Relaties
alle pijlers
moeder ziek, doet me weinig
woensdag 26 augustus 2020 om 13:09
Vanwege het onderwerp heb ik een andere nick aangemaakt. Wanneer je me herkent, en dat zal ongetwijfeld gebeuren, wees dan zo vriendelijk er niets van te zeggen.
Ik heb een problematische verhouding met mijn moeder. We gaan op het oog prima met elkaar om, maar ik vind haar niet leuk. Zij was een slechte ouder en mijn jeugd was onveilig en verdrietig door haar handelen. Omdat ze zich al een aantal jaren iets anders opstelt en wel een redelijk leuke oma is, heb ik niet alle banden verbroken, al is ons contact een stuk minder hecht en warm dan wat ik vaak van andere mensen hoor. Dat is verder niet zo spannend, ik kon als kind al niet op haar vertrouwen en ik doe dingen sowieso alleen.
Nu is ze ziek. Erg ziek. En misschien wordt ze helemaal niet beter. En ik vind er geen fuck van. En dat verwart me enorm. Ben ik een onmens? Moet ik nu echt in therapie om die hele weggestopte kutjeugd te verwerken? Ik wil dat helemaal niet. Ik zou het heel verdrietig vinden voor de kleinkinderen dat ze geen oma meer hebben en misschien ben ik ineens ook heel verdrietig als het zo is, maar vooralsnog lijkt het alsof ik het hele concept moeder al jaren geleden begraven heb, hoe dramatisch dat ook klinkt.
Wat ik zoek: herkenning of tips. Het kan niet gezond zijn zo neutraal ten opzichte van je ouder te staan, maar een band met haar proberen te hebben was ook niet gezond.
Ik heb een problematische verhouding met mijn moeder. We gaan op het oog prima met elkaar om, maar ik vind haar niet leuk. Zij was een slechte ouder en mijn jeugd was onveilig en verdrietig door haar handelen. Omdat ze zich al een aantal jaren iets anders opstelt en wel een redelijk leuke oma is, heb ik niet alle banden verbroken, al is ons contact een stuk minder hecht en warm dan wat ik vaak van andere mensen hoor. Dat is verder niet zo spannend, ik kon als kind al niet op haar vertrouwen en ik doe dingen sowieso alleen.
Nu is ze ziek. Erg ziek. En misschien wordt ze helemaal niet beter. En ik vind er geen fuck van. En dat verwart me enorm. Ben ik een onmens? Moet ik nu echt in therapie om die hele weggestopte kutjeugd te verwerken? Ik wil dat helemaal niet. Ik zou het heel verdrietig vinden voor de kleinkinderen dat ze geen oma meer hebben en misschien ben ik ineens ook heel verdrietig als het zo is, maar vooralsnog lijkt het alsof ik het hele concept moeder al jaren geleden begraven heb, hoe dramatisch dat ook klinkt.
Wat ik zoek: herkenning of tips. Het kan niet gezond zijn zo neutraal ten opzichte van je ouder te staan, maar een band met haar proberen te hebben was ook niet gezond.
woensdag 26 augustus 2020 om 14:10
Je hoeft je niet slecht of schuldig te voelen over je gevoel. En ik zou ook niet om deze reden (ziekte) in therapie gaan. Dat kan altijd nog als je daar zelf behoefte aan hebt.
Mss kun je zelfs 'blij' zijn dat het verlies straks niet zo heftig gaat zijn, waarschijnlijk.
Blij tussen haakjes, want leuk is het nog steeds niet natuurlijk en jij hebt zo te horen je verdriet om je moeder al gehad.
Mss kun je zelfs 'blij' zijn dat het verlies straks niet zo heftig gaat zijn, waarschijnlijk.
Blij tussen haakjes, want leuk is het nog steeds niet natuurlijk en jij hebt zo te horen je verdriet om je moeder al gehad.
woensdag 26 augustus 2020 om 14:12
Er zal het nodige gebeurt zijn in je jeugd .
Ik hoor zo vaak dat sommige vrouwen beter geen kinderen hadden kunnen krijgen . En misschien is je moeder er een van.er zijn vrouwen die te egoïstisch zijn om n goeie moeder te zijn .
Spreek gelukkig niet uit ervaring .kan je ook nergens raad in geven . Maar je zal er n reden voor hebben .
Wens je veel kracht en wijsheid .
Ik hoor zo vaak dat sommige vrouwen beter geen kinderen hadden kunnen krijgen . En misschien is je moeder er een van.er zijn vrouwen die te egoïstisch zijn om n goeie moeder te zijn .
Spreek gelukkig niet uit ervaring .kan je ook nergens raad in geven . Maar je zal er n reden voor hebben .
Wens je veel kracht en wijsheid .
chrisjoh wijzigde dit bericht op 26-08-2020 14:12
0.27% gewijzigd
Am ende wird alles gut.und wen es nicht gut ist .ist es nicht das ende .
woensdag 26 augustus 2020 om 14:12
woensdag 26 augustus 2020 om 14:15
Ik lees bijna mijzelf in de OP. Ik heb ook een rotjeugd gehad, mede door de 10 jarige depressie van mijn moeder. Ze heeft nu kanker, is sinds kort vastgesteld. In haar lever. Ongeneeslijk. Ik weet niet wat ik ervan moet voelen. Sinds ze ziek is, lijkt ze zich beter te gedragen, maar daarvoor was het een onmens.
Ik ben wel in therapie geweest en dat heeft veel geholpen. Niet om mijn moeder te vergeven, maar om mijzelf meer neer te zetten. Ik kan nu grenzen stellen. Ik kan mijn moeder nu zeggen dat ze te ver gaat. Dit heeft wel wat geholpen, doordat ik meer op mijn strepen ben gaan staan zijn gedragingen die ze al jaren deed (zoals ellendig lang doorzeuren over mijn gewicht) wel minder geworden.
Daarnaast heeft therapie mij geleerd om mijn emoties te herkennen en toe te laten staan. Ik heb vele sessies flink zitten huilen, maar het was uiteindelijk heel fijn om het er ook eens uit te kunnen gooien, omdat dat nooit mocht van mezelf. Nu huil ik als ik het nodig heb. Ik stop het niet meer weg in mijn 'beerput' (Zoals mijn therapeute dat zo mooi omschreef).
Ik ben wel in therapie geweest en dat heeft veel geholpen. Niet om mijn moeder te vergeven, maar om mijzelf meer neer te zetten. Ik kan nu grenzen stellen. Ik kan mijn moeder nu zeggen dat ze te ver gaat. Dit heeft wel wat geholpen, doordat ik meer op mijn strepen ben gaan staan zijn gedragingen die ze al jaren deed (zoals ellendig lang doorzeuren over mijn gewicht) wel minder geworden.
Daarnaast heeft therapie mij geleerd om mijn emoties te herkennen en toe te laten staan. Ik heb vele sessies flink zitten huilen, maar het was uiteindelijk heel fijn om het er ook eens uit te kunnen gooien, omdat dat nooit mocht van mezelf. Nu huil ik als ik het nodig heb. Ik stop het niet meer weg in mijn 'beerput' (Zoals mijn therapeute dat zo mooi omschreef).
woensdag 26 augustus 2020 om 14:17
Ik herken het denk ik wel.
Vorig jaar is mijn moeder na een kort ziekbed overleden. Mijn band met haar was prima, niet meer of minder dan dat. Heb altijd een beetje afstand gehouden om mezelf tegen teveel teleurstellingen te beschermen.
Haar kleinkinderen waren alles voor haar en ze was dan wel een lieve oma gelukkig. Voor hen heeft ze bepaalde dingen wel af kunnen leren gelukkig en ik ben blij dat mijn kinderen haar als een warme oma mogen herinneren.
Voor mezelf is het nu nog altijd heel dubbel. Ik moet toegeven dat ik haar meer mis dan dat ik van tevoren had gedacht dat ik zou doen, maar ik weet niet zo goed of ik nou mijn moeder zoveel mis of de oma van mijn kinderen en misschien is het wel allebei. Tegelijkertijd heb ik altijd al wel gedacht dat ze niet heel oud zou worden en durf ik best te zeggen dat haar overlijden een hoop ellende heeft voorkomen (ze was alcoholist en zat blijkbaar ook wel eens beschonken achter het stuur) Dat klinkt heftiger dan dat het is misschien maar zo voelt het wel.
Ik denk dat ik de conclusie heb getrokken dat het goed is zo. Voor ons maar ook zeker voor haar. En dat is niet iets wat ik zomaar kan delen met de buitenwereld lijkt het wel. Je moet dan toch uitleggen waarom ofzo en daar heb ik dan weer niet zoveel behoefte aan. Ik heb al die jaren zomaar weinig over de problemen van/met mijn moeder gepraat en nu durf ik ook niet echt of zoiets.
Je staat zeker niet alleen in je gevoel en raar ben je zeker niet.
Ik wens je het beste voor de komende periode
Vorig jaar is mijn moeder na een kort ziekbed overleden. Mijn band met haar was prima, niet meer of minder dan dat. Heb altijd een beetje afstand gehouden om mezelf tegen teveel teleurstellingen te beschermen.
Haar kleinkinderen waren alles voor haar en ze was dan wel een lieve oma gelukkig. Voor hen heeft ze bepaalde dingen wel af kunnen leren gelukkig en ik ben blij dat mijn kinderen haar als een warme oma mogen herinneren.
Voor mezelf is het nu nog altijd heel dubbel. Ik moet toegeven dat ik haar meer mis dan dat ik van tevoren had gedacht dat ik zou doen, maar ik weet niet zo goed of ik nou mijn moeder zoveel mis of de oma van mijn kinderen en misschien is het wel allebei. Tegelijkertijd heb ik altijd al wel gedacht dat ze niet heel oud zou worden en durf ik best te zeggen dat haar overlijden een hoop ellende heeft voorkomen (ze was alcoholist en zat blijkbaar ook wel eens beschonken achter het stuur) Dat klinkt heftiger dan dat het is misschien maar zo voelt het wel.
Ik denk dat ik de conclusie heb getrokken dat het goed is zo. Voor ons maar ook zeker voor haar. En dat is niet iets wat ik zomaar kan delen met de buitenwereld lijkt het wel. Je moet dan toch uitleggen waarom ofzo en daar heb ik dan weer niet zoveel behoefte aan. Ik heb al die jaren zomaar weinig over de problemen van/met mijn moeder gepraat en nu durf ik ook niet echt of zoiets.
Je staat zeker niet alleen in je gevoel en raar ben je zeker niet.
Ik wens je het beste voor de komende periode
woensdag 26 augustus 2020 om 14:18
Nee hoor, je bent geen onmens. Eerlijk gezegd vind ik het altijd juist lastiger te plaatsen als ik lees dat volwassenen helemaal van het padje zijn als hun ouder is overleden. Terwijl dat waarschijnlijk normaler is dan zo weinig tot niks voelen.
Ik ben mijn moeder al sinds mijn adolescentie verloren en ik heb haar nooit gemist en er nooit verdriet om gehad, ook niet toen ik later zelf kinderen kreeg. Eerlijk? Ik vond het een opluchting. En ik heb mezelf er ook nooit om veroordeeld, want ik weet dat ik geen slecht mens ben. Ik weet dat ik heel liefdevol ben en zorgzaam kan zijn. En ja, idd ook hard en een vechter. Maar dat maakt een bepaald opgroeien blijkbaar bij je los.
Of jij daar last van hebt weet ik niet. Als je last hebt van jezelf zou je kunnen overwegen om dingen te gaan verwerken. Ik heb dat overigens wel gedaan, niet met het overlijden als aanleiding. Maar omdat op een bepaalde manier opgroeien wel invloed heeft.
Probeer jezelf niet te veroordelen. Aan je gedrag is het niet te merken, dus je moeder heeft er geen last van (de last zit in jezelf) en je kinderen heb je een oma gegund. Nu zou je ook liever naar jezelf mogen zijn en bedenken hoe hard je al jaren werkt om ondanks je slechte band toch te voorzien in een oma rol. En ja, opluchting na overlijden maakt je geen slecht mens. Het zegt hooguit dat je een zware last van je kunt afwerpen. En voor verdriet moet je een band hebben. Die had/heb je niet, dus dan is het toch niet gek? Je overleeft al jaren. Je staat in overlevingsstand wat anderen ook al zeggen.
Ik ben mijn moeder al sinds mijn adolescentie verloren en ik heb haar nooit gemist en er nooit verdriet om gehad, ook niet toen ik later zelf kinderen kreeg. Eerlijk? Ik vond het een opluchting. En ik heb mezelf er ook nooit om veroordeeld, want ik weet dat ik geen slecht mens ben. Ik weet dat ik heel liefdevol ben en zorgzaam kan zijn. En ja, idd ook hard en een vechter. Maar dat maakt een bepaald opgroeien blijkbaar bij je los.
Of jij daar last van hebt weet ik niet. Als je last hebt van jezelf zou je kunnen overwegen om dingen te gaan verwerken. Ik heb dat overigens wel gedaan, niet met het overlijden als aanleiding. Maar omdat op een bepaalde manier opgroeien wel invloed heeft.
Probeer jezelf niet te veroordelen. Aan je gedrag is het niet te merken, dus je moeder heeft er geen last van (de last zit in jezelf) en je kinderen heb je een oma gegund. Nu zou je ook liever naar jezelf mogen zijn en bedenken hoe hard je al jaren werkt om ondanks je slechte band toch te voorzien in een oma rol. En ja, opluchting na overlijden maakt je geen slecht mens. Het zegt hooguit dat je een zware last van je kunt afwerpen. En voor verdriet moet je een band hebben. Die had/heb je niet, dus dan is het toch niet gek? Je overleeft al jaren. Je staat in overlevingsstand wat anderen ook al zeggen.
woensdag 26 augustus 2020 om 14:26
Je zegt dat je herkenning ofzo zoekt.. op een bepaalde wijze ja.
Maar wat ik je wil laten weten het is ok. Niks met je aan de hand en jij mag je zo gewoon voelen. Je hoeft niets anders te doen.
Sterkte in dit proces. Laat je niets aanpraten ook wanneer het over is je mag rouwen en verdriet hebben en je daarnaast opgelucht voelen.
Maar wat ik je wil laten weten het is ok. Niks met je aan de hand en jij mag je zo gewoon voelen. Je hoeft niets anders te doen.
Sterkte in dit proces. Laat je niets aanpraten ook wanneer het over is je mag rouwen en verdriet hebben en je daarnaast opgelucht voelen.
♡
woensdag 26 augustus 2020 om 14:42
Heel logisch, hoor. Door haar gedrag heb je van binnen afstand moeten nemen. Als dat maar lang genoeg duurt, 'sterft' het gevoel voor iemand.
Mijn ouders leven nog en ik zie ze af en toe, maar dat doe ik voor hen. Ik denk dat ik opgelucht zal zijn als ze er niet meer zijn, en dat het mij verder niet zal raken. Het afscheid heeft al lang geleden plaats gevonden, toen ik besefte dat zij geen ouders voor me waren, en ik er zelf voor stond.
Je mag trots op jezelf zijn dat je haar en jouw kinderen aan elkaar gegund hebt, terwijl jijzelf niet kreeg wat je nodig had. Je bent dus minstens een heel oké mens en je mag voelen wat je voelt en daar hoef je niks aan te veranderen.
Mijn ouders leven nog en ik zie ze af en toe, maar dat doe ik voor hen. Ik denk dat ik opgelucht zal zijn als ze er niet meer zijn, en dat het mij verder niet zal raken. Het afscheid heeft al lang geleden plaats gevonden, toen ik besefte dat zij geen ouders voor me waren, en ik er zelf voor stond.
Je mag trots op jezelf zijn dat je haar en jouw kinderen aan elkaar gegund hebt, terwijl jijzelf niet kreeg wat je nodig had. Je bent dus minstens een heel oké mens en je mag voelen wat je voelt en daar hoef je niks aan te veranderen.
woensdag 26 augustus 2020 om 14:52
Ik heb mijn vader pas na 5 jaar gezien toen hij ernstig ziek werd. Ik wilde mijn zus hier niet alleen voor laten opdraaien. Ik had hem helemaal niet gemist in die tijd, ik kon ook niets missen want er was nul aandacht voor mij of mijn gezin. Hij is 9 maanden later overleden, ook dat deed mij niets. Ik vond het wel erg dat ik zonder verdriet op zijn begrafenis stond, dan moet je als vader toch wel iets verkeerd gedaan hebben.
Mijn vader was tot mijn puberteit ongeveer een prima vader, niet heel betrokken maar dat was in die tijd ook vrij gewoon. Jij hebt je hele jeugd al een moeder gehad die er niet voor je was. Ik vind dat heel erg voor jou, je hebt toen veel gemist. Het is helemaal niet raar dat je geen verdriet hebt nu je moeder ziek is, je hebt waarschijnlijk al heel lang geleden afscheid van haar genomen ondanks dat je haar nog zag.
Weest niet te streng voor jezelf, je moeder heeft heel wat laten liggen t.o.v jou. Je probeert nu sterk te zijn en hard te zijn zodat je jeugd je zo min mogelijk verdriet doet. Het komt er ooit een keer uit, ik denk dat het voor jou fijn zou zijn om je juiste flink te laten gaan en te praten over wat je allemaal gemist hebt in je jeugd. Misschien kan je EMDR krijgen. Ik hoor hier altijd zoveel goede dingen over EMDR.
Mijn vader was tot mijn puberteit ongeveer een prima vader, niet heel betrokken maar dat was in die tijd ook vrij gewoon. Jij hebt je hele jeugd al een moeder gehad die er niet voor je was. Ik vind dat heel erg voor jou, je hebt toen veel gemist. Het is helemaal niet raar dat je geen verdriet hebt nu je moeder ziek is, je hebt waarschijnlijk al heel lang geleden afscheid van haar genomen ondanks dat je haar nog zag.
Weest niet te streng voor jezelf, je moeder heeft heel wat laten liggen t.o.v jou. Je probeert nu sterk te zijn en hard te zijn zodat je jeugd je zo min mogelijk verdriet doet. Het komt er ooit een keer uit, ik denk dat het voor jou fijn zou zijn om je juiste flink te laten gaan en te praten over wat je allemaal gemist hebt in je jeugd. Misschien kan je EMDR krijgen. Ik hoor hier altijd zoveel goede dingen over EMDR.
woensdag 26 augustus 2020 om 14:55
Hier precies hetzelfde. Ik heb die klap ook nooit gehad, ook nooit een traan om gelaten toen ze overleed!Quincy2 schreef: ↑26-08-2020 13:49Klopt. De meeste mensen denken dat je toch wel rot voelt, of dat alsnog gaat doen na bepaalde tijd. Want het is je moeder. (Ik was vooral aan het onderzoeken 'hoor ik nu iets te voelen?')
Ik had ook al eerder emotioneel afscheid genomen van het idee 'moeder', dus ik voelde er niks bij en hoe zeker mensen ook wisten dat ik nog een klap zou krijgen, ik heb die niet gehad.
'I don't need an inspirational quote. I Just need coffee.
woensdag 26 augustus 2020 om 14:56
Ik herken het gevoel, ik had dat als kind, en niet omdat mijn ouder ziek was maar omdat ik dacht "als ze dood zou gaan, zou ik dat helemaal niet zo erg vinden". Ik zag er wel de voordelen van in: iedereen op school zou medelijden met me hebben en ik zou er zelf geen last van hebben. Ik heb geleerd dat gedachten en gevoelens op zich nooit fout zijn. Ze zijn er. Punt. En dat je deze gevoelens hebt, daar is een goede reden voor. Je hoeft je er niet schuldig over te voelen of te denken dat je dit niet mag denken. Je mag alles denken. Je mag zelfs hopen dat ze er binnenkort niet meer is en dat jij dan meer vrede met haar kan hebben. Of wat dan ook. Maar het is van belang dat je je gevoelens toelaat en jezelf er niet voor straft.
En ik zou gewoon in therapie gaan. Dan ben je maar een poosje een huilebalk. Daarna word je weer die sterke vrouw die je bent. Grote kans dat je nóg sterker wordt zelfs.
En ik zou gewoon in therapie gaan. Dan ben je maar een poosje een huilebalk. Daarna word je weer die sterke vrouw die je bent. Grote kans dat je nóg sterker wordt zelfs.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
woensdag 26 augustus 2020 om 14:56
Je wordt bij geboorte in een gezin gegooid en niemand controleert of dat ook daadwerkelijk gebeurt bij mensen die je aardig vindt. Jouw moeder en jij vinden elkaar niet zo aardig schijnbaar, dat kan. Jammer maar het kan.
Dat je niks voelt bij haar ziek zijn snap ik wel. Misschien komt dat nog, misschien ook wel niet. Misschien ben je kapot bij haar dood, misschien ook wel niet.
Ik zou niet gaan graven naar iets dat er gewoonweg niet is. Waarom ooit? Een probleem is pas een probleem... tja, als het een probleem is.
Dat je niks voelt bij haar ziek zijn snap ik wel. Misschien komt dat nog, misschien ook wel niet. Misschien ben je kapot bij haar dood, misschien ook wel niet.
Ik zou niet gaan graven naar iets dat er gewoonweg niet is. Waarom ooit? Een probleem is pas een probleem... tja, als het een probleem is.
.
woensdag 26 augustus 2020 om 14:57
Wat je zaait kun je oogsten. Nouja, soms mislukt de oogst wel eens, maar over het algemeen klopt het wel.
Jouw moeder heeft geen liefde gezaaid, dus kan ze nu jouw liefde ook niet oogsten.
Als je zelf niet zeker bent van je gevoelens, kun je wel overwegen om haar te vergeven, per brief bijvoorbeeld, en die hoef je niet eens te versturen. Probeer het wel af te sluiten.
Voor mij persoonlijk is het niet herkenbaar, maar voor mijn moeder en haar zussen echt wel. Opa is aan zijn laatste weken/maanden bezig en hij is altijd van de schone schijn geweest; groot huis, dure meubels, dure auto's, grootse bruiloften en grootse begrafenissen, het halve dorp aanwezig en kinderen en kleinkinderen op sjiek. Intussen werden de kinderen, toen ze klein waren, met de riem opgevoed en oma kreeg er ook regelmatig van langs. Reken maar dat, als opa sterft, die grootse begrafenis die hij zich wenst, niet gaat plaatsvinden. Kist, grond, klaar.
Meisjes van het bejaardentehuis/verzorginstehuis snappen daar helemaal niks van, zo'n lieve oude man, zo'n grote familie, en bijna niemand kijkt naar hem om. Maar ik ken de verhalen van mijn moeder, maar ook van verschillende tantes. Mijn moeder en haar oudste zus komen er helemaal niet meer. Twee tantes regelen nog wel alles voor hem en ze komen er ook nog, maar hoe ouder opa wordt, hoe meer ze terug zien van zijn karakter zoals mijn moeder en oudste zus dat kennen. Opa is best op leeftijd en eerlijk gezegd kunnen ze niet wachten tot ie eindelijk opkrast.
Klinkt hard. Is ook hard. Maar als je je kinderen grootbrengt met dreigementen, slaag en verstikking kun je niet verwachten dat ze je met alle liefde omringen als je zelf hulpeloos bent.
Ze zijn met veel. Dat zijn dus heel veel onmensen??
Jouw moeder heeft geen liefde gezaaid, dus kan ze nu jouw liefde ook niet oogsten.
Als je zelf niet zeker bent van je gevoelens, kun je wel overwegen om haar te vergeven, per brief bijvoorbeeld, en die hoef je niet eens te versturen. Probeer het wel af te sluiten.
Voor mij persoonlijk is het niet herkenbaar, maar voor mijn moeder en haar zussen echt wel. Opa is aan zijn laatste weken/maanden bezig en hij is altijd van de schone schijn geweest; groot huis, dure meubels, dure auto's, grootse bruiloften en grootse begrafenissen, het halve dorp aanwezig en kinderen en kleinkinderen op sjiek. Intussen werden de kinderen, toen ze klein waren, met de riem opgevoed en oma kreeg er ook regelmatig van langs. Reken maar dat, als opa sterft, die grootse begrafenis die hij zich wenst, niet gaat plaatsvinden. Kist, grond, klaar.
Meisjes van het bejaardentehuis/verzorginstehuis snappen daar helemaal niks van, zo'n lieve oude man, zo'n grote familie, en bijna niemand kijkt naar hem om. Maar ik ken de verhalen van mijn moeder, maar ook van verschillende tantes. Mijn moeder en haar oudste zus komen er helemaal niet meer. Twee tantes regelen nog wel alles voor hem en ze komen er ook nog, maar hoe ouder opa wordt, hoe meer ze terug zien van zijn karakter zoals mijn moeder en oudste zus dat kennen. Opa is best op leeftijd en eerlijk gezegd kunnen ze niet wachten tot ie eindelijk opkrast.
Klinkt hard. Is ook hard. Maar als je je kinderen grootbrengt met dreigementen, slaag en verstikking kun je niet verwachten dat ze je met alle liefde omringen als je zelf hulpeloos bent.
Ze zijn met veel. Dat zijn dus heel veel onmensen??
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
woensdag 26 augustus 2020 om 14:57
Ik herken dit maar dan naar mijn vader.Bulbul schreef: ↑26-08-2020 14:56Ik herken het gevoel, ik had dat als kind, en niet omdat mijn ouder ziek was maar omdat ik dacht "als ze dood zou gaan, zou ik dat helemaal niet zo erg vinden". Ik zag er wel de voordelen van in: iedereen op school zou medelijden met me hebben en ik zou er zelf geen last van hebben.
Hij is dood, al 25 jaar en ik vind het wel dikke prima eigenlijk.
.
woensdag 26 augustus 2020 om 15:01
woensdag 26 augustus 2020 om 15:05
Trek je niks aan van die opmerking TO!
Mijn eigen moeder moest ongeveer 1,5 jaar geleden een best zware operatie ondergaan.
Ze was nadien hulpbehoevend en had veel pijn. Puur plichtmatig heb ik haar af en toe bezocht (om de kleinkinderen idd) Met grote tegenzin heb ik af en toe een vinger uitgestoken en als ze pijn aangaf raakte dat me totaal niet.
Ik voelde me toen haast een monster.. maar ik ga mezelf geen verwijten meer maken. Dat heb ik al genoeg gedaan.
Het is gevoel is er niet meer! Het is kapot, dood, over, weg...
woensdag 26 augustus 2020 om 15:06
Ik vind niet dat je iets moet voelen, wat er niet is, is er niet. Maar wat je hier boven schrijft vind ik wel zorgelijk. Hard zijn en doorgaan kan je niet eeuwig volhouden, dat haalt je in. En het doet iets met de relatie met jouw naasten, met jouw kind(eren) bijvoorbeeld. En dat kan ik dan weer uit ervaring vertellen.
woensdag 26 augustus 2020 om 15:08
Ik vind de opmerking van Antoon helemaal niet zo gek eigenlijk.
Als je ergens mee zit is het goed om naar binnen te kijken, wie weet voelt TO zich inderdaad wat rottig omdat ze diep van binnen vindt dat ze ergens "schuldig" is aan de moeder dochter band?
Ik had dit met mijn vader wel namelijk, een kinderziel is teer en geneigd negativiteit naar zich toe te trekken.
Als je ergens mee zit is het goed om naar binnen te kijken, wie weet voelt TO zich inderdaad wat rottig omdat ze diep van binnen vindt dat ze ergens "schuldig" is aan de moeder dochter band?
Ik had dit met mijn vader wel namelijk, een kinderziel is teer en geneigd negativiteit naar zich toe te trekken.
.
woensdag 26 augustus 2020 om 15:18
Er is niks uitgepraat. Dat kan niet. Het dichtst in de buurt van excuses was "ik ben er ook heel verdrietig over dat ik vroeger zo gedaan heb" Uiteindelijk ligt het altijd buiten haar. Ze zal geen inzicht krijgen.Kier schreef: ↑26-08-2020 15:01Doet het je niets omdat je niet van haar houdt?
Doet het je niets omdat je soort van vergelding zoekt, omdat ze naar is geweest in jouw jeugd?
Je moeder is je moeder, maar dat zegt niet dat je er om moet geven.....
Waarom heb je uberhaupt contact gehouden?
Zijn de zaken van vroeger ooit uitgepraat?
Ik heb contact gehouden met haar omdat ik opgegroeid ben met een verslaafde moeder met ernstige psychische problemen. Ik heb lang gedacht dat ik voor haar moest zorgen. Daarnaast kende ik geen andere ouderrelatie dan deze.
Het doet me dan ook wel zeer als vreemde mensen op dit forum zeggen dat ik naar mijn eigen aandeel moet kijken. Vanaf mijn jongste jeugd dronk ze zichzelf regelmatig bewusteloos, zodat ik mijn jongere zus moest helpen met wassen en aankleden. Dat kan mijn schuld niet geweest zijn.
En ik ben soms zo boos. Zo verschrikkelijk boos.
woensdag 26 augustus 2020 om 15:21
Heel mooi gezegd.Het-groepje schreef: ↑26-08-2020 13:18Mijn ervaring is dat als je zoiets hebt meegemaakt je moet genieten van het ontbreken van negatieve emoties.
Die komen toch wel weer. Niet gaan lopen graven. Je overlevingsmechanisme is aan het werk en dat is niet voor niks.
woensdag 26 augustus 2020 om 19:02
Verbaasd heb ik mijn vriendin aangekeken toen ze zei " Hoezo verdrietig dat je vader overleden is?" Bij haar kon ik zeggen dat het voor mij vooral een opluchting was. Altijd loyaal blijven aan een vader die er niet was, als kind kende ik alleen een boze vader. Eenmaal zorgbehoevend werd hij steeds veeleisender, maar o, zo een gezellige man voor het team op de dementie-afdeling. Zo fijn een vriendin die nuchter opmerkt "natuurlijk is het een opluchting". Kan geen therapie tegenaan 
Alles sal reg kom
