Relaties
alle pijlers
nieuwe partner als je kinderen hebt
zaterdag 7 juli 2007 om 21:24
Heb jij kinderen en je partner niet? Of heeft hij ze wel maar ziet hij ze niet vaak? Dan ben ik wel benieuwd naar je ervaringen.
Helpt je partner je wel eens mee met huis en/of kinderen? Wij zagen elkaar vooral in het weekend. Kinderen en baan combineren is best druk, en in het weekend moet ik altijd allerlei dingen doen waar ik door de week niet aan toekom (tuin, klussen in huis, huishouden).
Natuurlijk wilde ik ook graag mijn vriend zien. Het was vaak racen om alles op tijd af te hebben zodat we daarna samen iets leuks konden gaan doen. Mijn vriend (inmiddels ex) heeft zelf een drukke werkweek en vindt het wel lekker wat te relaxen. Hij had zoiets van: dat is jouw leven en dat moet je zelf regelen.
Van de ene kant snapte ik dat wel. Maar soms was het gewoon erg veel om te combineren, werk, kids, lat-relatie. En dan vond ik het wel jammer dat hij niet af en toe even bijsprong.
Ik verwacht geen grote dingen, maar even een kind helpen met veters strikken terwijl ik de ander doe, de afwas doen terwijl ik de heg snoei (omgekeerd mag ook natuurlijk). Had ik wel leuk gevonden. Het is daar uiteindelijk niet op stuk gelopen. Maar ik vraag me wel af wat ik in een toekomstige relatie kan verwachten.
Gaat het bij jullie ook zo, of springt jullie vriend wel eens bij?
Helpt je partner je wel eens mee met huis en/of kinderen? Wij zagen elkaar vooral in het weekend. Kinderen en baan combineren is best druk, en in het weekend moet ik altijd allerlei dingen doen waar ik door de week niet aan toekom (tuin, klussen in huis, huishouden).
Natuurlijk wilde ik ook graag mijn vriend zien. Het was vaak racen om alles op tijd af te hebben zodat we daarna samen iets leuks konden gaan doen. Mijn vriend (inmiddels ex) heeft zelf een drukke werkweek en vindt het wel lekker wat te relaxen. Hij had zoiets van: dat is jouw leven en dat moet je zelf regelen.
Van de ene kant snapte ik dat wel. Maar soms was het gewoon erg veel om te combineren, werk, kids, lat-relatie. En dan vond ik het wel jammer dat hij niet af en toe even bijsprong.
Ik verwacht geen grote dingen, maar even een kind helpen met veters strikken terwijl ik de ander doe, de afwas doen terwijl ik de heg snoei (omgekeerd mag ook natuurlijk). Had ik wel leuk gevonden. Het is daar uiteindelijk niet op stuk gelopen. Maar ik vraag me wel af wat ik in een toekomstige relatie kan verwachten.
Gaat het bij jullie ook zo, of springt jullie vriend wel eens bij?
zaterdag 7 juli 2007 om 21:28
Dit zijn dus blijkbaar jouw verwachtingen, maar het hangt er ook vanaf wat je vriend voor verwachtingen heeft en wat hij wil, wenst.
Het kan zo zijn, dat je nieuwe vriend niet zit te wachten op gelijk "vaderen". Dat hij wel verliefd op jou werd, maar dat hij de kinderen er voor zijn gevoel maar gratis bij kreeg.
Ik kan me hier wel in verplaatsten, want heb het vaak maar dan andersom. Of, dat hij huiverig is voor gelijk "samenwoontoestanden". De een heeft daar wat meer tijd voor nodig, om daar aan toe te zijn, dan de ander.
Het kan zo zijn, dat je nieuwe vriend niet zit te wachten op gelijk "vaderen". Dat hij wel verliefd op jou werd, maar dat hij de kinderen er voor zijn gevoel maar gratis bij kreeg.
Ik kan me hier wel in verplaatsten, want heb het vaak maar dan andersom. Of, dat hij huiverig is voor gelijk "samenwoontoestanden". De een heeft daar wat meer tijd voor nodig, om daar aan toe te zijn, dan de ander.
zaterdag 7 juli 2007 om 21:56
Hoi Zamirah,
Ik had niet echt verwachtingen hoor, toen we begonnen. En zeker niet dat hij een vader voor de kinderen zou zijn. Ze hebben al een vader, en ze hoeven er niet nog eentje.
In het begin vond ik het ook heel normaal, dat onze levens zo gescheiden waren. Maar we zijn bijna 3 jaar samengeweest en het is eigenlijk de hele tijd zo gebleven. Dat voelde toch een beetje raar.
Ik had niet echt verwachtingen hoor, toen we begonnen. En zeker niet dat hij een vader voor de kinderen zou zijn. Ze hebben al een vader, en ze hoeven er niet nog eentje.
In het begin vond ik het ook heel normaal, dat onze levens zo gescheiden waren. Maar we zijn bijna 3 jaar samengeweest en het is eigenlijk de hele tijd zo gebleven. Dat voelde toch een beetje raar.
zondag 8 juli 2007 om 00:24
Interessant onderwerp, ik zit een beetje in dezelfde situatie, maar mijn vriend is 'weekendvader'. Wij hebben er voor gekozen om ieder ons eigen leven te houden, dus ook onze eigen klussen. Natuurlijk helpen we elkaar wel eens, maar het is niet vanzelfsprekend.
Ook met elkaars kinderen bemoeien we ons niet echt. Ik verlang soms wel naar 'huisje-boompje-beestje', maar geniet ook van de vrijheid die ik heb. Alles wat met de kids te maken heeft bespreek ik met mijn ex, waarmee ik een goede verstandhouding heb, met mijn vriend heb ik een lat-relatie, waarbij we vooral tijd met zijn tweeën doorbrengen.
Ook met elkaars kinderen bemoeien we ons niet echt. Ik verlang soms wel naar 'huisje-boompje-beestje', maar geniet ook van de vrijheid die ik heb. Alles wat met de kids te maken heeft bespreek ik met mijn ex, waarmee ik een goede verstandhouding heb, met mijn vriend heb ik een lat-relatie, waarbij we vooral tijd met zijn tweeën doorbrengen.
zondag 8 juli 2007 om 07:31
vrouwen zijn over het algemeen zorgzamer en helpen een man met kinderen eerder met de zorg voor de kinderen. veel mannen doen die zorgtaken neit eens voor hun eigen kinderen laat staan voor andermans kinderen.
Ik krijg inderdaad wel eens het idee dat dat zo is ja.
Ik vind even helpen een jas aan te trekken of veterstrikken trouwens niet het overnemen van vadertaken. Als mijn zus hier is, dan gooit die uit zichzelf ook even het rondslingerend speelgoed in de bak terwijl ik stofzuig ofzo. Maar vrouwen doen dat idd eerder denk ik.
Ik vind het best moeilijk. Van de ene kant begrijp ik mijn ex-vriend wel. Tegelijk wil ik in een relatie graag het gevoel hebben dat je er voor elkaar bent. Dat je elkaars leven deelt. En zo voelde het niet.
Dus toch wel bepaalde verwachtingen, merk ik nu. Niet van mijn ex als vaderfiguur maar wel als partner.
Is het realistisch te hopen dat je iemand vindt die de leuke en minder leuke kanten van je leven wil delen als je kinderen hebt? Want natuurlijk is het soms aanpoten, maar ik vind vooral dat er ook heel veel leuke kanten aan zitten, ook voor de nieuwe partner, lijkt me.
Ik krijg inderdaad wel eens het idee dat dat zo is ja.
Ik vind even helpen een jas aan te trekken of veterstrikken trouwens niet het overnemen van vadertaken. Als mijn zus hier is, dan gooit die uit zichzelf ook even het rondslingerend speelgoed in de bak terwijl ik stofzuig ofzo. Maar vrouwen doen dat idd eerder denk ik.
Ik vind het best moeilijk. Van de ene kant begrijp ik mijn ex-vriend wel. Tegelijk wil ik in een relatie graag het gevoel hebben dat je er voor elkaar bent. Dat je elkaars leven deelt. En zo voelde het niet.
Dus toch wel bepaalde verwachtingen, merk ik nu. Niet van mijn ex als vaderfiguur maar wel als partner.
Is het realistisch te hopen dat je iemand vindt die de leuke en minder leuke kanten van je leven wil delen als je kinderen hebt? Want natuurlijk is het soms aanpoten, maar ik vind vooral dat er ook heel veel leuke kanten aan zitten, ook voor de nieuwe partner, lijkt me.
zondag 8 juli 2007 om 08:21
Hi ,
Ik ben redelijk nieuw hier..en dit onderwerp houdt mij ook nogal bezig.
Ben zelf ook een werkende moeder zonder partner. Mijn leven is op zich al vol genoeg zonder vriend , maar de werkelijke reden dat ik geen vriend heb is, toch wel dat ik best bang ben dat een het gewoon niet gaat werken.
Ik geloof dat ik van een man in mijn leven verwacht dat hij mij neemt met alles erop en eraan .En daar bedoel ik mee ik +kind, met alles wat daar bij hoort. Misschien is dat wat veel gevraagd, aan de ander kant is het toch niet meer dan normaal dat je binnen een relatie dingen doet voor elkaar zelfs al komt 't niet alleen jezelf ten goede?
Ik heb ook mannelijke vrienden waar ik dingen mee onderneem en dan gaat mijn kind als ie bij mij is gewoon mee. Het vreemde is dat ik met deze vrienden geen liefderelatie onderhoud maar dat ze het toch niet gek vinden om me hulp aan te bieden als ze zien dat dit nodig is, en heel vaak zonder dat ik erom vraag. Ik vind het zelf dan ook niet meoilijk om iets te vragen en ben dan ook niet teleurgesteld als iets niet gaat.
Op de een of andere manier is dat binnen een liefderelatie eigenlijk altijd een probleem.
Ik heb vind dit best raar. Hoe kan 't dat als mensen bevriend zijn met elkaar ze soms en vaak meer voor elkaar over hebben dan wanneer er Liefde in 't spel is?
Of betekent dit, dat ik met mijn vrienden dan maar liefdesrelaties moet aangaan om dat elkaar ondersteunen waar nodig dan geen issue is.
Ik ben redelijk nieuw hier..en dit onderwerp houdt mij ook nogal bezig.
Ben zelf ook een werkende moeder zonder partner. Mijn leven is op zich al vol genoeg zonder vriend , maar de werkelijke reden dat ik geen vriend heb is, toch wel dat ik best bang ben dat een het gewoon niet gaat werken.
Ik geloof dat ik van een man in mijn leven verwacht dat hij mij neemt met alles erop en eraan .En daar bedoel ik mee ik +kind, met alles wat daar bij hoort. Misschien is dat wat veel gevraagd, aan de ander kant is het toch niet meer dan normaal dat je binnen een relatie dingen doet voor elkaar zelfs al komt 't niet alleen jezelf ten goede?
Ik heb ook mannelijke vrienden waar ik dingen mee onderneem en dan gaat mijn kind als ie bij mij is gewoon mee. Het vreemde is dat ik met deze vrienden geen liefderelatie onderhoud maar dat ze het toch niet gek vinden om me hulp aan te bieden als ze zien dat dit nodig is, en heel vaak zonder dat ik erom vraag. Ik vind het zelf dan ook niet meoilijk om iets te vragen en ben dan ook niet teleurgesteld als iets niet gaat.
Op de een of andere manier is dat binnen een liefderelatie eigenlijk altijd een probleem.
Ik heb vind dit best raar. Hoe kan 't dat als mensen bevriend zijn met elkaar ze soms en vaak meer voor elkaar over hebben dan wanneer er Liefde in 't spel is?
Of betekent dit, dat ik met mijn vrienden dan maar liefdesrelaties moet aangaan om dat elkaar ondersteunen waar nodig dan geen issue is.
zondag 8 juli 2007 om 10:18
als ik de meeste mannen om me heen hoor praten over vrouwen met kinderen dan zijn dat geen gunstige praatjes.het gaat altijd in de zin van "dan verwacht ze zeker dat ik meehelp, ..zoiets" . de vrouw vinden ze vaak leuk maar de kinderen is toch te veel bagage. maar ik hoor dat ook van mannen die al kinderen hebben. die zorgtaken vinden ze toch maar vermoeiend en lastig. laat staan dat ze dat voor andermans kinderen over hebben. ik denk dat veel vrouwen hun mannen ook te veel verwennen. als alle vrouwen gelijk staan en zeggen dat ze die hulp willen en anders geen relatie aangaan, dan zouden die mannen eerder veranderen. helaas zijn er voruwen die menen dat het normaal is dat mannen minder meeleven en zorgen.
zondag 8 juli 2007 om 11:11
Ik vermoed dat hier een staaltje projectie aan ten grondslag ligt.
Mannen verwachten/hopen vaak toch stiekem dat hun nieuwe vriendin gaat lopen moederen over hun kroost uit de eerdere relatie.
Ik heb 1 x in mijn leven een relatie gehad met een man met 2 kleine koters. Eentje van 3 en een van 6.
Hij verwachte doodleuk dat ik met ze naar de speeltuin ging, naar het zwemparadijs, mee naar opa en oma, ze wilde voorlezen 's avonds...en ga zo maar door.
lekker makkelijk toch voor hem...dat ontlast hem nogal.
zondag 8 juli 2007 om 11:51
zondag 8 juli 2007 om 12:21
@Sunshine: ik wilde het niet. Voelde me niet geroepen om moedertje te spelen. Ik wil best vriendjes me de kinderen zijn, maar geen tweede moeder annex oppas.
Daar is de relatie ook op stuk gelopen, onder andere. en zijn zoontje was een gruwelijke etter, die niet alleen het conflict op zocht met zijn zus, maar ook met pa en met mij.
Daar is de relatie ook op stuk gelopen, onder andere. en zijn zoontje was een gruwelijke etter, die niet alleen het conflict op zocht met zijn zus, maar ook met pa en met mij.
dinsdag 10 juli 2007 om 13:47
Als alleenstaande en werkende moeder heb ik het ook heel druk, zeker nu ik er ook een opleiding naast doe. Sinds een half jaar heb ik een relatie met een man die zelf een zoon heeft van 16.
Ik vind het ook moeilijk om een relatie te combineren met mijn toch wel drukke leven, en dat heeft bij ons wel wat discussie opgeleverd, hij vond dat ik eigenlijk geen tijd had voor een relatie en volgens mij vind het dat nu nog steeds maar hoor ik hem er steeds minder over. Daarentegen is hij geweldig met mijn zoontje, hij speelt met hem, doe hem in bad zodat ik kan koken of wat anders kan doen op de dagen dat hij er is. Hij laat mij zondagochtend liggen zodat ik een beetje kan uitslapen en dan maakt hij ontbijt voor mijn kleine man en speelt hij met hem. Hij kookt ook regelmatig voor ons. Ik weet ook dat hij dit niet voor mij doet maar echt geniet van mijn ventje en omgekeerd ook. Hij neemt niet de vaderrol over want mijn zoontje heeft een vader die hij regelmatig ziet, maar het is nu eenmaal mij en mijn kind. Ik kan dit niet los van elkaar zien en een eventuele partner moet daar mee zien te leven anders moet hij een partner zonder kinderen kiezen.
Dus wat betreft de ex-partner van de TO, wees dan maar blij dat hij niet meer in je leven is, ondanks dat dit verdriet voor jou zal geven, maar hij zag totaal niets in jouw kind of echt in jouw leven...beetje egoistisch wel...wat ik wil zeggen is dat er genoeg mannen zijn die niet zo zijn en wel een kind kunnen accepteren in hun leven.
Ik vind het ook moeilijk om een relatie te combineren met mijn toch wel drukke leven, en dat heeft bij ons wel wat discussie opgeleverd, hij vond dat ik eigenlijk geen tijd had voor een relatie en volgens mij vind het dat nu nog steeds maar hoor ik hem er steeds minder over. Daarentegen is hij geweldig met mijn zoontje, hij speelt met hem, doe hem in bad zodat ik kan koken of wat anders kan doen op de dagen dat hij er is. Hij laat mij zondagochtend liggen zodat ik een beetje kan uitslapen en dan maakt hij ontbijt voor mijn kleine man en speelt hij met hem. Hij kookt ook regelmatig voor ons. Ik weet ook dat hij dit niet voor mij doet maar echt geniet van mijn ventje en omgekeerd ook. Hij neemt niet de vaderrol over want mijn zoontje heeft een vader die hij regelmatig ziet, maar het is nu eenmaal mij en mijn kind. Ik kan dit niet los van elkaar zien en een eventuele partner moet daar mee zien te leven anders moet hij een partner zonder kinderen kiezen.
Dus wat betreft de ex-partner van de TO, wees dan maar blij dat hij niet meer in je leven is, ondanks dat dit verdriet voor jou zal geven, maar hij zag totaal niets in jouw kind of echt in jouw leven...beetje egoistisch wel...wat ik wil zeggen is dat er genoeg mannen zijn die niet zo zijn en wel een kind kunnen accepteren in hun leven.
woensdag 11 juli 2007 om 19:05
woensdag 11 juli 2007 om 21:25
Om op je vraag "wat kan ik verwachten" in te gaan, dat hangt volledig af van jou en je toekomstige lief. Geen mens is hetzelfde en jullie bepalen samen hoe je wilt leven.
Persoonlijk denk ik dat het in deze veel verschil maakt of je samenwoont of een LAT-relatie hebt. In een LAT-relatie ben je minder betrokken bij elkaars huishoudelijke perikelen. Ik kan me voorstellen dat jouw ex heeft gedacht dat zijn afwas zijn probleem was en jouw afwas het jouwe. Tot zover de huishouding. Als het gaat om de verzorging van kinderen dan vind ik dat je dat er niet "even bij doet". Veters strikken, naar bed brengen, onder de douche zetten en dergelijke zijn taken die normaal gesproken zijn voorbehouden aan ouders. Zodra een stiefouder die taken er ineens "even bij doet" kunnen alledaagse handelingen een heel andere lading krijgen. Dat is in mijn ogen een belangrijk argument om vooraf samen duidelijke afspraken hierover te maken en vervolgens aan de kinderen uit te leggen welke afspraken jullie hebben gemaakt en waarom. Het is belangrijk dat alle betrokkenen weten wat ze mogen verwachten van de ander. Een samengesteld gezin kan heel leuk zijn, maar het vereist meer dan in andere situaties veel overleg, betrokkenheid en open communicatie. De dingen gaan niet vanzelf...
Persoonlijk denk ik dat het in deze veel verschil maakt of je samenwoont of een LAT-relatie hebt. In een LAT-relatie ben je minder betrokken bij elkaars huishoudelijke perikelen. Ik kan me voorstellen dat jouw ex heeft gedacht dat zijn afwas zijn probleem was en jouw afwas het jouwe. Tot zover de huishouding. Als het gaat om de verzorging van kinderen dan vind ik dat je dat er niet "even bij doet". Veters strikken, naar bed brengen, onder de douche zetten en dergelijke zijn taken die normaal gesproken zijn voorbehouden aan ouders. Zodra een stiefouder die taken er ineens "even bij doet" kunnen alledaagse handelingen een heel andere lading krijgen. Dat is in mijn ogen een belangrijk argument om vooraf samen duidelijke afspraken hierover te maken en vervolgens aan de kinderen uit te leggen welke afspraken jullie hebben gemaakt en waarom. Het is belangrijk dat alle betrokkenen weten wat ze mogen verwachten van de ander. Een samengesteld gezin kan heel leuk zijn, maar het vereist meer dan in andere situaties veel overleg, betrokkenheid en open communicatie. De dingen gaan niet vanzelf...
donderdag 12 juli 2007 om 20:14
Hoi Wuiles,
Bedankt voor je reactie. Ja, het vergt veel communicatie, dat heb ik ook wel gemerkt. Maar dat is op zich niet erg.
Ik vind het heel normaal dat ik de meeste dingen met de kinderen zelf doe. Naar bed brengen of in bad doen, dat zou ik niet zo gauw van een ander verwachten. Veters strikken op zich ook niet. Maar als we snel wegmoeten, en ik ben bezig met het ene kind dat net een beker limonade over z'n kleren heeft gegooid. Dan zou ik het fijn vinden als m'n vriend het andere kind even zou helpen met z'n veters.
Het gaat me vooral om die momenten. Dat jij met 3 dingen tegelijk bezig bent om alles af te krijgen. Het voelt dan toch een beetje raar als je vriend aan tafel een tijdschrift zit te leven en informeert of je een beetje opschiet, omdat het tijd is om te gaan. Tegelijk, tja, het zíjn niet zijn kinderen. Dat is helemaal waar. En als hij er niet is, dan regel ik het ook alleen. Dubbel gevoel dus. Vandaar dat ik wel benieuwd ben hoe het bij anderen toegaat.
Bedankt voor je reactie. Ja, het vergt veel communicatie, dat heb ik ook wel gemerkt. Maar dat is op zich niet erg.
Ik vind het heel normaal dat ik de meeste dingen met de kinderen zelf doe. Naar bed brengen of in bad doen, dat zou ik niet zo gauw van een ander verwachten. Veters strikken op zich ook niet. Maar als we snel wegmoeten, en ik ben bezig met het ene kind dat net een beker limonade over z'n kleren heeft gegooid. Dan zou ik het fijn vinden als m'n vriend het andere kind even zou helpen met z'n veters.
Het gaat me vooral om die momenten. Dat jij met 3 dingen tegelijk bezig bent om alles af te krijgen. Het voelt dan toch een beetje raar als je vriend aan tafel een tijdschrift zit te leven en informeert of je een beetje opschiet, omdat het tijd is om te gaan. Tegelijk, tja, het zíjn niet zijn kinderen. Dat is helemaal waar. En als hij er niet is, dan regel ik het ook alleen. Dubbel gevoel dus. Vandaar dat ik wel benieuwd ben hoe het bij anderen toegaat.
zaterdag 14 juli 2007 om 21:28
Gompy, je bent benieuwd hoe het bij anderen toegaat? Okay, hier komt 'ie. Wij hebben vanaf dag één samen de de huishouding en de verzorging van de kinderen gedeeld. Dat kon ook omdat ik zijn kinderen praktisch vanaf hun geboorte kende en we reeds een goede band hadden. Vriend en ik gaan samen naar ouderavonden, sportwedstrijden, artsen etcetera. Alle huishoudelijke taken zijn verdeeld; de afspraken hierover staan op papier. Inmiddels zijn de kinderen op een leeftijd dat ze zichzelf kunnen wassen, aankleden, etc. Ze dragen een steentje bij aan de huishouding doordat ze de tafel dekken, afruimen, hun eigen kamer schoonhouden etc. Er zijn twee zaken die mijn vriend altijd regelt: het organiseren van oppas als wij zelf weg zijn en het onderhouden van contacten met de moeder. Tot slot: vriend betaalt de kinder- en partnerallimentatie aan de moeder, de hypotheek voor ons eigen huis en de kosten voor levensonderhoud bij ons delen wij samen.
Hoewel het ons soms bloed, zweet en tranen heeft gekost om zover te komen zijn wij inmiddels zeer tevreden over de manier waarop ons leven is georganiseerd.
Hoewel het ons soms bloed, zweet en tranen heeft gekost om zover te komen zijn wij inmiddels zeer tevreden over de manier waarop ons leven is georganiseerd.
