Relaties
alle pijlers
Negatieve man beïnvloedt mijn stemming
maandag 28 april 2025 om 08:40
Sorry voor dit lange verhaal, ik kan niet meer helder denken en hopelijk hebben jullie goede adviezen.
Mijn man en ik zijn 12 jaar samen, met kinderen van 9 en 6.
Al sinds ik hem ken is hij geen prater. Er kan gerust een dag voorbij gaan waarbij hij vrijwel niets zegt. Als ik aangeef bijvoorbeeld iets niet fijn te vinden blijft het bij een “ok” of “sorry”, als ik hem naar zijn mening of gevoel vraag is het meestal “ik weet het niet”. Gevoel toont hij ook eigenlijk niet, behalve chagrijnigheid en boosheid. Ik heb hem al jaren niet meer zien lachen thuis; sowieso niet sinds de kinderen er zijn.
Ik vond dit altijd heel lastig, maar dacht dat dit was hoe hij is en dat ik daar maar mee moest dealen. Tot een jaar of 3 geleden, toen hij een collega leerde kennen op werk. Ze had thuis problemen en hij maakte zich erg druk om haar. Hele dag appen, ‘s avonds laat bellen, ze kwam (zonder dat te zeggen) hier thuis, etc. Hij maakte zich druk om haar, en dat geloof ik wel, maar ik vond het moeilijk om te zien dat hij blijkbaar wel met haar kon praten en niet met mij. Na iets van een jaar kregen ze erge ruzie en wilde ze hem niet meer zien. Hij was hier compleet van overstuur, wist niet wat hem overkwam. Dit heeft mij erg geraakt; om mij of de kinderen toont hij vrijwel geen emoties en om haar gaat hij helemaal kapot. Ik heb hem gevraagd of hij wel gelukkig was bij ons, omdat wij hem niet zo veel lijken te doen als zij. Hij antwoordde daarop dat hij dacht nog nooit echt gelukkig te zijn. En ik denk eigenlijk dat dit waar is…
Hij is vrijwel elke dag boos op de kinderen want ze maken troep, lawaai, luisteren niet of storen hem. Hij is weken achtereen chagrijnig, waarbij hij bijna niet praat. Hij heeft geen interesse in bijvoorbeeld mijn dag (ik heb hem bijvoorbeeld moeten leren dat ik het fijn vind als hij vraagt hoe mijn dag was als ik thuis kom), als ik stofzuig, kook of iets anders doe in huis doet hij het direct daarna nog een keer over omdat het niet goed genoeg is, enzovoort. Als ik hem vraag wat hem gelukkig maakt is het “een opgeruimd huis”.
Hij is al ruim 10 jaar bezig met een studie waar hij elk jaar meer dan €3000 voor betaald, hij is er al een aantal keer bijna door ontslagen, maar haalt al jaren geen enkele punt. Als ik hem vraag hoe hij het voor zich ziet? “Ik weet het niet.”
Sinds een maand of 4 lijkt er wat geknapt bij mij. Hij maakte (niet voor het eerst) de oudste aan het huilen met zijn gevit, en stond erbij en keek ernaar. Diezelfde dag ging ik naar een andere stad om de volgende dag een halve marathon te lopen; de derde keer sinds de kinderen er zijn dat ik een nacht weg was. Hij was al een week extra chagrijnig. De dag van de marathon kreeg ik berichtjes van vrienden en bekenden met “succes!” en na de tijd “hoe was het??” en van hem? Een appje hoe laat ik thuis dacht te zijn en een enorme app met dat de kinderen zo vreselijk vervelend zijn. Niets over mijn halve of wat dan ook.
Een jaar geleden ben ik naar de POH gegaan omdat ik niet meer wist hoe ik met zijn buien om moest gaan, ze trekken mij mee naar beneden en ik heb er enorm last van. Die man vroeg waarom ik eigenlijk nog bij hem bleef…..En ik weet het niet meer. Ik ben moe van zijn eeuwige negatieve stemming, zijn gemok om alles in huis en om/op de kinderen, zijn onmogelijkheid om over dingen te praten en zijn laksheid. Zonder kinderen was ik al lang weg geweest, maar ja…Die kinderen hebben we wel…
Mijn man en ik zijn 12 jaar samen, met kinderen van 9 en 6.
Al sinds ik hem ken is hij geen prater. Er kan gerust een dag voorbij gaan waarbij hij vrijwel niets zegt. Als ik aangeef bijvoorbeeld iets niet fijn te vinden blijft het bij een “ok” of “sorry”, als ik hem naar zijn mening of gevoel vraag is het meestal “ik weet het niet”. Gevoel toont hij ook eigenlijk niet, behalve chagrijnigheid en boosheid. Ik heb hem al jaren niet meer zien lachen thuis; sowieso niet sinds de kinderen er zijn.
Ik vond dit altijd heel lastig, maar dacht dat dit was hoe hij is en dat ik daar maar mee moest dealen. Tot een jaar of 3 geleden, toen hij een collega leerde kennen op werk. Ze had thuis problemen en hij maakte zich erg druk om haar. Hele dag appen, ‘s avonds laat bellen, ze kwam (zonder dat te zeggen) hier thuis, etc. Hij maakte zich druk om haar, en dat geloof ik wel, maar ik vond het moeilijk om te zien dat hij blijkbaar wel met haar kon praten en niet met mij. Na iets van een jaar kregen ze erge ruzie en wilde ze hem niet meer zien. Hij was hier compleet van overstuur, wist niet wat hem overkwam. Dit heeft mij erg geraakt; om mij of de kinderen toont hij vrijwel geen emoties en om haar gaat hij helemaal kapot. Ik heb hem gevraagd of hij wel gelukkig was bij ons, omdat wij hem niet zo veel lijken te doen als zij. Hij antwoordde daarop dat hij dacht nog nooit echt gelukkig te zijn. En ik denk eigenlijk dat dit waar is…
Hij is vrijwel elke dag boos op de kinderen want ze maken troep, lawaai, luisteren niet of storen hem. Hij is weken achtereen chagrijnig, waarbij hij bijna niet praat. Hij heeft geen interesse in bijvoorbeeld mijn dag (ik heb hem bijvoorbeeld moeten leren dat ik het fijn vind als hij vraagt hoe mijn dag was als ik thuis kom), als ik stofzuig, kook of iets anders doe in huis doet hij het direct daarna nog een keer over omdat het niet goed genoeg is, enzovoort. Als ik hem vraag wat hem gelukkig maakt is het “een opgeruimd huis”.
Hij is al ruim 10 jaar bezig met een studie waar hij elk jaar meer dan €3000 voor betaald, hij is er al een aantal keer bijna door ontslagen, maar haalt al jaren geen enkele punt. Als ik hem vraag hoe hij het voor zich ziet? “Ik weet het niet.”
Sinds een maand of 4 lijkt er wat geknapt bij mij. Hij maakte (niet voor het eerst) de oudste aan het huilen met zijn gevit, en stond erbij en keek ernaar. Diezelfde dag ging ik naar een andere stad om de volgende dag een halve marathon te lopen; de derde keer sinds de kinderen er zijn dat ik een nacht weg was. Hij was al een week extra chagrijnig. De dag van de marathon kreeg ik berichtjes van vrienden en bekenden met “succes!” en na de tijd “hoe was het??” en van hem? Een appje hoe laat ik thuis dacht te zijn en een enorme app met dat de kinderen zo vreselijk vervelend zijn. Niets over mijn halve of wat dan ook.
Een jaar geleden ben ik naar de POH gegaan omdat ik niet meer wist hoe ik met zijn buien om moest gaan, ze trekken mij mee naar beneden en ik heb er enorm last van. Die man vroeg waarom ik eigenlijk nog bij hem bleef…..En ik weet het niet meer. Ik ben moe van zijn eeuwige negatieve stemming, zijn gemok om alles in huis en om/op de kinderen, zijn onmogelijkheid om over dingen te praten en zijn laksheid. Zonder kinderen was ik al lang weg geweest, maar ja…Die kinderen hebben we wel…
maandag 28 april 2025 om 20:01
Weet je wat een rotstreek is? Dat hij al jaren de zure vent is in het leven van jou en je kinderen, die jullie aan het huilen maakt en waar verder geen goed woord uit komt, maar dat hij nu al tot twee keer toe een leuke collega vindt met wie hij wel gezellig en geïnteresseerd kan kletsen.ScullylovesM schreef: ↑28-04-2025 19:50Ik ben ook bang dat ik niet duidelijk genoeg gezegd heb dat ik het niet trek op deze manier en dat het dan voor hem uit de lucht komt vallen. Dat vind ik een rotstreek en wil ik niet op mijn geweten hebben, maar heel eerlijk wil ik gewoon niet meer verder.
maandag 28 april 2025 om 20:04
En dat huis..hoe belangrijk is dat echt? Wij woonden hiervoor in een grote vrijstaande woning met grote tuin. Nu wonen we in een heel gewone maar fijne rijtjeswoning en ik heb geen moment terugverlangd naar het oude huis. Maar ik ben dan ook nooit zo gehecht geweest aan spullen, huizen of plekken.
Ik ben hier gewoon veel gelukkiger en daar kan geen huis tegenop.
Ik ben hier gewoon veel gelukkiger en daar kan geen huis tegenop.
maandag 28 april 2025 om 20:09
Het is ook wat kort door de bocht.MaanZon schreef: ↑28-04-2025 20:00Is dat zo? Niet sarcastisch bedoeld hoor, maar vraag me af of dat zo vaak voorkomt.
De kinderen zijn altijd bij mij en ik voel me prima en energiek, veel meer dan toen ik bij mijn ex was juist, omdat er inderdaad een last en zorg van mijn schouders is gevallen.
Ik werk 4 dagen en ja, het is weleens druk in combinatie met sportclubs e.d, maar verder vind ik het eigenlijk prima te doen, juist minder zwaar dan ik dacht.
Denk dat het belangrijkste is dat je als alleenstaande moeder een vangnet hebt waar je op kan terugvallen, en af en toe tijd voor jezelf.
Of ze dan 50/50 bij je zijn of de meeste tijd maakt dan niet meer zoveel uit.
Levensgenieter 
maandag 28 april 2025 om 20:11
Ik geloof ook zeker dat een ongelukkige ouder invloed heeft, mede uit eigen ervaring. Maar om te stellen dat het grootste cadeau voor een kind het geluk van de moeder is, is in mijn ogen nogal overdreven.MindyLahiri schreef: ↑28-04-2025 19:57Niet altijd hoor. Mijn vader is eenzelfde soort man als die van TO en was mijn hele jeugd eenzelfde soort vader. Zijn gedrag heeft me gevormd maar ook erg beschadigd, en toen ik een jaar of 12 was heb ik mijn moeder gevraagd waarom ze nog bij hem bleef. Duurde uiteindelijk nog jaren voor ze echt scheidden maar ik heb toen wel een zaadje geplant omdat zij ook dacht voor de kinderen samen te moeten blijven, terwijl de kinderen dus echt wel door hadden dat het beter zou zijn als ze weg konden uit de situatie.
Was het egocentrisch om te hopen dat mijn moeder wegging? Deels wel, want het ging ook om mijn eigen veiligheid en plezier. Maar ook absoluut om dat van mijn moeder en siblings. Nu mijn ouders gescheiden van elkaar hun levens goed op de rit hebben, ben ik ook echt heel blij dat het zo gelopen is. Zelfs als je gezinsbasis wegvalt en een scheiding ook voor jou als kind niet leuk is. Hopelijk ziet TO in dat de kinderen sowieso beschadigen, of het nu door de scheiding komt of door hun vader. En ik denk dat blijven ze op lange termijn meer schade berokkend dan weggaan.
Er zijn ook nogal wat gradaties in geluk.
maandag 28 april 2025 om 20:15
Dat klopt denk ik wel, al heb ik ook niet een erg groot vangnet.MissButterflyyy schreef: ↑28-04-2025 20:09Het is ook wat kort door de bocht.
Denk dat het belangrijkste is dat je als alleenstaande moeder een vangnet hebt waar je op kan terugvallen, en af en toe tijd voor jezelf.
Of ze dan 50/50 bij je zijn of de meeste tijd maakt dan niet meer zoveel uit.
Ik vind alleen dat er meestal zo negatief en 'zwaar' over gesproken wordt, alsof het enorm zwaar is. Ik vind dat niet (en snap ook dat het voor iedereen weer anders is) en wilde dat benoemen omdat dat dus ook gewoon kan, dat het niet zo zwaar hoeft te zijn/voor meer mensen wellicht geldt dat ze het niet zwaar vinden.
maandag 28 april 2025 om 20:24
Eigenlijk is het langs zijn kant dus gewoon wachten tot er ooit een collega écht interessant genoeg is zodat ie huis en haard achterlaat.ScullylovesM schreef: ↑28-04-2025 19:55Overigens is er nu (al een tijdje) weer een nieuwe collega waar hij heel gezellig vrijwel dagelijks mee appt. Maar als ik hem zeg dat ik dat bijzonder vind (niet dat hij vrouwelijke vrienden heeft, dat vind ik prima, ik heb ook mannelijke vrienden, maar wel dat hij met haar blijkbaar veel te praten heeft en met mij niet) vraagt hij wat mijn probleem nu eigenlijk is en dat hij toch gewoon vrienden mag hebben…
Zou ik ook al niet gelukkig van worden.
En "wat het probleem is" is dat hij kennelijk wél hele boekverhalen tegen haar kan vertellen, maar nauwelijks interesse toont in zijn eigen vrouw en kinderen. Zou ik volgende keer dus wel zo verwoorden.
Ook al is ze zogezegd "maar" een vriendin, hij vertelt haar op dit moment 10 keer meer dan dat hij jou vertelt.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 28 april 2025 om 20:28
MaanZon schreef: ↑28-04-2025 20:15Dat klopt denk ik wel, al heb ik ook niet een erg groot vangnet.
Ik vind alleen dat er meestal zo negatief en 'zwaar' over gesproken wordt, alsof het enorm zwaar is. Ik vind dat niet (en snap ook dat het voor iedereen weer anders is) en wilde dat benoemen omdat dat dus ook gewoon kan, dat het niet zo zwaar hoeft te zijn/voor meer mensen wellicht geldt dat ze het niet zwaar vinden.
Eens, alsof zo’n ‘zure en zwaar op de hand man’ die zijn eigen kinderen na 1 dag al strontvervelend vindt en niet meer kan handelen zo’n geweldige toevoeging is! Sterker nog, het zuigt je leeg, alsof je er een volwassen kind extra bij hebt………
En er dan wel zijn voor een collega die het zogenaamd zwaar heeft? Serieus, daar kan iedere gezonde vrouw afscheid van nemen hoor!
Zijn jullie getrouwd en zo ja, hoe? In GvG of op HV?
Van wie is de woning, huur of koop? Zo te lezen heb jijzelf ook inkomen, dus zet voor jezelf eens eea op papier qua financiën, zodat je voor jezelf wat meer overzicht hebt.
Live Life to the fullest
maandag 28 april 2025 om 20:39
Hmm, ik ben alleenstaande moeder en ervaar het met momenten wel als zwaar. Zelf verantwoordelijk zijn voor voldoende inkomen, het volledige huishouden, de logistiek en mental load rondom kind etc. Amper me-time en voor werkelijk alles oppas moeten regelen, wat met momenten echt lastig is.
Máár toch ben ik veel gelukkiger dan toen ik nog samen was met mijn ex. Ondanks dat ik het op bepaalde vlakken nu veel zwaarder vind, is er ook een bepaalde lichtheid in mijn leven gekomen en ik kan me heel goed voorstellen dat het voor TO ook wel eens zo zou kunnen gaan voelen.
Je kinderen geven eigenlijk zelf al voldoende signalen dat het niet langer zo gaat. Ik hoop dat je de moed vindt om voor jezelf en je kinderen te kiezen.
Máár toch ben ik veel gelukkiger dan toen ik nog samen was met mijn ex. Ondanks dat ik het op bepaalde vlakken nu veel zwaarder vind, is er ook een bepaalde lichtheid in mijn leven gekomen en ik kan me heel goed voorstellen dat het voor TO ook wel eens zo zou kunnen gaan voelen.
Je kinderen geven eigenlijk zelf al voldoende signalen dat het niet langer zo gaat. Ik hoop dat je de moed vindt om voor jezelf en je kinderen te kiezen.
maandag 28 april 2025 om 20:56
Wacht, je hebt hem al jaren niet zien lachen en hij praat soms de hele dag niet of enkele woorden op een paar dagen?
Die man wil gewoon niet bijdragen aan de relatie, hij wil er geen energie instoppen, en of jij wel of niet gelukkig bent, maakt hem niets uit. Want hij doet simpelweg niet zijn best. Hij probéért het niet eens en is met dit manipulatieve gedrag actief bezig om jou en de kinderen ongelukkig te maken. Jullie zijn niet belangrijk genoeg om een keer naar te glimlachen, ik heb er geen woorden voor.
Ik denk dat als je blijft, je er op kunt wachten tot hij op een keer een collega tegen het lijf loopt die hij wel goed genoeg vindt om gezellig tegen te doen en waar hij ook verder mee gaat. Dan kun je denk ik beter zelf het heft in handen nemen.
Die man wil gewoon niet bijdragen aan de relatie, hij wil er geen energie instoppen, en of jij wel of niet gelukkig bent, maakt hem niets uit. Want hij doet simpelweg niet zijn best. Hij probéért het niet eens en is met dit manipulatieve gedrag actief bezig om jou en de kinderen ongelukkig te maken. Jullie zijn niet belangrijk genoeg om een keer naar te glimlachen, ik heb er geen woorden voor.
Ik denk dat als je blijft, je er op kunt wachten tot hij op een keer een collega tegen het lijf loopt die hij wel goed genoeg vindt om gezellig tegen te doen en waar hij ook verder mee gaat. Dan kun je denk ik beter zelf het heft in handen nemen.
♥
maandag 28 april 2025 om 21:04
Die collega is er alJillian69 schreef: ↑28-04-2025 20:56Wacht, je hebt hem al jaren niet zien lachen en hij praat soms de hele dag niet of enkele woorden op een paar dagen?
Die man wil gewoon niet bijdragen aan de relatie, hij wil er geen energie instoppen, en of jij wel of niet gelukkig bent, maakt hem niets uit. Want hij doet simpelweg niet zijn best. Hij probéért het niet eens en is met dit manipulatieve gedrag actief bezig om jou en de kinderen ongelukkig te maken. Jullie zijn niet belangrijk genoeg om een keer naar te glimlachen, ik heb er geen woorden voor.
Ik denk dat als je blijft, je er op kunt wachten tot hij op een keer een collega tegen het lijf loopt die hij wel goed genoeg vindt om gezellig tegen te doen en waar hij ook verder mee gaat. Dan kun je denk ik beter zelf het heft in handen nemen.
.Hij houdt het zogezegd alleen wel bij hele dagen appen met haar.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 28 april 2025 om 21:21
Ik ken iemand die ook zo is en erg aardig is ie niet tegen zijn vrouw. Kinderen is ie ook niet erg aardig tegen. Maar als er visite is, dan kan het ineens wel.
Die persoon heeft een vorm aan autisme. Ook hij kan niet tegen de drukte van het gezin en hij heeft het zwaar. Bij haar denk ik ook vaak: dat je blijft. Dit pik je toch niet, maar zij is zwaar onzeker.
TO, in je hele verhaal blijkt niet dat er iets leuk is tussen jullie. Daarom, kies voor jezelf. En je kinderen. Je zult je kilo's lichter gaan voelen als je weg bent. Misschien niet meteen, maar wel na een tijdje.
Die persoon heeft een vorm aan autisme. Ook hij kan niet tegen de drukte van het gezin en hij heeft het zwaar. Bij haar denk ik ook vaak: dat je blijft. Dit pik je toch niet, maar zij is zwaar onzeker.
TO, in je hele verhaal blijkt niet dat er iets leuk is tussen jullie. Daarom, kies voor jezelf. En je kinderen. Je zult je kilo's lichter gaan voelen als je weg bent. Misschien niet meteen, maar wel na een tijdje.
Creativiteit is de adem van de ziel – dus adem elke dag!
maandag 28 april 2025 om 21:30
Hij kan ook weggaan. Stuk makkelijker als er kinderen in het spel zijn. Misschien eens een tijd proef-separatie?NomenNesci0 schreef: ↑28-04-2025 21:26Wat ontzettend verdrietig voor je to
Ga en neem je kinderen mee. Niemand verdient het om zo te moeten leven. Jij niet en je kinderen niet. Jouw kinderen zullen een loden last van hun schouders getild voelen. En jij vermoedelijk ook.
maandag 28 april 2025 om 21:37
Als de buren geen herrie maken, kan het zelfs in een flat leuk zijn.MaanZon schreef: ↑28-04-2025 20:04En dat huis..hoe belangrijk is dat echt? Wij woonden hiervoor in een grote vrijstaande woning met grote tuin. Nu wonen we in een heel gewone maar fijne rijtjeswoning en ik heb geen moment terugverlangd naar het oude huis. Maar ik ben dan ook nooit zo gehecht geweest aan spullen, huizen of plekken.
Ik ben hier gewoon veel gelukkiger en daar kan geen huis tegenop.
maandag 28 april 2025 om 21:49
Ik herken veel in de beschrijving van je man. Mijn ex-man leek daar behoorlijk op. Er was nog meer aan de hand, uiteindelijk zijn we gescheiden.
Ik voel me inderdaad veel, veel lichter nu ik het gezin in m'n eentje run. Dat is aanpoten, maar gaat. Ik geniet van de sfeer met z'n drieën, zonder hem. Hij is een goede weekendvader, verlangt ook niet naar meer.
Soms benauwt het me, dat ik maar 24 uur 'vrij/ kinderloos' ben in de twee weken. Vriendschappen staan op een laag pitje en een relatie opstarten en vooral onderhouden lukt ook niet echt... maar er staat veel tegenover. Ik hoef aan niemand meer te trekken of op eieren te lopen in mijn eigen huis.
Ik voel me inderdaad veel, veel lichter nu ik het gezin in m'n eentje run. Dat is aanpoten, maar gaat. Ik geniet van de sfeer met z'n drieën, zonder hem. Hij is een goede weekendvader, verlangt ook niet naar meer.
Soms benauwt het me, dat ik maar 24 uur 'vrij/ kinderloos' ben in de twee weken. Vriendschappen staan op een laag pitje en een relatie opstarten en vooral onderhouden lukt ook niet echt... maar er staat veel tegenover. Ik hoef aan niemand meer te trekken of op eieren te lopen in mijn eigen huis.
maandag 28 april 2025 om 22:32
Het is voor hem wel prima. Hij negeert zijn gezin, doet er zelfs heel naar tegen omdat hij er wel mee wegkomt en voor de gezelligheid heeft hij 'een collega'.
En een profiel op tinder zeker.
Lieve TO
Je hebt nog een heel leven voor je en je kinderen hebben dat ook.
Als ze zien dat jij dit allemaal voor lief neemt geloven zij straks dat dit een normale relatie is en zitten ze later ook aan zo'n figuur vast.
Wil je dat jouw dochters later ook met zo'n knoop in hun buik naast hun partner op de bank zitten?
Terwijl ze ook al zo'n vader hebben én hebben gezien hoe hun moeder als een deurmat werd behandeld?
Toen ik ging scheiden verruilde ik een mooi koophuis met tuin voor een flatje.
Mijn ouders verbraken het contact met mij dus ik moest een scheiding, een breuk met mijn ouders, een kutjeugd en een boel stress om de toekomst 'een plekje geven".
Zittend op mijn enige meubelstuk, een tuinstoel.
Ik heb het ook gered. Zonder netwerk, zonder geld.
Je kan meer dan je denkt, vergeet niet hoeveel ballen je nu in je eentje in de lucht houdt!
Zonder dat blok aan je been voel je meer lucht en kracht, echt waar!
En een profiel op tinder zeker.
Lieve TO
Je hebt nog een heel leven voor je en je kinderen hebben dat ook.
Als ze zien dat jij dit allemaal voor lief neemt geloven zij straks dat dit een normale relatie is en zitten ze later ook aan zo'n figuur vast.
Wil je dat jouw dochters later ook met zo'n knoop in hun buik naast hun partner op de bank zitten?
Terwijl ze ook al zo'n vader hebben én hebben gezien hoe hun moeder als een deurmat werd behandeld?
Toen ik ging scheiden verruilde ik een mooi koophuis met tuin voor een flatje.
Mijn ouders verbraken het contact met mij dus ik moest een scheiding, een breuk met mijn ouders, een kutjeugd en een boel stress om de toekomst 'een plekje geven".
Zittend op mijn enige meubelstuk, een tuinstoel.
Ik heb het ook gered. Zonder netwerk, zonder geld.
Je kan meer dan je denkt, vergeet niet hoeveel ballen je nu in je eentje in de lucht houdt!
Zonder dat blok aan je been voel je meer lucht en kracht, echt waar!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
