Negatieve overstemd het positieve?

Ik ben bang dat dit een vrij lang verhaal wordt en heb ook getwijfeld wat ik ermee moet doen. Mogelijk helpt het al om het van me af te schrijven.

Inmiddels ben ik ruim 9 jaar samen met mijn vriend. Ik ben eind 20 en hij is 9 jaar ouder. 6 Jaar geleden ben ik bij hem in zijn huis ingetrokken en gaan werken.

We hebben altijd wel ups en downs gehad. Als het goed is, is het heel erg goed, maar soms ook wat minder. Soms kan mijn vriend door iets kleins omslaan en is opeens alles niet goed. Daarbij kan hij echt in mijn ogen onredelijk boos worden. Met de jaren lijkt dit erger te worden. Nou moet ik erbij zeggen dat mijn vriend inmiddels 2,5 jaar thuis zit omdat hij arbeidsongeschikt is geworden als gevolg van een burn-out. In die periode heb ik zeker in het begin alles overgenomen. Ik werkte (fulltime) en deed daarnaast alles en hielp hem met alles wat moest gebeuren. Langzaam gaat het gelukkig wel wat beter, en doet hij weer meer in en rond het huis. Boodschappen, koken stofzuigen etc. Wat ik erg fijn vind dat hij dit oppakt nu.

Bij ruzies is hij vaak wel aan het schreeuwen en soms schelden. Er is dan geen gesprek meer te voeren en de verwijten vliegen me zeker tegenwoordig om de oren. Ik zou alleen maar werken, niet mooi genoeg zijn en verder nooit iets doen. Een beetje waardering voor de periode (1,5-2 jaar) dat ik er altijd voor hem was is er niet.

In de positieve periodes is het allemaal erg goed. We hebben het goed, gaan veel op vakantie en hebben het leuk samen. Mijn vriend is charmant, kan erg lief zijn, organiseert leuke uitjes. Maar eens in de zoveel tijd heeft hij een soort woede uitbarsting en lijkt alsof alles wat hem dwarszit eruit komt. Alles is dan slecht en hij is er klaar mee en het is uit. Dit gaat in mijn ogen dan echt te ver en daarna krijg ik een soort silent treatment voor 1 dag bijvoorbeeld. Daarna is het meestal weer alsof er niks gebeurd is en gaan we leuke dingen doen of krijg ik cadeautjes als we in de stad zijn. Daardoor raak ik weer in de war. Ik snap dat hij slecht/niet goed in zijn vel zit, maar dit lijkt nu steeds vaker voor te komen. Maar het begint me op te breken. Ik wil de positieve dingen niet kwijt en 10 jaar niet zomaar weggooien, maar in die slechtere dagen dan voel ik me bijna gehaat.

Een voorbeeld is van onze laatste vakantie. We waren verkeerd gereden en daardoor moesten we een heel stuk binnendoor over slechte wegen. Hij was al moe van de uren die we hadden gereden. Gevolg was dat hij heel boos werd. Ik zou geen initiatief nemen en nooit de route bekijken, hij moet alles doen, het was uit, schelden etc. Vervolgens ging hij echt als een maniak rijden. 100+ over kleine polderweggetjes. Keihard remmen en optrekken. Ik was oprecht bang en moest huilen en vroeg of hij alsjeblieft normaal wou rijden. Zijn woorden waren dat het hem niks kon schelen als we zouden crashen. We moesten de dag erna nog een paar uur naar huis rijden en daarna ben ik even thuis weggeweest. Daarna deed hij weer zijn best en ben ik teruggegaan.

Ik ben zelf uiteraard ook niet perfect. Soms kan ik misschien wel wat meer initiatief nemen, of zou bijvoorbeeld vaker kunnen sporten. Hij doet inderdaad veel in huis nu. Maar de situatie is nu nou eenmaal dat ik werk en hij (nog) niet. Hij lijkt niet te weten hoe hij verder moet qua werk of toekomst. Het voelt alleen heel erg alsof mijn mening daar nu weinig in telt. Stimuleren om te werken valt juist vaak verkeerd. Terwijl ik denk dat het goed is als zijn wereld weer wat groter wordt. Al is het maar een paar uurtjes om weer te wennen. Hij is impulsief en wil de ene dag misschien weer werken, de andere dag is werken "kut" en wil hij weer alles verkopen en verhuizen. Ik hou van hem maar mis hoe het vroeger was en verlies denk ik de hoop dat het weer beter gaat worden.

Bedankt voor de lieve reacties. Dit is niet meer op te lossen met een gesprek inderdaad. Na alles wat er gebeurd is. Diep van binnen wist ik de laatste tijd ook wel voor mezelf dat dit niet oké was. Denk vandaar ook mijn berichtje hier.

Het voelt een beetje alsof ik heel veel kwijtraak nu (ook m’n huis), maar hopelijk zorgt het voor een mooiere toekomst. Probeer het maar positief te zien. We zijn gelukkig niet getrouwd, geen kinderen en ik ben niet afhankelijk.

Waarschijnlijk trek ik een tijdje bij die vriendin in om even te kijken wat ik zelf wil qua wonen nu. Het is natuurlijk heel fijn dat dat kan.

Iemand nog tips om dit aan je ouders te vertellen. Ik denk dat ze dit niet zagen aankomen. Moederdag lijkt me een slecht moment.. stom mss, ergens voelt het toch als falen.

Dubbel bericht

Foutje

Heb het gesprek met hem nog niet echt kunnen voeren, maar wel al wat verhuisdozen gehaald en wat ingepakt. Zelf denk ik niet dat ik me zal bedenken, maar hou er wel rekening mee dat er onredelijk gereageerd gaat worden. Over beide moet ik idd wel nadenken wat te doen.

Er moet helaas nog best wat geregeld en verdeeld worden

Intussen al wat spullen verhuisd, maar er is nog veel te doen. Met ex is geen land te bezeilen. Praat niet of gelijk dreigend. Ook geen gesprek te voeren over verdeling enz. Heel frustrerend, maar op den duur neem ik wel gewoon een deel van de meubels mee ofzo. Zeker niet het belangrijkste, maar ga ook niet alles maar toegeven.

Verder gaat het met ups en downs. Mn werk is een fijne afleiding.

Ik bedoelde dat geld niet het belangrijkste is. Aan de andere kant wil ik ook niet helemaal met niks overblijven natuurlijk.

We hebben een samenlevingsovereenkomst, maar niet specifiek iets vastgelegd over de verdeling van spullen. Ik heb wel meebetaald aan veel meubels en idd spullen om te klussen.
Ik hoef zeker niet alles mee te nemen, een klein bedrag ter compensatie dat het bijvoorbeeld nog een beetje eerlijk is zou ook fijn zijn. Ondanks zijn gedrag voelt het nog niet goed om zomaar vanalles mee te nemen. Aan de andere kant wil hij nergens over praten .
Ik snap zijn gedrag niet. Hij zegt dat het hem niet boeit, maar ondertussen sinds ik begonnen ben met pakken, is dat korte lontje erger dan ooit.