Relaties
alle pijlers
mijn zus
donderdag 12 juli 2007 om 09:06
Kort samengevat:
Mijn zus is ziek en gaat dood.
Oudste zus trekt zich hier niets van aan.
Nu de iets uitgebreidere versie.
Wij waren met z'n 3en, mijn moeder is overleden na een lang ziektebed toen ik 13 was en mijn vader 4 jaar later.
Na de dood van mijn moeder zijn er diverse dingen gebeurt waardoor mijn zussen elkaar niet echt aardig meer vonden o.a. met het opeisen van de erfenis.
Af en toe was er een opleving en hadden ze tijdelijk weer even contact, totdat er weer iets gebeurde.
Ik heb er altijd tussen gemanoeuvreerd, met in mijn achterhoofd de gedachten, we zijn maar met z'n 3en laat ik dan maar de schakel zijn.
Een paar jaar geleden ben ik bij een psycholoog terecht gekomen en bleek dit een van mijn probleemgebieden te zijn.
Beide zussen ingelicht en voor mijzelf gekozen.
Ik was geen doorgeefluik meer.
Van oudste zus kreeg ik weinig tot géén begrip over mijn hele depressieve situatie.
Nu heeft zus iets meer dan een jaar geleden te horen gekregen dat ze ziek is en nog maar een jaar had.
Niet te opereren en chemo ook geen optie.
Ik heb contact opgenomen met oudste zus, want het is en blijft tenslotte toch je zus en haar verteld hoe en wat.
Ook aangegeven dat in dit geval ik natuurlijk wel als doorgeefluik wilde fungeren.
Dat ze naar mijn zieke zus geen actie onderneemt in de vorm van een kaartje of zoiets, tja snap ik niet, maar oké haar keuze.
Ze heeft een keer gevraagd hoe en wat.
Nooit aan mij gevraagd hoe ik het ervaar en of ik het wel aankan.
Ik heb dit in een telefoongesprek aangekaart, dat ik mij door haar een beetje in de steek voelde gelaten.
Werd gewoon overheen geluld, moest de verhalen aanhoren van haar buren, werk, tandarts, vul maar zin, iig niet echt heel boeiend.
Dus ik heb voor de email gekozen, ik heb haar een email geschreven, waar ik 2 dagen over gedaan heb, herlezen, herschrijven, advies vragen en maar proberen om vooral niet aanvallend over te komen, maar aan te geven dat ik er gewoon heel erg mee zit dat mijn zus doodgaat en mijn andere zus mij in de kou laat staan.
Echt ik had er 4 rode strikken om heen gedaan om het maar vooral mooi te verwoorden.
Heb mail terug gehad dat ik de grootste egoist was die ze kende, want ik dacht alleen maar aan mijzelf en hield geen rekening met haar etc.
Heb haar mail 3x gelezen (op mijn werk) en gedacht ik reageer vanavond wel. Na een kwartier heb ik alsnog ingelogd op mijn thuismail en haar een mail teruggestuurd, deze keer zonder strikken.
Hier ook in aangegeven dat egoisme een synoniem voor haar is en dat ik er eigenlijk wel klaar mee ben en geen behoefte meer aan haar heb.
En echt dit heeft zoveel rust gebracht dat kan je je haast niet voorstellen.
Nu heeft zieke zus hier best wel moeite mee gehad, die vond het lullig voor mij, niet eens voor zichzelf.
Heb haar ervan kunnen overtuigen dat ik die beslissing eigenlijk jaren terug al had moeten nemen.
Terug bij zieke zus,
Vorige week lichtelijke juichstemming, het jaar hebben we iig gehaald en het ging redelijk.
Gisteren gaf ze aan dat dat dus niet zo is, dodelijk vermoeid en eigenlijk het niet meer zien zitten.
Boiink, buiten het verdriet en de onvermijdelijke vraag waarom zij en niet iemand anders.(slaat nergens op ik weet het, maar dat is gewoon gevoelsmatig.) heb ik dus last van een overweldigend gevoel van boosheid.
Boosheid richting mijn oudste zus.
Kan hier niets mee, contact heeft geen nut en dat hoef ik ook niet.
Ik kan niet begrijpen hoe iemand zo kan leven.
Sorry voor dit ontzettende lange verhaal, maar ik bleef maar typen.
Zat mij duidelijk heel hoog.
Mijn zus is ziek en gaat dood.
Oudste zus trekt zich hier niets van aan.
Nu de iets uitgebreidere versie.
Wij waren met z'n 3en, mijn moeder is overleden na een lang ziektebed toen ik 13 was en mijn vader 4 jaar later.
Na de dood van mijn moeder zijn er diverse dingen gebeurt waardoor mijn zussen elkaar niet echt aardig meer vonden o.a. met het opeisen van de erfenis.
Af en toe was er een opleving en hadden ze tijdelijk weer even contact, totdat er weer iets gebeurde.
Ik heb er altijd tussen gemanoeuvreerd, met in mijn achterhoofd de gedachten, we zijn maar met z'n 3en laat ik dan maar de schakel zijn.
Een paar jaar geleden ben ik bij een psycholoog terecht gekomen en bleek dit een van mijn probleemgebieden te zijn.
Beide zussen ingelicht en voor mijzelf gekozen.
Ik was geen doorgeefluik meer.
Van oudste zus kreeg ik weinig tot géén begrip over mijn hele depressieve situatie.
Nu heeft zus iets meer dan een jaar geleden te horen gekregen dat ze ziek is en nog maar een jaar had.
Niet te opereren en chemo ook geen optie.
Ik heb contact opgenomen met oudste zus, want het is en blijft tenslotte toch je zus en haar verteld hoe en wat.
Ook aangegeven dat in dit geval ik natuurlijk wel als doorgeefluik wilde fungeren.
Dat ze naar mijn zieke zus geen actie onderneemt in de vorm van een kaartje of zoiets, tja snap ik niet, maar oké haar keuze.
Ze heeft een keer gevraagd hoe en wat.
Nooit aan mij gevraagd hoe ik het ervaar en of ik het wel aankan.
Ik heb dit in een telefoongesprek aangekaart, dat ik mij door haar een beetje in de steek voelde gelaten.
Werd gewoon overheen geluld, moest de verhalen aanhoren van haar buren, werk, tandarts, vul maar zin, iig niet echt heel boeiend.
Dus ik heb voor de email gekozen, ik heb haar een email geschreven, waar ik 2 dagen over gedaan heb, herlezen, herschrijven, advies vragen en maar proberen om vooral niet aanvallend over te komen, maar aan te geven dat ik er gewoon heel erg mee zit dat mijn zus doodgaat en mijn andere zus mij in de kou laat staan.
Echt ik had er 4 rode strikken om heen gedaan om het maar vooral mooi te verwoorden.
Heb mail terug gehad dat ik de grootste egoist was die ze kende, want ik dacht alleen maar aan mijzelf en hield geen rekening met haar etc.
Heb haar mail 3x gelezen (op mijn werk) en gedacht ik reageer vanavond wel. Na een kwartier heb ik alsnog ingelogd op mijn thuismail en haar een mail teruggestuurd, deze keer zonder strikken.
Hier ook in aangegeven dat egoisme een synoniem voor haar is en dat ik er eigenlijk wel klaar mee ben en geen behoefte meer aan haar heb.
En echt dit heeft zoveel rust gebracht dat kan je je haast niet voorstellen.
Nu heeft zieke zus hier best wel moeite mee gehad, die vond het lullig voor mij, niet eens voor zichzelf.
Heb haar ervan kunnen overtuigen dat ik die beslissing eigenlijk jaren terug al had moeten nemen.
Terug bij zieke zus,
Vorige week lichtelijke juichstemming, het jaar hebben we iig gehaald en het ging redelijk.
Gisteren gaf ze aan dat dat dus niet zo is, dodelijk vermoeid en eigenlijk het niet meer zien zitten.
Boiink, buiten het verdriet en de onvermijdelijke vraag waarom zij en niet iemand anders.(slaat nergens op ik weet het, maar dat is gewoon gevoelsmatig.) heb ik dus last van een overweldigend gevoel van boosheid.
Boosheid richting mijn oudste zus.
Kan hier niets mee, contact heeft geen nut en dat hoef ik ook niet.
Ik kan niet begrijpen hoe iemand zo kan leven.
Sorry voor dit ontzettende lange verhaal, maar ik bleef maar typen.
Zat mij duidelijk heel hoog.
donderdag 12 juli 2007 om 12:47
ik snap je.
wij zijn wel heel verschillend dat klopt.
tis dat we uiterlijke kenmerken hebben die overeenkomen, anders zou je nog denken dat ze van een ander is.
zij heeft natuurlijk veel bewuster alles meegemaakt van mijn moeder.
zij heeft ook wel altijd heel sterk dat de wereld tegen haar is en het ligt ook altijd aan anderen.
maar ach het is goed zo.
ga nu even gezellig weg, kom eind van de middag weer op mijn topic lezen/schrijven
donderdag 12 juli 2007 om 14:07
Zou ze bang kunnen zijn Jacq? Je oudste zus? Iemand die gaat sterven wat dichtbij is kan heel angstaanjagend zijn. Je zus zou contact met je andere zus misschien eng kunnen vinden. Of denk je dat dat niet aan de hand is?
Ook bij mij herkennig over die verschillen in beleving, jeugdgewijs. Mijn broer is ruim twee jaar jonger dan ik ben en os best tevreden over zijn jeugd, op wat geitenwollenhippierarigheden na. Ik heb daar een ander beeld en ook een heel ander gevoel bij. Niet dat dit problemen oplevert tussen mijn broer en mij maar we vinden het beiden wel bijzonder dat de een zo onbezorgd jong heeft kunnen zijn terwijl de ander het behoorlijk zwaar heeft gehad.
Ook bij mij herkennig over die verschillen in beleving, jeugdgewijs. Mijn broer is ruim twee jaar jonger dan ik ben en os best tevreden over zijn jeugd, op wat geitenwollenhippierarigheden na. Ik heb daar een ander beeld en ook een heel ander gevoel bij. Niet dat dit problemen oplevert tussen mijn broer en mij maar we vinden het beiden wel bijzonder dat de een zo onbezorgd jong heeft kunnen zijn terwijl de ander het behoorlijk zwaar heeft gehad.
donderdag 12 juli 2007 om 17:06
nee de taakverdeling was goed geregeld.
wij (de 3 meiden) hebben het huishouden draaiende gehouden.
ik deed bv de boodschappen, de ander de was en de volgende de strijk.
wij waren al wel gewend (door de ziekte van mijn moeder) om mee te helpen.
of ze mijn vader dingen kwalijk neemt, geen idee, ik namelijk wel, maar daar ben ik voor bij de psycholoog terecht gekomen en heb het een plek kunnen geven.
Heb wel eens getracht daar over te praten, maar dingen die ik had ervaren waren in haar ogen niet zo heftig.
donderdag 12 juli 2007 om 17:44
Sorry, maar ik moet hier even op reageren. Het eerste dat in mijn hoofd op komt bij het stuk waarin je vertelde over je email kom ik maar tot één conclusie. Stom, Stom, Stom, Superstom!!!
Sorry hoor, maar zoiets verstuur je toch niet over de email!!! Email is een leuk medium om een afspraak voor de film of een vergadering te plannen, maar niet om je zus duidelijk te maken dat ze je in de kou laat staan en wat nog meer. Daar is de situatie totaal niet naar. Of bel haar op, of ga naar haar toe. Ook nu kun je dat nog doen!
De situatie waarin je zit is om gewoon simpelweg het woord te noemen, in één woord kut. Aan de ene kant heb je het verdriet om je ene zus en aan de andere kant mis je je oudste zus. Maar houdt in je achterhoofd dat er een moment gaat komen wanneer je nog maar één zus hebt! Zij mogen dan wel geen contact meer met elkaar hebben, maar jij nog wel met beide. Probeer dat voor jezelf ook zo te houden. Ga niet kiezen, want familie is een belangrijk bezit.
Ik denk dat je zeker nog een gesprek met je oudste zus moet gaan hebben. Bel haar op en spreek met haar af op een neutraal gebied. Een eetcafe of iets dergelijks. Schrijf voor jezelf de punten op die je haar wilt vertellen. Maar bij het eerste contact wel excuses maken voor je email. Bij email kun je namelijk geen emoties duidelijk maken en een stuk kan door de lezer heel anders worden geinterpreteerd worden dan jij bedoelde. Dat moet je nu echt recht gaan zetten.
Ik wens je heel veel sterkte, met beide zussen en raad je aan om nooit meer zoiets over de mail te versturen.
Sterkte *;.
groetjes seagull
Ps. misschien is er alweer contact geweest met je zus, ik heb niet alle posts gelezen wegens tijdgebrek.
Sorry hoor, maar zoiets verstuur je toch niet over de email!!! Email is een leuk medium om een afspraak voor de film of een vergadering te plannen, maar niet om je zus duidelijk te maken dat ze je in de kou laat staan en wat nog meer. Daar is de situatie totaal niet naar. Of bel haar op, of ga naar haar toe. Ook nu kun je dat nog doen!
De situatie waarin je zit is om gewoon simpelweg het woord te noemen, in één woord kut. Aan de ene kant heb je het verdriet om je ene zus en aan de andere kant mis je je oudste zus. Maar houdt in je achterhoofd dat er een moment gaat komen wanneer je nog maar één zus hebt! Zij mogen dan wel geen contact meer met elkaar hebben, maar jij nog wel met beide. Probeer dat voor jezelf ook zo te houden. Ga niet kiezen, want familie is een belangrijk bezit.
Ik denk dat je zeker nog een gesprek met je oudste zus moet gaan hebben. Bel haar op en spreek met haar af op een neutraal gebied. Een eetcafe of iets dergelijks. Schrijf voor jezelf de punten op die je haar wilt vertellen. Maar bij het eerste contact wel excuses maken voor je email. Bij email kun je namelijk geen emoties duidelijk maken en een stuk kan door de lezer heel anders worden geinterpreteerd worden dan jij bedoelde. Dat moet je nu echt recht gaan zetten.
Ik wens je heel veel sterkte, met beide zussen en raad je aan om nooit meer zoiets over de mail te versturen.
Sterkte *;.
groetjes seagull
Ps. misschien is er alweer contact geweest met je zus, ik heb niet alle posts gelezen wegens tijdgebrek.
donderdag 12 juli 2007 om 17:49
@seagull
voordat ik de email stuurde heb ik het eerst via de telefoon geprobeerd.
en ik denk niet dat ik mijn excuus hoef aan te bieden, weet het eigenlijk wel zeker, ik ben namelijk niet degene die iemand voor alles en nog wat ging uitmaken.
mijn email was juist opgesteld in hele voorzichtige bewoordingen, juist bang om te kwetsen.
Jammer dat je dat niet uit mijn posting hebt gehaald.
voordat ik de email stuurde heb ik het eerst via de telefoon geprobeerd.
en ik denk niet dat ik mijn excuus hoef aan te bieden, weet het eigenlijk wel zeker, ik ben namelijk niet degene die iemand voor alles en nog wat ging uitmaken.
mijn email was juist opgesteld in hele voorzichtige bewoordingen, juist bang om te kwetsen.
Jammer dat je dat niet uit mijn posting hebt gehaald.
donderdag 12 juli 2007 om 17:55
Voorzichtige bewoordingen of niet, email wordt bijna altijd verkeerd geinterpreteerd. Je kan geen kracht zetten bij bepaalde woorden of extra aanduiden bij iets dat belangrijk is.
Maar goed, het is jouw familie en niet de mijne. Als je geen contact meer wilt met je zus, is dat jouw goed recht. Doe alleen geen dingen waar je later spijt van krijgt.
donderdag 12 juli 2007 om 18:30
Seagull, sommige mensen zijn er heel goed in om in een gesprek om alle moeilijke onderwerpen heen te zeilen, of zichzelf voortdurend centraal te zetten, of met grote voeten over je grenzen heen te denderen. Aangezien Jacqie vertelt dat zij een probleem heeft met grenzen aangeven, denk ik dat er hier ook zoiets aan de hand is. Dan kan een e-mail een goede manier zijn om toch jouw kant van het verhaal te laten horen, lijkt mij.
donderdag 12 juli 2007 om 19:26
Jacqie, ik lees net je verhaal, ik weet niet of het je helpt, maar je bent niet de enige die een maffe zus heeft, toen mijn moeder 15 jaar geleden kanker kreeg zei mijn zus, ik vind t erg voor je , maar mij zie je niet meer, en we hebben haar al die tijd niet meer gezien, het is altijd al een apart jaloers materialistisch type geweest en niet erg begaan met andere mensen, en het is toevallig mijn zus, ik hoorde via via , dat ze hem nu begint te knijpen, maar ik heb er geen feeling meer mee, een zus kan zomaar een biologisch aan verwant worden wat mij betreft, ze heeft heel veel gemist waar ik haar nodig had als zus, kinderen krijgen enz en de ziekte van mijn beide ouders, niks heeft ze meer meegekregen de afgelopen 15 jaar, zus of geen zus, het is geen lief , aardig mens en dan houd het op.
Ik denk als je er nog meer energie insteekt dat je daar zelf heel ongelukkig van word, je hebt je best gedaan, veel meer dan nodig is voor iemand die zo met andermans gevoelens omgaat en iemand die zich heeft gedragen zoals zij zich gedragen heeft, rond erfenis bv, het is je zus, maar het houd ook een keer op, hoe hard dat ook is, maar ik denk echt dat je aan jezelf moet denken.
Ik bof nog dat ik 2 schoonzussen heb die als zussen zijn, maar ik vervloek mijn zus dat ik door haar geen zus heb, want ik had zoveel willen delen en nu is het te laat, ik heb geen gevoel meer voor haar, teveel gebeurd.
Je bent dus niet de enige, soms ga je tergend lang door omdat het nou eenmaal een zus is, doe maar niet, het aard vh beestje veranderd niet.
Ik denk als je er nog meer energie insteekt dat je daar zelf heel ongelukkig van word, je hebt je best gedaan, veel meer dan nodig is voor iemand die zo met andermans gevoelens omgaat en iemand die zich heeft gedragen zoals zij zich gedragen heeft, rond erfenis bv, het is je zus, maar het houd ook een keer op, hoe hard dat ook is, maar ik denk echt dat je aan jezelf moet denken.
Ik bof nog dat ik 2 schoonzussen heb die als zussen zijn, maar ik vervloek mijn zus dat ik door haar geen zus heb, want ik had zoveel willen delen en nu is het te laat, ik heb geen gevoel meer voor haar, teveel gebeurd.
Je bent dus niet de enige, soms ga je tergend lang door omdat het nou eenmaal een zus is, doe maar niet, het aard vh beestje veranderd niet.
donderdag 12 juli 2007 om 19:33
In aanvulling op Korenwolf, denk ik dat bovendien de problemen in de communicatie al lang voor het e-mail verkeer ontstaan zijn. Dit probleem speelt al veel langer. E-mail maakt het wel mogelijk om je eigen standpunt exact te verwoorden en zoals jij het wilt zeggen. Wat zij met deze woorden doet is geheel aan haar.
@Seagull, ik denk dat je een beetje uit het oog verliest, dat de ene zus geen enkel contact zoekt met de ernstig zieke zus. Jacqie heeft geprobeerd van haar kant om toch weer het contact tussen deze twee te herstellen nu het nog kan. Ze vangt alleen keer op keer bot en juist daarmee heeft ze grote moeite. Dat de ene zus de andere zus laat stikken terwijl ze zo ziek is. Dat dat zwaar is voor Jacqie behoeft geen uitleg. Hoe de laatste e-mail uitgelegd wordt lijkt me in deze toch een bijzaak.
Het verlies van je ouders op jonge leeftijd slaat vanzelfsprekend wonden. Wanneer je ouders nog in leven zijn, zijn zij toch de lijm die vele broeren en zusters verbind.
Er kan niets veranderd worden aan de omstandigheden en dat maakt het dubbel zo bitter voor Jacqie. Wanneer er iemand al langere tijd ongeneeslijk ziek is, ben je toch iedere keer weer bezig met het ziek zijn en proberen te genieten van de goede momenten. In het geval van Jacqie betreft het een dubbel afscheid, want ook haar andere zus verbreekt contacten, welke toch onherstelbaar zijn.
Heel moeilijk en akelig wanneer je 2 zussen hebt en je staat er als klein zusje zo machteloos bij.
@Seagull, ik denk dat je een beetje uit het oog verliest, dat de ene zus geen enkel contact zoekt met de ernstig zieke zus. Jacqie heeft geprobeerd van haar kant om toch weer het contact tussen deze twee te herstellen nu het nog kan. Ze vangt alleen keer op keer bot en juist daarmee heeft ze grote moeite. Dat de ene zus de andere zus laat stikken terwijl ze zo ziek is. Dat dat zwaar is voor Jacqie behoeft geen uitleg. Hoe de laatste e-mail uitgelegd wordt lijkt me in deze toch een bijzaak.
Het verlies van je ouders op jonge leeftijd slaat vanzelfsprekend wonden. Wanneer je ouders nog in leven zijn, zijn zij toch de lijm die vele broeren en zusters verbind.
Er kan niets veranderd worden aan de omstandigheden en dat maakt het dubbel zo bitter voor Jacqie. Wanneer er iemand al langere tijd ongeneeslijk ziek is, ben je toch iedere keer weer bezig met het ziek zijn en proberen te genieten van de goede momenten. In het geval van Jacqie betreft het een dubbel afscheid, want ook haar andere zus verbreekt contacten, welke toch onherstelbaar zijn.
Heel moeilijk en akelig wanneer je 2 zussen hebt en je staat er als klein zusje zo machteloos bij.
donderdag 12 juli 2007 om 20:39
Ik sluit me aan bij Korenwolf en Pom. Ik vind een brief soms juist een prima medium om uit te leggen wat je wil zeggen. Vooral omdat Jacq het al vaak met haar zus geprobeerd heeft en gewoon de kans niet krijgt om uit te praten want haar zus wil gewoon niet te diep ingaan op het onderwerp en Jacq loopt hier al lang mee rond.
Jacq, mijn vader (73) is momenteel bezig zijn zus (83) een brief te schrijven over gebeurtenissen van 30 jaar geleden. Hij heeft geprobeerd met zijn zus te praten, ze wilde er niet aan en hij moet het kwijt. Het is een heel proces maar het gaat hem lukken en hij realiseert zich dat hij zijn zus misschien nooit meer ziet nadat hij haar de brief heeft gestuurd maar hij kan het niet langer voor zich houden. Ik snap hem. Ik snap jou dus ook.
Het is heel hard maar je zus moest een keer lezen (horen, voelen) wat je bezighoudt en dat ze daardoor gegriefd is, dat is heel jammer maar hopelijk is het een opening in plaats van een afsluiting. Hopelijk begrijpt ze dat je haar bij jullie zieke zuster wil betrekken, dat je haar nodig hebt, dat jullie zusgewijs alleen elkaar nog hebben als jullie beider zus overlijdt.
Jacq, mijn vader (73) is momenteel bezig zijn zus (83) een brief te schrijven over gebeurtenissen van 30 jaar geleden. Hij heeft geprobeerd met zijn zus te praten, ze wilde er niet aan en hij moet het kwijt. Het is een heel proces maar het gaat hem lukken en hij realiseert zich dat hij zijn zus misschien nooit meer ziet nadat hij haar de brief heeft gestuurd maar hij kan het niet langer voor zich houden. Ik snap hem. Ik snap jou dus ook.
Het is heel hard maar je zus moest een keer lezen (horen, voelen) wat je bezighoudt en dat ze daardoor gegriefd is, dat is heel jammer maar hopelijk is het een opening in plaats van een afsluiting. Hopelijk begrijpt ze dat je haar bij jullie zieke zuster wil betrekken, dat je haar nodig hebt, dat jullie zusgewijs alleen elkaar nog hebben als jullie beider zus overlijdt.
vrijdag 13 juli 2007 om 07:33
Ik heb geaccepteerd dat ik straks na het overlijden van mijn zus geen zussen meer heb, niemand om jeugddingen mee te delen.
Maar dat geeft niet.
Op een gegeven moment is het gewoon klaar.
Ik koester de tijd die we nog hebben, deel veel dingen met haar.
En nogmaals we lachen, heel veel.
Het is absoluut niet mijn intentie om nog contact met de oudste te hebben.
Teveel dingen gebeurt in de loop van de jaren, met als klapstuk dit gedrag.
Ben toen ook bij mijzelf te rade gegaan, van wat wil ik nou.
Ik heb voor mijzelf gekozen, mijn leven, mijn gezin en niet te vergeten mijn vrienden. Dat zijn de mensen die voor mij belangrijk zijn.
Zieke zus heeft mij nog wel gevraagd of oudste een rouwkaart moet krijgen.
Heb aangegeven dat dat niet mijn beslissing moet/kan zijn.
Wat wil zij?
Zij heeft zoiets van: joh ik merk er weinig van.
Ze heeft het nu met haar dochter besproken en ook zij staat niet te trappelen.
Ik heb wel gezegd dat het voor mij niet uitmaakt, als ze niet wordt uitgenodigd, prima! Als ze wel wordt uitgenodigd,krijgt ze zelfs nog een hand van mij, Ik heb namelijk opvoeding genoten.
Alleen wil ik mij hier nog niet teveel mee bezig houden, blijf hopen dat de tijd aan onze kant staat. Ach ja een beetje optimisme op zijn tijd moet toch kunnen.
Maar dat geeft niet.
Op een gegeven moment is het gewoon klaar.
Ik koester de tijd die we nog hebben, deel veel dingen met haar.
En nogmaals we lachen, heel veel.
Het is absoluut niet mijn intentie om nog contact met de oudste te hebben.
Teveel dingen gebeurt in de loop van de jaren, met als klapstuk dit gedrag.
Ben toen ook bij mijzelf te rade gegaan, van wat wil ik nou.
Ik heb voor mijzelf gekozen, mijn leven, mijn gezin en niet te vergeten mijn vrienden. Dat zijn de mensen die voor mij belangrijk zijn.
Zieke zus heeft mij nog wel gevraagd of oudste een rouwkaart moet krijgen.
Heb aangegeven dat dat niet mijn beslissing moet/kan zijn.
Wat wil zij?
Zij heeft zoiets van: joh ik merk er weinig van.
Ze heeft het nu met haar dochter besproken en ook zij staat niet te trappelen.
Ik heb wel gezegd dat het voor mij niet uitmaakt, als ze niet wordt uitgenodigd, prima! Als ze wel wordt uitgenodigd,krijgt ze zelfs nog een hand van mij, Ik heb namelijk opvoeding genoten.
Alleen wil ik mij hier nog niet teveel mee bezig houden, blijf hopen dat de tijd aan onze kant staat. Ach ja een beetje optimisme op zijn tijd moet toch kunnen.
vrijdag 13 juli 2007 om 09:23
Je zegt het goed Jacqie,.....Wat wil ik zelf nog....
Als jij achter deze keuze staat,die ook al voor je gemaakt is door je zus,dan is het goed meid.
Richt jij je nu maar op wat nu belangrijk is voor jezelf en je zus,en ik hoop met je mee,dat die tijd nog een flinke poos mag duren.
Vind het ook wel echt een mooie uitspraak van je zus hoor,ik merk erzelf weinig van of ze nu wel of niet komt,zoals ze wel vaker uitspraken heeft gedaan,om te laten merken,dat er gedaan moet worden,wat voor jullie belangrijk is..
Vooruit kijken,want dat is de kant die je op moet,maak nog meer mooie herrineringen,en koester wat je wel hebt *doe je al*
Mijn moeder zei ooit eens,afscheid nemen,kan je maar een keer goed doen,dat is wat je zus dus niet doet,daar krijgt ze last van,maar het is niet aan jouw,om haar daarin te redden,dat heb je geprobeert.
Dikke knuffel vanaf deze kant*;
Als jij achter deze keuze staat,die ook al voor je gemaakt is door je zus,dan is het goed meid.
Richt jij je nu maar op wat nu belangrijk is voor jezelf en je zus,en ik hoop met je mee,dat die tijd nog een flinke poos mag duren.
Vind het ook wel echt een mooie uitspraak van je zus hoor,ik merk erzelf weinig van of ze nu wel of niet komt,zoals ze wel vaker uitspraken heeft gedaan,om te laten merken,dat er gedaan moet worden,wat voor jullie belangrijk is..
Vooruit kijken,want dat is de kant die je op moet,maak nog meer mooie herrineringen,en koester wat je wel hebt *doe je al*
Mijn moeder zei ooit eens,afscheid nemen,kan je maar een keer goed doen,dat is wat je zus dus niet doet,daar krijgt ze last van,maar het is niet aan jouw,om haar daarin te redden,dat heb je geprobeert.
Dikke knuffel vanaf deze kant*;
zondag 15 juli 2007 om 16:12
Het 'laat maar zitten' en 'het geeft niet' is zeer zeker een vorm van zelfbescherming Nijnerella, heb je goed ingeschat.
Als ik het gevoel toelaat die het eigenlijk bij mij oproept, gaat er een beerput met emoties open en daar heb ik eerlijk gezegd geen ruimte voor.
Heel af en toe (soms wat vaker) steekt de boosheid de kop op, vandaar ook dit topic.
Maar zoals de goede lezer vast al heeft begrepen is dit niet een opzichzelf staand voorval.
Sinds de dood van mijn moeder zijn er altijd wel dingen geweest en hoe vaak ik niet met haar om tafel heb gezeten en soms voor de lieve vrede sorry heb gezegd.
Hoe vaak ik niet heb geprobeerd door te dringen, ontelbare keren.
En ze heeft totaal geen zelfreflectie, altijd en altijd maar gedacht, het is mijn zus, ze is nu eenmaal zo en ik accepteer het wel.
Tot 3 jaar geleden toen ik haar echt nodig had en zij mij wederom ontzettend in de kou heeft laten staan, toen heb ik wel allerlei acties ondernomen, gebeld, langsgegaan en geprobeerd te praten.
Maar ook toen geen begrip.
Zij is een ster in omdraaien van dingen/verhalen naar haarzelf.
Alles wat jou overkomt, heeft ze meegemaakt en natuurlijk altijd erger.
Zelfs toen heb ik het contact niet verbroken, want tis tenslotte je zus, maar toen is er wel wat stukgegaan.
Nu in dit geval van mijn zieke zus, kan je dus spreken van de welbekende druppel.
En ik kies echt voor mijzelf.
Hoe diep denk je dat de put is straks na het overlijden?
Ik laat hem door haar niet dieper maken, heb al mijn energie nodig dan.
Dus vandaar: ik kies voor mijzelf.
Als ik het gevoel toelaat die het eigenlijk bij mij oproept, gaat er een beerput met emoties open en daar heb ik eerlijk gezegd geen ruimte voor.
Heel af en toe (soms wat vaker) steekt de boosheid de kop op, vandaar ook dit topic.
Maar zoals de goede lezer vast al heeft begrepen is dit niet een opzichzelf staand voorval.
Sinds de dood van mijn moeder zijn er altijd wel dingen geweest en hoe vaak ik niet met haar om tafel heb gezeten en soms voor de lieve vrede sorry heb gezegd.
Hoe vaak ik niet heb geprobeerd door te dringen, ontelbare keren.
En ze heeft totaal geen zelfreflectie, altijd en altijd maar gedacht, het is mijn zus, ze is nu eenmaal zo en ik accepteer het wel.
Tot 3 jaar geleden toen ik haar echt nodig had en zij mij wederom ontzettend in de kou heeft laten staan, toen heb ik wel allerlei acties ondernomen, gebeld, langsgegaan en geprobeerd te praten.
Maar ook toen geen begrip.
Zij is een ster in omdraaien van dingen/verhalen naar haarzelf.
Alles wat jou overkomt, heeft ze meegemaakt en natuurlijk altijd erger.
Zelfs toen heb ik het contact niet verbroken, want tis tenslotte je zus, maar toen is er wel wat stukgegaan.
Nu in dit geval van mijn zieke zus, kan je dus spreken van de welbekende druppel.
En ik kies echt voor mijzelf.
Hoe diep denk je dat de put is straks na het overlijden?
Ik laat hem door haar niet dieper maken, heb al mijn energie nodig dan.
Dus vandaar: ik kies voor mijzelf.
