Relaties
alle pijlers
Niet los kunnen komen
maandag 10 oktober 2022 om 08:25
Hallo,
Na lang wikken en wegen toch de stap durven zetten om mijn verhaal hier te delen. Ik ben 26 jaar oud en sinds mei 2022 heeft mijn ex-vriend onze relatie van 7 jaar verbroken.
Wij zijn samen opgegroeid en hadden in het begin van onze relatie een hele fijne tijd samen. Logisch, want je was net samen en we waren jong. In mijn jeugd zijn er verschillende traumatische gebeurtenissen geweest waar ik tot op heden nog therapie voor krijg om op persoonlijk vlak te helen. Ik vind dat ik hier een hele grote groei in heb gemaakt en deze klachten zijn ver naar de achtergrond verdwenen. Ik voel me een heel ander persoon die bewust is van haar eigen tekortkomingen en triggers en ben continu bezig met zelfreflectie. Gedurende onze relatie heb ik vanwege mijn trauma's eigenlijk altijd last gehad van angst. Deze angst was vrij makkelijk te herleiden aan de vroegere gebeurtenissen en had niets te maken met mijn relatie. Mijn angst zat hem voornamelijk in een negatief oordeel krijgen van anderen waardoor ik sociale situaties liever uit de weg ging in plaats van ze aan te gaan. Naarmate de jaren voorbij gingen sloop deze angst over in de angst om mijn vriend te verliezen. Ik betrapte mezelf erop jaloezie en angst te voelen wanneer hij naar een feestje wilde, bang dat daar andere meiden rondliepen. Heel lang heb ik mijn angsten met hem gedeeld. Ik ben overal heel transparant in geweest, misschien té waardoor hij er nu genoeg van heeft gehad. Vaak heeft hij de keuze gemaakt om voor mij te kiezen in plaats van toch naar dat feestje toe te gaan. Nú merk ik dat ik hier een hele andere blik op heb. Ik weet waar dit gedrag bij mij vandaan komt. En ik wil dit niet meer denken en voelen.
Een aantal jaar geleden heeft zijn vader suïcide gepleegd en zijn we als relatie erg op de proef gesteld. Eigenlijk ging toen alles vanzelf en werd onze liefde alleen maar sterker. In die tijd hebben we wel heel veel aan elkaar gehad. Maar mijn angsten bleven. Hiervoor was ik al jaren in therapie, op en af. Jarenlang doorgebikkeld, studie na studie, mezelf nooit een adempauze gegund.
Ik heb destijds een halfjaar op mezelf gewoond. Hij woonde nog thuis en heeft nooit alleen gewoond. Een jaar na zijn vader overleed wilde ik graag samenwonen. Hij stemde in en huurden we een appartement. Het appartement waar we nu nog steeds zitten. We woonden 3 jaar samen.
Op een dag (afgelopen mei) gaf hij aan dat hij twijfels had over onze relatie. In die periode heb ik hem zoveel mogelijk ruimte gegeven om na te denken.
In die periode ging hij vaak uit en kreeg hij nieuwe collega's. Ik hoorde vaak meisjesnamen. Mijn hoofd ging van paniek naar relativeren - paniek - relativeren. Tot ik het op een ochtend niet meer uithield en zijn telefoon checkte. Hier vond ik een gedempt gesprek met een van die meiden. De onderwerpen waar ze over spraken bevatten weinig context waardoor ik niet goed wist wat ik er van moest vinden. Het feit dat het gesprek gedempt was, dus dat er geen meldingen op zijn scherm tevoorschijn zouden komen, deed me meer pijn en verdriet. Ik koos er op dat moment voor om mij stil te houden, want als ik iets zou zeggen zou hij sowieso boos worden.
Uiteindelijk heeft hij het toch uit me weten te trekken en waar ik bang voor was gebeurde. In plaats van uitleg te geven, werd hij boos dat ik dit gedaan had en liep boos weg en verbrak per whatsapp onze relatie. Hij had genoeg gehad. Hij voelt zich een slachtoffer. Achteraf kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik dit gedaan heb, want in zijn telefoon kijken is ook niet netjes.
Ik erken dat ik op bepaalde punten hem meer vrijheid had moeten gunnen en geven. Alleen ik kan mijn mening delen, maar hij is degene die vervolgens de beslissing neemt. In deze opzichten ben ik de afgelopen maanden enorm gegroeid en wil ik ook echt niet meer terug in de patronen die er toen waren. Ik wil ook een gezonde liefdevolle en fijne relatie. Ik geloof er ook in dat dit inzicht er nu is doordat we wat losser van elkaar kwamen.
Ik heb al die tijd nog geprobeerd om uitleg en comfort te krijgen door te willen praten. Het liefst wil ik iedere gedachte en uitspraak analyseren in mijn hoofd. Een avond is dit hartstikke uit de hand gelopen. Mijn verlatingsangst kwam om de hoek kijken toen hij uit het niets aangaf bij zijn moeder te willen gaan slapen. Waarom? Ik had niets gedaan. Ik probeerde hem rustig te laten worden. Ik wilde niet dat hij uit boosheid de deur uit ging. Wat mijn fout is geweest, is dat ik mij op dat moment enorm afhankelijk opstelde en alle deuren probeerde tegen te houden, om hem maar niet te laten gaan. Dit escaleerde in fysiek geweld middels mij de hand op mond en neus te drukken omdat 'ik te hard schreeuwde voor de onderburen' en mij een knietje in mijn maag te geven zodat hij langs mij kon om de deur uit te gaan.
Op dat moment kreeg ik een paniekaanval en heb ik mijn vader opgebeld. Pijn voelde ik niet, alleen adrenaline en schaamte. Mijn vader woont verder weg en moest 1,5 uur rijden om mij op te halen. Samen met hem heb ik mijn koffer ingepakt en ben ik naar hem vertrokken. Uiteindelijk heb ik daar een week gezeten, geen contact gehad, bewust niet. Hij kreeg wel spijt.
Hij is altijd al temperamentvol geweest. Veelal schelden en boos worden als iets niet lukt, bij hemzelf. Als iets valt. In al die jaren dat we samen waren maakte hij vaak spullen kapot. Onze salontafel zit vol gaten van zijn vuist, mijn laptop oplader is verbogen.
Het begon met spullen, maar later werd dat mentale mishandeling en fysiek: een duwtje geven. Tot het dieptepunt van een maand of 3 terug. Een paar weken geleden nog mentale kleineringen en een klap op mijn wang, of mijn schoenen naar mij toe gooien. Al die tijd heb ik hem gegund dat hij in ons appartement kan blijven en heb ik al die maanden uit mijn koffer geleefd. Als het weer niet goed ging, vertrok ik weer naar mijn moeder of mijn vader.
Hij heeft meerdere keren aangegeven dat ik toch niet weg hoefde te gaan, vanwege de hoge energieprijzen wilde hij me dat niet aandoen. Het probleem is dat het iedere dag anders kan zijn in zijn hoofd. Nu heb ik wel het gevoel dat hij zich steeds meer emotioneel heeft gedistantieerd wat ik ook begrijp.
Sinds januari dit jaar zit ik ook met burn-out klachten thuis en sinds juni is mijn contract niet verlengd waardoor ik nu tijdelijk een Ziekte Wet uitkering ontvang. Hier schaamde ik me ook heel erg voor, maar accepteer de situatie steeds meer hoe deze is om te kunnen werken aan volledig herstel. Als de relatiebreuk niet had plaatsgevonden, was ik zeker dat ik nu weer lekker aan het werk zou zijn en was dit allemaal niet gebeurd.
Inmiddels heb ik een nieuwe woning gevonden en hoop ik hier binnen nu en 2 weken te kunnen wonen. Ernaar uitkijken doe ik niet echt. Dit gaat echt met vlagen. Ik voel me vooral gesloopt, uitgeput en gefrustreerd.
Ik hoop dat mijn verhaal een beetje duidelijk te volgen is. De voornaamste reden om dit te plaatsen is om erkenning en steun te ontvangen van mensen die misschien iets vergelijkbaars hebben meegemaakt of meemaken. En om dit van me af te kunnen schrijven.
Liefs.
Na lang wikken en wegen toch de stap durven zetten om mijn verhaal hier te delen. Ik ben 26 jaar oud en sinds mei 2022 heeft mijn ex-vriend onze relatie van 7 jaar verbroken.
Wij zijn samen opgegroeid en hadden in het begin van onze relatie een hele fijne tijd samen. Logisch, want je was net samen en we waren jong. In mijn jeugd zijn er verschillende traumatische gebeurtenissen geweest waar ik tot op heden nog therapie voor krijg om op persoonlijk vlak te helen. Ik vind dat ik hier een hele grote groei in heb gemaakt en deze klachten zijn ver naar de achtergrond verdwenen. Ik voel me een heel ander persoon die bewust is van haar eigen tekortkomingen en triggers en ben continu bezig met zelfreflectie. Gedurende onze relatie heb ik vanwege mijn trauma's eigenlijk altijd last gehad van angst. Deze angst was vrij makkelijk te herleiden aan de vroegere gebeurtenissen en had niets te maken met mijn relatie. Mijn angst zat hem voornamelijk in een negatief oordeel krijgen van anderen waardoor ik sociale situaties liever uit de weg ging in plaats van ze aan te gaan. Naarmate de jaren voorbij gingen sloop deze angst over in de angst om mijn vriend te verliezen. Ik betrapte mezelf erop jaloezie en angst te voelen wanneer hij naar een feestje wilde, bang dat daar andere meiden rondliepen. Heel lang heb ik mijn angsten met hem gedeeld. Ik ben overal heel transparant in geweest, misschien té waardoor hij er nu genoeg van heeft gehad. Vaak heeft hij de keuze gemaakt om voor mij te kiezen in plaats van toch naar dat feestje toe te gaan. Nú merk ik dat ik hier een hele andere blik op heb. Ik weet waar dit gedrag bij mij vandaan komt. En ik wil dit niet meer denken en voelen.
Een aantal jaar geleden heeft zijn vader suïcide gepleegd en zijn we als relatie erg op de proef gesteld. Eigenlijk ging toen alles vanzelf en werd onze liefde alleen maar sterker. In die tijd hebben we wel heel veel aan elkaar gehad. Maar mijn angsten bleven. Hiervoor was ik al jaren in therapie, op en af. Jarenlang doorgebikkeld, studie na studie, mezelf nooit een adempauze gegund.
Ik heb destijds een halfjaar op mezelf gewoond. Hij woonde nog thuis en heeft nooit alleen gewoond. Een jaar na zijn vader overleed wilde ik graag samenwonen. Hij stemde in en huurden we een appartement. Het appartement waar we nu nog steeds zitten. We woonden 3 jaar samen.
Op een dag (afgelopen mei) gaf hij aan dat hij twijfels had over onze relatie. In die periode heb ik hem zoveel mogelijk ruimte gegeven om na te denken.
In die periode ging hij vaak uit en kreeg hij nieuwe collega's. Ik hoorde vaak meisjesnamen. Mijn hoofd ging van paniek naar relativeren - paniek - relativeren. Tot ik het op een ochtend niet meer uithield en zijn telefoon checkte. Hier vond ik een gedempt gesprek met een van die meiden. De onderwerpen waar ze over spraken bevatten weinig context waardoor ik niet goed wist wat ik er van moest vinden. Het feit dat het gesprek gedempt was, dus dat er geen meldingen op zijn scherm tevoorschijn zouden komen, deed me meer pijn en verdriet. Ik koos er op dat moment voor om mij stil te houden, want als ik iets zou zeggen zou hij sowieso boos worden.
Uiteindelijk heeft hij het toch uit me weten te trekken en waar ik bang voor was gebeurde. In plaats van uitleg te geven, werd hij boos dat ik dit gedaan had en liep boos weg en verbrak per whatsapp onze relatie. Hij had genoeg gehad. Hij voelt zich een slachtoffer. Achteraf kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik dit gedaan heb, want in zijn telefoon kijken is ook niet netjes.
Ik erken dat ik op bepaalde punten hem meer vrijheid had moeten gunnen en geven. Alleen ik kan mijn mening delen, maar hij is degene die vervolgens de beslissing neemt. In deze opzichten ben ik de afgelopen maanden enorm gegroeid en wil ik ook echt niet meer terug in de patronen die er toen waren. Ik wil ook een gezonde liefdevolle en fijne relatie. Ik geloof er ook in dat dit inzicht er nu is doordat we wat losser van elkaar kwamen.
Ik heb al die tijd nog geprobeerd om uitleg en comfort te krijgen door te willen praten. Het liefst wil ik iedere gedachte en uitspraak analyseren in mijn hoofd. Een avond is dit hartstikke uit de hand gelopen. Mijn verlatingsangst kwam om de hoek kijken toen hij uit het niets aangaf bij zijn moeder te willen gaan slapen. Waarom? Ik had niets gedaan. Ik probeerde hem rustig te laten worden. Ik wilde niet dat hij uit boosheid de deur uit ging. Wat mijn fout is geweest, is dat ik mij op dat moment enorm afhankelijk opstelde en alle deuren probeerde tegen te houden, om hem maar niet te laten gaan. Dit escaleerde in fysiek geweld middels mij de hand op mond en neus te drukken omdat 'ik te hard schreeuwde voor de onderburen' en mij een knietje in mijn maag te geven zodat hij langs mij kon om de deur uit te gaan.
Op dat moment kreeg ik een paniekaanval en heb ik mijn vader opgebeld. Pijn voelde ik niet, alleen adrenaline en schaamte. Mijn vader woont verder weg en moest 1,5 uur rijden om mij op te halen. Samen met hem heb ik mijn koffer ingepakt en ben ik naar hem vertrokken. Uiteindelijk heb ik daar een week gezeten, geen contact gehad, bewust niet. Hij kreeg wel spijt.
Hij is altijd al temperamentvol geweest. Veelal schelden en boos worden als iets niet lukt, bij hemzelf. Als iets valt. In al die jaren dat we samen waren maakte hij vaak spullen kapot. Onze salontafel zit vol gaten van zijn vuist, mijn laptop oplader is verbogen.
Het begon met spullen, maar later werd dat mentale mishandeling en fysiek: een duwtje geven. Tot het dieptepunt van een maand of 3 terug. Een paar weken geleden nog mentale kleineringen en een klap op mijn wang, of mijn schoenen naar mij toe gooien. Al die tijd heb ik hem gegund dat hij in ons appartement kan blijven en heb ik al die maanden uit mijn koffer geleefd. Als het weer niet goed ging, vertrok ik weer naar mijn moeder of mijn vader.
Hij heeft meerdere keren aangegeven dat ik toch niet weg hoefde te gaan, vanwege de hoge energieprijzen wilde hij me dat niet aandoen. Het probleem is dat het iedere dag anders kan zijn in zijn hoofd. Nu heb ik wel het gevoel dat hij zich steeds meer emotioneel heeft gedistantieerd wat ik ook begrijp.
Sinds januari dit jaar zit ik ook met burn-out klachten thuis en sinds juni is mijn contract niet verlengd waardoor ik nu tijdelijk een Ziekte Wet uitkering ontvang. Hier schaamde ik me ook heel erg voor, maar accepteer de situatie steeds meer hoe deze is om te kunnen werken aan volledig herstel. Als de relatiebreuk niet had plaatsgevonden, was ik zeker dat ik nu weer lekker aan het werk zou zijn en was dit allemaal niet gebeurd.
Inmiddels heb ik een nieuwe woning gevonden en hoop ik hier binnen nu en 2 weken te kunnen wonen. Ernaar uitkijken doe ik niet echt. Dit gaat echt met vlagen. Ik voel me vooral gesloopt, uitgeput en gefrustreerd.
Ik hoop dat mijn verhaal een beetje duidelijk te volgen is. De voornaamste reden om dit te plaatsen is om erkenning en steun te ontvangen van mensen die misschien iets vergelijkbaars hebben meegemaakt of meemaken. En om dit van me af te kunnen schrijven.
Liefs.
maandag 10 oktober 2022 om 09:46
maandag 10 oktober 2022 om 09:56
Dit gelezen hebbende, lijkt het mij voor allebei goed dat jullie uit elkaar zijn. Voor jou omdat je iemand verdient die niet agressief is en je slaat, voor hem omdat het niet te doen is om een relatie te hebben met iemand die zoveel issues heeft, angsten, jaloezie etc.
Ik begrijp dat je je uiterste best doet, maar dat is geen reden voor hem om bij jou te blijven. Ik denk dat je het echt beter onder controle moet hebben voordat je een nieuwe relatie aangaat. Anders gaat het weer mis.
Bouw je leven rustig weer op, gelukkig heb je al bijna een eigen woonruimte. Het zal niet makkelijk zijn, maar uiteindelijk zul je inzien dat je beter af bent zonder hem. Duwen, slaan en gooien met spullen is mishandeling, het maakt niet uit hoe jij je gedraagt. Hij is zwaar een grens over gegaan en dat moet je ec echt nooit meer willen.
Heel veel sterkte met alles!
Ik begrijp dat je je uiterste best doet, maar dat is geen reden voor hem om bij jou te blijven. Ik denk dat je het echt beter onder controle moet hebben voordat je een nieuwe relatie aangaat. Anders gaat het weer mis.
Bouw je leven rustig weer op, gelukkig heb je al bijna een eigen woonruimte. Het zal niet makkelijk zijn, maar uiteindelijk zul je inzien dat je beter af bent zonder hem. Duwen, slaan en gooien met spullen is mishandeling, het maakt niet uit hoe jij je gedraagt. Hij is zwaar een grens over gegaan en dat moet je ec echt nooit meer willen.
Heel veel sterkte met alles!
maandag 10 oktober 2022 om 10:11
het is inderdaad goed dat jullie uit elkaar zijn. Nu zal dat ongetwijfeld nog niet zo voelen, omdat je dénkt dat je hem nodig hebt. Maar je hebt hem niet nodig. Geef je verdriet de ruimte, maar als dat weg is (en dat moment komt) dan ga je ook ervaren hoe het is om zonder de angsten en jaloezieën te moeten leven. Zoveel rust <3. En dan kun je echt even op jezelf focussen. Ik zou ook een psycholoog oid in de hand nemen, het is allemaal niet niks. En wees vooral heel lief voor jezelf 
Oh en dit: ". Als de relatiebreuk niet had plaatsgevonden, was ik zeker dat ik nu weer lekker aan het werk zou zijn en was dit allemaal niet gebeurd. "
Dat lijkt me onwaarschijnlijk. Of dan had je op een later moment weer een instorting gehad. Ik spreek uit ervaring. Een relatie waar sprake is van geweld en waar je op je tenen moet lopen, kost ontiegelijk veel energie. Op een gegeven moment is dat weer op.
Het is echt zwaar, vooral omdat je je hele volwassen leven met hem samen bent geweest, maar het klinkt allemaal niet erg liefdevol. Emotionele afhankelijkheid is niet hetzelfde als liefde. Er is nog zoveel beters voor jou dat op je wacht TO! En je gaat het allemaal meemaken. Eerst maar even de tijd nemen en lief voor jezelf zijn.
Oh en dit: ". Als de relatiebreuk niet had plaatsgevonden, was ik zeker dat ik nu weer lekker aan het werk zou zijn en was dit allemaal niet gebeurd. "
Dat lijkt me onwaarschijnlijk. Of dan had je op een later moment weer een instorting gehad. Ik spreek uit ervaring. Een relatie waar sprake is van geweld en waar je op je tenen moet lopen, kost ontiegelijk veel energie. Op een gegeven moment is dat weer op.
Het is echt zwaar, vooral omdat je je hele volwassen leven met hem samen bent geweest, maar het klinkt allemaal niet erg liefdevol. Emotionele afhankelijkheid is niet hetzelfde als liefde. Er is nog zoveel beters voor jou dat op je wacht TO! En je gaat het allemaal meemaken. Eerst maar even de tijd nemen en lief voor jezelf zijn.
maandag 10 oktober 2022 om 11:39
Dit. Probeer het zelf ook echt zo te zien. Sterkte.GreenLadyFern schreef: ↑10-10-2022 10:15Zo te lezen haalden jullie het slechtste in elkaar naar boven. Fijn dat je zo snel een nieuwe woning hebt gevonden.
maandag 10 oktober 2022 om 12:21
PamelaCourson1 schreef: ↑10-10-2022 09:56Dit gelezen hebbende, lijkt het mij voor allebei goed dat jullie uit elkaar zijn. Voor jou omdat je iemand verdient die niet agressief is en je slaat, voor hem omdat het niet te doen is om een relatie te hebben met iemand die zoveel issues heeft, angsten, jaloezie etc.
Ik begrijp dat je je uiterste best doet, maar dat is geen reden voor hem om bij jou te blijven. Ik denk dat je het echt beter onder controle moet hebben voordat je een nieuwe relatie aangaat. Anders gaat het weer mis.
Bouw je leven rustig weer op, gelukkig heb je al bijna een eigen woonruimte. Het zal niet makkelijk zijn, maar uiteindelijk zul je inzien dat je beter af bent zonder hem. Duwen, slaan en gooien met spullen is mishandeling, het maakt niet uit hoe jij je gedraagt. Hij is zwaar een grens over gegaan en dat moet je ec echt nooit meer willen.
Heel veel sterkte met alles!
Helemaal mee eens.
TO toen ik jouw stukje las dacht ik jeetje.....dat moet voor je ex niet makkelijk geweest zijn om mee samen te leven.
Toen hij weg wilde blokkeerde jij de uitgangen waardoor handtaselijk werd. Niet goed te praten maar wel een berklaring voor iemand die "gegijzeld" wordt.
Maar las daarna dat hij wel vaker agressief is. Hij is het dus niet voor jou en jij niet voor hem.
maandag 10 oktober 2022 om 13:33
Ik heb het laatste deel niet gelezen maar het valt me op dat je jouw gedrag erg goed probeert te praten.
Je zegt bijvoorbeeld "hij heeft het toch uit me weten te trekken" je legt de verantwoordelijkheid buiten jezelf.
En " in plaats van uitleg te geven, werd hij boos dat ik dit gedaan had"
Ja natuurlijk werd hij boos, je gaf een blijk van wantrouwen door in zijn telefoon te kijken. En waarom moet hij zich verantwoorden voor een gesprek met een collega? Ik vind dit een hele bijzondere denkwijze van jou.
En je zegt: "Hij voelt zich een slachtoffer. " Nee, hij IS slachtoffer van jouw wantrouwen. En jij voelt je slachtoffer en handelt daar naar.
En dit waren alleen maar voorbeelden uit één paragraaf...
Je zegt bijvoorbeeld "hij heeft het toch uit me weten te trekken" je legt de verantwoordelijkheid buiten jezelf.
En " in plaats van uitleg te geven, werd hij boos dat ik dit gedaan had"
Ja natuurlijk werd hij boos, je gaf een blijk van wantrouwen door in zijn telefoon te kijken. En waarom moet hij zich verantwoorden voor een gesprek met een collega? Ik vind dit een hele bijzondere denkwijze van jou.
En je zegt: "Hij voelt zich een slachtoffer. " Nee, hij IS slachtoffer van jouw wantrouwen. En jij voelt je slachtoffer en handelt daar naar.
En dit waren alleen maar voorbeelden uit één paragraaf...
maandag 10 oktober 2022 om 14:15
Wat mij opvalt is dat je erkent dat je hem op bepaalde punten meer vrijheid had moeten geven. Maar wie ben jij om te bepalen welke vrijheden je partner heeft? Zoals ik het zie maak je een aantal basis afspraken in je relatie over dingen die je allebei belangrijk vindt en laat je elkaar verder vrij.
Verder eens met wat er hierboven is geschreven, jullie haalden niet het beste in elkaar naar boven dus het is waarschijnlijk beter dat jullie uit elkaar zijn.
Verder eens met wat er hierboven is geschreven, jullie haalden niet het beste in elkaar naar boven dus het is waarschijnlijk beter dat jullie uit elkaar zijn.
maandag 10 oktober 2022 om 14:23
Ja, dat viel me ook erg op. Dat is dan ook best manipulerend.Redballoon schreef: ↑10-10-2022 13:33Ik heb het laatste deel niet gelezen maar het valt me op dat je jouw gedrag erg goed probeert te praten.
Je zegt bijvoorbeeld "hij heeft het toch uit me weten te trekken" je legt de verantwoordelijkheid buiten jezelf.
En " in plaats van uitleg te geven, werd hij boos dat ik dit gedaan had"
Ja natuurlijk werd hij boos, je gaf een blijk van wantrouwen door in zijn telefoon te kijken. En waarom moet hij zich verantwoorden voor een gesprek met een collega? Ik vind dit een hele bijzondere denkwijze van jou.
En je zegt: "Hij voelt zich een slachtoffer. " Nee, hij IS slachtoffer van jouw wantrouwen. En jij voelt je slachtoffer en handelt daar naar.
En dit waren alleen maar voorbeelden uit één paragraaf...
Ik denk dat het goed is dat de relatie voorbij is, voor beiden.
maandag 10 oktober 2022 om 14:29
Ik heb zelf heel veel gehad aan het begrip 'trauma bonding' om mijn problematische relatie en de breuk te kunnen verwerken. Voor mijn gevoel was mijn man alles voor mij en ging mijn gevoel voor hem dieper dan wat dan ook. Nu zie ik dat anders: het feit dat dit gevoel over onze band zo sterk en allesoverheersend was (dat ik mijn gevoel van eigenwaarde en veiligheid daarvoor opzij zette), betekende juist dat onze relatie niet gezond was, maar gebaseerd op wederzijdse trauma's. In het begin vind je een stuk heling bij elkaar, maar op een bepaald moment ga je juist elkaar opnieuw traumatiseren, door precies die kwetsbare plekken bij de ander steeds opnieuw aan te raken en te testen.
Om het concreet te maken: in ons geval versterkte mijn angst om verlaten en afgewezen te worden zijn angst om overheerst te worden. Dus hoe meer ik voelde dat hij emotioneel afstand van mij nam, hoe meer ik probeerde hem weer naar me toe te trekken, en hoe meer hij zich daartegen verzette. Je doet elkaar dus geweld aan en die dynamiek wordt steeds heviger en krampachtiger. Op een bepaald moment wordt elke oogopslag en elk woord een trigger die je in een soort automatische reactie doet schieten. En juist omdat je je vaak zo bang en ellendig voelt over de relatie, zijn de momenten van rust en intimiteit zo overweldigend belonend, dat je denkt dat dit de meest waardevolle en diepgaande relatie is die je ooit hebt gehad.
Naast 'trauma bonding' kun je ook wat dingen opzoeken over 'co-dependency'. Dit boek heeft mij heel veel inzichten gebracht: https://www.bol.com/nl/nl/p/women-who-l ... 002104763/. Vertaald als: https://www.bol.com/nl/nl/p/als-hij-maa ... 010718862/. Misschien heb je er wat aan. Knap dat je er al zo helder over kunt schrijven in ieder geval. Ik wens je veel sterkte en vooral veel zelfcompassie toe.
Om het concreet te maken: in ons geval versterkte mijn angst om verlaten en afgewezen te worden zijn angst om overheerst te worden. Dus hoe meer ik voelde dat hij emotioneel afstand van mij nam, hoe meer ik probeerde hem weer naar me toe te trekken, en hoe meer hij zich daartegen verzette. Je doet elkaar dus geweld aan en die dynamiek wordt steeds heviger en krampachtiger. Op een bepaald moment wordt elke oogopslag en elk woord een trigger die je in een soort automatische reactie doet schieten. En juist omdat je je vaak zo bang en ellendig voelt over de relatie, zijn de momenten van rust en intimiteit zo overweldigend belonend, dat je denkt dat dit de meest waardevolle en diepgaande relatie is die je ooit hebt gehad.
Naast 'trauma bonding' kun je ook wat dingen opzoeken over 'co-dependency'. Dit boek heeft mij heel veel inzichten gebracht: https://www.bol.com/nl/nl/p/women-who-l ... 002104763/. Vertaald als: https://www.bol.com/nl/nl/p/als-hij-maa ... 010718862/. Misschien heb je er wat aan. Knap dat je er al zo helder over kunt schrijven in ieder geval. Ik wens je veel sterkte en vooral veel zelfcompassie toe.
maandag 10 oktober 2022 om 17:34
Lief. Je zegt “ik spreek uit ervaring”. Heb je hier ook mee te maken gehad? Een turbulente relatie?viamia schreef: ↑10-10-2022 10:11het is inderdaad goed dat jullie uit elkaar zijn. Nu zal dat ongetwijfeld nog niet zo voelen, omdat je dénkt dat je hem nodig hebt. Maar je hebt hem niet nodig. Geef je verdriet de ruimte, maar als dat weg is (en dat moment komt) dan ga je ook ervaren hoe het is om zonder de angsten en jaloezieën te moeten leven. Zoveel rust <3. En dan kun je echt even op jezelf focussen. Ik zou ook een psycholoog oid in de hand nemen, het is allemaal niet niks. En wees vooral heel lief voor jezelf
Oh en dit: ". Als de relatiebreuk niet had plaatsgevonden, was ik zeker dat ik nu weer lekker aan het werk zou zijn en was dit allemaal niet gebeurd. "
Dat lijkt me onwaarschijnlijk. Of dan had je op een later moment weer een instorting gehad. Ik spreek uit ervaring. Een relatie waar sprake is van geweld en waar je op je tenen moet lopen, kost ontiegelijk veel energie. Op een gegeven moment is dat weer op.
Het is echt zwaar, vooral omdat je je hele volwassen leven met hem samen bent geweest, maar het klinkt allemaal niet erg liefdevol. Emotionele afhankelijkheid is niet hetzelfde als liefde. Er is nog zoveel beters voor jou dat op je wacht TO! En je gaat het allemaal meemaken. Eerst maar even de tijd nemen en lief voor jezelf zijn.
Momenteel heb ik nog therapie. Deze is voornamelijk gericht op mijn lichaam, een soort hapnotherapie. Eigenlijk gaat dit best goed want mijn angstklachten zijn naar de achtergrond en dat voelt heel fijn. Ik voel me een stuk sterker en weerbaarder dan een jaar geleden. Deze therapie gaat nog 2x plaatsvinden en dan sluiten we het af.
maandag 10 oktober 2022 om 17:36
Precies. Probeer ik ook. Het gaat echt met vlagen. Ik heb toevallig vandaag en gisteren een hele slechte dag waarbij ik alleen maar kan piekeren en doemdenken. Andere dagen gaat het iets beter en kan ik de situatie beter relativeren.
maandag 10 oktober 2022 om 17:42
Ik ben me er heel erg bewust van dat mijn gedrag ook iets kan triggeren bij hem. Op dat ene moment kon ik zelf uit paniek ook niet meer “helder” nadenken. Wat ik graag wilde was dat hij eerst rustig zou worden. Nú zie ik in dat hij zelf verantwoordelijk is als hem iets zou overkomen als hij boos de deur uitgaat en de auto instapt. Het was mijn angst die op dat moment mijn relationele denken overnam. En ik vind dit zo frustrerend omdat ik me er zo bewust van ben. Praat inderdaad niet goed dat hij zichzelf dan ook laat gaan door mij fysiek hard aan te pakken. Heb wel heel lang gedacht: maar ik heb dit verdiend, ik heb dit uitgelokt, dit is een reactie op míjn gedrag. Maar die kreeg ik van familie en vrienden weer terug gekaatst. Dan hoeft hij nog niet handtastelijk te worden. Nog een vraag die continu door mijn hoofd speelde: kun je dit huiselijk geweld noemen? Ook als je zelf de trigger bent?Noekie-Noek schreef: ↑10-10-2022 12:21Helemaal mee eens.
TO toen ik jouw stukje las dacht ik jeetje.....dat moet voor je ex niet makkelijk geweest zijn om mee samen te leven.
Toen hij weg wilde blokkeerde jij de uitgangen waardoor handtaselijk werd. Niet goed te praten maar wel een berklaring voor iemand die "gegijzeld" wordt.
Maar las daarna dat hij wel vaker agressief is. Hij is het dus niet voor jou en jij niet voor hem.
maandag 10 oktober 2022 om 17:46
Dit stukje klinkt herkenbaar. Is het gek als ik zeg dat ik me hier best voor schaam..? Alsof ik geen normale relatie kan opbouwen en onderhouden. Ik probeer het echt, met al mijn wilskracht en liefde die ik te geven heb.MeiKoningin schreef: ↑10-10-2022 14:29Ik heb zelf heel veel gehad aan het begrip 'trauma bonding' om mijn problematische relatie en de breuk te kunnen verwerken. Voor mijn gevoel was mijn man alles voor mij en ging mijn gevoel voor hem dieper dan wat dan ook. Nu zie ik dat anders: het feit dat dit gevoel over onze band zo sterk en allesoverheersend was (dat ik mijn gevoel van eigenwaarde en veiligheid daarvoor opzij zette), betekende juist dat onze relatie niet gezond was, maar gebaseerd op wederzijdse trauma's. In het begin vind je een stuk heling bij elkaar, maar op een bepaald moment ga je juist elkaar opnieuw traumatiseren, door precies die kwetsbare plekken bij de ander steeds opnieuw aan te raken en te testen.
Om het concreet te maken: in ons geval versterkte mijn angst om verlaten en afgewezen te worden zijn angst om overheerst te worden. Dus hoe meer ik voelde dat hij emotioneel afstand van mij nam, hoe meer ik probeerde hem weer naar me toe te trekken, en hoe meer hij zich daartegen verzette. Je doet elkaar dus geweld aan en die dynamiek wordt steeds heviger en krampachtiger. Op een bepaald moment wordt elke oogopslag en elk woord een trigger die je in een soort automatische reactie doet schieten. En juist omdat je je vaak zo bang en ellendig voelt over de relatie, zijn de momenten van rust en intimiteit zo overweldigend belonend, dat je denkt dat dit de meest waardevolle en diepgaande relatie is die je ooit hebt gehad.
Naast 'trauma bonding' kun je ook wat dingen opzoeken over 'co-dependency'. Dit boek heeft mij heel veel inzichten gebracht: https://www.bol.com/nl/nl/p/women-who-l ... 002104763/. Vertaald als: https://www.bol.com/nl/nl/p/als-hij-maa ... 010718862/. Misschien heb je er wat aan. Knap dat je er al zo helder over kunt schrijven in ieder geval. Ik wens je veel sterkte en vooral veel zelfcompassie toe.
En ik ben me er zo van bewust. Maar nu is het te laat. Dankje voor de boektip!
maandag 10 oktober 2022 om 17:59
Huiselijk geweld is niet alleen iemand fysiek aanvallen. Ik denk dat jullie beiden een pleger maar ook slachtoffer zijn op jullie eigen manier.SunShine96 schreef: ↑10-10-2022 17:42Ik ben me er heel erg bewust van dat mijn gedrag ook iets kan triggeren bij hem. Op dat ene moment kon ik zelf uit paniek ook niet meer “helder” nadenken. Wat ik graag wilde was dat hij eerst rustig zou worden. Nú zie ik in dat hij zelf verantwoordelijk is als hem iets zou overkomen als hij boos de deur uitgaat en de auto instapt. Het was mijn angst die op dat moment mijn relationele denken overnam. En ik vind dit zo frustrerend omdat ik me er zo bewust van ben. Praat inderdaad niet goed dat hij zichzelf dan ook laat gaan door mij fysiek hard aan te pakken. Heb wel heel lang gedacht: maar ik heb dit verdiend, ik heb dit uitgelokt, dit is een reactie op míjn gedrag. Maar die kreeg ik van familie en vrienden weer terug gekaatst. Dan hoeft hij nog niet handtastelijk te worden. Nog een vraag die continu door mijn hoofd speelde: kun je dit huiselijk geweld noemen? Ook als je zelf de trigger bent?
Geestelijke mishandeling en gijzeling vallen daar net zo goed onder.
Het lijkt misschien niet zo erg wat je gedaan hebt maar iemand niet laten vertrekken die weg wil valt onder gijzeling. Het was heel goed dat jouw ex weg wilde gaan omdat hij wellicht aanvoelde dat dit uit de hand zou lopen.
Laten we voorop stellen dat dat iemand fysiek aanvallen echt niet goed te praten valt en ook echt niet kan. Dat hij zichzelf daarin niet onder controle heeft/had is jou niet aan te rekenen en niet jouw schuld. Jouw gedrag was voor hem echter wel een trigger en hij kon hier duidelijk niet mee omgaan. ALs ik jouw berichten zo lees snap ik heel goed dat dit voor hem heel moeilijk moet zijn geweest. Maar dan nog had hij je nooit mogen slaan. Hij had de wijsste moeten zijn en veel eerder weg moeten gaan toen hij merkte hier niet meer mee om te kunnen gaan.
maandag 10 oktober 2022 om 19:09
SunShine96 schreef: ↑10-10-2022 17:42Ik ben me er heel erg bewust van dat mijn gedrag ook iets kan triggeren bij hem. Op dat ene moment kon ik zelf uit paniek ook niet meer “helder” nadenken. Wat ik graag wilde was dat hij eerst rustig zou worden. Nú zie ik in dat hij zelf verantwoordelijk is als hem iets zou overkomen als hij boos de deur uitgaat en de auto instapt. Het was mijn angst die op dat moment mijn relationele denken overnam. En ik vind dit zo frustrerend omdat ik me er zo bewust van ben. Praat inderdaad niet goed dat hij zichzelf dan ook laat gaan door mij fysiek hard aan te pakken. Heb wel heel lang gedacht: maar ik heb dit verdiend, ik heb dit uitgelokt, dit is een reactie op míjn gedrag. Maar die kreeg ik van familie en vrienden weer terug gekaatst. Dan hoeft hij nog niet handtastelijk te worden. Nog een vraag die continu door mijn hoofd speelde: kun je dit huiselijk geweld noemen? Ook als je zelf de trigger bent?
Al trigger je iemand nog zo heftig, dat is natuurlijk nooit een reden voor huiselijk geweld en ik denk dat jij dat ook wel weet.
Maar de situatie die jij beschrijft zie ik niet als trigger, maar als huiselijk geweld van beide kanten. Ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat het ontzettend bedreigend en verschrikkelijk is als iemand naar je schreeuwt en deuren blokkeert als je weg wil gaan, weg uit de situatie.
maandag 10 oktober 2022 om 21:58
Heel herkenbaar, die schaamte. Ik dacht tijdens mijn relatie ook steeds dat ik degene was met een gezonde blik op de situatie, omdat ik net zoals jij al zolang bezig was om aan mezelf te werken. Niet dat ik dacht dat er niets 'mis' was met mij, maar wel dat ik volgens mij goed zag hoe onze relatie in elkaar stak. Maar achteraf bleek ik toch ook een blinde vlek te hebben voor mijn aandeel in de dynamiek. En dan vooral mijn controledwang en manipulatie, waarmee ik hem dichtbij wilde houden en waarvan ik dacht dat het interesse, steun en liefde was. Die dwang uitte zich bij mij vooral in het hem willen begrijpen en dwingen tot openheid. Ik las hele boeken en eindeloos veel artikelen over dingen waarvan ik dacht dat hij ermee worstelde (seksueel trauma, hechtingsproblemen, noem maar op). En ik denk nog steeds oprecht dat hij van al die dingen last heeft, maar ik weet nu ook dat het niet aan mij was om hem daarmee te 'helpen'. Ik wilde er zo graag voor hem zijn, maar dwong hem daarmee juist in een soort afhankelijke positie. Ik weet niet of ik het goed uitleg, maar ik vond het erg ontluisterend om te ontdekken.SunShine96 schreef: ↑10-10-2022 17:46Dit stukje klinkt herkenbaar. Is het gek als ik zeg dat ik me hier best voor schaam..? Alsof ik geen normale relatie kan opbouwen en onderhouden. Ik probeer het echt, met al mijn wilskracht en liefde die ik te geven heb.
En ik ben me er zo van bewust. Maar nu is het te laat. Dankje voor de boektip!
dinsdag 11 oktober 2022 om 05:29
Ik heb zelf ook 5,5 jaar in een hele ongezonde relatie gezeten waarbij ik ook zeker een eigen aandeel heb gehad in de veroorzaakte ellende. Het ergste is hoe langer je blijft, hoe normaler alles wordt en hoe vaker en erger de boel escaleert.
Mijn ex en ik haalde het slechtste in elkaar naar boven. Ook ik was destijds in therapie en had last van verlatingsangst. Ik herinner me een keer dat ik letterlijk om zijn enkels hing om hem niet de deur uit te laten gaan. Behoorlijk dramatisch achteraf gezien maar ik destijds 17 en hij 23. Ik verbood hem zijn (criminele) vrienden te zien en controleerde zijn telefoon regelmatig. Overal zocht ik iets achter en continue waren er discussies waardoor hij meer ging verzwijgen/liegen. Nu zie ik in dat de relatie totaal “ongezond” gestart is en dat dit alleen erger werd.
Wel moet ik wel eerlijk zeggen dat hij later degene was die de touwtjes volledig in handen kreeg vanwege mijn verlatingsangst. Hij ging mij continue controleren, isoleren en met enige regelmaat fysiek aanvallen. Veel schelden en vernederen maar ook slaan,bijten,spugen, spullen slopen... Zelf was hij hele dagen/nachten weg en deed hij waar hij zin in zat terwijl ik thuis zat met 3 katten en de AH niet na 21:00 mocht bezoeken. Niks was te gek voor hem. Ik liep de hele dag op eieren en was bang dat hij mij zou verlaten dus accepteerde ik alles. Ik heb nu nog steeds een groot litteken op mijn voorhoofd van een kopstoot. Tot op de dag van vandaag was het de beste beslissing in mijn leven om deze relatie te verbreken hoe moeilijk het ook was.
Uiteindelijk valt geweld gewoon nooit goed te praten en is het in mijn ogen niet mogelijk om een dermate ongezonde relatie weer gezond te krijgen met een gedeelde geschiedenis. Ik heb hard aan mezelf gewerkt en nu een partner die mij niet triggert en waar ik dit soort ellende niet mee heb. Uiteraard zijn wij deze relatie heel anders gestart. Ervaring doet leren….
Mijn ex en ik haalde het slechtste in elkaar naar boven. Ook ik was destijds in therapie en had last van verlatingsangst. Ik herinner me een keer dat ik letterlijk om zijn enkels hing om hem niet de deur uit te laten gaan. Behoorlijk dramatisch achteraf gezien maar ik destijds 17 en hij 23. Ik verbood hem zijn (criminele) vrienden te zien en controleerde zijn telefoon regelmatig. Overal zocht ik iets achter en continue waren er discussies waardoor hij meer ging verzwijgen/liegen. Nu zie ik in dat de relatie totaal “ongezond” gestart is en dat dit alleen erger werd.
Wel moet ik wel eerlijk zeggen dat hij later degene was die de touwtjes volledig in handen kreeg vanwege mijn verlatingsangst. Hij ging mij continue controleren, isoleren en met enige regelmaat fysiek aanvallen. Veel schelden en vernederen maar ook slaan,bijten,spugen, spullen slopen... Zelf was hij hele dagen/nachten weg en deed hij waar hij zin in zat terwijl ik thuis zat met 3 katten en de AH niet na 21:00 mocht bezoeken. Niks was te gek voor hem. Ik liep de hele dag op eieren en was bang dat hij mij zou verlaten dus accepteerde ik alles. Ik heb nu nog steeds een groot litteken op mijn voorhoofd van een kopstoot. Tot op de dag van vandaag was het de beste beslissing in mijn leven om deze relatie te verbreken hoe moeilijk het ook was.
Uiteindelijk valt geweld gewoon nooit goed te praten en is het in mijn ogen niet mogelijk om een dermate ongezonde relatie weer gezond te krijgen met een gedeelde geschiedenis. Ik heb hard aan mezelf gewerkt en nu een partner die mij niet triggert en waar ik dit soort ellende niet mee heb. Uiteraard zijn wij deze relatie heel anders gestart. Ervaring doet leren….
dinsdag 11 oktober 2022 om 10:26
Het verbaast me elke keer weer dat mensen in staat zijn dit elkaar aan te doen in een relatie. Of het nu fysieke of psychische agressie is. Zo'n salontafel vol gaten... dat moet toch opvallen als jullie bezoek kregen en hoe kan het dan dat hij daar niet op werd aangesproken?SunShine96 schreef: ↑10-10-2022 08:25Dit escaleerde in fysiek geweld middels mij de hand op mond en neus te drukken omdat 'ik te hard schreeuwde voor de onderburen' en mij een knietje in mijn maag te geven zodat hij langs mij kon om de deur uit te gaan.
Hij is altijd al temperamentvol geweest. Veelal schelden en boos worden als iets niet lukt, bij hemzelf. Als iets valt. In al die jaren dat we samen waren maakte hij vaak spullen kapot. Onze salontafel zit vol gaten van zijn vuist, mijn laptop oplader is verbogen.
Het begon met spullen, maar later werd dat mentale mishandeling en fysiek: een duwtje geven. Tot het dieptepunt van een maand of 3 terug. Een paar weken geleden nog mentale kleineringen en een klap op mijn wang, of mijn schoenen naar mij toe gooien.
Ik hoop dat je voortaan bij elke vorm van agressie, dit benoemt en er een consequentie aan verbindt. Nog meer hoop ik dat je een partner zal vinden waar dat allemaal niet nodig is en dat jij kan groeien als mens.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
