Relaties
alle pijlers
Moet ik voor de 2e x alles opgeven???
dinsdag 18 september 2007 om 00:58
Ik heb ruim 2 1/2 jr geleden een leuke vent ontmoet,na 8 mnd gingen we samenwonen.
Vorig jr zomer kwamen er scheuren in de relatie,de rede??..pfff teveel om op te noemen.
Zeer lastige ex (van zijn kant) beide relatie van ruim 14 jr achter de rug en dus 'n behoorlijke rugzak,het hebben van kinderen in div leeftijden die niet met elkaar door één deur konden en ook nog eens (zijn kids) door hun moeder zó werden opgestookt dat 'n leuk weekend met z'n allen niet mogelijk was,zijn moeder die zich overal mee bemoeide,veel gezeur rond zijn scheiding,kortom 'n hele slechte en moeizame start,hij dook liever de kroeg in dan te praten,ik trok meer en meer naar mijn zoon.
Vorig jr augustus besloot hij dat het zo niet meer kon en zijn we apart gaan wonen,ik ben met pijn in mijn hart met mijn zoon in 'n heel klein huisje gaan wonen in 'n hele andere plaats.
Mijn zoon werd in die periode ernstig ziek en heeft 2 wk in het ziekenhuis gelegen,ik moest ondertussen verhuizen en mijn nieuwe huisje opknappen en inrichten.
Mijn vriend heeft me wel geholpen met het opknappen en heeft me eigenlijk nooit laten vallen in die periode,daarbij heb ik veel hulp gehad van lieve mensen om me heen.
Eigenlijk zouden we elkaar een tijdje met rust laten en kijken of we nog verder wilden samen,maar door die omstandigheden zagen we elkaar bijna iedere dg.
Mensen om me heen zeiden dat mijn vriend die dingen alleen maar deed uit schuldgevoel,als mijn zoon niet zo ziek was geworden had hij mij aan mijn lot over gelaten zeiden ze.
Maar ik hield nog steeds van hem en kon me niet voorstellen dat iemand tot diep in de nacht in je huis bezig is en daardoor zijn eigen verhuizing uitstelde,3x per dg op neer rijdt naar het ziekenhuis,spullen voor je betaald,enz.
Nu zijn we alweer een jr verder en in dat jr zijn er vreselijk veel dingen gebeurd en bijna hadden we er echt 'n punt achter gezet,onze relatie is heftig...in alles.
Als het goed gaat is het supergoed en als we ruzie hebben dan knalt het ook echt tussen ons,maar we hebben leren praten met elkaar,zijn ex is (zo goed en kwaad als dat gaat als je samen kids hebt) uit de picture,zijn moeder bemoeit zich minder met ons,mijn zoon heeft meer respect voor de situatie en de kids gaan beter met elkaar om,zijn kids zijn zó lief tegen mij en weten dat wat hun moeder over mij zegt niet waar is.
Nu wil mijn vriend héél graag weer gaan samen wonen,hij zegt dat hij nu weet waar het allemaal aan lag en neemt voor 75% de schuld op zich.
Ik ben ondertussen gaan wennen aan mijn "madurodam huisje" en aan mijn vrijheid,als ik een avond lekker op de bank wil hangen en niet wil koken of wil afwassen dan kan dat.
Ik zie mijn vriend 3 á 4 dg per wk en als ik er geen zin in heb dan zeg ik dat,als we samen zijn is het wel altijd leuk.
Geen gezeur over bv het huishouden,iets waar ik 'n hekel aan heb om te doen en mijn vriend nogal spik en span in is.
Koken is voor mij iets waar ik zo snel mogelijk vanaf wil zijn,maar mijn vriend vindt het fijn als zijn prakkie op tafel staat als hij uit zijn werk komt.
Nu opeens wil hij overal over praten,hij heeft om de wk 'n werkster die wat het betreft best iedere wk kan komen en volgens hem kunnen we 'n schema maken over wie wat doet in huis.
Ik heb zoiets van,waarom kan het nu wel???.
Ik ben huiverig om bij hem in te trekken,maar ik mis hem ook als we niet samen zijn.
Ik ben nu 'n paar weken bij hem aan het "logeren" en het gaat goed en voelt super,maar ik mis mijn huisje ook.
Ik heb 'n tijdelijke woning waar ik op den duur uit moet,dus ik kan mijn huis niet aanhouden.
Maar het zweet breekt me uit als ik aan vorig jr denk,toen stond ik gewoon op straat!.
Wat moet ik doen?kunnen wij hieruit komen?
Vorig jr zomer kwamen er scheuren in de relatie,de rede??..pfff teveel om op te noemen.
Zeer lastige ex (van zijn kant) beide relatie van ruim 14 jr achter de rug en dus 'n behoorlijke rugzak,het hebben van kinderen in div leeftijden die niet met elkaar door één deur konden en ook nog eens (zijn kids) door hun moeder zó werden opgestookt dat 'n leuk weekend met z'n allen niet mogelijk was,zijn moeder die zich overal mee bemoeide,veel gezeur rond zijn scheiding,kortom 'n hele slechte en moeizame start,hij dook liever de kroeg in dan te praten,ik trok meer en meer naar mijn zoon.
Vorig jr augustus besloot hij dat het zo niet meer kon en zijn we apart gaan wonen,ik ben met pijn in mijn hart met mijn zoon in 'n heel klein huisje gaan wonen in 'n hele andere plaats.
Mijn zoon werd in die periode ernstig ziek en heeft 2 wk in het ziekenhuis gelegen,ik moest ondertussen verhuizen en mijn nieuwe huisje opknappen en inrichten.
Mijn vriend heeft me wel geholpen met het opknappen en heeft me eigenlijk nooit laten vallen in die periode,daarbij heb ik veel hulp gehad van lieve mensen om me heen.
Eigenlijk zouden we elkaar een tijdje met rust laten en kijken of we nog verder wilden samen,maar door die omstandigheden zagen we elkaar bijna iedere dg.
Mensen om me heen zeiden dat mijn vriend die dingen alleen maar deed uit schuldgevoel,als mijn zoon niet zo ziek was geworden had hij mij aan mijn lot over gelaten zeiden ze.
Maar ik hield nog steeds van hem en kon me niet voorstellen dat iemand tot diep in de nacht in je huis bezig is en daardoor zijn eigen verhuizing uitstelde,3x per dg op neer rijdt naar het ziekenhuis,spullen voor je betaald,enz.
Nu zijn we alweer een jr verder en in dat jr zijn er vreselijk veel dingen gebeurd en bijna hadden we er echt 'n punt achter gezet,onze relatie is heftig...in alles.
Als het goed gaat is het supergoed en als we ruzie hebben dan knalt het ook echt tussen ons,maar we hebben leren praten met elkaar,zijn ex is (zo goed en kwaad als dat gaat als je samen kids hebt) uit de picture,zijn moeder bemoeit zich minder met ons,mijn zoon heeft meer respect voor de situatie en de kids gaan beter met elkaar om,zijn kids zijn zó lief tegen mij en weten dat wat hun moeder over mij zegt niet waar is.
Nu wil mijn vriend héél graag weer gaan samen wonen,hij zegt dat hij nu weet waar het allemaal aan lag en neemt voor 75% de schuld op zich.
Ik ben ondertussen gaan wennen aan mijn "madurodam huisje" en aan mijn vrijheid,als ik een avond lekker op de bank wil hangen en niet wil koken of wil afwassen dan kan dat.
Ik zie mijn vriend 3 á 4 dg per wk en als ik er geen zin in heb dan zeg ik dat,als we samen zijn is het wel altijd leuk.
Geen gezeur over bv het huishouden,iets waar ik 'n hekel aan heb om te doen en mijn vriend nogal spik en span in is.
Koken is voor mij iets waar ik zo snel mogelijk vanaf wil zijn,maar mijn vriend vindt het fijn als zijn prakkie op tafel staat als hij uit zijn werk komt.
Nu opeens wil hij overal over praten,hij heeft om de wk 'n werkster die wat het betreft best iedere wk kan komen en volgens hem kunnen we 'n schema maken over wie wat doet in huis.
Ik heb zoiets van,waarom kan het nu wel???.
Ik ben huiverig om bij hem in te trekken,maar ik mis hem ook als we niet samen zijn.
Ik ben nu 'n paar weken bij hem aan het "logeren" en het gaat goed en voelt super,maar ik mis mijn huisje ook.
Ik heb 'n tijdelijke woning waar ik op den duur uit moet,dus ik kan mijn huis niet aanhouden.
Maar het zweet breekt me uit als ik aan vorig jr denk,toen stond ik gewoon op straat!.
Wat moet ik doen?kunnen wij hieruit komen?
dinsdag 18 september 2007 om 05:00
Het ziet er allemaal wat gespannen uit vind ik Miss. Ik zou als ik jou was op zoek gaan naar een plek voor mezelf. Mocht het niet goed gaan dan sta je niet op straat en een eigen plek is in jullie geval geen slecht idee.
Samenwonen is niet voor iedereen de ideale relatievorm, sommige stellen functioneren beter als ze ieder hun eigen huis hebben. Ik ken er een aantal. Al járen samen en allebei een eigen huis. Geen centje pijn. Een aantal van deze mensen heeft ook kinderen samen en ze functioneren uitstekend als gezin, maar niet vast in één huis.
Van elkaar houden is één ding, samenwonen is heel iets anders, daar is niet iedere relatie tegen bestand. Als jij zo duidelijk voelt dat je na verloop van tijd je eigen plek mist, waarom dan niet zorgen dat jullie allebei een eigen plek hebben en houden en elkaar ontmoeten als je er beiden zin in hebt? Dat lijkt me in jullie geval een hele goed oplossing.
Dubbele lasten, ja daar zit je mee maar een explosieve relatie waarbij je op je tenen moet lopen is ook geen pretje en als je dan uit elkaar gaat staat een van beiden op straat. Ook niet ideaal.
Wat vind jij?
Samenwonen is niet voor iedereen de ideale relatievorm, sommige stellen functioneren beter als ze ieder hun eigen huis hebben. Ik ken er een aantal. Al járen samen en allebei een eigen huis. Geen centje pijn. Een aantal van deze mensen heeft ook kinderen samen en ze functioneren uitstekend als gezin, maar niet vast in één huis.
Van elkaar houden is één ding, samenwonen is heel iets anders, daar is niet iedere relatie tegen bestand. Als jij zo duidelijk voelt dat je na verloop van tijd je eigen plek mist, waarom dan niet zorgen dat jullie allebei een eigen plek hebben en houden en elkaar ontmoeten als je er beiden zin in hebt? Dat lijkt me in jullie geval een hele goed oplossing.
Dubbele lasten, ja daar zit je mee maar een explosieve relatie waarbij je op je tenen moet lopen is ook geen pretje en als je dan uit elkaar gaat staat een van beiden op straat. Ook niet ideaal.
Wat vind jij?
dinsdag 18 september 2007 om 08:57
Na je verhaal zo gelezen te hebben, zou ik denken, ieder zijn huis en leuke dingen samen doen.
Is ook rustiger voor de kids en alle andere aanhang.
En zoals je zelf zegt, je kunt je terug trekken in je eigen omgeving.
Nu heb je alles in orde, stel dat het weer misgaat en dan zou je weer opnieuw moeten beginnen!
Tevaak is echt niet goed voor een mens.
Gewoon lekker latten!
Is ook rustiger voor de kids en alle andere aanhang.
En zoals je zelf zegt, je kunt je terug trekken in je eigen omgeving.
Nu heb je alles in orde, stel dat het weer misgaat en dan zou je weer opnieuw moeten beginnen!
Tevaak is echt niet goed voor een mens.
Gewoon lekker latten!
dinsdag 18 september 2007 om 09:58
Hoi Misslove,
aan de ene kant zeg ik: meid, wat let je.. het gaat zo lekker nu en hij doet zo goed zn best! En die mensen die zeiden - als je kind niet zo ziek was geweest had hij je laten vallen - mensen zeggen dat zo makkelijk.. over anderen... het is duidelijk dat hij van je houdt.
aan de andere kant zeg ik: jij wil op dit moment niet samenwonen, dat is heel duidelijk uit je verhaal. En dat betekent niet dat je op een goede dag niet zal zeggen - nu wil ik het wél! Misschien over een maand misschien over een jaar.. Hoe zie je dat zelf? Maar er is geen haast toch? Ik begrijp best dat je het sneu vindt voor je vriend, die het wel zo graag wil.. maar dat moet toch echt van 2 kanten komen. Het gaat nu zo goed.. geniet er een tijdje van en zie waar het schip strandt.
aan de ene kant zeg ik: meid, wat let je.. het gaat zo lekker nu en hij doet zo goed zn best! En die mensen die zeiden - als je kind niet zo ziek was geweest had hij je laten vallen - mensen zeggen dat zo makkelijk.. over anderen... het is duidelijk dat hij van je houdt.
aan de andere kant zeg ik: jij wil op dit moment niet samenwonen, dat is heel duidelijk uit je verhaal. En dat betekent niet dat je op een goede dag niet zal zeggen - nu wil ik het wél! Misschien over een maand misschien over een jaar.. Hoe zie je dat zelf? Maar er is geen haast toch? Ik begrijp best dat je het sneu vindt voor je vriend, die het wel zo graag wil.. maar dat moet toch echt van 2 kanten komen. Het gaat nu zo goed.. geniet er een tijdje van en zie waar het schip strandt.
dinsdag 18 september 2007 om 10:15
Als je een relatie hebt moet je die zo inrichten dat je niet "alles" op geeft als het uit gaat, maar dat je allebei de helft krijgt.
Deze man klinkt trouwens niet als de ideale man om een stabiele relatie mee aan te gaan.
Als ik jou was zou ik op zoek gaan naar een groter huis voor jezelf en je zoon en je eigen leven weer opbouwen. Dan sta je ook veel steviger in je schoenen in een (lat) relatie. Dan hoef je veel minder te pikken omdat je bang bent dat je alles opgeeft als het uit gaat. Je moet uitgaan van jezelf en wat voor jou en jouw zoon het beste is, niet van een of ander onmogelijk ideaal.
Deze man klinkt trouwens niet als de ideale man om een stabiele relatie mee aan te gaan.
Als ik jou was zou ik op zoek gaan naar een groter huis voor jezelf en je zoon en je eigen leven weer opbouwen. Dan sta je ook veel steviger in je schoenen in een (lat) relatie. Dan hoef je veel minder te pikken omdat je bang bent dat je alles opgeeft als het uit gaat. Je moet uitgaan van jezelf en wat voor jou en jouw zoon het beste is, niet van een of ander onmogelijk ideaal.
dinsdag 18 september 2007 om 20:55
Ik vind het erg moeilijk om een beslissing te nemen en dat zou niet zo moeten zijn,ik hou van hem en we hebben het leuk samen.
Hij gaat heel goed om met mijn zoon en ik ben dol op zijn kids,mijn zoon gaat hem steeds meer als een vader zien en ze geven echt om elkaar.
Allebei een eigen huis hebben mag natuurlijk geen stok achter de deur worden,ik kan niet iedere keer als het fout gaat of als ik niet lekker in mijn vel zit mijn spullen pakken en naar mijn eigen huis rennen.
Ik kan behoorlijk fel uit de hoek komen en van me afbijten,dat heb ik aan mijn ex over gehouden.
Mijn vriend is gewend aan een vrouw die de hele dag thuis zit,voor de kinderen zorgt en het huishouden doet.
Dat lukt bij mij niet,ik werk 5 dagen,ik heb geen kleine kinderen meer die de hele dag mijn zorg nodig hebben en ik ben nou eenmaal niet het schoolvoorbeeld van een huisvrouw.
Maar ik denk niet dat je daarom niet zou kunnen samen wonen,ik had eigenlijk meer gehoopt op tips van mensen die hetzelfde hebben mee gemaakt en er tóch samen uit zijn gekomen.
Het moet toch mogelijk zijn om werk,kinderen,een huishouden,liefde,lol en gelukkig samen zijn te combineren?.
Hij gaat heel goed om met mijn zoon en ik ben dol op zijn kids,mijn zoon gaat hem steeds meer als een vader zien en ze geven echt om elkaar.
Allebei een eigen huis hebben mag natuurlijk geen stok achter de deur worden,ik kan niet iedere keer als het fout gaat of als ik niet lekker in mijn vel zit mijn spullen pakken en naar mijn eigen huis rennen.
Ik kan behoorlijk fel uit de hoek komen en van me afbijten,dat heb ik aan mijn ex over gehouden.
Mijn vriend is gewend aan een vrouw die de hele dag thuis zit,voor de kinderen zorgt en het huishouden doet.
Dat lukt bij mij niet,ik werk 5 dagen,ik heb geen kleine kinderen meer die de hele dag mijn zorg nodig hebben en ik ben nou eenmaal niet het schoolvoorbeeld van een huisvrouw.
Maar ik denk niet dat je daarom niet zou kunnen samen wonen,ik had eigenlijk meer gehoopt op tips van mensen die hetzelfde hebben mee gemaakt en er tóch samen uit zijn gekomen.
Het moet toch mogelijk zijn om werk,kinderen,een huishouden,liefde,lol en gelukkig samen zijn te combineren?.
dinsdag 18 september 2007 om 21:07
Ja, er zijn mensen die werk, kinderen, huishouden, liefde etcetera kunnen combineren. Ik weet alleen niet of dit iets over jullie zegt. Eerlijk gezegd vind ik gaan samenwonen omdat de omstandigheid zich voordoet dat jij op zoek zult moeten gaan naar andere huisvesting, niet zo sterk. Idealiter ga je samenwonen omdat je graag vanonder één dak je leven met elkaar wilt delen. Waarom zou je de beslissing niet gewoon voor je uit schuiven? Geniet van hetgeen jullie nu samen delen en ontdek hoe jullie relatie zich verder gaat ontwikkelen. Je hóeft nu toch geen beslissing te nemen?
dinsdag 18 september 2007 om 22:12
Wat voor anderen opgaat, geldt niet per se voor jou Miss. Zoals het er uitziet bij jou is samenwonen misschien wel juist niet de oplossing. Mocht jij denken van wel dan is er niets wat je tegenhoudt maar ik vind het wel jammer dat je in je posting duidelijk aangeeft dat samenwonen niet echt lekker gaat en dan vervolgens zegt dat je eigenlijk wil horen dat je wél samen moet gaan wonen omdat dat bij anderen toevallig werkt.
Zó leuk ziet je relatie er niet uit, niet leuk genoeg om te zeggen dat je het vooral moet gaan proberen en ik begreep dus ook dat je je zorgen maakte over een moment waarop het uit zou gaan en een van jullie op straat zou staan. Vanuit die gedachte kwam dus ook mijn advies en de geruststelling dat ook een lat relatie een volwaardige relatie is.
Ga vooral samenwonen als je dat wil, dan zie je wel waar het schip strand. Gezien het verleden met je vriend zou ik het niet doen maar er zijn vast mensen bij wie het ooit gelukt is, dus als dat je zorg is, of het uberhaupt kán, samwonen als er zoveel is gebeurd en de relatie niet zo heel soepel loopt zeg ik gá er voor in de hoop dat jullie relatie ontspant in de toekomst.
Zó leuk ziet je relatie er niet uit, niet leuk genoeg om te zeggen dat je het vooral moet gaan proberen en ik begreep dus ook dat je je zorgen maakte over een moment waarop het uit zou gaan en een van jullie op straat zou staan. Vanuit die gedachte kwam dus ook mijn advies en de geruststelling dat ook een lat relatie een volwaardige relatie is.
Ga vooral samenwonen als je dat wil, dan zie je wel waar het schip strand. Gezien het verleden met je vriend zou ik het niet doen maar er zijn vast mensen bij wie het ooit gelukt is, dus als dat je zorg is, of het uberhaupt kán, samwonen als er zoveel is gebeurd en de relatie niet zo heel soepel loopt zeg ik gá er voor in de hoop dat jullie relatie ontspant in de toekomst.
woensdag 19 september 2007 om 00:28
Als het weer mislukt dan kom ik wederom op straat te staan,het huis is van mijn vriend en na de scheiding heeft hij natuurlijk alles met zijn ex moeten delen,de overwaarde van het ouderlijk huis,geld uit zijn bedrijf,enz dus dat wil hij nu niet meer.
Maar daar gaat het niet om,ik bedoelde dat ik me af vroeg of er mensen waren met leuke,handige tips.
Door bv een schema te maken,hoe verdeel je de taken,oplossingen voor het huishouden,wie doet wat in huis,dat soort dingen.
Ik wil graag met hem samen onder één dak leven,de keuze om apart te gaan wonen kwam vorig jr niet van mij.
Ik doe het niet omdat het wel makkelijk is of financieel wel goed uitkomt,ik wil graag samen zijn.
Of het lukt weten we pas als we het (weer) proberen,garantie's zijn er nooit.
Maar daar gaat het niet om,ik bedoelde dat ik me af vroeg of er mensen waren met leuke,handige tips.
Door bv een schema te maken,hoe verdeel je de taken,oplossingen voor het huishouden,wie doet wat in huis,dat soort dingen.
Ik wil graag met hem samen onder één dak leven,de keuze om apart te gaan wonen kwam vorig jr niet van mij.
Ik doe het niet omdat het wel makkelijk is of financieel wel goed uitkomt,ik wil graag samen zijn.
Of het lukt weten we pas als we het (weer) proberen,garantie's zijn er nooit.
woensdag 19 september 2007 om 08:15
Dus omdat hij al een keer zijn ex uit heeft moeten kopen moet jij nu aan alle kanten consessies doen? Jij hebt straks niets meer als hij zich weer bedenkt? Jij vindt het heerlijk om op de bank te zitten maar als meneer liever zijn prakkie op tafel ziet dan ga jij toch koken? Jij wil de afwas nog een avondje laten staan maar hij wil dat het gedaan wordt dus jij doet dat? Misschien al bedacht dat het nu misschien zo goed gaat omdát je niet samen woont? Heeft je zoon nog een stem in dit verhaal of moet hij zich maar aanpassen naar de wens van jou en je vriend? Lekker stabiel voor een kind. Garanties heb je inderdaad nooit maar dit klinkt niet alsof het lekker soepel gaat worden
woensdag 19 september 2007 om 08:58
Zou je wel in dezelfde plaats blijven als je weer samen zou gaan wonen of moet je zoon dan weer naar een andere school ? ( hoe oud is je zoon als ik vragen mag ) .
Heeft je zoon er ook iets van te vinden eigenlijk ?
handige tips ; niet persé in de weekenden alles als groot gezellig samengesteld gezin sámen willen doen .
Nummer van de pizzabezorgservice onder de voorkeurkeuzetoets zetten .
Veel water bij de wijn doen , beiden .
Heeft je zoon er ook iets van te vinden eigenlijk ?
handige tips ; niet persé in de weekenden alles als groot gezellig samengesteld gezin sámen willen doen .
Nummer van de pizzabezorgservice onder de voorkeurkeuzetoets zetten .
Veel water bij de wijn doen , beiden .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 19 september 2007 om 08:59
Ik zou me maar niet zo druk maken over taakverdeling, oplossingen voor de huishouding enz. Ik zou me eerder druk maken om het feit dat ik zo weer op straat zou kunnen komen te staan als de boel weer explodeert. Ik zou in die positie niet gaan samenwonen. En het is lullig dat het met zijn ex zo gelopen is, maar ik vind het niet kunnen dat er dan voor jou niks geregeld wordt.
woensdag 19 september 2007 om 13:49
We moeten zeker het één en ander op papier zetten,heb het er toevallig met hem over gehad en hij vond dat ook.
Kan natuurlijk niet zo zijn dat ik na bv 5 jr samen wonen met niets op straat sta en ik ben er echt niet op uit om hem financieel uit te kleden,dat kwam weer van zijn moeder af (pff schoonmoeders) die waarschuwde hem dat ie deze keer alles goed moest regelen voor zichzelf vanwege het gedoe met zijn ex ...tja die had nou eenmaal recht op de helft van alles.
Daarbij heeft mijn zoon (15 jr) zeker wat in te brengen,hij gaat nog steeds in de stad naar school waar we vorig jr hebben gewoond dus voor hem zou het er alleen maar beter op worden.
Nu moet hij om 06:00 opstaan om op tijd op school te zijn,als we weer gaan samenwonen is hij binnen 5 minuten op school.
Mijn zoon wil heel graag dat we weer terug gaan,hij had het er vorig jr héél moeilijk mee om weg te gaan en in een andere plaats te gaan wonen.
Het contact tussen hem en mijn vriend is nu ook beter,ze praten meer met elkaar en mijn vriend voelt zich niet meer zo schuldig dat hij wél voor het kind van een ander zorgt maar dat hij zijn eigen kinderen niet iedere dag bij zich heeft....dat soort zaken speelde allemaal mee.
Toen ik mijn vriend leerde kennen was hij nog getrouwd en na 8 mnd zijn we in het ouderlijk huis gaan wonen,achteraf te snel.
Ik vond het een vreselijk huis,het stond te koop dus me echt thuis gaan voelen kon ook niet.
De verkoop ging moeizaam,hij moest veel dingen met zijn ex regelen en daar had hij helemaal geen zin in,de kinderen waren overstuur,het was gewoon een mega slechte start.
Kan natuurlijk niet zo zijn dat ik na bv 5 jr samen wonen met niets op straat sta en ik ben er echt niet op uit om hem financieel uit te kleden,dat kwam weer van zijn moeder af (pff schoonmoeders) die waarschuwde hem dat ie deze keer alles goed moest regelen voor zichzelf vanwege het gedoe met zijn ex ...tja die had nou eenmaal recht op de helft van alles.
Daarbij heeft mijn zoon (15 jr) zeker wat in te brengen,hij gaat nog steeds in de stad naar school waar we vorig jr hebben gewoond dus voor hem zou het er alleen maar beter op worden.
Nu moet hij om 06:00 opstaan om op tijd op school te zijn,als we weer gaan samenwonen is hij binnen 5 minuten op school.
Mijn zoon wil heel graag dat we weer terug gaan,hij had het er vorig jr héél moeilijk mee om weg te gaan en in een andere plaats te gaan wonen.
Het contact tussen hem en mijn vriend is nu ook beter,ze praten meer met elkaar en mijn vriend voelt zich niet meer zo schuldig dat hij wél voor het kind van een ander zorgt maar dat hij zijn eigen kinderen niet iedere dag bij zich heeft....dat soort zaken speelde allemaal mee.
Toen ik mijn vriend leerde kennen was hij nog getrouwd en na 8 mnd zijn we in het ouderlijk huis gaan wonen,achteraf te snel.
Ik vond het een vreselijk huis,het stond te koop dus me echt thuis gaan voelen kon ook niet.
De verkoop ging moeizaam,hij moest veel dingen met zijn ex regelen en daar had hij helemaal geen zin in,de kinderen waren overstuur,het was gewoon een mega slechte start.
woensdag 19 september 2007 om 14:29
Tip:
Als jullie erg graag willen samenwonen, overleg dan eerst heel goed over de voor- en nadelen. Een van de grote nadelen is dat jij je zelfstandigheid opgeeft. Als het mis gaat ben jij financieel veel slechter af. Het is al een keer fout gegaan met deze man, let dus goed op!
Een ander probleem dat ik zie is dat jullie allebei behoorlijk wat bagage meeslepen door eerdere relaties. Daarnaast zijn er van beide kanten hoge verwachtingen. Dat kan voor een heleboel conflicten zorgen die tot een breuk kunnen leiden.
Het zou heel verstandig zijn als jullie voor jullie gaan samenwonen naar een relatietherapeut zouden gaan om alle mogelijke valkuilen te bespreken en een communicatiestrategie vast te stellen.
Ik vind trouwens dat er niks tegen latten is. Er is ook niks tegen om je even terug te trekken in je eigen huis als dingen moeizaam gaan in je relatie. Dat lijkt mij veel gezonder dan het nastreven van een ideaalbeeld wat je nooit gaat naleven, met alle negatieve gevolgen van dien.
Als jullie erg graag willen samenwonen, overleg dan eerst heel goed over de voor- en nadelen. Een van de grote nadelen is dat jij je zelfstandigheid opgeeft. Als het mis gaat ben jij financieel veel slechter af. Het is al een keer fout gegaan met deze man, let dus goed op!
Een ander probleem dat ik zie is dat jullie allebei behoorlijk wat bagage meeslepen door eerdere relaties. Daarnaast zijn er van beide kanten hoge verwachtingen. Dat kan voor een heleboel conflicten zorgen die tot een breuk kunnen leiden.
Het zou heel verstandig zijn als jullie voor jullie gaan samenwonen naar een relatietherapeut zouden gaan om alle mogelijke valkuilen te bespreken en een communicatiestrategie vast te stellen.
Ik vind trouwens dat er niks tegen latten is. Er is ook niks tegen om je even terug te trekken in je eigen huis als dingen moeizaam gaan in je relatie. Dat lijkt mij veel gezonder dan het nastreven van een ideaalbeeld wat je nooit gaat naleven, met alle negatieve gevolgen van dien.
woensdag 19 september 2007 om 14:31
Daar zou ik me dus wel druk over maken, want onenigheid daarover kan leiden tot een breuk waardoor TO weer met niks op straat komt te staan.....
Als zij fulltime werkt kan hij toch niet verwachten dat ze ook alles in het huishouden doet en alle kinderen en hem verzorgt? Dat lijkt me een erg belangrijke kwestie om vantevoren helemaal helder te hebben.
woensdag 19 september 2007 om 16:23
Ja, maar het lijkt me belangrijker er eerst voor te zorgen dat je niet op straat komt te staan en dat er dus iets geregeld is. Dan pas kun je je druk gaan maken om het huishouden. Sowieso lijkt het me nu nog geen aanrader om samen te gaan wonen, maar dat moet TO uiteraard zelf uitmaken of ze daaraan toe is.
woensdag 19 september 2007 om 18:00
Ik weet niet precies wat er juridisch mogelijk is voor samenwoners? Niet zoveel volgens mij.
Volgens mij hangen die dingen wel samen. Als de uitgangspositie goed en gelijkwaardig is heb je veel minder kans op een breuk die voor TO slecht uitpakt.
Voor haar vriend lijkt het meer een win win situatie. Zijn vriendin komt in zijn huis wonen, heeft geen rechten maar verdient wel een volwaardig inkomen en kan voor huishouding en kinderen zorgen. Als het mis gaat is hij zijn huishoudster en kinderverzorgster kwijt, maar verder niet. Zij daarentegen is dakloos en krijgt niks terug voor al het geld en de tijd die ze in relatie, huis, huishouding en kinderverzorging heeft gestopt.
Ik weet niet of je zo'n situatie met een samenlevngscontract kunt oplossen?
donderdag 20 september 2007 om 01:06
Volgens mij kun je het één en ander wel op papier laten zetten,ik vraag niet om de helft van het huis of zijn bedrijf maar zou bv wel een bedrag mee willen hebben om een ander huis in te richten.
Of als er iets met hem gebeurd dat ik in het huis kan blijven,getrouwd zijn we tenslotte niet dus er staat nu niets op papier.
Maar ik ben het er mee eens dat ik niet erg zeker van mijn zaak over kom,ik ben idd huiverig ik heb vorig jr een behoorlijke klap gehad door alles.
Ik was daar meer kapot van dan van mijn scheiding na 14 jaar relatie/huwelijk,ik stond op straat met een kind en kon nergens heen.
Een (ex) vriendin van me heeft in het afgelopen jr zo vaak gezegd dat latten een hele ego vorm van een relatie hebben is en dat het alleen maar om de sex gaat,als hij echt van je houdt dan gaat ie voor je zei ze.
Ik sta juist wel achter een lat relatie,maar ik wil ook graag samen wonen...pfff word moe van mezelf.
Misschien is praten met iemand niet zo'n slecht idee,ik zal het eens opnoemen bij mijn vriend.
Bedankt voor de lieve en goeie adviezen!.
Of als er iets met hem gebeurd dat ik in het huis kan blijven,getrouwd zijn we tenslotte niet dus er staat nu niets op papier.
Maar ik ben het er mee eens dat ik niet erg zeker van mijn zaak over kom,ik ben idd huiverig ik heb vorig jr een behoorlijke klap gehad door alles.
Ik was daar meer kapot van dan van mijn scheiding na 14 jaar relatie/huwelijk,ik stond op straat met een kind en kon nergens heen.
Een (ex) vriendin van me heeft in het afgelopen jr zo vaak gezegd dat latten een hele ego vorm van een relatie hebben is en dat het alleen maar om de sex gaat,als hij echt van je houdt dan gaat ie voor je zei ze.
Ik sta juist wel achter een lat relatie,maar ik wil ook graag samen wonen...pfff word moe van mezelf.
Misschien is praten met iemand niet zo'n slecht idee,ik zal het eens opnoemen bij mijn vriend.
Bedankt voor de lieve en goeie adviezen!.
donderdag 20 september 2007 om 13:26
Is het perse nodig om nù een beslissing te nemen? Het is duidelijk dat jij er nog geen goed gevoel over hebt; zit je vriend aan te dringen op een beslissing?
Verder kan ik me wel voorstellen dat het samenwoonidee weer op komt poppen omdat het nu veel lekkerder gaat tussen jullie, maar het is vrij waarschijnlijk dat het beter gaat òmdat jullie niet samenwonen.
En het statement van je vriendin kun je zelf het beste op waarheid beoordelen. In zn algemeenheid vind ik het onzin.
Verder lijkt het me erg logisch dat je bedenkingen hebt gezien de vorige ervaring; aan de andere kant waren alle omstandigheden toen ook wel uitertst belabberd en kon je fiasco al bijna aan zien komen. Dus het hoeft niet perse weer zo te gaan.
Daarom denk ik ook dat een relatietherapeut een goed idee is. Die kan jullie helpen uitvissen wat en hoeveel er mis is gegaan door jullie aard en wat er te wijten is aan de omstandigheden van destijds.
Kortom, ik zou gewoon afspreken het eerste halfjaar (ofzo) niet over het wel of niet samenwonen te beslissen. Door een termijn af te spreken creëer je wat rust.
Ondertussen kunnen jullie samen naar therapie gaan en samen met b.v. een notaris alvast werken aan conceptovereenkomst om jou zekerheid te bieden voor t geval jullie toch gaan samenwonen. Als deze overkomst in concept al klaar ligt èn naar je zin is, is dat dan in ieder geval niet meer een discussiepunt, maar kan zo ondertekend worden.
En ...... mocht je vriend niet genegen zijn deze stappen alvast te willen nemen; maakt hij zich er vanaf door te zeggen: eerst samenwonen en dan zien we wel........... dan weet je dat zn goede bedoelingen en voornemens van dit moment waarschijnlijk niet (helemaal) watervast zijn.
Succes
Mabel007
Verder kan ik me wel voorstellen dat het samenwoonidee weer op komt poppen omdat het nu veel lekkerder gaat tussen jullie, maar het is vrij waarschijnlijk dat het beter gaat òmdat jullie niet samenwonen.
En het statement van je vriendin kun je zelf het beste op waarheid beoordelen. In zn algemeenheid vind ik het onzin.
Verder lijkt het me erg logisch dat je bedenkingen hebt gezien de vorige ervaring; aan de andere kant waren alle omstandigheden toen ook wel uitertst belabberd en kon je fiasco al bijna aan zien komen. Dus het hoeft niet perse weer zo te gaan.
Daarom denk ik ook dat een relatietherapeut een goed idee is. Die kan jullie helpen uitvissen wat en hoeveel er mis is gegaan door jullie aard en wat er te wijten is aan de omstandigheden van destijds.
Kortom, ik zou gewoon afspreken het eerste halfjaar (ofzo) niet over het wel of niet samenwonen te beslissen. Door een termijn af te spreken creëer je wat rust.
Ondertussen kunnen jullie samen naar therapie gaan en samen met b.v. een notaris alvast werken aan conceptovereenkomst om jou zekerheid te bieden voor t geval jullie toch gaan samenwonen. Als deze overkomst in concept al klaar ligt èn naar je zin is, is dat dan in ieder geval niet meer een discussiepunt, maar kan zo ondertekend worden.
En ...... mocht je vriend niet genegen zijn deze stappen alvast te willen nemen; maakt hij zich er vanaf door te zeggen: eerst samenwonen en dan zien we wel........... dan weet je dat zn goede bedoelingen en voornemens van dit moment waarschijnlijk niet (helemaal) watervast zijn.
Succes
Mabel007
donderdag 20 september 2007 om 14:29
vrijdag 21 september 2007 om 01:15
Ik ga er zeker mee aan de slag,ik wil ook niets overhaast doen.
Maar mijn vriend zet er nu wel meer vaart achter dan ik,ik wou het toen heel graag...nu heeft hij haast.
Dat het toen zou mislukken is idd een gegeven,hij nog getrouwd,boze ex aan de zijlijn,kids in de war,te veel bagage.
Onze rugzakken zijn nu voor de helft leeg,we hebben meer tijd voor elkaar en zijn niet meer zo bezig met elkaar te laten zien hoe we het beslist niet willen.
Ik hoop dat we eruit komen,ik wil er wel voor gaan.
Maar mijn vriend zet er nu wel meer vaart achter dan ik,ik wou het toen heel graag...nu heeft hij haast.
Dat het toen zou mislukken is idd een gegeven,hij nog getrouwd,boze ex aan de zijlijn,kids in de war,te veel bagage.
Onze rugzakken zijn nu voor de helft leeg,we hebben meer tijd voor elkaar en zijn niet meer zo bezig met elkaar te laten zien hoe we het beslist niet willen.
Ik hoop dat we eruit komen,ik wil er wel voor gaan.
