Mijn kinderen en mijn relatie

Die man, van een jaar geleden, en ik: we hebben het samen uitgezocht en zijn gelukkig.
Tot ik mijn kinderen bij ons probeer te betrekken: hakken in het zand en serieus asociaal gedrag.

Vanmiddag was hij er even, met zijn kinderen: ze hebben zich serieus onbeschoft gedragen. Negeer gedrag, en geen boe of ba kwam er uit, uit alle drie niet (12, 14, 16)

En nu?
Elkaar dus alleen maar zien in de weekenden zonder kinderen? De mijne zijn alleen om het weekend bij hun vader.

Ik heb lang gewacht met ze aan elkaar voorstellen en er geen ding van gemaakt. Ook weten ze dat er nooit een samengesteld gezin zal komen. Ik zou alleen wel af en toe samen willen zijn met iedereen, zodat we elkaar allemaal leren kennen. Er was een soort van plan om ergens tijdens onze vakanties met onze kinderen samen te komen een paar dagen: nou, ik denk niet dat ik dat moet willen zo. En toch baal ik er van dat ze met dit gedrag dus krijgen wat ze willen: geen contact.

Ik zal uiteraard mijn relatie met deze echt leuke man niet verbreken, ik heb namelijk gewoon recht op een leven naast kinderen en werk. Maar ingewikkeld vind ik het wel, deze situatie. En vooral ook stom.

Ik vind het ook een bizarre situatie voor mijn lief: lekker dan, op zo een manier behandeld te worden…
Zijn kinderen zijn wel heel lief voor mij. Zijn iets jonger.

Ik ben ondertussen bijna vijf jaar gescheiden, hij 8 (het jongste kind was 1 toen ze hem verliet, de oudste 3).
Contact met allebei de exen is prima, niemand is boos, iedereen gelukkig.
Behalve mijn pubers.

Ik ben op zoek naar tips, ervaringsverhalen en gewoon je 50 cents. Wie weet zit er gewoon ineens een enorm inzicht tussen dat me verder helpt in mijn gevoel.