Relaties
alle pijlers
Moeder toont geen interesse in me
woensdag 18 mei 2022 om 11:40
Moeilijk om het hier over te hebben merk ik.
Maar de afgelopen jaren ben ik tot de conclusie gekomen dat mijn moeder amper interesse in me toont. En dat doet me best pijn.
Ze nodigt mij en mijn zussen wel uit om te komen eten en zo. En als we daar dan zijn ontbreekt het werkelijk aan niets. Ze doet dan echt haar best en pakt uit met allerlei lekker eten. Maar in de tussentijd is er amper contact of interesse.
Om maar wat voorbeelden te noemen: ze belt me nooit, vraagt niet hoe mijn vakantie is geweest of hoe het op mijn werk gaat. Vorig jaar toen ik corona had wenste Ze me via de app beterschap en meer niet. Ze zal daarna niet meer vragen hoe het gaat, of ik al uit quarantaine ben, of mijn vriend besmet is, niks. Als ik haar dan bel neemt ze niet op of belt ze niet meer terug.
Vorig jaar heb ik een holteronderzoek gehad vanwege hartklachten (Zit in de familie) dat weet ze, maar niet de vraag: wat is daar uit gekomen? Hoe gaat het nu? Weer helemaal niks.
Nu heb ik deels wel geaccepteerd dat ze is zoals ze is. Maar merk dat het soms toch lastig is. Afgelopen maand heb ik haar twee keer gebeld. Als ik haar bel is het wel gezellig. Ook al moet het vanuit mij komen, so be it... maar ze nam beide keren niet op en ik word ook niet teruggebeld.
Mijn vriend verbaast zich soms. Zijn moeder belt hem iedere week.
Ik begrijp dat heel intensief contact er niet in zit. Maar enige interesse lijkt me wel fijn. Je zou toch denken dat dat als ouder zijnde vanzelfsprekend is? Waarom begin je anders aan kinderen.
Mijn moeder heeft best veel meegemaakt. En ergens kan ik het ook wel verklaren. Maar ik voel me soms gewoon onbelangrijk en niet gezien. Dit was altijd al wel zo, maar lijkt de laatste jaren nog erger geworden. Eerst spraken we nog wel eens af samen. Maar ook dat gebeurt niet meer. Ik heb ook geen zin om daar nog initiatief toe nemen eigenlijk. Zij doet dat ook niet. En de laatste keer dat we hadden afgesproken zei ze af in de ochtend. Ze was het vergeten en had inmiddels een afspraak om op de kleinkinderen te passen. (Zat ik dan met mijn koelkast vol eten)
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hier mee aan moet. Zussen lopen wel tegen hetzelfde aan.
Vriend vindt dat ik het met haar moet bespreken. Maar ik heb geen zin om als dochter zijnde te moeten aandringen op wat meer contact en interesse. Als het er niet is kan ik het ook niet afdwingen.
Hoe denken jullie hierover? Stel ik me aan?
Maar de afgelopen jaren ben ik tot de conclusie gekomen dat mijn moeder amper interesse in me toont. En dat doet me best pijn.
Ze nodigt mij en mijn zussen wel uit om te komen eten en zo. En als we daar dan zijn ontbreekt het werkelijk aan niets. Ze doet dan echt haar best en pakt uit met allerlei lekker eten. Maar in de tussentijd is er amper contact of interesse.
Om maar wat voorbeelden te noemen: ze belt me nooit, vraagt niet hoe mijn vakantie is geweest of hoe het op mijn werk gaat. Vorig jaar toen ik corona had wenste Ze me via de app beterschap en meer niet. Ze zal daarna niet meer vragen hoe het gaat, of ik al uit quarantaine ben, of mijn vriend besmet is, niks. Als ik haar dan bel neemt ze niet op of belt ze niet meer terug.
Vorig jaar heb ik een holteronderzoek gehad vanwege hartklachten (Zit in de familie) dat weet ze, maar niet de vraag: wat is daar uit gekomen? Hoe gaat het nu? Weer helemaal niks.
Nu heb ik deels wel geaccepteerd dat ze is zoals ze is. Maar merk dat het soms toch lastig is. Afgelopen maand heb ik haar twee keer gebeld. Als ik haar bel is het wel gezellig. Ook al moet het vanuit mij komen, so be it... maar ze nam beide keren niet op en ik word ook niet teruggebeld.
Mijn vriend verbaast zich soms. Zijn moeder belt hem iedere week.
Ik begrijp dat heel intensief contact er niet in zit. Maar enige interesse lijkt me wel fijn. Je zou toch denken dat dat als ouder zijnde vanzelfsprekend is? Waarom begin je anders aan kinderen.
Mijn moeder heeft best veel meegemaakt. En ergens kan ik het ook wel verklaren. Maar ik voel me soms gewoon onbelangrijk en niet gezien. Dit was altijd al wel zo, maar lijkt de laatste jaren nog erger geworden. Eerst spraken we nog wel eens af samen. Maar ook dat gebeurt niet meer. Ik heb ook geen zin om daar nog initiatief toe nemen eigenlijk. Zij doet dat ook niet. En de laatste keer dat we hadden afgesproken zei ze af in de ochtend. Ze was het vergeten en had inmiddels een afspraak om op de kleinkinderen te passen. (Zat ik dan met mijn koelkast vol eten)
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hier mee aan moet. Zussen lopen wel tegen hetzelfde aan.
Vriend vindt dat ik het met haar moet bespreken. Maar ik heb geen zin om als dochter zijnde te moeten aandringen op wat meer contact en interesse. Als het er niet is kan ik het ook niet afdwingen.
Hoe denken jullie hierover? Stel ik me aan?
woensdag 18 mei 2022 om 13:28
Maar als ik naar mijn eigen moeder kijk: het zal haar ook echt gewoon jeuken. Successen vindt ze nog wel interessant, dan kan ze daar nog over praten met de beperkte sociale kring die ze over heeft gehouden, maar bij ziekte of andere tegenslag is ze in het geheel niet geïnteresseerd.
Nou, aan een verplichte vraagstelling heb je ook niets.
Sommige mensen zijn nu eenmaal anders en dat is ook ok. Of je vindt het niet ok, maar dan loop je ervan weg. Alleen doe je dat natuurlijk niet bij je moeder.
woensdag 18 mei 2022 om 13:30
Heel herkenbaar. Je weet wat het doet met je en dus wil je dat je eigen kinderen nooit of te nimmer aandoen.
woensdag 18 mei 2022 om 13:32
woensdag 18 mei 2022 om 13:42
Zo herkenbaar helaas. Zowel mijn vader als mijn schoonouders zijn zo. Mijn moeder was het andere uiterste, zij wist elk minuscuul detail van mijn leven en we spraken elkaar minimaal 1x per dag. Ik kan het niet accepteren. Blijf verdrietig en blijf hopen op meer. Maar ik heb wel sinds afgelopen zomer voor mezelf besloten dat het contact met mijn vader alleen nog maar ‘actie-reactie’ gaat worden. Dus als hij me belt, zal ik de volgende keer bellen en daarna is hij weer aan de beurt. Idem voor langskomen. Resultaat is helaas dat ik hem nu de afgelopen 9 maanden 3x heb gezien (kerst, verjaardag van mijn dochter en Pasen). Tussendoor 1x gebeld (toch door mij). De reden om voor mezelf de actie-reactie regel in te stellen wat dat hij mijn verjaardag vergeten was, mijn zoons laatste schooldag op de basisschool en eerste dag op de middelbare vergeten is en NIKS heeft laten horen na het overlijden van mijn schoonvader. Toen was voor mij wel echt de emmer vol.
Veel sterkte, heb geen tips voor je helaas, maar zoek een manier om het voor jezelf zo makkelijk mogelijk te maken zonder verwachtingen.
Veel sterkte, heb geen tips voor je helaas, maar zoek een manier om het voor jezelf zo makkelijk mogelijk te maken zonder verwachtingen.
woensdag 18 mei 2022 om 13:44
Ik herken het ook deels al ervaar ik mijn moeder niet als koud. Ze is wel gediagnosticeerd met adhd en vergeet het vaak ook gewoon. Ook ik neem doorgaans het initiatief tot contact/afspraken e.d. Pas nu ik zelf moeder ben, zie ik het verschil. Ik ben juist super betrokken en ook mijn moeder ziet dit. Zij zegt dan ook regelmatig tegen mij of de kids dat ik zo’n lieve moeder ben. Ik denk gewoon dat zij het drukker met haar zelf heeft, ook veel meegemaakt. Toen ik destijds eindexamen deed, was mijn moeder daar ook helemaal niet mee bezig. Net zoals de studiekeuze die daarna volgde. Maar gelukkig besefte ik dat toen niet. Ik neem het haar niet kwalijk, ze heeft zichzelf ook niet gemaakt en niemand is perfect. Wel vind ik het jammer en kan ik me er soms moeilijk in verplaatsen omdat ik zelf zo anders ben. Maar je verandert er niks aan.
woensdag 18 mei 2022 om 13:52
Ik weet het niet. Ze is altijd heel erg weinig geïnteresseerd in haar omgeving en mist ook gewoon empatisch vermogen. Gelukkig was mijn vader totaal anders, maar die is helaas overleden toen ik nog jong was. En dat was ook wel het moment dat ik concludeerde: ik sta er alleen voor.blijfgewoonbianca schreef: ↑18-05-2022 13:32Is het geen onvermogen om er mee om te gaan of om op te reageren , dat ze dat ver van zich weg wil houden ?
Geen rancune, het is in ieder geval een onvermogen, niet duidelijk welk onvermogen. En inmiddels is het mijn moeder die mij nodig heeft en dat is ook prima. Het blijft je moeder en die laat je niet vallen (tenzij er natuurlijk echt iets onvergeeflijks is voorgevallen).
woensdag 18 mei 2022 om 14:13
Mijn moeder is ook zo. Vroeger vond ik haar heel koud, inmiddels weet ik dat het onvermogen is om haar gevoelens te uiten, of ze zelfs maar te (h) erkennen. Ik snap ook wel waar het vandaan komt, ik neem het haar ook niet meer kwalijk, het is wat het is en dat gaat ook echt niet veranderen. Mijn vader is ook geen warm persoon (wel heel anders dan mijn moeder), en mensen zullen mij ook niet snel als warm omschrijven. Heb ik ook niet van huis uit meegekregen, zeg maar 
Toch ben ik naar mijn kinderen wel degelijk heel warm durf ik toch wel te zeggen. Ik dacht als kind écht dat mijn ouders niet van me hielden, dat gaan mijn kinderen nooit hoeven denken.
Toch ben ik naar mijn kinderen wel degelijk heel warm durf ik toch wel te zeggen. Ik dacht als kind écht dat mijn ouders niet van me hielden, dat gaan mijn kinderen nooit hoeven denken.
woensdag 18 mei 2022 om 14:21
Ik herken het. En mijn zussen ook. Mijn moeder belt nooit, reageert amper op appjes en vertelt eigenlijk zelf ook niet zoveel. Ik denk dat ze alleen op verjaardagen zelf belt, en als ze iets nodig heeft. Mijn vader idem. Als ik zelf bel spreken we uitgebreid en stellen ze wel vragen. Maar het initiatief komt altijd van mij. De kinderen krijgen ook nooit een vraag. Als we ze zien is het ook heel fijn en ze houden ook echt wel van ons. Maar het doet wel zeer. Soms maakt het me echt heel verdrietig. Vaak praat ik dan even met een van mijn zussen en dan gaat het wel weer, besef ik me dat het niet persoonlijk is, dat ze wel heel veel van me houden, dat het toch niet gaat veranderen, en neem ik weer initiatief.
Een van mijn zussen heeft het wel eens aangekaart, maar niet met veel succes....
Een van mijn zussen heeft het wel eens aangekaart, maar niet met veel succes....
woensdag 18 mei 2022 om 14:35
Ik herken het gedeeltelijk. Mijn moeder stelt wel vragen, maar luistert amper naar het antwoord en begint dan onmiddellijk over zichzelf te praten. Ik heb het vrij zwaar momenteel, en het lijkt wel of ze zich wil afschermen van mijn miserie. Zo lijkt het. Ze heeft zelf al veel meegemaakt en wil niet nog meer ellende horen/meemaken. Dat doet wel pijn, maar ik denk dat in het geval van mijn moeder dat de reden is. Jij zegt dat jouw moeder ook veel heeft meegemaakt. Misschien heeft zij ook daardoor haar eigen 'veilige bubbel' gecreëerd?
Mijn broer toont ook helemaal geen interesse in mij, stelt zelfs geen vragen, ook niet als ik aan hem vraag hoe het met hem gaat. Van hem snap ik het totaal niet.
Maar je kan zoiets duidelijk niet forceren. Het doet me wel pijn.
Mijn broer toont ook helemaal geen interesse in mij, stelt zelfs geen vragen, ook niet als ik aan hem vraag hoe het met hem gaat. Van hem snap ik het totaal niet.
Maar je kan zoiets duidelijk niet forceren. Het doet me wel pijn.
woensdag 18 mei 2022 om 15:16
Ik vond een boek dat hierover gaat en het boek heeft me veel inzicht gegeven. Het boek heet ‘ongezien opgegroeid’.
Wat ik oa onthouden heb is dat men vaak zegt: zo is hij/zij nu eenmaal, dat lees ik ook hier in dit topic weer terug, maar volgens mij gaat het erom dat de mensen in kwestie niet gemotiveerd zijn om te veranderen. Of ze kunnen niet op zichzelf reflecteren omdat het te pijnlijk is. Te confronterend.
Wat ik oa onthouden heb is dat men vaak zegt: zo is hij/zij nu eenmaal, dat lees ik ook hier in dit topic weer terug, maar volgens mij gaat het erom dat de mensen in kwestie niet gemotiveerd zijn om te veranderen. Of ze kunnen niet op zichzelf reflecteren omdat het te pijnlijk is. Te confronterend.
cameron7 wijzigde dit bericht op 19-05-2022 17:35
37.05% gewijzigd
woensdag 18 mei 2022 om 15:30
Herkenbaar helaas. Mijn moeder belt nooit en is in de ruim 20 jaar dat ik op mezelf woon misschien 5x buiten feestjes om op bezoek geweest. Alles is teveel moeite, ik vraag ook nergens meer om. Jammer, maar het is wat het is. Ik ga er zelf wel regelmatig heen en dan is het wel gezellig, maar het gaat altijd over haar leven, haar dingen (en zoveel maakt ze niet mee, haha).
woensdag 18 mei 2022 om 15:37
Mijn schoonmoeder was ook zo, ze vroeg nooit iets. Later bleek dat ze in haar vroege jeugd vanuit haar naïviteit wel vragen stelde, maar daardoor anderen in verlegenheid of in moeilijkheden bracht. Bijvoorbeeld op een feestje: "Ome Jan, wie was die mevrouw die u in het park een kusje gaf?" Niet handig, maar weet zo'n klein kind veel? Daar kreeg ze dan voor op haar kop. Al vroeg heeft ze daardoor vastgesteld dat er rottigheid komt van vragen stellen, daarom kun je maar beter niets vragen. Ik kan me daar zelf niets bij voorstellen, want ik ben nogal nieuwsgierig.
Love is the meaning of life
woensdag 18 mei 2022 om 15:37
Want dat is het dan he? Emotioneel onbeschikbaar...klinkt interessant het boek wat je noemt.Cameron7 schreef: ↑18-05-2022 15:16Erg herkenbaar en pijnlijk. Ik vond een boek dat hierover gaat en het boek heeft me veel inzicht gegeven. Het boek heet ‘ongezien opgegroeid’.
Wat ik oa onthouden heb is dat men vaak zegt: zo is hij/zij nu eenmaal, dat lees ik ook hier in dit topic weer terug, maar volgens mij gaat het erom dat de mensen in kwestie niet gemotiveerd zijn om te veranderen. Of ze kunnen niet op zichzelf reflecteren omdat het te pijnlijk is. Te confronterend.
Je hebt empatisch vermogen en zelfreflecterend vermogen nodig om dingen te willen en kunnen zien.
Mijn moeder heeft me eens gezegd dat ze op haar leeftijd geen zin meer heeft in negatieve dingen.
Dat is een harde boodschap want waar gaat het nu altijd goed, je zoekt soms steun bij je moeder in minder goede tijden.
Daar heeft mijn moeder dus geen zin meer in helaas. Ik vind het bikkelhard en zou het mijn kinderen nooit aandoen om niet meer beschikbaar te zijn.
woensdag 18 mei 2022 om 15:55
Dat laatste idd. Ik had pas geleden een nieuwe baan binnen een andere sector. Eindelijk, want ik was al jaren op zoek naar wat anders. En na ongeveer 2 min. ging het over haar gordijnen!Ladida1981 schreef: ↑18-05-2022 15:30Herkenbaar helaas. Mijn moeder belt nooit en is in de ruim 20 jaar dat ik op mezelf woon misschien 5x buiten feestjes om op bezoek geweest. Alles is teveel moeite, ik vraag ook nergens meer om. Jammer, maar het is wat het is. Ik ga er zelf wel regelmatig heen en dan is het wel gezellig, maar het gaat altijd over haar leven, haar dingen (en zoveel maakt ze niet mee, haha).
Ach, ik laat het maar. Ws komt het omdat ze zelf een heel ander leven heeft en zelf nooit buitenshuis heeft gewerkt. Ze kan zich er dus gewoon niet in verplaatsen en is met hele andere dingen bezig.
woensdag 18 mei 2022 om 15:57
Af en toe is het net een lotgenotengroep hier op Viva, zo veel mensen hier die een kille moeder en/of vader hebben.Cameron7 schreef: ↑18-05-2022 15:16Erg herkenbaar en pijnlijk. Ik vond een boek dat hierover gaat en het boek heeft me veel inzicht gegeven. Het boek heet ‘ongezien opgegroeid’.
Wat ik oa onthouden heb is dat men vaak zegt: zo is hij/zij nu eenmaal, dat lees ik ook hier in dit topic weer terug, maar volgens mij gaat het erom dat de mensen in kwestie niet gemotiveerd zijn om te veranderen. Of ze kunnen niet op zichzelf reflecteren omdat het te pijnlijk is. Te confronterend.
Je hebt empatisch vermogen en zelfreflecterend vermogen nodig om dingen te willen en kunnen zien.
Mijn moeder heeft me eens gezegd dat ze op haar leeftijd geen zin meer heeft in negatieve dingen.
Dat is een harde boodschap want waar gaat het nu altijd goed, je zoekt soms steun bij je moeder in minder goede tijden.
Daar heeft mijn moeder dus geen zin meer in helaas. Ik vind het bikkelhard en zou het mijn kinderen nooit aandoen om niet meer beschikbaar te zijn.
Wat ik er moeilijk aan vind is dat je als kind liefde nodig had om op te groeien
.
Het is niet dat er ook nog een gezonde versie van mij was die kon zeggen "ach zo zijn ze nu eenmaal, ik accepteer het." Mijn hele zijn is door hen opgebouwd omdat mijn hersenen en individualiteit in ontwikkeling waren op dat moment. Als dat zonder liefde gebeurt word je een soort zelfonderhoudende lege robot die niet gewend is om liefde te ontvangen, waardoor jezelf verbinden met anderen niet vanzelfsprekend is (precies wat mijn eigen moeder ook is overkomen).
Het is veel werk om jezelf op latere leeftijd nog te ontwikkelen. En dan ga je denken: als ik dat kan, waarom doet mijn moeder dat dan niet? Had ze dat niet voor haar kind over?
Ik snap wel als mensen zeggen "net is niet persoonlijk" maar voor een kind is het 100% persoonlijk. Je bent letterlijk een deel van haar geweest en zij stootte het (emotioneel) af waardoor je moest gaan overleven. Het enige is dat je op een gegeven moment geen kind meer bent en ook haar perspectief kan innemen. Dat is denk ik wat ermee bedoeld wordt dat het niet persoonlijk is/was.
Maar om toch positief af te sluiten, ik vind het supermooi om te lezen dat hier zoveel sterke mannen en vrouwen zijn die hun eigen kinderen iets anders willen en kunnen geven, dat is zo waardevol en hoopgevend
woensdag 18 mei 2022 om 17:03
Wel fijn om te lezen dat mensen dit herkennen. Mijn moeder/dochter band voelt vaak zo anders dan bij alle anderen.
Ik probeer het ook te accepteren maar vind dat soms toch moeilijk. Ik had toch graag een ander soort moeder gehad. Ook in mijn jeugd. Mijn vader is al heel lang uit beeld, daar heb ik ook nooit iets aan gehad. Vader neem ik wel dingen kwalijk. Moeder minder. Toch denk ik vaak: had ik maar wat normaler ouders gehad. Gewoon liefdevolle en betrokken mensen. Ik heb eigenlijk altijd het idee overal alleen voor te staan en het zelf te moeten rooien. Mede daardoor. Nu heb ik al wel weer een aantal jaren een stabiele leuke relatie en woon ik samen. Voor het eerst in mijn leven, bijna 35 jaar, heb ik het idee dat ik er voor iemand echt toe doe en dat iemand er onvoorwaardelijk voor me is. Dat is heel fijn maar tegelijkertijd soms ook pijnlijk. Ik had dat kind dat ik ooit was zoveel meer gegund, maar het is niet anders.
Zelf wil ik geen kinderen, maar heb wel twee bonuskinderen waar ik zo liefdevol mogelijk mee omga. Dus ik denk dat ik wel anders ben dan mijn ouders.
Ik probeer het ook te accepteren maar vind dat soms toch moeilijk. Ik had toch graag een ander soort moeder gehad. Ook in mijn jeugd. Mijn vader is al heel lang uit beeld, daar heb ik ook nooit iets aan gehad. Vader neem ik wel dingen kwalijk. Moeder minder. Toch denk ik vaak: had ik maar wat normaler ouders gehad. Gewoon liefdevolle en betrokken mensen. Ik heb eigenlijk altijd het idee overal alleen voor te staan en het zelf te moeten rooien. Mede daardoor. Nu heb ik al wel weer een aantal jaren een stabiele leuke relatie en woon ik samen. Voor het eerst in mijn leven, bijna 35 jaar, heb ik het idee dat ik er voor iemand echt toe doe en dat iemand er onvoorwaardelijk voor me is. Dat is heel fijn maar tegelijkertijd soms ook pijnlijk. Ik had dat kind dat ik ooit was zoveel meer gegund, maar het is niet anders.
Zelf wil ik geen kinderen, maar heb wel twee bonuskinderen waar ik zo liefdevol mogelijk mee omga. Dus ik denk dat ik wel anders ben dan mijn ouders.
woensdag 18 mei 2022 om 17:42
Tja, mijn moeder komt afgezien van verjaardagen nooit bij mij thuis, ook niet toen ik om de hoek woonde. Belt me nooit, als ik niet elke week op bezoek kom zie ik haar nooit. Met mijn nog thuiswonende broertjes is ze altijd heel druk terwijl die al in de 20 en 30 zijn. Mij interesseert het niet echt. Ik heb mijn eigen leven.
woensdag 18 mei 2022 om 19:08
Zo'n actie als dat afzeggen op laatste moment, zegt denk ik niets over jou maar vooral over hoe zij op dat moment in haar vel zit.
Wat mij erg opvalt is dat hier erg statisch benaderd wordt. 'Je moeder gaat nooit veranderen en je enige keuze is accepteren.' Ik weiger eigenlijk te geloven dat een situatie compleet statisch is. Denk ook dat het accepteren, al zeg ik liever aanvaarden een leven lang duurt en geen eenmalige handeling is. Elke keer ontdek je weer een nieuwe kant van dit gemis en steeds sta je jezelf weer iets meer toe dat te missen. Want natuurlijk verlang je naar verbinding en bevestiging van je moeder.
Ik zou je wensen dat je de twee dingen los kunt zien, dus aan de ene kant jouw gevoel/gemis wat geheel begrijpelijk en logisch is. Je wordt daarin te kort gedaan. Dus dat doet zeer. Sta jezelf je verdriet daarover toe....
Aan de andere kant het onvermogen van je moeder om een diepere band aan te gaan. Je geeft al aan dat je moeder veel heeft meegemaakt. Trauma doet gekke dingen met mensen..... Is het mogelijk enerzijds haar beperking te laten zijn voor wat het is maar het ook niet op te geven, haar niet op te geven (ondanks dat ze zichzelf misschien heeft opgegeven?). Dus dat je af en toe nog iets probeert om de band te verdiepen., net naar wat je aankan.... Dat je nieuwsgierig blijft naar haar.... en tegelijk weinig van haar verwacht?
Wat mij erg opvalt is dat hier erg statisch benaderd wordt. 'Je moeder gaat nooit veranderen en je enige keuze is accepteren.' Ik weiger eigenlijk te geloven dat een situatie compleet statisch is. Denk ook dat het accepteren, al zeg ik liever aanvaarden een leven lang duurt en geen eenmalige handeling is. Elke keer ontdek je weer een nieuwe kant van dit gemis en steeds sta je jezelf weer iets meer toe dat te missen. Want natuurlijk verlang je naar verbinding en bevestiging van je moeder.
Ik zou je wensen dat je de twee dingen los kunt zien, dus aan de ene kant jouw gevoel/gemis wat geheel begrijpelijk en logisch is. Je wordt daarin te kort gedaan. Dus dat doet zeer. Sta jezelf je verdriet daarover toe....
Aan de andere kant het onvermogen van je moeder om een diepere band aan te gaan. Je geeft al aan dat je moeder veel heeft meegemaakt. Trauma doet gekke dingen met mensen..... Is het mogelijk enerzijds haar beperking te laten zijn voor wat het is maar het ook niet op te geven, haar niet op te geven (ondanks dat ze zichzelf misschien heeft opgegeven?). Dus dat je af en toe nog iets probeert om de band te verdiepen., net naar wat je aankan.... Dat je nieuwsgierig blijft naar haar.... en tegelijk weinig van haar verwacht?
woensdag 18 mei 2022 om 19:42
Herkenbaar, ben laatst ook tot het besef gekomen dat ik iets verwacht van m'n moeder wat zij blijkbaar niet kan waarmaken. Er is contact maar weinig interesse, veel draait om haar en haar beleving en als zij het idee heeft dat ze nodig is dringt ze zich op maar het moment dat ik aan haar vraag om steun oid houdt ze het af. Mijn zusjes voelen dit ook gedeeltelijk zo, hoewel we allemaal een andere band met haar hebben.
Ik worstel nu wat met hoe ik mij daartoe wil verhouden en wat ik er zelf mee wil/kan doen.
Ik worstel nu wat met hoe ik mij daartoe wil verhouden en wat ik er zelf mee wil/kan doen.
donderdag 19 mei 2022 om 05:48
Heel herkenbaar, zeker nu ik zelf al een paar jaar moeder ben begrijp ik mijn eigen moeder nog minder.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 jaar was en 3 jaar later is mijn moeder opnieuw getrouwd, ik mocht niet op hun huwelijk aanwezig zijn en heb mij altijd teveel gevoeld.
Mijn schoonmoeder heeft ook geen interesse, zij heeft een hele zware postpartum depressie gehad nadat mijn man werd geboren en heeft ook daarna nooit met hem kunnen binden (met haar andere 2 kinderen wel).
Wij wonen heel ver weg van familie, ik voel vooral teleurstelling maar hierover praten heeft geen zin.
Het is jammer maar mijn eigen gezin is nu het aller belangrijkste.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 jaar was en 3 jaar later is mijn moeder opnieuw getrouwd, ik mocht niet op hun huwelijk aanwezig zijn en heb mij altijd teveel gevoeld.
Mijn schoonmoeder heeft ook geen interesse, zij heeft een hele zware postpartum depressie gehad nadat mijn man werd geboren en heeft ook daarna nooit met hem kunnen binden (met haar andere 2 kinderen wel).
Wij wonen heel ver weg van familie, ik voel vooral teleurstelling maar hierover praten heeft geen zin.
Het is jammer maar mijn eigen gezin is nu het aller belangrijkste.
donderdag 19 mei 2022 om 13:47
Nog 2 cents, niet iedereen kan praten om verbinding te maken, andere manieren zijn ook, samen eten, iemand helpen, samen iets doen voor een goed doel,
samen een klusje doen in huis, een uitje samen doen, de een wordt warm van dieren aaien en bekijken, de ander van mooie kunst.
Muziek uit haar jeugd luisteren, een keer terug naar de plek waar ze geboren is. Haar lievelingsfilm nog een keer bekijken.
Deze thread gaat mij wel aan het hart moet ik zeggen. Vooral vanuit mijn eigen rol als moeder, ook ik heb fouten gemaakt en was er in een bepaalde periode onvoldoende voor met name mijn oudste. Dat zag ik op een gegeven moment wel in....maar ik had niet de tools of energie om er iets mee te doen op dat moment. Dat had ook werkelijk niets mijn oudste te maken maar alles met mij en hoe ik mij voelde op dat moment en de heftige omstandigheden waar ik gewoon niet mee om kon gaan. Gelukkig heb ik dat op een gegeven moment wel terug kunnen pakken en ben ik diep door het stof gegaan bij mijn dochter, onze band is nu goed gelukkig. Maar kan me dus ook indenken dat het je niet lukt om dat te herpakken.
samen een klusje doen in huis, een uitje samen doen, de een wordt warm van dieren aaien en bekijken, de ander van mooie kunst.
Muziek uit haar jeugd luisteren, een keer terug naar de plek waar ze geboren is. Haar lievelingsfilm nog een keer bekijken.
Deze thread gaat mij wel aan het hart moet ik zeggen. Vooral vanuit mijn eigen rol als moeder, ook ik heb fouten gemaakt en was er in een bepaalde periode onvoldoende voor met name mijn oudste. Dat zag ik op een gegeven moment wel in....maar ik had niet de tools of energie om er iets mee te doen op dat moment. Dat had ook werkelijk niets mijn oudste te maken maar alles met mij en hoe ik mij voelde op dat moment en de heftige omstandigheden waar ik gewoon niet mee om kon gaan. Gelukkig heb ik dat op een gegeven moment wel terug kunnen pakken en ben ik diep door het stof gegaan bij mijn dochter, onze band is nu goed gelukkig. Maar kan me dus ook indenken dat het je niet lukt om dat te herpakken.
