Relaties
alle pijlers
minnaressen deel 31
vrijdag 1 juni 2007 om 15:39
Dames, Dames, Dames!!!!!!!!!!!!!! Waar zijn jullie nou mee bezig het tot een ordinair topic te veranderen i.p.v. waar het echt overgaat? Het is toch het minnaressen topic of is het ik hak je kop eraf zodra je iets schrijft wat niet naar mijn zin is? Een ieder die dit topic doorleest heeft zo iets van laat maar hier hoef ik mijn verhaal niet kwijt want A als het niet zint krijg ik de volle laag B eigenlijk als nieuwkomer wordt je niet serieus genomen verhaal of vraag valt gewoon weg kijk maar wat Zeepaardje gisteren zei er wordt gewoon niet op gereageerd of 1 zinnetje en dan is het weer terug naar de oude club.
M.I. daar hebben jullie voorgangsters toch toen het topic niet voor geopend? Het is toch dat je terecht kunt met je verhaal, dat je het kwijt kunt? Maar nu is het een ordinaire scheldpartij geworden. Sommige van jullie moesten zich schamen, DIEP SCHAMEN!!!!!
M.I. daar hebben jullie voorgangsters toch toen het topic niet voor geopend? Het is toch dat je terecht kunt met je verhaal, dat je het kwijt kunt? Maar nu is het een ordinaire scheldpartij geworden. Sommige van jullie moesten zich schamen, DIEP SCHAMEN!!!!!
vrijdag 1 juni 2007 om 15:53
vrijdag 1 juni 2007 om 15:58
@Pieterk: dat aanbod van dat kopje thee en een logeerbed toen mijn huwelijk dreigde stuk te lopen,heb ik dan weer gemist. Ik herinner me wel een nogal venijnige posting over alleen en driehoog achter.
Mijn man vindt (desgevraagd) niet dat hij nou zoveel meer medeleven nodig heeft dan de andere drie in deze situatie. We hebben het er allemaal moeilijk mee - niemand heeft er voor gekozen.
vrijdag 1 juni 2007 om 16:21
@ Ayko
Hoi,
Kon niet eerder reageren aangezien ik er bij aanmelden steeds weer uitgegooid werd en wachtwoord niet vastgehouden werd... nog niet (krijg hem niet van de codes af naar een eigen gekozen code, maar ja)
Jouw stuk is idd helder en duidelijk neergezet. Je zult ook veel te verstouwen gehad hebben zo met je man, beiden (onwetend van elkaar) een ander erbij en ieder in de relatie voor zich / in zich met kampen met de nodige problemen hiervan richting de eigen partner. Poe zeg !
Vind het fijn om te vernemen dat jullie er samen uit gekomen zijn en ook nog samen zijn ! Heldere afspraken gemaakt hebben hierover ook.
Wat mij nieuwsgierig maakt is waarom jij nog op het forum komt (ik heb niet al jouw eerdere postings gelezen, dus weet het niet).
Als ik een stap terug doe (zover was ik zelf ook al gegaan met mezelf), zoals jij aangeeft, dan weet ik wat ik wil cq niet kwijt wil en dat is mijn partner. Ook hij heeft dit aangegeven naar mij toe, dat hij mij beslist niet kwijt wil. Dat het heel goed voelt tussen ons , eigenlijk altijd gedaan heeft. Dat ie er niet aan moet denken mij kwijt te zijn.
Ondanks dat hij vreemdging, en ook bleef gaan, terwijl ik al vermoedens uitgesproken had die hij ontkende, is het voor hem zowel een experiment, een toegeven aan lust, kick en spanning als ook zeer zeker een les geweest van eens maar nooit weer.
Ik ben eerlijk als ik zeg dat ik best moeite heb dit te geloven, gelet op zijn vele liegen tijdens de affaire, maar ik moet wel ergens beginnen met dit weer te doen aangezien ik kies om met hem verder te gaan (overigens ook onder deze 'voorwaarde' van nog een keer en wij 2-en bestaan niet meer).
En ja bij mij nog steeds kriebels bij het horen of zien van een bepaalde vrouwennaam, nog steeds kriebels wanneer zijn telefoon thuis overgaat en nog steeds kriebels als hij ergens heen moet in de buurt waarvan ik weet dat de afspraakjes destijds plaatsvonden.
Laat los zei iemand tegen mij hierover, laat los en ga verder. Verspil er niet meer energie in dan je nu al gedaan hebt.
Ik probeer dat echt wel, en ja ook hij doet zijn best. En soms vind ik me zelf ook niet prettig als ik het toch weer niet kan laten hem een steek onder de gordel te geven ...... en dit weer tot gehakketak leidt.
Maar ja het is wel een gegeven wat plaatsgevonden heeft en ihet is nog niet uitwisbaar uit mijn gedachten.
Hoi,
Kon niet eerder reageren aangezien ik er bij aanmelden steeds weer uitgegooid werd en wachtwoord niet vastgehouden werd... nog niet (krijg hem niet van de codes af naar een eigen gekozen code, maar ja)
Jouw stuk is idd helder en duidelijk neergezet. Je zult ook veel te verstouwen gehad hebben zo met je man, beiden (onwetend van elkaar) een ander erbij en ieder in de relatie voor zich / in zich met kampen met de nodige problemen hiervan richting de eigen partner. Poe zeg !
Vind het fijn om te vernemen dat jullie er samen uit gekomen zijn en ook nog samen zijn ! Heldere afspraken gemaakt hebben hierover ook.
Wat mij nieuwsgierig maakt is waarom jij nog op het forum komt (ik heb niet al jouw eerdere postings gelezen, dus weet het niet).
Als ik een stap terug doe (zover was ik zelf ook al gegaan met mezelf), zoals jij aangeeft, dan weet ik wat ik wil cq niet kwijt wil en dat is mijn partner. Ook hij heeft dit aangegeven naar mij toe, dat hij mij beslist niet kwijt wil. Dat het heel goed voelt tussen ons , eigenlijk altijd gedaan heeft. Dat ie er niet aan moet denken mij kwijt te zijn.
Ondanks dat hij vreemdging, en ook bleef gaan, terwijl ik al vermoedens uitgesproken had die hij ontkende, is het voor hem zowel een experiment, een toegeven aan lust, kick en spanning als ook zeer zeker een les geweest van eens maar nooit weer.
Ik ben eerlijk als ik zeg dat ik best moeite heb dit te geloven, gelet op zijn vele liegen tijdens de affaire, maar ik moet wel ergens beginnen met dit weer te doen aangezien ik kies om met hem verder te gaan (overigens ook onder deze 'voorwaarde' van nog een keer en wij 2-en bestaan niet meer).
En ja bij mij nog steeds kriebels bij het horen of zien van een bepaalde vrouwennaam, nog steeds kriebels wanneer zijn telefoon thuis overgaat en nog steeds kriebels als hij ergens heen moet in de buurt waarvan ik weet dat de afspraakjes destijds plaatsvonden.
Laat los zei iemand tegen mij hierover, laat los en ga verder. Verspil er niet meer energie in dan je nu al gedaan hebt.
Ik probeer dat echt wel, en ja ook hij doet zijn best. En soms vind ik me zelf ook niet prettig als ik het toch weer niet kan laten hem een steek onder de gordel te geven ...... en dit weer tot gehakketak leidt.
Maar ja het is wel een gegeven wat plaatsgevonden heeft en ihet is nog niet uitwisbaar uit mijn gedachten.
vrijdag 1 juni 2007 om 16:36
Pieterk: dat aanbod van dat kopje thee en een logeerbed toen mijn huwelijk dreigde stuk te lopen,heb ik dan weer gemist. Ik herinner me wel een nogal venijnige posting over alleen en driehoog achter.
Crystal wat jij als venijnig opvatte bedoelde ik als waarschuwing want ik heb zoiets van zeer nabij mee mogen maken. Voor de betrokkenen was het toen geen lolletje. De ontwikkelingen op dat moment hadden de beide lovers zwaar onderschat. Per saldo moest iedereen snel zijn vege lijf gaan redden en puin zien te ruimen. Dat helemaal zonder elkaars zuivere liefde. De ene zuivere geliefde had het zo druk dat er gezegd werd tegen de andere "zoek het nu even zelf uit, heb geen tijd nu". Sta je met je goed fatsoen, thuis er uit gebonjoerd, druipend van de regen, in de nacht in een telefooncel hopend "mijn geliefde zal er nu ook wel voor mij zijn". Tja en dan laat je zo iemand toch niet staan he.
Crystal wat jij als venijnig opvatte bedoelde ik als waarschuwing want ik heb zoiets van zeer nabij mee mogen maken. Voor de betrokkenen was het toen geen lolletje. De ontwikkelingen op dat moment hadden de beide lovers zwaar onderschat. Per saldo moest iedereen snel zijn vege lijf gaan redden en puin zien te ruimen. Dat helemaal zonder elkaars zuivere liefde. De ene zuivere geliefde had het zo druk dat er gezegd werd tegen de andere "zoek het nu even zelf uit, heb geen tijd nu". Sta je met je goed fatsoen, thuis er uit gebonjoerd, druipend van de regen, in de nacht in een telefooncel hopend "mijn geliefde zal er nu ook wel voor mij zijn". Tja en dan laat je zo iemand toch niet staan he.
vrijdag 1 juni 2007 om 16:38
Hoi Sli, ja dat ging ff mis hè. Hier nogmaals, met mijn bijdragen in het rood.
@ Crystal:
"Spelly, het is ongetwijfeld heel bizar dat ik het niet helemaal begrijp, want je legt het bijzonder duidelijk aan de kleuterklas uit, maar je verhaal roept toch 2 vragen bij me op.
De eerste is naar aanleiding van je opmerking dat een vriendschap iets heel anders is dan een liefdesrelatie. Duidelijk, helemaal mee eens. Wat ik dan weer wél bijzonder vind is dat jij kennelijk zonder meer die liefdesrelatie kunt inruilen tegen een vriendschap. "
Waar haal jij "zondermeer" vandaan? Dat is echt niet vanzelf gegaan hoor. Daar ging al een heel proces aan vooraf waarin ik probeerde los te komen (wat niet lukte) Ergens in dat proces is er in mijn privéleven iets heel erg akeligs gebeurd - wat helemaal niets met GM te maken had - waardoor alles ineens weer terug in perspectief werd geplaatst. Waardoor ik in 1 klap weer wist wat en vooral WIE nou echt belangrijk zijn in mijn leven. Ik heb toen door de omstandigheden ruim een half jaar amper contact gehad met mijn GM. Dat kon niet, en dat hoefde voor mij ook niet meer omdat hij ineens niet meer nummer 1 was, zelfs niet nummer 6 of 7 of 8.... Hij was gewoon in 1x uit beeld, er was iets veel belangrijkers dan zo'n GM-die-toch-niet-kiest...... De klap die mij toen uitgedeeld is, was gewoon keihard. De hardste die je kan overkomen, en die ik niemand van de dames hier toewens, dus verre van 'zondermeer'.
De (wanhopige) liefde is in die periode definitief verdwenen. Er bleven warme gevoelens over omdat hij me wel heeft geprobeerd te steunen en dat tot vandaag aan toe dóet, vandaar dus de vriendschap. Je leest toch ook wel verhalen over gescheiden koppels die bevriend raken/blijven? Dus zo bijzonder is het nu ook weer niet.
En ja, ik vind hem en iedere GM een loser -- als het gaat om z'n relationele bokkesprongen. Het kunnen best hele aardige en goedwillende mannen zijn in ándere opzichten, maar in dit specifieke opzicht? Losers.
Ook voor mijn GM geldt dat hij uiteindelijk 2 vrouwen heel erg veel pijn heeft gedaan. Ik ben dat niet vergeten maar heb hem dat wél vergeven. En op zijn manier probeert hij dat nu 'goed te maken'.. naar beide vrouwen overigens. Je zou dus kunnen zeggen dat hij "boetedoet" voor zijn loser streken.
"Des te meer bijzonder omdat je ook zegt dat elke GM uiteindelijk een loser is omdat hij niet wil/kan/durft af te maken waar hij aan begint. Ik mag toch hopen dat niemand in mijn vriendenkring mij eigenlijk een loser vind. Ik weet wel dat iemand die ik een loser vind per definitie niet mijn beste vriend is.
En daarmee kom ik op mijn tweede punt. Hoe is godsnaam kan iemand in het geheim je beste vriend zijn? Als er in jouw beleving werkelijk zo'n groot verschil zit tussen een vriendschap en een liefdesrelatie Niet alleen in mijn beleving hoor. Je onderschrijft dat zelf ook volledig hierboven.
zie ik niet in waarom een beste vriend dat in het geheim zou moeten zijn. Ik zie uberhaupt niet in waarom iemand een geheime vriend zou willen zijn of waarom iemand behoefte aan zou hebben aan een geheime vriend. En ik kan me eerlijk gezegd ook niet zoveel voorstellen bij een geheime beste vriend. Waarom eigenlijk geheim? "
Hij is mijn beste vriend omdat ik bij hem echt ALLES kwijtkan dat me dwarszit. Kleine dingen, grote dingen. Leuke dingen, rotdingen. Belangrijke dingen, flauwekuldingen. En andersom ook. Geheim is het en blijft het uit respect voor zijn vrouw die van mijn bestaan afweet en die het vreselijk zou vinden om te weten dat er nog steeds contact is... ook al gaat er totaal geen bedreiging meer van uit. En natuurlijk WILLEN we niet elkaar geheime vriend(in) zijn.. beetje suf uitgangspunt van je. Het zou fijn zijn als het in alle openheid kon en wie weet gebeurt dat ooit nog. Maar nu nog niet.
Er is geen wederzijds verlangen meer. We bellen ook niet en zien elkaar ook niet. Contact verloopt via mail. Misschien is 'beste vriend' niet helemaal de goeie uidrukking want hij is er niet om eens een arm om me heen te slaan. Maar dat schreef ik al eerder; voorzover iemand die geheim moet blijven een 'beste vriend' kan zijn...
Voor praktische steun moet ik niet bij hem zijn. Voor emotionele steun wel. Dat laatste weegt voor mij zwaarder vandaar; beste vriend.
en dan nog even naar Deurtje;
tsja meid, lees vooral wat je WILT lezen en niet wat er bedoeld wordt.. Sjonge jonge jonge.. wat een agressiviteit en dan een ander daarvan betichten. Best grappig eigenlijk.
Ik zeg hier niet dat ik verstandig BEN. Ik meld dat ik verstandig ben GEWORDEN. En dat ik hoop dat ieder van jullie die zich NIET gelukkig voelt in haar situatie.. (tsja, ik zal maar even expliciet benoemen dat de uitzonderingen op de REGEL zich dus NIET aangesproken hoeven te voelen *ding dong*) wakker wordt en beseft dat hij het verdriet NIET WAARD IS, zonder dat daar keiharde klappen voor nodig zijn.
@ Crystal:
"Spelly, het is ongetwijfeld heel bizar dat ik het niet helemaal begrijp, want je legt het bijzonder duidelijk aan de kleuterklas uit, maar je verhaal roept toch 2 vragen bij me op.
De eerste is naar aanleiding van je opmerking dat een vriendschap iets heel anders is dan een liefdesrelatie. Duidelijk, helemaal mee eens. Wat ik dan weer wél bijzonder vind is dat jij kennelijk zonder meer die liefdesrelatie kunt inruilen tegen een vriendschap. "
Waar haal jij "zondermeer" vandaan? Dat is echt niet vanzelf gegaan hoor. Daar ging al een heel proces aan vooraf waarin ik probeerde los te komen (wat niet lukte) Ergens in dat proces is er in mijn privéleven iets heel erg akeligs gebeurd - wat helemaal niets met GM te maken had - waardoor alles ineens weer terug in perspectief werd geplaatst. Waardoor ik in 1 klap weer wist wat en vooral WIE nou echt belangrijk zijn in mijn leven. Ik heb toen door de omstandigheden ruim een half jaar amper contact gehad met mijn GM. Dat kon niet, en dat hoefde voor mij ook niet meer omdat hij ineens niet meer nummer 1 was, zelfs niet nummer 6 of 7 of 8.... Hij was gewoon in 1x uit beeld, er was iets veel belangrijkers dan zo'n GM-die-toch-niet-kiest...... De klap die mij toen uitgedeeld is, was gewoon keihard. De hardste die je kan overkomen, en die ik niemand van de dames hier toewens, dus verre van 'zondermeer'.
De (wanhopige) liefde is in die periode definitief verdwenen. Er bleven warme gevoelens over omdat hij me wel heeft geprobeerd te steunen en dat tot vandaag aan toe dóet, vandaar dus de vriendschap. Je leest toch ook wel verhalen over gescheiden koppels die bevriend raken/blijven? Dus zo bijzonder is het nu ook weer niet.
En ja, ik vind hem en iedere GM een loser -- als het gaat om z'n relationele bokkesprongen. Het kunnen best hele aardige en goedwillende mannen zijn in ándere opzichten, maar in dit specifieke opzicht? Losers.
Ook voor mijn GM geldt dat hij uiteindelijk 2 vrouwen heel erg veel pijn heeft gedaan. Ik ben dat niet vergeten maar heb hem dat wél vergeven. En op zijn manier probeert hij dat nu 'goed te maken'.. naar beide vrouwen overigens. Je zou dus kunnen zeggen dat hij "boetedoet" voor zijn loser streken.
"Des te meer bijzonder omdat je ook zegt dat elke GM uiteindelijk een loser is omdat hij niet wil/kan/durft af te maken waar hij aan begint. Ik mag toch hopen dat niemand in mijn vriendenkring mij eigenlijk een loser vind. Ik weet wel dat iemand die ik een loser vind per definitie niet mijn beste vriend is.
En daarmee kom ik op mijn tweede punt. Hoe is godsnaam kan iemand in het geheim je beste vriend zijn? Als er in jouw beleving werkelijk zo'n groot verschil zit tussen een vriendschap en een liefdesrelatie Niet alleen in mijn beleving hoor. Je onderschrijft dat zelf ook volledig hierboven.
zie ik niet in waarom een beste vriend dat in het geheim zou moeten zijn. Ik zie uberhaupt niet in waarom iemand een geheime vriend zou willen zijn of waarom iemand behoefte aan zou hebben aan een geheime vriend. En ik kan me eerlijk gezegd ook niet zoveel voorstellen bij een geheime beste vriend. Waarom eigenlijk geheim? "
Hij is mijn beste vriend omdat ik bij hem echt ALLES kwijtkan dat me dwarszit. Kleine dingen, grote dingen. Leuke dingen, rotdingen. Belangrijke dingen, flauwekuldingen. En andersom ook. Geheim is het en blijft het uit respect voor zijn vrouw die van mijn bestaan afweet en die het vreselijk zou vinden om te weten dat er nog steeds contact is... ook al gaat er totaal geen bedreiging meer van uit. En natuurlijk WILLEN we niet elkaar geheime vriend(in) zijn.. beetje suf uitgangspunt van je. Het zou fijn zijn als het in alle openheid kon en wie weet gebeurt dat ooit nog. Maar nu nog niet.
Er is geen wederzijds verlangen meer. We bellen ook niet en zien elkaar ook niet. Contact verloopt via mail. Misschien is 'beste vriend' niet helemaal de goeie uidrukking want hij is er niet om eens een arm om me heen te slaan. Maar dat schreef ik al eerder; voorzover iemand die geheim moet blijven een 'beste vriend' kan zijn...
Voor praktische steun moet ik niet bij hem zijn. Voor emotionele steun wel. Dat laatste weegt voor mij zwaarder vandaar; beste vriend.
en dan nog even naar Deurtje;
tsja meid, lees vooral wat je WILT lezen en niet wat er bedoeld wordt.. Sjonge jonge jonge.. wat een agressiviteit en dan een ander daarvan betichten. Best grappig eigenlijk.
Ik zeg hier niet dat ik verstandig BEN. Ik meld dat ik verstandig ben GEWORDEN. En dat ik hoop dat ieder van jullie die zich NIET gelukkig voelt in haar situatie.. (tsja, ik zal maar even expliciet benoemen dat de uitzonderingen op de REGEL zich dus NIET aangesproken hoeven te voelen *ding dong*) wakker wordt en beseft dat hij het verdriet NIET WAARD IS, zonder dat daar keiharde klappen voor nodig zijn.
vrijdag 1 juni 2007 om 17:54
Hoi Zeepaardje, het is ook moeilijk en ik probeer ook alleen maar aan te geven dat, omdat ik ook aan de andere kant heb gestaan, ik het wel snap wat iemand voelde. Maar, dat lost zeker niet alles op en wij hebben ook een hele tijd strijd gehad en twijfels of we wel samen wilden blijven (juist om wat er allemaal is gebeurd - buiten je liefde voor elkaar - het blijft heel lang in je leven doorspelen). Ik begrijp dat het voor jouw man ook meer de aantrekkingskracht en spanning was dan iets anders, wat voor mijn man ook zo was - ook wel aandacht, iemand die altijd blij was je te zien, sexy gekleed speciaal voor hem, afijn wat ik allemaal al eerder vermelde - ik wil het ook niet minder afdoen dan het was. Voor mij was het veel meer, wat ook weer deels voor problemen zorgde tussen ons (man begreep mij niet en ik hem niet, af en toe, nou ja regelmatig).
Ook ik kan af en toe niet laten om 'effe te katten' of een opmerking te maken; maar niet meer venijnig - we hebben geaccepteerd dat het gebeurd is (zijn er niet blij mee) maar ja, sprookjes bestaan ook niet. En die kriebels waar je over spreekt ken ik ook en die staken af en toe ook de kop op (nu al lang niet meer trouwens), als ik deze uitspreek naar mijn man volgt er gewoon een uitleg en houdt hij rekening hiermee. Mijn man lijkt ook minder met mijn bedrog te zitten dan ik met het zijne. Ook heb ik zelf meer het gevoel 'wat hebben we er een rommeltje van gemaakt', terwijl mijn man er niet meer zo bij stilstaat en hierover zegt: 't is gebeurd. En het blijft een bizar verhaal, had 6 jaar geleden ook niet gedacht dat we zulke jaren voor de boeg zouden hebben. We hebben inmiddels zoveel besproken dat mijn man betreffende dit onderwerp alleen nog maar een soort algehele moeheid tentoonstelt.
En waarom ik nog meelees op dit forum: tja, je begint eraan en begint het te volgen, vervolgens wordt het net een soort soap (ik bedoel dit in vorm van 'verslaving'). Hoe meer je leest hoe meer je ook wilt lezen (je begint mee te leven met andere mensen). Tevens ben ik Psychologe, weliswaar op een ander vakgebied, maar vanuit die hoek boeit het me ook.
Het vertrouwen tussen jullie moet ook weer groeien, dat heeft tijd nodig (en zo naief als je er mss ooit instond word je nooit meer). Dat er veel tegen je gelogen/verzwegen is, is voor heel veel mensen ook een enorme domper en daar moet je mee om kunnen gaan, moet je kunnen verteren (dus ook loslaten). Je kunt eigenlijk alleen maar vanuit je eigen standpunt kijken, vanuit je eigen gevoel gaan en voor jezelf bepalen wat je wilt (jezelf sterker maken, zeg maar). En niet alleen het vertrouwen tussen jullie moet groeien ook het vertrouwen in jezelf moet weer groeien. En hoewel ik verschrikkelijk veel van mijn man houdt, ik weet als het weer gebeurd is het over - ik wil dit nooit meer meemaken (en dat geldt niet alleen voor mijn buitenechtelijke relatie & ellende, ook voor de zijne, en vooral ook voor onze herstelperiode). We hebben zoveel gepraat, zoveel ruzie gemaakt dat het een waar wonder is dat we nog bij elkaar zijn.
Af en toe vraag ik nog wel eens iets uit nieuwsgierigheid (en echt alleen uit belangstelling), dan zie ik bij mijn man alweer die blik van: 'o jee, gaan we weer'. Soms doe ik het om te plagen en begin ik ergens over, hij kijken, en naar 3x 'grapje' te hebben gezegd, ontspant hij ook weer. Je moet de humor er ook inhouden. Hij plaagt eigenlijk nooit terug (hierover dan).
Maar nogmaals ik heb niet meer veel vragen en ben ervan overtuigd dat het niet weer gebeurd en denk nu bij het meeste wat naar boven komt: 'ach laat ook maar, het boeit niet meer'. Overall is de gedachte 'ik ben te leuk om te laten lopen' en mijn man beaamt dit (hihi), en daar moet jij ook komen.
vrijdag 1 juni 2007 om 18:07
Wat is hier veel geschreven in de paar dagen dat ik niet heb gekeken... Ik heb geprobeerd zo veel mogelijk bij te lezen.
Ik heb zowel gisteren als vanmiddag GM over de vloer gehad. Het is zo heerlijk dat hij er even is, hij brengt zo veel energie mee en 1 enkele blik doet me al mijn verstandelijke voornemens willen vergeten. Maar ik doe het niet, ik houd me aan de afspraak over onze 'fysiek contact'.
Ik heb gelezen wat jullie schreven over je GM wel of niet voor jezelf willen hebben. Ik geef direct toe dat ik ondanks alles blijf fantaseren over een echte relatie met hem. De grootste illusie is namelijk, dat deze liefde ECHT voelt.
Dat is de reden waarom het me zo'n pijn doet dat hij me meenam naar de werf waar hun boot ligt, waar ze samen mee op vakantie gaan.
Misschien is het geen liefde, maar elkaar nodig hebben omdat we (thuis) iets tekort komen. Dat is natuurlijk niet gezond.
Het feit dat ik zijn vrouw nooit zie, schept de illusie dat onze liefde iets exclusiefs is, maar daarmee draai ik mezelf een rad voor de ogen en dat brengt me in the end alleen maar pijn. Door zo'n boot wordt het ineens wel 'echt', idioot maar waar.
Het is niet zo dat ik met opzet een relatie met hem ben begonnen om hem uiteindelijk voor me te winnen of zoiets. In het begin dacht ik namelijk dat ik die onvolmaaktheid wel kon hanteren, maar als je van iemand houdt dan wil je diegene toch graag altijd om je heen hebben.
Ik begrijp best dat meiden onder jullie twijfelen aan het EQ of niveau of de eigenwaarde van minnaressen. Ik had nooit gedacht dat ik hierin verzeild zou raken maar gevoelens doen hele rare dingen met je. Het is de vraag wat ik mezelf daarin echt kwalijk moet nemen.
Maar ik ben bezig verstandig te worden, gesteund door psych, die ik weer heb gesproken vanmorgen.
Fijne meeting gewenst en een goed weekend.
Ik heb zowel gisteren als vanmiddag GM over de vloer gehad. Het is zo heerlijk dat hij er even is, hij brengt zo veel energie mee en 1 enkele blik doet me al mijn verstandelijke voornemens willen vergeten. Maar ik doe het niet, ik houd me aan de afspraak over onze 'fysiek contact'.
Ik heb gelezen wat jullie schreven over je GM wel of niet voor jezelf willen hebben. Ik geef direct toe dat ik ondanks alles blijf fantaseren over een echte relatie met hem. De grootste illusie is namelijk, dat deze liefde ECHT voelt.
Dat is de reden waarom het me zo'n pijn doet dat hij me meenam naar de werf waar hun boot ligt, waar ze samen mee op vakantie gaan.
Misschien is het geen liefde, maar elkaar nodig hebben omdat we (thuis) iets tekort komen. Dat is natuurlijk niet gezond.
Het feit dat ik zijn vrouw nooit zie, schept de illusie dat onze liefde iets exclusiefs is, maar daarmee draai ik mezelf een rad voor de ogen en dat brengt me in the end alleen maar pijn. Door zo'n boot wordt het ineens wel 'echt', idioot maar waar.
Het is niet zo dat ik met opzet een relatie met hem ben begonnen om hem uiteindelijk voor me te winnen of zoiets. In het begin dacht ik namelijk dat ik die onvolmaaktheid wel kon hanteren, maar als je van iemand houdt dan wil je diegene toch graag altijd om je heen hebben.
Ik begrijp best dat meiden onder jullie twijfelen aan het EQ of niveau of de eigenwaarde van minnaressen. Ik had nooit gedacht dat ik hierin verzeild zou raken maar gevoelens doen hele rare dingen met je. Het is de vraag wat ik mezelf daarin echt kwalijk moet nemen.
Maar ik ben bezig verstandig te worden, gesteund door psych, die ik weer heb gesproken vanmorgen.
Fijne meeting gewenst en een goed weekend.
vrijdag 1 juni 2007 om 18:12
Ayko,met respect je verhaal gelezen.Kan alleen maar zeggen vind het knap dat jullie er zo uit hebben kunnen komen en er zo over gepraat hebben samen voor een goede oplossing/afloop.En het algeheel nu kunnen zien als het is gebeurd, geweest, achter ons,en willen weer verder met elkaar.Het is alsof jullie er ook sterker door zijn geworden.
vrijdag 1 juni 2007 om 18:17
Overigens Ayko denk ik wel wanneer er door beide overspel gepleegd is het begrijpelijker is/aanvaardbaar is?Beide de klos even kwijt zijn geweest en beide op zoek gingen.Dan wanneer er 1 v/d 2 er een relatie op nahoudt.
Wat maakt trouwens dat je man er minder moeite mee heeft van jou vreemdgaan dan jij van zijn vreemfdgaan?Of is dat typisch vrouweigen,meer emotioneel betrokken zeg maar.Terwijl voor de man het meer de spanning etcetc. is geweest.
Wat maakt trouwens dat je man er minder moeite mee heeft van jou vreemdgaan dan jij van zijn vreemfdgaan?Of is dat typisch vrouweigen,meer emotioneel betrokken zeg maar.Terwijl voor de man het meer de spanning etcetc. is geweest.
vrijdag 1 juni 2007 om 20:29
@ Ayko,
Bedankt voor je verhaal. Ik heb het idee dat ik wat mee kan ook. Nogmaals heel top dat jullie er zo uit gekomen zijn en er zelfs nu af en toe met een grapje op terug kunnen komen.
Ook hier is er veel over gepraat, voornamelijk op mijn initiatief en dat pakte nooit hetzelfde uit; soms ontaardde het in ruzies, soms juist ook niet maar kwamen er meer dingen boven tafel en kon er rustig gepraat worden. was er aandacht van een ieder voor ieders beleving van het gebeuren.
Ik herken de vermoeidheid bij mijn partner om het er weer over te hebben. Het is voor mij hem idd ook klaar, gebeurd en vooral niet meer terug te draaien. Maar vanaf dan, vanaf nu verder op de door ons ingeslagen weg.
Overigens was er bij hem geenszins sprake van verliefdheid op die vrouw en dat zou andersom ook niet zijn geweest.
Die kriebels die ik beschreef en (gezond?) wantrouwen ja jij zegt het al die zijn er wel maar worden ook wel gaandeweg wat minder.
Op gegeven moment is alles ook gewoon gezegd denk ik dan in een nuchter moment, heb ik in ieder geval mijn gevoelens er over al lang en breed aan hem duidelijk gemaakt en hoe het er in gehakt heeft allemaal in mij vooral en ons gezinsleven, en als ik dat dan bedenk, dan lijkt het wel alsof ik ter plekke die kriebels wegduw en mijn dag weer gewoon vervolg.
de reden dat je meeleest en typt kan ik snappen vanuit het perspectief van beide kanten hebben meegemaakt en doorleefd maar ook vanuit je beroepsperspectief als psychologe. Ben zelf ook werkzaam binnen de hulpverlening en kan best zijn dat dit een reden te meer is dat ik er zo (en nog steeds, alhoewel steeds iets minder -intens- ) mee bezig ben: alles overdenken,analyseren, helikopter view etc..
hee nogmaals dank je wel en ga zo door !! *;
Bedankt voor je verhaal. Ik heb het idee dat ik wat mee kan ook. Nogmaals heel top dat jullie er zo uit gekomen zijn en er zelfs nu af en toe met een grapje op terug kunnen komen.
Ook hier is er veel over gepraat, voornamelijk op mijn initiatief en dat pakte nooit hetzelfde uit; soms ontaardde het in ruzies, soms juist ook niet maar kwamen er meer dingen boven tafel en kon er rustig gepraat worden. was er aandacht van een ieder voor ieders beleving van het gebeuren.
Ik herken de vermoeidheid bij mijn partner om het er weer over te hebben. Het is voor mij hem idd ook klaar, gebeurd en vooral niet meer terug te draaien. Maar vanaf dan, vanaf nu verder op de door ons ingeslagen weg.
Overigens was er bij hem geenszins sprake van verliefdheid op die vrouw en dat zou andersom ook niet zijn geweest.
Die kriebels die ik beschreef en (gezond?) wantrouwen ja jij zegt het al die zijn er wel maar worden ook wel gaandeweg wat minder.
Op gegeven moment is alles ook gewoon gezegd denk ik dan in een nuchter moment, heb ik in ieder geval mijn gevoelens er over al lang en breed aan hem duidelijk gemaakt en hoe het er in gehakt heeft allemaal in mij vooral en ons gezinsleven, en als ik dat dan bedenk, dan lijkt het wel alsof ik ter plekke die kriebels wegduw en mijn dag weer gewoon vervolg.
de reden dat je meeleest en typt kan ik snappen vanuit het perspectief van beide kanten hebben meegemaakt en doorleefd maar ook vanuit je beroepsperspectief als psychologe. Ben zelf ook werkzaam binnen de hulpverlening en kan best zijn dat dit een reden te meer is dat ik er zo (en nog steeds, alhoewel steeds iets minder -intens- ) mee bezig ben: alles overdenken,analyseren, helikopter view etc..
hee nogmaals dank je wel en ga zo door !! *;
zaterdag 2 juni 2007 om 00:18
Ga hier nog even verder. En met meer schuldgevoelens, e.d. aan mijn kant bedoel ik ook dat het soms leek of ik enorm veel offers heb gebracht, schuldgevoelens had, enz. terwijl mijn man alles toch iets luchtiger bekeek. Waardoor ik ook weer boos werd, dat het voor hem zo makkelijk was/leek - en je toch je gram wilde halen. Ik ben ook bozer op hem geweest dan hij op mij.
En je hebt gelijk, op een gegeven moment is alles gezegd en wellicht dat het LIJKT alsof hij het niet snapt, maar op een gegeven moment dringt het echt wel tot hem door hoeveel leed en ellende er is aangericht. Soms ging ik in ruzies ook gewoon verder tot ik het idee had dat hij het wel snapte (op een valse manier) en dat je het niet met een schouderophalen weg kan blazen. Ik wilde ook bepaalde dingen weten over hem en haar, hij heeft die behoefte bevoorbeeld niet. Veert alleen op met opmerkingen als: 'oh, heeft hij ook zo'n auto' - vraagt nog net niet: 'hoe reed-ie?'.
En ik denk dat in de zorg werken wel doorwerkt in dit soort dingen, alhoewel sinds ik op dit minaressen forum meelees denk ik ook wel van niet. In de psychologie moet je vooral zorgen dat je zelf niet doordraait, je niet te veel vereenzelvigt met het werk/je clienten - en dat gaat dan net weer niet op als je zelf in zo'n situatie zit. En soms moet ook gewoon die knop om, vragen zul je wel houden in een bepaalde mate - maar het gaat vaker naar de achtergrond. En je moet op een bepaald moment gewoon weer over tot de orde van de dag en dan dus 'die kriebels wegduwen'.
Maar ook door mijn 2e relatie weet ik dat het ook anders kan, en dat je niet hoeft te blijven als je er niet gelukkig van wordt. Want dat is heel belangrijk dat je gelukkig wordt, ik gaf ons in het begin een jaar - zijn we ook wel iets van af geweken, en daarna wilde ik gewoon voelen dat we er goed aan hebben gedaan. Want aan een moeder (weet niet of je kinderen hebt) die de hele dag loopt te zuchten met een strak gezicht hebben de kinderen helemaal niets! Gelukkig worden is een keuze, trouwens.
En dat heb ik me dus wel voorgenomen; gelukkig worden (minder perfectionistisch is ook weer een voordeel wat hieruit is gekomen) - eigenlijk ben ik het al en straal dat ook uit naar de mensen om mij heen. Mensen vinden me ook aardiger, vroeger was ik meer druk met gezin, baan, geld verdienen, luxe kopen, etc. - tegenwoordig sta ik meer open voor andere dingen. En dat is mss wat het me gebracht heeft (voor zover mogelijk) ik weet nu meer wat ik echt wil, ben ook begripvoller naar andere mensen (ook handig in mijn werk/ieders werk wel denk ik). Maar goed, daarvoor moet je het niet doen - het heeft me toen heel veel gekost.
Wellicht moeten wij naar een ander forum, ik weet niet hoe de rest hier over denkt - maar ik moet wel vaststellen dat mijn postings vooral gaan over andere dingen en heel veel mezelf (en nog lange verhalen ook). Terwijl ik hier toch veel meelees vanuit de minaressen-insteek (ik snap zoveel en vind ook heel veel herkenbaars).
Humor hebben wij trouwens altijd gehad. En ik moet zeggen dat ik er soms ook graag grapjes over maak (zal mijn zwarte kant zijn). Hij gaf me wat op mijn verjaardag (wilde ik graag hebben, had mijn zus hem verteld), waarop ik dan zeg: 'joh, je hebt de verkeerde voor je - dat is meer iets voor P'. Cynisch ik weet het, manlief vindt het ook niet altijd leuk, maar ja - ik wel.
Dus mss toch feeksen van vrouwen.
Er is ook zo'n liedje: 'Into each life some rain must fall', en zo zie ik het dan ook maar (wel zuur dat het door je eigen stomme dingen gebeurt). Door alles wat ik getypt heb lijkt het allemaal heel zwaar, maar dat gaat voornamelijk op voor het verleden.
zaterdag 2 juni 2007 om 00:26
Zie net dat mijn reactie naar Face er niet is. Maar goed, het is denk ik gemakkelijker als je beiden hetzelfde (min of meer) hebt doorgemaakt. Wel heeft mijn man hier een hele andere beleving van als ik, voor hem is het op een gegeven moment klaar. En ik denk dat dit wel komt doordat ik vrouw ben, weet het wel zeker, is ook vanuit biologisch en antropologisch aspect verklaarbaar. En mijn man sluit dingen mss ook makkelijk af ( qua karakter), ook met sterfgevallen, ziekte, e.d. beleeft hij dit toch anders als ik (beroepsafwijking mss ook wel?). Mijn man had minder vragen, wilde minder weten, was op een gegeven moment ook uitverteld, had ook veel minder onthouden (ik wist bepaalde dingen, en bij navraag reageerde hij dan verbaasd en wist bepaalde dingen niet precies meer - terwijl hij wel in alle eerlijkheid mijn vragen beantwoorde).
zaterdag 2 juni 2007 om 14:22
