Relaties
alle pijlers
normaal na 5 jaar relatie of is dit een slecht teken?
woensdag 9 mei 2007 om 20:23
Beste allemaal,
Heel graag wil ik raad en adviezen van de mensen hier. Ik pieker soms over mijn relatie met mijn man. De afgelopen periode waren mijn man en ik wat uit elkaar gegroeid; weinig tijd voor elkaar door gezin, werk, verhuizen etc etc. Voor een kleine 2 maanden geleden heb ik eindelijk dit probleem aangekaart en gelukkig was het een goed gesprek. Mijn man ervaarde het ook zoals ik dat deed en in dat gesprek voelde ik weer de behoefte om voor hem en voor ons te vechten. We waren beide erg opgelucht na het gesprek en daarna lekker gesext.
Vanaf toen ging het gelijk beter tussen ons: geen chagerijnig gedoe naar elkaar toe, weer gevoelsmatig een 'band' een 'maatjes'gevoel, iets dat ik allang niet meer voelde..ook kleedde mijn man zich weer leuk, verzorgde zich weer voor mij en ik kreeg weer warme gevoelens voor hem. Samen lachen, leuke dingen doen etc etc
Daarvoor waren die gevoelens bij mij helemaal weg en ik dacht er serieus over na om bij hem weg te gaan, dit hebben we in dat gesprek dus allemaal besproken.
Zoals ik schreef is het nu dus allemaal weer veel beter tussen ons, ik houd echt heel veel van mijn man, dat durf ik met 100% zekerheid te stellen. Er is alleen 1 probleem wat blijft en ik kan er maar niet achter komen waar dat precies aan ligt: de behoefte om met hem te vrijen blijft ver beneden maat.
De sex tussen ons is altijd super geweest, we voelden elkaar perfect aan, houden van spanning en een uitdaging en konden altijd super lekker zoenen.
De behoefte om met hem te (tong)zoenen is er gewoon bijna niet meer op een of andere manier. Zo ook met het vrijen. Ik probeer wel zin te maken, beetje uitdagen, flirten, gezellig samen etc etc, maar toch voel ik dan vaak een weerstand op het moment dat we echt zouden kunnen vrijen. Soms irriteer ik me zelfs als hij mij aanraakt.
Mijn algemene behoefte aan sex en opwinding is er zeker nog wel, daar ligt het niet aan.
Zelf denk ik dat ik wel van mijn man houdt, maar de verlieftheid is er niet meer of niet meer voldoende. Dan denk ik ook dat dat vrij normaal is, maar toch mis ik dat en is dat wel hetgeen dat ik nodig heb om mij open te stellen voor sex.
Anderzijds denk ik dan soms dat dit niet goed is en dat onze relatie uiteindelijk kapot zal gaan hierdoor...
Wat moet ik? Ik houd wel van mijn man en wil hem niet kwijt. Mijn man is echt een wereldgozer en draagt mij op handen. Ook is hij een super vader. Ik wil hem niet kwijt, maar ik wil zowel hem als mijzelf ook niet voor de gek houden. Doe ik dat? Houd ik mijzelf voor de gek of is dit normaal? Wat kan ik ermee?
Iedereen bedankt alvast voor het lezen en reageren!
Heel graag wil ik raad en adviezen van de mensen hier. Ik pieker soms over mijn relatie met mijn man. De afgelopen periode waren mijn man en ik wat uit elkaar gegroeid; weinig tijd voor elkaar door gezin, werk, verhuizen etc etc. Voor een kleine 2 maanden geleden heb ik eindelijk dit probleem aangekaart en gelukkig was het een goed gesprek. Mijn man ervaarde het ook zoals ik dat deed en in dat gesprek voelde ik weer de behoefte om voor hem en voor ons te vechten. We waren beide erg opgelucht na het gesprek en daarna lekker gesext.
Vanaf toen ging het gelijk beter tussen ons: geen chagerijnig gedoe naar elkaar toe, weer gevoelsmatig een 'band' een 'maatjes'gevoel, iets dat ik allang niet meer voelde..ook kleedde mijn man zich weer leuk, verzorgde zich weer voor mij en ik kreeg weer warme gevoelens voor hem. Samen lachen, leuke dingen doen etc etc
Daarvoor waren die gevoelens bij mij helemaal weg en ik dacht er serieus over na om bij hem weg te gaan, dit hebben we in dat gesprek dus allemaal besproken.
Zoals ik schreef is het nu dus allemaal weer veel beter tussen ons, ik houd echt heel veel van mijn man, dat durf ik met 100% zekerheid te stellen. Er is alleen 1 probleem wat blijft en ik kan er maar niet achter komen waar dat precies aan ligt: de behoefte om met hem te vrijen blijft ver beneden maat.
De sex tussen ons is altijd super geweest, we voelden elkaar perfect aan, houden van spanning en een uitdaging en konden altijd super lekker zoenen.
De behoefte om met hem te (tong)zoenen is er gewoon bijna niet meer op een of andere manier. Zo ook met het vrijen. Ik probeer wel zin te maken, beetje uitdagen, flirten, gezellig samen etc etc, maar toch voel ik dan vaak een weerstand op het moment dat we echt zouden kunnen vrijen. Soms irriteer ik me zelfs als hij mij aanraakt.
Mijn algemene behoefte aan sex en opwinding is er zeker nog wel, daar ligt het niet aan.
Zelf denk ik dat ik wel van mijn man houdt, maar de verlieftheid is er niet meer of niet meer voldoende. Dan denk ik ook dat dat vrij normaal is, maar toch mis ik dat en is dat wel hetgeen dat ik nodig heb om mij open te stellen voor sex.
Anderzijds denk ik dan soms dat dit niet goed is en dat onze relatie uiteindelijk kapot zal gaan hierdoor...
Wat moet ik? Ik houd wel van mijn man en wil hem niet kwijt. Mijn man is echt een wereldgozer en draagt mij op handen. Ook is hij een super vader. Ik wil hem niet kwijt, maar ik wil zowel hem als mijzelf ook niet voor de gek houden. Doe ik dat? Houd ik mijzelf voor de gek of is dit normaal? Wat kan ik ermee?
Iedereen bedankt alvast voor het lezen en reageren!
woensdag 9 mei 2007 om 20:42
Wat jij hebt, komt volgens mij vaak voor hoor. De prikkel van de eerste lust en verliefdheid is natuurlijk ook een beetje minder na vijf jaar. Wat er voor in de plaats komt is dan hopelijk een enorme hoeveelheid intimiteit en warmte, die liefde heet. Daarbij voelen veel mensen zich heel comfortabel, maar jij misschien niet. Wellicht heb jij iets anders nodig. Dat moet je dus eerst uitvogelen.
Die weerstand tegen seks met je man heb ik overigens ook ooit meegemaakt. Ik vond hem nog heel lief en aardig en voelde nog veel loyaliteit tegenover hem, maar zodra hij mij begon te betasten of erg close wilde kussen, klapte ik helemaal dicht. In mijn geval bleek het het begin van het einde van een lang huwelijk te zijn. Ook al vond ik hem nog erg lief en okee, hij was gewoon niet meer het type man dat mij 20 jaar later kon prikkelen. Ik VIEL gewoon niet meer op dat type man. En dat kan je dus opbreken. Iemand die je een lekker ding vond op je 22e, hoeft je niet meer tot lust te brengen als je 42 bent, toch? Rot, maar vaak wel de praktijk.
Probeer dus uit te vinden of DAT het gewoon is bij jou, want dan wordt het kiezen. Een andere optie is dat je hem niet meer aantrekkelijk vindt door iets wat hij doet of juist laat. En dat is dan vaak wel weer bespreekbaar. Maar schaam je er niet voor. Je gevoel kun je niet dwingen. Uit elkaar groeien is ook geen schande. In mijn geval leidde het tot een scheiding, die voor ons allebei een veel leuker leven heeft opgeleverd.
Die weerstand tegen seks met je man heb ik overigens ook ooit meegemaakt. Ik vond hem nog heel lief en aardig en voelde nog veel loyaliteit tegenover hem, maar zodra hij mij begon te betasten of erg close wilde kussen, klapte ik helemaal dicht. In mijn geval bleek het het begin van het einde van een lang huwelijk te zijn. Ook al vond ik hem nog erg lief en okee, hij was gewoon niet meer het type man dat mij 20 jaar later kon prikkelen. Ik VIEL gewoon niet meer op dat type man. En dat kan je dus opbreken. Iemand die je een lekker ding vond op je 22e, hoeft je niet meer tot lust te brengen als je 42 bent, toch? Rot, maar vaak wel de praktijk.
Probeer dus uit te vinden of DAT het gewoon is bij jou, want dan wordt het kiezen. Een andere optie is dat je hem niet meer aantrekkelijk vindt door iets wat hij doet of juist laat. En dat is dan vaak wel weer bespreekbaar. Maar schaam je er niet voor. Je gevoel kun je niet dwingen. Uit elkaar groeien is ook geen schande. In mijn geval leidde het tot een scheiding, die voor ons allebei een veel leuker leven heeft opgeleverd.
woensdag 9 mei 2007 om 20:57
Zou het misschien ook zo kunnen zijn dat het vrijen met elkaar in de loop der jaren "gewoontjes" is geworden? Dat je niet meer genoeg spanning vindt in je relatie? Je zegt namelijk dat je algemene drive wel normaal is.
Ik krijg namelijk wel het idee dat je echt veel van hem houdt en de relatie niet zomaar op zal geven. Misschien is het een optie om samen met hem te praten over jullie sexleven? Hoewel ik me kan voorstellen dat dat erg moeilijk is.
Nu denk ik wel dat in (bijna) elke relatie het vrijen minder wordt. Alleen wil dat niet zeggen dat men dat dan maar zo moet laten.
Misschien hebben jullie nu meer een broer-zus relatie?
Ik zou eerst op een rijtje zetten of het aan hem, jou, misschien de "sleur" of iets anders ligt en dan de volgende stap ondernemen; je gevoelens uiten.
Moeilijk.......! Maar heel veel succes!:)
Ik krijg namelijk wel het idee dat je echt veel van hem houdt en de relatie niet zomaar op zal geven. Misschien is het een optie om samen met hem te praten over jullie sexleven? Hoewel ik me kan voorstellen dat dat erg moeilijk is.
Nu denk ik wel dat in (bijna) elke relatie het vrijen minder wordt. Alleen wil dat niet zeggen dat men dat dan maar zo moet laten.
Misschien hebben jullie nu meer een broer-zus relatie?
Ik zou eerst op een rijtje zetten of het aan hem, jou, misschien de "sleur" of iets anders ligt en dan de volgende stap ondernemen; je gevoelens uiten.
Moeilijk.......! Maar heel veel succes!:)
donderdag 10 mei 2007 om 13:10
Jullie hebben een aantal veranderingen aangebracht in de relatie, maar hebben jullie ook de sex onder de loep genomen ?
Probeer daar eens veranderingen in aan te brengen. Verandering van plaats, tijdstip, manier, volgorde etc.
Ga elkaar eens bijvb lekker masseren zonder sex, leer elkaars lichaam op een andere manier weer te begeren.
Probeer daar eens veranderingen in aan te brengen. Verandering van plaats, tijdstip, manier, volgorde etc.
Ga elkaar eens bijvb lekker masseren zonder sex, leer elkaars lichaam op een andere manier weer te begeren.
donderdag 10 mei 2007 om 13:20
Nog even een aanvulling:
Je zegt dat je algemene sexdrive er nog wel is en dat je wel eens naar andere mannen kijkt. Maar ervaar je dat gevoel van sexdrive dan wellicht omdat dat veilig is? Face it, als je naar een vreemde man kijkt, springt hij niet omhoog en wil met je vrijen. Als je eigen man je aanraakt, dan is de kans groot dat dat wel gebeurd. Jij voelt dus een drive in een situatie waarin je weet dat je "veilig" bent, dat het er toch niet van gaat komen.
Ook het krijgen van een kind kan je seksuele beleving ernorm
veranderen. Het schijnt dat veel moeders zo intensief met hun kind
omgaan, dat ze verliefdheidsgevoelens overbrengen op het kind, waarna
er voor de partner niet veel ruimte meer overblijft.
Is het misschien je eigen sexuele behoefte die stil ligt? Dat het dus niet aan je man ligt, maar aan jou? De eerste stap volgens psychologen is willen dat je zin had. En soms moet je de zin maken en zelf opwekken. Vaak is het wel zo dat, als de sex eenmaal op een heel laag pitje staat, je libido ook wegzakt.Ik zou desnoods naar een seksuoloog gaan om erover te praten, want zo te horen is je man een fijne man en is jullie huwelijk de moeite waard.
Je zegt dat je algemene sexdrive er nog wel is en dat je wel eens naar andere mannen kijkt. Maar ervaar je dat gevoel van sexdrive dan wellicht omdat dat veilig is? Face it, als je naar een vreemde man kijkt, springt hij niet omhoog en wil met je vrijen. Als je eigen man je aanraakt, dan is de kans groot dat dat wel gebeurd. Jij voelt dus een drive in een situatie waarin je weet dat je "veilig" bent, dat het er toch niet van gaat komen.
Ook het krijgen van een kind kan je seksuele beleving ernorm
veranderen. Het schijnt dat veel moeders zo intensief met hun kind
omgaan, dat ze verliefdheidsgevoelens overbrengen op het kind, waarna
er voor de partner niet veel ruimte meer overblijft.
Is het misschien je eigen sexuele behoefte die stil ligt? Dat het dus niet aan je man ligt, maar aan jou? De eerste stap volgens psychologen is willen dat je zin had. En soms moet je de zin maken en zelf opwekken. Vaak is het wel zo dat, als de sex eenmaal op een heel laag pitje staat, je libido ook wegzakt.Ik zou desnoods naar een seksuoloog gaan om erover te praten, want zo te horen is je man een fijne man en is jullie huwelijk de moeite waard.
donderdag 10 mei 2007 om 13:35
Nou, laat ik eens een poging doen.
Op dit moment lijkt het voor jou een sexprobleem te zijn.
Ik vraag me af of het niet meer een gebrek aan geestelijke intimiteit is die meespeelt in het ontbreken van lichamelijk behoeftes bij jou.
Je begint het topic met het uitelkaar gegroeid zijn. Daarna is er een goed gesprek geweest, waarin jullie beiden je ziel hebben blootgelegd (geestelijke intimiteit) waarna er ook weer boeiende lichamelijke intimiteit kon zijn.
Daarna zijn jullie je leuker gaan kleden, meer lol gaan maken enz. Niks mis mee, maar zijn er daarna ook nog weer goede gesprekken geweest of hadden jullie het idee dat na één goed gesprek alles weer vanzelf goed zou worden?
Het lijkt er een beetje op dat jullie na dat goede gesprek verder zijn gegaan met het broer-zus-leven, maar dan een beetje leuker (gekleed).
Ik krijg de indruk dat dit (gebrek aan) sexissue niet echt besproken is of bespreekbaar is.
Zouden jullie de goede gesprekken voortgezet hebben, dan zou dit ook gewoon een onderwerp hebben kunnen zijn, lijkt mij.
En als iets onderwerp van gesprek kan zijn hoeft het geen probleem te zijn. Het praten over het gebrek aan lichamelijke intimiteit kan een behoorlijke geestelijke intimiteit opeleveren, die wel weer eens zou kunnen leiden tot ..... enz.
Stel een dagelijks praathalfuurtje in, waarin alles aan de orde mag komen, van je bezoekje aan supermarkt tot de sex. Praat niet alleen met elkaar als er pijnpunten zijn in de relatie maar ook als het goed gaat, dat mag ook best besproken worden en dat wordt maar al te vaak vergeten.......
Succes
Op dit moment lijkt het voor jou een sexprobleem te zijn.
Ik vraag me af of het niet meer een gebrek aan geestelijke intimiteit is die meespeelt in het ontbreken van lichamelijk behoeftes bij jou.
Je begint het topic met het uitelkaar gegroeid zijn. Daarna is er een goed gesprek geweest, waarin jullie beiden je ziel hebben blootgelegd (geestelijke intimiteit) waarna er ook weer boeiende lichamelijke intimiteit kon zijn.
Daarna zijn jullie je leuker gaan kleden, meer lol gaan maken enz. Niks mis mee, maar zijn er daarna ook nog weer goede gesprekken geweest of hadden jullie het idee dat na één goed gesprek alles weer vanzelf goed zou worden?
Het lijkt er een beetje op dat jullie na dat goede gesprek verder zijn gegaan met het broer-zus-leven, maar dan een beetje leuker (gekleed).
Ik krijg de indruk dat dit (gebrek aan) sexissue niet echt besproken is of bespreekbaar is.
Zouden jullie de goede gesprekken voortgezet hebben, dan zou dit ook gewoon een onderwerp hebben kunnen zijn, lijkt mij.
En als iets onderwerp van gesprek kan zijn hoeft het geen probleem te zijn. Het praten over het gebrek aan lichamelijke intimiteit kan een behoorlijke geestelijke intimiteit opeleveren, die wel weer eens zou kunnen leiden tot ..... enz.
Stel een dagelijks praathalfuurtje in, waarin alles aan de orde mag komen, van je bezoekje aan supermarkt tot de sex. Praat niet alleen met elkaar als er pijnpunten zijn in de relatie maar ook als het goed gaat, dat mag ook best besproken worden en dat wordt maar al te vaak vergeten.......
Succes
donderdag 10 mei 2007 om 13:50
Iedereen bedankt weer..
Wipkipje: we hebben de sex ook onder de loep genomen. Tenminste...beide uitgesproken dat het zo niet werkt en dat we dat niet leuk vinden. We hebben toen afgesproken om meer tijd te plannen en er weer eens de tijd voor nemen; masseren etc etc. Nou, tot op heden is dat er nog steeds niet van gekomen..moet er wel bijzeggen dat ik anderhalve week ziek ben geweest en 1 week van huis ivm werk, dusja veel tijd was er ook niet.
Pinksterbloem, het gevoel van 'veilig'dat jij beschrijft, snap ik wel maar herken ik niet. In het verleden heb ik best veel ervaringen opgedaan op sexgebied en stel ik zou nu vrijgezel zijn en een andere, voor mij aantrekkelijke man, zou een avondje met mij willen doorbrengen dan zou ik daar geen nee op zeggen denk ik ;)
Ik wil ook heel graag zin hebben en doe, zoals ik al schreef, daar erg mijn best voor maar toch lukt het dan vaak niet (voel soms afkeer als hij me dan zoent)
Je hebt zeker gelijk als je zegt dat mijn man een fijne kerel is en ons huwelijk de moeite waard, thanks!
Mabel, geestelijke intimiteit is idd wat ik miste en daardoor ging ik mij steeds meer van hem verwijderen. Hier hebben we toen ook over gepraat en was toen een grote opluchting. Ik voelde toen wel weer de intimiteit. Ik had gedacht dat daarmee ook het sexprobleem opgelost zou zijn, maar dat blijkt dus niet. Zoals ik hierboven schrijf; die afkeer als hij mij zoent, alhoewel ik dat ook weer niet altijd heb...
Leuk gekleed als broer en zus hihi vond ik wel grappig! Nu is het zo dat ik zowiezo veel zorg aan mijn kleding/uiterlijk besteed, maar merkte dat dat bij mijn man minder werd, al langere tijd, daar irriteerde ik mij aan. Ik merk dat hij nu weer meer zijn best doen en ziet er de laatste tijd weer leuker uit.
Een voortgang van onze gesprekken zit wat in ja..dat doen we dus niet en op een of andere manier vinden we dat beiden heel moeilijk. Mijn man zal nooit uit zichzelf beginnen zowiezo, ik vind het ook heel moeilijk en kaart meestal pas iets aan als het al veel, veel te laat is eigenlijk. We nemen het ons wel voor, maar toch lukt het niet, 2 binnenvetters met als resultaat dat hij nog meer zn kop in het zand steekt en ik of agressief er van wordt of onrustig en mij terug trek.
Wipkipje: we hebben de sex ook onder de loep genomen. Tenminste...beide uitgesproken dat het zo niet werkt en dat we dat niet leuk vinden. We hebben toen afgesproken om meer tijd te plannen en er weer eens de tijd voor nemen; masseren etc etc. Nou, tot op heden is dat er nog steeds niet van gekomen..moet er wel bijzeggen dat ik anderhalve week ziek ben geweest en 1 week van huis ivm werk, dusja veel tijd was er ook niet.
Pinksterbloem, het gevoel van 'veilig'dat jij beschrijft, snap ik wel maar herken ik niet. In het verleden heb ik best veel ervaringen opgedaan op sexgebied en stel ik zou nu vrijgezel zijn en een andere, voor mij aantrekkelijke man, zou een avondje met mij willen doorbrengen dan zou ik daar geen nee op zeggen denk ik ;)
Ik wil ook heel graag zin hebben en doe, zoals ik al schreef, daar erg mijn best voor maar toch lukt het dan vaak niet (voel soms afkeer als hij me dan zoent)
Je hebt zeker gelijk als je zegt dat mijn man een fijne kerel is en ons huwelijk de moeite waard, thanks!
Mabel, geestelijke intimiteit is idd wat ik miste en daardoor ging ik mij steeds meer van hem verwijderen. Hier hebben we toen ook over gepraat en was toen een grote opluchting. Ik voelde toen wel weer de intimiteit. Ik had gedacht dat daarmee ook het sexprobleem opgelost zou zijn, maar dat blijkt dus niet. Zoals ik hierboven schrijf; die afkeer als hij mij zoent, alhoewel ik dat ook weer niet altijd heb...
Leuk gekleed als broer en zus hihi vond ik wel grappig! Nu is het zo dat ik zowiezo veel zorg aan mijn kleding/uiterlijk besteed, maar merkte dat dat bij mijn man minder werd, al langere tijd, daar irriteerde ik mij aan. Ik merk dat hij nu weer meer zijn best doen en ziet er de laatste tijd weer leuker uit.
Een voortgang van onze gesprekken zit wat in ja..dat doen we dus niet en op een of andere manier vinden we dat beiden heel moeilijk. Mijn man zal nooit uit zichzelf beginnen zowiezo, ik vind het ook heel moeilijk en kaart meestal pas iets aan als het al veel, veel te laat is eigenlijk. We nemen het ons wel voor, maar toch lukt het niet, 2 binnenvetters met als resultaat dat hij nog meer zn kop in het zand steekt en ik of agressief er van wordt of onrustig en mij terug trek.
donderdag 10 mei 2007 om 13:58
Nog even aanvullende dingen:
wat betreft dat 'leuk eruit zien' Soms heb ik het gevoel dat ik naast een veel te oude man loop! Ai, ik voel mij echt schuldig nu ik dit schrijf ;( En van dat zichzelf verzorgen enzo is echt zo, zelfs anderen (moeder, vriendin etc) merken dat op. Mijn man is iemand die het zich geen reet scheelt als hij bijv. in zijn vreselijke werkplunje boodschappen gaat doen. Als ik er dan 'opgedirkt' naast loop, schaam ik mij weleens. Erg he
wat betreft sex na geboorte kind: het stomme is dat na de geboorte van ons kind, alles gelijk weer goed was. In de kraamweek 'vreeen' wel al weer met elkaar. Natuurlijk niet alles er op en eraan, maar wel lekker kussen, strelen, masseren etc. Het is denk ik pas gaan ontstaan toen ons kind zo'n twee jaar oud was...
Ik heb altijd een hoge exdrive gehad, mijn man ook..ook avontuurlijk op dat gebied dus ja...
Net ging hij naar zijn werk, komt dan kus geven en daar voel ik mij dan onprettig bij (en ook weer schuldig)
wat betreft dat 'leuk eruit zien' Soms heb ik het gevoel dat ik naast een veel te oude man loop! Ai, ik voel mij echt schuldig nu ik dit schrijf ;( En van dat zichzelf verzorgen enzo is echt zo, zelfs anderen (moeder, vriendin etc) merken dat op. Mijn man is iemand die het zich geen reet scheelt als hij bijv. in zijn vreselijke werkplunje boodschappen gaat doen. Als ik er dan 'opgedirkt' naast loop, schaam ik mij weleens. Erg he
wat betreft sex na geboorte kind: het stomme is dat na de geboorte van ons kind, alles gelijk weer goed was. In de kraamweek 'vreeen' wel al weer met elkaar. Natuurlijk niet alles er op en eraan, maar wel lekker kussen, strelen, masseren etc. Het is denk ik pas gaan ontstaan toen ons kind zo'n twee jaar oud was...
Ik heb altijd een hoge exdrive gehad, mijn man ook..ook avontuurlijk op dat gebied dus ja...
Net ging hij naar zijn werk, komt dan kus geven en daar voel ik mij dan onprettig bij (en ook weer schuldig)
donderdag 10 mei 2007 om 14:25
Kijk omdat je nu alleen maar gesprekken hebt als het al veel te laat is, geef je al duidelijk aan dat er alleen maar gepraat wordt als er een negatieve reden voor is.
Ik wil je juist bemoedigen om vooral ook te praten als er geen negatieve aanleiding is. Je mag best af en toe samen concluderen dat je best leuk doet samen. Dat je het fijn dat je zo goed met hem kunt praten, zelfs als de aanleiding negatief is. Dat jullie samen dingen kunnen veranderen.. Misschien beschouw je dat als vanzelfsprekend en dus niet de moeite van het noemen waard, maar het is best wel bijzonder en dat mag ook wel gezegd worden.
B.v. je huidige "probleem" zou je kunnen aankaarten door in eerste instantie terug te verwijzen naar het goede gesprek van 2mnd geleden en de resultaten daarvan, hoe goed je dat doet enz. En dan kun je ook je ontbrekende sexgevoel aankaarten, zonder het als een groot probleem te presenteren (het wordt/is nl alleen maar een groot probleem omdat je er in je eentje mee blijft rondworstelen) en zonder van hem (of jezelf) een onmiddelijke oplossing te verwachten. Als het gesprek verder positief is, kun je (samen) besluiten om het maar even te laten dobberen. Als de relatie voor de rest goed zit, vergaat de wereld niet omdat je even wat minder sex hebt. Je zou ook kunnen afspreken dat knuffelen en strelen niet automatisch tot sex leidt;
En voor wat betreft het samen praten, oefening baart kunst. Hoe vaker je het doet, hoe beter het voelt en hoe gemakkelijker het wordt.
Ik heb nl echt de indruk dat voor jou het ontbreken van de geestelijke intimiteit de libidokiller is en niet het gebrek aan liefde voor je man.
donderdag 10 mei 2007 om 14:38
Hoi allemaal,
Ik zit een beetje met hetzelfde probleem. Mijn man en ik zijn al sinds ons 17e bij elkaar. (ik ben nu 25). Ik heb al reeds een jaar aversie tegen intimiteit. Niet dat ik een kus vervelend vindt maar tongzoenen en vrijen wel. Ik heb er geen zin meer in. Mijn man is ontzettend lief en leuk, ik heb alleen het idee dat ik hem meer als beste vriend ben gaan zien. (broer-zus relatie) We hebben een aantal maanden terug al een keer gepraat met elkaar om te kijken of het beter gaat. Alleen de irritaties worden erger, we kunnen veel minder van elkaar hebben ondanks dat wij vaak nog hele leuke dagen hebben en leuke dingen samen doen. We zijn momenteel aan het praten over uit elkaar gaan. Wij houden heel veel van elkaar maar willen niet de komende jaren al kibbelend door brengen, en hebben het idee dat we beter als vrienden uit elkaar kunnen gaan. We hebben het allebei heel moeilijk met dit idee maar hebben ook wel het gevoel dat dit waarschijnlijk beter voor ons is. Wat denken jullie? Ik geef hiermee wel een ontzettend leuke man op, maar aan de andere kant behoudt ik wel een hele goede vriend. Ik ben bang dat als we zo doorgaan we niet als goede vrienden uit elkaar kunnen gaan. Ik hoor graag de visie van een ander.
Groet,
Hobbit
Ik zit een beetje met hetzelfde probleem. Mijn man en ik zijn al sinds ons 17e bij elkaar. (ik ben nu 25). Ik heb al reeds een jaar aversie tegen intimiteit. Niet dat ik een kus vervelend vindt maar tongzoenen en vrijen wel. Ik heb er geen zin meer in. Mijn man is ontzettend lief en leuk, ik heb alleen het idee dat ik hem meer als beste vriend ben gaan zien. (broer-zus relatie) We hebben een aantal maanden terug al een keer gepraat met elkaar om te kijken of het beter gaat. Alleen de irritaties worden erger, we kunnen veel minder van elkaar hebben ondanks dat wij vaak nog hele leuke dagen hebben en leuke dingen samen doen. We zijn momenteel aan het praten over uit elkaar gaan. Wij houden heel veel van elkaar maar willen niet de komende jaren al kibbelend door brengen, en hebben het idee dat we beter als vrienden uit elkaar kunnen gaan. We hebben het allebei heel moeilijk met dit idee maar hebben ook wel het gevoel dat dit waarschijnlijk beter voor ons is. Wat denken jullie? Ik geef hiermee wel een ontzettend leuke man op, maar aan de andere kant behoudt ik wel een hele goede vriend. Ik ben bang dat als we zo doorgaan we niet als goede vrienden uit elkaar kunnen gaan. Ik hoor graag de visie van een ander.
Groet,
Hobbit
donderdag 10 mei 2007 om 14:47
quote: mabel007 reageerde Kijk omdat je nu alleen maar gesprekken hebt als het al veel te laat is, geef je al duidelijk aan dat er alleen maar gepraat wordt als er een negatieve reden voor is.
Ik wil je juist bemoedigen om vooral ook te praten als er geen negatieve aanleiding is. Je mag best af en toe samen concluderen dat je best leuk doet samen. Dat je het fijn dat je zo goed met hem kunt praten, zelfs als de aanleiding negatief is. Dat jullie samen dingen kunnen veranderen.. Misschien beschouw je dat als vanzelfsprekend en dus niet de moeite van het noemen waard, maar het is best wel bijzonder en dat mag ook wel gezegd worden.
B.v. je huidige "probleem" zou je kunnen aankaarten door in eerste instantie terug te verwijzen naar het goede gesprek van 2mnd geleden en de resultaten daarvan, hoe goed je dat doet enz. En dan kun je ook je ontbrekende sexgevoel aankaarten, zonder het als een groot probleem te presenteren (het wordt/is nl alleen maar een groot probleem omdat je er in je eentje mee blijft rondworstelen) en zonder van hem (of jezelf) een onmiddelijke oplossing te verwachten. Als het gesprek verder positief is, kun je (samen) besluiten om het maar even te laten dobberen. Als de relatie voor de rest goed zit, vergaat de wereld niet omdat je even wat minder sex hebt. Je zou ook kunnen afspreken dat knuffelen en strelen niet automatisch tot sex leidt;
En voor wat betreft het samen praten, oefening baart kunst. Hoe vaker je het doet, hoe beter het voelt en hoe gemakkelijker het wordt.
Ik heb nl echt de indruk dat voor jou het ontbreken van de geestelijke intimiteit de libidokiller is en niet het gebrek aan liefde voor je man.
Je hebt ook zeker gelijk, verstandelijk weet ik ook en hij ook, dat we meer moeten praten. Maar op het moment zelf kan ik het gewoon niet op een of andere manier.
We hebben wel vaker gepraat over het sexprobleem en nooit echt een issue van gemaakt omdat we weten dat de druk alleen maar groter wordt dan...vaak weten we het aan externe factoren. Natuurlijk zijn die er ook wel, maar volgens mij is dat voor mij niet de echte reden. De intimiteit voel ik in principe nu wel weer, maar die afkeer voor zoenen die blijft en dat verbaast me dus. En dat lekkere zoenen is juist wel hetgeen waar ik erg opgewonden van wordt.
Ik vraag mij ook af waarom ik die afkeer heb...
Ik zal toch proberen meer met mijn man gesprekken te hebben, zodat we nog dichter bij elkaar kunnen komen
Ik wil je juist bemoedigen om vooral ook te praten als er geen negatieve aanleiding is. Je mag best af en toe samen concluderen dat je best leuk doet samen. Dat je het fijn dat je zo goed met hem kunt praten, zelfs als de aanleiding negatief is. Dat jullie samen dingen kunnen veranderen.. Misschien beschouw je dat als vanzelfsprekend en dus niet de moeite van het noemen waard, maar het is best wel bijzonder en dat mag ook wel gezegd worden.
B.v. je huidige "probleem" zou je kunnen aankaarten door in eerste instantie terug te verwijzen naar het goede gesprek van 2mnd geleden en de resultaten daarvan, hoe goed je dat doet enz. En dan kun je ook je ontbrekende sexgevoel aankaarten, zonder het als een groot probleem te presenteren (het wordt/is nl alleen maar een groot probleem omdat je er in je eentje mee blijft rondworstelen) en zonder van hem (of jezelf) een onmiddelijke oplossing te verwachten. Als het gesprek verder positief is, kun je (samen) besluiten om het maar even te laten dobberen. Als de relatie voor de rest goed zit, vergaat de wereld niet omdat je even wat minder sex hebt. Je zou ook kunnen afspreken dat knuffelen en strelen niet automatisch tot sex leidt;
En voor wat betreft het samen praten, oefening baart kunst. Hoe vaker je het doet, hoe beter het voelt en hoe gemakkelijker het wordt.
Ik heb nl echt de indruk dat voor jou het ontbreken van de geestelijke intimiteit de libidokiller is en niet het gebrek aan liefde voor je man.
Je hebt ook zeker gelijk, verstandelijk weet ik ook en hij ook, dat we meer moeten praten. Maar op het moment zelf kan ik het gewoon niet op een of andere manier.
We hebben wel vaker gepraat over het sexprobleem en nooit echt een issue van gemaakt omdat we weten dat de druk alleen maar groter wordt dan...vaak weten we het aan externe factoren. Natuurlijk zijn die er ook wel, maar volgens mij is dat voor mij niet de echte reden. De intimiteit voel ik in principe nu wel weer, maar die afkeer voor zoenen die blijft en dat verbaast me dus. En dat lekkere zoenen is juist wel hetgeen waar ik erg opgewonden van wordt.
Ik vraag mij ook af waarom ik die afkeer heb...
Ik zal toch proberen meer met mijn man gesprekken te hebben, zodat we nog dichter bij elkaar kunnen komen
donderdag 10 mei 2007 om 14:51
hoi Hobbit,
Heb je wel een algemene sexdrive of is dat ook verdwenen?
Voel je ook een afkeer om met hem te zoenen?
Tja, als je beide voelt dat het beter is om uitelkaar te gaan.... moeilijk. Ik heb niet het gevoel dat het beter is om bij mijn man weg te gaan, maar het vertrouwen dat onze relatie blijvend is, heb ik hierdoor ook niet meer
donderdag 10 mei 2007 om 15:07
Ik denk echt dat de meeste relaties uiteindelijk meer vriendschappelijk worden dan passioneel. Je bent al zo'n lange tijd samen, alles is bekend en vertrouwd, niks meer nieuw of spannend. Ik geloof niet in: 'doe eens iets anders, doe spannende lingerie aan..etc'. Want vaak heb je echt geen zin om spannende lingerie aan te doen voor iemand waar je nauwelijks nog zin in hebt om mee te vrijen. Ik ben van mening dat je weer een bepaald gevoel voor elkaar moet gaan ontwikkelen. Ik vind het zo zonde als mensen een jarenlange relatie om zoiets opgeven. Ik denk dat er iets aan te doen is, maar wat is natuurlijk de vraag. Ikzelf weet nu dat er ook andere heel belangrijke dingen zijn in een relatie en probeer die meer te waarderen dan te focussen om wat er ontbreekt.
donderdag 10 mei 2007 om 16:17
ik had 3 jaar lang een knipperlicht relatie met me ex. de laatste keer dat het weer aan was voelde ik veel liefde voor hem, ik hield veel van hem, maar ook geen zin in seks. ik voelde weerstand en idd soms irritatie als ie me aanraakte.
ging twijfelen of mijn libido misschien niet weg was vanwege de pil.
dus gekeken of stoppen met de pil zou werken, andere pil, nuvaring etc. hielp niks.
tot ik er achter kwam dat ik gewoon niet verliefd was. gewoon geen vlinders.
ik denk dat je jaren samen kan zijn,en veel van mekaar kan houden, en niet meer het verliefde hebben van vroeger, maar toch af en toe kriebels voelen, lust voelen etc. ik kwam erachter dat ik dat niet meer had. ik hield van hem, vond hem nog steeds heel aantrekkelijk, maar de kriebels waren weg.
ik heb het toen definitief uitgemaakt, en daarna begon langzaam de zin in seks weer terug te komen....maar nu heb ik dus niemand om deze zin tot uitvoering te brengen :P
in mijn geval bleek dus toch dat de relatie geen zin meer had. geen zin in seks betekende toch echt dat er geen liefde meer was, wel houden van, maar meer als broer en zus....
ik weet niet of dit te repareren valt. als je naar die programma´s kijkt als `beter in bed` , kan het seksleven wel verbeteren, maar dat is vrij lastig. als je echt voor hem wilt gaan, is misschien een seks therapeut een goed idee?
ging twijfelen of mijn libido misschien niet weg was vanwege de pil.
dus gekeken of stoppen met de pil zou werken, andere pil, nuvaring etc. hielp niks.
tot ik er achter kwam dat ik gewoon niet verliefd was. gewoon geen vlinders.
ik denk dat je jaren samen kan zijn,en veel van mekaar kan houden, en niet meer het verliefde hebben van vroeger, maar toch af en toe kriebels voelen, lust voelen etc. ik kwam erachter dat ik dat niet meer had. ik hield van hem, vond hem nog steeds heel aantrekkelijk, maar de kriebels waren weg.
ik heb het toen definitief uitgemaakt, en daarna begon langzaam de zin in seks weer terug te komen....maar nu heb ik dus niemand om deze zin tot uitvoering te brengen :P
in mijn geval bleek dus toch dat de relatie geen zin meer had. geen zin in seks betekende toch echt dat er geen liefde meer was, wel houden van, maar meer als broer en zus....
ik weet niet of dit te repareren valt. als je naar die programma´s kijkt als `beter in bed` , kan het seksleven wel verbeteren, maar dat is vrij lastig. als je echt voor hem wilt gaan, is misschien een seks therapeut een goed idee?
donderdag 10 mei 2007 om 17:04
Ik ben 39 jaar en heb een relatie van 23 jaar... erg vroeg samen. Ik ben al jaren gestopt met tong zoenen... en om eerlijk te wezen heb ik 5 mnd geleden eerlijk tegen mijn man gezegd dat ik niet meer wil vrijen, ik kon het niet meer opbrengen.. Ik denk dat je echt op moet passen dat je niet jaar in jaar uit tegen je zin in seks hebt... (op het moment was het op zich wel lekker... want als je eenmaal opgewonden ben..) Het gaat dan ongemerkt steeds meer tegenstaan... Aan mijn seks in algemene zin ligt het absoluut niet.. ik mis het enorm.. Maar liever helemaal niet..dan tegen mijn zin..
Ik houd nog wel van mijn man.. maar als een broer... verder zijn we totaal uit elkaar gegroeid.. Ik hou van uitgaan..spanning... uitdagen, ontdekken... Hij zit liever half slapend op de bank.... maarja... uit elkaar gaan...?... 3 kinderen.... Ik weet het nog niet....
Ik houd nog wel van mijn man.. maar als een broer... verder zijn we totaal uit elkaar gegroeid.. Ik hou van uitgaan..spanning... uitdagen, ontdekken... Hij zit liever half slapend op de bank.... maarja... uit elkaar gaan...?... 3 kinderen.... Ik weet het nog niet....
donderdag 10 mei 2007 om 19:02
donderdag 10 mei 2007 om 19:07
Hoi Rary,
Woonden jullie ook samen, hebben jullie kinderen?
Weet je, dat vind ik zo moeilijk he; zou dit een reden kunnen/moeten zijn om een relatie te beeindigen (en dan heb ik het over een gezin) en uit elkaar te rukken?
Soms verlang ik er wel naar alleen te zijn en weer eens lekker de beest uit te hangen bij wijze van spreken en gewoon weer eens lekker ongegeneerd neuken haha...Maar goed, anderzijds denk ik; krijg je dit in iedere relatie niet weer??
Woonden jullie ook samen, hebben jullie kinderen?
Weet je, dat vind ik zo moeilijk he; zou dit een reden kunnen/moeten zijn om een relatie te beeindigen (en dan heb ik het over een gezin) en uit elkaar te rukken?
Soms verlang ik er wel naar alleen te zijn en weer eens lekker de beest uit te hangen bij wijze van spreken en gewoon weer eens lekker ongegeneerd neuken haha...Maar goed, anderzijds denk ik; krijg je dit in iedere relatie niet weer??
donderdag 10 mei 2007 om 20:28
Hoi paperclips, daar ben ik nog een keer.
Het viel me daarnet op dat je in je eerste reactie (aan mij toevallig dus) schreef dat je dat 'onrustige' al zo vaak eerder voelde in relaties zodra het 'comfortabe; en veilig' voelde. Daar is verder niet echt iemand uitgebreid op ingegaan, maar dat is toch wel een aandachtspunt.
Ga je je soms uitgeblust voelen als het voor jou aanvoelt alsof je met een hele aardige vriend samenleeft, maar niet 'jouw lekkere vent' ? Voor de komende vijfhonderd jaar met dezelfde man moet doorbrengen terwijl je verlangen daarnaar totaal weg is? Zoiets?? Voel je je daardoor misschien zelf ook minder sexy, aantrekkelijk, supervrouwelijk? Ik had dat namelijk toen zelf wel. De chemie was er gewoon totaal niet meer. En die is nodig om je dat gevoel te geven van: 'en verdomme, niemand komt aan mijn lekkere kerel'. Nou, bij mij was het heeeeel anders...misschien heb je hier wat aan: ik vroeg me namelijk eens af of ik het erg zou vinden als hij
's avonds niet echt aan het overwerken was, maar op een andere mevrouw zou liggen.... Schokkend hoe de waarheid dan ineens tegen je grijnst hoor. Het maakte me werkelijk niets uit.....
Stel jezelf dus eerlijke vragen en durf eerlijk te antwoorden. Als je intuitie zegt dat 'het' er niet meer is, dan word je niet bedrogen daarbinnen hoor. Het is niet alleen de sex bij jou, proef ik nogal uit je verhalen. Je kijkt naar je man en vertelt jezelf dat je hem nog steeds heel aardig moet vinden. omdat ie zo okee is. Maar dat IS niet zo. Je MOET niets. Behalve eerlijk tegen jezelf durven zijn en toe durven geven dat je hem als 'one and only' niet aantrekkelijk genoeg meer vindt. En dat heeft echt niet alleen met zijn uiterlijk te maken, maar deels wel. Je vindt hem 'oud' ineens. Als jij nu nog zielsveel van hem hield, maakte het je niet uit, als zag ie eruit als 80.
Als je hem echt als je 'eeuwige' andere helft zou zien, mag hij mank gaan lopen, zeuren over sex (waar je dan veel gemoedelijker samen mee om kunt gaan), of wat danook. Maar je zou GEEN afkeer voelen. Ik had er ooit eentje die zich niet meer goed verzorgde, dik werd en afstotelijk voor mij. Je bent niet verplicht te blijven houden van iemand die niet meer voor je betekent dan hij eerst deed. Daar kies je heus niet blij voor. Je lijf meldt het je!
Onrust is een signaal van je lijf. Negeer het niet. Het kan best zijn dat jij je nooit gelukkig zult kunnen voelen in die veilige beslotenheid, maar persoonlijk heb ik ervaren (na dus hetzelfde als jij te hebben gehad) dat ik nu, met een man die acht jaar ouder is, geen superbink, maar een gewone leuke, maar best lastige man op zijn tijd, na zes jaar nog steeds in vuur en vlam kan raken en hij altijd deel van mijn leven zal zijn. Hij voelt fijn aan, ruikt lekker voor mij, soms kan ik hem ook best even villen, maar hij IS het. En doordat ik daar nooit over hoef na te denken en het WEET, weet ik ook wat er vroeger fout was. En ik negeerde toen jarenlang de signalen, net als jij. Durf maar wat eerlijker tegen jezelf te zijn. Het scheelt je heel veel gepieker, zinloos gepraat en jaren tijd rekken als dit voor jullie niet voorbestemd is om eeuwig te duren. Houden van moet iets natuurlijks en passioneels zijn, geen stille strijd met jezelf....
Het viel me daarnet op dat je in je eerste reactie (aan mij toevallig dus) schreef dat je dat 'onrustige' al zo vaak eerder voelde in relaties zodra het 'comfortabe; en veilig' voelde. Daar is verder niet echt iemand uitgebreid op ingegaan, maar dat is toch wel een aandachtspunt.
Ga je je soms uitgeblust voelen als het voor jou aanvoelt alsof je met een hele aardige vriend samenleeft, maar niet 'jouw lekkere vent' ? Voor de komende vijfhonderd jaar met dezelfde man moet doorbrengen terwijl je verlangen daarnaar totaal weg is? Zoiets?? Voel je je daardoor misschien zelf ook minder sexy, aantrekkelijk, supervrouwelijk? Ik had dat namelijk toen zelf wel. De chemie was er gewoon totaal niet meer. En die is nodig om je dat gevoel te geven van: 'en verdomme, niemand komt aan mijn lekkere kerel'. Nou, bij mij was het heeeeel anders...misschien heb je hier wat aan: ik vroeg me namelijk eens af of ik het erg zou vinden als hij
's avonds niet echt aan het overwerken was, maar op een andere mevrouw zou liggen.... Schokkend hoe de waarheid dan ineens tegen je grijnst hoor. Het maakte me werkelijk niets uit.....
Stel jezelf dus eerlijke vragen en durf eerlijk te antwoorden. Als je intuitie zegt dat 'het' er niet meer is, dan word je niet bedrogen daarbinnen hoor. Het is niet alleen de sex bij jou, proef ik nogal uit je verhalen. Je kijkt naar je man en vertelt jezelf dat je hem nog steeds heel aardig moet vinden. omdat ie zo okee is. Maar dat IS niet zo. Je MOET niets. Behalve eerlijk tegen jezelf durven zijn en toe durven geven dat je hem als 'one and only' niet aantrekkelijk genoeg meer vindt. En dat heeft echt niet alleen met zijn uiterlijk te maken, maar deels wel. Je vindt hem 'oud' ineens. Als jij nu nog zielsveel van hem hield, maakte het je niet uit, als zag ie eruit als 80.
Als je hem echt als je 'eeuwige' andere helft zou zien, mag hij mank gaan lopen, zeuren over sex (waar je dan veel gemoedelijker samen mee om kunt gaan), of wat danook. Maar je zou GEEN afkeer voelen. Ik had er ooit eentje die zich niet meer goed verzorgde, dik werd en afstotelijk voor mij. Je bent niet verplicht te blijven houden van iemand die niet meer voor je betekent dan hij eerst deed. Daar kies je heus niet blij voor. Je lijf meldt het je!
Onrust is een signaal van je lijf. Negeer het niet. Het kan best zijn dat jij je nooit gelukkig zult kunnen voelen in die veilige beslotenheid, maar persoonlijk heb ik ervaren (na dus hetzelfde als jij te hebben gehad) dat ik nu, met een man die acht jaar ouder is, geen superbink, maar een gewone leuke, maar best lastige man op zijn tijd, na zes jaar nog steeds in vuur en vlam kan raken en hij altijd deel van mijn leven zal zijn. Hij voelt fijn aan, ruikt lekker voor mij, soms kan ik hem ook best even villen, maar hij IS het. En doordat ik daar nooit over hoef na te denken en het WEET, weet ik ook wat er vroeger fout was. En ik negeerde toen jarenlang de signalen, net als jij. Durf maar wat eerlijker tegen jezelf te zijn. Het scheelt je heel veel gepieker, zinloos gepraat en jaren tijd rekken als dit voor jullie niet voorbestemd is om eeuwig te duren. Houden van moet iets natuurlijks en passioneels zijn, geen stille strijd met jezelf....
donderdag 10 mei 2007 om 21:06
wil toch ook even reageren, want deze verhalen doen me erg sterk denken aan mijn vorige relatie (inderdaad, die afkeer, en inderdaad ook: de vraag of je het erg zou vinden als hij iets met een ander deed - en die vraag dan met een nee beantwoorden.. erg confronterend vond ik dat destijds, die relatie duurde dan ook niet lang meer). ik heb het er wel eens met een vriendin over gehad, en m.i. is de belangrijkste vraag waar je genoegen mee wilt/kan nemen. tuurlijk, in een ideale wereld moet liefde passioneel zijn en vooral blijven, en dat het liefst voor de rest van je leven. maar in hoeveel gevallen is dit daadwerkelijk zo? is het niet een normale gang van zaken dat na een aantal jaren dit soort problemen zich voordoet? ik hoop het niet natuurlijk (ben geen relatiedeskundige hier want heb nog maar 1 lange relatie achter de rug), maar als ik om me heen kijk en luister concludeer ik maar al te vaak dat het gros van de stelletjes geen passionele relatie meer heeft. tuurlijk, uitzonderingen daargelaten..
vraag is dus, moet je hiermee genoegen willen nemen, of moet je voor de rest van je leven op zoek naar die ene relatie waarin het wel mogelijk is om tot je tachtigste hevig verliefd in elkaars ogen te kunnen kijken? want ik denk echt dat er maar weinig gelukkigen zijn die zo'n relatie gevonden hebben.
hmm, dit klinkt misschien als een negatieve kijk op de liefde in het algemeen.. heb het mezelf gewoon vaak afgevraagd (overigens ben ik nu wel hevig verliefd in een net nieuwe relatie). en nee, ik heb het antwoord ook niet.. ben zoekende.. wie het weet mag 't zeggen!
groetjes
vraag is dus, moet je hiermee genoegen willen nemen, of moet je voor de rest van je leven op zoek naar die ene relatie waarin het wel mogelijk is om tot je tachtigste hevig verliefd in elkaars ogen te kunnen kijken? want ik denk echt dat er maar weinig gelukkigen zijn die zo'n relatie gevonden hebben.
hmm, dit klinkt misschien als een negatieve kijk op de liefde in het algemeen.. heb het mezelf gewoon vaak afgevraagd (overigens ben ik nu wel hevig verliefd in een net nieuwe relatie). en nee, ik heb het antwoord ook niet.. ben zoekende.. wie het weet mag 't zeggen!
groetjes
