Relaties
alle pijlers
na vijf maanden ervaar ik al irritaties, is dat raar?
maandag 18 juni 2007 om 08:57
Ik heb nu zo'n vijf maanden een relatie en ik was eerst erg verliefd, keek een beetje tegen hem op en was er alleen maar mee bezig of ik niet zou tegenvallen voor hem. De laatste tijd merk ik dat ik minder onzeker word over mezelf, maar dat ik wel wat meer dingen zie bij hem die ik niet zo leuk vind. Ik kan me soms zelfs aan hem ergeren, omdat ik vind dat hij soms wat vaag kan zijn in zijn plannen (minder realistisch en niet goed vooruit kijken) en soms weinig kordaat is. Het is niet zo dat ik niet verder met hem wil, ik weet voor mezelf zeker dat ik hem de moeite waard vind! Alleen vraag ik me af: hoor je niet zo'n beetje het eerste jaar in een soort roes te leven en alles geweldig te vinden aan de ander? Ik voel me nu minder verliefd (alleen in vlagen) en vraag me af of dat een slecht teken is. Sommige mensen in mijn omgeving hebben helemaal geen op-of aanmerkingen over hun geliefde en die reageren ook zo dat je alleen maar enthousiast moet zijn. Ik word daar onzeker van. Weet van mezelf dat ik altijd ook de mindere kanten zie van situaties, mensen en vooral mezelf, daarom denk ik ook dat het bij mij niet anders kan gaan dan zo. Maar ergens vreet dan toch die twijfel of, gezien hoe sommige anderen hun relatie ervaren, er niet meer is dan dit. Hoe weet je nu toch of het vooral met jezelf te maken heeft (ik zit nu ook niet lekker in mijn vel en dan erger ik me meer aan hem) of aan je relatie/de combinatie van jou en de ander?
Zijn er mensen die dit herkennen? Ik hoop op reacties van mensen die dit ook hebben gehad in het begin maar die toch doorgaan met hun relatie en er wat van weten te maken.
Zijn er mensen die dit herkennen? Ik hoop op reacties van mensen die dit ook hebben gehad in het begin maar die toch doorgaan met hun relatie en er wat van weten te maken.
maandag 18 juni 2007 om 09:22
quote:
Weet van mezelf dat ik altijd ook de mindere kanten zie van situaties, mensen en vooral mezelf, daarom denk ik ook dat het bij mij niet anders kan gaan dan zo. Maar ergens vreet dan toch die twijfel of, gezien hoe sommige anderen hun relatie ervaren, er niet meer is dan dit. Hoe weet je nu toch of het vooral met jezelf te maken heeft (ik zit nu ook niet lekker in mijn vel en dan erger ik me meer aan hem) of aan je relatie/de combinatie van jou en de ander?
Helaas heb ik jouw twijfels zelf niet meegemaakt en kan vanuit dat standpunt dus niet reageren. Ik kan je wel zeggen dat je volgens mij altijd wel een of ander verschilpuntje met een partner zult hebben (en als het bij een blijft, heb je het wel erg getroffen!). Je schrjft dat je twijfel vooral komt doodat je soms ziet hoe sommige mensen helemaal enthousiast zijn over hun partner. Dat ben ik ook, maar dat heeft volgens mij voor een deel ook te maken met het volledig accepteren van de zaken waarin mijn partner anders is dan ikzelf. Wat ik in jouw verhaal herken, is het feit dat mijn man ook (veel) minder vooruitziend is dan ik zelf ben. Maar datzelfde karakter maakt ook dat hij zo heerlijk relaxt en relativerend is. Wij maken er grapjes over dat we net als de krekel en de mier zijn uit de bekende fabel, en geleidelijk aan wordt mijn partner wat meer mier en word ik wat meer krekel, en daardoor groeien we.
Als je je ergert over kleine dingetjes bij je partner, moet je je eens afvragen of je zelf wel helemaal perfect bent. Vergeet je bijvoorbeeld nooit eens iets, blijf je altijd bij je beslissingen, enz.?
Weet van mezelf dat ik altijd ook de mindere kanten zie van situaties, mensen en vooral mezelf, daarom denk ik ook dat het bij mij niet anders kan gaan dan zo. Maar ergens vreet dan toch die twijfel of, gezien hoe sommige anderen hun relatie ervaren, er niet meer is dan dit. Hoe weet je nu toch of het vooral met jezelf te maken heeft (ik zit nu ook niet lekker in mijn vel en dan erger ik me meer aan hem) of aan je relatie/de combinatie van jou en de ander?
Helaas heb ik jouw twijfels zelf niet meegemaakt en kan vanuit dat standpunt dus niet reageren. Ik kan je wel zeggen dat je volgens mij altijd wel een of ander verschilpuntje met een partner zult hebben (en als het bij een blijft, heb je het wel erg getroffen!). Je schrjft dat je twijfel vooral komt doodat je soms ziet hoe sommige mensen helemaal enthousiast zijn over hun partner. Dat ben ik ook, maar dat heeft volgens mij voor een deel ook te maken met het volledig accepteren van de zaken waarin mijn partner anders is dan ikzelf. Wat ik in jouw verhaal herken, is het feit dat mijn man ook (veel) minder vooruitziend is dan ik zelf ben. Maar datzelfde karakter maakt ook dat hij zo heerlijk relaxt en relativerend is. Wij maken er grapjes over dat we net als de krekel en de mier zijn uit de bekende fabel, en geleidelijk aan wordt mijn partner wat meer mier en word ik wat meer krekel, en daardoor groeien we.
Als je je ergert over kleine dingetjes bij je partner, moet je je eens afvragen of je zelf wel helemaal perfect bent. Vergeet je bijvoorbeeld nooit eens iets, blijf je altijd bij je beslissingen, enz.?
maandag 18 juni 2007 om 09:43
Een heel jaar in een "roes" leven, lijkt mij niet erg handig.
Ik denk dat het er ook van afhangt hoe vaak je samen bent. Als je elkaar maar 1 keer in de week ziet, is het ook veel makkelijker om je niet te ergeren aan elkaar.
Mijn vriend en ik zagen elkaar al gauw erg vaak en ik kan me wel voorstellen dat ik me na 5 maanden ook al wel aan enkele dingen ergerde. Wij hebben tijdens het eerste jaar veel meer ruzie gemaakt dan in de drie jaar daarna samengeteld. En ik hoorde van een bevriend koppel dat dat ben hij ook het geval was (en die zijn nu al meer dan 10 jaar samen, getrouwd en hebben samen een kind).
Dus ik denk echt niet dat je je er al te veel zorgen om moet maken. Elke relatie is nu eenmaal anders. Mijn vriend en ik zijn allebei nogal temperamentvol en wij hebben dan ook wel een passionele relatie. (soms hard roepen op elkaar, maar het daarna ook weer uitgebreid bijleggen) Wij zijn nu vier jaar samen en doordat we elkaar nu veel beter kennen dan in het begin, is het ook wel rustiger geworden. Maar we zijn eigenlijk nog altijd verliefd op elkaar. Natuurlijk is dat ook weleens een tijdje minder geweest, maar de kriebels zijn er nog steeds.
Als je een jaar lang in een roes zit (en blind bent voor elkaar gebreken) kan je daarna volgens mij heel hard van je roze wolk af vallen... Dat kan natuurlijk ook goed gaan hoor. Maar ik geloof niet dat er één manier is waarop het bij alle koppels gaat.
Er moet natuurlijk wel verliefdheid zijn en daarna "houden van". Dat is volgens mij de basis. De rest komt dan ook wel in orde.
Ik denk dat het er ook van afhangt hoe vaak je samen bent. Als je elkaar maar 1 keer in de week ziet, is het ook veel makkelijker om je niet te ergeren aan elkaar.
Mijn vriend en ik zagen elkaar al gauw erg vaak en ik kan me wel voorstellen dat ik me na 5 maanden ook al wel aan enkele dingen ergerde. Wij hebben tijdens het eerste jaar veel meer ruzie gemaakt dan in de drie jaar daarna samengeteld. En ik hoorde van een bevriend koppel dat dat ben hij ook het geval was (en die zijn nu al meer dan 10 jaar samen, getrouwd en hebben samen een kind).
Dus ik denk echt niet dat je je er al te veel zorgen om moet maken. Elke relatie is nu eenmaal anders. Mijn vriend en ik zijn allebei nogal temperamentvol en wij hebben dan ook wel een passionele relatie. (soms hard roepen op elkaar, maar het daarna ook weer uitgebreid bijleggen) Wij zijn nu vier jaar samen en doordat we elkaar nu veel beter kennen dan in het begin, is het ook wel rustiger geworden. Maar we zijn eigenlijk nog altijd verliefd op elkaar. Natuurlijk is dat ook weleens een tijdje minder geweest, maar de kriebels zijn er nog steeds.
Als je een jaar lang in een roes zit (en blind bent voor elkaar gebreken) kan je daarna volgens mij heel hard van je roze wolk af vallen... Dat kan natuurlijk ook goed gaan hoor. Maar ik geloof niet dat er één manier is waarop het bij alle koppels gaat.
Er moet natuurlijk wel verliefdheid zijn en daarna "houden van". Dat is volgens mij de basis. De rest komt dan ook wel in orde.
maandag 18 juni 2007 om 09:43
Hoi Reiger,
bedankt voor je reactie! Goeie om eens na te gaan bij jezelf of je 'perfect' bent, nou nee, verre van! Ik erger me ook vaak kapot aan mezelf!
Wat mooi wat jij schrijft over volledig accepteren van de ander. Dat is in mijn ogen echte liefde. Ik vraag me alleen af hoe je dat doet! Ik denk dan ook dat het ook veel te maken heeft met jezelf en hoe je jezelf ziet. Nu zit ik dus rot in mezelf (ontevreden met wat ik voor werk doe, onzeker over zowel karakter als uiterlijk) en dan lijken mijn verwachtingen van hem ook wel hoger! Ik kan zelf zo twijfelen aan dingen en wat ik moet doen met mijn leven, dat het me extra irriteert als hij ook niet kordaat is in zijn plannen mbt werk en wat hij nou wil. Ergens is het dus zelfs herkenning, hij heeft niet die relativerende werking die jij bij jouw partner bv ervaart!
Maar goed, naast het accepteren van de anders en eigen grillen zit ik ook met een hoop onzekerheden over hoe een relatie zou moeten zijn. Daarvoor vergelijk ik me veel met anderen en hoe die over hun relatie spreken. Daardoor weet ik soms niet meer wat ik nu echt zelf vervelend vind in onze relatie en wat te maken heeft met dat ik bang ben dat dingen niet zijn zoals ze horen te zijn.
Misschien beetje onduidelijk opgeschreven...
bedankt voor je reactie! Goeie om eens na te gaan bij jezelf of je 'perfect' bent, nou nee, verre van! Ik erger me ook vaak kapot aan mezelf!
Wat mooi wat jij schrijft over volledig accepteren van de ander. Dat is in mijn ogen echte liefde. Ik vraag me alleen af hoe je dat doet! Ik denk dan ook dat het ook veel te maken heeft met jezelf en hoe je jezelf ziet. Nu zit ik dus rot in mezelf (ontevreden met wat ik voor werk doe, onzeker over zowel karakter als uiterlijk) en dan lijken mijn verwachtingen van hem ook wel hoger! Ik kan zelf zo twijfelen aan dingen en wat ik moet doen met mijn leven, dat het me extra irriteert als hij ook niet kordaat is in zijn plannen mbt werk en wat hij nou wil. Ergens is het dus zelfs herkenning, hij heeft niet die relativerende werking die jij bij jouw partner bv ervaart!
Maar goed, naast het accepteren van de anders en eigen grillen zit ik ook met een hoop onzekerheden over hoe een relatie zou moeten zijn. Daarvoor vergelijk ik me veel met anderen en hoe die over hun relatie spreken. Daardoor weet ik soms niet meer wat ik nu echt zelf vervelend vind in onze relatie en wat te maken heeft met dat ik bang ben dat dingen niet zijn zoals ze horen te zijn.
Misschien beetje onduidelijk opgeschreven...
maandag 18 juni 2007 om 09:48
@Nimf2 Ook bedankt voor je reactie! Goed om te lezen dat het aantal keren ruzie maken zelfs kan dalen naarmate de relatie langer duurt! Je hebt helemaal gelijk dat er verschillende soorten relaties zijn, ik ben alleen te veel bezig met welke dan echt goed zijn en welke niet. En verliefdheid..ik vind het maar een vaag iets. Ik denk dus dat ik verliefd op hem ben omdat ik naar hem verlang, vertederd kan raken als ik naar hem kijk en een warm gevoel krijg als ik aan hem denk. Maar dat wisselt dus, het is er niet continu! En ik kijk ook niet meer tegen hem op. Dat had ik vroeger wel, bij onbereikbare liefdes. Bij hem had ik het in het begin, maar nu ken ik hem veel beter-ook alle twijfels en onzekerheden-en staat hij niet meer op een voetstuk. Ook dan vraag ik me meteen af of dat niet wel zo zou 'moeten zijn'...
maandag 18 juni 2007 om 09:53
Hoi vertwijfeld, je schreef:
Goeie om eens na te gaan bij jezelf of je 'perfect' bent, nou nee, verre van! Ik erger me ook vaak kapot aan mezelf!
Wellicht zit het probleem voor een deel daar: dat je je ook kapot ergert aan jezelf. Dat is niet nodig en ook niet nuttig. Met ergernis bereik je helemaal niets. Dat je niet alles goed doet, dat je foutjes hebt, maakt je alleen maar menselijk. Geen mens is perfect. En het grappige is, als je dat accepteert van jezelf en van de anderen, dan word je daardoor alleen al een beter mens.
Ik ben al wat ouder, maar toen ik jonger was, ergerde ik me ook wel eens. Ik ben ermee gestopt toen ik inzag dat dat ergeren zelf veel 'erger' :P is en veel meer kapot maakt dan de dingen zelf waar ik me aan ergerde. Bij mij was het dus een verstandelijk inzicht. Maar het maakt mijn leven wel erg veel aangenamer.
Goeie om eens na te gaan bij jezelf of je 'perfect' bent, nou nee, verre van! Ik erger me ook vaak kapot aan mezelf!
Wellicht zit het probleem voor een deel daar: dat je je ook kapot ergert aan jezelf. Dat is niet nodig en ook niet nuttig. Met ergernis bereik je helemaal niets. Dat je niet alles goed doet, dat je foutjes hebt, maakt je alleen maar menselijk. Geen mens is perfect. En het grappige is, als je dat accepteert van jezelf en van de anderen, dan word je daardoor alleen al een beter mens.
Ik ben al wat ouder, maar toen ik jonger was, ergerde ik me ook wel eens. Ik ben ermee gestopt toen ik inzag dat dat ergeren zelf veel 'erger' :P is en veel meer kapot maakt dan de dingen zelf waar ik me aan ergerde. Bij mij was het dus een verstandelijk inzicht. Maar het maakt mijn leven wel erg veel aangenamer.
maandag 18 juni 2007 om 09:57
quote:
maar nu ken ik hem veel beter-ook alle twijfels en onzekerheden-en staat hij niet meer op een voetstuk. Ook dan vraag ik me meteen af of dat niet wel zo zou 'moeten zijn'...
Iemand op een voetstuk plaatsen is nooit goed, want het is een illusie. Ieder mens heeft zijn 'menselijkheden' (tekortkomingen). Echte liefde is volgens mij, als je accepteert dat je partner ook maar een mens is, en als je maar al de leuke eigenschappen, die hij ook heeft, blijft waarderen. Jouw vriend heeft vast ook wel leuke dingen, die hem bijzonder maken.
maar nu ken ik hem veel beter-ook alle twijfels en onzekerheden-en staat hij niet meer op een voetstuk. Ook dan vraag ik me meteen af of dat niet wel zo zou 'moeten zijn'...
Iemand op een voetstuk plaatsen is nooit goed, want het is een illusie. Ieder mens heeft zijn 'menselijkheden' (tekortkomingen). Echte liefde is volgens mij, als je accepteert dat je partner ook maar een mens is, en als je maar al de leuke eigenschappen, die hij ook heeft, blijft waarderen. Jouw vriend heeft vast ook wel leuke dingen, die hem bijzonder maken.
maandag 18 juni 2007 om 10:11
@Reiger100: dat is een mooi inzicht, wat je aangeeft over ergeren. Ik heb ook gemerkt dat ergeren dingen er niet beter op maakt! Maar het ombuigen kan ik nog lastig vinden..Hoe heb jij dat gedaan? Heeft puur het verstandelijk inzicht jou geholpen of zijn er meer dingen geweest die daartoe hebben bijgedragen?
Fijn om te lezen dat bij echte liefde niet per se bewondering. of op een voetstuk plaatsen, hoort. Ik zie zeker ook mooie dingen in mijn vriend die ik waardeer, ik vind hem een lief en goed mens en ik vind dat hij het allerbeste verdient. Gisteren was ik alleen samen met hem bij mijn familie op visite, en ik merk dat ik dan ook te veel bezig ben met wat zij wel niet zullen denken. Hij reageert dan soms anders op hen dan ik zou willen (bv serieus ingaan op iets dat als grapje bedoeld wordt) en dan ben ik meteen bang dat ze hem niet zo leuk vinden. Het stomme is dat ik dat niet nodig zou moeten hebben en ook dat ik uberhaupt ermee bezig ben hoe ik vind dat hij moet doen! Ik zie alleen dat mijn familie wel trots kijkt naar partner als die wat zeggen en dat ik alleen maar zit te denken-ik hoop dat hij wel leuk op ze overkomt!
Kortom: ik zou ook willen wat meer los te komen van wat anderen denken! Ben dus in ieder geval niet zo verliefd meer dat ik daar niet mee bezig ben...
Fijn om te lezen dat bij echte liefde niet per se bewondering. of op een voetstuk plaatsen, hoort. Ik zie zeker ook mooie dingen in mijn vriend die ik waardeer, ik vind hem een lief en goed mens en ik vind dat hij het allerbeste verdient. Gisteren was ik alleen samen met hem bij mijn familie op visite, en ik merk dat ik dan ook te veel bezig ben met wat zij wel niet zullen denken. Hij reageert dan soms anders op hen dan ik zou willen (bv serieus ingaan op iets dat als grapje bedoeld wordt) en dan ben ik meteen bang dat ze hem niet zo leuk vinden. Het stomme is dat ik dat niet nodig zou moeten hebben en ook dat ik uberhaupt ermee bezig ben hoe ik vind dat hij moet doen! Ik zie alleen dat mijn familie wel trots kijkt naar partner als die wat zeggen en dat ik alleen maar zit te denken-ik hoop dat hij wel leuk op ze overkomt!
Kortom: ik zou ook willen wat meer los te komen van wat anderen denken! Ben dus in ieder geval niet zo verliefd meer dat ik daar niet mee bezig ben...
maandag 18 juni 2007 om 10:34
@Reiger100: dat is een mooi inzicht, wat je aangeeft over ergeren. Ik heb ook gemerkt dat ergeren dingen er niet beter op maakt! Maar het ombuigen kan ik nog lastig vinden..Hoe heb jij dat gedaan? Heeft puur het verstandelijk inzicht jou geholpen of zijn er meer dingen geweest die daartoe hebben bijgedragen?
Ik ben iemand die veel leest, en ik heb op een gegeven moment veel boeken gelezen over relaties, persoonlijke ontwikkeling, enz. (Dat was tijdens mijn eerste huwelijk, toen dat heel slecht ging). Die boeken hebben mijn ogen geopend. Ik heb me toen voorgenomen om al de tips die erin stonden, toe te passen op mezelf. Als ik even terugviel, las ik het boek opnieuw, net zolang tot het niet meer nodig was. Een gedragsverandering of mentaliteitsverandering gaat niet van de ene dat op de andere, maar als je blijft volhouden gaat het uiteindelijk vanzelf, net als zwemmen/pianospelen: eerst beremoeilijk, maar als je het eenmaal kunt, snap je niet meer dat je het ooit moeilijk gevonden hebt.
Fijn om te lezen dat bij echte liefde niet per se bewondering. of op een voetstuk plaatsen, hoort. Ik zie zeker ook mooie dingen in mijn vriend die ik waardeer, ik vind hem een lief en goed mens en ik vind dat hij het allerbeste verdient.
Dat is een heel goede basis voor een relatie.
Gisteren was ik alleen samen met hem bij mijn familie op visite, en ik merk dat ik dan ook te veel bezig ben met wat zij wel niet zullen denken. Hij reageert dan soms anders op hen dan ik zou willen (bv serieus ingaan op iets dat als grapje bedoeld wordt) en dan ben ik meteen bang dat ze hem niet zo leuk vinden. Het stomme is dat ik dat niet nodig zou moeten hebben en ook dat ik uberhaupt ermee bezig ben hoe ik vind dat hij moet doen!
Het is wel goed dat je beseft dat je dat doet, dat je erover nadenkt!
Ik zie alleen dat mijn familie wel trots kijkt naar partner als die wat zeggen en dat ik alleen maar zit te denken-ik hoop dat hij wel leuk op ze overkomt!
Kortom: ik zou ook willen wat meer los te komen van wat anderen denken! Ben dus in ieder geval niet zo verliefd meer dat ik daar niet mee bezig ben...
Misschien komt het niet door een gebrek aan verliefdheid maar eerder door je 'verstand' dat jou allerlei vragen stelt die je ongerust maken, zodat het je hart wat overvleugelt ? Verliefdheid betekent volgens mij niet noodzakelijk dat je blind moet zijn.
Verliefdheid kan bijvoorbeeld ook inhouden dat je graag veel bij je vriend wil zijn, dat je zin hebt om hem te knuffelen, met hem te vrijen, enz.
Ik ben iemand die veel leest, en ik heb op een gegeven moment veel boeken gelezen over relaties, persoonlijke ontwikkeling, enz. (Dat was tijdens mijn eerste huwelijk, toen dat heel slecht ging). Die boeken hebben mijn ogen geopend. Ik heb me toen voorgenomen om al de tips die erin stonden, toe te passen op mezelf. Als ik even terugviel, las ik het boek opnieuw, net zolang tot het niet meer nodig was. Een gedragsverandering of mentaliteitsverandering gaat niet van de ene dat op de andere, maar als je blijft volhouden gaat het uiteindelijk vanzelf, net als zwemmen/pianospelen: eerst beremoeilijk, maar als je het eenmaal kunt, snap je niet meer dat je het ooit moeilijk gevonden hebt.
Fijn om te lezen dat bij echte liefde niet per se bewondering. of op een voetstuk plaatsen, hoort. Ik zie zeker ook mooie dingen in mijn vriend die ik waardeer, ik vind hem een lief en goed mens en ik vind dat hij het allerbeste verdient.
Dat is een heel goede basis voor een relatie.
Gisteren was ik alleen samen met hem bij mijn familie op visite, en ik merk dat ik dan ook te veel bezig ben met wat zij wel niet zullen denken. Hij reageert dan soms anders op hen dan ik zou willen (bv serieus ingaan op iets dat als grapje bedoeld wordt) en dan ben ik meteen bang dat ze hem niet zo leuk vinden. Het stomme is dat ik dat niet nodig zou moeten hebben en ook dat ik uberhaupt ermee bezig ben hoe ik vind dat hij moet doen!
Het is wel goed dat je beseft dat je dat doet, dat je erover nadenkt!
Ik zie alleen dat mijn familie wel trots kijkt naar partner als die wat zeggen en dat ik alleen maar zit te denken-ik hoop dat hij wel leuk op ze overkomt!
Kortom: ik zou ook willen wat meer los te komen van wat anderen denken! Ben dus in ieder geval niet zo verliefd meer dat ik daar niet mee bezig ben...
Misschien komt het niet door een gebrek aan verliefdheid maar eerder door je 'verstand' dat jou allerlei vragen stelt die je ongerust maken, zodat het je hart wat overvleugelt ? Verliefdheid betekent volgens mij niet noodzakelijk dat je blind moet zijn.
Verliefdheid kan bijvoorbeeld ook inhouden dat je graag veel bij je vriend wil zijn, dat je zin hebt om hem te knuffelen, met hem te vrijen, enz.
