Relaties
alle pijlers
Moeder belt vaak en lang
woensdag 19 februari 2025 om 16:01
Mijn moeder belt mij vaak en lang. In elk geval eens per week, maar als het aan haar ligt zou ze elke dag wel willen bellen. Het gesprek duurt dan uren, als ik binnen een uur ophang dan vindt ze het te kort. Ik probeer het zo te sturen dat ik met haar bel tijdens specifiek werk wat ik tegelijk kan doen of als ik aan het schoonmaken ben o.i.d., waardoor het voor mij geen verloren tijd is.
Mijn moeder (60+) is arbeidsongeschikt en werkt niet, ze heeft weinig om handen. Ik werk fulltime en heb een gezin met twee jonge kinderen en ik heb gewoonweg geen tijd om de hele dag maar te bellen. We hebben niet altijd goed contact gehad maar ze is vrij recent erg ziek geweest en daardoor is ons contact weer aangehaald. Met mijn sibling heeft ze slecht contact en die spreekt ze nauwelijks. We wonen ver uit elkaar en zien elkaar zo’n 1-2x per maand.
Tijdens het bellen praat ze het liefst over anderen. Ze vraagt wel hoe het met ons gezin gaat en wat we meemaken, maar verder roddelt ze er op los. Ik ben erg blij dat ik weer goed contact met haar heb (dat is jarenlang anders geweest) maar baal er van dat ik vaak ongewild in het geroddel word meegesleurd. Als ik een keer niet opneem of we bellen een week niet dan is ze teleurgesteld.
Het is geen makkelijke vrouw, ze heeft weinig tot geen zelfreflectie en het ligt altijd aan anderen. Er zijn veel familieruzies en al haar lange vriendschappen zijn om non-redenen door eenzijdig door haar verbroken. Ik praat dus vooral over koetjes en kalfjes met haar maar een gesprek over onze (vroeger verstoorde) relatie of iets uit het verleden probeer ik al jaren niet meer te voeren. Simpel tegen haar zeggen “mam, ik wil niet meer zo vaak bellen” zal waarschijnlijk tot ruzie leiden en dat is het me niet waard, ik ben wel degelijk blij met ons goede contact.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, maar misschien is er iemand die dit herkent en ook even wil spuien.
Mijn moeder (60+) is arbeidsongeschikt en werkt niet, ze heeft weinig om handen. Ik werk fulltime en heb een gezin met twee jonge kinderen en ik heb gewoonweg geen tijd om de hele dag maar te bellen. We hebben niet altijd goed contact gehad maar ze is vrij recent erg ziek geweest en daardoor is ons contact weer aangehaald. Met mijn sibling heeft ze slecht contact en die spreekt ze nauwelijks. We wonen ver uit elkaar en zien elkaar zo’n 1-2x per maand.
Tijdens het bellen praat ze het liefst over anderen. Ze vraagt wel hoe het met ons gezin gaat en wat we meemaken, maar verder roddelt ze er op los. Ik ben erg blij dat ik weer goed contact met haar heb (dat is jarenlang anders geweest) maar baal er van dat ik vaak ongewild in het geroddel word meegesleurd. Als ik een keer niet opneem of we bellen een week niet dan is ze teleurgesteld.
Het is geen makkelijke vrouw, ze heeft weinig tot geen zelfreflectie en het ligt altijd aan anderen. Er zijn veel familieruzies en al haar lange vriendschappen zijn om non-redenen door eenzijdig door haar verbroken. Ik praat dus vooral over koetjes en kalfjes met haar maar een gesprek over onze (vroeger verstoorde) relatie of iets uit het verleden probeer ik al jaren niet meer te voeren. Simpel tegen haar zeggen “mam, ik wil niet meer zo vaak bellen” zal waarschijnlijk tot ruzie leiden en dat is het me niet waard, ik ben wel degelijk blij met ons goede contact.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, maar misschien is er iemand die dit herkent en ook even wil spuien.
woensdag 19 februari 2025 om 20:51
Nou dit. Mijn vader is sinds mijn moeder overleed heel eenzaam. Nu heeft hij ook problemen met zien dus ik ben vaak bij hem of moet met hem naar afspraken. Die tijd gaat ook komen dus je ontkomt er niet aan als dochter/zoon. Tenzij je voorgoed gebroken hebt met je ouders vanwege allerlei redenen.Goudglitter schreef: ↑19-02-2025 18:53Voor de mensen die een uur per week bellen met hun moeder te veel, te vaak en te lang vinden. Ook jullie worden ouder. Gaan een keer met pensioen, de kinderen gaan de deur uit. Worden misschien ziek. Partner gaat overlijden of er volgt een scheiding. Dan komen de muren ook op jullie af.
Is het nou echt te veel gevraagd om 1 a 2 uur per week aan je moeder te besteden?
En wat dat roddelen betreft als je veel thuis zit maakje weinig mee. Dus wat dat betreft hebben oudere mensen ook steeds minder gespreksonderwerpen. Maar ze hebben wel behoefte aan contact.
Dus een uurtje is peanuts vergeleken met wat ik nu doorbreng met mijn vader.
ps ook mijn vader heeft zijn eigenaardigheden waar ik niet altijd blij mee ben maar ik doe dan vaak of ik luister en mompel wat. Hij ook weer blij om zijn hart te hebben gelucht.
woensdag 19 februari 2025 om 21:44
Mijn moeder is ook lang eenzaam geweest na het overlijden van mijn vader. Maar hoe vaak ik ook langskwam en belde, ik kon dat gevoel niet wegnemen. Dat kwam echt door haar rouw. Ze zei ook dikwijls dingen als: ja, jij bent hier nu wel, maar ja, dan zijn er nog 22 uren meer in de dag, hè, dan ben ik toch alleen.Jezebel schreef: ↑19-02-2025 20:51Nou dit. Mijn vader is sinds mijn moeder overleed heel eenzaam. Nu heeft hij ook problemen met zien dus ik ben vaak bij hem of moet met hem naar afspraken. Die tijd gaat ook komen dus je ontkomt er niet aan als dochter/zoon. Tenzij je voorgoed gebroken hebt met je ouders vanwege allerlei redenen.
Dus een uurtje is peanuts vergeleken met wat ik nu doorbreng met mijn vader.
ps ook mijn vader heeft zijn eigenaardigheden waar ik niet altijd blij mee ben maar ik doe dan vaak of ik luister en mompel wat. Hij ook weer blij om zijn hart te hebben gelucht.
En ja, dat is ook zo, en hoezeer ik ook met haar te doen had, het is niet mijn verantwoordelijkheid om haar gevoel van eenzaamheid weg te nemen.
Ze heeft dat sowieso snel. Ook als ze me ziet en zegt "fijn dat je er bent, ik heb nog geen mens gezien ". Dan vraag je door en blijkt ze 's ochtends bezoek te hebben gehad en er staat een afspraak om te gaan kaarten voor 's avonds. Of ze klaagt dat ze mijn sibling al zo lang niet gezien heeft. Die is dan de week ervoor nog geweest. Het is vooral haar beleving, ik vind het niet aan mij om daar oplossingen voor te vinden.
woensdag 19 februari 2025 om 21:46
Ik heb veel minder moeite met langs gaan, gezelschap en hulp bieden dan met een uur bellen. Bij bellen zit ik midden in mijn eigen leven en mijn eigen dingen, ben ik daar, dan ben ik daar. Sowieso kost bellen, vooral over saaie verhalen veel meer energie. Als je er bent breekt je aanwezigheid de dag al, dus dat scheelt.
Daarnaast ben ik ook van mening dat het een beetje bij ouder worden hoort, dat het wat eenzamer wordt. The circle of life. Mijn moeder vindt gelukkig ook dat ik ook moet genieten van de “de bloei van je leven”, want die tijd heeft zij ook mogen beleven. Dus ze snapt als we druk zijn met werk en sociale dingen. Mijn moeder (midden 70) heeft wel zelf ook altijd 40 uur gewerkt, dus zij kent dat wat beter dan sommige thuisblijfmoeders in mijn omgeving. Dat je ook even rust wil als je thuis bent.
Maar inderdaad, nu ze weduwe is, heeft ze wel meer aandacht nodig dan voorheen. Mist mijn vader ook enorm. Ik ga vaker langs en regel ook veel dingen. Met liefde, maar als ik zeg dat ik niet kan of wil, dan accepteert ze dat. Maar ze heeft ontzettende veel moeite met de uitgestrekte weekenden. Ik erken haar gevoel, maar ik kan en wil dat niet altijd oplossen.
Daarnaast ben ik ook van mening dat het een beetje bij ouder worden hoort, dat het wat eenzamer wordt. The circle of life. Mijn moeder vindt gelukkig ook dat ik ook moet genieten van de “de bloei van je leven”, want die tijd heeft zij ook mogen beleven. Dus ze snapt als we druk zijn met werk en sociale dingen. Mijn moeder (midden 70) heeft wel zelf ook altijd 40 uur gewerkt, dus zij kent dat wat beter dan sommige thuisblijfmoeders in mijn omgeving. Dat je ook even rust wil als je thuis bent.
Maar inderdaad, nu ze weduwe is, heeft ze wel meer aandacht nodig dan voorheen. Mist mijn vader ook enorm. Ik ga vaker langs en regel ook veel dingen. Met liefde, maar als ik zeg dat ik niet kan of wil, dan accepteert ze dat. Maar ze heeft ontzettende veel moeite met de uitgestrekte weekenden. Ik erken haar gevoel, maar ik kan en wil dat niet altijd oplossen.
woensdag 19 februari 2025 om 21:50
Ik heb zelf wat meer regie genomen in de relatie met mijn moeder. Ik ben haar gaan bellen op een moment dat ze het niet verwachtte en was haar zo dus voor. Dat maakt voor mij het contact positiever.
Ik zorg er ook voor dat ik even rustig ga zitten en echt luister, ik ga dus geen was vouwen of snoeien. Wel geef ik aan dat ik even zit en over een kwartier verder ga met wat ik er ook nog moet gebeuren.
Nu ik zelf initiatief neem lijkt het contact te verbeteren en voel ik me minder geclaimd. Zij voelt zich beter gehoord merk ik en de gespreksonderwerpen verdiepen zich ook.
Ik zorg er ook voor dat ik even rustig ga zitten en echt luister, ik ga dus geen was vouwen of snoeien. Wel geef ik aan dat ik even zit en over een kwartier verder ga met wat ik er ook nog moet gebeuren.
Nu ik zelf initiatief neem lijkt het contact te verbeteren en voel ik me minder geclaimd. Zij voelt zich beter gehoord merk ik en de gespreksonderwerpen verdiepen zich ook.
woensdag 19 februari 2025 om 21:55
Ik herken dergelijke opmerkingen ook wel, maar ik zeg dan, ik ben er nu. Nu niet meteen al een domper erop omdat ik ook weer vertrek, want dan blijft er geen leuk moment open. —oh ja, je hebt gelijk.Itsnojoke schreef: ↑19-02-2025 21:44Mijn moeder is ook lang eenzaam geweest na het overlijden van mijn vader. Maar hoe vaak ik ook langskwam en belde, ik kon dat gevoel niet wegnemen. Dat kwam echt door haar rouw. Ze zei ook dikwijls dingen als: ja, jij bent hier nu wel, maar ja, dan zijn er nog 22 uren meer in de dag, hè, dan ben ik toch alleen.
En ja, dat is ook zo, en hoezeer ik ook met haar te doen had, het is niet mijn verantwoordelijkheid om haar gevoel van eenzaamheid weg te nemen.
Ze heeft dat sowieso snel. Ook als ze me ziet en zegt "fijn dat je er bent, ik heb nog geen mens gezien ". Dan vraag je door en blijkt ze 's ochtends bezoek te hebben gehad en er staat een afspraak om te gaan kaarten voor 's avonds. Of ze klaagt dat ze mijn sibling al zo lang niet gezien heeft. Die is dan de week ervoor nog geweest. Het is vooral haar beleving, ik vind het niet aan mij om daar oplossingen voor te vinden.
Mijn moeder is wel heel erg dankbaar en uit dat ook. Zegt dat ze het fijn vindt wanneer ik er was, of als ik gechauffeurd heb naar een moeilijk te bereiken vriendin, of het ziekenhuis ofzo. En ze neemt waar ze kan zelf ook bus en trein (ze loopt slecht na een herseninfarct), dus ze doet op haar manier haar best. Dat maakt het voor ons ook makkelijker. Ik doe wel het meeste, want geen gezin.
woensdag 19 februari 2025 om 22:14
precies.
En Ik moet er niet aan denken om zo vaak en zo lang te bellen om niks.
Ik zou ook juist geen vaste momenten afspreken.
woensdag 19 februari 2025 om 22:22
Dat ligt er aan hoe dat voor jezelf is en hoe erg er dan op gerekend wordt.
Ik zou graag een min of meer vast moment gaan, maar ook de vrijheid hebben eens over te slaan. Als ik drie keer op rij op hetzelfde moment langs ga, dan is er de vierde week verbazing als ik niet kom. Ik doe dus enorm mijn best om te variëren, terwijl een redelijk vast moment soms wekenlang beter uitkomt.
woensdag 19 februari 2025 om 22:48
Ah nee, zo’n leven leid ik totaal niet, ik sta niet eens elke dag om dezelfde tijd op. Dat zou me echt gaan tegen staan.
Ik ben meer onder werktijd gaan bellen. Even een loos moment, even bellen. Wordt altijd leuk ontvangen en het is logisch als ik plots op moet hangen. Bovendien ben je dan nog niet uitgekakt na een werkdag.
Mijn moeder belt niet lang, maar wel veel. Dan loopt ze vast op de computer ofzo, of ze kan ergens niet op komen. Maar dat is allemaal redelijk concreet, even helpen en weer door. Of heel omineus: van het weekend moet ik je iets vertellen, maar nu laat ik je, je bent aan het werk. Nee mama, zeg maar nu, dan hebben we het maar gehad. Of anders niet van tevoren aankondigen. Vaak iets onbenulligs of een nare droom over overledenen enzo. Ja, dat gaat allemaal in haar om hè.
donderdag 20 februari 2025 om 00:14
Ik haat haat haat bellen, vreselijk dat geleuter over de telefoon, zeker bij domme lulkoek.
Live is dat best eens prima, kan je iemands gezicht erbij zien ook, veel fijner en kost mij minder energie.
En ik heb nul energie voor dingen die ik wel zelf leuk vind dus zeker geen dingen die mij uren energie kosten voor anderen die niet mijn kinderen zijn.
Ook geen warme band met ouders en ze zijn zelf verder weg gaan wonen, dus nee ik heb voor mijn moeder dus echt geen dagelijkse en zelfs geen wekelijks beluurtjes over.
Maar ik heb ook geen moeite meer (vroeger wel) om een grens te bepalen en daar mezelf en dus ook anderen aan te houden.
Lees bij TO ook dat moeder geen driftbuien krijgt als niet geheel gaat zoals zij wil, dus bedenk wat je wel wil en ga dat gewoon doen en volhouden, ze mengen zich wel.
Live is dat best eens prima, kan je iemands gezicht erbij zien ook, veel fijner en kost mij minder energie.
En ik heb nul energie voor dingen die ik wel zelf leuk vind dus zeker geen dingen die mij uren energie kosten voor anderen die niet mijn kinderen zijn.
Ook geen warme band met ouders en ze zijn zelf verder weg gaan wonen, dus nee ik heb voor mijn moeder dus echt geen dagelijkse en zelfs geen wekelijks beluurtjes over.
Maar ik heb ook geen moeite meer (vroeger wel) om een grens te bepalen en daar mezelf en dus ook anderen aan te houden.
Lees bij TO ook dat moeder geen driftbuien krijgt als niet geheel gaat zoals zij wil, dus bedenk wat je wel wil en ga dat gewoon doen en volhouden, ze mengen zich wel.
donderdag 20 februari 2025 om 13:24
Heel herkenbaar. Mijn moeder belde sinds ik het huis uit was twee keer per week zeker een half uur. Toen ik student en daarna starter was echt wel fijn, maar zeker nadat mijn vader was overleden gingen de gesprekken steeds vaker over mensen die ik maar vaag kende. En op een gegeven moment was ze daar ook echt niet meer in te stoppen: "Zeg LadyL, er zat toch een Kees de Vries bij jou in de klas op de basisschool?" "Nou nee. Er zat er wel één twee klassen lager geloof ik, hoezo?" "Oh, ik dacht dat die bij jou zat. Nou, ik kwam de zus van zijn vader tegen bij de bakker en hij woont tegenwoordig in Maastricht en blablabla" echt zó niet boeiend. Maar er was echt niet tussen te komen. Ik zat ondertussen meestal sokken uit de wasmand bij elkaar te zoeken ofzo.
Als ik het hier over had kreeg ik één van deze 3 reacties:
- herkenbaar! Ik laat haar maar kletsen. Een vriendin deed sudokus tijdens het bellen met haar moeder, bleek.
- afkappen die handel en over iets anders beginnen. Maar dat ging bij de mijne echt niet en ophangen is ook weer zo wat.
- als ze er niet meer is ga je het missen. Mja, nee. Ik weet nog heel goed hoe vermoeiend die gesprekken waren, ik mis ze ruim 5 jaar later nog steeds niet. Maar ik ben achteraf wel blij dat ik het maar heb laten gebeuren, want zij werd er blij van.
Wel ging ze op een gegeven moment elke dag bellen, toen ze ging dementeren. Het was voor haar elke dag dinsdag... Dat heb ik op advies van een zorgmedewerker wel begrensd, dinsdag it is, op andere dagen neem ik niet op. Sterkte to!
Als ik het hier over had kreeg ik één van deze 3 reacties:
- herkenbaar! Ik laat haar maar kletsen. Een vriendin deed sudokus tijdens het bellen met haar moeder, bleek.
- afkappen die handel en over iets anders beginnen. Maar dat ging bij de mijne echt niet en ophangen is ook weer zo wat.
- als ze er niet meer is ga je het missen. Mja, nee. Ik weet nog heel goed hoe vermoeiend die gesprekken waren, ik mis ze ruim 5 jaar later nog steeds niet. Maar ik ben achteraf wel blij dat ik het maar heb laten gebeuren, want zij werd er blij van.
Wel ging ze op een gegeven moment elke dag bellen, toen ze ging dementeren. Het was voor haar elke dag dinsdag... Dat heb ik op advies van een zorgmedewerker wel begrensd, dinsdag it is, op andere dagen neem ik niet op. Sterkte to!
The owls are not what they seem
donderdag 20 februari 2025 om 13:34
Dat had mijn moeder ook. I heb niemand gezien vandaag, en dan noemde ze dat kleinkind was geweest, dochter en nog iemand. meer dan er bij mij de hele week binnen kwam. Maar ik denk dat ze vooral bedoelde: Niemand van mijn leeftijd. Haar broer, schoonzussen en zwagers waren overleden, en verdere kennissen en vriendinnen waren of overleden of ze konden het huis niet meer uit. Niemand om over het verleden te pratenItsnojoke schreef: ↑19-02-2025 21:44Mijn moeder is ook lang eenzaam geweest na het overlijden van mijn vader. Maar hoe vaak ik ook langskwam en belde, ik kon dat gevoel niet wegnemen. Dat kwam echt door haar rouw. Ze zei ook dikwijls dingen als: ja, jij bent hier nu wel, maar ja, dan zijn er nog 22 uren meer in de dag, hè, dan ben ik toch alleen.
En ja, dat is ook zo, en hoezeer ik ook met haar te doen had, het is niet mijn verantwoordelijkheid om haar gevoel van eenzaamheid weg te nemen.
Ze heeft dat sowieso snel. Ook als ze me ziet en zegt "fijn dat je er bent, ik heb nog geen mens gezien ". Dan vraag je door en blijkt ze 's ochtends bezoek te hebben gehad en er staat een afspraak om te gaan kaarten voor 's avonds. Of ze klaagt dat ze mijn sibling al zo lang niet gezien heeft. Die is dan de week ervoor nog geweest. Het is vooral haar beleving, ik vind het niet aan mij om daar oplossingen voor te vinden.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
donderdag 20 februari 2025 om 14:02
Ik mis de gesprekken idd niet, daar werd ik ook wel eens een beetje kriegel van, maar ik ben wel blij dat ik het heb laten gebeuren ja.
Rationeel snap ik al die argumenten over begrenzen en voor jezelf kiezen wel, maar aan de andere kant zit ik ook niet helemaal zo in elkaar. Mijn moeder heeft een akelig laatste jaar gehad en ik ben blij dat ik het haar af en toe nog wat lichter heb kunnen maken door dan maar even niet zo vreselijk assertief voor mezelf te kiezen.
Wat ik wel deed: ondertussen de was opvouwen inderdaad, of strijken en dergelijke. En wat vaker een fotootje of appje of zo sturen, gewoon iets grappigs om te laten weten dat ik aan haar denk. En de beste tip (in mijn ogen) is ook al genoemd: spontaan bellen op een moment dat het míj uitkomt, qua tijd en energie. Dan voelde ik me er veel fijner bij en dan had zíj soms juist dat ze wat sneller uitgepraat was, omdat het niet op haar vervelingsmomentje was.
donderdag 20 februari 2025 om 16:00
Ik ben totaal geen beller en mijn moeder weet dit ook. Dus ik bel haar alleen voor praktische zaken en omgekeerd ook. Tenzij ik in haar ogen al lang niet meer ben langs geweest. Maar ik ga 1, soms 2 keer bij haar langs per week. Dat vind ik meestal wel heel gezellig. Koffie of een wijntje erbij en kletsen. Ik merk wel dat haar wereldje heel klein is, maar ze is bijna 90, dus het is haar vergeven. Ik laat haar dan lekker praten over haar kennissen, maar even later heeft ze het weer over de politiek of is geïnteresseerd in mijn kinderen of werk.
Maar nogmaals, wekelijks bellen zou ik ook slecht trekken.
Maar nogmaals, wekelijks bellen zou ik ook slecht trekken.
donderdag 20 februari 2025 om 16:17
Maar het doet er toch helemaal niet toe wat anderen al dan niet vinden wat TO zou moeten doen? Zolang er geen wet is die voorschrijft dat je iedere week 4 uur met je moeder moet bellen, mag TO zelf weten wat zij als veel of weinig ervaart. En kennelijk vraagt dit teveel van TO. En als TO na 3 minuten begint te steigeren, dan zou je nog kunnen zeggen dat ze zich misschien maar even over iets heen moet zetten, maar dat is hier nou niet echt aan de hand.
Dus TO, ik denk dat je met je eerdere post over je verantwoordelijkheidsgevoel de crux te pakken hebt. Je kan manieren en trucjes vinden om het anders te doen, maar dat zal het verantwoordelijkheidsgevoel en de angst om haar pijn te doen niet minder maken. Dus als je echt wil dat het anders gaat - dat je gewoon in vrijheid kunt bepalen hoe lang en wanneer je met je moeder belt, zonder dat je het gevoel hebt dat je er voor haar moet zijn of uit angst haar verdriet te doen - lijkt me dat je daar iets aan moet doen.
Dus TO, ik denk dat je met je eerdere post over je verantwoordelijkheidsgevoel de crux te pakken hebt. Je kan manieren en trucjes vinden om het anders te doen, maar dat zal het verantwoordelijkheidsgevoel en de angst om haar pijn te doen niet minder maken. Dus als je echt wil dat het anders gaat - dat je gewoon in vrijheid kunt bepalen hoe lang en wanneer je met je moeder belt, zonder dat je het gevoel hebt dat je er voor haar moet zijn of uit angst haar verdriet te doen - lijkt me dat je daar iets aan moet doen.
donderdag 20 februari 2025 om 16:24
Zou t een idee zijn als je moeder eenzame ouderen gaat bellen.
Weet dat er veel aan huis gekluisterde mensen zijn die wel verlegen zitten om een praatje.
Dan doet zij iets nuttigs, en heeft ze minder tijd om jou lastig te vallen.
Ik zou er zelf helemaal niet tegen kunnen, roddels interesseren mij totaal niet..
Weet dat er veel aan huis gekluisterde mensen zijn die wel verlegen zitten om een praatje.
Dan doet zij iets nuttigs, en heeft ze minder tijd om jou lastig te vallen.
Ik zou er zelf helemaal niet tegen kunnen, roddels interesseren mij totaal niet..
donderdag 20 februari 2025 om 16:25
Dit herken ik inderdaad, ze kon met niemand meer praten over het verleden. Terwijl je naarmate je ouder wordt juist graag over het verleden praat. Over hun eigen kindertijd en jeugd. Dat kunnen de kinderen niet oplossen.nlies schreef: ↑20-02-2025 13:34Dat had mijn moeder ook. I heb niemand gezien vandaag, en dan noemde ze dat kleinkind was geweest, dochter en nog iemand. meer dan er bij mij de hele week binnen kwam. Maar ik denk dat ze vooral bedoelde: Niemand van mijn leeftijd. Haar broer, schoonzussen en zwagers waren overleden, en verdere kennissen en vriendinnen waren of overleden of ze konden het huis niet meer uit. Niemand om over het verleden te praten
Als kind kun je de eenzaamheid niet oplossen, ik voelde mij daar ook niet verantwoordelijk voor. Ook al zou ik elke dag langskomen, de eenzaamheid blijft.
phlox24 wijzigde dit bericht op 20-02-2025 16:47
9.94% gewijzigd
donderdag 20 februari 2025 om 16:37
Je moeder is eenzaam, dat staat vast.
En er is een kring om haar heen weggevallen. Als er een manier zou zijn dat er weer een kring zou vormen. Een buurthuis of zo. Moet ze echter wel naartoe willen gaan. Want zulke mensen willen vaak niets he.
Misschien is er een vrouwenvereniging in de buurt waar je haar kunt aanmelden. Die doen wel eens leuke uitstapjes.
En er is een kring om haar heen weggevallen. Als er een manier zou zijn dat er weer een kring zou vormen. Een buurthuis of zo. Moet ze echter wel naartoe willen gaan. Want zulke mensen willen vaak niets he.
Misschien is er een vrouwenvereniging in de buurt waar je haar kunt aanmelden. Die doen wel eens leuke uitstapjes.
donderdag 20 februari 2025 om 19:42
Dat is bij mijn vader idd anders, hij wil geen beslag op mij leggen en voelt zich vaak schuldig. Dan zeg ik altijd dat ik het graag doe. Amnders vraagt hij het niet meer en ik wil hem niet aan zijn lot overlaten. Hij is altijd een echte goede vader geweest. Plus dat mijn moeder mij in mijn dromen achtervolgt als ik het niet doeItsnojoke schreef: ↑19-02-2025 21:44Mijn moeder is ook lang eenzaam geweest na het overlijden van mijn vader. Maar hoe vaak ik ook langskwam en belde, ik kon dat gevoel niet wegnemen. Dat kwam echt door haar rouw. Ze zei ook dikwijls dingen als: ja, jij bent hier nu wel, maar ja, dan zijn er nog 22 uren meer in de dag, hè, dan ben ik toch alleen.
En ja, dat is ook zo, en hoezeer ik ook met haar te doen had, het is niet mijn verantwoordelijkheid om haar gevoel van eenzaamheid weg te nemen.
Ze heeft dat sowieso snel. Ook als ze me ziet en zegt "fijn dat je er bent, ik heb nog geen mens gezien ". Dan vraag je door en blijkt ze 's ochtends bezoek te hebben gehad en er staat een afspraak om te gaan kaarten voor 's avonds. Of ze klaagt dat ze mijn sibling al zo lang niet gezien heeft. Die is dan de week ervoor nog geweest. Het is vooral haar beleving, ik vind het niet aan mij om daar oplossingen voor te vinden.
donderdag 20 februari 2025 om 22:16
Ben het wel met je eens, maar dat is deels ook gekomen door een ingrijpende gebeurtenis in mijn eigen leven waardoor ik dit soort dingen ontzettend veel meer ben gaan waarderen!Goudglitter schreef: ↑19-02-2025 18:53Voor de mensen die een uur per week bellen met hun moeder te veel, te vaak en te lang vinden. Ook jullie worden ouder. Gaan een keer met pensioen, de kinderen gaan de deur uit. Worden misschien ziek. Partner gaat overlijden of er volgt een scheiding. Dan komen de muren ook op jullie af.
Is het nou echt te veel gevraagd om 1 a 2 uur per week aan je moeder te besteden?
En wat dat roddelen betreft als je veel thuis zit maakje weinig mee. Dus wat dat betreft hebben oudere mensen ook steeds minder gespreksonderwerpen. Maar ze hebben wel behoefte aan contact.
Vijf jaar geleden kreeg ik de diagnose ongeneeslijk ziek te zijn, waardoor ik sowieso heel veel dingen anders ben gaan zien en waarderen. Zaken waar ik mij eerder ontzettend aan stoorde, ervaar ik nu zo anders. Maar ook vice versa, zaken die ik eerder zo belangrijk vond, betekenen nu niets tot weinig meer.
Door mijn ziekte en hetgeen het al lichamelijk had aangericht, verbleef ik 6 maanden opgenomen in een kliniek. Mijn lieve ouders (80+) reden 2x per week 200 km om uren machteloos aan mijn bed te zitten, terwijl ik ziek was vd chemo en meer sliep dan dat ik aanspreekbaar was. Ook al gaf ik aan dat zij echt niet zo vaak hoefden te komen dat hele eind, bleven zij mij trouw tot het bittere eind. Soms alleen maar uren mijn hand vasthouden, wat vond ik dat fijn en wat voelde dat goed, hoe ziek ik mij ook voelde soms.
Ja, ook ik baal soms van de nietszeggende en nutteloze discussies/gesprekken met (1 van) mijn ouders, maar ik besef mij nóg meer hoezeer ik deze zou missen als zij er ooit niet meer zullen zijn. Ik koester het elke keer weer…….
Live Life to the fullest
donderdag 20 februari 2025 om 23:24
Precies over deze moeder-dochter dynamiek heeft Bethany Webster een boek geschreven. Dat heb ik al zo veel mensen aangeraden, en heb er zelf heel veel uitgehaald om naar mijn eigen moeder toe dingen anders te doen die niet gezond waren.
Jezelf verantwoordelijk voelen voor je moeder is enorm toxisch voor jezelf, voor je moeder, en voor je kinderen (want die gaan dan ook voor jou willen zorgen omdat ze nadoen wat hun ouders doen). Uiteindelijk ben ik voor mijn kinderen de patronen gaan doorbreken.
Als je beter snapt wat er gebeurt, zou het zomaar kunnen dat grenzen aangeven makkelijker wordt, en jullie band beter wordt.
Jezelf verantwoordelijk voelen voor je moeder is enorm toxisch voor jezelf, voor je moeder, en voor je kinderen (want die gaan dan ook voor jou willen zorgen omdat ze nadoen wat hun ouders doen). Uiteindelijk ben ik voor mijn kinderen de patronen gaan doorbreken.
Als je beter snapt wat er gebeurt, zou het zomaar kunnen dat grenzen aangeven makkelijker wordt, en jullie band beter wordt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
