Relaties
alle pijlers
Mijn moeder vervuilt...
donderdag 2 augustus 2007 om 13:35
Waar zal ik eens beginnen? Al zo lang ik me kan herinneren is mijn moeder een slechte huisvrouw. Ze heeft heel veel spullen, veel te veel voor één huis. Daarbij verzamelt ze alles wat ze leuk vindt. Elk prul wordt gekocht, want het is zo'n schattig beeldje. Elk bakje van de salade wordt bewaard (maar nooit hergebruikt!). Elk takje van buiten wordt binnen neergezet (maar nooit meer opgeruimd). Mijn moeder bouwt haar huisje helemaal vol met spullen. Er is geen vierkante meter onbedekt. Er is nooit een lege tafel te vinden. ze woont alleen in een bejaardenwoning en heeft daar zo'n 15 kasten vol rotzooi. Je kan niet zien wat er in zit, en je kan er niets uithalen. het huis ligt vol met haren van haar huisdieren. Stofzuigen in de hoeken kan niet, want daar ligt zooi.
werken aan haar werktafel of computertafel kan niet, want daar ligt zooi. Zitten in de stoelen? liever niet, want het ligt vol haren. Wat te drinken? Liever niet, want de glazen zijn niet goed afgewassen. De wc stinkt en ook daar staan overal mandjes en frutsels met een laag stof en haar. Ze heeft drie grote kledingkasten en nog ligt overal boven kleding.
Ze kan niets weggooien, alle oude sokken blijven ook, al heb je nieuwe. Nieuwe citruspers kopen, maar de oude niet weggooien.
Voor de duidelijkheid: we hebben het hier over een al jaren alleenstaande vrouw van 60 zonder lichamelijke beperkingen. Ik ben zelf van mening dat de vele jaren alleen haar zin voor realiteit hebben vertroebeld. Het doet haar niet veel. Ze negeert alle opmerkingen die ze krijgt. Als we stiekem opruimen, is ze boos! Ze weigert al jaren om haar gewoonten te veranderen.
En nu... Ze is drie weken op vakantie en ik ben weer eens begonnen met opruimen. daarbij gooi ik uiteraard het één en ander weg. Mijn beweegredenen?
- Ik vind het te vies voor een mens om in te leven.
- Ik wil stofzuigen zodat ze na thuiskomst niet in een vlooienzooi komt (beide huisdieren zijn er niet). Stofzuigen kon bijna niet, dat liet mijn handen jeuken.
- Ik hoop, misschien tegen beter weten in, dat ze het zelf oppikt als er eenmaal een begin is gemaakt.
- Mocht haar iets overkomen en wij of een thuishulp moeten haar helpen, moet dat wel mogelijk zijn.
Nu mijn vraag: Wat vinden jullie hiervan? Als jij je moeder zo zag leven, zou je het dan laten gaan? Ik vind dat heel moeilijk. Ik weet ook niet goed of dit nu mijn taak is, of dat ik me nu bemoei met iets waar ik me buiten zou moeten houden. Aan de ene kant denk ik: je laat je moeder niet zo leven, aan de andere kant: zij vraagt niet om hulp. Ik weet ook niet of ze echt blij is met mijn hulp. Graag jullie meningen en eventuele ervaringen!
werken aan haar werktafel of computertafel kan niet, want daar ligt zooi. Zitten in de stoelen? liever niet, want het ligt vol haren. Wat te drinken? Liever niet, want de glazen zijn niet goed afgewassen. De wc stinkt en ook daar staan overal mandjes en frutsels met een laag stof en haar. Ze heeft drie grote kledingkasten en nog ligt overal boven kleding.
Ze kan niets weggooien, alle oude sokken blijven ook, al heb je nieuwe. Nieuwe citruspers kopen, maar de oude niet weggooien.
Voor de duidelijkheid: we hebben het hier over een al jaren alleenstaande vrouw van 60 zonder lichamelijke beperkingen. Ik ben zelf van mening dat de vele jaren alleen haar zin voor realiteit hebben vertroebeld. Het doet haar niet veel. Ze negeert alle opmerkingen die ze krijgt. Als we stiekem opruimen, is ze boos! Ze weigert al jaren om haar gewoonten te veranderen.
En nu... Ze is drie weken op vakantie en ik ben weer eens begonnen met opruimen. daarbij gooi ik uiteraard het één en ander weg. Mijn beweegredenen?
- Ik vind het te vies voor een mens om in te leven.
- Ik wil stofzuigen zodat ze na thuiskomst niet in een vlooienzooi komt (beide huisdieren zijn er niet). Stofzuigen kon bijna niet, dat liet mijn handen jeuken.
- Ik hoop, misschien tegen beter weten in, dat ze het zelf oppikt als er eenmaal een begin is gemaakt.
- Mocht haar iets overkomen en wij of een thuishulp moeten haar helpen, moet dat wel mogelijk zijn.
Nu mijn vraag: Wat vinden jullie hiervan? Als jij je moeder zo zag leven, zou je het dan laten gaan? Ik vind dat heel moeilijk. Ik weet ook niet goed of dit nu mijn taak is, of dat ik me nu bemoei met iets waar ik me buiten zou moeten houden. Aan de ene kant denk ik: je laat je moeder niet zo leven, aan de andere kant: zij vraagt niet om hulp. Ik weet ook niet of ze echt blij is met mijn hulp. Graag jullie meningen en eventuele ervaringen!
donderdag 2 augustus 2007 om 13:40
Ik zou mijn moeder zeker niet laten vervuilen (mijn moeder kenende zal dat noooit gebeuren ;)), maar ik zou niet achter haar rug om de boel gaan opruimen en weggooien. Je kunt het best schoonmaken en stofzuigen nu ze op vakantie is, maar een grote opruiming zou ik pas houden als ze er zelf bij is.
Of vraag iig of ze er geen problemen mee heeft als jij de boel eens gaat opruimen.
Of vraag iig of ze er geen problemen mee heeft als jij de boel eens gaat opruimen.
donderdag 2 augustus 2007 om 13:43
donderdag 2 augustus 2007 om 13:45
Ik vind je hulp heel begrijpelijk maar eigenlijk niet kunnen. Mijn vader is ook alleenstaand maar rond de 70 en maakt ook niet meer goed schoon. Zijn badkamer en toilet is beneden en wij en ook het andere bezoek moeten daarop maar het is echt heel erg vies. Toen laatst de poepsporen op de bril zaten, heb ik hem gevraagd of ik zijn badkamer niet eens moest schoonmaken, of het hem allemaal nog wel goed lukte. Hij wilde mijn bemoeienis niet en ik heb het daarbij gelaten (uiteraard wel even de bril stiekem schoongemaakt maar niet de rest van de badkamer). Wel vind ik dat je je moeder er op aan mag spreken. Inderdaad, wat als er iets met haar gebeurd. Ook mag je zeggen dat je zo niet meer op bezoek wil komen in haar huis omdat je het te vies vind en dan heel vasthoudend zijn. Maar stiekem haar huis opruimen, dat kan naar mijn idee pas, als echt vaststaat dat je moeder een psychische stoornis heeft en daar is hier nog geen sprake van.
donderdag 2 augustus 2007 om 13:49
Jeetje June, dat is nog eens een verhaal. Het is echter heeeeel erg herkenbaar. Niet zozeer bij mijn eigen ouders als wel bijn de moeder van mijn inmiddels ex.
Ik zou bijna zeggen dat je haar moeder beschreef. exact hetzelfde meegemaakt. Te vies om er te komen, ik bleef liever staan, naar het toilet ging ik al helemaal niet en drinken deed ik liever thuis. Ik vind het heel moeilijk om je van advies te dienen. Niet omdat ik dat niet wil maar omdat ieder mens verschillend is en er dus ook verschillende oplossingen zijn. Als er in bepaalde situaties al oplossingen zijn.
Daarbij komt dat het je EIGEN moeder is en het lijkt me heel erg pijnlijk je moeder langzaam te zien vervuilen. Ik kan alleen maar praten van dat wat ik vanaf de "zijlijn" heb meegemaakt.
Ik snap heel erg goed dat je de behoefte hebt om op te ruimen. Maar ik vraag me wel af of dat de juiste methode is. Want jouw opruimen is tijdelijk. Je lost er niets mee op en je krijgt ook nog eens een boze moeder over je heen (uit eigen ervaring gezien bij ex).
Ik zou je heel wat vragen willen stellen. Is dit al lang zo? Was dit ook al zo toen je thuis woonde? Heb je nog broers of zussen? Is de huisarts op de hoogte? Heeft ze veel vrienden die over de vloer komen? Etc.
Laten we er vooralsnog even van uitgaan dat je moeder dit niet bewust doet maar dat het eerder onmacht is. Misschien ziet ze het inmiddels niet meer. Misschien weet ze niet waar te beginnen. het is voor je moeder natuurlijk heel moeilijk om te zien dat je dochter je "vervuïld" vindt. Door voor haar te gaan opruimen (zonder haar toestemming) benadruk je dat wel een beetje. al doe je dat met de beste bedoelingen, je moeder zal het niet zien als hulp maar als aanval/kritiek.
Heb je al eens geprobeerd met je moeder te gaan praten over haar situatie? En niet in de trant van dat jij het smerig vind (oordeel) maar meer in de vragende zin. Ziet ze het zelf? is ze zich er bewust van? waarom? Geef aan dat jij je zorgen om haar maakt. Lichamelijke verwaarlozing gaat vaak ook gepaard met geestelijke verwaarlozing (alhoewel ik dat niet uit je verhaal kan opmaken en dit dus misschien in jouw geval een vooroordeel is).
Weet de huisarts hiervan? Misschien kun je daar je zorgen uitten?
Je leest het, ik kan nog wel even doorgaan met typen. Maar ik merk dat het lastig is omdat ik moet gissen naar je situatie.........
Ik zou bijna zeggen dat je haar moeder beschreef. exact hetzelfde meegemaakt. Te vies om er te komen, ik bleef liever staan, naar het toilet ging ik al helemaal niet en drinken deed ik liever thuis. Ik vind het heel moeilijk om je van advies te dienen. Niet omdat ik dat niet wil maar omdat ieder mens verschillend is en er dus ook verschillende oplossingen zijn. Als er in bepaalde situaties al oplossingen zijn.
Daarbij komt dat het je EIGEN moeder is en het lijkt me heel erg pijnlijk je moeder langzaam te zien vervuilen. Ik kan alleen maar praten van dat wat ik vanaf de "zijlijn" heb meegemaakt.
Ik snap heel erg goed dat je de behoefte hebt om op te ruimen. Maar ik vraag me wel af of dat de juiste methode is. Want jouw opruimen is tijdelijk. Je lost er niets mee op en je krijgt ook nog eens een boze moeder over je heen (uit eigen ervaring gezien bij ex).
Ik zou je heel wat vragen willen stellen. Is dit al lang zo? Was dit ook al zo toen je thuis woonde? Heb je nog broers of zussen? Is de huisarts op de hoogte? Heeft ze veel vrienden die over de vloer komen? Etc.
Laten we er vooralsnog even van uitgaan dat je moeder dit niet bewust doet maar dat het eerder onmacht is. Misschien ziet ze het inmiddels niet meer. Misschien weet ze niet waar te beginnen. het is voor je moeder natuurlijk heel moeilijk om te zien dat je dochter je "vervuïld" vindt. Door voor haar te gaan opruimen (zonder haar toestemming) benadruk je dat wel een beetje. al doe je dat met de beste bedoelingen, je moeder zal het niet zien als hulp maar als aanval/kritiek.
Heb je al eens geprobeerd met je moeder te gaan praten over haar situatie? En niet in de trant van dat jij het smerig vind (oordeel) maar meer in de vragende zin. Ziet ze het zelf? is ze zich er bewust van? waarom? Geef aan dat jij je zorgen om haar maakt. Lichamelijke verwaarlozing gaat vaak ook gepaard met geestelijke verwaarlozing (alhoewel ik dat niet uit je verhaal kan opmaken en dit dus misschien in jouw geval een vooroordeel is).
Weet de huisarts hiervan? Misschien kun je daar je zorgen uitten?
Je leest het, ik kan nog wel even doorgaan met typen. Maar ik merk dat het lastig is omdat ik moet gissen naar je situatie.........
Dit is mijn uitspraak en daar zult u het mee moeten doen.........
donderdag 2 augustus 2007 om 13:49
Alvast bedankt tot nu toe. Jullie hebben me wel aan het denken gezet. Ik heb tot nu toe alleen nog maar lege etenswarenbakjes weggegooid en wat kappotte pruttel. Alle andere pruttels heb ik nog in een doos zitten. Ik wilde morgen een hoop spul naar de kringloop brengen, maar dat laat ik dan maar even. wel wil ik de keuken en woonkamer nog netjes opruimen en goed schoonmaken. Maar het weggooien van haar spullen zal ik dan maar aan haarzelf overlaten.
Het is gewoon zo frustrerend! Ze kan het zelf gewoon niet en ik kan niet snappen hoe je zo leven kan!
Het is gewoon zo frustrerend! Ze kan het zelf gewoon niet en ik kan niet snappen hoe je zo leven kan!
donderdag 2 augustus 2007 om 13:50
quote: 75June schreef
Nu mijn vraag: Wat vinden jullie hiervan? Als jij je moeder zo zag leven, zou je het dan laten gaan? Ik vind dat heel moeilijk. Ik weet ook niet goed of dit nu mijn taak is, of dat ik me nu bemoei met iets waar ik me buiten zou moeten houden. Aan de ene kant denk ik: je laat je moeder niet zo leven, aan de andere kant: zij vraagt niet om hulp. Ik weet ook niet of ze echt blij is met mijn hulp. Graag jullie meningen en eventuele ervaringen! Kennelijk heeft jouw moeder een ander idee over hygienisch en huiselijk dan dat jij zelf hebt. In principe kun je daar weinig aan doen en zul je haar levenswijze moeten respecteren.
Tenzij...
Je denkt dat haar gezondheid en/of die van haar omgeving gevaar loopt. Pas op dat moment kun je proberen om in te grijpen. Praat anders eens met haar huisarts of met het maatschappelijk werk uit haar buurt, misschien dat zij je verder kunnen helpen.
Nu mijn vraag: Wat vinden jullie hiervan? Als jij je moeder zo zag leven, zou je het dan laten gaan? Ik vind dat heel moeilijk. Ik weet ook niet goed of dit nu mijn taak is, of dat ik me nu bemoei met iets waar ik me buiten zou moeten houden. Aan de ene kant denk ik: je laat je moeder niet zo leven, aan de andere kant: zij vraagt niet om hulp. Ik weet ook niet of ze echt blij is met mijn hulp. Graag jullie meningen en eventuele ervaringen! Kennelijk heeft jouw moeder een ander idee over hygienisch en huiselijk dan dat jij zelf hebt. In principe kun je daar weinig aan doen en zul je haar levenswijze moeten respecteren.
Tenzij...
Je denkt dat haar gezondheid en/of die van haar omgeving gevaar loopt. Pas op dat moment kun je proberen om in te grijpen. Praat anders eens met haar huisarts of met het maatschappelijk werk uit haar buurt, misschien dat zij je verder kunnen helpen.
donderdag 2 augustus 2007 om 13:53
donderdag 2 augustus 2007 om 13:54
Magiker, mijn moeder weet hoe wij het vinden. Ze gooit gewoon de kont tegen de krib. Het is heel hardnekkig en speelt al tientallen jaren. Ook de huisarts is er al vaak bij geweest in het verleden, ook heeft ze therapie gehad. Mijn vader is mede door deze eigenschap weggegaan, ze waren te zeer uit elkaar gegroeid. Ze ziet het zelf een beetje in, maar niet dat het echt te erg is. Doorpakken lukt haar dus niet.
Ik verdenk haar er wel eens van dat ze het bewust zo laat, om aandacht te krijgen. Mijn moeder is iemand die altijd aandacht vraagt namelijk. Ze neemt nergens verantwoordelijkheid voor, niet voor haar huis, haar gezondheid, haar gewicht, haar financiën. Ik denk ook niet dat we erdoor gaan komen.
Wat ik wel zie, is dat mijn opruimen symptoombestrijding zal zijn en over drie weken waarschijnlijk weer onzichtbaar...
Ik verdenk haar er wel eens van dat ze het bewust zo laat, om aandacht te krijgen. Mijn moeder is iemand die altijd aandacht vraagt namelijk. Ze neemt nergens verantwoordelijkheid voor, niet voor haar huis, haar gezondheid, haar gewicht, haar financiën. Ik denk ook niet dat we erdoor gaan komen.
Wat ik wel zie, is dat mijn opruimen symptoombestrijding zal zijn en over drie weken waarschijnlijk weer onzichtbaar...
donderdag 2 augustus 2007 om 13:55
Het klinkt mij ook erg dwamgmatig in de oren, ook omdat je moeder niks van hulp wil weten. Je zegt dat ze in een bejaardenwoning woont, maar ik begrijp ook dat er verder geen hulp over de vloer komt?
Ik denk wel dat er iets aan de situatie moet veranderen, omdat je op een gegeven moment toch last krijgt van ongedierte en ook andere mensen in de buurt 'last' van je moeder kunnen krijgen. Ik vraag me wel af of jij de juiste persoon bent om in je eentje (dat vooral) hulp te bieden, wat je moeder ook nog eens niet als hulp ervaart.
Ik zou, zoals eerder geopperd is, ook eens met haar huisarts gaan praten. Het is namelijk iets wat wel vaker voorkomt (er is laatst zelfs nog iets over op televisie geweest) en dus zou de huisarts je op weg moeten kunnen helpen. Volgens mij helpt het ook om bijvoorbeeld een stuk in huis 'af te bakenen' waar je moeder spullen mag verzamelen, maar dan zou je moeder eerst moeten erkennen dat zij een probleem heeft. Want waarschijnlijk ziet zij dit zo niet.
Sterkte!
Ik denk wel dat er iets aan de situatie moet veranderen, omdat je op een gegeven moment toch last krijgt van ongedierte en ook andere mensen in de buurt 'last' van je moeder kunnen krijgen. Ik vraag me wel af of jij de juiste persoon bent om in je eentje (dat vooral) hulp te bieden, wat je moeder ook nog eens niet als hulp ervaart.
Ik zou, zoals eerder geopperd is, ook eens met haar huisarts gaan praten. Het is namelijk iets wat wel vaker voorkomt (er is laatst zelfs nog iets over op televisie geweest) en dus zou de huisarts je op weg moeten kunnen helpen. Volgens mij helpt het ook om bijvoorbeeld een stuk in huis 'af te bakenen' waar je moeder spullen mag verzamelen, maar dan zou je moeder eerst moeten erkennen dat zij een probleem heeft. Want waarschijnlijk ziet zij dit zo niet.
Sterkte!
donderdag 2 augustus 2007 om 13:56
donderdag 2 augustus 2007 om 13:58
Pfffff June. Je aanvullingen maken dat het nog meer net mijn schoonmoeder is. Mijn ex deed haar bankzaken anders zou ze het niet redden, etc etc.
Ik ben bang dat je gelijk hebt als je zegt dat er bijna geen doorkomen aan is. Maar zorg er in ieder geval voor dat je geen dingen doet die je niet hebt besproken met haar (dus zaken weggooien).
Misschien moet je nog eens proberen met haar te gaan praten.............
Ik ben bang dat je gelijk hebt als je zegt dat er bijna geen doorkomen aan is. Maar zorg er in ieder geval voor dat je geen dingen doet die je niet hebt besproken met haar (dus zaken weggooien).
Misschien moet je nog eens proberen met haar te gaan praten.............
Dit is mijn uitspraak en daar zult u het mee moeten doen.........
donderdag 2 augustus 2007 om 13:58
donderdag 2 augustus 2007 om 14:03
donderdag 2 augustus 2007 om 14:04
Toen niet. Nu misschien wel. Ze is inmiddels al meer dan een jaar dood.
Ik mag dan wel een grapje maken maar meen wel serieus wat ik schreef. een hele moeilijke situatie voor je. Maar zolang je moeder niet wil zal het niet veranderen.....
Dit is mijn uitspraak en daar zult u het mee moeten doen.........
donderdag 2 augustus 2007 om 14:07
