Mijn vriend heeft woedebuien

hoi radeloosje



waarom heeft hij deze woedebuien,..weet je hoe zijn verleden er heeft uitgezien. Wat hem zo zeer stoort dat hij acting out gedrag vertoont.

Of zijn er in het verleden binnen de relatie onenigheden voortgekomen wat nog niet is uitgepraat,....en wat hem misschien nog dwarszit.



Ikzelf heb vroeger ook wel eens emotioneel hinderlijke uitlatingen gedaan en had naderhand na de relatie spijt hiervan. Ik ben erachter aan gegaan en ben tot de conclusie gekomen dat het vaak onopgeloste problemen uit het verleden waren die ik eerstr moest oplossen .Eer dat niet gebeurt zullen kleine problemen binnen de relatiesfeer te veel energie kosten om op een emotioneel volwassen manier te reageren ( woedeuitbarstingen- niet op een fatsoenlijke manier je frustraties uiten )..



Als het mogelijk is,. probeer je vriend dan naar een therapeut te laten gaan.



Ik ben geen therapeut,. maar hoop je misschien hiermede van dienst te kunnen zijn geweest,..heb alleen mijn ervaring met jou gedeeld.



Groet. E.

Goedemorgen Radeloosje,



Woedebuien maken jou als partner heel onzeker. Natuurlijk is dat zo. Ik kan me ook helemaal indenken dat je zit te twijfelen over of je liefde wel stand gaat houden op deze manier. Als je steeds het gevoel hebt op eieren te moeten lopen omdat je vriend elk moment af kan gaan als een bom, geeft je niet echt een basis voor een stabiele liefdesrelatie. Zeker niet als je verrot gescholden wordt vanuit het niets. Wat zegt hij zelf over zijn gedrag?



Negeren dat soort buien, dat doe je bij kinderen, als ze in de inprentingsfase zitten en je ze leert om op een normale, sociaal geaccepteerde manier met hun woede om te gaan. Van een volwassen man mag je verwachten dat hij dat intussen geleerd heeft en jij hoeft het hem zeker niet te leren of af te leren. Dat is punt één denk ik. Dat je weet en je ook echt realiseert dat zijn woedeuitbarstingen niet jouw verantwoordelijkheid zijn. Het is zíjn probleem en dat is dan ook stap twee die ik denk dat je mijns inziens moet nemen; het probleem bij hem gaan neerleggen. Op de plaats waar het hoort.



Op een moment waarop hij niet boos is kun je hem zeggen dat je niet meer met hem wil praten als hij zo kwaad is. Dat je je van hem afsluit, dat je wegloopt of whatever maar dat je je in ieder geval niet meer beschikbaar houdt voor zijn razernij. Hij zou een training kunnen gaan doen bij een therapeut (anger management zeg maar) of hij zou een boksbal in de schuur kunnen ophangen om zijn boosheid op te botvieren, hij kan tegen de muur van de logeerkamer gaan schreeuwen of wat dan ook, maar NIET meer tegen jou.



Wat hij doet met zijn woede moet hij weten. Dat is niet iets waar jij actief iets aan kunt doen. Je kunt wel aangeven dat je zijn woede niet meer accepteert. Stel je voor dat jullie kinderen gaan krijgen, wat krijgen die kinderen voor een voorbeeld als hij zich op jou afreageert? Straks gaat hij nog tegen zijn kinderen staan schreeuwen om het minste geringste, daar moet je toch niet aan denken? Hij zal - om zijn relatie met jou te behouden - aan de slag moeten. Hij, niet jij, al zul jij de voorzet moeten geven en hem vertellen dat het afgelopen is met de woedepret wat jou betreft. Grenzen stellen meid, dát is echt het beste wat je voor jezelf kunt doen.



Bovenstaande kan vanzelfsprekend alleen hij en als hij ook vindt dat hij een probleem heeft. Is dat niet het geval dan ben ik bang dat jullie op een doodlopende weg zitten samen, want de oplossing van een probleem begint altijd met het erkennen er van.

Het klinkt misschien kortzichtig, maar ik kan hier maar 1 ding op zeggen: wegwezen. Alle verhalen van vrouwen met agressieve partners of partners met woede aanvallen die ik ken, gaan van kwaad tot erger. Ze beperken je op den duur in je eigen ontwikkeling, omdat je op je tenen gaat lopen en alles gaat doen om te voorkomen dat je partner boos wordt. Daardoor is er minder ruimte voor jezelf en ga je je op een ngatieve manier aan je partner aanpassen.



Indien je kinderen hebt, raad ik je ook aan goed over je relatie na te denken. Wil jij het je kinderen aandoen dat ze in de negatieve sfeer van een boos iemand zitten? Ik wens je veel sterkte, en wat je ook beslist te doen, bedenk dat je altijd uit een relatie kunt stappen.

Hoi Radeloosje,



Ook ik heb ooit een relatie gehad met iemand die om het minste of geringste boos werd en me uitschold voor hoer en erger. Toen dat niks meer met mij deed, begon hij kleding stuk te knippen en dingen van mij kapot te maken.



In mijn relatie ging het dus van kwaad naar erger. Zelfs toen het uit was, zocht hij me nog op om me uit te schelden (we kwamen elkaar nog regelmatig tegen) maar ook stond ie soms aan de overkant van mijn huis om te schelden, belde naar mijn werk etc.



Wat ik hier mee wil zeggen is dat je het niet te licht moet opvatten. Schelden en kleineren is een vorm van mishandeling, vergeet dat niet.



Sterkte meid.

Precies Chardonnay. Helaas geloof je dit vaak zelf niet wanneer je in een dergelijke relatie en volg je opeens geen advies meer op van mensen die het beste met je voor hebben. Het is goed dat Radeloosje in elk geval ziet dat haar relatie niet helemaal in orde is.

Ik zag het ook niet echt goed in hoor! Omdat het er in sluipt. Ik had het "geluk" dat meneer een ander meisje leuker vond dan mij en er dus vandoor ging. Beetje jammer dat ie me toen nog wel een jaar heeft lastig gevallen, maar ach... ben er nu alweer een jaar of 6 van af.

quote:Ik ben nu op zo'n punt gekomen dat ik mij soms afvraag of ik wel met hem verder wil, als ie me weer eens aan het uitkafferen is.. Hebben jullie ook weleens zoiets meegemaakt.Zie het 'oogkleppen-topic', daar zul je heel veel herkenning vinden. En echt, het gaat van kwaad tot erger.

Dat hij zijn droombaan nog niet heeft gevonden geeft hem niet het recht jou te geestelijk te mishandelen. Dat is het lieve radeloosje, geestelijke mishandeling.



En dat mag je echt niet accepteren. Ik hoop zo dat je dat echt inziet en daar iets aan gaat doen. Lees de post van Ik86 bijvoorbeeld nog eens. Je zult altijd op je tenen moeten lopen. En weet je wat zo ongelooflijk vervelend is? Het helpt geen ene fuck. Wat hoe hard je je best ook doet, hij zal toch wat vinden om je daarop aan te pakken.



Voorbeeldje uit mijn relatie: Meneer wilde altijd chocomel bij zijn eten. En wel die van een bepaald merk. Ik kocht dat dus iedere dag (want anders werd ie boos) en wat denk je? Haal ik een pak chocomel ipv een fles. Nou de rapen waren gaar. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om chocomel in een pak te kopen.



Snap je waar ik naar toe wil. Je kan nog zo je best doen, het is gewoon nooit goed.

Radeloosje een dikke voor je. Ik weet waar je door heen gaat (dat lijkt me duidelijk). Wil je echt met iemand verder die jou zo de grond in trapt?



Ik heb nu een relatie met iemand die mij geweldig vind! En dat ook heel vaak tegen mij zegt. Die mij steunt in alles wat ik doe. Maar ook als ik eens iets niet goed doet, is dat niet erg. Want, we zijn mensen, en die maken nou eenmaal wel eens fouten.



Ook jouw vriend maakt ook fouten (alleen al door jou neer te halen), en jij gaat hem dan toch ook niet naar beneden halen?

Lieve Radeloosje,



Ik herken het een en ander in je verhaal. Bij mij viel het met de woedebuien wel mee omdat ik meestal inbond en zijn zin deed. Als ik dat niet deed, werd hij kwaad en trok (met de kinderen erbij) zijn eigen plan. Dat was op termijn ook niet vol te houden. Het probleem is dat na een tijdje alle balans zoekraakt. Hij heeft de touwtjes in handen omdat zo'n woedebui voortdurend in de lucht hangt. Jij hebt niets om daartegenover te stellen en wil niet weer uitgescholden worden, dus je gaat steeds harder proberen om de bui te voorkomen. Wat betekent dat je steeds meer van jezelf gaat inleveren en dat je leven steeds meer om hem gaat draaien. Zo kom je in een neergaande spiraal terecht waar je heel moeilijk meer uitkomt.



Leo zegt dat je je grenzen moet aangeven, en ik denk dat het daarom draait. Dat hoeft niet direct te betekenen dat je de relatie moet verbreken, maar het zou wel de uitkomst kúnnen zijn. Dat hangt voornamelijk van je vriend af. Als hij bereid is er alles aan te doen om zijn woedebuien onder controle te krijgen, dan kan het zijn dat jullie samen verder kunnen. Doet hij dat niet, dan lijkt me de enige optie er een punt achter te zetten.



Ik denk dat afriend gelijk heeft dat er waarschijnlijk meer achter zit. Ik zou echter niet te veel zijn gedrag gaan psychologiseren, omdat je riskeert dat je het dan gaat goedpraten. Het verschil tussen afriend en jou is dat het niet om jouzelf gaat, maar om je vriend en die wekt niet de indruk goed door te hebben dat het een probleem is. Afriend besefte dat wel en zocht zelf hulp. Ik zou ook zeker niet te veel gaan aandringen op therapie. Hij moet zelf bepalen hóe hij het probleem wil oplossen: jij moet aangeven dat je er niet meer mee te maken wil krijgen. Als een boksbal voor hem werkt, is het ook goed. Ik ben zelf wel voorstander van therapie, maar dat werkt alleen als de persoon er zelf heen wil.



Probeer zo duidelijk mogelijk te zijn tegen je vriend. Leg op een rustig moment uit dat dit niet langer voor jou gaat en dat je zijn woedebuien niet meer zal accepteren. Probeer uit te leggen waarom je dat vindt, zonder een zwakke positie in te nemen (ik voel me toch al zo onzeker, ik weet niet wat ik ermee aanmoet...). Zeg zeker niet dat je soms iets doet wat de woede oproept, want er is niets wat zo'n scheldpartij kan rechtvaardigen. Het gaat erom dat je hém op zijn verantwoordelijkheid aanspreekt, jij neemt de jouwe toch wel. Bedenk hoe je gaat reageren als hij weer eens uitbarst (je terugtrekken, negeren, het huis verlaten) en doe dat consequent. Ga op zo'n moment geen gesprek of discussie aan.



Merk je dat hij geen concrete stappen onderneemt om zijn gedrag te veranderen of dat hij zelf het probleem niet zo ziet, dan zou ik duidelijk aangeven dat je de relatie gaat beëindigen als de woedebuien doorgaan. Hij moet weten wat er op het spel staat en dat jij een grens hebt bereikt.



Kijk eens op het oogkleppentopic.



liefs,

dubio

Grenzen aangeven: begin eens met dat autorijden. Weiger om in de auto te stappen als hij naast je komt zitten. Ik probeer te weigeren... maar hij staat erop... Nee, jij weigert, klaar. Jíj staat erop. Hij is niet de baas hoor!

Radeloosje



het allerbelangrijkste is grenzen stellen.

Dubio heeft het wel goed verwoord in haar post

En je kan hem niet dwingen tot therapie, dat wordt toch niets als hij niet zelf inziet dat zijn gedrag zijn weerslag heeft op jou



Ook ik werd in mijn relatie heel onzeker en ik kreeg zelfs te horen dat ik geen aardappels kon schillen. In mijn geval werd het een vechtrelatie waarin ik ook de strijd maar bleef aangaan en daardoor niet eens meer in de gaten had dat het helemaal niet om mij ging. Alle beloftes die gedaan zijn bleken vooral loze woorden, ook in therapie. En het leek erop dat hij zelf in therapie wilde maar hij is alleen gegaan onder dreiging van het verbreken van de relatie. En ik maar denken dat hij het vrijwillig deed



Met dat autorijden zou ik inderdaad het eens over een heel andere boeg gooien. Allebei instappen en gaan rijden. Als hij commentaar begint te geven stoppen en vragen of hij ophoudt met commentaar geven of anders uit wil stappen. Houdt het niet op en wil hij niet uitstappen? Dan stap jij uit en ga jij met OV (hoe lastig ook) verder. Dus zorgen dat je geld en/of strippenkaarten bij je hebt. Jij moet duidelijk maken dat je zijn gedrag hierin niet accepteert. Omgekeerd doe jij dat toch ook niet?



En inderdaad, lees maar eens op Oogkleppen, hoe belangrijk het is om je grenzen te stellen. En wat er kan gebeuren als jij je maar steeds meer gaat aanpassen.

Maar Radeloosje, hoe reageert je vriend nadat hij zo'n woede-aanval heeft gehad? Heeft hij ooit aan je laten merken dat hij er spijt van heeft? Ooit laten merken dat hij te ver gegaan is?

Wanneer hij geen enkele vorm van berouw toont, dan is het niet waarschijnlijk dat hij ook maar iets wil veranderen aan zijn gedrag. Immers hij doet zo, omdat jij zo .............. (vul zelf maar in) bent.

Je voorbeeld van samen in de auto gaan rijden is een goed voorbeeld. Wanneer je pas je rijbewijs hebt, dan ben je best onzeker. Je hebt behoorlijk wat keren lessen gehad en altijd onder begeleiding gereden en nu mag je het ineens zelf doen. An sich is er niks mis mee dat je vriend een paar keer met je meerijdt, is zelfs wel prettig. Maar stel je eens voor dat je rij-instructeur of examinator zich op dezelfde wijze opgesteld hadden als je vriend nu doet, had jij dan ooit je rijbewijs gehaald? Nee, beiden hebben jou geholpen naar dat felbegeerde rose briefje en hadden er het volste vertrouwen in dat jij een auto goed kan besturen. De enige die geen vertrouwen in jou heeft is je vriend.

Zo zullen er talloze voorbeelden zijn in je leven, voorbeelden dat jij feitelijk niets verkeerds doet, maar je vriend er toch een aanleiding in ziet om jou met de grond gelijk te maken.

Dat is geen vorm van liefde. Al zal hij soms echt wel lief tegen je zijn, iemand waarom je geeft behandel je simpelweg niet zo.

Ik hoop dat jij de kracht op kunt brengen om, zoals anderen zeggen, grenzen te gaan stellen. Je niet meer zo te laten behandelen. Heel misschien gaat hij dan ook inzien dat zijn gedrag niet kan en gaat hij er wat aan doen om dat te veranderen.

heeft hij zijn exen ook zo behandeld? daaruit kun je wel afleiden dat het niet aan jou ligt en dat het iets is waar hij zelf aan moet werken.

quote:raadeloosje1000 schreef op 17 februari 2008 @ 18:26:

Wat een hoop berichtjes.. bedankt daarvoor!



Moonlight: Ja, hij behandelde zijn ex ook zo. Dat heeft hij ooit na zijn eerste woedebui vertelt.. Hij vertelde toen dat hij dat soort woedebuien eigenlijk alleen had bij mensen waarbij hij zich erg op zijn gemak voelde.. zijn moeder (overigens is zij ook behoorlijk driftig).. en zijn ex dus..



Hij is dus wel degelijk in staat zn woede te beheersen....... De mensen bij wie hij zich op zn gemak voelt, zijn ws ook degenen bij wie hij denkt dat zn uitbarstingen geen consequenties hebben. Zou hij zn baas regelmatig verrot schelden, dan kan hij de consequenties wel bedenken. Misschien moet je hem maar een vertellen dat er bij jou ook consequenties (zullen) zijn. Ik vermoed trouwens ook dat iedere uitbarsting weer een barstje in jouw gevoel maakt.



Pom: na zo'n woedebui trekt mijn vriend zich vaak even terug, wordt stil.. daarna krijgt hij spijt en probeert hij het goed te maken. Hij toont wel berouw en weet wel dat hij verkeerd zit.. hij vindt vaak wel dat ik het uitlok,

Dus ondanks zn "berouw" geeft hij jou toch ook de schuld ...........



maar is het er wel mee eens dat dat nog geen reden is om iemand de huid vol te schelden.. Ik blijf echter sceptisch.. zie het somber in en geloof niet zo dat er geen woedebui meer komt.. dat vind ik wel jammer van mijzelf..



Tja, je kunt maar éénmaal je onschuld verliezen ........... Ik vind het ook jammer voor je dat het zo gaat, maar wel verstandig dat je je niet laat paaien met mooie praatjes en op je hoede blijft



Verder is het inderdaad ook zo dat het zich natuurlijk niet beperkt tot mijn rijgedrag.. Toen ik na het afstuderen maar moeilijk een baan kon vinden ben ik met mijn tweede master begonnen.. Dat is best zwaar naast werk.. dus ik besloot die studie rustig aan af te maken en tegelijkertijd te blijven solliciteren.. Toen heeft hij me ook weleens uitgescholden omdat ik maar niet wilde begrijpen dat ik met mijn huidige master nooit een baan zou vinden en mijn energie beter kon richten op die tweede studie..



Als je zo dom bent dat je dat niet kon begrijpen had het ws ook niet veel zin om je nog bezig te houden met je tweede studie...........



Ik doe die studie nog steeds, maar wel op mijn eigen tempo.. en heb inmiddels wel een baan op niveau gevonden die bevalt..

Het lullige met dit soort woede is dat je het ook niet vóelt buiten je veilige omgeving, dat alleen je veilige omgeving die los kan maken. Misschien toch een vorm van controledwang. Da's in elk geval mijn ervaring met mijn eigen woede.

Beste Radeloosje,

Ik heb zelf toen ik jonger was ook nogal eens woede buien gehad. Er is echter een verschil ik ben nooit boos op iemand anders als ik een woede bui heb. Ik heb wel eens wat servies kapot gegooid maar nooit mijn vriendje uitgescholden omdat ik zo boos ben. Ik weet hoe onrationeel je kunt zijn in een woedebui en het lijkt mij dan ook erg lastig als die woede naar jou toegericht is. Ik zou er niet mee om kunnen gaan. En ik vind eigenlijk dat je vriend hoe boos hij ook is zijn woede niet op jou moet richten hij gaat maar even hardlopen ofzo als hij boos is.

quote:raadeloosje1000 schreef op 17 februari 2008 @ 18:26:

Pom: na zo'n woedebui trekt mijn vriend zich vaak even terug, wordt stil.. daarna krijgt hij spijt en probeert hij het goed te maken. Hij toont wel berouw en weet wel dat hij verkeerd zit.. hij vindt vaak wel dat ik het uitlok, maar is het er wel mee eens dat dat nog geen reden is om iemand de huid vol te schelden.. Ik blijf echter sceptisch.. zie het somber in en geloof niet zo dat er geen woedebui meer komt.. dat vind ik wel jammer van mijzelf..



Radeloosje, als een man zijn spijt betuigt, betekend dat niet van dat hij van jouw houdt. Maar dat hij de situatie (jouw) onder controle probeert te houden. Dat is dus een vorm van manipulatief gedrag. Zelfs al gaat hij huilen. Sommige mannen weten instinctief dat vrouwen daar een zwakte hebben zitten.



De grootste fout die je dus kunt doen, is zijn excuses / spijt aanvaarden. Als je het kunt, moet je zijn "woede" niet aanvaarden. Als hij alleen woedend is in een veilige omgeving, is het dus berekenend gedrag.



Sterkte kreeft.

Radeloosje, ik heb heel lang in zo'n relatie gezeten. De woedebuien begonnen ook zodra we samenwoonden (wat voor mij toen samenviel met trouwen). Het is in de loop van de tijd alleen maar erger en frequenter geworden en hij deed het ook met de kinderen.

Alle tips zijn volgens mij al door anderen hier gegeven, ik kan er niets aan toevoegen.

Bij mij is het geëindigd in een scheiding (die ik aangevraagd heb) en vervolgens in een heel gelukkig tweede huwelijk met een totaal andere man die nooit woedebuien heeft.

Ik ben geen ervaringsdeskundige, maar het lijkt me een erg nare situatie die erg slecht is voor je zelfvertrouwen. Ook als je wel zelfverzekerd bent zijn zulke woede aanvallen denk ik wel in staat om je onzeker te maken. Ik heb geen idee of praten of therapie helpt. Het is vooral iets dat je vriend zelf moet willen veranderen. Zolang zijn woedeaanvallen voor hem iets opleveren (jij ondervindt schade en hij wint iets) zal zijn motivatie om ermee te stoppen vermoedelijk niet zo hoog zijn.



In je openingsbericht schreef je: "In principe ben ik erg tevreden met de relatie die ik heb.." Waar ben je wel tevreden mee?

mijn ervaring is dat dit soort mannen niet snel veranderen. het zijn meestal egocentrische types.



hoe een man zijn exen en daarnaast zijn moeder behandeld is juist kenmerkend voor hoe hij met vrouwen omgaat.



en wat al gezegd werd: als hij zich op zijn gemak voelt durft hij meer en hij weet dat als hij dit gedrag vertoont bij mensen op het werk bijv, dat daar consequenties aan verbonden zijn. hij weet dus inderdaad wel zijn gedrag te beheersen maar kiest ervoor het toch niet te doen.



als ik jou was zou ik gewoon hier eens goed over praten. verlangens uitspreken naar elkaar en wat je wel en niet pikt. kortom, je grenzen aangeven, duidelijkheid scheppen.



maar als dat alles niet werkt, is het aan jou: wil je met zon iemand oud worden of kijk je dan toch verder naar een jongen die je wel met respect behandeld?