Mijn grote verdriet.......

hoi zomerbuitje,



ik herken je gevoel niet omdat ik totaal niet met een kinderwens bezig ben (eerst nog maar eens een vent) maar ik kan me voorstellen dat je het hier ontzettend moeilijk mee hebt. Dat recht heb je ook, om er verdriet van te hebben, laat dat ook gewoon toe.



Het is vreselijk als je dingen graag wilt in je leven en je er dan achterkomt dat dit nooit gaat gebeuren...



Sterkte meis!

Is het medisch gezien ook niet verantwoord om adoptie te overwegen?



Ik herken het gevoel zelf ook niet, ik loop tegen de 40 aan maar heb totaal geen moedergevoelens of dat sterke verlangen naar een kind alhoewel ik ze wel erg leuk vind.

quote:

... Wij zijn vaak flexibeler dan mensen met kleine kinderen, kunnen makkelijker weg, gaan ook vaker de kant van vrienden op want ja; wij hebben geen huis vol speelgoed natuurlijk..



En zo pas je je aan alle kanten aan eigenlijk... en soms, het zal heel gemeen zijn, irriteert dat me ook. Ben ik moe en wil ik liever hier mensen hebben in mijn eigen huis maar ja dat is lastig met kinderen dus gaan we weer die kant op. Of wil ik gewoon een leuke avond hebben met vrienden zonder dreinende kinderen eromheen...



Maar goed, ik heb jullie al veel te lang lastig gevallen met mijn post.





Lief ZomerBuitje,



Bovenstaand zomaar wat quotes uit jouw post.

Mag ik een (wellicht overhaaste, kort door de bocht) conclusie voorzichtig trekken: neem jijzelf wel genoeg ruimte in bij anderen?



Het gevoel bekroop me namelijk omdat ik het idee kreeg dat jij je niet gelijkwaardig voelt aan die vrienden met kinderen. Ik (ook (nog?) kinderloos) vind namelijk dat mijn flexibiliteit ook grenzen mag hebben en dat ware vrienden ook in staat moeten zijn om rekening te houden met het feit dat ik ook wel eens met hen wil praten zonder kinderen erbij en ze ook wel eens bij ons thuis wil kunnen uitnodigen. Mijn vrienden weten dat en vinden dat logisch, en regelen net zo makkelijk eens een oppas als dat zo uitkomt (natuurlijk kom ik daar ook vaak, en ben ik heel flexibel en gek met die kinderen).



Schaam je nou niet voor je gevoel, maar uit het! Zo voorkom je dat je elkaar niet meer begrijpt en dat juist dáárdoor die vriendschappen verwateren.



En nee, je valt ons niet lastig, ZB'tje: dat moet je maar niet meer zeggen hoor!



*;

TD

Wat verdrietig voor je Zomerbuitje  Het zijn van die dingen waar je alle clichés op los kunt laten, en ze zijn allemaal waar maar ze helpen je geen moer. Ik heb het idee dat je er heel gezond mee omgaat, maar het verdriet en het gemis... die zullen wel blijven.







Ik denk wel dat er op praktisch vlak dingen zijn die je kunt doen om het gevoel van "scheefgroei" tussen jou en vriend(inn)en met kinderen te verminderen. Om te beginnen zou ik speelgoed aanschaffen. Daar is vaak niet veel voor nodig, vooral kleintjes kunnen zich met kleine dingen vaak goed vermaken. Koop wat plastic bekertjes en bordjes voor hun eten en drinken, een paar Disney-dvd's, wat waterpistooltjes, ballonnen, kleurpotloden en een paar kleurboekjes. Als het nodig is, kun je  je huis een klein beetje aanpassen zodat het voor je vrienden aantrekkelijk is met de kinderen bij jou te komen (dus bijvoorbeeld dingen die gevaarljk of breekbaar zijn uit de weg halen). 



Een kindvriendelijke omgeving maakt een bezoekje aan jou met kinderen een stuk prettiger, niet alleen voor de ouders en de kinderen maar ook voor jou, omdat je dan rustiger kunt praten  Probeer een beetje mee te denken met de ouders wat slaapjes en andere behoeften van de kinderen betreft. Een goed gepland speeltuinbezoek kan wonderen doen  







Ik kan me voorstellen dat het voor jou ook pijnlijk of vervelend kan zijn rekening te houden met de kinderen van anderen. Maar misschien kun je proberen dat los te zien van jouw gevoelens en meer als een praktische zaak. Die kinderen zijn nu eenmaal - vooral als ze klein zijn - een aanhangsel van de ouders. Als een vriendin van je een handicap zou hebben, zou je daar ook rekening mee houden. Zo zit het ook een beetje met kinderen. Het is de verantwoordelijkheid van de ouders voor ze te zorgen, maar het is fijn als jij een beetje meedenkt en de zaken makkelijker maakt.







Daar staat tegenover dat je best mag verwachten dat je die vrienden ook eens zonder kinderen ziet. Daar zijn best oplossingen voor te verzinnen. Een oppas, of papa past op terwijl jij met een vriendin uit eten gaat, of een logeerpartij waarbij jullie uitgebreid kunnen bijpraten als de kinderen op bed liggen. Probeer voor ogen te houden dat die behoefte van jou niet per se te maken heeft met jouw eigen kinderloosheid, maar dat die ook bij mensen met kinderen bestaat! Het kan alleen moeilijk of praktisch lastig zijn om die stap te nemen om daadwerkelijk de kinderen achter te laten of elders onder te brengen. Het is geen probleem dat dat niet altijd gaat, maar je mag wel verwachten dat ze die moeite af en toe doen, vind ik. Het moet geven en nemen zijn, dus jij past je aan aan het feit dat zij kinderen hebben en zij doen ook moeite om af en toe ongestoord contact te kunnen hebben.







Wat je ook kan doen is een puppy nemen: is erg leuk voor bezoekende kindjes en ben je meteen niet meer zo flexibel







liefs,

dubio

quote:

we hebben knuffelbeesten in huis, ook levende ( :D) en dat scoort altijd goed. We hebben filmpjes en de ouders nemen zelf altijd het lievelingsspeelgoed mee van de kindjes.



Verder heb ik echt niet de behoefte om mijn huis om te toveren in een speelpaleis.



Ik hoop niet dat je denkt dat ik dat suggereerde, want dat zou nogal overdreven zijn.



Ik denk ook niet dat het mijn zaak is om iedereen maar te gaan vermaken, zoals iemand terecht opmerkte: ik doe dat al genoeg.

Ik vond die opmerking (sorry, ik weet de naam niet meer) ook zeer treffend! Maar in zekere zin moet je mensen die bij jou op bezoek komen wel 'vermaken', het heet in het Engels niet voor niets "entertain" als je bezoek krijgt  Je wordt verondersteld (ik ben het daar niet helemaal mee eens, maar da's een ander verhaal)  je bezoek bezig te houden, ervoor te zorgen dat iedereen het naar zijn zin heeft en goed verzorgd wordt.



Zoals ik al zei is het vermaken van de kinderen zeker de verantwoordelijkheid van de kinderen, maar als ze bij jou op bezoek zijn is het prettig als jij daar ook aan meewerkt. Ik begrijp dat je dat ook doet. Misschien is het een idee vrienden die het makkelijker vinden als jij hun kant uitkomt, eens te vragen waarom ze dat liever hebben. Zijn er dingen die jij (binnen bepaalde grenzen natuurlijk!) kan doen om een bezoekje voor hen in praktische zin te vergemakkelijken? Soms zijn er dingen waar je zelf niet bij stilstaat maar die voor die vrienden lastig kunnenzijn, zoals honden die je kind bespringen (en die door de eigenaar niet in toom worden gehouden) of een vijver waardoor je je kinderen constant in de gaten moet houden.



Ik had een vriendin (die had zelf wel een kind) waar niks mocht in huis (niet dat ik denk dat dat bij jou zo is, maar even als voorbeeld). Er mocht niet gerend worden in huis, eten mocht alleen in de keuken, er mocht geen speelgoedje ongebruikt blijven liggen maar alles moet direct worden opgeruimd. Het leek meer op een strafkamp dan een huis  Ik besloot al snel dat ik daar voortaan alleen naar toe zou gaan, want ik voelde me totaal niet op mijn gemak als ik de kinderen meenam, riep ze voortdurend tot de orde omdat ik bang was dat ze iets verkeerds zouden doen.



Nu heb ik inmiddels die vriendschap (om een andere reden) beëindigd. Maar ik zie nu dat daar meer aan de hand was dan de kwestie van de kinderen. Al voor wij allebei kinderen kregen, was het zo dat ik meestal toegaf. Ik ging meestal naar haar toe in plaats van andersom. Ik reed meestal omdat zij daar geen zin in had. Zij koos het restaurantje uit of bepaalde wat we gingen doen. Ik ging erin mee, vond alles wel best. Maar eigenlijk stoorde het me wel, vooral omdat als ik eens iets voorstelde, het nooit goed genoeg was. Koos ik een knus, klein restaurantje uit, wilde zij liever in een kasteel gaan eten :? Haar mening woog zwaarder dan de mijne, leek het wel.



Ik denkt dat iets dergelijks bij jou nu ook speelt. Jij bent steeds degene die zich naar de ander schikt en zich wegcijfert. Dat heeft helemaal niets te maken met het feit dat je geen kinderen hebt en die anderen wel, maar met hoe jij bent (en hoe die vrienden zijn). Dus het lijkt me goed als je die twee dingen kunt scheiden.



Ik heb het idee dat mijn suggestie om je huis een beetje in te richten op het ontvangen van kinderen je irriteerde. Dat is waarschijnlijk omdat je het gevoel hebt dat je je al genoeg aanpast en nu eens een gebaar van de andere kant verwacht. Dat is ook heel terecht. Maar het gaat daar dus niet over wel of geen kinderen, maar over de gelijkwaardigheid binnen een vriendschap. Allebei ongeveer evenveel geven en nemen.

 

Je schrijft dat je flexibel genoeg bent. Misschien ben je wel té flexibel. Want zodra je vrienden zeggen dat ze niet kunnen (of willen!!) komen, dan gooi jij alles om en ga je daarheen. Maar dat voelt niet goed. Dat is je feitelijke probleem met die vrienden. Dat wordt waarschijnlijk verergerd door je verdriet over het feit dat je zelf geen kinderen kan krijgen. De kinderen dienen min of meer als excuus om de zaken op hun manier te doen: natuurlijk is dat extra hard voor jou als je zelf ook graag kinderen zou willen!



Maar misschien begrijp je uit het voorbeeld van die vriendin van mij dat die situatie niet per se zou veranderen als jij ook kinderen zou hebben. Dan hebben ze wel weer andere redenen waarom het makkelijker is dat jullie naar hen toekomen. Dat gaat niet om de kinderen maar om het feit dat zíj dat makkelijker vinden en dat jij je telkens weer aanpast.

 

Het komt een beetje op me over alsof je vindt dat je vrienden meer recht van spreken hebben als het gaat om afspraken dan jij, omdat zij kinderen hebben. De ongelijkwaardigheid waar die andere goede posting over ging. Het lijkt me goed als je dat gevoel eens wat beter onder de loep neemt.



Maar goed, dat is gewoon iets wat af en toe irritant kan zijn maar waar het mij gewoon om gaat is als ik ze zie, met hun kindjes en die overduidelijke band zie tussen moeder en kind ik gewoon erg verdrietig wordt.....



Ja meid, dat is heel hard ;( Ik zou het je van harte gunnen....



liefs,

dubio

Ik moet zo weg dus laat het verhaal over het aanpassen aan vrienden met kinderen e.d even links liggen.

Het gaat er niet om of je huis kindproof is of je wat vaker aanpast aan vrienden met kinderen, dat zijn bijkomstigheden.

Het gaat erom dat kinderen niet voor jou zijn weggelegd en dat verandert je hele toekomstbeeld.



En dat doet pijn, het is een gemis en ook als je het een plekje hebt gegeven zal het bij tijd en wijle een steek geven als je bijv. zo'n moeder en dochter ziet die het leuk hebben met elkaar.Omdat je dat zelf ook zo graag had gewild.Ik denk niet dat het ooit helemaal verdwijnt, het gemis blijft.



Ik herken het, gelukkig zijn wij vrij nuchter en zie ik ook de voordelen wel van het niet hebben van kinderen.

Maar met alle liefde van de wereld zou ik die voordelen willen inleveren, de voordelen steken nogal schamel af bij de nadelen.( understatement)

De onvervulde kinderwens is bepalend voor de rest van ons leven, het behelst zoveel meer dan alleen die periode van naar de speeltuin en in de kleine kinderen zitten.



Voor ons is het nog niet definitief uitgesloten maar ik groei er wel steeds meer in mee zeg maar.Hoewel ik denk dat de hoop opgeven niet eerder zal gebeuren dan wanneer het echt def. is.



Voor jullie is het al wel def. evenals adoptie.

De optie pleegkinderen ook overwogen?

(  ik weet dat dat niet hetzelfde is als zelf een kind maar vroeg het me af omdat ik mezelf al wel een beetje heb ingelezen)

quote:

Ik kan die twee dingen ook wel scheiden vaak hoor, sterker nog: het wegcijfer gedrag is al veel minder geworden :D (ja het is echt zo )



Mooi zo  Ik had in je openingspost het gevoel dat beide zaken door elkaar liepen.



maar waar ik dit topic vooral voor opende was dat ik op zoek ben naar herkenning. In mijn omgeving ken ik niemand in zo'n situatie (of iemand die geen kinderen heeft om een andere reden) en soms mis je wel eens dat je niet met iemand kan spreken die jou gewoon snapt.



Ik heb zelf geen ervaring met een onvervulde kinderwens (op twee miskramen na). Wel is die ene vriendin over wie ik het had onvruchtbaar. Ze heeft daar jarenlang mee geworsteld, heeft zonder succes een ivf-traject gevolgd en zich er uiteindelijk bij moeten neerleggen dat ze geen kinderen zou krijgen. Het bleef een gemis maar ze heeft dit na lange tijd wel kunnen accepteren. Voor haar was het ook vaak pijnlijk vriendinnen of zussen zwanger te zien of op kraambezoek te gaan, maar dat ging wel over.  Ze had er op een bepaald moment echt vrede mee.



Toen ze eenmaal op dat punt beland was, zijn zij en haar man over adoptie gaan denken. Het waren voor haar twee verschillende dingen: de wens zwanger te worden en het verlangen naar een (geadopteerd) kind. Ze was pas aan het tweede toe toen ze het eerste helemaal had kunnen afsluiten. Ze heeft na een lange procedure inderdaad een kindje geadopteerd. Ze had echt het idee dat het zo had moeten zijn, dat het haar lotsbestemming was om dat kindje te adopteren. 



Ik hoop dat je hier lotgenoten treft, anders kun je ook terecht op de website van Freya.



liefs,

dubio

Hai Zomerbuitje,



Speciaal geregistreerd voor dit forum omdat ik jouw verhaal lees en het heel herkenbaar vind! Het spijt me voor je dat je zo verdrietig bent omdat je geen 'eigen' kind kan krijgen, maar vind het ook fijn om te lezen dat ik de enige niet ben. Voor mij geld dat ik door medische redenen ook kinderloos zal blijven. Adoptie en pleegkinderen zouden misschien een optie zijn, maar hoe goedbedoeld ook dat mensen daarover beginnen.. het is iets totaal anders! Het neemt het gemis of het lege gevoel niet weg.



Ik ben 28 en om mij heen beginnen veel mensen aan kinderen. En hoewel vriendinnen en zus mij bleven overtuigen dat ze echt niet zo'n moeder zouden zijn die niet meer zonder kind langskomt en écht nog wel over andere dingen zouden praten, bleek dit niet helemaal waar. Het maakt toch dat de vriendschap heel erg veranderd en dat komt omdat hun kind nu eenmaal het belangrijkste in hun leven is. Heel begrijpelijk, maar de vriendschap verandert wel drastisch. Ik heb zelf nog niet helemaal een 'modus' gevonden om ermee om te gaan en heb een beetje de neiging om niet meer af te spreken met vriendinnen (of zus) die moeder zijn geworden. Gewoon omdat het te pijnlijk is en (heel hard gezegd, dat spijt me) omdat ik het gewoon minder leuk vindt; er zijn gewoon minder raakvlakken, ik heb een heel ander leven.



Verder ben ik heel blij met mijn leventje, ik heb een ontzettend leuke en lieve vriend en heel erg leuk werk. Ook veel vriendinnen die erg lief voor me zijn (maar ik vrees voor de dag dat zij ook aan kids beginnen). En ik geniet volop van alles!



Het is alweer een tijdje geleden dat je dit onderwerp geplaatst heb, dus ik ben benieuwd of je mijn reactie nog leest. Ik ben wel erg benieuwd hoe jij vriendschappen met vrienden die kids hebben invult op het gevoelsmatige vlak. Praktisch is het een irritatiedingetje, maar dat is ws niet hetgeen waar het daadwerkelijk om gaat..



Groetjes, JJ

Sterkte. Mijn man en ik zijn ook ongewenst kinderloos. Wij hebben een lange medische weg gegaan om kinderen te krijgen. Toen dat definitief voorbij was volgde een lang en pijnlijk proces van accepteren. De medische molen was niet leuk maar toen was er nog wel hoop. De tijd erna heb ik al vreselijk ervaren. Inmiddels ben ik 42 en word ik vanuit de omgeving minder met de vraag geconfronteerd of ik moeder ben of word. Maar het blijft soms nog heel erg moeilijk.

Ik herken je verhaal helemaal. Ik ben 27 en kan ook geen kinderen krijgen. Gelukkig heb ik nog een aardige hoevelheid vrijgezellen/kinderlozen om me heen, maar neemt niet weg dat ik toch redelijk van slag ben als ik hoor dat iemand in mijn omgeving zwanger is.



Weet je wat mij altijd zo kan irriteren; dat mensen er zomaar zonder meer vanuit gaan dat iedereen kinderen KAN krijgen. Nou weet ik ook wel dat het gros van de vrouwen dat wel kan, maar ik ben helaas door mijn gehele onvruchtbaarheids-gedoe vrijgezel geworden dus ben nu weer aan het daten geslagen. Hoe vaak ik wel niet heb gehoord dat desbetreffende tafel partner aan kinderen wi beginnen. Of dat mensen die het niet van me weten zeggen dat ik toch maar weer snel een nieuwe man moet hebben zodat ik nog op tijd aan kinderen kan beginnen. Het lijkt soms wel alsof het enige doel van je leven is om weer nieuw leven op de wereld te zetten.



Ik heb het er overigens nog steeds heel moeilijk mee dat ik geen kinderen kan krijgen en dat eigenlijk alleen heb moeten verwerken omdat mijn ex me in de periode dat ik erachter kwam me behoorlijk in de kou heeft laten staan. Maar het sterkt me wel om hier over te praten met mensen die weten wat je doormaakt en niet van die lieve goedbedoelde maar zinloze opmerkingen maken.

Hoi zomerbuitje, en Nicky, wanda en jj.

Ik heb op andere topics al wel eens wat verteld over onze onvervulde kinderwens, maar bij deze wil ik wel graag reageren omdat ik veel herken in je verhaal. Ik heb het al wel zo goed als het kan een plekje gegeven, maar idd is er daarbuiten nog meer waar je mee om moet gaan. En dat komt telkens weer terug. Ik vind het jammer dat ik je topic niet heb gezien toen je het opende, hopelijk zie je dat ie weer actueel is. Ik wil graag een andere keer verder schrijven, misschien ook voor de andere posters. Moet nu echt naar bed, maar ik kijk morgen weer of je (of iemand anders) gereageerd hebt.

Volgens de maatschappij MOET je onderhand kinderen hebben, terwijl het zwaar overschat wordt. En ja, ik heb zelf kinderen en misschien makkelijk praten, maar ik heb soms jaloezie naar mensen zonder kinderen.

Misschien mag ik dit als moeder niet zeggen, maar kinderen zijn hoe mooi het ook kan zijn, ook je grootste angst, je grootste zorg en er zijn maar weinig mensen die werkelijk zeggen dat als ze werkelijk alles van te voren hadden geweten er misschien nooit aan waren begonnen.



En voordat ik het hele forum over me heen krijg, ik hou heel veel van m'n kinderen, maar ben wel eerlijk.

quote:wipkipje schreef op 30 december 2007 @ 23:30:

Volgens de maatschappij MOET je onderhand kinderen hebben, terwijl het zwaar overschat wordt. Ik weet niet of dat zo is. Voor kinderloze mensen die wel graag een kind zouden willen is dat niet zo denk ik persoonlijk. Er zijn ontzettend veel stellen die vruchtbaarheidsproblemen hebben. Zo vanzelfsprekend is zwanger worden niet meer tegenwoordig. Ik denk wel dat mensen veel bewuster met het 'plannen' en het krijgen van kinderen omgaan dan 30 of 50 jaar geleden. Daarom lijkt het misschien dat er meer de nadruk opligt?

Hai meis



Ik ken je gevoel heel goed.. IK ben 34 jaar... heb geen relatie nu meer... maar al zou ik ene relatie hebben dan zou er waarschijnlijk geen kinderen komen... Ik heb geen goede gezondheid.. en ik kan een kind gewoon niet aan... Ik hou ook ontzettend veel van kinderen... Maar helaas zal ike rbij moeten neerleggen... hoe moeilijk het ook is... Tuurlijk is het ene gemis.. maar ook geeft kinderen een hoop zorgen en minder tijd voor jezelf... Beiden hebben voor en nadelen...Probeer een beetje te relativeren...Ik denk dat er meerdere mensen zijn zoals jij en je partner..

Besef me ook wel dat er een paar voordelen zijn aan geen kinderen, maar deze zijn erg schamel vergeleken bij de voordelen. Zoals zomerbuiltje ook al zegt, die band tussen moeder en kinderen, dat krijg je nergens, met niemand....



Waar ik in het begin moeite mee had is het gevoel van falen van mijn lichaam. Er zijn naar mijn mening niet zo heel veel verschillen tussen mannen en vrouwen, maar 1 zeer essentiele is wel dat vrouwen kinderen kunnen krijgen. In mijn gevla kan dat dus niet. Had echt het gevoel dat mijn lichaam me in de steek liet. Gekke is overigens dat ik het altijd wel een beetje vermoed had, maar dat het ook echt zo zou ZIJN, dat vond ik moelijk om te accepteren.



Weet ook wel dat de mensen die wel kinderen kunnen hebben en me proberen te troosten/gerust te stellen het allemaal goed bedoelen, maar dat is hetzelfde als dat een multi miljonair tegen een zwerver zegt dat geld hebben 'ook niet alles' is. Je hebt er niet zo veel aan. Ik en anderen die in dezelfde situatie zitten hebben namelijk geen keus.



Overigens heb ik een keer een onderzoek gelezen dat mensen zonder kinderen gelukkiger zijn, dus daar denk ik dan maar aan.