Relaties
alle pijlers
Moeder, al 25 jaar geen contact mee..
donderdag 1 juli 2021 om 04:15
Bekijk het van de andere kant, heb jij het niet nodig om voor jezelf op te komen?
Je bent weggelopen en bij jouw vader gaan wonen.
Heb jij het niet gewoon nodig om het zelf definitief af te sluiten? Dus dat je zegt tot hier en niet verder?
Een brief aan jouw moeder sturen dat je echt geen behoefte hebt aan contact en dat je het niet op prijs stelt dat zij nog contact zoekt? Dat ze haar kans heeft weggegooid toen ze met die man trouwde?
Wat ik ook las is dat jij zo'n goede band hebt met jouw vader maar het misbruik nooit hebt kunnen vertellen.
Ik ben ook een keer misbruikt en kon dat ook niet vertellen voor mijn gevoel. Een paar jaar terug vertelt en ik kan je vertellen dat er een last van mijn schouders af viel.
Sterkte!
Je bent weggelopen en bij jouw vader gaan wonen.
Heb jij het niet gewoon nodig om het zelf definitief af te sluiten? Dus dat je zegt tot hier en niet verder?
Een brief aan jouw moeder sturen dat je echt geen behoefte hebt aan contact en dat je het niet op prijs stelt dat zij nog contact zoekt? Dat ze haar kans heeft weggegooid toen ze met die man trouwde?
Wat ik ook las is dat jij zo'n goede band hebt met jouw vader maar het misbruik nooit hebt kunnen vertellen.
Ik ben ook een keer misbruikt en kon dat ook niet vertellen voor mijn gevoel. Een paar jaar terug vertelt en ik kan je vertellen dat er een last van mijn schouders af viel.
Sterkte!
donderdag 1 juli 2021 om 06:44
Mijn vader heeft 20 jaar geleden het contact verbroken omdat ik niet meer naar mijn vader wilde omdat ik niks met die man en zijn nieuwe gezin had. Al mijn spullen waren weg of 'ingepikt' door de kinderen van zijn nieuwe vriendin (zo ervaarde ik dat als 10 jarig meisje). Het was voor mij een hele onveilige plek.
De jaren erop was het rustig tot hij me ook opzocht op mijn werk. Gelukkig had ik hele toffe collega's die hem onvriendelijk en dwingend opgedragen hebben om het pand te verlaten en anders zouden ze de politie bellen (en wat minder legale dingen).
Hij is nu dood, was gelijk rustig.... nooit meer het risico dat hij voor mijn deur staat om mijn leven ondersteboven te zetten.
Ik denk dat je jezelf ermee helpt om het contact met haar te verbreken, jij gaat in haar nooit de moeder vinden waar je recht op hebt, net zoals ik nooit de vader ging vinden waar ik recht op heb. Vertel je vader wat er gebeurd is, daar ga je jezelf meer mee helpen dan energie aan deze draagmoeder te besteden.
De jaren erop was het rustig tot hij me ook opzocht op mijn werk. Gelukkig had ik hele toffe collega's die hem onvriendelijk en dwingend opgedragen hebben om het pand te verlaten en anders zouden ze de politie bellen (en wat minder legale dingen).
Hij is nu dood, was gelijk rustig.... nooit meer het risico dat hij voor mijn deur staat om mijn leven ondersteboven te zetten.
Ik denk dat je jezelf ermee helpt om het contact met haar te verbreken, jij gaat in haar nooit de moeder vinden waar je recht op hebt, net zoals ik nooit de vader ging vinden waar ik recht op heb. Vertel je vader wat er gebeurd is, daar ga je jezelf meer mee helpen dan energie aan deze draagmoeder te besteden.
Valhalla! Where the brave may live Forever!
donderdag 1 juli 2021 om 10:19
Zou het je helpen om naar je moeder te gaan en alles te zeggen wat je op je lever heb? Gewoon alles eruit gooien wat ze je heeft aangedaan, alles wat je aan haar haat en wat voor rotzooi ze heeft achter gelaten. Soms kan het opluchten om die hele bak verwijten er een keer uit te gooien bij de persoon die het je daadwerkelijk heeft aangedaan, je mag je daarna meteen omdraaien en weglopen als je wil want je bent je moeder niets schuldig.
donderdag 1 juli 2021 om 14:09
Bedankt allemaal voor jullie reacties! Ik kan nu even niet op iedereen reageren (later wel) .
Er werd een paar keer gezegd een brief schrijven naar mijn moeder, dat vind ik wel een goeie. Heb ik ooit wel gedaan maar nooit verstuurd.
De reden ik mijn vader niks heb verteld, omdat ik weet hoe erg veel verdriet hem dat zou doen. Door ziekte is zijn geheugen ook niet erg goed en wil hem zo graag dat verdriet besparen. Daarbij ken ik mijn vader ik ben echt heel bang dat hij die man iets aandoet, niet erg voor die man maar ik wil daar mijn vader niet door kwijt.
Ik wil ook echt geen contact met mijn moeder (die naam vind ik al teveel) maar ik dacht misschien is het nodig om echt verder te kunnen, ik ervaar zeker in relaties dat het dan opspeelt. Al komt het ook omdat ik tot nu toe alleen maar voor de verkeerde mannen ben gevallen. Maar heb er gelukkig wel veel van geleerd, en daardoor ook veel dingen/valkuilen in gaan zien. De therapie heeft goed geholpen en helpt nog steeds en weet zelf ook echt wel hoe het zit. Maar blijf tegen het zelfde rotgevoel aanlopen en ook alleen als ik verliefd ben, nogmaals ook door mijn mankeuze besef ik me.
Mijn zelfbeeld krijg ik gewoon niet hoger hierdoor, ik weet dat ik goed en leuk genoeg ben alleen tijdens verliefdheid voelt het niet zo. Dan heerst alleen het gevoel van ik ben toch niet goed genoeg, ook omdat mijn ex me zo behandelde. Inderdaad met een juiste/normale man zou het denk ik ook minder zijn.
Bedankt voor jullie lieve reacties, ik kreeg er tranen van in mijn ogen.
Er werd een paar keer gezegd een brief schrijven naar mijn moeder, dat vind ik wel een goeie. Heb ik ooit wel gedaan maar nooit verstuurd.
De reden ik mijn vader niks heb verteld, omdat ik weet hoe erg veel verdriet hem dat zou doen. Door ziekte is zijn geheugen ook niet erg goed en wil hem zo graag dat verdriet besparen. Daarbij ken ik mijn vader ik ben echt heel bang dat hij die man iets aandoet, niet erg voor die man maar ik wil daar mijn vader niet door kwijt.
Ik wil ook echt geen contact met mijn moeder (die naam vind ik al teveel) maar ik dacht misschien is het nodig om echt verder te kunnen, ik ervaar zeker in relaties dat het dan opspeelt. Al komt het ook omdat ik tot nu toe alleen maar voor de verkeerde mannen ben gevallen. Maar heb er gelukkig wel veel van geleerd, en daardoor ook veel dingen/valkuilen in gaan zien. De therapie heeft goed geholpen en helpt nog steeds en weet zelf ook echt wel hoe het zit. Maar blijf tegen het zelfde rotgevoel aanlopen en ook alleen als ik verliefd ben, nogmaals ook door mijn mankeuze besef ik me.
Mijn zelfbeeld krijg ik gewoon niet hoger hierdoor, ik weet dat ik goed en leuk genoeg ben alleen tijdens verliefdheid voelt het niet zo. Dan heerst alleen het gevoel van ik ben toch niet goed genoeg, ook omdat mijn ex me zo behandelde. Inderdaad met een juiste/normale man zou het denk ik ook minder zijn.
Bedankt voor jullie lieve reacties, ik kreeg er tranen van in mijn ogen.
donderdag 1 juli 2021 om 15:23
Yolo : het gaat om *jou*. Jij bent helemaal niemand iets verschuldigd, en zeker je 'moeder' niet. Jij mag zeggen wat je nodig hebt. Je schrijft hierboven dat je haar het liefst nooit meer wil zien. Dat is prima. Het enige dat ik lees is dat je je afvraagt of het toch nodig is om haar te zien om verder te kunnen. De enige die daar antwoord op kan geven ben jij zelf. Wil je nog iets van haar weten, vragen stellen of iets dergelijks? Iets van haar krijgen dat ze je realistisch gezien kan geven (hint: een gelukkige jeugd zit er niet meer in)? Als het antwoord "nee" is, en je daar vrede mee hebt, dan: laat het zitten. Niks moet. Het enige waar het om gaat is dat jij verder kunt met de rest van je leven.
Nogmaals: het gaat om *jou*. Jij mag het zeggen.
Nogmaals: het gaat om *jou*. Jij mag het zeggen.
donderdag 1 juli 2021 om 22:09
Bedankt voor je reactie! Dit vind ik een hele goede en daar heb ik even over nagedacht. Ja ik heb veel vragen zoals van hoe kun je je eigen kind van 10 jaar zo in steek laten voor een vent die niet van jouw kind af kon blijven, waarom liet je me toen we 10 jaar later contact hadden en ik je zo nodig had (pubertijd) me gewoon weer vallen? En zo nog wel meer vragen...Carooo1985 schreef: ↑01-07-2021 15:23Yolo : het gaat om *jou*. Jij bent helemaal niemand iets verschuldigd, en zeker je 'moeder' niet. Jij mag zeggen wat je nodig hebt. Je schrijft hierboven dat je haar het liefst nooit meer wil zien. Dat is prima. Het enige dat ik lees is dat je je afvraagt of het toch nodig is om haar te zien om verder te kunnen. De enige die daar antwoord op kan geven ben jij zelf. Wil je nog iets van haar weten, vragen stellen of iets dergelijks? Iets van haar krijgen dat ze je realistisch gezien kan geven (hint: een gelukkige jeugd zit er niet meer in)? Als het antwoord "nee" is, en je daar vrede mee hebt, dan: laat het zitten. Niks moet. Het enige waar het om gaat is dat jij verder kunt met de rest van je leven.
Nogmaals: het gaat om *jou*. Jij mag het zeggen.
Het ergste is dat ik het haar niet hoef te vragen, ik krijg geen antwoorden ze weet het zelf niet eens meer.. In die tijd was ze altijd dronken. Ik denk echt dat ze daardoor niet meer weet en zeker niet beseft wat er werkelijk gebeurd is. Maarja ik wel jammer genoeg.
donderdag 1 juli 2021 om 22:13
Dat doe ik ook, gelukkig is een raar woord maar ik heb er alleen in relaties last van tot nu toe.. Al ben ik ook voor foute mannen gegaan door mijn verleden, nu een paar jaar single geweest en echt aan mijzelf gewerkt (met behulp van therapie). Nu ik eindelijk weer een goed gevoel bij een man heb (lijkt eindelijk echt een goede man) laait ineens ook dat gevoel weer op. Therapie moet je ook eens in praktijk brengen en dat is nu zeg maar..Ladida1981 schreef: ↑01-07-2021 15:53Je hebt zeker geen contact met je moeder nodig, ik vermoed zelfs dat dit alleen nog maar beschadigender werkt.
Wat ik wel zou aanraden, is blijf vooral doorgaan met therapie, zolang je deze gevoelens nog hebt.
donderdag 1 juli 2021 om 22:20
Ik denk dat contact met jouw moeder je nog meer pijn zal doen, het verleden komt weer naar boven en al helemaal nu ze met die vent is getrouwd.
Je hebt niks verkeerds gedaan, zij is verkeerd. Ik zou zelf geen brief schrijven en geen tijd eraan verspillen, het is alleen maar gedoe en nog meer herinneringen.. Je moet gewoon weten dat jij het slachtoffer bent en hulp zoeken met het afsluiten van dit hoofdstuk en gelukkig gaan leven. Het leven is al kort, we hebben bijna allemaal iets wat ons pijn doet, hoe hard het ook klinkt, probeer daaruit te komen want jij verdient geluk.
Je hebt niks verkeerds gedaan, zij is verkeerd. Ik zou zelf geen brief schrijven en geen tijd eraan verspillen, het is alleen maar gedoe en nog meer herinneringen.. Je moet gewoon weten dat jij het slachtoffer bent en hulp zoeken met het afsluiten van dit hoofdstuk en gelukkig gaan leven. Het leven is al kort, we hebben bijna allemaal iets wat ons pijn doet, hoe hard het ook klinkt, probeer daaruit te komen want jij verdient geluk.
donderdag 1 juli 2021 om 23:09
Daar werk ik al meer dan 15 jaar aan alleen is dat tot nu toe nog niet gelukt (zoals ik zou wensen,willen, "normaal" is) . Het stomme dat het alleen in een relatie opspeelt dus als ik verliefd ben. Het gevoel op mijn zwakst te zijn als ik echt verliefd ben, angst dat kwijt te raken.Robijntje95 schreef: ↑01-07-2021 22:20Ik denk dat contact met jouw moeder je nog meer pijn zal doen, het verleden komt weer naar boven en al helemaal nu ze met die vent is getrouwd.
Je hebt niks verkeerds gedaan, zij is verkeerd. Ik zou zelf geen brief schrijven en geen tijd eraan verspillen, het is alleen maar gedoe en nog meer herinneringen.. Je moet gewoon weten dat jij het slachtoffer bent en hulp zoeken met het afsluiten van dit hoofdstuk en gelukkig gaan leven. Het leven is al kort, we hebben bijna allemaal iets wat ons pijn doet, hoe hard het ook klinkt, probeer daaruit te komen want jij verdient geluk.
donderdag 1 juli 2021 om 23:35
Dat heeft ze 10 jaar geleden al bevestigd. Ze was aan mijn telefoonnummer gekomen en heeft mij gebeld, ik kreeg alleen te horen dat alles aan mij lag (ik betwijfel of ze toen nuchter was).. Maar dat heeft mij wel veel pijn gedaan, ik had zo gehoopt dat ze wel in had gezien dat ze fout zat..
Ik denk dat het gewoon een te groot verlangen is diep van binnen, de woorden sorry te horen van haar. Niet die woorden maar dat ze echt inziet wat ze me heeft aangedaan met haar gedrag.
De reacties hier doen me erg veel, weinig mensen in mijn omgeving weten over mijn verleden.. Dus om nu te lezen dat ik niet te hard ben, het niet aan mij ligt is erg fijn. Gewoon een warm gevoel krijg ik van jullie reacties.
zaterdag 3 juli 2021 om 22:58
Yolo666 schreef: ↑30-06-2021 20:32Bedankt voor je lieve reactie, ik voel het ook zo dat zij dit heeft aangericht.. Ik voel me ook echt een zacht ei dat het blijft knagen. Het rare is omdat mijn moeder mij niet wilde ik mannen niet kan vertrouwen en geloven dat ze echt voor mij willen gaan en de moeite waard vinden. Ik weet hoe stom het klinkt, ik weet dat ik goed genoeg ben en toch voelt het zo en blijft het relaties verpesten omdat ik daardoor soms onzeker reageer.
lisa00 wijzigde dit bericht op 01-08-2021 19:12
38.67% gewijzigd
zondag 4 juli 2021 om 07:16
Hoi to
Een herkenbaar verhaal.
Mijn psycholoog zei in het begin na mijn verhaal: 'Het blijft wel je moeder'. Hoe vaak ik die zin heb gehoord! Woest werd ik daarvan. Ik vertaalde die zin in: 'ongeacht wat ze je heeft geflikt, germ, ze is toch je moeder, hoe kun je het niet hebben van contact haar nou aandoen!'
Dat zei ik ook tegen mijn psycholoog. Waarop zei antwoordde: 'Nee zo bedoel ik het niet. Het blijft wel je moeder die je dit heeft aangedaan. Dat maakt het extra zwaar. Zij is de eerste die de fundering bij jou heeft gelegd voor alles. Eigenwaarde, hechting etc. Als dat al scheef staat....'
Ik heb geen contact meer met mijn moeder. Nu zo'n 5 jaar denk ik. Ik heb in de tussentijd mijn tweede kind gekregen. Ik twijfel wel eens. Vind het inmiddels oprecht zielig voor haar. Maar mijn liefde voor mezelf wint het elke keer. Ik kan het niet meer; de verwijten, de afkeurende toon of blik, de alcohol etc. Het is pure zelfbescherming.
En met deze liefde voor mezelf en zelfbescherming ben ik heel tevreden. Soms zelf gelukkig. Dat was een lange weg. En het zal altijd hard werken blijven.
Ik wilde dit met je delen. Mijn fundering is scheef en blijft scheef. Relaties die ik aanga vragen extra werk om recht op te bouwen op een scheve fundering. Dat knagende gevoel zal altijd blijven. Maar ook met deze dingen valt geluk te vinden.
Een herkenbaar verhaal.
Mijn psycholoog zei in het begin na mijn verhaal: 'Het blijft wel je moeder'. Hoe vaak ik die zin heb gehoord! Woest werd ik daarvan. Ik vertaalde die zin in: 'ongeacht wat ze je heeft geflikt, germ, ze is toch je moeder, hoe kun je het niet hebben van contact haar nou aandoen!'
Dat zei ik ook tegen mijn psycholoog. Waarop zei antwoordde: 'Nee zo bedoel ik het niet. Het blijft wel je moeder die je dit heeft aangedaan. Dat maakt het extra zwaar. Zij is de eerste die de fundering bij jou heeft gelegd voor alles. Eigenwaarde, hechting etc. Als dat al scheef staat....'
Ik heb geen contact meer met mijn moeder. Nu zo'n 5 jaar denk ik. Ik heb in de tussentijd mijn tweede kind gekregen. Ik twijfel wel eens. Vind het inmiddels oprecht zielig voor haar. Maar mijn liefde voor mezelf wint het elke keer. Ik kan het niet meer; de verwijten, de afkeurende toon of blik, de alcohol etc. Het is pure zelfbescherming.
En met deze liefde voor mezelf en zelfbescherming ben ik heel tevreden. Soms zelf gelukkig. Dat was een lange weg. En het zal altijd hard werken blijven.
Ik wilde dit met je delen. Mijn fundering is scheef en blijft scheef. Relaties die ik aanga vragen extra werk om recht op te bouwen op een scheve fundering. Dat knagende gevoel zal altijd blijven. Maar ook met deze dingen valt geluk te vinden.
zondag 4 juli 2021 om 07:36
zondag 4 juli 2021 om 11:23
Wanneer mensen dit over mijn vader zeggen zeg ik altijd: "een vader ben je door wat je doet, niet omdat je ooit een kind hebt verwekt'. Ik beschouw de huidige man van mijn moeder dan ook meer als mijn vader dan dat ik mijn vader als mijn vader beschouw. Deze man heeft wel genoeg voor mij gedaan om die titel te verdienen.apestaartje30 schreef: ↑04-07-2021 07:16Hoi to
Een herkenbaar verhaal.
Mijn psycholoog zei in het begin na mijn verhaal: 'Het blijft wel je moeder'. Hoe vaak ik die zin heb gehoord! Woest werd ik daarvan. Ik vertaalde die zin in: 'ongeacht wat ze je heeft geflikt, germ, ze is toch je moeder, hoe kun je het niet hebben van contact haar nou aandoen!'
Valhalla! Where the brave may live Forever!
maandag 5 juli 2021 om 13:15
Geenzins vergelijkbaar met wat jij hebt meegemaakt, maar ik heb wel dingen meegemaakt vroeger, niet seksueel.
Wat mij hielp is dat ik besefte dat het nooit mijn schuld is geweest. Ik heb er nooit om gevraagd en het er nooit naar gemaakt. Een kind tegenover een volwassene: de verantwoordelijkheid ligt in die verhouding nooit bij het kind.
Het was ook meer het idee om echt afscheid te nemen van het beeld wat ik had van hoe een moeder moest zijn, of hoe een gezin/fijne jeugd moest zijn ten opzichte van wat ik had. Het is dat gemis wat ik accepteerde, niet het gemis van mijn moeder/gezinssituatie.
Ook werd het, naarmate ik ouder werd, steeds confronterender hoe klein ik eigenlijk was. Hoe eenzaam ik was in die situatie. Hoe sterk ik moest zijn geweest als klein meisje om er toch doorheen te komen. En hoe graag ik als volwassen vrouw mijn eigen 'kind-ik' had willen knuffelen en beschermen. En zeggen dat het echt beter gaat worden.
Jouw 'moeder' is puur vanwege geboorte. Niet vanwege bescherming, liefde, warmte, geborgenheid, respect. Dat ga je noooooooit vinden bij haar. Dat heeft het huwelijk met die vent wel bewezen
Aan haar heb je niks en voor jouw genezing heb je haar niet nodig. Je hebt jezelf nodig voor jouw genezing!
Als je een brief schrijft....schrijf er dan 1 aan je eigen 'kind-ik'. Aan dat kleine meisje.
Wat mij hielp is dat ik besefte dat het nooit mijn schuld is geweest. Ik heb er nooit om gevraagd en het er nooit naar gemaakt. Een kind tegenover een volwassene: de verantwoordelijkheid ligt in die verhouding nooit bij het kind.
Het was ook meer het idee om echt afscheid te nemen van het beeld wat ik had van hoe een moeder moest zijn, of hoe een gezin/fijne jeugd moest zijn ten opzichte van wat ik had. Het is dat gemis wat ik accepteerde, niet het gemis van mijn moeder/gezinssituatie.
Ook werd het, naarmate ik ouder werd, steeds confronterender hoe klein ik eigenlijk was. Hoe eenzaam ik was in die situatie. Hoe sterk ik moest zijn geweest als klein meisje om er toch doorheen te komen. En hoe graag ik als volwassen vrouw mijn eigen 'kind-ik' had willen knuffelen en beschermen. En zeggen dat het echt beter gaat worden.
Jouw 'moeder' is puur vanwege geboorte. Niet vanwege bescherming, liefde, warmte, geborgenheid, respect. Dat ga je noooooooit vinden bij haar. Dat heeft het huwelijk met die vent wel bewezen
Aan haar heb je niks en voor jouw genezing heb je haar niet nodig. Je hebt jezelf nodig voor jouw genezing!
Als je een brief schrijft....schrijf er dan 1 aan je eigen 'kind-ik'. Aan dat kleine meisje.
maandag 5 juli 2021 om 14:38
Helpt het misschien om helemaal naar de echte oorzaak van die ellende te gaan?
Je vraagt/vroeg je steeds af waarom waarom waarom.
Antwoord:
Je hebt een moeder met een serieuze persoonlijkheidsstoornis (narcisme en of borderline? autisme?), welke niet gediagnostiseerd en behandeld is. Haar huidige partner is ook echt niet in orde. Hoe waren de ouders van je moeder (is er iets gebeurd in de jeugd van jouw moeder)?
Van zo'n iemand kan je geen normaal functioneren verwachten (moeder zijn, zelfreflectie hebben, sorry zeggen). En dat sorry horen is wat je het meest nodig hebt, om haar te kunnen vergeven (voor jezelf), zodat jij weer verder kan gaan met je leven.
Ik denk dat het hoogst haalbare is (kans is klein), haar laten inzien dat ze een onbehandelde persoonlijkheidsstoornis heeft en dat dat haar (mis)gedrag veel verklaart in haar leven.
Maar ook voor jezelf haar eerst zien als iemand met een persoonlijkheidsstoornis (en dan als je (draag)moeder). Het geeft je meer rust/helderheid om dat in te zien. Zo van: ze doet shit en zegt shit omdat ze een borderliner is. Ze kan niet anders, eigenlijk is zij een zielig persoon.
Misschien helpt het je verder te komen door je te realiseren dat jij de sterkere persoon die hieruit kan komen / is gekomen en dat je moeder eigenlijk slachtoffer is van zichzelf. Haar uitkomst: zij eindigt waarschijnlijk zielig en alleen met gestoorde partner, leven in dronken chaos.
Je jeugd is je fundament en die was scheef/shit. En wat doe je met die shit? Ik hoop dat je het als mest kan gebruiken om iets moois erop te laten groeien. Jij en je vader zijn de wentelpunt van negatief naar positief. Niet jouw moeder, want die is kapot.
Het is verwarrend om gezonde relaties aan te gaan als jezelf dat niet hebt gekend met je moeder. Hopelijk kan je veel kracht uit putten uit de relatie die je hebt met je vader. Bij nieuwe relatie: gevoelsmatig meer verband ermee leggen met je vader dan met je moeder. Ook al is het niet makkelijk.
Jouw uitkomst heb je (bijna) 100% in de hand: een lieve man, kinder(en), jouw vader als opa: samen een gelukkig gezin.
Heel veel sterkte en liefde toegewenst.
Je vraagt/vroeg je steeds af waarom waarom waarom.
Antwoord:
Je hebt een moeder met een serieuze persoonlijkheidsstoornis (narcisme en of borderline? autisme?), welke niet gediagnostiseerd en behandeld is. Haar huidige partner is ook echt niet in orde. Hoe waren de ouders van je moeder (is er iets gebeurd in de jeugd van jouw moeder)?
Van zo'n iemand kan je geen normaal functioneren verwachten (moeder zijn, zelfreflectie hebben, sorry zeggen). En dat sorry horen is wat je het meest nodig hebt, om haar te kunnen vergeven (voor jezelf), zodat jij weer verder kan gaan met je leven.
Ik denk dat het hoogst haalbare is (kans is klein), haar laten inzien dat ze een onbehandelde persoonlijkheidsstoornis heeft en dat dat haar (mis)gedrag veel verklaart in haar leven.
Maar ook voor jezelf haar eerst zien als iemand met een persoonlijkheidsstoornis (en dan als je (draag)moeder). Het geeft je meer rust/helderheid om dat in te zien. Zo van: ze doet shit en zegt shit omdat ze een borderliner is. Ze kan niet anders, eigenlijk is zij een zielig persoon.
Misschien helpt het je verder te komen door je te realiseren dat jij de sterkere persoon die hieruit kan komen / is gekomen en dat je moeder eigenlijk slachtoffer is van zichzelf. Haar uitkomst: zij eindigt waarschijnlijk zielig en alleen met gestoorde partner, leven in dronken chaos.
Je jeugd is je fundament en die was scheef/shit. En wat doe je met die shit? Ik hoop dat je het als mest kan gebruiken om iets moois erop te laten groeien. Jij en je vader zijn de wentelpunt van negatief naar positief. Niet jouw moeder, want die is kapot.
Het is verwarrend om gezonde relaties aan te gaan als jezelf dat niet hebt gekend met je moeder. Hopelijk kan je veel kracht uit putten uit de relatie die je hebt met je vader. Bij nieuwe relatie: gevoelsmatig meer verband ermee leggen met je vader dan met je moeder. Ook al is het niet makkelijk.
Jouw uitkomst heb je (bijna) 100% in de hand: een lieve man, kinder(en), jouw vader als opa: samen een gelukkig gezin.
Heel veel sterkte en liefde toegewenst.
I was reminded that my bloodtype is B positive.
maandag 5 juli 2021 om 14:43
Een eventueel contact is niet meer om zelfreflectie en sorry van je moeder te verwachten, maar eerder om te bevestigen dat het om zielig iemand gaat met een persoonlijkheidsstoornis.
Makkelijke wraakwedstrijd voor jou:
Laat zien dat je een prachtig leven hebt opgebouwd/gaat opbouwen. Veel betere dan de hare. Doe je best!
(dit is wat ik zelf heb toegepast in mijn leven).
Makkelijke wraakwedstrijd voor jou:
Laat zien dat je een prachtig leven hebt opgebouwd/gaat opbouwen. Veel betere dan de hare. Doe je best!
(dit is wat ik zelf heb toegepast in mijn leven).
I was reminded that my bloodtype is B positive.
