Relaties
alle pijlers
Moet ik ermee stoppen?
vrijdag 24 augustus 2007 om 09:52
Hey, ik zit met het volgende probleem en misschienn kunnen jullie mij hierbij (een beetje) helpen.
Ik heb 7 jaar een relatie met x, we wonen vanaf het begin samen. We hebben een moeilijke start gehad omdat ik 2 jaar depressief ben geweest en daarna nog een tijdje ervan moest herstellen. We hebben het altijd leuk en gezellig gehad met elkaar op de gewone ruzies na. Vanaf mei dit jaar beon ik te twijfelen. Is dit het wel ? Ik ben mezelf weer aan het hervinden en daar voel ik me goed bij, maar past x nog wel in het plaatje. Hou ik wel voldoende van hem ? Wil ik mijn gehele vrijheid terug om in te halen wat ik gemist heb ? Ik weet wel dat ik graag bij hem ben, maar heb het gevoel dat hij mij belemmerd in mn veranderingen. Ookal vind hij dat zelf weer niet. Het lijkt gewoon alsof het op is en dat ik de kracht er niet meer voor op kan brengen om er voor te vechten. Maar de angst om straks alleen te zijn en spijt te krijgen, vreet ook aan mij. Maar ik kan niet bezig blijven met twijfelen. Ik wil hem niet aan het lijntje houden. Hij is mn beste maatje en dat verdient hij niet. Soms denk ik was het maar een klootzak dan was alles een stuk makkelijker geweest en deed het mij niet zoveel. Maar het is geen klootzak en ik heb er wel veel verdriet van. Gewoon omdat ik niet weet waar ik goed aan doe....
Ik heb 7 jaar een relatie met x, we wonen vanaf het begin samen. We hebben een moeilijke start gehad omdat ik 2 jaar depressief ben geweest en daarna nog een tijdje ervan moest herstellen. We hebben het altijd leuk en gezellig gehad met elkaar op de gewone ruzies na. Vanaf mei dit jaar beon ik te twijfelen. Is dit het wel ? Ik ben mezelf weer aan het hervinden en daar voel ik me goed bij, maar past x nog wel in het plaatje. Hou ik wel voldoende van hem ? Wil ik mijn gehele vrijheid terug om in te halen wat ik gemist heb ? Ik weet wel dat ik graag bij hem ben, maar heb het gevoel dat hij mij belemmerd in mn veranderingen. Ookal vind hij dat zelf weer niet. Het lijkt gewoon alsof het op is en dat ik de kracht er niet meer voor op kan brengen om er voor te vechten. Maar de angst om straks alleen te zijn en spijt te krijgen, vreet ook aan mij. Maar ik kan niet bezig blijven met twijfelen. Ik wil hem niet aan het lijntje houden. Hij is mn beste maatje en dat verdient hij niet. Soms denk ik was het maar een klootzak dan was alles een stuk makkelijker geweest en deed het mij niet zoveel. Maar het is geen klootzak en ik heb er wel veel verdriet van. Gewoon omdat ik niet weet waar ik goed aan doe....
vrijdag 24 augustus 2007 om 10:07
Als ik jou was zou ik gewoon een keer een weekendje alleen weggaan om alles op een rijtje te zetten, of ga tijdelijk apart wonen. Zo kun je goed nadenken wat je wil en of je zonder hem wil en kan. Tevens is het zo dat als je je eigen huis hebt, je net wat meer vrijheid hebt, en niet gelijk je hele leven op zijn kop staat als het uitgaat. Is natuurlijk wel zo, maar als je uit elkaar gaat, en je moet gelijk een ander huis zoeken, is het helemaal een rompslomp.
Tja, of je spijt krijgt als je weggaat,dat valt nu eenmaal niet vantevoren te zeggen.
Sterkte meid!
Tja, of je spijt krijgt als je weggaat,dat valt nu eenmaal niet vantevoren te zeggen.
Sterkte meid!
vrijdag 24 augustus 2007 om 10:14
Ik ben al een paar dagen weggeweest en heb hem niet gemist. Dat was voor mij ook een teken aan de wand om gisteren maar weer een gesprek aan te gaan. Wat er zwaar viel voor beide. Hij geeft aan dat hij mij begrijpt en vroeg of hij een keuze moet maken voor mij. Wat hij denkt dat het beste voor mij zou zijn. Maar ik moet die keuze zelf maken en ik snap als hij het zelf niet meer trekt dat getwijfel en er zelf mee wil stoppen.
Ik ga vanavond nogmaals een gesprek aan en wil dan toch een paar dagen even weg. Even geen contact en kijken wat mn gevoel doet.
We hebben een koophuis, dus dat zal ook nog wel een gedoe geven. Maar ik wil hem graag hier laten wonen. Dat wil ik niet van hem afpakken. Ik hoop dat dat te regelen valt.
En ja of ik spijt ga krijgen, dat weet ik indd natuurlijk nooit en als je alles weet van te voren, begin je natuurlijk nergens meer aan.
Maar het is gewoon zwaar K*T
Ik ga vanavond nogmaals een gesprek aan en wil dan toch een paar dagen even weg. Even geen contact en kijken wat mn gevoel doet.
We hebben een koophuis, dus dat zal ook nog wel een gedoe geven. Maar ik wil hem graag hier laten wonen. Dat wil ik niet van hem afpakken. Ik hoop dat dat te regelen valt.
En ja of ik spijt ga krijgen, dat weet ik indd natuurlijk nooit en als je alles weet van te voren, begin je natuurlijk nergens meer aan.
Maar het is gewoon zwaar K*T
vrijdag 24 augustus 2007 om 10:26
Hey, ik denk niet dat een paar dagen genoeg is hoor. In het begin dat ik alleen was voelde het ook bevrijdend, was ik blij effe weg te zijn van alles... maar na een paar weken kwam toch het gemis. Een paar dagen is net als vakantie, maar na een paar weken gaat je gewone leventje verder en kan je toch tot andere conclusies komen. En met een paar weken bedoel ik dan ook alle contact verbreken. En als dat niks opbrengt, dan is het misschien inderdaad beter om uit elkaar te gaan.
Alvast veel sterkte met je beslissing
Alvast veel sterkte met je beslissing
vrijdag 24 augustus 2007 om 11:18
vrijdag 24 augustus 2007 om 11:31
Dat weet ik zelf dus ook niet helemaal. Het is erg moeilijk onder woorden te brengen. Ik heb het gevoel een hele tijd te hebben stil gestaan. Niet geleefd te hebben. Ik ben vanaf mn 16e nooit echt alleen geweest, hooguit 1,5 maand. En misschien wil ik weten hoe het is om mn eigen boontjes te doppen. Niet meer afhankelijk van iemand te zijn.
Ik voel me belemmerd door hem, dat telkens weer als ik ergens positief over ben, hij het zo negatieve draai geeft. Hij vind van niet, ik wel. Ik wil mn wereld weer vergroten en dat houdt hij voor mijn gevoel tegen. Net zoals nwe mensen leren kennen. Ik ben niet op zoek naar een andere man, maar meer naar mezelf.
vrijdag 24 augustus 2007 om 12:42
Hoi Nagelstyliste26,
Ik herken veel van mezelf in jouw verhaal..Ben op dit moment 12 jaar samen met mijn man en twijfelde al een half jaar of ik wel met hem verder wilde..Zo'n 2 maanden geleden heb ik hem verteld dat ik alleen met de kinderen verder wilde gaan..De volgende dag al kreeg ik enorme spijt..Kon het niet verdragen dat hij mijn lief niet meer was..Maar ik wilde ook niet verder zoals het op dat moment was..Wij hebben samen besloten om in relatietherapie te gaan om te kijken wat er nog over was..Nu 2 maanden later weet ik heel zeker dat ik van hem hou en met hem verder wil..Door alle dingen die er de afgelopen jaren gebeurd zijn was ik mijn liefde voor hem helemaal kwijt..Maar het zat er nog wel, ergens diep verstopt..Gelukkig heb ik die liefde weer gevonden door de therapie..Ik wil niet zeggen dat dat voor jou ook geldt maar misschien is het een idee..
Wil je heel veel sterkte wensen met je keuze..
Ik herken veel van mezelf in jouw verhaal..Ben op dit moment 12 jaar samen met mijn man en twijfelde al een half jaar of ik wel met hem verder wilde..Zo'n 2 maanden geleden heb ik hem verteld dat ik alleen met de kinderen verder wilde gaan..De volgende dag al kreeg ik enorme spijt..Kon het niet verdragen dat hij mijn lief niet meer was..Maar ik wilde ook niet verder zoals het op dat moment was..Wij hebben samen besloten om in relatietherapie te gaan om te kijken wat er nog over was..Nu 2 maanden later weet ik heel zeker dat ik van hem hou en met hem verder wil..Door alle dingen die er de afgelopen jaren gebeurd zijn was ik mijn liefde voor hem helemaal kwijt..Maar het zat er nog wel, ergens diep verstopt..Gelukkig heb ik die liefde weer gevonden door de therapie..Ik wil niet zeggen dat dat voor jou ook geldt maar misschien is het een idee..
Wil je heel veel sterkte wensen met je keuze..
vrijdag 24 augustus 2007 om 14:44
Jij bent de afgelopen tijd heel erg veranderd. Eerst was jedepressief enn had je vooral steun nodig, nu kun je weer op je eigen benen staan en krijg je behoefte om de wereld te verkennen. Daarmee veranderen ook de rollen binnen je relatie. Eerst moest je vriend jou steunen, nu heb je die steun niet meer nodig, maar hij zit nog in dat oude patroon en dat benauwt je. Een beetje vergelijkbaar met een kind dat leert lopen. In het begin moeten de ouders het vasthouden, maar zodra het kind "los"kan lopen ervaart het die helpende hand als een belemmering in zijn beweginsvrijheid.
Jij en je vriend moeten dus of hier een nieuw evenwicht in vinden, of jullie groeien definitief uit elkaar. Door jou vrij te laten verliest ie ook een stuk zekerheid en cntrole en dat kan voor hem heel erg beangstigend zijn. Misschien eens een serieus gesprek darover, eventueel met en relatietherapeut erbij, tenzij je er al uit bent dat deze man echt niet meer past, dan moet je er zo snel mogelijk een punt achter zetten.
Jij en je vriend moeten dus of hier een nieuw evenwicht in vinden, of jullie groeien definitief uit elkaar. Door jou vrij te laten verliest ie ook een stuk zekerheid en cntrole en dat kan voor hem heel erg beangstigend zijn. Misschien eens een serieus gesprek darover, eventueel met en relatietherapeut erbij, tenzij je er al uit bent dat deze man echt niet meer past, dan moet je er zo snel mogelijk een punt achter zetten.
zondag 26 augustus 2007 om 14:45
@ Krengiserweer
Ja, ik denk dat je helemaal gelijk heb wat je heb geschreven.
Nou, ik zit nu sinds vrijdagavond bij mn ouders. Ff een time-out genomen. We hebben besloten elkaar een maand "los" te laten ( met alle gevolgen van dien ). We zullen elkaar dus een maand niet spreken en/of zien. Wel vreemd hoor als je bijna geen dag zonder elkaar geweest bent, Maar ik moet zeggen dat ik nu wel wat rust vind. Het is wel moeilijk daar niet van, maar het voelt nu ook wel even "bevrijdend". Of ik hem mis, kan ik nog niet zeggen daarvoor is het nog te vroeg.
Tijdens ons gesprek zijn we er wel achtegekomen dat we een hoop anders ervaren en zien. We begrijpen elkaar in sommige dingen ook niet. Hij vindt zus, ik voel zo. We hebben gelukkig geen ruzie gemaakt, maar gewoon op een prettige manier gepraat. Want ookal zouden we het niet als stel redden. Hij is en blijft mn beste maatje, daarvoor hebben we teveel met elkaar meegemaakt. Misschien een illusie, maar voor de vriendschap zal ik blijven vechten.
Ja, ik denk dat je helemaal gelijk heb wat je heb geschreven.
Nou, ik zit nu sinds vrijdagavond bij mn ouders. Ff een time-out genomen. We hebben besloten elkaar een maand "los" te laten ( met alle gevolgen van dien ). We zullen elkaar dus een maand niet spreken en/of zien. Wel vreemd hoor als je bijna geen dag zonder elkaar geweest bent, Maar ik moet zeggen dat ik nu wel wat rust vind. Het is wel moeilijk daar niet van, maar het voelt nu ook wel even "bevrijdend". Of ik hem mis, kan ik nog niet zeggen daarvoor is het nog te vroeg.
Tijdens ons gesprek zijn we er wel achtegekomen dat we een hoop anders ervaren en zien. We begrijpen elkaar in sommige dingen ook niet. Hij vindt zus, ik voel zo. We hebben gelukkig geen ruzie gemaakt, maar gewoon op een prettige manier gepraat. Want ookal zouden we het niet als stel redden. Hij is en blijft mn beste maatje, daarvoor hebben we teveel met elkaar meegemaakt. Misschien een illusie, maar voor de vriendschap zal ik blijven vechten.
dinsdag 28 augustus 2007 om 19:36
Hoi nagelstyliste26,
Wat een herkenbaar verhaal! Heb het zelf een paar weken geleden uitgemaakt met mijn vriend na een relatie van 5 jaar, waarin we ook heel veel hebben meegemaakt. Sinds een klein jaartje zit ik weer helemaal lekker in mijn vel en merkte ik pas dat onze wegen toch echt andere kanten opgingen. Ik herken de gevoelens die jij hebt helemaal: het bang zijn dat je de verkeerde beslissing maakt, de twijfel, de angst, het ontbreken van de behoefte aan intimiteit.... Ik ben zelf een tijdje naar het huis van mijn vriendin gegaan om te kijken of ik hem zou missen en dat was dus niet het geval, oeps.. Toen heb ik eigenlijk redelijk snel de knoop doorgehakt, omdat ik hem ook niet aan het lijntje wilde houden. Enorm emotioneel gesprek, waarbij ik af en toe ook echt nog gevoelens van twijfel voelde, maar ik sta nu nog steeds 100% achter mijn beslissing, hoe moeilijk die ook geweest is. Want het is natuurlijk niet ineens allemaal leuk. Je moet enorm wennen aan het meer alleen zijn en het plannen van leuke dingen in het weekend (normaal ging je met zijn tweetjes leuke dingen doen), maar toch overheerst het gevoel dat de beslissing goed is geweest. Ook wij hadden een koophuis en het is inderdaad best een rompslomp om alles te regelen, maar dat gaat uiteindelijk ook wel lukken, het is in ieder geval zeker geen reden om dan maar bij elkaar te blijven!
Heb geen idee of je iets aan mijn verhaal hebt, maar wilde wel wat schrijven, omdat jouw verhaal zo herkenbaar is. Heel veel sterkte in ieder geval met de beslissing!
Wat een herkenbaar verhaal! Heb het zelf een paar weken geleden uitgemaakt met mijn vriend na een relatie van 5 jaar, waarin we ook heel veel hebben meegemaakt. Sinds een klein jaartje zit ik weer helemaal lekker in mijn vel en merkte ik pas dat onze wegen toch echt andere kanten opgingen. Ik herken de gevoelens die jij hebt helemaal: het bang zijn dat je de verkeerde beslissing maakt, de twijfel, de angst, het ontbreken van de behoefte aan intimiteit.... Ik ben zelf een tijdje naar het huis van mijn vriendin gegaan om te kijken of ik hem zou missen en dat was dus niet het geval, oeps.. Toen heb ik eigenlijk redelijk snel de knoop doorgehakt, omdat ik hem ook niet aan het lijntje wilde houden. Enorm emotioneel gesprek, waarbij ik af en toe ook echt nog gevoelens van twijfel voelde, maar ik sta nu nog steeds 100% achter mijn beslissing, hoe moeilijk die ook geweest is. Want het is natuurlijk niet ineens allemaal leuk. Je moet enorm wennen aan het meer alleen zijn en het plannen van leuke dingen in het weekend (normaal ging je met zijn tweetjes leuke dingen doen), maar toch overheerst het gevoel dat de beslissing goed is geweest. Ook wij hadden een koophuis en het is inderdaad best een rompslomp om alles te regelen, maar dat gaat uiteindelijk ook wel lukken, het is in ieder geval zeker geen reden om dan maar bij elkaar te blijven!
Heb geen idee of je iets aan mijn verhaal hebt, maar wilde wel wat schrijven, omdat jouw verhaal zo herkenbaar is. Heel veel sterkte in ieder geval met de beslissing!
zondag 2 september 2007 om 13:22
@Stroompie, bedankt voor je verhaal. Ik heb er zeker wat aan, gevoel van herkenning is heel prettig.
Nou, ik zit nu dik een week bij mn ouders en weet het gewoon nog niet. Ik heb hem wel 2x gesproken. En dat was op zich heel prettig, maar ozo moeilijk. Praten is eenmaal heel belangrijk. Ik heb hem niet echt gemist de afgelopen tijd, maar alles ligt zo overhoop dat ik misschien niet alles juist voel. Vreselijk vind ik het om hem zo verdrietig te zien en nee medelijden is geen reden om ermee door te gaan.
Ik denk een hoop na, maar kom er niet uit. Als ik het over 3 weken nog niet weet, zit er maar denk ik een ding op en dat is hem laten gaan en niet aan het lijntje houden...
Nou, ik zit nu dik een week bij mn ouders en weet het gewoon nog niet. Ik heb hem wel 2x gesproken. En dat was op zich heel prettig, maar ozo moeilijk. Praten is eenmaal heel belangrijk. Ik heb hem niet echt gemist de afgelopen tijd, maar alles ligt zo overhoop dat ik misschien niet alles juist voel. Vreselijk vind ik het om hem zo verdrietig te zien en nee medelijden is geen reden om ermee door te gaan.
Ik denk een hoop na, maar kom er niet uit. Als ik het over 3 weken nog niet weet, zit er maar denk ik een ding op en dat is hem laten gaan en niet aan het lijntje houden...
