verwerken.
Sterkte,
Max
Het is heel erg naar wat er is gebeurd maar ook nog zo vers. Het is denk ik in jouw situatie heel normaal dat je zoveel tegenstrijdige gevoelens hebt. Sta jezelf al deze uiteenlopende emoties ook gewoon toe.
Wat misschien ook kan helpen is om een brief te sturen naar het buurmeisje waarin je je steun aan haar betuigt. Misschien wordt zo de kloof minder groot. Haar benaderen en met haar spreken kan later natuurlijk altijd nog. Je zou ook een brief naar je broer kunnen schrijven. Eentje waarin je al je gevoelens beschrijft en alle kwaadheid kwijt kan. Je hoeft hem niet eens te versturen want vaak helpt het schrijven ervan JOU nog het meest.
Tot slot: eventueel kunnen jullie als familie ook nog therapie overwegen. Om zo alle gevoelens van schaamte, schuld en kwaadheid een plaats te geven. Maar bedenk je vooral dat het nu nog zo vers is en niemand zo snel een levensingrijpende gebeurtenis kan verwerken.
Sterkte,
Max
maandag 7 mei 2007 om 12:44
Gefeliciteerd met je moeder.
Ik begrijp hoe moeilijk het is, hoe je hier nou mee om moet gaan. Enerzijds vind ik het moeilijk om het te begrijpen, maar ik heb een ex gehad die 20 jaar voor ik hem kende iets naars had gedaan, geen verkrachting. Maar ik merkte dat ik het er ook al moeilijk mee had. Ondanks dat er in zijn geval geen slachtoffers waren waar ik mee werd geconfronteerd. In weze zijn jullie ook slachtoffer. Want hoe moet je hier nou mee omgaan? Schuldgevoel, aangekeken worden voor iets wat jullie niet hebben gedaan, roddel, tegenstrijdigheid (hoe nu verder in het contact met je broer), zelfs verjaardagen die niet gevierd kunnen worden.
Hoe het voor jullie moet zijn kan ik mij niet indenken. Hoe je ermee om zou moeten gaan met het contact met je broer weet ik ook niet. Kan je het scheiden, de persoon die hij was en de persoon die het walgelijke misdrijf gepleegd heeft. Misschien is hij met hulp over 6 jaar een ander mens. Misschien jullie na zo'n rot periode ook. Doe wat je goed dunkt. Bekijk het per periode. Nu is het anders dan straks over 6 jaar.
Wat een andere forumster zei, stuur een brief aan het slachtoffer, nog niet te snel zou ik zeggen. Maar verwacht niets. De wonden en littekens van wat ze heeft meegemaakt zijn nog te vers. Vergeven is nog niet aan de orde.
Ik begrijp hoe moeilijk het is, hoe je hier nou mee om moet gaan. Enerzijds vind ik het moeilijk om het te begrijpen, maar ik heb een ex gehad die 20 jaar voor ik hem kende iets naars had gedaan, geen verkrachting. Maar ik merkte dat ik het er ook al moeilijk mee had. Ondanks dat er in zijn geval geen slachtoffers waren waar ik mee werd geconfronteerd. In weze zijn jullie ook slachtoffer. Want hoe moet je hier nou mee omgaan? Schuldgevoel, aangekeken worden voor iets wat jullie niet hebben gedaan, roddel, tegenstrijdigheid (hoe nu verder in het contact met je broer), zelfs verjaardagen die niet gevierd kunnen worden.
Hoe het voor jullie moet zijn kan ik mij niet indenken. Hoe je ermee om zou moeten gaan met het contact met je broer weet ik ook niet. Kan je het scheiden, de persoon die hij was en de persoon die het walgelijke misdrijf gepleegd heeft. Misschien is hij met hulp over 6 jaar een ander mens. Misschien jullie na zo'n rot periode ook. Doe wat je goed dunkt. Bekijk het per periode. Nu is het anders dan straks over 6 jaar.
Wat een andere forumster zei, stuur een brief aan het slachtoffer, nog niet te snel zou ik zeggen. Maar verwacht niets. De wonden en littekens van wat ze heeft meegemaakt zijn nog te vers. Vergeven is nog niet aan de orde.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
woensdag 9 mei 2007 om 07:42
Hoi Kim,
Jeetje, wat een rottige situatie. Als iets heel moois (jullie gezin) zo ineens uit elkaar spat, dan lijkt me dat afschuwelijk. Zoals iemand al zei, onthoud goed dat jij niets gedaan hebt. Het is logisch dat je je als ouders en broers en zussen heel erg verbonden voelt met je kind/broer maar uiteindelijk is hij verantwoordelijk voor zijn eigen leven. Je ouders hebben alles gedaan om hem een goede start mee te geven. Meer kun je niet doen.
Ik kan me zo goed voorstellen dat je worstelt met al die gevoelens ten opzichte van je broer. Het moeilijke is dat niemand alleen maar goed of alleen maar slecht is. Die lieve broer die jij altijd gekend hebt, dat is hij ook. Dat valt moeilijk te rijmen met de andere dingen gedaan heeft. Maar zo zitten mensen soms in elkaar.
Heb zelf op een heel ander gebied ook zoiets meegemaakt. Dat iemand twee kanten blijkt te hebben waarvan je nauwelijks kunt bevatten dat die binnen één persoon kunnen bestaan. Ik hou nog steeds van hem als de persoon die ik van vroeger kende. Maar ik heb afstand genomen van die andere kant, die ik niet begrijp. Heel raar, maar uiteindelijk zul je toch een evenwicht vinden tussen je liefde en je onbegrip en misschien zelfs haat.
Heel veel sterkte!
Jeetje, wat een rottige situatie. Als iets heel moois (jullie gezin) zo ineens uit elkaar spat, dan lijkt me dat afschuwelijk. Zoals iemand al zei, onthoud goed dat jij niets gedaan hebt. Het is logisch dat je je als ouders en broers en zussen heel erg verbonden voelt met je kind/broer maar uiteindelijk is hij verantwoordelijk voor zijn eigen leven. Je ouders hebben alles gedaan om hem een goede start mee te geven. Meer kun je niet doen.
Ik kan me zo goed voorstellen dat je worstelt met al die gevoelens ten opzichte van je broer. Het moeilijke is dat niemand alleen maar goed of alleen maar slecht is. Die lieve broer die jij altijd gekend hebt, dat is hij ook. Dat valt moeilijk te rijmen met de andere dingen gedaan heeft. Maar zo zitten mensen soms in elkaar.
Heb zelf op een heel ander gebied ook zoiets meegemaakt. Dat iemand twee kanten blijkt te hebben waarvan je nauwelijks kunt bevatten dat die binnen één persoon kunnen bestaan. Ik hou nog steeds van hem als de persoon die ik van vroeger kende. Maar ik heb afstand genomen van die andere kant, die ik niet begrijp. Heel raar, maar uiteindelijk zul je toch een evenwicht vinden tussen je liefde en je onbegrip en misschien zelfs haat.
Heel veel sterkte!
woensdag 9 mei 2007 om 15:28
Goedemiddag iedereen.Het gaat hier redelijk goed. Vandaag ging alles een beetje z'n gangetje en daar ben ik heel blij om.Ik heb me lekker teruggetrokken op de bank deze ochtend met een boek en een schaal choco, glaasje melk er bij.Gisteravond kreeg ik telefoon uit de instelling waar mijn broer nu tijdelijk zit tot overbrugging naar de gevangenis. Het was mijn broer zelf en net na het eten nam ik op. Tijdens het eten moeten ze ons nooit storen, hihi.Toen ik zijn stem hoorde, duidelijk aangedaan door de sleur van justitie en dat hij nu 24 uur bewaakt wordt (er zat zelfs iemand naast hem die mee luisterde), deed me wel even wat.Toen hij triestig begon dacht ik zo van ' Ach jongen, schei toch uit, kijk alle ellende en vergrijp die je gepleegd had '. Alleen had ik de moed niet om neer te leggen en we hebben even gepraat.Hij vroeg ' Hou je nog van mij, Kim ?' Ik wist er geen antwoord op en ik zei dat deze vraag te vroeg gesteld werd.Zijn tijd was op en hij vroeg de groeten te doen aan mijn moeder.Mijn vriend zei dat ik het goed gedaan had, ik had me niet mee laten slepen door ZIJN emoties, maar ik praatte met hem als zus tegen haar broer en deelde hem wel mede dat hij zijn straf moest uitzitten omdat dat zijn verdiende loon was.Houden van hem ? Ik hou van de persoon die ik dacht dat hij was , ja. Niet van het monster dat hij was tijdens zijn misdaad.Een goede vraag was het wel, want hij vroeg een vraag die je bijna niet kan ontwijken als famile.Als hij nou had gevraagd of ik achter hem stond....Ja, dan was het iets anders.
woensdag 9 mei 2007 om 21:18
Dank je, Malye.Paar uur geleden mijn ouders gebeld en verteld dat onze broer had gebeld vanuit zijn instelling.Ze vroegen hoe het gesprek was geweest, meer niet.Ik wil wel een keer met mijn twelingbroer, diens vrouw, mijn vader en moeder overleggen om misschien in therapie te gaan, om ons in feite door de emotionele kant van dit gebeuren heen te slepen en om ons klaar te stomen zodat we over 6 jaar hem goed op kunnen vangen.Nu zullen mensen denken ' Hoezo, HEM goed opvangen, hij krijgt begeleiding en als hij vrij komt moet hij zich gebeterd hebben'.Misdaad is eigenlijk een raar iets, bedacht ik mij. Vooral omdat je er als -in mijn geval- zuszijnde ook ongevraagd mee te maken krijgt.Allereerst, boven aan de ladder is het slachtoffer het belangrijkst. Ik hoop, echt ik hoop zo dat alles goed komt en ze toch nog heel gelukkig zal worden. Ze geen vreselijke kijk op mannen krijgt en ze weer zal durven vertrouwen.Het rare is ook dat ik altijd dacht dat een 'verkrachter' een vreemde, enge man in de bosjes was en zeker geen familie, of een bekende van een slachtoffer. Ondenkbaar dat je dat een bekende of dierbare aan kan doen.Maar wat ook raar is, is dat we over 6 jaar gewoon weer -waarschijnlijk- bij elkaar op verjaardag zullen komen.Ook zullen er mensen komen die weten wat broer gedaan heeft en net als iedereen zullen de mensen hem anders gaan bekijken.Raakt hij nog aan een baan ? Hij was altijd veel belovend op school en in zijn leren. In die dingen zal hij het voor zijn leven verpest hebben.En dan zijn eigen leven, zijn liefdes en seksleven. Welke vrouw wil er nu met een ex-verkrachter leven en sterven ?Een man met een verleden.Ik denk dat therapie veel aan deze vragen kan doen, al moet iedereen er wel achter staan.Mijn vader zei ook al ' Ik kan niet zeggen tegen hem dat hij mijn zoon niet meer is, want dat zal hij altijd blijven.' Al vind hij als vader het natuurlijk een nachtmerrie. Hij voelde zich vreselijk, juist omdat hij mijn broers altijd geleerd heeft hoe je met een vrouw moet omgaan op correcte wijze. Dat 'nee' ook 'nee' is en dat elk persoon, man of vrouw, respect verdiend.Het was daarom heel erg om hem te zien huilen de avond na de rechtzitting dat hij het niet begreep.Het is echt belangrijk ook voor hem, die therapie.
donderdag 10 mei 2007 om 00:17
Goed idee Kim die therapie, zei ik ook al, jullie zijn net zo goed slachtoffers. De pijn bij het slachtoffer te zien die in jullie stad woont. Maar ook door vreemden met de nek aangekeken worden. EN misschien ook nog door bekenden en familie. Het gezin/familie is even uit elkaar gevallen. En moeten sterk zijn om hierdoor te gaan. Dit zijn geen dingen waar de meesten ervaring mee hebben. Dus zullen jullie ook weinig advies ontvangen, alleen onbegrip. Maar ook zelf onbegrip hebben en het aan je omgeving moeten vertellen. Nu kan je nog niet zien hoe het over 6 jaar is. Maar het begint nu al. Je krijgt een telefoontje van je broer en je krijgt een vraag die je pas over een lange tijd kan beantwoorden, het is nu nog te vroeg. Te pijnlijk. Nog niet wetende wat je met de persoon moet doen waar je voor de misdaad van hield, maar waar hield je van? Iemand is niet uit het niets een monster. Waren er al geen tekenen enz.
Ik weet er ook geen antwoorden op. Alleen begrip hoe moeilijk het denk ik is. En dat het goed is om hulp te zoeken. Want jullie zijn echt slachtoffers idem dito. Anders maar jullie leven is ook van de ene dag op de andere veranderd.
Ik weet er ook geen antwoorden op. Alleen begrip hoe moeilijk het denk ik is. En dat het goed is om hulp te zoeken. Want jullie zijn echt slachtoffers idem dito. Anders maar jullie leven is ook van de ene dag op de andere veranderd.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
dinsdag 15 mei 2007 om 12:02
Als je met die meid meeleeft, laat het haar weten, daar zal ze veel aan hebben.
Ik ben zelf 4 jaar geleden door 3 jongens verkracht. Ze werden op een gegeven moment opgepakt, maar de vriendinnen van die jongens waren kwaad op me omdat ik aangifte had gedaan. Op zich begrijpelijk, zou ik in eerste instantie ook zijn. Alleen als er stukje bij beetje meer duidelijk wordt dat ik toch echt de waarheid spreek, face it. Ik werd compleet geterroriseerd door een van de meiden, ze stalkte me, in kon de straat niet meer op, of ik werd in elkaar geslagen door haar of anderen.Iedereen dacht door haar dat ik het verzonnen had. Hierdoor ben ik uit mijn woonplaats verhuisd, terwijl ik mijn hele leven al daar woonde. Uiteindelijk zijn die jongens allemaal tot 4 jaar cel veroordeeld, ook in hoger beroep.
De verkrachting op zich was traumatisch, maar de nasleep ervan heeft me toendertijd psychisch kapot gemaakt. Steun uit onverwachte hoek, kan echt zoveel betekenen in zo'n situatie.
Verder wens ik je heel veel sterkte, ook al ken ik het verhaal van de andere kant, ik kan me goed voorstellen dat zoiets verschrikkelijk is voor de familie. Heel veel sterkte.
Ik ben zelf 4 jaar geleden door 3 jongens verkracht. Ze werden op een gegeven moment opgepakt, maar de vriendinnen van die jongens waren kwaad op me omdat ik aangifte had gedaan. Op zich begrijpelijk, zou ik in eerste instantie ook zijn. Alleen als er stukje bij beetje meer duidelijk wordt dat ik toch echt de waarheid spreek, face it. Ik werd compleet geterroriseerd door een van de meiden, ze stalkte me, in kon de straat niet meer op, of ik werd in elkaar geslagen door haar of anderen.Iedereen dacht door haar dat ik het verzonnen had. Hierdoor ben ik uit mijn woonplaats verhuisd, terwijl ik mijn hele leven al daar woonde. Uiteindelijk zijn die jongens allemaal tot 4 jaar cel veroordeeld, ook in hoger beroep.
De verkrachting op zich was traumatisch, maar de nasleep ervan heeft me toendertijd psychisch kapot gemaakt. Steun uit onverwachte hoek, kan echt zoveel betekenen in zo'n situatie.
Verder wens ik je heel veel sterkte, ook al ken ik het verhaal van de andere kant, ik kan me goed voorstellen dat zoiets verschrikkelijk is voor de familie. Heel veel sterkte.
