Ik weet het even niet meer

Hallo, ik ben nieuw op dit forum. Ik heb heel erg de behoefte om even van me af te schrijven over mijn situatie met partner. Ik merk dat ik het allemaal even niet meer weet en het helpt om op te schrijven en wellicht wat reacties te lezen. Bedankt alvast

De situatie is als volgt. Mijn partner (33) en ik (37) hebben elkaar ooit op reis ontmoet. Hij komt uit het buitenland (buiten europa) en na een lange afstandsrelatie van een paar jaar is hij nu sinds iets meer dan 1,5 jaar in Nederland met een tijdelijke verblijfsvergunning, op basis van onze relatie. Sinds hij hier woont is het moeizaam. Dat had ik wel bedacht, want het is natuurlijk best heftig en een grote stap om opeens van lange afstand contact samen te wonen en voor hem ook nog eens in een ander land waar hij de taal niet spreekt en alles anders is. Overigens is hij wel “Westers” (om t maar even zo te noemen) en spreekt hij vloeiend Engels.
De laatste maanden twijfel ik heel erg over onze relatie en toekomst. Ik zal proberen samen te vatten waar dit mee te maken heeft :
-hij werkt parttime, 12 uur pw. daarbuiten doet hij vrijwel niets dan gamen , slapen en hij rookt veel weed (ben ik achter gekomen, wist wel dat hij soms blowt maar nu blijkt dagelijks en soms meerdere joints per dag)
-hij zegt vaak dat hij dingen gaat doen/oppakken maar komt er bijna nooit toe. Bijvoorbeeld Nederlands leren; hij zet hier nauwelijks stappen in terwijl dit wel moet (uiteindelijk ook voor inburgering);
- hij onderneemt weinig tot niets om zelf sociale contacten te leggen.
- in algemene zin neigt hij ernaar dingen te zeggen die hij zal doen maar doet deze vervolgens niet.

Deze dingen leiden bij mij tot steeds meer frustratie en onvrede en heeft negatieve impact op de relatie. We hebben steeds vaker ruzie en ik voel me niet gezien en begrepen. Ons seks leven is nagenoeg niet meer bestaand sinds vele maanden.

Wanneer ik probeer om hier met hem over te praten, dat probeer ik dan op een rustig moment , is zijn reactie patroon : boos op mij worden (ik maak overal een probleem van, ik ben een zeur, ik zie alles negatief ) en vervolgens niet meer willen communiceren. Hij luistert niet naar mij en sluit zich dan volledig af, ook letterlijk door bijvoorbeeld oortjes in te doen en te gaan gamen. Eerder maakte dit mij boos en gefrustreerd, de laatste tijd merk ik dat het me vooral leeg zuigt qua energie. Ik weet niet meer wat te doen en steeds vaker gaat door mijn hoofd het scenario om de relatie te verbreken.
Dit vind ik heel heftig want ik wil graag dat we er uit komen en we problemen (die vast ook bij mij liggen, ik merk bijvoorbeeld ook steeds vaker uit huis te gaan, eigen dingen te gaan doen) kunnen bespreken en constructief kunnen aanpakken.

Ik heb relatie gesprekken voorgesteld maar hij wordt boos als ik dat noem en wil dit niet. Ook therapie om zijn verslaving te tackelen (want hem zelf ondanks dat hij dat zegt, niet lijkt te lukken) wil hij niet . Of hij zegt ja ik zal eens kijken, maar doet er niets mee.

Zoals gezegd merk ik steeds vaker dat ik niet meer weet of dit nog levensvatbaar is
De relatie beëindigen is een hele grote en heftige stap. Betekent voor hem ook dat hij hier weg zal moeten.
Anderzijds voel ik steeds vaker dat ik moe ben en me somber voel over de relatie. Ik heb stress en slaap slecht .

Het van me afschrijven helpt al merk ik. Wat denken jullie van deze situatie ? Reacties zijn welkom,

Dank voor jullie reacties, helpt om het wat scherper te zien , ik denk dat ik al heel lang de relatie probeer te “redden” maar er valt volgens mij niets meer te redden. Vooral zijn boze reacties als ik probeer om problemen die er toch obviously wel zijn, te bespreken, zijn een signaal dat er geen leven meer in zit. Het voelt inderdaad parasitair. Ik betaal verreweg het meeste en hij geeft zijn beperkte inkomen voor een groot deel uit aan zijn verslaving .

Ik denk dat ik nog vasthoud aan het idee hoe het zou kunnen zijn , het idee dat we hier uit kunnen komen. Maar als hij niets kan of wil veranderen , is dat nodeloze verspilde energie.

. Er staat over niet al te lange tijd (stond al lange tijd gepland) een vakantie naar zijn familie, dus waar hij vandaan komt, op de planning.
Wellicht dat het beter is als hij alleen gaat, en niet meer terug komt …:/

Ik denk achteraf (nu) gezien ook dat we er naïef zijn ingestapt , niet voldoende besproken over hoe we dit voor ons zouden zien. Geen duidelijke afspraken over verdeling , wat ik van hem verwacht en hij wellicht van mij. Uiteraard wel besproken dat hij hier werk zou gaan zoeken; hij werkte in land van herkomst in toerisme en horeca (wisselende baantjes) en heeft in de eerste periode hier ook een paar baantjes gehad die stopten na proeftijd , waarvan mij niet duidelijk was wat dan precies de reden was (maar in algemene zin niet goed functioneren, dus, ik vermoed achteraf ook vanwege zijn blowen , hierdoor ook vaker te laat zijn gekomen).

Ik merkte in het begin vaak mijn neiging om voor hem achter dingen aan te gaan, dingen te regelen. Daar ben ik op een gegeven moment mee gestopt . Ik voelde me namelijk meer moeder dan partner.
Inmiddels lijkt het er op dat er dus heel weinig vanuit hem zelf komt.
Wat ik vooral moeilijk vind is dat hij mij het gevoel geeft dat ik het probleem ben door te zeggen dat ik zeur of alles negatief zie. Hij is geneigd te zeggen: ja het komt allemaal wel, ik heb tijd nodig. Enerzijds denk ik ; ja logisch dat je tijd nodig hebt om hier te landen en dingen op poten te zetten , anderzijds, we gaan nu richting 2 jaar hier. En zie ik weinig concrete acties .

Op de een of andere manier merk ik dat ik het er in mijn eigen omgeving niet op deze manier echt over heb. Ik denk ook vanuit schaamte en gevoel van falen.
Ik merk aan mezelf het onderwerp relatie te vermijden en mezelf voor te houden dat het wel meevalt of “hoort” bij het proces van waar we in zijn gestapt.

En als ik eerlijk ben speelt inderdaad ook naar hem toe een soort schuld/verantwoordelijkheidsgevoel. Hij is immers helemaal hier heen verhuisd voor mij. En is er een stemmetje dat zegt: misschien moet je het / hem nog wat tijd geven …