Relaties
alle pijlers
Moeder toont geen interesse in me
woensdag 18 mei 2022 om 11:40
Moeilijk om het hier over te hebben merk ik.
Maar de afgelopen jaren ben ik tot de conclusie gekomen dat mijn moeder amper interesse in me toont. En dat doet me best pijn.
Ze nodigt mij en mijn zussen wel uit om te komen eten en zo. En als we daar dan zijn ontbreekt het werkelijk aan niets. Ze doet dan echt haar best en pakt uit met allerlei lekker eten. Maar in de tussentijd is er amper contact of interesse.
Om maar wat voorbeelden te noemen: ze belt me nooit, vraagt niet hoe mijn vakantie is geweest of hoe het op mijn werk gaat. Vorig jaar toen ik corona had wenste Ze me via de app beterschap en meer niet. Ze zal daarna niet meer vragen hoe het gaat, of ik al uit quarantaine ben, of mijn vriend besmet is, niks. Als ik haar dan bel neemt ze niet op of belt ze niet meer terug.
Vorig jaar heb ik een holteronderzoek gehad vanwege hartklachten (Zit in de familie) dat weet ze, maar niet de vraag: wat is daar uit gekomen? Hoe gaat het nu? Weer helemaal niks.
Nu heb ik deels wel geaccepteerd dat ze is zoals ze is. Maar merk dat het soms toch lastig is. Afgelopen maand heb ik haar twee keer gebeld. Als ik haar bel is het wel gezellig. Ook al moet het vanuit mij komen, so be it... maar ze nam beide keren niet op en ik word ook niet teruggebeld.
Mijn vriend verbaast zich soms. Zijn moeder belt hem iedere week.
Ik begrijp dat heel intensief contact er niet in zit. Maar enige interesse lijkt me wel fijn. Je zou toch denken dat dat als ouder zijnde vanzelfsprekend is? Waarom begin je anders aan kinderen.
Mijn moeder heeft best veel meegemaakt. En ergens kan ik het ook wel verklaren. Maar ik voel me soms gewoon onbelangrijk en niet gezien. Dit was altijd al wel zo, maar lijkt de laatste jaren nog erger geworden. Eerst spraken we nog wel eens af samen. Maar ook dat gebeurt niet meer. Ik heb ook geen zin om daar nog initiatief toe nemen eigenlijk. Zij doet dat ook niet. En de laatste keer dat we hadden afgesproken zei ze af in de ochtend. Ze was het vergeten en had inmiddels een afspraak om op de kleinkinderen te passen. (Zat ik dan met mijn koelkast vol eten)
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hier mee aan moet. Zussen lopen wel tegen hetzelfde aan.
Vriend vindt dat ik het met haar moet bespreken. Maar ik heb geen zin om als dochter zijnde te moeten aandringen op wat meer contact en interesse. Als het er niet is kan ik het ook niet afdwingen.
Hoe denken jullie hierover? Stel ik me aan?
Maar de afgelopen jaren ben ik tot de conclusie gekomen dat mijn moeder amper interesse in me toont. En dat doet me best pijn.
Ze nodigt mij en mijn zussen wel uit om te komen eten en zo. En als we daar dan zijn ontbreekt het werkelijk aan niets. Ze doet dan echt haar best en pakt uit met allerlei lekker eten. Maar in de tussentijd is er amper contact of interesse.
Om maar wat voorbeelden te noemen: ze belt me nooit, vraagt niet hoe mijn vakantie is geweest of hoe het op mijn werk gaat. Vorig jaar toen ik corona had wenste Ze me via de app beterschap en meer niet. Ze zal daarna niet meer vragen hoe het gaat, of ik al uit quarantaine ben, of mijn vriend besmet is, niks. Als ik haar dan bel neemt ze niet op of belt ze niet meer terug.
Vorig jaar heb ik een holteronderzoek gehad vanwege hartklachten (Zit in de familie) dat weet ze, maar niet de vraag: wat is daar uit gekomen? Hoe gaat het nu? Weer helemaal niks.
Nu heb ik deels wel geaccepteerd dat ze is zoals ze is. Maar merk dat het soms toch lastig is. Afgelopen maand heb ik haar twee keer gebeld. Als ik haar bel is het wel gezellig. Ook al moet het vanuit mij komen, so be it... maar ze nam beide keren niet op en ik word ook niet teruggebeld.
Mijn vriend verbaast zich soms. Zijn moeder belt hem iedere week.
Ik begrijp dat heel intensief contact er niet in zit. Maar enige interesse lijkt me wel fijn. Je zou toch denken dat dat als ouder zijnde vanzelfsprekend is? Waarom begin je anders aan kinderen.
Mijn moeder heeft best veel meegemaakt. En ergens kan ik het ook wel verklaren. Maar ik voel me soms gewoon onbelangrijk en niet gezien. Dit was altijd al wel zo, maar lijkt de laatste jaren nog erger geworden. Eerst spraken we nog wel eens af samen. Maar ook dat gebeurt niet meer. Ik heb ook geen zin om daar nog initiatief toe nemen eigenlijk. Zij doet dat ook niet. En de laatste keer dat we hadden afgesproken zei ze af in de ochtend. Ze was het vergeten en had inmiddels een afspraak om op de kleinkinderen te passen. (Zat ik dan met mijn koelkast vol eten)
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hier mee aan moet. Zussen lopen wel tegen hetzelfde aan.
Vriend vindt dat ik het met haar moet bespreken. Maar ik heb geen zin om als dochter zijnde te moeten aandringen op wat meer contact en interesse. Als het er niet is kan ik het ook niet afdwingen.
Hoe denken jullie hierover? Stel ik me aan?
donderdag 19 mei 2022 om 15:10
Maar als het niet lukt als moeder om je te herpakken en je draagt die verantwoordelijkheid niet, kan je dan verwachten dat je dochter loyaal aan je blijft, ten koste van zichzelf en haar emotionele leven?
Ik heb altijd mijn begrip enorm opgerekt en mijn moeder altijd ontzien als mensen zeiden dat het niet goed was wat ze deed. Juist om met haar die lievelingsfilm te kijken en kopjes koffie te drinken. Maar zij wil nooit mijn lievelingsfilm zien, ze weet niet eens welke dat is. Toen ik klein was niet en nu ook nog niet.
Ik wil er wel weer ooit voor haar zijn, ik wil haar niet haar dochter ontnemen. Maar ik heb gemerkt dat ik eerst afstand moest nemen om mijn eigen leven op de rit te krijgen, en te rouwen om de moeder die ik niet had. Als ik haar mijn verdriet laat zien weet ik oprecht niet of zij wel door het stof zou gaan of dat ze de deur in mijn gezicht gooit.
Ik heb altijd mijn begrip enorm opgerekt en mijn moeder altijd ontzien als mensen zeiden dat het niet goed was wat ze deed. Juist om met haar die lievelingsfilm te kijken en kopjes koffie te drinken. Maar zij wil nooit mijn lievelingsfilm zien, ze weet niet eens welke dat is. Toen ik klein was niet en nu ook nog niet.
Ik wil er wel weer ooit voor haar zijn, ik wil haar niet haar dochter ontnemen. Maar ik heb gemerkt dat ik eerst afstand moest nemen om mijn eigen leven op de rit te krijgen, en te rouwen om de moeder die ik niet had. Als ik haar mijn verdriet laat zien weet ik oprecht niet of zij wel door het stof zou gaan of dat ze de deur in mijn gezicht gooit.
