Relaties
alle pijlers
mijn zus
donderdag 12 juli 2007 om 09:06
Kort samengevat:
Mijn zus is ziek en gaat dood.
Oudste zus trekt zich hier niets van aan.
Nu de iets uitgebreidere versie.
Wij waren met z'n 3en, mijn moeder is overleden na een lang ziektebed toen ik 13 was en mijn vader 4 jaar later.
Na de dood van mijn moeder zijn er diverse dingen gebeurt waardoor mijn zussen elkaar niet echt aardig meer vonden o.a. met het opeisen van de erfenis.
Af en toe was er een opleving en hadden ze tijdelijk weer even contact, totdat er weer iets gebeurde.
Ik heb er altijd tussen gemanoeuvreerd, met in mijn achterhoofd de gedachten, we zijn maar met z'n 3en laat ik dan maar de schakel zijn.
Een paar jaar geleden ben ik bij een psycholoog terecht gekomen en bleek dit een van mijn probleemgebieden te zijn.
Beide zussen ingelicht en voor mijzelf gekozen.
Ik was geen doorgeefluik meer.
Van oudste zus kreeg ik weinig tot géén begrip over mijn hele depressieve situatie.
Nu heeft zus iets meer dan een jaar geleden te horen gekregen dat ze ziek is en nog maar een jaar had.
Niet te opereren en chemo ook geen optie.
Ik heb contact opgenomen met oudste zus, want het is en blijft tenslotte toch je zus en haar verteld hoe en wat.
Ook aangegeven dat in dit geval ik natuurlijk wel als doorgeefluik wilde fungeren.
Dat ze naar mijn zieke zus geen actie onderneemt in de vorm van een kaartje of zoiets, tja snap ik niet, maar oké haar keuze.
Ze heeft een keer gevraagd hoe en wat.
Nooit aan mij gevraagd hoe ik het ervaar en of ik het wel aankan.
Ik heb dit in een telefoongesprek aangekaart, dat ik mij door haar een beetje in de steek voelde gelaten.
Werd gewoon overheen geluld, moest de verhalen aanhoren van haar buren, werk, tandarts, vul maar zin, iig niet echt heel boeiend.
Dus ik heb voor de email gekozen, ik heb haar een email geschreven, waar ik 2 dagen over gedaan heb, herlezen, herschrijven, advies vragen en maar proberen om vooral niet aanvallend over te komen, maar aan te geven dat ik er gewoon heel erg mee zit dat mijn zus doodgaat en mijn andere zus mij in de kou laat staan.
Echt ik had er 4 rode strikken om heen gedaan om het maar vooral mooi te verwoorden.
Heb mail terug gehad dat ik de grootste egoist was die ze kende, want ik dacht alleen maar aan mijzelf en hield geen rekening met haar etc.
Heb haar mail 3x gelezen (op mijn werk) en gedacht ik reageer vanavond wel. Na een kwartier heb ik alsnog ingelogd op mijn thuismail en haar een mail teruggestuurd, deze keer zonder strikken.
Hier ook in aangegeven dat egoisme een synoniem voor haar is en dat ik er eigenlijk wel klaar mee ben en geen behoefte meer aan haar heb.
En echt dit heeft zoveel rust gebracht dat kan je je haast niet voorstellen.
Nu heeft zieke zus hier best wel moeite mee gehad, die vond het lullig voor mij, niet eens voor zichzelf.
Heb haar ervan kunnen overtuigen dat ik die beslissing eigenlijk jaren terug al had moeten nemen.
Terug bij zieke zus,
Vorige week lichtelijke juichstemming, het jaar hebben we iig gehaald en het ging redelijk.
Gisteren gaf ze aan dat dat dus niet zo is, dodelijk vermoeid en eigenlijk het niet meer zien zitten.
Boiink, buiten het verdriet en de onvermijdelijke vraag waarom zij en niet iemand anders.(slaat nergens op ik weet het, maar dat is gewoon gevoelsmatig.) heb ik dus last van een overweldigend gevoel van boosheid.
Boosheid richting mijn oudste zus.
Kan hier niets mee, contact heeft geen nut en dat hoef ik ook niet.
Ik kan niet begrijpen hoe iemand zo kan leven.
Sorry voor dit ontzettende lange verhaal, maar ik bleef maar typen.
Zat mij duidelijk heel hoog.
Mijn zus is ziek en gaat dood.
Oudste zus trekt zich hier niets van aan.
Nu de iets uitgebreidere versie.
Wij waren met z'n 3en, mijn moeder is overleden na een lang ziektebed toen ik 13 was en mijn vader 4 jaar later.
Na de dood van mijn moeder zijn er diverse dingen gebeurt waardoor mijn zussen elkaar niet echt aardig meer vonden o.a. met het opeisen van de erfenis.
Af en toe was er een opleving en hadden ze tijdelijk weer even contact, totdat er weer iets gebeurde.
Ik heb er altijd tussen gemanoeuvreerd, met in mijn achterhoofd de gedachten, we zijn maar met z'n 3en laat ik dan maar de schakel zijn.
Een paar jaar geleden ben ik bij een psycholoog terecht gekomen en bleek dit een van mijn probleemgebieden te zijn.
Beide zussen ingelicht en voor mijzelf gekozen.
Ik was geen doorgeefluik meer.
Van oudste zus kreeg ik weinig tot géén begrip over mijn hele depressieve situatie.
Nu heeft zus iets meer dan een jaar geleden te horen gekregen dat ze ziek is en nog maar een jaar had.
Niet te opereren en chemo ook geen optie.
Ik heb contact opgenomen met oudste zus, want het is en blijft tenslotte toch je zus en haar verteld hoe en wat.
Ook aangegeven dat in dit geval ik natuurlijk wel als doorgeefluik wilde fungeren.
Dat ze naar mijn zieke zus geen actie onderneemt in de vorm van een kaartje of zoiets, tja snap ik niet, maar oké haar keuze.
Ze heeft een keer gevraagd hoe en wat.
Nooit aan mij gevraagd hoe ik het ervaar en of ik het wel aankan.
Ik heb dit in een telefoongesprek aangekaart, dat ik mij door haar een beetje in de steek voelde gelaten.
Werd gewoon overheen geluld, moest de verhalen aanhoren van haar buren, werk, tandarts, vul maar zin, iig niet echt heel boeiend.
Dus ik heb voor de email gekozen, ik heb haar een email geschreven, waar ik 2 dagen over gedaan heb, herlezen, herschrijven, advies vragen en maar proberen om vooral niet aanvallend over te komen, maar aan te geven dat ik er gewoon heel erg mee zit dat mijn zus doodgaat en mijn andere zus mij in de kou laat staan.
Echt ik had er 4 rode strikken om heen gedaan om het maar vooral mooi te verwoorden.
Heb mail terug gehad dat ik de grootste egoist was die ze kende, want ik dacht alleen maar aan mijzelf en hield geen rekening met haar etc.
Heb haar mail 3x gelezen (op mijn werk) en gedacht ik reageer vanavond wel. Na een kwartier heb ik alsnog ingelogd op mijn thuismail en haar een mail teruggestuurd, deze keer zonder strikken.
Hier ook in aangegeven dat egoisme een synoniem voor haar is en dat ik er eigenlijk wel klaar mee ben en geen behoefte meer aan haar heb.
En echt dit heeft zoveel rust gebracht dat kan je je haast niet voorstellen.
Nu heeft zieke zus hier best wel moeite mee gehad, die vond het lullig voor mij, niet eens voor zichzelf.
Heb haar ervan kunnen overtuigen dat ik die beslissing eigenlijk jaren terug al had moeten nemen.
Terug bij zieke zus,
Vorige week lichtelijke juichstemming, het jaar hebben we iig gehaald en het ging redelijk.
Gisteren gaf ze aan dat dat dus niet zo is, dodelijk vermoeid en eigenlijk het niet meer zien zitten.
Boiink, buiten het verdriet en de onvermijdelijke vraag waarom zij en niet iemand anders.(slaat nergens op ik weet het, maar dat is gewoon gevoelsmatig.) heb ik dus last van een overweldigend gevoel van boosheid.
Boosheid richting mijn oudste zus.
Kan hier niets mee, contact heeft geen nut en dat hoef ik ook niet.
Ik kan niet begrijpen hoe iemand zo kan leven.
Sorry voor dit ontzettende lange verhaal, maar ik bleef maar typen.
Zat mij duidelijk heel hoog.
donderdag 12 juli 2007 om 09:15
Beste Jacqie,
Heel begrijpelijk, jouw gevoelens.
Juist nu je voor jezelf hebt gekozen, wat betreft je niet zieke zus zeg maar, krijg je de terugslag van je andere zus erbij.
Dat gaat niemand in de koude kleren zitten lijkt me.
En omdat jullie op elkaar aangewezen zijn, is het logisch dat het je heel hoog zit!
Ik wil je heel veel sterkte wensen met deze rotsituatie, en soms is gewoon alles hier neerzetten al even een opluchting...
*;
Heel begrijpelijk, jouw gevoelens.
Juist nu je voor jezelf hebt gekozen, wat betreft je niet zieke zus zeg maar, krijg je de terugslag van je andere zus erbij.
Dat gaat niemand in de koude kleren zitten lijkt me.
En omdat jullie op elkaar aangewezen zijn, is het logisch dat het je heel hoog zit!
Ik wil je heel veel sterkte wensen met deze rotsituatie, en soms is gewoon alles hier neerzetten al even een opluchting...
*;
donderdag 12 juli 2007 om 09:19
Wat een nare situatie waarin je zit. Ik kan me voorstellen dat je erg boos bent. Ook vragen als waarom is nu juist die zus ziek zijn heel normaal en eigelijk deel van het proces om te leren accepteren dat er een gelievde sterven gaat. Laat je boosheid gewoon maar toe, want daar moet je gewoon doorheen.
Ik begrijp uit je verhaal dat je oudste zus de situatie niet zo ervaart als dat jij hem ervaart. Op zich kun je er dan ook niet veel mee. Je hebt in ieder geval je hart gelucht en aangegeven hoe jij haar gedrag ervaart.
Ik zou mijn energie richten op mijn andere zus en haar zo goed mogelijk bijstaan de komende tijd.
Ik wens jullie alle 2 heel veel sterkte...
Ik begrijp uit je verhaal dat je oudste zus de situatie niet zo ervaart als dat jij hem ervaart. Op zich kun je er dan ook niet veel mee. Je hebt in ieder geval je hart gelucht en aangegeven hoe jij haar gedrag ervaart.
Ik zou mijn energie richten op mijn andere zus en haar zo goed mogelijk bijstaan de komende tijd.
Ik wens jullie alle 2 heel veel sterkte...
donderdag 12 juli 2007 om 09:25
dank jullie wel voor het lezen.
weet ook dat ik geen energie moet verspillen aan oudste zus en probeer ook maar vaak te denken; het is haar gemis.
Met oudste zus ging ik om, omdat dat zo hoort.
Met zieke zus heb ik een goede band en juist door haar ziekte is die nog verdiept.
We delen dezelfde soort zwarte humor en kunnen dus ook gewoon over van alles praten ook mbt haar overlijden.
Zelfs daar maken we grappen over, die voor een buitenstaander waarschijnlijk wel schokkend zullen zijn.
Ook hebben we eigenlijk het laatste jaar ineens veel over vroeger gepraat.
Mijn herinneringen zijn in dat opzicht toch behoorlijk gekleurd.
De jongste en ietwat verwend en voor mijn gevoel was mijn moeder altijd ziek.
weet ook dat ik geen energie moet verspillen aan oudste zus en probeer ook maar vaak te denken; het is haar gemis.
Met oudste zus ging ik om, omdat dat zo hoort.
Met zieke zus heb ik een goede band en juist door haar ziekte is die nog verdiept.
We delen dezelfde soort zwarte humor en kunnen dus ook gewoon over van alles praten ook mbt haar overlijden.
Zelfs daar maken we grappen over, die voor een buitenstaander waarschijnlijk wel schokkend zullen zijn.
Ook hebben we eigenlijk het laatste jaar ineens veel over vroeger gepraat.
Mijn herinneringen zijn in dat opzicht toch behoorlijk gekleurd.
De jongste en ietwat verwend en voor mijn gevoel was mijn moeder altijd ziek.
donderdag 12 juli 2007 om 09:54
Jacqie, jij kunt jezelf helemaal niets verwijten.
Je bent er voor je zieke zus en hebt ook nog geprobeerd om je oudste zus daarbij te betrekken. Het is natuurlijk heel jammer dat dit haar reactie is, maar probeer het naast je neer te leggen. Misschien lucht het op om al je boosheid op te schrijven en verbrand het symbolisch. Of misschien kun je bij iemand anders je boosheid kwijt.
Ga je energie maar lekker spenderen aan je zieke zus, zij heeft je hard nodig en zij verdient het ook! Geniet van de tijd die jullie nog hebben.
Heel veel sterkte
Je bent er voor je zieke zus en hebt ook nog geprobeerd om je oudste zus daarbij te betrekken. Het is natuurlijk heel jammer dat dit haar reactie is, maar probeer het naast je neer te leggen. Misschien lucht het op om al je boosheid op te schrijven en verbrand het symbolisch. Of misschien kun je bij iemand anders je boosheid kwijt.
Ga je energie maar lekker spenderen aan je zieke zus, zij heeft je hard nodig en zij verdient het ook! Geniet van de tijd die jullie nog hebben.
Heel veel sterkte
donderdag 12 juli 2007 om 09:59
Allereerst heel veel sterkte gewenst!
Maar even over de situatie van je oudste zus. Zou het zo kunnen zijn dat ze alle pijn en verdriet van het verlies van je ouders niet NOG eens wilt meemaken? Dat ze daarom misschien geen contact heeft gezocht met je andere zus?
Hiervoor was het contact misschien al niet erg goed, maar dit zou misschien (een van de) redenen kunnen zijn dat ze nu niets meer van haar wilt weten.
Iemand verliezen waar je van houdt is natuurlijk veel erger als iemand verliezen waar je toch al geen contact meer mee hebt de laatste jaren.
Misschien kan je hier wat mee, maar misschien zit ik er ook helemaal naast.
*; Babydolly
Maar even over de situatie van je oudste zus. Zou het zo kunnen zijn dat ze alle pijn en verdriet van het verlies van je ouders niet NOG eens wilt meemaken? Dat ze daarom misschien geen contact heeft gezocht met je andere zus?
Hiervoor was het contact misschien al niet erg goed, maar dit zou misschien (een van de) redenen kunnen zijn dat ze nu niets meer van haar wilt weten.
Iemand verliezen waar je van houdt is natuurlijk veel erger als iemand verliezen waar je toch al geen contact meer mee hebt de laatste jaren.
Misschien kan je hier wat mee, maar misschien zit ik er ook helemaal naast.
*; Babydolly
donderdag 12 juli 2007 om 10:03
Jeetje, ik krijg kippevel terwijl ik dit lees Jacqie. Wat hebben jullie veel voor je kiezen gekregen!
Eerst je ouders en nu je dierbare zus.
Nu het er naar uitziet dat je oudste zus en jij over blijven, zouden jullie elkaar tot steun moeten kunnen zijn. De houding van je zus verbaast me dan ook enorm.
Neem het jezelf niet kwalijk; het is haar keuze! Zorg voor je dierbare zus en voor jezelf. Dat is nu belangrijk.
*;
Eerst je ouders en nu je dierbare zus.
Nu het er naar uitziet dat je oudste zus en jij over blijven, zouden jullie elkaar tot steun moeten kunnen zijn. De houding van je zus verbaast me dan ook enorm.
Neem het jezelf niet kwalijk; het is haar keuze! Zorg voor je dierbare zus en voor jezelf. Dat is nu belangrijk.
*;
Ik geloof niet meer in sprookjes.
donderdag 12 juli 2007 om 10:37
Hallo Jacqie,
Wat een rotsituatie zeg. En je hebt helemaal gelijk dat je nu al je energie op je zieke zus richt. Maar diep van binnen blijft het spelen denk ik. Goed dat je een email aan je zus hebt gestuurd. En als zelfs dat niet helpt dan is het waarschijnlijk verspilde moeite om er verder nog iets aan te doen. Je hebt best kans dat ze na een tijdje toch nog na gaat denken en tot inkeer komt. Je weet maar nooit.
Ik heb iets vergelijkbaars in mijn familie. Ik zal het je kort vertellen.
Mijn vader is vorig jaar in december plotseling overleden na een hersenbloeding. Mijn broer heeft al een jaar of 7 geen contact meer met mijn ouders, mijn zus en mij. (om iets heel onbenulligs, doet er verder niet toe). Toen mijn vader in coma lag na de hersenbloeding heeft mijn moeder hem gebeld en gevraagd of hij afscheid wil komen nemen van mijn vader. Het enige antwoord wat ze daar op kreeg was: Waarom???? Hij kwam dus niet.
Toen mijn vader na 3 dagen overleed heb ik hem nog een keer gebeld met de vraag of hij naar de crematie wilde komen. Hij kwam dus wederom niet. Ik heb hem alleen nog maar gevraagd hoe hij in hemelsnaam zo keihard was geworden.
Maar het blijft door je hoofd spoken, het is toch je zus-broer.
Heel veel sterkte de komende tijd en ik hoop dat je voldoende mensen om je heen hebt waar je steun bij kunt zoeken.
*;
Wat een rotsituatie zeg. En je hebt helemaal gelijk dat je nu al je energie op je zieke zus richt. Maar diep van binnen blijft het spelen denk ik. Goed dat je een email aan je zus hebt gestuurd. En als zelfs dat niet helpt dan is het waarschijnlijk verspilde moeite om er verder nog iets aan te doen. Je hebt best kans dat ze na een tijdje toch nog na gaat denken en tot inkeer komt. Je weet maar nooit.
Ik heb iets vergelijkbaars in mijn familie. Ik zal het je kort vertellen.
Mijn vader is vorig jaar in december plotseling overleden na een hersenbloeding. Mijn broer heeft al een jaar of 7 geen contact meer met mijn ouders, mijn zus en mij. (om iets heel onbenulligs, doet er verder niet toe). Toen mijn vader in coma lag na de hersenbloeding heeft mijn moeder hem gebeld en gevraagd of hij afscheid wil komen nemen van mijn vader. Het enige antwoord wat ze daar op kreeg was: Waarom???? Hij kwam dus niet.
Toen mijn vader na 3 dagen overleed heb ik hem nog een keer gebeld met de vraag of hij naar de crematie wilde komen. Hij kwam dus wederom niet. Ik heb hem alleen nog maar gevraagd hoe hij in hemelsnaam zo keihard was geworden.
Maar het blijft door je hoofd spoken, het is toch je zus-broer.
Heel veel sterkte de komende tijd en ik hoop dat je voldoende mensen om je heen hebt waar je steun bij kunt zoeken.
*;
donderdag 12 juli 2007 om 10:44
Lieve Jacqie,ook ik heb je verhaal gelezen,en denk altijd bij verhalen die me aangrijpen..........achter ieder verhaal zit nog een verhaal,het is allemaal teveel om uit te leggen,maar het draait om het gevoel dat je nu hebt,en waar je dus nu geen kant mee op kan.
Het eerste jaar doorkomen,met deze ziekte,en dan ineens de moker,die er toch al hing,die nu ineens naar beneden lijkt te donderen,meid ik weet niet goed wat ik kan zeggen om je te steunen,maar denk aan je.
En je doet het goed hoor,al voelt dat voor jouw misschien niet zo *;
Het eerste jaar doorkomen,met deze ziekte,en dan ineens de moker,die er toch al hing,die nu ineens naar beneden lijkt te donderen,meid ik weet niet goed wat ik kan zeggen om je te steunen,maar denk aan je.
En je doet het goed hoor,al voelt dat voor jouw misschien niet zo *;
donderdag 12 juli 2007 om 10:51
Ik denk dat je er goed aan hebt gedaan om ook zonder strikken te schrijven. Gewoon recht uit je hart. Ik weet niet of je de energie nog kunt of wilt opbrengen om aan oudste zus te vragen 'wat verwacht je van ons, van mij, voor nu, en in de rest van je leven'. Met het antwoord weet je dan in elk geval uit haar mond hoe zij jullie relatie ziet.
Nu haar uit je leven bannen betekent waarschijnlijk dat je na de dood van je lieve zus haar nooit meer zult willen zien en dat kan wijsheid zijn, het kan ook dat je van tevoren zeker wilt weten dat er geen misverstanden tussen jullie zitten. Of dat je wilt blijven hopen dat ze nog iets zal kunnen betekenen voor je lieve zus.
Ik hoop dat je nog veel en goede tijd mag hebben met je lieve zus.
Nu haar uit je leven bannen betekent waarschijnlijk dat je na de dood van je lieve zus haar nooit meer zult willen zien en dat kan wijsheid zijn, het kan ook dat je van tevoren zeker wilt weten dat er geen misverstanden tussen jullie zitten. Of dat je wilt blijven hopen dat ze nog iets zal kunnen betekenen voor je lieve zus.
Ik hoop dat je nog veel en goede tijd mag hebben met je lieve zus.
donderdag 12 juli 2007 om 11:12
Jeetje wat een triest verhaal.
Ik denk dat je dr goed aan doet om de oudste zus te laten voor wat t is en je op jezelf te richten en op wat jij nu nodig vind, je zieke zus dus. Ik kan me voorstellen dat t steekt, irriteert en verdriet geeft maar het is de energie niet waard. Als zij niets wil dan is dat haar beslissing en verantwoordelijkheid.
Sta je zieke zus bij in deze moeilijke periode en vergeet jezelf niet. Ga er van uit dat je van je oudere zus niets hoeft te verwachten, gezien wat je geschreven hebt zou dat niet reeel zijn.
Het is nu eenmaal zo dat niet alle gezinnen niet hecht zijn/blijven. Daarbij: je familie heb je niet gekozen, die krijg je cadeau. En je oudste zus gedraagt zich nu als een ongewenst cadeau.(al langer als ik t zo lees)
Je hebt lang genoeg de lieve vrede bewaard en als cement gefungeerd, richt je nu op wat echt belangrijk is....het contact met je zieke zus en haar bijstaan in deze moeilijke periode. Een moeilijke periode zoals waar jij voor staat met je zieke zus kun je maar eenmaal (be)leven en niet meer overdoen. Ondanks de zware tijd die voor jullie staat zal deze relatie ook heel speciaal en intensief zijn, 1 die je ondanks de reden waarom nooit had willen missen. Daar kan je oudere maar niet wijzere zus een voorbeeld aan nemen!
*;
Ik denk dat je dr goed aan doet om de oudste zus te laten voor wat t is en je op jezelf te richten en op wat jij nu nodig vind, je zieke zus dus. Ik kan me voorstellen dat t steekt, irriteert en verdriet geeft maar het is de energie niet waard. Als zij niets wil dan is dat haar beslissing en verantwoordelijkheid.
Sta je zieke zus bij in deze moeilijke periode en vergeet jezelf niet. Ga er van uit dat je van je oudere zus niets hoeft te verwachten, gezien wat je geschreven hebt zou dat niet reeel zijn.
Het is nu eenmaal zo dat niet alle gezinnen niet hecht zijn/blijven. Daarbij: je familie heb je niet gekozen, die krijg je cadeau. En je oudste zus gedraagt zich nu als een ongewenst cadeau.(al langer als ik t zo lees)
Je hebt lang genoeg de lieve vrede bewaard en als cement gefungeerd, richt je nu op wat echt belangrijk is....het contact met je zieke zus en haar bijstaan in deze moeilijke periode. Een moeilijke periode zoals waar jij voor staat met je zieke zus kun je maar eenmaal (be)leven en niet meer overdoen. Ondanks de zware tijd die voor jullie staat zal deze relatie ook heel speciaal en intensief zijn, 1 die je ondanks de reden waarom nooit had willen missen. Daar kan je oudere maar niet wijzere zus een voorbeeld aan nemen!
*;
donderdag 12 juli 2007 om 11:18
Lieve Jacqui,
Ik heb er wel wat ideeen over maar jij zou dat beter kunnen beoordelen. Kan het zijn dat je oudere zus nog niet alles van de dood van jullie ouders verwerkt heeft? Zolang ze ontkent dat jullie jongste zus niet al te lang meer te leven heeft, dan is het er niet. Soort kop in het zand steken? Er niet aan denken = niet aan denken. Soort schild om haar hart om de pijn niet toe te laten.
Nogmaals, ik ken haar niet vandaar dat ik het aan je vraag.
Deze afwijzing zal nooit meer goed komen als ze dit zo volhoudt. Want dit gedrag is natuurlijk onverteerbaar, haar zus die er nog maar zo kort is. Die verdient alle liefde en aandacht.
Zelf heb ik ook wel eens meegemaakt dat mensen zich voor dingen afsluiten om (onbewust) zichzelf te beschermen.
Misschien zit ik er naast, maar wat verdrietig voor jullie dat dit zo loopt. Juist nu heb je elkaar nodig. Het feit dat ze jouw email niet begrijpt, geeft al aan dat ze zich emotioneel heeft beschermt en denkt het juiste te doen voor zichzelf. Ja heel egoistisch. Maar misschien kan ze niet anders.
Alleen als ze er nu niet kan zijn voor je zieke zus, hoe moeilijk dan ook, dan kan ik mij ook geen weg voorstellen later......
Jouw zusje heeft jullie nog, en gelukkig zo'n lieve betrokken zus als jij. Maar jouw andere zus hoort daar ook bij.
Ongelovelijk hoe sterk jouw zusje is en hoe ze hier mee omgaat.
Misschien overvalt je het gevoel, laat maar zitten, ik kan haar toch niet bereiken. Probeer nog eens een email. Je weet dat het niet aan jou ligt. Maar dit doet alle partijen pijn.
*;
Ik heb er wel wat ideeen over maar jij zou dat beter kunnen beoordelen. Kan het zijn dat je oudere zus nog niet alles van de dood van jullie ouders verwerkt heeft? Zolang ze ontkent dat jullie jongste zus niet al te lang meer te leven heeft, dan is het er niet. Soort kop in het zand steken? Er niet aan denken = niet aan denken. Soort schild om haar hart om de pijn niet toe te laten.
Nogmaals, ik ken haar niet vandaar dat ik het aan je vraag.
Deze afwijzing zal nooit meer goed komen als ze dit zo volhoudt. Want dit gedrag is natuurlijk onverteerbaar, haar zus die er nog maar zo kort is. Die verdient alle liefde en aandacht.
Zelf heb ik ook wel eens meegemaakt dat mensen zich voor dingen afsluiten om (onbewust) zichzelf te beschermen.
Misschien zit ik er naast, maar wat verdrietig voor jullie dat dit zo loopt. Juist nu heb je elkaar nodig. Het feit dat ze jouw email niet begrijpt, geeft al aan dat ze zich emotioneel heeft beschermt en denkt het juiste te doen voor zichzelf. Ja heel egoistisch. Maar misschien kan ze niet anders.
Alleen als ze er nu niet kan zijn voor je zieke zus, hoe moeilijk dan ook, dan kan ik mij ook geen weg voorstellen later......
Jouw zusje heeft jullie nog, en gelukkig zo'n lieve betrokken zus als jij. Maar jouw andere zus hoort daar ook bij.
Ongelovelijk hoe sterk jouw zusje is en hoe ze hier mee omgaat.
Misschien overvalt je het gevoel, laat maar zitten, ik kan haar toch niet bereiken. Probeer nog eens een email. Je weet dat het niet aan jou ligt. Maar dit doet alle partijen pijn.
*;
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
donderdag 12 juli 2007 om 12:32
nee dan denk ik nog eerder dat wij recht hadden om boos te zijn c.q. te blijven.
er zijn wel dingen gebeurt waar zij niet de schoonheidsprijs mee verdiende.
maar dit soort dingen heb ik altijd geslikt in het kader van: het is familie en we hebben alleen elkaar etc.
de ommekeer is duidelijk gekomen nadat ik diverse keren heb aangegeven dat ik meer aan/om mijzelf ging denken.
mijn oudste zus is ook een type die erg voor de buitenwereld leeft, want o jee wat zullen de mensen wel zeggen. en o jee je moet wel op mijn feestje komen want anders moet ik zeggen waarom je niet komt.
en ja ik nodig die en die wel uit, want ja dat hoort en ja ik heb eigenlijk een hekel aan ze, maar ja het moet.
ze heeft ook haar goede kanten, alleen kan ik ze niet echt bedenken.
haar nogmaals mailen is geen optie, want ik heb geen behoefte meer aan contact met haar.
Je kan mij een tijd kwetsen, maar ga mijn grenzen over en dan ben ik er klaar mee.
en dat ze zich afsluit om dat ze het verdriet niet nogmaals wil doormaken, nee kan je verzekeren dat dat zeer zeker niet meespeelt.
want eigenlijk is zij een type die het geweldig zou vinden om aan iedereen te vertellen hoe zielig ze wel niet is, want haar zus gaat dood.
wie weet doet ze dat nu ook wel, met aanvulling dat ze buitengesloten wordt.
toen mijn vader overleed had ze ook geen contact met hem, je zou toch denken, een mens leert daarvan, afijn ze kroop ongeveer in de kist, heel tenenkrommend.
mijn zieke zus is belangrijk en daar draait het om.
die ander, tja eigenlijk moet ik er geen energie insteken, maar af en toe he.
donderdag 12 juli 2007 om 12:41
Niet om iets goed te praten, maar zou het kunnen dat jullie elkaar daardoor slecht begrijpen? Ik scheel ook 7 jaar met mijn broer. Mijn broer is er ook af en toe boos en wanhopig van hoe ik met de familie omga (of niet omga). Maar als ik met hem praat over vroeger, dan merk ik dat we een totaal verschillend beeld hebben van hoe onze ouders en ons gezin waren. En daardoor ook een verschillend idee van hoe we ons nu zouden moeten gedragen naar de andere gezinsleden. Ik weet dat mijn broer mij soms ook hard en egoistisch vindt. Maar ik vind dan weer, dat hij er niet erg open voor staat dat ik andere dingen beleef en beleefd heb dan hij, en over sommige dingen anders denk. Dan is er ook nog het verschil tussen een oudste en een jongste kind, het verschil in opvoeding en verwachting. Ik denk wel eens: als ik niet de oudste was geweest, was ik vast een aardiger, makkelijker mens geworden.
Ik weet natuurlijk totaal niks van jouw familie, maar zou er zoiets kunnen meespelen? Niet dat dat iets oplost, maar ik probeer het te begrijpen.
donderdag 12 juli 2007 om 12:44
Als jij 13 was, toen je moeder stierf, was je zus dus 20. Jij nog een kind, zij reeds (bijna) volwassen. Kwamen er toen zorgtaken op haar schouders terecht? Neemt ze je vader / jullie wellicht kwalijk dat ze een stuk jeugd heeft 'moeten' inleveren?
(hmmm bij voorbaat excuses voor deze psychologie van de koude grond)
(hmmm bij voorbaat excuses voor deze psychologie van de koude grond)
Ik geloof niet meer in sprookjes.
