Relaties
alle pijlers
Niet meer willen samenwonen
zaterdag 28 november 2020 om 21:55
Geen relatieadvies nodig maar wel iets wat mij bezighoudt.
Na een huwelijk en scheiding merk ik dat ik heel sterk de behoefte heb om nooit meer te willen samenwonen in een relatie.
Voor mij is een lat-relatie (zoals ik sinds een jaar heb) het hoogst haalbare, daar ben ik ook eerlijk en duidelijk over. Voor hem is het goed zoals het is maar hij mist ook wel het samenwonen met iemand.
Om mij heen zie ik dat er bij veel mensen na een scheiding wel de behoefte is om weer samen te wonen, al wordt er wel vaak gekozen om te wachten tot de kinderen volwassen zijn, maar de wens is er wel.
Ik heb dat dus niet. Daar ben ik vast niet de enige in. Ik vind het heerlijk, twee huizen, ieder zijn eigen manieren zonder gedoe daarover.
Hoe doen anderen in dezelfde situatie dat? Zijn er weleens partners die toch veranderen van mening over het latten en hoe kom je daar dan samen uit? Is je eigen wens veranderd in de loop van de jaren? Zie je jezelf als je 80 bent ook nog latten?
Na een huwelijk en scheiding merk ik dat ik heel sterk de behoefte heb om nooit meer te willen samenwonen in een relatie.
Voor mij is een lat-relatie (zoals ik sinds een jaar heb) het hoogst haalbare, daar ben ik ook eerlijk en duidelijk over. Voor hem is het goed zoals het is maar hij mist ook wel het samenwonen met iemand.
Om mij heen zie ik dat er bij veel mensen na een scheiding wel de behoefte is om weer samen te wonen, al wordt er wel vaak gekozen om te wachten tot de kinderen volwassen zijn, maar de wens is er wel.
Ik heb dat dus niet. Daar ben ik vast niet de enige in. Ik vind het heerlijk, twee huizen, ieder zijn eigen manieren zonder gedoe daarover.
Hoe doen anderen in dezelfde situatie dat? Zijn er weleens partners die toch veranderen van mening over het latten en hoe kom je daar dan samen uit? Is je eigen wens veranderd in de loop van de jaren? Zie je jezelf als je 80 bent ook nog latten?
maandag 30 november 2020 om 13:52
Ik heb 2 keer met een man samengewoond. De eerste relatie was idd slecht, ik was te jong en het was een vlucht uit huis. Daarna riep ik nooit meer te willen gaan samenwonen. Toch weer gedaan. Dit was echt een lieve man en op zich geen slechte relatie, maar ik heb het samenwonen toch weer als lastig ervaren en heb de relatie verbroken. Natuurlijk niet alleen maar om dat, achteraf gezien denk ik dat als we niet waren gaan samenwonen we langer en vooral gelijkwaardiger in de relatie hadden kunnen blijven. Hij wilde alles samen doen, ik niet. Maar vond hem heel lief en wilde hem niet teleurstellen, dus hield te veel rekening met hem in het verdelen van vrije tijd.
De stress van weer een nieuwe woning zoeken, je leven weer opbouwen vond ik beide keren heel heftig. Dat wil ik niet nog eens. Ik heb een fijn huis en ben gehecht aan mijn vrijheid en het alleen kunnen zijn. Ook is het contact met mijn vrienden nu prettiger en meer ongedwongen dan voorheen.
De stress van weer een nieuwe woning zoeken, je leven weer opbouwen vond ik beide keren heel heftig. Dat wil ik niet nog eens. Ik heb een fijn huis en ben gehecht aan mijn vrijheid en het alleen kunnen zijn. Ook is het contact met mijn vrienden nu prettiger en meer ongedwongen dan voorheen.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
maandag 30 november 2020 om 13:56
Ach, ik kan niet in de toekomst kijken en ben 42, dus wie weet hoe de dingen nog zullen gaan lopen.
Maar nee, ik woon alleen en heb absoluut geen behoefte meer op het moment om nog samen te gaan wonen.
Heerlijk alleen, geen gezeur aan je hoofd als je rust wil, geen troep van een ander, geen ruzies over het huishouden, geen eeuwig overleg over elk klein dingetje.
In het verleden wel samengewoond en het gedoe staat me nog te vers in het geheugen. veel mannen doen gewoon geen ruk in het huishouden, kunnen eigenlijk niks als het om het fatsoenlijk draaiend houden van een huishouden gaat is mijn ervaring helaas.
Als ie een keer de boodschappen deed moest ik bijvoorbeeld een lijstje maken, maar daar moest dan bij elk product het liefst een foto en uitgebreide omschrijving, anders snapte hij het niet en nam het verkeerde mee. Zelfs met die uitleg ging het dan nog regelmatig fout of belde hij tijdens mijn werk op om van alles aan me te vragen. Afspraken over het huishouden liepen altijd uit op een drama en ik heb er echt geen zin meer in.
Tuurlijk kan het ook anders en zijn er ook mannen die het prima doen, alleen ik heb een andere ervaring.
Gelukkig zitten mijn huidige vriend en ik op 1 lijn en vinden we het wel best zo en wat de toekomst evt brengt dat zien we wel.
Maar nee, ik woon alleen en heb absoluut geen behoefte meer op het moment om nog samen te gaan wonen.
Heerlijk alleen, geen gezeur aan je hoofd als je rust wil, geen troep van een ander, geen ruzies over het huishouden, geen eeuwig overleg over elk klein dingetje.
In het verleden wel samengewoond en het gedoe staat me nog te vers in het geheugen. veel mannen doen gewoon geen ruk in het huishouden, kunnen eigenlijk niks als het om het fatsoenlijk draaiend houden van een huishouden gaat is mijn ervaring helaas.
Als ie een keer de boodschappen deed moest ik bijvoorbeeld een lijstje maken, maar daar moest dan bij elk product het liefst een foto en uitgebreide omschrijving, anders snapte hij het niet en nam het verkeerde mee. Zelfs met die uitleg ging het dan nog regelmatig fout of belde hij tijdens mijn werk op om van alles aan me te vragen. Afspraken over het huishouden liepen altijd uit op een drama en ik heb er echt geen zin meer in.
Tuurlijk kan het ook anders en zijn er ook mannen die het prima doen, alleen ik heb een andere ervaring.
Gelukkig zitten mijn huidige vriend en ik op 1 lijn en vinden we het wel best zo en wat de toekomst evt brengt dat zien we wel.
maandag 30 november 2020 om 14:04
Ik kan me nooit zo goed voorstellen wat voor mannen dit zijn. Had hij wel een gewone betaalde baan? Want hij kan dus niet zelfstandig wonen? Is hij daarna teruggegaan naar zijn ouders, toen het uitging? Of een begeleid wonen project, of een woongroep of iets dergelijks?DontYouHatePants schreef: ↑30-11-2020 13:56
Als ie een keer de boodschappen deed moest ik bijvoorbeeld een lijstje maken, maar daar moest dan bij elk product het liefst een foto en uitgebreide omschrijving, anders snapte hij het niet en nam het verkeerde mee. Zelfs met die uitleg ging het dan nog regelmatig fout of belde hij tijdens mijn werk op om van alles aan me te vragen.
maandag 30 november 2020 om 14:06
Waarschijnlijk het soort man dat nooit zijn eigen boterham heeft hoeven smeren van mammie.HawaZon schreef: ↑30-11-2020 14:04Ik kan me nooit zo goed voorstellen wat voor mannen dit zijn. Had hij wel een gewone betaalde baan? Want hij kan dus niet zelfstandig wonen? Is hij daarna teruggegaan naar zijn ouders, toen het uitging? Of een begeleid wonen project, of een woongroep of iets dergelijks?
maandag 30 november 2020 om 14:11
Dat boodschappenlijstje herken ik wel, in iets mindere mate. Ik wist dat ik (bijna) altijd nog werd gebeld vanuit de supermarkt. Normale en slimme man. Dat hoorde er een beetje bij. Ik vond hem dan weer beter in andere huishoudelijke taken dan ik. Dat ging allemaal wel vanzelf.
Geniet er ook van dat ik me niet meer hoef aan te passen met koken. Kan weer koken met spinazie, tomaat, verschillende kazen, kruiden, champignons, vlees op botjes etc, Hij lustte veel niet dus dat voelde soms beperkt.
Geniet er ook van dat ik me niet meer hoef aan te passen met koken. Kan weer koken met spinazie, tomaat, verschillende kazen, kruiden, champignons, vlees op botjes etc, Hij lustte veel niet dus dat voelde soms beperkt.
maandag 30 november 2020 om 14:20
In mijn beide ‘samenwoon’ relaties is geld en/of financiële afhankelijkheid nooit echt een issue geweest. Wel was het zo dat de woningen gekocht zijn op beider salarissen en dus (terwijl we nooit voor een tophypotheek hebben gekozen, juist aan de onderkant) bij beëindiging het huis toch verkocht moest worden. Dat geregel, de stress van het zoeken naar een nieuwe woning, een thuis maken/vinden vond ik beide keren heel heftig. En dan heb ik nog het ‘geluk’ dat de markt beide keren heel gunstig was, dus we er wel rijker uit zijn gekomen.HawaZon schreef: ↑30-11-2020 13:42Dat begrijp ik wel. Het is ook best een risico. Zeker in de huizenmarkt van tegenwoordig.
Wij hebben de sprong wel gewaagd en tot dusver heeft dat zeer gunstig uitgepakt. We hebben al zo'n groot deel afgelost, dat de risico's inmiddels verdwenen zijn.
Afhankelijk hoef je er in ieder geval niet van te worden. Ik zou me prima redden mocht mijn relatie nu uitgaan. Samenwonen betekent gelukkig niet automatisch dat je lot afhangt van je relatie.
Ik had/heb genoeg financiele middelen voor een eigen koophuis, het aanbod in mijn stad is helaas wel schaars.
Dat wil ik dus nooit meer. Ik heb daar veel stress van gehad en naast het verdriet van de verbroken relatie dus bijna een jaar geen echt thuis gehad, van (veel te dure) tijdelijke huurwoning naar de volgende, telkens weer een teleurstelling bij een overbieding etc.
Ik heb gelukkig nu een woning die ik helemaal naar mijn smaak heb verbouwd, een fijne buurt en ben zelfstandig. Ik heb eindelijk een echt ‘thuis’. En dat ga ik nooit meer opgeven.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
maandag 30 november 2020 om 14:21
Met mijn laatste relatie woonde ik ook niet samen en dat botste, hij wilde samenwonen en ik wilde voorlopig blijven latten. Na een lange (3 weken) vakantie samen afgelopen zomer kwam dat steeds sterker naar voren en heb ik de relatie verbroken. Voor mij dus ook geen samenwonen! Nooit zal ik niet zeggen, maar zo lang ik nog kinderen thuis heb en een druk leven, komende jaren even niet dus.
Ik vind mijn eigen plek heerlijk, ik hoef alleen mijn eigen zooi op te ruimen (en vooruit soms dat van mijn pubers) en dan ook nog wanneer ik er zin in heb, met niemand rekening houden ect
Ik vind mijn eigen plek heerlijk, ik hoef alleen mijn eigen zooi op te ruimen (en vooruit soms dat van mijn pubers) en dan ook nog wanneer ik er zin in heb, met niemand rekening houden ect
maandag 30 november 2020 om 14:24
Dat snap ik. Het is ook nogal wat om samen te wonen. Eigenlijk best gek dat het zo normaal wordt gevonden.Chienandalou schreef: ↑30-11-2020 14:20In mijn beide ‘samenwoon’ relaties is geld en/of financiële afhankelijkheid nooit echt een issue geweest. Wel was het zo dat de woningen gekocht zijn op beider salarissen en dus (terwijl we nooit voor een tophypotheek hebben gekozen, juist aan de onderkant) bij beëindiging het huis toch verkocht moest worden. Dat geregel, de stress van het zoeken naar een nieuwe woning, een thuis maken/vinden vond ik beide keren heel heftig. En dan heb ik nog het ‘geluk’ dat de markt beide keren heel gunstig was, dus we er wel rijker uit zijn gekomen.
Ik had/heb genoeg financiele middelen voor een eigen koophuis, het aanbod in mijn stad is helaas wel schaars.
Dat wil ik dus nooit meer. Ik heb daar veel stress van gehad en naast het verdriet van de verbroken relatie dus bijna een jaar geen echt thuis gehad, van (veel te dure) tijdelijke huurwoning naar de volgende, telkens weer een teleurstelling bij een overbieding etc.
Ik heb gelukkig nu een woning die ik helemaal naar mijn smaak heb verbouwd, een fijne buurt en ben zelfstandig. Ik heb eindelijk een echt ‘thuis’. En dat ga ik nooit meer opgeven.
Wij waren erg jong toen we elkaar ontmoetten en hebben dus alles samen opgebouwd. Niemand heeft iets hoeven inleveren.
Ik kan me voorstellen dat je je thuis niet meer wil opgeven als je daar zo hard voor hebt gevochten.
helemaal waar!
maandag 30 november 2020 om 15:27
Precies. Ook als je financieel gezien makkelijk (wat helaas meestal hoe dan ook niet lukt zodrá je een nieuwe woonplek nodig hebt) weer een nieuw huis kunt kopen of particulier huren, vind ik verhuizen nogal ingrijpend. Mijn thuis en mijn stabiliteit wil ik niet van een (relatie met een) ander laten afhangen. En ik vind het dan wel erg krom om van mijn partner te verwachten dat hij wel oppleurt als ik hem zat ben.Chienandalou schreef: ↑30-11-2020 14:20In mijn beide ‘samenwoon’ relaties is geld en/of financiële afhankelijkheid nooit echt een issue geweest. Wel was het zo dat de woningen gekocht zijn op beider salarissen en dus (terwijl we nooit voor een tophypotheek hebben gekozen, juist aan de onderkant) bij beëindiging het huis toch verkocht moest worden. Dat geregel, de stress van het zoeken naar een nieuwe woning, een thuis maken/vinden vond ik beide keren heel heftig. En dan heb ik nog het ‘geluk’ dat de markt beide keren heel gunstig was, dus we er wel rijker uit zijn gekomen.
Ik had/heb genoeg financiele middelen voor een eigen koophuis, het aanbod in mijn stad is helaas wel schaars.
Dat wil ik dus nooit meer. Ik heb daar veel stress van gehad en naast het verdriet van de verbroken relatie dus bijna een jaar geen echt thuis gehad, van (veel te dure) tijdelijke huurwoning naar de volgende, telkens weer een teleurstelling bij een overbieding etc.
Ik heb gelukkig nu een woning die ik helemaal naar mijn smaak heb verbouwd, een fijne buurt en ben zelfstandig. Ik heb eindelijk een echt ‘thuis’. En dat ga ik nooit meer opgeven.
maandag 30 november 2020 om 15:59
Lekker het dekbed overal ingestopt om je lijf.Phoebe1982 schreef: ↑30-11-2020 15:56
En een tweepersoonsbed in je eentje slaapt veel lekkerder dan met zijn tweeen....
maandag 30 november 2020 om 16:03
Dat vind ik persoonlijk dan weer niet. Het regelmatig samen slapen en wakker worden met een geliefde vind ik erg fijn. Maar ook daar hoef je natuurlijk niet voor te gaan samenwonen.Phoebe1982 schreef: ↑30-11-2020 15:56
En een tweepersoonsbed in je eentje slaapt veel lekkerder dan met zijn tweeen....
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
maandag 30 november 2020 om 16:10
Dat vind ik ook. Dit is voor mij op dit moment nog de belangrijkste reden. Maar over een aantal jaar denk ik dat ik zelf teveel zal blijven hechten aan mijn eigen onafhankelijkheid.
anoniem_388036 wijzigde dit bericht op 30-11-2020 16:17
1.10% gewijzigd
maandag 30 november 2020 om 16:15
Dat vond en vind ik ook. Dus al 11 jaar alleen met mijn kinderen en inmiddels wil ik ook echt nooit meer samenwonen. Te veel gewend aan mijn eigen gang kunnen gaan.
maandag 30 november 2020 om 16:16
Ik geniet trouwens ook van de aanwezigheid van mijn vriend in mijn leven. Ik heb na mijn scheiding een tijdje gedacht: nooit meer een man. Maar ik heb niet alleen maar kommer en kwel meegemaakt, ook heel veel mooie momenten, dus ik kan de meerwaarde ook wel zien van een relatie.
Ook dat zal iedereen anders ervaren.
Ook dat zal iedereen anders ervaren.
maandag 30 november 2020 om 16:17
Nou, ik vind het heerlijk om tegen een geliefde te liggen. Tot nu toe slaap ik lekkerder met z’n tweeen. Wel in een echt 2-persoonsbed, geen twijfelaar meer.Phoebe1982 schreef: ↑30-11-2020 15:56
En een tweepersoonsbed in je eentje slaapt veel lekkerder dan met zijn tweeen....
maandag 30 november 2020 om 16:42
Dat bedoelen we.
Daar komt ook bij dat de mannen in mijn leven altijd in mijn arm wilden liggen en dat betekende in de morgen een bevroren en verkrampte arm.
