Mijn postnatale depressie en reactie vriendin

CharlotteCcc schreef: ↑

04-07-2022 13:41

Ik merk dat het nu niet de bedoelde kant op gaat. Ook ik snap namelijk hoe verdrietig het is dat het allemaal zo moeilijk gaat. Overigens hebben ze nog wel wat opties open liggen, dus het is te hopen dat het alsnog gaat slagen, maar ik snap dat het idee en de hele toestand rond die behandelingen gewoon zwaar kut zijn. Daar hebben we het al heel vaak over gehad.

En juist tijdens mijn zwangerschap ben ik bewust voorzichtig geweest met wat ik vertelde over alles. Maar ze was toen juist heel blij en geïnteresseerd en wilde bijvoorbeeld zelfs mee naar de woonboulevard en Ikea om spulletjes te gaan kopen. Dit bood ze toen zelf nog aan.

Toen ik nog in het traject zat ging het ook erg wisselend met mij, de ene periode was ik positiever dan de andere.

En misschien goed voor jou om je te realiseren; een vriendin van mij heeft een depressie gekregen van het traject, en een andere PTSS.

Beiden heb ik, hoewel ik mede IVF’er was, pas veel later gehoord. Dat vonden ze toen te moeilijk om te vertellen. Dus wellicht heeft je vriendin ook wel psychische problemen nu. Of heeft ze net slecht nieuws gehad dat ze niet hardop kan uitspreken ofzo.

Je weet het niet, maar wat ik wel weet is dat mensen zelden een rotopmerking maken omdat het rotmensen zijn.
Het is niet aan jou om erachter te komen wat erachter zit, jij moet voor jezelf zorgen. Maar wees mild naar haar. Zij heeft het ook moeilijk.

lux- schreef: ↑

04-07-2022 16:13

Toen ik nog in het traject zat ging het ook erg wisselend met mij, de ene periode was ik positiever dan de andere.

En misschien goed voor jou om je te realiseren; een vriendin van mij heeft een depressie gekregen van het traject, en een andere PTSS.

Beiden heb ik, hoewel ik mede IVF’er was, pas veel later gehoord. Dat vonden ze toen te moeilijk om te vertellen. Dus wellicht heeft je vriendin ook wel psychische problemen nu. Of heeft ze net slecht nieuws gehad dat ze niet hardop kan uitspreken ofzo.

Je weet het niet, maar wat ik wel weet is dat mensen zelden een rotopmerking maken omdat het rotmensen zijn.
Het is niet aan jou om erachter te komen wat erachter zit, jij moet voor jezelf zorgen. Maar wees mild naar haar. Zij heeft het ook moeilijk.

Mooie woorden!

lux- schreef: ↑

04-07-2022 16:13

Je weet het niet, maar wat ik wel weet is dat mensen zelden een rotopmerking maken omdat het rotmensen zijn.

Dat is een mooie uitspraak.

lilalinda schreef: ↑

04-07-2022 14:28

Het lastige is, dat de vraag "hoe is het?" of erger nog "alles goed?" in onze communicatie niet betekenen dat iemand verwacht, dat je daarna losgaat. Het is een beleefde vraag, waar je pas echt verder op doorgaat, als de ander doorvraagt

- Hoe ist ie?
- ja goed hoor, met jou?
- Ja ook goed
- Maar hoe voel je je?, heb je het idee, dat je je depressie de baas kunt worden?
Pas die vraag is de echte vraag om meer informatie

Menselijke (westerse) omgangsvormen zijn best complex

en zolang wij er niet bij waren, kan het op alle vlakken, op meerdere momenten al "verkeerd" gegaan zijn

Zo ontzettend eens met deze post! Ik heb ooit op de vraag ‘hoe gaat het?’ geantwoord met ‘nou, kut eigenlijk’, want dat was ook zo. Mensen stellen deze vraag vaak uit beleefdheid of gewoonte, zo ook het antwoord dat meestal standaard is ‘goed hoor’ of ‘ach, kon beter’. Op mijn antwoord ‘nou, kut eigenlijk’ werd ook zeer geschrokken gereageerd, want mensen verwachten zo’n antwoord niet en als je dan een niet-standaard antwoord geeft merk je ook dat de vraag (vaak) ook niet oprecht geïnteresseerd is gesteld, enkel uit ‘fatsoen’. Ruimte voor uitleg was er ook op dat moment niet, want de persoon die deze vraag stelde wist ook niet hoe snel zij weg moest komen.

In het geval van TO begrijp ik ook dat haar vriendin haar de vraag stelde hoe het met haar ging, hoe begin je anders je telefoongesprek? Zoals velen hier al hebben geschreven, jullie kunnen elkaar nu helaas even niet tot steun zijn. Dat is heel verdrietig, maar jullie hebben beiden te maken met heftige emoties en deze mogen er allemaal zijn, maar bij elkaar is het te groot helaas.

En ja, vriendin had het geen gezeur moeten noemen, maar ik kan me ook niet voorstellen dat ze dit bewust zo heeft benoemd om jou te kwetsen, gezien zij dolenthousiast met jou is gaan shoppen tijdens je zwangerschap. Zelfs dat is ontzettend moeilijk als je zelf een onvervulde kinderwens hebt, maar ze deed het wel!

Ik zou het allemaal ook even laten rusten en elkaar de ruimte geven met minder contact. Niemand in dit verhaal is een ‘schuldige’, althans, ik zou het zo niet zien/voelen. Ik hoop dat jij je snel weer beter mag voelen TO en kunt genieten van je moederschap, want het lijkt mij ook retezwaar om in een pnd te zitten

samarinde schreef: ↑

04-07-2022 14:47

Ja, maar andersom kun je die vraag ook stellen: weet de vriendin wel wat een postnatale depressie inhoudt en snapt ze waar TO doorheen gaat? Of denkt ze dat het baby blues zijn, kraamtranen die er gewoon bij horen? Dat is trouwens ook geen gezeur, maar vele malen minder ingrijpend en ontwrichtend dan een zware depressie.

Je hebt toch allemaal meer last van je eigen zwerende nagelriem dan van het geamputeerde been van de buurman ?
Niemand weet ooitprecies wat de pijn van een ander is. Onmogelijk.

Pindakaasjes schreef: ↑

04-07-2022 13:22

Wat begrijp ik nou niet goed?
Vriendin probeert toch steeds van onderwerp te veranderen?

Nu ik de opening van TO nog eens lees is het inderdaad in strijd met wat ze later schreef.

CharlotteCcc schreef: ↑

04-07-2022 18:39

Hoezo? Je vraagt toch aan elkaar hoe het gaat als je elkaar ziet? Het gaat al een langere tijd niet lekker met me, dus dat vertel ik dan gewoon. En als ze dat als teveel/pijnlijk ervaarde tzt, dan had ze dat mogen zeggen en dan had ik waarschijnlijk sowieso een stapje teruggenomen. Omdat ik nu even niet meer heb dan de ellende waarin ik zit en geen positieve mindset heb, hoe graag ik ook zou willen en haar ook niet wil bezwaren bovenop haar verdriet. Maar dat hadden we gewoon kunnen uitspreken wat mij betreft.

Ik vind dat ze nu mijn probleem echt gebagatelliseerd heeft door het gezeur te noemen en dat doet me pijn. En volgens mij heeft ze ook gewoon echt niet door wat dit inhoudt. Kan ik haar ook niet kwalijk nemen, want ze heeft zelf nooit een psychische aandoening gehad of iets in haar omgeving meegemaakt wat hiermee te maken heeft. Ik weet me nog te herinneren dat ze ook over mijn man (5 jaar geleden) die destijds depressief was, zei dat iedereen wel eens niet lekker in z’n vel zit en je soms ook gewoon een schop onder je kont moet krijgen. Dan zie je de ernst er denk ik ook gewoon niet van in.

Ik zou iedereen die onwetendheid gunnen.
Maar erg empathisch is het niet.
Dikke knuffel TO, ik hoop dat het snel lichter voor je wordt, al is het maar een beetje.

CharlotteCcc schreef: ↑

04-07-2022 18:39

Hoezo? Je vraagt toch aan elkaar hoe het gaat als je elkaar ziet? Het gaat al een langere tijd niet lekker met me, dus dat vertel ik dan gewoon. En als ze dat als teveel/pijnlijk ervaarde tzt, dan had ze dat mogen zeggen en dan had ik waarschijnlijk sowieso een stapje teruggenomen. Omdat ik nu even niet meer heb dan de ellende waarin ik zit en geen positieve mindset heb, hoe graag ik ook zou willen en haar ook niet wil bezwaren bovenop haar verdriet. Maar dat hadden we gewoon kunnen uitspreken wat mij betreft.

Ik vind dat ze nu mijn probleem echt gebagatelliseerd heeft door het gezeur te noemen en dat doet me pijn. En volgens mij heeft ze ook gewoon echt niet door wat dit inhoudt. Kan ik haar ook niet kwalijk nemen, want ze heeft zelf nooit een psychische aandoening gehad of iets in haar omgeving meegemaakt wat hiermee te maken heeft. Ik weet me nog te herinneren dat ze ook over mijn man (5 jaar geleden) die destijds depressief was, zei dat iedereen wel eens niet lekker in z’n vel zit en je soms ook gewoon een schop onder je kont moet krijgen. Dan zie je de ernst er denk ik ook gewoon niet van in.

Het is niet dat niemand je snapt want dat doen we wel maar je hebt een postnatale depressie omdat je een kind hebt gekregen, in de ogen van je vriendin heb jij in ieder geval de hoofdprijs al binnen en als jij je beter voelt dan kun je dol gelukkig zijn met je kind. Jouw vriendin wil best een keer horen hoe zwaar het is maar na verschillende rondes IVF en teleurstellingen dan is het goed voor te stellen dat ze uit haar slof schiet. In haar ogen ben je een zeikerd want je hebt een kind. En ergens heeft ze daar gelijk in, jij hebt iets om naar uit te kijken ja, je voelt je nu verschrikkelijk (wat uitvergroot wordt doordat je net aan de AD bent begonnen) maar bedenk dat over 2 maanden alles voor jou anders kan zijn en voor haar niet. Maak er geen groot ding van, het is het niet waard.

DingDong schreef: ↑

04-07-2022 21:34

Het is niet dat niemand je snapt want dat doen we wel maar je hebt een postnatale depressie omdat je een kind hebt gekregen, in de ogen van je vriendin heb jij in ieder geval de hoofdprijs al binnen en als jij je beter voelt dan kun je dol gelukkig zijn met je kind. Jouw vriendin wil best een keer horen hoe zwaar het is maar na verschillende rondes IVF en teleurstellingen dan is het goed voor te stellen dat ze uit haar slof schiet. In haar ogen ben je een zeikerd want je hebt een kind. En ergens heeft ze daar gelijk in, jij hebt iets om naar uit te kijken ja, je voelt je nu verschrikkelijk (wat uitvergroot wordt doordat je net aan de AD bent begonnen) maar bedenk dat over 2 maanden alles voor jou anders kan zijn en voor haar niet. Maak er geen groot ding van, het is het niet waard.

Ik snap je punt, maar je brengt het nogal ongelukkig vind ik. Charlotte heeft genoeg reden om zich op dit moment niet gelukkig te voelen, en haar vriendin heeft haar dus gewoon helemaal geen gelijk in. Haar blik is vertroebeld, dus zij zal er misschien niks aan kunnen doen dat ze het zo ziet, maar gelijk heeft ze gewoon niet.

En zoals ik al eerder vroeg: hoe had Charlotte dan moeten reageren als haar vriendin zelf vróég hoe het met haar ging? Liegen? Toneelspelen? Had zij het contact af moeten houden om die vriendin tegen zichzelf te beschermen?

Het is te verklaren waarom haar vriendin zo reageerde, maar het gaat mij echt te ver om te beweren dat vriendin ergens wel een punt heeft, of dat Charlotte hier zelf een aandeel in heeft gehad.

Susan schreef: ↑

04-07-2022 21:40

Ik snap je punt, maar je brengt het nogal ongelukkig vind ik. Charlotte heeft genoeg reden om zich op dit moment niet gelukkig te voelen, en haar vriendin heeft haar dus gewoon helemaal geen gelijk in. Haar blik is vertroebeld, dus zij zal er misschien niks aan kunnen doen dat ze het zo ziet, maar gelijk heeft ze gewoon niet.

En zoals ik al eerder vroeg: hoe had Charlotte dan moeten reageren als haar vriendin zelf vróég hoe het met haar ging? Liegen? Toneelspelen? Had zij het contact af moeten houden om die vriendin tegen zichzelf te beschermen?

Het is te verklaren waarom haar vriendin zo reageerde, maar het gaat mij echt te ver om te beweren dat vriendin ergens wel een punt heeft, of dat Charlotte hier zelf een aandeel in heeft gehad.

Maar ik denk dat het voor de vriendin van TO wel de realiteit is. Het idee dat je depressief zou kunnen zijn als je net een baby hebt gekregen staat, als je ongewenst kinderloos bent en middenin zo’n traject zit, echt zo gigantisch ver van je af.

Al die tijd heb ik letterlijk gedacht dat alles goed zou komen als ik eenmaal mijn baby in mijn armen had. Dat was mijn houvast, mijn hoop, mijn motivatie om door te gaan.

Ik kon soort van rationeel wel erkennen dat aangezien het door verschillende artsen was beschreven, de postnatale depressie dus kennelijk zou moeten bestaan, maar ik vond dat echt zo ontzettend oninvoelbaar op dat moment.

En ik ben echt geen heks met de empathie van een blok beton hoor. Maar moet je je voorstellen dat de allergrootste, meest overheersende, obsessieve wens die je ooit hebt gehad niet in vervulling gaat. En je beste vriendin krijgt het wel en raakt ervan in de put.

Dat is gewoon niet te bevatten voor haar op dit moment. En ik denk dat het ook heel pijnlijk voor haar is. ‘Jij hebt waar ik bijna letterlijk een moord voor zou doen en je bent er niet eens blij mee.’

Ze zal zich vast ook wel schamen voor dat soort gedachten, maar ze is een mens. Een mens die een van haar allerdiepste, meest biologisch ingegeven wensen misschien nooit in vervulling zal zien gaan. Die dan jaar in jaar uit bij anderen moet toezien hoe zij mogen ervaren wat zij nooit zal ervaren. Geen schopjes in je buik, geen rompertjes maat 50, geen wankele eerste stapjes, geen eerste schooldag, geen eindexamens, geen eerste verkering, geen oma worden, niks van dat.

En iemand die dat wel allemaal in het verschiet heeft, die zegt somber te zijn. Dat is niet te bevatten.

Mijn zusje en ik meldden ons ooit allebei aan voor de geneeskunde opleiding. Ik omdat ik heel graag dokter wilde worden, zij omdat ze het niet wist, maar dokter leek haar wel aardig en het leek haar gezellig om dat met mij samen te doen.
Zij werd ingeloot, ik werd uitgeloot.

Los van dat ik boos en verdrietig was, en ronduit jaloers, bleek mijn zusje óók verdrietig en voelde ze zich schuldig, omdat zij had gekregen wat ík zo graag wilde.
Laaiend was ik daarvan, ZIJ had wat ik het allerliefste wilde en ging er nog om zitten sippen ook.

Fast forward meer dan 10 jaar later zijn we allebei gelukkig in het artsenvak, en nu denk ik: ach die arme schat voelde zich gewoon hartstikke schuldig, ik had haar gewoon een dikke knuffel moeten geven en zeggen: ‘ik denk dat jij een super goede dokter wordt (is ze ook) en met mij komt het heus wel goed.’ Maar dat kón ik toen echt niet zo zien of doen. Niet omdat ik niet van mijn zusje houd, ik ben dol op haar. Maar omdat ik geen ruimte had voor haar, omdat mijn eigen teleurstelling zo groot was.

Maar mijn zusje zegt nu óók: jij was super teleurgesteld en ik wilde dat met jou delen, maar snapte niet dat jij dat niet met mij kon delen. Ik dacht: wij zijn toch allebei super verdrietig dat jíj het niet hebt en ik wil ook graag met jou delen dat ik me schuldig voel dat ik het wel heb. Ik wilde dat samen met jou doormaken en jou helpen. Plus, uiteindelijk, mijn enthousiasme met je delen, want wat was ik enthousiast. Pas veel later realiseerde ik me dat mijn situatie voor jou een levende herinnering was aan jouw eigen teleurstelling.

Ik vermoed dat de vriendin van TO zich 9 maanden groot heeft zitten houden omdat ze vindt dat ze een goede vriendin moet zijn en dus blij moet zijn.
En blij zijn voor iemand die blij is, dat gaat nog wel, ook al ben je zelf nog zo verdrietig. Maar begrip opbrengen voor iemand die jouw grootste wens heeft en nu juist super ongelukkig is, dat werd te moeilijk. En dat is niet zo gek.

En ja, daar kan TO ook sensitiever op reageren. Maar ook die empathie en dat inzicht opbrengen is erg moeilijk als je tot je nek aan in de somberheid zit. Dus dat dat haar niet gelukt is, is niet gek. En ook niet erg.

Wat denk ik het beste is, is om te erkennen dat dit gewoon een verdomd moeilijke situatie is voor allebei. En dat niemand er schuld aan heeft, dat het gewoon verdomde oneerlijk is dat het leven hen zo tegenover elkaar zet op dit moment. En welgemeend tegen elkaar zeggen: ‘ik gun en wens jou het aller aller allerbeste en ik wil heel graag straks met een schone lei samen opnieuw beginnen.’

DingDong schreef: ↑

04-07-2022 21:34

Het is niet dat niemand je snapt want dat doen we wel maar je hebt een postnatale depressie omdat je een kind hebt gekregen, in de ogen van je vriendin heb jij in ieder geval de hoofdprijs al binnen en als jij je beter voelt dan kun je dol gelukkig zijn met je kind. Jouw vriendin wil best een keer horen hoe zwaar het is maar na verschillende rondes IVF en teleurstellingen dan is het goed voor te stellen dat ze uit haar slof schiet. In haar ogen ben je een zeikerd want je hebt een kind. En ergens heeft ze daar gelijk in, jij hebt iets om naar uit te kijken ja, je voelt je nu verschrikkelijk (wat uitvergroot wordt doordat je net aan de AD bent begonnen) maar bedenk dat over 2 maanden alles voor jou anders kan zijn en voor haar niet. Maak er geen groot ding van, het is het niet waard.

Daar heeft ze helemaal geen gelijk in. Dat vriendin zich zo voelt is heel erg kut voor haar, maar haar eigen ding en het zit in haarzelf, en niet in TO. En je bent nu de problematiek van TO behoorlijk aan het bagatelliseren, net zoals de vriendin. Ten eerste weet je helemaal niet of TO hier helemaal van gaat herstellen (dit kan best sporen nalaten) en ten tweede mag TO zich hierom gewoon kut voelen, ongeacht hoe lang het duurt. Maarja TO mag niet zeiken want ze heeft immers wel dat kind…kom nou zeg.

Dit gaat wat mij betreft in de richting van: het kan altijd erger, dus mag je niet klagen.

Ik heb overigens zelf vanwege zwangerschap en erna ruim een jaar paniekaanvallen en angst gehad, geloof me dat wens ik m’n vijand niet eens toe. Elke avond opzien tegen in bed liggen en slapen omdat je continu het gevoel hebt dat je stikt en dwanggedachtes dat iedereen om je heen gruwelijk doodgaat. Het was echt de ergste periode in mijn leven (en mijn hele jeugd stond in het teken van huiselijk geweld, even ter vergelijking). Het was en is soms nog weleens heel erg zwaar, dit soort klachten wordt best onderschat,

Lux, ja, ik snap ook wel dat die vriendin het zo ervaart, volgens mij zeg ik dat nota bene nog, maar objectief gezien heeft ze gewoon geen gelijk. Charlotte is geen zeikerd. Ook niet een beetje, ze heeft ook niet ergens gelijk, gewoon niet. Hoe begrijpelijk het ook is dat ze het vanuit haar perspectief wel zo ziet.

Het laatste wat we hier moeten willen is dat Charlotte serieus gaat denken dat er een kern van waarheid in zit, lijkt me. Zij is hier degene die meeleest, niet die vriendin.

Susan schreef: ↑

05-07-2022 00:27

Lux, ja, ik snap ook wel dat die vriendin het zo ervaart, volgens mij zeg ik dat nota bene nog, maar objectief gezien heeft ze gewoon geen gelijk. Charlotte is geen zeikerd. Ook niet een beetje, ze heeft ook niet ergens gelijk, gewoon niet. Hoe begrijpelijk het ook is dat ze het vanuit haar perspectief wel zo ziet.

Het laatste wat we hier moeten willen is dat Charlotte serieus gaat denken dat er een kern van waarheid in zit, lijkt me. Zij is hier degene die meeleest, niet die vriendin.

Eens.

Als je zo diep zit als TO op het moment, dan heb je helemaal geen ruimte om de ander te analyseren en allerlei subtiele signalen te interpreteren of je hersenen in 101 bochten te wringen om die andere belevingswereld te bekijken/bedenken. Dan kun je beter uit elkaars buurt blijven. Zeker als die ander zo bot reageert want gefocust op de eigen situatie en gevoelswereld.

Susan schreef: ↑

05-07-2022 00:27

Lux, ja, ik snap ook wel dat die vriendin het zo ervaart, volgens mij zeg ik dat nota bene nog, maar objectief gezien heeft ze gewoon geen gelijk. Charlotte is geen zeikerd. Ook niet een beetje, ze heeft ook niet ergens gelijk, gewoon niet. Hoe begrijpelijk het ook is dat ze het vanuit haar perspectief wel zo ziet.

Het laatste wat we hier moeten willen is dat Charlotte serieus gaat denken dat er een kern van waarheid in zit, lijkt me. Zij is hier degene die meeleest, niet die vriendin.

Er zit natuurlijk geen kern van waarheid in de opmerking dat ze zou zeuren. Er zit een kern van waarheid in dat TO nu ook geen ruimte heeft voor haar vriendin en dus ook niet zo goed sensitief op haar kan reageren.

Die nuance inzien, en elkaar dus een beetje loslaten voor nu, kan misschien de vriendschap nog redden voor de toekomst.

Als forum meegaan in de boosheid en teleurstelling van TO en vriendin ‘schuldig’ maken helpt haar niets. Niet op de korte termijn; al zal het dan misschien wel voelen als ‘bevestiging’, leidt het ook af van het gemis dat TO ervaart nu haar vriendin haar niet begrijpt, en het verdriet dat haar dat ongetwijfeld zal doen, en blokkeert het het perspectief dat ze weer naar elkaar toe kunnen groeien als het met beiden wat beter gaat.

Maar al helemaal niet op lange termijn. De ander maken tot schuldige leidt doorgaans tot verwijdering en wrok. En dat helpt haar helemaal niks in het beter worden van haar depressie.

TO; ik denk dat de eerste reacties het meest helpend zijn geweest. De discussie erna over wie gelijk heeft en dat je begrip voor elkaar moet hebben; laat dat los. Richt je op jezelf en je herstel, daarna komt die vriendschap wel weer (en in de eerste posts staan tips hoe dit te zeggen tegen vriendin). Laat dit topic ook rusten, het geeft je mogelijk meer onrust en negativiteit dan dat het nu nog helpend is. Sterkte!

zussel schreef: ↑

05-07-2022 06:43

TO; ik denk dat de eerste reacties het meest helpend zijn geweest. De discussie erna over wie gelijk heeft en dat je begrip voor elkaar moet hebben; laat dat los. Richt je op jezelf en je herstel, daarna komt die vriendschap wel weer (en in de eerste posts staan tips hoe dit te zeggen tegen vriendin). Laat dit topic ook rusten, het geeft je mogelijk meer onrust en negativiteit dan dat het nu nog helpend is. Sterkte!

Eens Zussel
TO heel véél sterkte, hopelijk voel je je snel beterder

lux- schreef: ↑

04-07-2022 22:54

Maar ik denk dat het voor de vriendin van TO wel de realiteit is. Het idee dat je depressief zou kunnen zijn als je net een baby hebt gekregen staat, als je ongewenst kinderloos bent en middenin zo’n traject zit, echt zo gigantisch ver van je af.

Al die tijd heb ik letterlijk gedacht dat alles goed zou komen als ik eenmaal mijn baby in mijn armen had. Dat was mijn houvast, mijn hoop, mijn motivatie om door te gaan.

Ik kon soort van rationeel wel erkennen dat aangezien het door verschillende artsen was beschreven, de postnatale depressie dus kennelijk zou moeten bestaan, maar ik vond dat echt zo ontzettend oninvoelbaar op dat moment.

En ik ben echt geen heks met de empathie van een blok beton hoor. Maar moet je je voorstellen dat de allergrootste, meest overheersende, obsessieve wens die je ooit hebt gehad niet in vervulling gaat. En je beste vriendin krijgt het wel en raakt ervan in de put.

Dat is gewoon niet te bevatten voor haar op dit moment. En ik denk dat het ook heel pijnlijk voor haar is. ‘Jij hebt waar ik bijna letterlijk een moord voor zou doen en je bent er niet eens blij mee.’

Ze zal zich vast ook wel schamen voor dat soort gedachten, maar ze is een mens. Een mens die een van haar allerdiepste, meest biologisch ingegeven wensen misschien nooit in vervulling zal zien gaan. Die dan jaar in jaar uit bij anderen moet toezien hoe zij mogen ervaren wat zij nooit zal ervaren. Geen schopjes in je buik, geen rompertjes maat 50, geen wankele eerste stapjes, geen eerste schooldag, geen eindexamens, geen eerste verkering, geen oma worden, niks van dat.

En iemand die dat wel allemaal in het verschiet heeft, die zegt somber te zijn. Dat is niet te bevatten.

Mijn zusje en ik meldden ons ooit allebei aan voor de geneeskunde opleiding. Ik omdat ik heel graag dokter wilde worden, zij omdat ze het niet wist, maar dokter leek haar wel aardig en het leek haar gezellig om dat met mij samen te doen.
Zij werd ingeloot, ik werd uitgeloot.

Los van dat ik boos en verdrietig was, en ronduit jaloers, bleek mijn zusje óók verdrietig en voelde ze zich schuldig, omdat zij had gekregen wat ík zo graag wilde.
Laaiend was ik daarvan, ZIJ had wat ik het allerliefste wilde en ging er nog om zitten sippen ook.

Fast forward meer dan 10 jaar later zijn we allebei gelukkig in het artsenvak, en nu denk ik: ach die arme schat voelde zich gewoon hartstikke schuldig, ik had haar gewoon een dikke knuffel moeten geven en zeggen: ‘ik denk dat jij een super goede dokter wordt (is ze ook) en met mij komt het heus wel goed.’ Maar dat kón ik toen echt niet zo zien of doen. Niet omdat ik niet van mijn zusje houd, ik ben dol op haar. Maar omdat ik geen ruimte had voor haar, omdat mijn eigen teleurstelling zo groot was.

Maar mijn zusje zegt nu óók: jij was super teleurgesteld en ik wilde dat met jou delen, maar snapte niet dat jij dat niet met mij kon delen. Ik dacht: wij zijn toch allebei super verdrietig dat jíj het niet hebt en ik wil ook graag met jou delen dat ik me schuldig voel dat ik het wel heb. Ik wilde dat samen met jou doormaken en jou helpen. Plus, uiteindelijk, mijn enthousiasme met je delen, want wat was ik enthousiast. Pas veel later realiseerde ik me dat mijn situatie voor jou een levende herinnering was aan jouw eigen teleurstelling.

Ik vermoed dat de vriendin van TO zich 9 maanden groot heeft zitten houden omdat ze vindt dat ze een goede vriendin moet zijn en dus blij moet zijn.
En blij zijn voor iemand die blij is, dat gaat nog wel, ook al ben je zelf nog zo verdrietig. Maar begrip opbrengen voor iemand die jouw grootste wens heeft en nu juist super ongelukkig is, dat werd te moeilijk. En dat is niet zo gek.

En ja, daar kan TO ook sensitiever op reageren. Maar ook die empathie en dat inzicht opbrengen is erg moeilijk als je tot je nek aan in de somberheid zit. Dus dat dat haar niet gelukt is, is niet gek. En ook niet erg.

Wat denk ik het beste is, is om te erkennen dat dit gewoon een verdomd moeilijke situatie is voor allebei. En dat niemand er schuld aan heeft, dat het gewoon verdomde oneerlijk is dat het leven hen zo tegenover elkaar zet op dit moment. En welgemeend tegen elkaar zeggen: ‘ik gun en wens jou het aller aller allerbeste en ik wil heel graag straks met een schone lei samen opnieuw beginnen.’

Serieus ga je een postnatale depressie wegzetten als een beetje sip zijn en somber?
Begrijp wat je probeert te doen maar bagatelliseer je het dan niet op deze manier, het is niet dat TO een beetje sip of somber is, er is echt wel meer aan de hand dan dit.

Sjaantje37 schreef: ↑

05-07-2022 08:53

Serieus ga je een postnatale depressie wegzetten als een beetje sip zijn en somber?
Begrijp wat je probeert te doen maar bagatelliseer je het dan niet op deze manier, het is niet dat TO een beetje sip of somber is, er is echt wel meer aan de hand dan dit.

Leer lezen, er staat nergens dat ze pnd bagatelliseert, het gaat om de wisselwerking van het ene verdriet met het andere.

Sjaantje37 schreef: ↑

05-07-2022 08:53

Serieus ga je een postnatale depressie wegzetten als een beetje sip zijn en somber?
Begrijp wat je probeert te doen maar bagatelliseer je het dan niet op deze manier, het is niet dat TO een beetje sip of somber is, er is echt wel meer aan de hand dan dit.

Ik vraag me ook af, dat als je lichamelijke klachten hebt na de bevalling, deze dan wel gedeeld mogen worden met de betreffende vriendin.
Of mag je dan ook niet “zeiken” over je totaal reptuur, bekkeninstabiliteit etc etc, omdat je al “de hoofdprijs” hebt?

En als de vriendin van TO geen ongewilde kinderloosheid had, maar iets anders zoals bijv een burn-out, een depressie, of iets anders, was de reactie dan ook te begrijpen of maakt die kinderloosheid een verschil?

Sjaantje37 schreef: ↑

05-07-2022 08:53

Serieus ga je een postnatale depressie wegzetten als een beetje sip zijn en somber?
Begrijp wat je probeert te doen maar bagatelliseer je het dan niet op deze manier, het is niet dat TO een beetje sip of somber is, er is echt wel meer aan de hand dan dit.

leer lezen!!!!
juist LUx weet heel goed waar ze het over heeft!
ik vind het echt niet netjes, wat je nu doet!

Desayuno schreef: ↑

04-07-2022 23:16

Daar heeft ze helemaal geen gelijk in. Dat vriendin zich zo voelt is heel erg kut voor haar, maar haar eigen ding en het zit in haarzelf, en niet in TO. En je bent nu de problematiek van TO behoorlijk aan het bagatelliseren, net zoals de vriendin. Ten eerste weet je helemaal niet of TO hier helemaal van gaat herstellen (dit kan best sporen nalaten) en ten tweede mag TO zich hierom gewoon kut voelen, ongeacht hoe lang het duurt. Maarja TO mag niet zeiken want ze heeft immers wel dat kind…kom nou zeg.

Dit gaat wat mij betreft in de richting van: het kan altijd erger, dus mag je niet klagen.

Ik heb overigens zelf vanwege zwangerschap en erna ruim een jaar paniekaanvallen en angst gehad, geloof me dat wens ik m’n vijand niet eens toe. Elke avond opzien tegen in bed liggen en slapen omdat je continu het gevoel hebt dat je stikt en dwanggedachtes dat iedereen om je heen gruwelijk doodgaat. Het was echt de ergste periode in mijn leven (en mijn hele jeugd stond in het teken van huiselijk geweld, even ter vergelijking). Het was en is soms nog weleens heel erg zwaar, dit soort klachten wordt best onderschat,

Man,man,man, ik bagatelliseer helemaal niets maar het zou jammer zijn als een vriendschap kapot gaat om deze reden. Ik weet alles van depressies/angsten en ik hou ze mijn hele leven dus niet een jaar lang en zonder dat er een reden voor is (zwangerschap). Dus ja het is rot, voor jou en TO maar om dan maar meteen te roepen dat iemand niet weet waar ie over praat of het bagatelliseert is gewoon wat je wil lezen.
En juist omdat ik weet hoe het is, zeg ik ook dat dit niet het moment is om erg hard te vallen over het gedrag van vriendin.

lilalinda schreef: ↑

05-07-2022 09:17

leer lezen!!!!
juist LUx weet heel goed waar ze het over heeft!
ik vind het echt niet netjes, wat je nu doet!

Ik weet Lux zijn of haar achtergrond niet, dus of het niet netjes is wat ik doe is jouw oordeel.

Maar hoe ik het lees vind ik het dan niet goed verwoord.

Sjaantje37 schreef: ↑

05-07-2022 09:42

Ik weet Lux zijn of haar achtergrond niet, dus of het niet netjes is wat ik doe is jouw oordeel.

Maar hoe ik het lees vind ik het dan niet goed verwoord.

lees eens even wat Lux echt schrijft
pas Begrijpend Lezen toe
en als je wil, lees haar eerdere stukken eens

en misschien... kom je tot de conclusie, dat je heel erg fout zit. En Zeg je Sorry Lux!
want ik denkt echt, dat excuses op zijn plek zijn