Negatieve overstemd het positieve?

Ik ben bang dat dit een vrij lang verhaal wordt en heb ook getwijfeld wat ik ermee moet doen. Mogelijk helpt het al om het van me af te schrijven.

Inmiddels ben ik ruim 9 jaar samen met mijn vriend. Ik ben eind 20 en hij is 9 jaar ouder. 6 Jaar geleden ben ik bij hem in zijn huis ingetrokken en gaan werken.

We hebben altijd wel ups en downs gehad. Als het goed is, is het heel erg goed, maar soms ook wat minder. Soms kan mijn vriend door iets kleins omslaan en is opeens alles niet goed. Daarbij kan hij echt in mijn ogen onredelijk boos worden. Met de jaren lijkt dit erger te worden. Nou moet ik erbij zeggen dat mijn vriend inmiddels 2,5 jaar thuis zit omdat hij arbeidsongeschikt is geworden als gevolg van een burn-out. In die periode heb ik zeker in het begin alles overgenomen. Ik werkte (fulltime) en deed daarnaast alles en hielp hem met alles wat moest gebeuren. Langzaam gaat het gelukkig wel wat beter, en doet hij weer meer in en rond het huis. Boodschappen, koken stofzuigen etc. Wat ik erg fijn vind dat hij dit oppakt nu.

Bij ruzies is hij vaak wel aan het schreeuwen en soms schelden. Er is dan geen gesprek meer te voeren en de verwijten vliegen me zeker tegenwoordig om de oren. Ik zou alleen maar werken, niet mooi genoeg zijn en verder nooit iets doen. Een beetje waardering voor de periode (1,5-2 jaar) dat ik er altijd voor hem was is er niet.

In de positieve periodes is het allemaal erg goed. We hebben het goed, gaan veel op vakantie en hebben het leuk samen. Mijn vriend is charmant, kan erg lief zijn, organiseert leuke uitjes. Maar eens in de zoveel tijd heeft hij een soort woede uitbarsting en lijkt alsof alles wat hem dwarszit eruit komt. Alles is dan slecht en hij is er klaar mee en het is uit. Dit gaat in mijn ogen dan echt te ver en daarna krijg ik een soort silent treatment voor 1 dag bijvoorbeeld. Daarna is het meestal weer alsof er niks gebeurd is en gaan we leuke dingen doen of krijg ik cadeautjes als we in de stad zijn. Daardoor raak ik weer in de war. Ik snap dat hij slecht/niet goed in zijn vel zit, maar dit lijkt nu steeds vaker voor te komen. Maar het begint me op te breken. Ik wil de positieve dingen niet kwijt en 10 jaar niet zomaar weggooien, maar in die slechtere dagen dan voel ik me bijna gehaat.

Een voorbeeld is van onze laatste vakantie. We waren verkeerd gereden en daardoor moesten we een heel stuk binnendoor over slechte wegen. Hij was al moe van de uren die we hadden gereden. Gevolg was dat hij heel boos werd. Ik zou geen initiatief nemen en nooit de route bekijken, hij moet alles doen, het was uit, schelden etc. Vervolgens ging hij echt als een maniak rijden. 100+ over kleine polderweggetjes. Keihard remmen en optrekken. Ik was oprecht bang en moest huilen en vroeg of hij alsjeblieft normaal wou rijden. Zijn woorden waren dat het hem niks kon schelen als we zouden crashen. We moesten de dag erna nog een paar uur naar huis rijden en daarna ben ik even thuis weggeweest. Daarna deed hij weer zijn best en ben ik teruggegaan.

Ik ben zelf uiteraard ook niet perfect. Soms kan ik misschien wel wat meer initiatief nemen, of zou bijvoorbeeld vaker kunnen sporten. Hij doet inderdaad veel in huis nu. Maar de situatie is nu nou eenmaal dat ik werk en hij (nog) niet. Hij lijkt niet te weten hoe hij verder moet qua werk of toekomst. Het voelt alleen heel erg alsof mijn mening daar nu weinig in telt. Stimuleren om te werken valt juist vaak verkeerd. Terwijl ik denk dat het goed is als zijn wereld weer wat groter wordt. Al is het maar een paar uurtjes om weer te wennen. Hij is impulsief en wil de ene dag misschien weer werken, de andere dag is werken "kut" en wil hij weer alles verkopen en verhuizen. Ik hou van hem maar mis hoe het vroeger was en verlies denk ik de hoop dat het weer beter gaat worden.

Bedankt voor de vele reacties. Ik schrik enerzijds van sommige reacties, maar ze zijn ook dusdanig eensgezind dat ik aan het denken word gezet.

We hebben geen kinderen gelukkig. Alleen twee katten. Ik zou daar nu ook niet samen aan beginnen.

Het lastige is inderdaad dat het in veel periodes erg leuk is en hij dan ook echt wel lief is. En dat hij zeker de eerste twee jaar zulk gedrag eigenlijk minder tot niet vertoonde. Maar zoals hij is als hij boos is dan wil ik hem inderdaad niet kennen. Dan voel ik me inderdaad niet veilig. Al heeft hij mij gelukkig nooit aangeraakt hoor. Spullen moesten het soms wel ontgelden. Ik merk wel dat ik tegenwoordig minder snel geneigd ben te zeggen dat ik iets niet fijn vindt. Dat is natuurlijk niet ok. Maar dat wisselende is dus de hele mindfuck en dat ik dan ga denken dat het aan mij ligt. Misschien naïef ook de hoop dat het beter zou worden als hij weer beter in zijn vel zit.

Sinds deze week heb ik wel twee vriendinnen wat meer verteld. Omdat ik merkte dat ik het zelf nu lastig vond het vol te houden. Een ziet hem toch wel als charmante lieve man, maar gaf ook wel aan dat ze natuurlijk er niet altijd bij is. De andere heeft me de sleutel van haar huis gegeven en daar mag ik altijd in als het nodig is. Wat super lief is.

Vanwege een erfenis is geld momenteel zijn probleem niet. Maar los daarvan denk ik dat werken ook goed kan doen als je onder de mensen bent.

Ik ben er vanavond achter gekomen dat hij op Tinder zit dus dit is gewoon einde relatie. Ondanks de boosheid ben ik ook gewoon erg verdrietig maar dit is echt ver over de grens. Ga vanaf morgen maar dingen regelen.

Ik weet niet wat ik erger vind Coderood, maar wel dat alles bij elkaar het echt teveel is. En ik had eerder een grens moeten trekken misschien, maar dat heb ik helaas niet gedaan. Ondanks alles doet het me toch verdriet. Is misschien lastig voor te stellen, en ik zou ook willen dat het niet zo was. Ik weet dat het uiteindelijk goedkomt.