Relaties
alle pijlers
Mijn kind is verslaafd.
woensdag 26 juli 2023 om 20:27
Mijn zoon van 22 is verslaafd. Naar aanleiding van een ander topic merk ik dat het toch fijn is om erover te schrijven. Ik had bijna de moed om laatst mee te schrijven in een topic waarin een dochter verslaafd was, toen bleek dat het een trolltopic was. Mijn verhaal is helaas wel echt.
Laat ik beginnen met het aangeven dat het op dit moment goed gaat. Hij is in herstel zoals dat heet. Hij drinkt geen alcohol meer en gebruikt niet meer. Het is een lang verhaal.
We hebben een fijn gezin, met 3 kinderen. We hebben het goed voor elkaar en de kinderen hebben ook een fijne jeugd gehad: dat geven ze ook aan. Het begon twee jaar geleden dat we erachter kwamen dat hij blowde. Dat was al een shock eerlijk gezegd. We komen uit een dorp en ik ben echt knetter naïef geweest wat dat betreft. Ik dacht dat mijn kinderen dat nooit zouden doen. Tuurlijk heb ik zelf vroeger ook weleens een jointje gehad op een studentenfeest, maar dit bleef niet bij alleen op feestjes.
Hij zat niet goed in zijn vel, voelde zich niet begrepen, had moeite met de hele wereld en de maatschappij waar we in leven. Blowen hielp hem om rust in zijn hoofd te krijgen en te kunnen slapen.
We hebben toen we erachter kwamen gelijk contact gezocht met de huisarts en met Tactus. Daar hebben wij goede ervaringen mee opgedaan, ondanks andere verhalen die ik ook ken. Achteraf heeft hij destijds meegewerkt omdat hij dat voor ons wilde doen: niet voor hemzelf. Hij heeft iedereen een hele tijd voor de gek gehouden dat hij ermee was gestopt. Toch hadden wij (mijn man en ik) steeds een onderbuik gevoel. We wilden in overleg met hem een onderzoek door een psycholoog om te kijken of hij zichzelf beter kon begrijpen en om zich beter te voelen.
Dat was opgestart toen we via een kennis vorig jaar een bericht kregen dat het helemaal niet goed met hem ging terwijl wij op vakantie waren. We zijn gelijk terug gegaan en de hulp werd intensiever. Hij gleed af. Hij stopte met werken en kwam thuis te zitten. Ik zocht uit alle macht steeds naar 'bewijzen' van zakjes of andere zaken op zijn kamer en in zijn jas maar vond niets. Hij zei zelf steeds dat we ons geen zorgen hoefden te maken: hij gebruikte niets. Tot in januari er een zakje uit zijn jas viel. Ik was eigenlijk vooral opgelucht: het klopte wat we hadden gedacht.
Dat was het moment dat hij zelf ook brak en aangaf dat hij hulp wilde: het liefst naar een kliniek. Uiteindelijk is in overleg met de huisarts en psycholoog en uiteraard met hemzelf besloten dat de hulp intensiever zou worden en hij wilde zelf ook op eigen kracht stoppen. Er brak een periode aan waarbij we er als ouders bovenop zaten. Zo was er altijd iemand thuis, zodat hij niet weg kon. We beheerden zijn geld weer, want dat was een puinhoop. Al zijn spaargeld was erdoor gegaan en hij had nog allerlei schulden. We hebben ontzettend veel gewandeld en gepraat.
Van hele strakke controle naar steeds meer loslaten, waar we nu in zitten. Ik vond het ergste dat hij zich zo rot en depressief voelde. Ik heb me zo vaak zorgen gemaakt dat hij zichzelf iets aan zou doen. Hij zei dan altijd "Ik ga dat niet doen omdat ik weet dat het jullie verdriet doet, maar ik vind het niet erg als ik niet meer wakker wordt" Nu ik het typ voel ik wel weer het verdriet voor hem, omdat hij zich zo voelde.
Hij heeft van alles gebruikt: hij las zich in, zodat hij wist hoeveel hij kon nemen of net over het randje zou gaan. Behalve heroïne heeft hij alle drugs gehad.
Dit is natuurlijk lang niet het hele verhaal, maar nu even goed wat mij betreft.
Hij heeft intussen weer werk, weer structuur en kijkt al wat meer naar de toekomst. Zijn vrienden (geen gebruikers, zij hebben juist afstand van hem genomen toen hij op zijn dieptepunt zat) slepen hem er ook door en daar ben ik zo dankbaar voor. Wat ik wil met dit topic? Ik wil het uit de taboesfeer halen. De vooroordelen zijn niet van de lucht, en ik merk dat ik dat lastig vind. Tegelijkertijd heb ik me zelf ook wel schuldig gemaakt aan allerlei aannames over bepaalde gezinnen of jongeren, dus ik begrijp het wel.
Als moeder voel ik me schuldig en tekort geschoten: wat heb ik gemist, waar had ik het anders kunnen doen? Ook daar hebben we veel over gepraat, ook samen met mijn man.
Ik hoop op ervaringsverhalen, dat er hier gedeeld kan worden hoe het voelt, en hoe het gaat. Het schrijven geeft in ieder geval al wat lucht.
Laat ik beginnen met het aangeven dat het op dit moment goed gaat. Hij is in herstel zoals dat heet. Hij drinkt geen alcohol meer en gebruikt niet meer. Het is een lang verhaal.
We hebben een fijn gezin, met 3 kinderen. We hebben het goed voor elkaar en de kinderen hebben ook een fijne jeugd gehad: dat geven ze ook aan. Het begon twee jaar geleden dat we erachter kwamen dat hij blowde. Dat was al een shock eerlijk gezegd. We komen uit een dorp en ik ben echt knetter naïef geweest wat dat betreft. Ik dacht dat mijn kinderen dat nooit zouden doen. Tuurlijk heb ik zelf vroeger ook weleens een jointje gehad op een studentenfeest, maar dit bleef niet bij alleen op feestjes.
Hij zat niet goed in zijn vel, voelde zich niet begrepen, had moeite met de hele wereld en de maatschappij waar we in leven. Blowen hielp hem om rust in zijn hoofd te krijgen en te kunnen slapen.
We hebben toen we erachter kwamen gelijk contact gezocht met de huisarts en met Tactus. Daar hebben wij goede ervaringen mee opgedaan, ondanks andere verhalen die ik ook ken. Achteraf heeft hij destijds meegewerkt omdat hij dat voor ons wilde doen: niet voor hemzelf. Hij heeft iedereen een hele tijd voor de gek gehouden dat hij ermee was gestopt. Toch hadden wij (mijn man en ik) steeds een onderbuik gevoel. We wilden in overleg met hem een onderzoek door een psycholoog om te kijken of hij zichzelf beter kon begrijpen en om zich beter te voelen.
Dat was opgestart toen we via een kennis vorig jaar een bericht kregen dat het helemaal niet goed met hem ging terwijl wij op vakantie waren. We zijn gelijk terug gegaan en de hulp werd intensiever. Hij gleed af. Hij stopte met werken en kwam thuis te zitten. Ik zocht uit alle macht steeds naar 'bewijzen' van zakjes of andere zaken op zijn kamer en in zijn jas maar vond niets. Hij zei zelf steeds dat we ons geen zorgen hoefden te maken: hij gebruikte niets. Tot in januari er een zakje uit zijn jas viel. Ik was eigenlijk vooral opgelucht: het klopte wat we hadden gedacht.
Dat was het moment dat hij zelf ook brak en aangaf dat hij hulp wilde: het liefst naar een kliniek. Uiteindelijk is in overleg met de huisarts en psycholoog en uiteraard met hemzelf besloten dat de hulp intensiever zou worden en hij wilde zelf ook op eigen kracht stoppen. Er brak een periode aan waarbij we er als ouders bovenop zaten. Zo was er altijd iemand thuis, zodat hij niet weg kon. We beheerden zijn geld weer, want dat was een puinhoop. Al zijn spaargeld was erdoor gegaan en hij had nog allerlei schulden. We hebben ontzettend veel gewandeld en gepraat.
Van hele strakke controle naar steeds meer loslaten, waar we nu in zitten. Ik vond het ergste dat hij zich zo rot en depressief voelde. Ik heb me zo vaak zorgen gemaakt dat hij zichzelf iets aan zou doen. Hij zei dan altijd "Ik ga dat niet doen omdat ik weet dat het jullie verdriet doet, maar ik vind het niet erg als ik niet meer wakker wordt" Nu ik het typ voel ik wel weer het verdriet voor hem, omdat hij zich zo voelde.
Hij heeft van alles gebruikt: hij las zich in, zodat hij wist hoeveel hij kon nemen of net over het randje zou gaan. Behalve heroïne heeft hij alle drugs gehad.
Dit is natuurlijk lang niet het hele verhaal, maar nu even goed wat mij betreft.
Hij heeft intussen weer werk, weer structuur en kijkt al wat meer naar de toekomst. Zijn vrienden (geen gebruikers, zij hebben juist afstand van hem genomen toen hij op zijn dieptepunt zat) slepen hem er ook door en daar ben ik zo dankbaar voor. Wat ik wil met dit topic? Ik wil het uit de taboesfeer halen. De vooroordelen zijn niet van de lucht, en ik merk dat ik dat lastig vind. Tegelijkertijd heb ik me zelf ook wel schuldig gemaakt aan allerlei aannames over bepaalde gezinnen of jongeren, dus ik begrijp het wel.
Als moeder voel ik me schuldig en tekort geschoten: wat heb ik gemist, waar had ik het anders kunnen doen? Ook daar hebben we veel over gepraat, ook samen met mijn man.
Ik hoop op ervaringsverhalen, dat er hier gedeeld kan worden hoe het voelt, en hoe het gaat. Het schrijven geeft in ieder geval al wat lucht.
outofthebox wijzigde dit bericht op 28-07-2023 13:07
2.03% gewijzigd
zondag 30 juli 2023 om 11:10
Ik ben het eens met Coderood en Koettie. Verslaving als een ziekte zien betekent dat de verslaafde machteloos is, hij kan er niks aan doen.
Ook de vergelijking met diabetes vind ik mooi, door een gezond leefpatroon kun je de ziekte bestrijden, je bent niet hulpeloos.
Coderood, ik vind het sterk van je dat je zelf van je verslavingen af bent gekomen. Zelf neig ik ook erg naar verslavingen in het algemeen: snoepen, drank, sigaretten, maar ook sport of hobby's.. Het lijkt bijna alles of niets te zijn bij mij. In die zin kan een mens gevoelig zijn, maar zeker niet machteloos, of hulpeloos. Als je het van jezelf weet kun je nog steeds gewoon een keuze maken om te stoppen (of in sommige gevallen te minderen): het leven van jou en de mensen om je heen kan daar alleen maar beter van worden.
Ook de vergelijking met diabetes vind ik mooi, door een gezond leefpatroon kun je de ziekte bestrijden, je bent niet hulpeloos.
Coderood, ik vind het sterk van je dat je zelf van je verslavingen af bent gekomen. Zelf neig ik ook erg naar verslavingen in het algemeen: snoepen, drank, sigaretten, maar ook sport of hobby's.. Het lijkt bijna alles of niets te zijn bij mij. In die zin kan een mens gevoelig zijn, maar zeker niet machteloos, of hulpeloos. Als je het van jezelf weet kun je nog steeds gewoon een keuze maken om te stoppen (of in sommige gevallen te minderen): het leven van jou en de mensen om je heen kan daar alleen maar beter van worden.
zondag 30 juli 2023 om 12:16
Misschien was ik niet helemaal duidelijk: mijn broer is psychisch ziek. Zijn verslaving is daar een symptoom van. Ik heb nooit echt nagedacht over of verslaving an sich een ziekte is, ik denk wel dat het je kan overkomen als een ziekte maar dat je er ook van kan herstellen. En dat je dat voor 100% in eigen hand hebt. Maar het neemt je ook over, zoals een ziekte dat kan doen.
zondag 30 juli 2023 om 16:48
Verslaving is bewezen een chronische hersenziekte. Wat niet wil zeggen dat je dat maar af moet schuiven als iets waar je niets aan kunt doen. Ik ben zelf ernstig verslaafd en het 12-stappen programma helpt mij. Ik zal nooit van mijn verslaving afkomen; ik kan alleen mijn best doen om in herstel te blijven en dat lukt me gelukkig goed nu.
zondag 30 juli 2023 om 18:36
Ik weet niet of dit een ervaringsverhaal is maar mijn dochter van 19 blowt ook. En op festivals gebruikt ze een beetje xtc. Ook wel lachggas etc geprobeerd. Ik zie nog geen verslavingsgedrag maargoed je weet het nooit zeker natuurlijk. Ze werkt , gaat naar school en sport. Bij haar lijkt het vooralsnog recreatief gebruik en we praten over het gebruik. Wat is veel, wat is weinig, wanneer is er sprake van afhankelijkheid. Maar ook hoe leuk is het, hoeveel plezier heb je ervan. Zo houd ik de lijn open en controleren ga ik niet doen tot ik andere signalen krijg. Ik ga er toch van uit dat ze zelf een modus in het gebruik moeten zien te vinden en dat uit recreatief gebruik niet altijd een verslaving hoeft te ontstaan. Ik denk dus ook dat je jezelf niets kwalijk hoeft te nemen.
zondag 30 juli 2023 om 21:54
Er heerst zeker een taboe op verslaving. Zoon is nu ongeveer 3 jaar verslaafd aan de Keta. Momenteel gaat het, maar hij is zeker niet ketavrij. Er zijn maar heel weinig mensen die dit weten in onze omgeving. Bij hem is het gerelateerd aan zijn psychiatrische stoornis.
De behandeling is dan ook heel lastig het is een kip en het ei verhaal.
Dubbele diagnoses zijn heel lastig te behandelen. Ik vind het ook moeilijk om dit in de openbaarheid te gooien. Verder doe ik het liever via een PB of besloten. Het is echt zo moeilijk.
De behandeling is dan ook heel lastig het is een kip en het ei verhaal.
Dubbele diagnoses zijn heel lastig te behandelen. Ik vind het ook moeilijk om dit in de openbaarheid te gooien. Verder doe ik het liever via een PB of besloten. Het is echt zo moeilijk.
zondag 30 juli 2023 om 22:23
Ik zie om me heen behoorlijk wat verslavingsproblen.atiek trouwens, ervaar het ook niet als taboe. Veel jongeren met psychische problemen ook. Maar ook ouders waar stevig gedronken wordt.
Of ander dempen gedrag: teveel werken, overdreven sporten etc
Ik bespreek het wel met mujn kinderen, wanneer is het een pleziertje en wanneer wordt het dempen van gevoelens? Is voor volwassenen vaak al moeilijk. Ze kennen ook mijn zorg: hoe verslaving zo moeilijk is om vanaf te komen en dat het zoveel kapot maakt. Zo verdrietig voor alle betrokkenen.
Schaamte speelt een grote rol bij verslaving dus het taboe moet er echt af.
Sterkte Baifan, klinkt heftig.
Of ander dempen gedrag: teveel werken, overdreven sporten etc
Ik bespreek het wel met mujn kinderen, wanneer is het een pleziertje en wanneer wordt het dempen van gevoelens? Is voor volwassenen vaak al moeilijk. Ze kennen ook mijn zorg: hoe verslaving zo moeilijk is om vanaf te komen en dat het zoveel kapot maakt. Zo verdrietig voor alle betrokkenen.
Schaamte speelt een grote rol bij verslaving dus het taboe moet er echt af.
Sterkte Baifan, klinkt heftig.
maandag 31 juli 2023 om 05:39
Ik heb zoiets als dit van zeer dichtbij meegemaakt. Ik wil je vooral op het hart drukken: verlies je andere kinderen niet uit het oog. Bij het gezin dat ik ken waar dit speelde, zijn er eigenlijk maar twee gespreksonderwerpen: 1) het gaat slecht want zoon heeft weer een terugval gehad, 2) het gaat goed want zoon doet het zo goed en heeft zijn leven weer op de rit. Voor de andere (volwassen) kinderen is nauwelijks oog meer. Die voelen zich niet gezien, er wordt nauwelijks naar hen gevraagd en ze moeten alleen maar verhalen aanhoren over hoe het met hun broer gaat (die al 10+ jaar aan de coke verslaafd is en zo nu en dan een terugval heeft, schulden heeft, momenteel geen contact met zijn eigen kinderen, etc.). Ouders vragen heus wel aan hun andere kinderen hoe het gaat, maar ze vragen nooit door en het lijkt alsof er ook geen ruimte meer is in hun hoofd voor andere verhalen.
Ik hoorde laatst een van hen verzuchten: “Ik zou zo graag eens een hele dag met m’n vader op stap willen en dat het dan een hele dag niet over mijn broer gaat.”
Ik hoorde laatst een van hen verzuchten: “Ik zou zo graag eens een hele dag met m’n vader op stap willen en dat het dan een hele dag niet over mijn broer gaat.”
maandag 31 juli 2023 om 10:59
Fijn dat het nu goed met je gaat Mir! Knap van je!
Ik ben er nog niet uit of ik de verslaving an sich een ziekte vindt. Zoals ik hier lees liggen er vaak andere problemen aan ten grondslag. Dat is bij mijn zoon ook zo. Wel herken ik het (ook bij mezelf) dat ik ook geen rem hebt, bij mij is het ook wel alles of niets.
Mijn zoon heeft trouwens steeds benadrukt dat in zijn geval groepsdruk geen rol heeft gespeeld: elke keer als hij iets gebruikte dan deed hij dat heel bewust zelf, en niet omdat een ander hem uitnodigde of aanmoedigde.
Bridge, mooi dat je het gesprek aan blijft gaan. Dat hebben wij ook gedaan, maar toen hij echt zwaar gebruikte was hij niet meer open naar ons toe. ook uit schaamte vanuit hemzelf en hij wilde ons er niet mee belasten.
Baifan, ik begrijp ook goed dat je het niet in de openbaarheid wilt hebben. Je mag me gerust een PB sturen hoor. Jij sterkte gewenst, hopelijk heb je in je omgeving mensen waar je jouw verhaal kwijt kunt.
Ik heb bij Tactus aangegeven dat ik wel behoefte had aan contact met andere ouders. Ze hebben een oudercursus (maar ik heb wel aangegeven dat ik die term aan zou passen, ik had daar wel moeite mee) We hebben daar wel wat aan gehad, het was al fijn om zorgen te kunnen delen.
Laura, goed dat je het noemt. We zijn ons hier wel bewust van. Toen hij aan het afkicken was ben ik thuis gebleven bij hem terwijl mijn man wel op wintersport is geweest met de familie: juist ook omdat we vonden dat onze andere kinderen niet 'gestraft' moesten worden voor wat zoon had gedaan. Tijdens normale dagen kunnen ook zij hun verhaal kwijt, zoals we dat altijd deden.
Ik ben er nog niet uit of ik de verslaving an sich een ziekte vindt. Zoals ik hier lees liggen er vaak andere problemen aan ten grondslag. Dat is bij mijn zoon ook zo. Wel herken ik het (ook bij mezelf) dat ik ook geen rem hebt, bij mij is het ook wel alles of niets.
Mijn zoon heeft trouwens steeds benadrukt dat in zijn geval groepsdruk geen rol heeft gespeeld: elke keer als hij iets gebruikte dan deed hij dat heel bewust zelf, en niet omdat een ander hem uitnodigde of aanmoedigde.
Bridge, mooi dat je het gesprek aan blijft gaan. Dat hebben wij ook gedaan, maar toen hij echt zwaar gebruikte was hij niet meer open naar ons toe. ook uit schaamte vanuit hemzelf en hij wilde ons er niet mee belasten.
Baifan, ik begrijp ook goed dat je het niet in de openbaarheid wilt hebben. Je mag me gerust een PB sturen hoor. Jij sterkte gewenst, hopelijk heb je in je omgeving mensen waar je jouw verhaal kwijt kunt.
Ik heb bij Tactus aangegeven dat ik wel behoefte had aan contact met andere ouders. Ze hebben een oudercursus (maar ik heb wel aangegeven dat ik die term aan zou passen, ik had daar wel moeite mee) We hebben daar wel wat aan gehad, het was al fijn om zorgen te kunnen delen.
Laura, goed dat je het noemt. We zijn ons hier wel bewust van. Toen hij aan het afkicken was ben ik thuis gebleven bij hem terwijl mijn man wel op wintersport is geweest met de familie: juist ook omdat we vonden dat onze andere kinderen niet 'gestraft' moesten worden voor wat zoon had gedaan. Tijdens normale dagen kunnen ook zij hun verhaal kwijt, zoals we dat altijd deden.
maandag 31 juli 2023 om 16:38
Ik lees nu dat andere topic over iemand die ontdekt dat haar partner zwaar cocainegebruiker blijkt. En de redelijk naieve reactie van de dame in kwestie.
De vraag blijft voor mij waar plezier overgaat in afhankelijkheid.... en hoe bestuur je dat dan ?
Ik ben naar mijn kinderen wel vrij ferm geweest in de zin dat verslaving een van de grootste levensverpesters is. Dat herstel vaak een hele lange weg is en dat zowel verslaafde als zijn of haar omgeving daar flink onder leiden. Een verslaving vind ik wel echt een van de ergste dingen die je kan overkomen. Verslaving maakt alleen maar kapot, er komt niks maar dan ook niets goeds uit.
De vraag blijft voor mij waar plezier overgaat in afhankelijkheid.... en hoe bestuur je dat dan ?
Ik ben naar mijn kinderen wel vrij ferm geweest in de zin dat verslaving een van de grootste levensverpesters is. Dat herstel vaak een hele lange weg is en dat zowel verslaafde als zijn of haar omgeving daar flink onder leiden. Een verslaving vind ik wel echt een van de ergste dingen die je kan overkomen. Verslaving maakt alleen maar kapot, er komt niks maar dan ook niets goeds uit.
dinsdag 1 augustus 2023 om 10:52
Misschien is het goede alleen dat iemand eruit komt en inziet dat hij/zij dat zelf bereikt heeft. En dat het leven de moeite waard kan zijn zonder gebruik. Maar de weg van afkicken en eraf blijven wens ik niemand toe.
Ik lees ook mee in dat andere topic, heel heftig en ook verdrietig als je leest hoeveel levens er verwoest zijn door een geliefde of familielid die verslaafd zijn ( geweest)
Ik lees ook mee in dat andere topic, heel heftig en ook verdrietig als je leest hoeveel levens er verwoest zijn door een geliefde of familielid die verslaafd zijn ( geweest)
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
