Relaties
alle pijlers
Moeilijk alleen kunnen zijn in een relatie
donderdag 4 oktober 2007 om 09:30
Sinds kort heb ik weer een hele lieve en leuke vriend na een nogal vervelend verlopen relatie. Ik heb 2 serieuze relaties voor hem gehad en met beide woonde ik zo'n beetje praktisch vanaf het begin samen. Met de één werd dat 3 jaar samenwonen en met de ander bijna een jaar. Ik merk aan mezelf dat ik het vanaf het begin in een relatie al fijn vind om de ander zo veel mogelijk te zien. Ik weet niet goed waar dit vandaan komt maar ik heb volgens mij ook nogal last van verlatingsangsten. Ik wil en probeer iemand altijd dan zo snel mogelijk aan me te binden. Niet echt gezond ik weet het, maar hoe doorbreek je zo'n patroon wat er gewoon ingesleten zit?
Mijn huidige vriend woont nog thuis en ik woon al op mezelf. We zien elkaar zo veel mogelijk maar ik merk aan mezelf dat ik weer de neiging heb om hem elke dag te willen zien. Ik studeer nog en heb ook 3 leuke vriendinnen waar ik veel mee doe. Het is dus niet zo dat ik verder helemaal niks te doen heb. Ik ben nu hevig verliefd en merk gewoon dat ik in die dingen veel minder zin heb dan normaal.
Nja ik moet toch een beetje tot de kern komen van dit verhaal. Ik heb er dus veel moeite mee om alleen te zijn en wil graag mijn vriend zo veel mogelijk om me heen hebben. Ik heb dit ook uitgesproken tegenover hem en hij heeft deze behoefte heel wat minder dan ik. Nu vind ik het moeilijk voor mezelf om hiermee om te gaan. Ik ga me in allerlei bochten wringen om hem toch te kunnen zien en daar heb ik dan later weer spijt van. Maar op het moment zelf klinkt het dan zo logisch als iets om dat zo op te lossen.
Wie herkent zich hierin en hoe ga jij met dit alles om?
Mijn huidige vriend woont nog thuis en ik woon al op mezelf. We zien elkaar zo veel mogelijk maar ik merk aan mezelf dat ik weer de neiging heb om hem elke dag te willen zien. Ik studeer nog en heb ook 3 leuke vriendinnen waar ik veel mee doe. Het is dus niet zo dat ik verder helemaal niks te doen heb. Ik ben nu hevig verliefd en merk gewoon dat ik in die dingen veel minder zin heb dan normaal.
Nja ik moet toch een beetje tot de kern komen van dit verhaal. Ik heb er dus veel moeite mee om alleen te zijn en wil graag mijn vriend zo veel mogelijk om me heen hebben. Ik heb dit ook uitgesproken tegenover hem en hij heeft deze behoefte heel wat minder dan ik. Nu vind ik het moeilijk voor mezelf om hiermee om te gaan. Ik ga me in allerlei bochten wringen om hem toch te kunnen zien en daar heb ik dan later weer spijt van. Maar op het moment zelf klinkt het dan zo logisch als iets om dat zo op te lossen.
Wie herkent zich hierin en hoe ga jij met dit alles om?
donderdag 4 oktober 2007 om 09:57
Zijn je vorige relaties mede hierop stukgelopen?
Ik zou het hel erg benauwd krijgen en dit gedrag als claimend ervaren. De eerste paar weken van hevige verliefdheid mss nog niet, maar daarna zou ik gek worden van iemand die aan me hangt. zeker als je op iemand gevallen bent die zelfstandig en sterk is en dan ineens omslaat, zal dat voor een probleem zorgen.
progeer af en toe toch afleiding te zoeken en geen contact te zoeken met je vriend. Hij houdt echt wel van je, ook als je m een dagje niet ziet. dan is ie je heus niet opeens vergeten. En ook voor jou is het toch leuk als e hem eens de kans geeft om initiatief van zijn kant te nemen. Koop een goed boek, en ga er lekker mee in bad liggen.
Ik zou het hel erg benauwd krijgen en dit gedrag als claimend ervaren. De eerste paar weken van hevige verliefdheid mss nog niet, maar daarna zou ik gek worden van iemand die aan me hangt. zeker als je op iemand gevallen bent die zelfstandig en sterk is en dan ineens omslaat, zal dat voor een probleem zorgen.
progeer af en toe toch afleiding te zoeken en geen contact te zoeken met je vriend. Hij houdt echt wel van je, ook als je m een dagje niet ziet. dan is ie je heus niet opeens vergeten. En ook voor jou is het toch leuk als e hem eens de kans geeft om initiatief van zijn kant te nemen. Koop een goed boek, en ga er lekker mee in bad liggen.
donderdag 4 oktober 2007 om 10:02
Ikzelf heb dit ook wel gehad inderdaad met mijn huidige relatie. We woonden praktisch vanaf het begin al samen, en op een gegeven moment ben je zo gewend om elkaar altijd te zien, dat het vreemd aanvoelt als de ander er niet is.
Wij zijn op een gegeven ogenblik apart gaan wonen, en toen kwam ik er na een poosje achter dat ik ook best wel geniet van het alleen zijn. Lekker vroeg naar bed met een goed boek, een echte meidenfilm kijken, lekker stappen met vriendinnen. Kortom, je moet als je een keer zonder elkaar bent niet denken aan wat je mist, maar aan wat je nu lekker kan doen. Inmiddels wonen wij weer samen, maar we hebben aangewend om af en toe lekker de tijd voor onszelf te nemen, omdat dat ook gewoon lekker is.
Wij zijn op een gegeven ogenblik apart gaan wonen, en toen kwam ik er na een poosje achter dat ik ook best wel geniet van het alleen zijn. Lekker vroeg naar bed met een goed boek, een echte meidenfilm kijken, lekker stappen met vriendinnen. Kortom, je moet als je een keer zonder elkaar bent niet denken aan wat je mist, maar aan wat je nu lekker kan doen. Inmiddels wonen wij weer samen, maar we hebben aangewend om af en toe lekker de tijd voor onszelf te nemen, omdat dat ook gewoon lekker is.
donderdag 4 oktober 2007 om 10:19
Wellicht is je verlatingsangst ontstaan in het verleden. Het hoeft helemaal niet veroorzaakt te zijn door iets ergs ofzo hoor.
Probeer je te realiseren dat je nu volwassen bent, heel goed voor jezelf kunt zorgen en dat alleen zijn geen reele bedreiging meer is. Jij bent verantwoordelijk voor jouw levensinvulling, hij niet.
Misschien kun je je afvragen wat je werkelijk nodig hebt om je goed te voelen: een gevoel van verbondenheid, bevestiging, of iets heel anders. Probeer samen met hem de dingen die jij nodig hebt dan eens op een andere manier in te vullen dan door voortdurend samen te zijn. Bijvoorbeeld doordat hij je iets vaker dan nu laat weten dat ie aan je denkt terwijl hij toch wat meer zijn eigen gang gaat. Of door misschien wel ringen uit te wisselen, ofzo, zodat je steeds herinnerd wordt aan het feit dat ie in zijn hart dichtbij je is terwijl je misschien zelf op dat moment met vriendinnen op stap bent.
Er zijn meerdere wegen die naar je hart leiden zeg maar.
Probeer je te realiseren dat je nu volwassen bent, heel goed voor jezelf kunt zorgen en dat alleen zijn geen reele bedreiging meer is. Jij bent verantwoordelijk voor jouw levensinvulling, hij niet.
Misschien kun je je afvragen wat je werkelijk nodig hebt om je goed te voelen: een gevoel van verbondenheid, bevestiging, of iets heel anders. Probeer samen met hem de dingen die jij nodig hebt dan eens op een andere manier in te vullen dan door voortdurend samen te zijn. Bijvoorbeeld doordat hij je iets vaker dan nu laat weten dat ie aan je denkt terwijl hij toch wat meer zijn eigen gang gaat. Of door misschien wel ringen uit te wisselen, ofzo, zodat je steeds herinnerd wordt aan het feit dat ie in zijn hart dichtbij je is terwijl je misschien zelf op dat moment met vriendinnen op stap bent.
Er zijn meerdere wegen die naar je hart leiden zeg maar.
donderdag 4 oktober 2007 om 10:39
Bedankt voor jullie reacties!
Ik weet dat mijn verlatingsangst waarschijnlijk te maken heeft met het feit dat mijn vader er nooit voor me is geweest. Mijn ouders zijn gescheiden rond mijn pubertijd en mijn vader heeft zich sindsdien weinig meer van me aangetrokken en is zijn eigen leven gaan leiden met een nieuw gezin. Misschien projecteer ik die gevoelens wel op mijn relatie met een jongen?
Het stomme is gewoon dat ik er dan heel erg tegenop zie om alleen te zijn en er alles aan doe om hem om me heen te hebben. Maar als ik dan uiteindelijk alleen ben dan vind ik het vaak nog best fijn ook. Stom eigenlijk maar het is zo moeilijk om te beseffen dat alleen zijn helemaal niet zo erg is. Ik vermaak me ook wel hoor daar niet van. Maar voel me dan altijd ook een beetje sneu dat ik dan niks afgesproken heb met een vriendin of eigenlijk gewoon niks te doen heb.
Ik weet dat mijn verlatingsangst waarschijnlijk te maken heeft met het feit dat mijn vader er nooit voor me is geweest. Mijn ouders zijn gescheiden rond mijn pubertijd en mijn vader heeft zich sindsdien weinig meer van me aangetrokken en is zijn eigen leven gaan leiden met een nieuw gezin. Misschien projecteer ik die gevoelens wel op mijn relatie met een jongen?
Het stomme is gewoon dat ik er dan heel erg tegenop zie om alleen te zijn en er alles aan doe om hem om me heen te hebben. Maar als ik dan uiteindelijk alleen ben dan vind ik het vaak nog best fijn ook. Stom eigenlijk maar het is zo moeilijk om te beseffen dat alleen zijn helemaal niet zo erg is. Ik vermaak me ook wel hoor daar niet van. Maar voel me dan altijd ook een beetje sneu dat ik dan niks afgesproken heb met een vriendin of eigenlijk gewoon niks te doen heb.
donderdag 4 oktober 2007 om 10:50
LieveBloem,
Goed dat je je realiseert waar je angst vandaan komt. Misschien kun je nu iedere keer bewust denken: die angst hoort bij vroeger, niet bij nu. En die angst hoort ook alleen bij jou, bij jouw verleden, niet bij je huidige relatie en je vriend. Probeer het los van elkaar te zien.
Kan me we voorstellen dat je je sneu voelt als je in je eentje een beetje zit te niksen. Heeft iedereen denk ik wel eens. Maar voel je niet sneu omdat je denkt dat het niet zo hoort, dat je altijd vrienden en vriendinnen om je heen moet hebben, dat je anders niet leuk bent ofzo.
Goed dat je je realiseert waar je angst vandaan komt. Misschien kun je nu iedere keer bewust denken: die angst hoort bij vroeger, niet bij nu. En die angst hoort ook alleen bij jou, bij jouw verleden, niet bij je huidige relatie en je vriend. Probeer het los van elkaar te zien.
Kan me we voorstellen dat je je sneu voelt als je in je eentje een beetje zit te niksen. Heeft iedereen denk ik wel eens. Maar voel je niet sneu omdat je denkt dat het niet zo hoort, dat je altijd vrienden en vriendinnen om je heen moet hebben, dat je anders niet leuk bent ofzo.
donderdag 4 oktober 2007 om 15:42
Als je je sneu voelt omdat je niks te doen hebt dan heet dat verveling. Misschien moet je het daarom niet moeilijker maken dan het is. Maak voor jezelf een lijstje met dingen die je kunt doen op zo'n moment en accepteer dat verveling iets is wat in bepaalde mate bij het leven hoort. Het overkomt de meeste mensen wel eens en kan niet worden voorkomen door een relatie aan te gaan of door je partner extra veel te zien.
donderdag 4 oktober 2007 om 16:03
Misschien kun je met jezelf de afspraak maken dat je probeert om op bepaalde vaste dagen iets voor jezelf te gaan doen. Bijvoorbeeld met je vriendinnen, sporten of gewoon lekker op de bank een boek lezen o.i.d.
Misschien lukt het als je jezelf op die manier probeert te dwingen om het ook leuk te hebben zonder hem.
De kans zit er natuurlijk in dat je hem anders teveel benauwd en het averechts gaat werken in je relatie.
(overigens is het helemaal niet zo raar hoor dat je hem zo veel mogelijk wilt zien als je net verliefd bent
)
Misschien lukt het als je jezelf op die manier probeert te dwingen om het ook leuk te hebben zonder hem.
De kans zit er natuurlijk in dat je hem anders teveel benauwd en het averechts gaat werken in je relatie.
(overigens is het helemaal niet zo raar hoor dat je hem zo veel mogelijk wilt zien als je net verliefd bent
)
donderdag 4 oktober 2007 om 20:27
Volgens mijn therapeute is verveling een kenmerk van aandacht nodig hebben. Kinderen die zich vervelen willen eigenlijk even wat aandacht. Voor volwassenen kan dit ook gelden. Je voelt je lamlendig, hebt nergens zin in, maar eigenlijk wil je gewoon dat je vriend bij je is.
Ik herken overigens je probleem, ik voel me ook vele malen beter als ik bij mijn vriend ben. Alles lijkt veel meer 'vanzelf' te gaan. Maar ik realiseer me dat we niet altijd samen kunnen zijn. Ook merk ik dat ik op zie tegen het alleen zijn, maar net als bij jou valt het uiteindelijk wel weer mee. Het is heel dubbel, want ik ben juist iemand die goed alleen kan zijn, heb weinig behoefte aan vriendinnen, vroeger ook al niet. Maar ik heb dus ook een vader die het liet afweten, al was hij wel fysiek aanwezig. En waarschijnlijk heb ik daarom overdreven veel behoefte aan aandacht van mijn virend. Ik moet dus leren dat je als volwassene dat niet meer in kunt halen, dat een partner niet dezelfde toewijding voor je kan hebben als een ouders voor je (zouden moeten) hebben. Je moet ook als het ware leren voor jezelf te zorgen, alsof je je eigen ouder bent. Klinkt een beetje zweverig, maar betekent dat je die dingen moet doen die goed voor je zijn en waar je je prettig bij voelt.
Verder hoef je jezelf niet stom te vinden dat je zo graag en veel bij je vriend wil zijn, accepteer ook dat je zo in elkaar zit en sta jezelf soms toe om lekker te gaan zitten sippen en balen.
Ik herken overigens je probleem, ik voel me ook vele malen beter als ik bij mijn vriend ben. Alles lijkt veel meer 'vanzelf' te gaan. Maar ik realiseer me dat we niet altijd samen kunnen zijn. Ook merk ik dat ik op zie tegen het alleen zijn, maar net als bij jou valt het uiteindelijk wel weer mee. Het is heel dubbel, want ik ben juist iemand die goed alleen kan zijn, heb weinig behoefte aan vriendinnen, vroeger ook al niet. Maar ik heb dus ook een vader die het liet afweten, al was hij wel fysiek aanwezig. En waarschijnlijk heb ik daarom overdreven veel behoefte aan aandacht van mijn virend. Ik moet dus leren dat je als volwassene dat niet meer in kunt halen, dat een partner niet dezelfde toewijding voor je kan hebben als een ouders voor je (zouden moeten) hebben. Je moet ook als het ware leren voor jezelf te zorgen, alsof je je eigen ouder bent. Klinkt een beetje zweverig, maar betekent dat je die dingen moet doen die goed voor je zijn en waar je je prettig bij voelt.
Verder hoef je jezelf niet stom te vinden dat je zo graag en veel bij je vriend wil zijn, accepteer ook dat je zo in elkaar zit en sta jezelf soms toe om lekker te gaan zitten sippen en balen.
vrijdag 5 oktober 2007 om 11:02
Jeetje wat een super fijne reacties :-). Hier heb ik tenminste echt wat aan! Ik heb gister avond een lang gesprek gehad met mijn vriend over de telefoon (vanavond kunnen we pas echt praten) en ik heb ook aangegeven dat dit probleem echt bij mij ligt. Hij wil mij graag tevreden houden en gaat dus met mij mee in het elkaar vaak zien. Voor zijn eigen bestwil moet hij leren gewoon echt nee te zeggen en eraan vast te houden en ik moet leren dat niet alles gaat zoals ik het wil.
Het klopt wel dat het ook met verveling te maken heeft. En vooral ook een soort van aandachttekort. Van mijn vader kreeg ik weinig tot geen bevestiging en die krijg ik nu nog steeds niet van hem. Misschien zoek ik die bevestiging daarom ook extra in mijn relaties met mannen? Ik val ook niet voor niks op zorgzame zachtaardige types aangezien ik die altijd heb gemist in mijn leven. Maar dat is gelijk ook weer de valkuil omdat deze types vaak ondergesneeuwd worden door mijn overheersende persoonlijkheid. Lastig..
Sunshine vooral dat stukje over toewijding zet me aan het denken. Ik heb altijd de toewijding van mijn vader gemist en dat projecteer ik in obsessieve mate op mijn vriend. Gelukkig krijg ik steeds meer inzicht in hoe ik denk en waarom ik doe wat ik doe. Ik vind het alleen heel moeilijk om niet toe te geven aan mijn "instinct" en gewoon maar te accepteren dat het niet altijd gaat zoals ik wil.
Is dit ook de reden dat je naar een therapeut gaat?
Het klopt wel dat het ook met verveling te maken heeft. En vooral ook een soort van aandachttekort. Van mijn vader kreeg ik weinig tot geen bevestiging en die krijg ik nu nog steeds niet van hem. Misschien zoek ik die bevestiging daarom ook extra in mijn relaties met mannen? Ik val ook niet voor niks op zorgzame zachtaardige types aangezien ik die altijd heb gemist in mijn leven. Maar dat is gelijk ook weer de valkuil omdat deze types vaak ondergesneeuwd worden door mijn overheersende persoonlijkheid. Lastig..
Sunshine vooral dat stukje over toewijding zet me aan het denken. Ik heb altijd de toewijding van mijn vader gemist en dat projecteer ik in obsessieve mate op mijn vriend. Gelukkig krijg ik steeds meer inzicht in hoe ik denk en waarom ik doe wat ik doe. Ik vind het alleen heel moeilijk om niet toe te geven aan mijn "instinct" en gewoon maar te accepteren dat het niet altijd gaat zoals ik wil.
Is dit ook de reden dat je naar een therapeut gaat?
vrijdag 5 oktober 2007 om 22:15
Dat ik in therapie ben gegaan had inderdaad te maken met het obsessief bezig zijn met een man, het was iemand die de relatie met mij verbroken had. In een eerdere lange relatie wilde ik ook in het begin zoveel mogelijk bij mijn toenmalige partner zijn, hij ging mee in mijn angst om alleen te zijn en uiteindelijk heeft hij ook activiteiten opgegeven. Helemaal niet goed natuurlijk, mijn huidige vriend zou dat nooit doen en ik merk dat dit mij juist de kans geeft om hier overheen te komen.
Goed dat je met je vriend hierover hebt kunnen praten, misschien kun je tot een compromis komen. Wat zou voor jou acceptabel zijn en wat voor hem? Kijken of je ergens in het midden uit kunt komen.
Goed dat je met je vriend hierover hebt kunnen praten, misschien kun je tot een compromis komen. Wat zou voor jou acceptabel zijn en wat voor hem? Kijken of je ergens in het midden uit kunt komen.
