Mijn kind is verslaafd.

Mijn zoon van 22 is verslaafd. Naar aanleiding van een ander topic merk ik dat het toch fijn is om erover te schrijven. Ik had bijna de moed om laatst mee te schrijven in een topic waarin een dochter verslaafd was, toen bleek dat het een trolltopic was. Mijn verhaal is helaas wel echt.
Laat ik beginnen met het aangeven dat het op dit moment goed gaat. Hij is in herstel zoals dat heet. Hij drinkt geen alcohol meer en gebruikt niet meer. Het is een lang verhaal.

We hebben een fijn gezin, met 3 kinderen. We hebben het goed voor elkaar en de kinderen hebben ook een fijne jeugd gehad: dat geven ze ook aan. Het begon twee jaar geleden dat we erachter kwamen dat hij blowde. Dat was al een shock eerlijk gezegd. We komen uit een dorp en ik ben echt knetter naïef geweest wat dat betreft. Ik dacht dat mijn kinderen dat nooit zouden doen. Tuurlijk heb ik zelf vroeger ook weleens een jointje gehad op een studentenfeest, maar dit bleef niet bij alleen op feestjes.
Hij zat niet goed in zijn vel, voelde zich niet begrepen, had moeite met de hele wereld en de maatschappij waar we in leven. Blowen hielp hem om rust in zijn hoofd te krijgen en te kunnen slapen.

We hebben toen we erachter kwamen gelijk contact gezocht met de huisarts en met Tactus. Daar hebben wij goede ervaringen mee opgedaan, ondanks andere verhalen die ik ook ken. Achteraf heeft hij destijds meegewerkt omdat hij dat voor ons wilde doen: niet voor hemzelf. Hij heeft iedereen een hele tijd voor de gek gehouden dat hij ermee was gestopt. Toch hadden wij (mijn man en ik) steeds een onderbuik gevoel. We wilden in overleg met hem een onderzoek door een psycholoog om te kijken of hij zichzelf beter kon begrijpen en om zich beter te voelen.

Dat was opgestart toen we via een kennis vorig jaar een bericht kregen dat het helemaal niet goed met hem ging terwijl wij op vakantie waren. We zijn gelijk terug gegaan en de hulp werd intensiever. Hij gleed af. Hij stopte met werken en kwam thuis te zitten. Ik zocht uit alle macht steeds naar 'bewijzen' van zakjes of andere zaken op zijn kamer en in zijn jas maar vond niets. Hij zei zelf steeds dat we ons geen zorgen hoefden te maken: hij gebruikte niets. Tot in januari er een zakje uit zijn jas viel. Ik was eigenlijk vooral opgelucht: het klopte wat we hadden gedacht.

Dat was het moment dat hij zelf ook brak en aangaf dat hij hulp wilde: het liefst naar een kliniek. Uiteindelijk is in overleg met de huisarts en psycholoog en uiteraard met hemzelf besloten dat de hulp intensiever zou worden en hij wilde zelf ook op eigen kracht stoppen. Er brak een periode aan waarbij we er als ouders bovenop zaten. Zo was er altijd iemand thuis, zodat hij niet weg kon. We beheerden zijn geld weer, want dat was een puinhoop. Al zijn spaargeld was erdoor gegaan en hij had nog allerlei schulden. We hebben ontzettend veel gewandeld en gepraat.

Van hele strakke controle naar steeds meer loslaten, waar we nu in zitten. Ik vond het ergste dat hij zich zo rot en depressief voelde. Ik heb me zo vaak zorgen gemaakt dat hij zichzelf iets aan zou doen. Hij zei dan altijd "Ik ga dat niet doen omdat ik weet dat het jullie verdriet doet, maar ik vind het niet erg als ik niet meer wakker wordt" Nu ik het typ voel ik wel weer het verdriet voor hem, omdat hij zich zo voelde.
Hij heeft van alles gebruikt: hij las zich in, zodat hij wist hoeveel hij kon nemen of net over het randje zou gaan. Behalve heroïne heeft hij alle drugs gehad.

Dit is natuurlijk lang niet het hele verhaal, maar nu even goed wat mij betreft.
Hij heeft intussen weer werk, weer structuur en kijkt al wat meer naar de toekomst. Zijn vrienden (geen gebruikers, zij hebben juist afstand van hem genomen toen hij op zijn dieptepunt zat) slepen hem er ook door en daar ben ik zo dankbaar voor. Wat ik wil met dit topic? Ik wil het uit de taboesfeer halen. De vooroordelen zijn niet van de lucht, en ik merk dat ik dat lastig vind. Tegelijkertijd heb ik me zelf ook wel schuldig gemaakt aan allerlei aannames over bepaalde gezinnen of jongeren, dus ik begrijp het wel.
Als moeder voel ik me schuldig en tekort geschoten: wat heb ik gemist, waar had ik het anders kunnen doen? Ook daar hebben we veel over gepraat, ook samen met mijn man.

Ik hoop op ervaringsverhalen, dat er hier gedeeld kan worden hoe het voelt, en hoe het gaat. Het schrijven geeft in ieder geval al wat lucht.

Dank je CherryBlossom. Ik heb me er ook over verbaasd hoe makkelijk het te verkrijgen is.

Ik ben wel steeds de verbinding met hem blijven houden. En ik ben wel blij dat we hebben ingegrepen. Ik denk ook dat we net op tijd waren, hij had ook gedacht aan weggaan en dan maar zien wat er zou gebeuren.
Nu geeft hij ook wel aan dat hij de sturing op dit moment nodig heeft en besef me dat het staat of valt met zijn intrinsieke motivatie.

Dank je Pioen.
Ik kende ook geen mensen met een verslaving dacht ik. Nadat ik open was over mijn zoon bleek ineens dat het veel meer in families voorkwam en deelden anderen ook hun verhaal. Dat bedoelde ik ook met het uit de taboesfeer halen. Schaamte overheerst merk ik.
In het begin had ik ook het gevoel dat ik in een slechte film beland was. Met veel leugens en dealers waar nog aan betaald moest worden. Ik keek het programma 'Verslaafd' weleens, en vond het heel naar voor de families, maar het was ver van mijn bed dacht ik.

Ik heb de titel laten veranderen. Het komt wel dichtbij voor mij zo, maar het dekt de lading wel beter.
Misschien zijn er ook hier mensen vanuit de verslavingszorg of ervaringsdeskundigen.

Aan de reacties te zien zijn er niet veel mensen die dit van dichtbij ook meemaken of meegemaakt hebben. Eigenlijk misschien juist een goed teken
Of misschien wel bang voor herkenning: dat kan ik ook begrijpen. Ik ben die schaamte inmiddels voorbij..

Hij heeft heel veel gebruikt, naast blowen ook keratine, cocaïne, 3mc, paddo's, je kunt het zo gek niet bedenken of hij heeft het geprobeerd.
Je hebt gelijk coderood, de eerste keer stoppen deed hij voor ons en die poging lukte niet.
Nu wil hij het wel echt, vanaf januari heeft hij de knop omgezet.
We hebben drugstesten in huis en bij Tactus kreeg hij ook elke keer een test. Zodra hij wel iets zou gebruiken dan stopte de hulp, daar was hij zich ook goed van bewust.
Ik blijf wel steeds alert, ik heb ook wel moeten leren om meer te wantrouwen.
Hij bezoekt regelmatig meetings, daar haalt hij ook kracht uit.

We hebben een lang gesprek gehad met een ex-verslaafde. Dat heeft mijn ogen ook wel geopend. Hij benoemde ook de dingen die hij heeft gedaan om de omgeving om de tuin te leiden.
Dat maakt ook dat we wel alert zijn.

We zijn zeker trots op hem zoals hij het nu doet!

Fluffeliene, dank voor jouw verhaal. En wat fijn dat het goed gaat met je zoon!
Wij zaten ook bijna op dat punt. Wij hebben ook andere kinderen en die hebben ook aandacht nodig.
Mijn man is ook heel erg lang boos geweest op hem om met name idd het liegen en het vertrouwen komt ook heel langzaam terug. Stukje schaamte naar de buitenwereld speelde ook wel mee.
Ik kon 'makkelijker' zijn gedrag scheiden van wie hij is als persoon denk ik.
Voor jou lijkt het me ook lastig: werk je nog steeds in de verslavingszorg? Lijkt me heel lastig, want vanuit je professie weet je misschien wat de mogelijkheden allemaal zijn, maar je gevoel als moeder komt daar dan ook bij kijken hé. Fijn dat jee wilt schrijven.

Justagirly, dank voor je lieve woorden!

Wat een mooie reden dat hij toch wilde stoppen Lostit!
Het is een lange weg hé. Fijn dat hij opkrabbelt.
En ook die lange wachtlijsten...
Toen mijn zoon zich wilde laten opnemen ben ik erin gedoken en de bekende, succesvolle klinieken hadden een wachtlijst van 26 weken..en dan pas een intake. Dat kan toch niet??
Een vriendin van me zei dat het eigenlijk absurd is: als iemand ziek is, kanker heeft bijvoorbeeld, dan wordt alles uit de kast getrokken en wordt iemand zo snel mogelijk geholpen, maar in deze gevallen moet je het eerst zelf redden.
Ik herken wat je zegt: door de mentale problemen van mijn zoon is hij begonnen.

Coderood, mijn zoon ziet nu ook in dat het zijn eigen verantwoordelijkheid is. Hij weet nu dat het soms hel is, maar heeft ervaren dat dat gevoel ook weer minder kan worden.
Hij vindt het wel fijn, het 12 stappenplan. Maar hij volgt hierin wel zijn eigen denkwijze en neemt niet klakkeloos alles aan.
Hij vindt het vooral fijn om zijn verhaal kwijt te kunnen en de onderlinge banden die er zijn ontstaan. Hij gaat regelmatig naar CA meetings.

Ik heb ook gemerkt dat het een verschil maakt of het klikt met de psycholoog. Hij heeft geluk gehad: er was al een behandeling gestart toen hij heeft opgebiecht dat hij nog steeds gebruikte.
Eigenlijk moeten ze dan gelijk de behandeling en hulp staken.
Deze psycholoog ( een jonge vent) wilde hem toch verder helpen. Al had ik wel het idee dat hij mijn zoon als een interessante casus zag, dat maakte niet uit: zolang zoon ook maar wel een goed gevoel had bij hem.

Ik kan me de angst en wanhoop goed voorstellen Lostit, helemaal als er geen slaap meer was. Dat kan niet anders dan dat dit nog meer invloed op de psyche heeft.

Portinatx, dank voor de tip, ik ga het boek bestellen.

Koettie, dank je. Voor jou ook sterkte gewenst, en ik hoop voor haar dat ze het achter zich kan laten⚘️