Relaties
alle pijlers
moeder ziek, doet me weinig
woensdag 26 augustus 2020 om 13:09
Vanwege het onderwerp heb ik een andere nick aangemaakt. Wanneer je me herkent, en dat zal ongetwijfeld gebeuren, wees dan zo vriendelijk er niets van te zeggen.
Ik heb een problematische verhouding met mijn moeder. We gaan op het oog prima met elkaar om, maar ik vind haar niet leuk. Zij was een slechte ouder en mijn jeugd was onveilig en verdrietig door haar handelen. Omdat ze zich al een aantal jaren iets anders opstelt en wel een redelijk leuke oma is, heb ik niet alle banden verbroken, al is ons contact een stuk minder hecht en warm dan wat ik vaak van andere mensen hoor. Dat is verder niet zo spannend, ik kon als kind al niet op haar vertrouwen en ik doe dingen sowieso alleen.
Nu is ze ziek. Erg ziek. En misschien wordt ze helemaal niet beter. En ik vind er geen fuck van. En dat verwart me enorm. Ben ik een onmens? Moet ik nu echt in therapie om die hele weggestopte kutjeugd te verwerken? Ik wil dat helemaal niet. Ik zou het heel verdrietig vinden voor de kleinkinderen dat ze geen oma meer hebben en misschien ben ik ineens ook heel verdrietig als het zo is, maar vooralsnog lijkt het alsof ik het hele concept moeder al jaren geleden begraven heb, hoe dramatisch dat ook klinkt.
Wat ik zoek: herkenning of tips. Het kan niet gezond zijn zo neutraal ten opzichte van je ouder te staan, maar een band met haar proberen te hebben was ook niet gezond.
Ik heb een problematische verhouding met mijn moeder. We gaan op het oog prima met elkaar om, maar ik vind haar niet leuk. Zij was een slechte ouder en mijn jeugd was onveilig en verdrietig door haar handelen. Omdat ze zich al een aantal jaren iets anders opstelt en wel een redelijk leuke oma is, heb ik niet alle banden verbroken, al is ons contact een stuk minder hecht en warm dan wat ik vaak van andere mensen hoor. Dat is verder niet zo spannend, ik kon als kind al niet op haar vertrouwen en ik doe dingen sowieso alleen.
Nu is ze ziek. Erg ziek. En misschien wordt ze helemaal niet beter. En ik vind er geen fuck van. En dat verwart me enorm. Ben ik een onmens? Moet ik nu echt in therapie om die hele weggestopte kutjeugd te verwerken? Ik wil dat helemaal niet. Ik zou het heel verdrietig vinden voor de kleinkinderen dat ze geen oma meer hebben en misschien ben ik ineens ook heel verdrietig als het zo is, maar vooralsnog lijkt het alsof ik het hele concept moeder al jaren geleden begraven heb, hoe dramatisch dat ook klinkt.
Wat ik zoek: herkenning of tips. Het kan niet gezond zijn zo neutraal ten opzichte van je ouder te staan, maar een band met haar proberen te hebben was ook niet gezond.
woensdag 26 augustus 2020 om 13:25
slabestek schreef: ↑26-08-2020 13:09Ik zou het heel verdrietig vinden voor de kleinkinderen dat ze geen oma meer hebben en misschien ben ik ineens ook heel verdrietig als het zo is, maar vooralsnog lijkt het alsof ik het hele concept moeder al jaren geleden begraven heb, hoe dramatisch dat ook klinkt.
Dat klinkt niet dramatisch, het klinkt heel gezond in jouw geval. En dan is het dus niet vreemd hoe je nu reageert.
woensdag 26 augustus 2020 om 13:25
woensdag 26 augustus 2020 om 13:27
Je hebt het verdriet om je moeder al gehad, dat zeg je zelf al mooi. Daar loopt/liep ook een mooi topic over, trouwens, dat heet 'rouwen om je levende ouders', of zoiets. Misschien lezen voor wat herkenning?
Ik vind het niet gek dat je nu niet verdrietig bent omdat ze ziek is. Heb je wel ooit je jeugd verwerkt met hulp van een professional? Want dat zal wel belangrijk zijn, denk ik. Maar niet het feit dat je nu niks erbij voelt, dat lijkt me best logisch in jouw geval.
Ik vind het niet gek dat je nu niet verdrietig bent omdat ze ziek is. Heb je wel ooit je jeugd verwerkt met hulp van een professional? Want dat zal wel belangrijk zijn, denk ik. Maar niet het feit dat je nu niks erbij voelt, dat lijkt me best logisch in jouw geval.
Als je twee keer turbo zegt, vlieg ik in brand!
woensdag 26 augustus 2020 om 13:32
Gevoel kun je niet dwingen. Ik zou ook niet weten waarom het slecht is. Je hebt blijkbaar een plaatje in je hoofd welk gevoel je zou moeten hebben, en dat plaatje klopt niet.
Nou kun je proberen iets aan de werkelijkheid te doen om het plaatje kloppend te maken, of je laat het plaatje los en accepteert dat dit het is.
Je bent een onmens door gedrag, niet door gevoel.
Ik lees dat je eigenlijk heel ruimhartig naar haar bent door haar een rol als oma te gunnen terwijl jullie band niet goed is. Dan ben je dus alvast geen onmens.
Nou kun je proberen iets aan de werkelijkheid te doen om het plaatje kloppend te maken, of je laat het plaatje los en accepteert dat dit het is.
Je bent een onmens door gedrag, niet door gevoel.
Ik lees dat je eigenlijk heel ruimhartig naar haar bent door haar een rol als oma te gunnen terwijl jullie band niet goed is. Dan ben je dus alvast geen onmens.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 26 augustus 2020 om 13:36
Je bent sowieso geen onmens. En of therapie nodig is, is aan jou. Het is niet altijd nodig, want soms heb je het zelf al verwerkt of in ieder geval mee om leren gaan. Waarom dan nog wroeten in het verleden?
Ik gok dat je je nu 'slecht' voelt omdat het je moeder is en men toch vaak vindt dat je je rot moet voelen, want het is nu eenmaal jouw moeder. Maar hoe minder hecht een band, hoe minder het ongeluk van een ander je raakt. Dat is geen keuze, maar gewoon zoals het is. Dat maakt jou geen slecht mens.
Ik gok dat je je nu 'slecht' voelt omdat het je moeder is en men toch vaak vindt dat je je rot moet voelen, want het is nu eenmaal jouw moeder. Maar hoe minder hecht een band, hoe minder het ongeluk van een ander je raakt. Dat is geen keuze, maar gewoon zoals het is. Dat maakt jou geen slecht mens.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 26 augustus 2020 om 13:41
Nee, nooit gedaan. Durf ik ook niet. Ik ben bang dat ik in een soort huilebalk verander dan. Hard zijn en doorgaan heeft me echt door vervelende tijden gesleept en ik ben bang dat als ik echt ga praten, ik instort.Tovergieter schreef: ↑26-08-2020 13:27Je hebt het verdriet om je moeder al gehad, dat zeg je zelf al mooi. Daar loopt/liep ook een mooi topic over, trouwens, dat heet 'rouwen om je levende ouders', of zoiets. Misschien lezen voor wat herkenning?
Ik vind het niet gek dat je nu niet verdrietig bent omdat ze ziek is. Heb je wel ooit je jeugd verwerkt met hulp van een professional? Want dat zal wel belangrijk zijn, denk ik. Maar niet het feit dat je nu niks erbij voelt, dat lijkt me best logisch in jouw geval.
Ik zal het topic opzoeken.
woensdag 26 augustus 2020 om 13:43
Ik vind het best interessant te bedenken hoe iemand uit deze post haalt dat het mijn schuld is. Ik denk niet dat ik me er gekwetst door moet voelen.
woensdag 26 augustus 2020 om 13:45
Je kan er ook voor kiezen om bepaalde gedachtes voor je te houden, zeker als je door het ventileren daarvan een enorme lul lijkt te zijn.
woensdag 26 augustus 2020 om 13:47
woensdag 26 augustus 2020 om 13:48
Misschien iemand die problemen heeft met anderen en weigert het eigen aandeel erin te zien, maar wel weet dat er een eigen aandeel is en het vervolgens op jou projecteert?
Pfftt... het is gewoon een rare opmerking, hopelijk trek je je het niet aan.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 26 augustus 2020 om 13:49
Klopt. De meeste mensen denken dat je toch wel rot voelt, of dat alsnog gaat doen na bepaalde tijd. Want het is je moeder. (Ik was vooral aan het onderzoeken 'hoor ik nu iets te voelen?')
Ik had ook al eerder emotioneel afscheid genomen van het idee 'moeder', dus ik voelde er niks bij en hoe zeker mensen ook wisten dat ik nog een klap zou krijgen, ik heb die niet gehad.
woensdag 26 augustus 2020 om 13:51
Echt irritant dat soort sociale druk/verplichtingen.Quincy2 schreef: ↑26-08-2020 13:49Klopt. De meeste mensen denken dat je toch wel rot voelt, of dat alsnog gaat doen na bepaalde tijd. Want het is je moeder. (Ik was vooral aan het onderzoeken 'hoor ik nu iets te voelen?')
Ik had ook al eerder emotioneel afscheid genomen van het idee 'moeder', dus ik voelde er niks bij en hoe zeker mensen ook wisten dat ik nog een klap zou krijgen, ik heb die niet gehad.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 26 augustus 2020 om 14:00
Ik herken veel van je verhaal. Ook een problematische jeugd gehad, met een verslaafde moeder met Borderlinetrekjes (nooit gediagnosticeerd want met haar was natuurlijk niets aan de hand). Ik heb regelmatig voor mijn eigen bestwil het contact verbroken, maar ben telkens weer toch gezwicht voor haar enorme behoefte aan aandacht en in haar laatste jaren veel gemantelzorgd omdat iedereen zei: 'Kind, het is tóch je moeder'.
Het klinkt dramatisch, maar de dag dat zij overleed was de mooiste dag van mijn leven. De enorme last die van mijn schouders viel, het totale gevoel van vrijheid, nooit meer te worden lastiggevallen met dwingende telefoontjes ......
Sterkte met alles en vooral: laat je door niets of niemand een schuldgevoel aanpraten!
Het klinkt dramatisch, maar de dag dat zij overleed was de mooiste dag van mijn leven. De enorme last die van mijn schouders viel, het totale gevoel van vrijheid, nooit meer te worden lastiggevallen met dwingende telefoontjes ......
Sterkte met alles en vooral: laat je door niets of niemand een schuldgevoel aanpraten!
woensdag 26 augustus 2020 om 14:01
ditHet-groepje schreef: ↑26-08-2020 13:18Mijn ervaring is dat als je zoiets hebt meegemaakt je moet genieten van het ontbreken van negatieve emoties.
Die komen toch wel weer. Niet gaan lopen graven. Je overlevingsmechanisme is aan het werk en dat is niet voor niks.
woensdag 26 augustus 2020 om 14:06
Nee, zou ik ook niet doen.
Verder: beetje herkenbaar maar dan anders: het zou goed kunnen dat het inderdaad je overlevingsmechanisme is dat nu spreekt. De tijd zal leren hoe dit zich ontwikkelt. Voor nu: je voelt wat je voelt. En wat er niet is, is er niet. Het heeft geen nut om je daar nu schuldig over te voelen. Ook voor jou is dit een soort van ‘overleven’.
Reik niet naar de hemel - maar haal hem naar je toe, Karin Bloemen.
