normaal na 5 jaar relatie of is dit een slecht teken?

Anoniem_51035 woensdag 9 mei 2007 om 20:23

Beste allemaal,

Heel graag wil ik raad en adviezen van de mensen hier. Ik pieker soms over mijn relatie met mijn man. De afgelopen periode waren mijn man en ik wat uit elkaar gegroeid; weinig tijd voor elkaar door gezin, werk, verhuizen etc etc. Voor een kleine 2 maanden geleden heb ik eindelijk dit probleem aangekaart en gelukkig was het een goed gesprek. Mijn man ervaarde het ook zoals ik dat deed en in dat gesprek voelde ik weer de behoefte om voor hem en voor ons te vechten. We waren beide erg opgelucht na het gesprek en daarna lekker gesext.

Vanaf toen ging het gelijk beter tussen ons: geen chagerijnig gedoe naar elkaar toe, weer gevoelsmatig een 'band' een 'maatjes'gevoel, iets dat ik allang niet meer voelde..ook kleedde mijn man zich weer leuk, verzorgde zich weer voor mij en ik kreeg weer warme gevoelens voor hem. Samen lachen, leuke dingen doen etc etc

Daarvoor waren die gevoelens bij mij helemaal weg en ik dacht er serieus over na om bij hem weg te gaan, dit hebben we in dat gesprek dus allemaal besproken.

Zoals ik schreef is het nu dus allemaal weer veel beter tussen ons, ik houd echt heel veel van mijn man, dat durf ik met 100% zekerheid te stellen. Er is alleen 1 probleem wat blijft en ik kan er maar niet achter komen waar dat precies aan ligt: de behoefte om met hem te vrijen blijft ver beneden maat.

De sex tussen ons is altijd super geweest, we voelden elkaar perfect aan, houden van spanning en een uitdaging en konden altijd super lekker zoenen.

De behoefte om met hem te (tong)zoenen is er gewoon bijna niet meer op een of andere manier. Zo ook met het vrijen. Ik probeer wel zin te maken, beetje uitdagen, flirten, gezellig samen etc etc, maar toch voel ik dan vaak een weerstand op het moment dat we echt zouden kunnen vrijen. Soms irriteer ik me zelfs als hij mij aanraakt.

Mijn algemene behoefte aan sex en opwinding is er zeker nog wel, daar ligt het niet aan.

Zelf denk ik dat ik wel van mijn man houdt, maar de verlieftheid is er niet meer of niet meer voldoende. Dan denk ik ook dat dat vrij normaal is, maar toch mis ik dat en is dat wel hetgeen dat ik nodig heb om mij open te stellen voor sex.

Anderzijds denk ik dan soms dat dit niet goed is en dat onze relatie uiteindelijk kapot zal gaan hierdoor...

Wat moet ik? Ik houd wel van mijn man en wil hem niet kwijt. Mijn man is echt een wereldgozer en draagt mij op handen. Ook is hij een super vader. Ik wil hem niet kwijt, maar ik wil zowel hem als mijzelf ook niet voor de gek houden. Doe ik dat? Houd ik mijzelf voor de gek of is dit normaal? Wat kan ik ermee?

Iedereen bedankt alvast voor het lezen en reageren!

Anoniem_51035 donderdag 10 mei 2007 om 21:10

wil toch ook even reageren, want deze verhalen doen me erg sterk denken aan mijn vorige relatie (inderdaad, die afkeer, en inderdaad ook: de vraag of je het erg zou vinden als hij iets met een ander deed - en die vraag dan met een nee beantwoorden.. erg confronterend vond ik dat destijds, die relatie duurde dan ook niet lang meer). ik heb het er wel eens met een vriendin over gehad, en m.i. is de belangrijkste vraag waar je genoegen mee wilt/kan nemen. Dat is het inderdaad ja.. tuurlijk, in een ideale wereld moet liefde passioneel zijn en vooral blijven, en dat het liefst voor de rest van je leven. maar in hoeveel gevallen is dit daadwerkelijk zo?Dat vraag ik mij dus ook af is het niet een normale gang van zaken dat na een aantal jaren dit soort problemen zich voordoet? ik hoop het niet natuurlijk (ben geen relatiedeskundige hier want heb nog maar 1 lange relatie achter de rug), maar als ik om me heen kijk en luister concludeer ik maar al te vaak dat het gros van de stelletjes geen passionele relatie meer heeft. tuurlijk, uitzonderingen daargelaten..Tot die conclusie was ik dus ook al gekomen. Ken ook zoveel relaties die dit precies zo hebben... de een neemt er genoegen mee, accepteerd het en een ander kan dat weer niet. Is het reeel..?

vraag is dus, moet je hiermee genoegen willen nemen, of moet je voor de rest van je leven op zoek naar die ene relatie waarin het wel mogelijk is om tot je tachtigste hevig verliefd in elkaars ogen te kunnen kijken? want ik denk echt dat er maar weinig gelukkigen zijn die zo'n relatie gevonden hebben.

hmm, dit klinkt misschien als een negatieve kijk op de liefde in het algemeen.. heb het mezelf gewoon vaak afgevraagd (overigens ben ik nu wel hevig verliefd in een net nieuwe relatie). en nee, ik heb het antwoord ook niet.. ben zoekende.. wie het weet mag 't zeggen!:)

groetjes

Anoniem_36047 vrijdag 11 mei 2007 om 10:21

quote: Marrianne reageerde

Ik ben 39 jaar en heb een relatie van 23 jaar... erg vroeg samen. Ik ben al jaren gestopt met tong zoenen... en om eerlijk te wezen heb ik 5 mnd geleden eerlijk tegen mijn man gezegd dat ik niet meer wil vrijen, ik kon het niet meer opbrengen.. Ik denk dat je echt op moet passen dat je niet jaar in jaar uit tegen je zin in seks hebt... (op het moment was het op zich wel lekker... want als je eenmaal opgewonden ben..) Het gaat dan ongemerkt steeds meer tegenstaan... Aan mijn seks in algemene zin ligt het absoluut niet.. ik mis het enorm.. Maar liever helemaal niet..dan tegen mijn zin..

Ik houd nog wel van mijn man.. maar als een broer... verder zijn we totaal uit elkaar gegroeid.. Ik hou van uitgaan..spanning... uitdagen, ontdekken... Hij zit liever half slapend op de bank.... maarja... uit elkaar gaan...?... 3 kinderen.... Ik weet het nog niet....

Hoi Marrianne, dat is voor mij heel herkenbaar; dat als je het doet, het dan ook wel heel lekker is. Maar dat zal idd puur de geilheid zijn denk ik.

Hoe lang is dit al zo bij jou en je man? En hoe staat je man hierin? En hebben jullie wel dingen gedaan om dit goed te krijgen?

Weetje wat het vervelende is... Het sluipt er als het ware in... op een gegeven moment is de manier waarop je sex hebt normaal..tot je op een gegeven moment denkt (pas na jaren)... Nee..dit klopt niet....(ik kan me niet meet herinneren wanneer ik voor het laatst echt opgewonde raakte van mijn eigen man) Mijn man ziet het niet..... Die kijkt heel anders tegen onze relatie aan... (hij zegt zelfs nog steeds verliefd te zijn.. na 23 jaar..een unicum... !!!..en onmogelijk volgens mij) Maargoed.... Het ligt ook niet aan zijn liefde voor mij... zijn aandacht voor mij tijdens de sex..... Ik werd steeds passiever in bed....liet mij verwennen... hij vond het best.... Leg zich ook neer bij mijn beslissing... Hij denkt dat het wel weer goed komt.... maar hoe langer het geleden is dat we sex hadden... hoe minder ik er aan moet denken het weer te doen...... Mensen in mijn omgeving zeggen ook..... "ach sex..is dat nu het belangrijkste.."..... maar toch.... je wordt geregeld met je neus op de feiten gedrukt dat er iets niet goed zit.... En nee... werken doen we er niet aan... bij mij ontbreek de motivatie... En hij denkt... ach het is tijdelijk.....

Anoniem_36047 vrijdag 11 mei 2007 om 10:30

Hoi Rary,

Woonden jullie ook samen, hebben jullie kinderen?

Weet je, dat vind ik zo moeilijk he; zou dit een reden kunnen/moeten zijn om een relatie te beeindigen (en dan heb ik het over een gezin) en uit elkaar te rukken?

Soms verlang ik er wel naar alleen te zijn en weer eens lekker de beest uit te hangen bij wijze van spreken en gewoon weer eens lekker ongegeneerd neuken haha...Maar goed, anderzijds denk ik; krijg je dit in iedere relatie niet weer??

Ik heb exact hetzelfde. Ik weet niet hoe het bij jou is... Maar ik was 16 toen ik aan deze relatie begon.. Ik begon net een beetje met uitgaan. Daar ligt volgens mij bij mij althans het probleem. Ik heb nooit de beest uit kunnen hangen.. (of hoe je het ook omschrijf) En ik ben blijkbaar toch een vrouw die die behoeftes heeft... Ik vind het heerlijk om te flirten.. Te genieten..voelen dat ik leef.... Misschien is het ook de leeftijd... (39) ik sta nu nog midden in het leven..besteed veel aandacht aan mijn uiterlijk..sport geregeld en zorg dat ik er leuk en verzorgt uitziet. Maar straks ben ik 50...60... Tja..en ik weet dat het leven dan echt niet zomaar over is... maar het klink zo oud... ik heb nu echt het idee dat ik 'haast' heb... hoe stom het ook klinkt..... maar iedere zaterdag avond dat ik op de bank zit naast en induttende man zie ik als verloren.....

Maar ook ik vraag me af.... zijn mijn gevoelens belangrijk genoeg om mijn 3 kinderen ongelukkig te maken...(we hebben nl nooit ruzie....de kinderen zitten niet in een liefdeloze gezin... we hebben lol..en het leuk.... ) Daarom tob ik hier al jaren mee..en ben ik bang dat ik nooit echt de stap durft te zetten om weg te gaan...

Anoniem_36047 vrijdag 11 mei 2007 om 10:42

Onrust is een signaal van je lijf. Negeer het niet. Het kan best zijn dat jij je nooit gelukkig zult kunnen voelen in die veilige beslotenheid, maar persoonlijk heb ik ervaren (na dus hetzelfde als jij te hebben gehad) dat ik nu, met een man die acht jaar ouder is, geen superbink, maar een gewone leuke, maar best lastige man op zijn tijd, na zes jaar nog steeds in vuur en vlam kan raken en hij altijd deel van mijn leven zal zijn. Hij voelt fijn aan, ruikt lekker voor mij, soms kan ik hem ook best even villen, maar hij IS het. En doordat ik daar nooit over hoef na te denken en het WEET,

Bedankt voor dit duidelijke stukje tekst..het zet mij weer even aan het denken... Ik ben blij dat ik hier gisteren terecht ben gekomen.. en heel fijn dat ik lees dat er meer vrouwen zijn met dezelfde gevoelens. Met vriendinnen kan ik er niet echt goed over praten.. zij kennen mijn man...en is ook echt in hun ogen de perfecte man... krijg geregeld complimentjes van.. "jij heb echt een man van goud..dat doet ie van mij allemaal niet" en inderdaad...als ik vriendinnen soms hoor klagen over hun man..dan heb ik eigenlijk ook geen klagen... dat maakt de beslissing enkel maar moeilijker.... Ik heb ook wel eens serieus met hem gesproken over scheiden... maar dat is nooit werkelijkheid geworden.. (ook daarbij denkt hij..... het waait wel over...en ik heb teveel twijfels om het ook door te zetten..) maargoed.... bedankt voor jullie berichten..herkenbaar en ik heb er in elk geval enorm veel aan... :-)

Anoniem_30664 vrijdag 11 mei 2007 om 13:10

quote: baccarra reageerde

Onrust is een signaal van je lijf. Negeer het niet. Het kan best zijn dat jij je nooit gelukkig zult kunnen voelen in die veilige beslotenheid, maar persoonlijk heb ik ervaren (na dus hetzelfde als jij te hebben gehad) dat ik nu, met een man die acht jaar ouder is, geen superbink, maar een gewone leuke, maar best lastige man op zijn tijd, na zes jaar nog steeds in vuur en vlam kan raken en hij altijd deel van mijn leven zal zijn. Hij voelt fijn aan, ruikt lekker voor mij, soms kan ik hem ook best even villen, maar hij IS het. En doordat ik daar nooit over hoef na te denken en het WEET,

Bedankt voor dit duidelijke stukje tekst..het zet mij weer even aan het denken... Ik ben blij dat ik hier gisteren terecht ben gekomen.. en heel fijn dat ik lees dat er meer vrouwen zijn met dezelfde gevoelens. Met vriendinnen kan ik er niet echt goed over praten.. zij kennen mijn man...en is ook echt in hun ogen de perfecte man... krijg geregeld complimentjes van.. "jij heb echt een man van goud..dat doet ie van mij allemaal niet" en inderdaad...als ik vriendinnen soms hoor klagen over hun man..dan heb ik eigenlijk ook geen klagen... dat maakt de beslissing enkel maar moeilijker.... Ik heb ook wel eens serieus met hem gesproken over scheiden... maar dat is nooit werkelijkheid geworden.. (ook daarbij denkt hij..... het waait wel over...en ik heb teveel twijfels om het ook door te zetten..) maargoed.... bedankt voor jullie berichten..herkenbaar en ik heb er in elk geval enorm veel aan... :-)

Lieve meiden,

Jullie verhalen geven mij zo echt een flash-back. Jarenlange tweestrijd met jezelf. Want hij is toch zo'n goeie, perfecte man en dus MOET jij wel gek zijn als jij niet voelt wat je dan hoort te voelen. Maar als het gevoel er nou gewoon niet meer IS?? Vergelijk het met eten. Jarenlang ben je dol op biefstuk met aardappels en dan ineens merk je dat je andere voorkeuren begint te krijgen. Je vindt het wellicht niet eens meer zo lekker. Maar MOET je dan biefstuk met aardappels blijven eten omdat het ANDEREN zeggen dat het zo geweldig is? Zie het eens op die manier.

Mensen hebben natuurlijke gevoelens. Die liegen dus niet.

Ook ik heb jarenlang over scheiden gedacht, soms gesproken en het idee supersnel weer verworpen. Ook opgroeiende kinderen, loyaliteit, EN vooral (en vlak dit niet uit hoor) mijn eigen angst voor het onbekende, het zwarte gat waar ik in zou vallen. Want stel, het viel tegen en ik zou spijt hebben??

Vraag jezelf eens eerlijk wat je zou tegenhouden. Als het dat laatste is, kun je beter doorzetten, want het moment komt zonder twijfel toch. Maar dan met drie verloren jaren of nog veel meer. De kinderen....goede reden om niet te scheiden, tenzij jij er veel vrolijker van zou worden. Dan worden je kids ook gelukkiger namelijk. En loyaliteit...hem geen pijn willen doen? Mooie gedachte. Maar besef dat HIJ op een dag genoeg kan krijgen van je twijfels en jou dan waarschijnlijk zal verlaten. Doordat JIJ mag beslissen nu, heb je namelijk ook macht, een achterdeurtje.

Die van mij ging uiteindelijk zelf weg. Hij trok mijn twijfels niet meer. En gelijk had ie. Maar ik viel toen alsnog in dat zwarte gat! En dat bleek toch mee te vallen.....Zeven jaar verloren gegaan met twijfels, een vage verliefdheid op een ander, veel gekwakkel met spanning en slechte gezondheid. Dilemma's maakten me gewoon ziek!

Stel jezelf dus ook vragen als: zie ik mij samen met hem oud worden? Zie ik mij nog met hem in bed liggen als ik 50 ben? Zie ik ons leven totaal veranderen in positieve zin? Heb ik voluit zin om daarin te investeren, mezelf te veranderen ook? Of: zie ik mezelf wel een poosje als single? Of met iemand anders, waar ik wel warm voor kan lopen? Dat soort vragen dus.

Weet je, meestal als je jezelf moet afvragen of je nog van hem houdt, weet je het antwoord al. Want als het ronduit JA is, zou je niet zo twijfelen.

Anoniem_636121b21dd2c vrijdag 11 mei 2007 om 13:45

(hij zegt zelfs nog steeds verliefd te zijn.. na 23 jaar..een unicum... !!!..en onmogelijk volgens mij) Onmogelijk ?? Waarom? Ik heb al bijna 30jaar een relatie en ben nog steeds verliefd; niet voortdurend, maar toch !!

Anoniem_36047 vrijdag 11 mei 2007 om 13:50

quote: baccarra reageerde

Die van mij ging uiteindelijk zelf weg. Hij trok mijn twijfels niet meer. En gelijk had ie. Maar ik viel toen alsnog in dat zwarte gat! En dat bleek toch mee te vallen.....Zeven jaar verloren gegaan met twijfels, een vage verliefdheid op een ander, veel gekwakkel met spanning en slechte gezondheid. Dilemma's maakten me gewoon ziek!

Misschien hoop ik stilletjes dat mijn man ook het licht gaat zien... Dat dat de reden is waarom ik niet meer met hem wil vrijen/knuffelen/zoenen... Sterker... als ik in mijn slip naar bed toe loop en hij kijkt... voel ik me ongemakkelijk.. gênant... een raar gevoel... ik denk dat ik door de sex helemaal af te schaffen , lichamelijk afstand aan het nemen ben....Zodat hij wel moet inzien dat onze liefde over is... ... Een beetje aan het voorbereiden... ... misschien..?...

Overigens.... Een vriendin van mijn beste vriendin heeft al 5 jaar geen sex meer gehad.... Het kan nog erger dus...... ik zit 'nog maar' op de 5 mnd....

Anoniem_636121b21dd2c vrijdag 11 mei 2007 om 13:51

Maar straks ben ik 50...60... Tja..en ik weet dat het leven dan echt niet zomaar over is... maar het klink zo oud... Het valt wel mee hoor, maar ja als je op je 39e je al ingesuft voelt, kan ik me voorstellen dat het vooruitzicht je beangstigd.

ik heb nu echt het idee dat ik 'haast' heb... hoe stom het ook klinkt..... maar iedere zaterdag avond dat ik op de bank zit naast en induttende man zie ik als verloren.....

Wel eens een voorstel gedaan, de behoefte........ nee de noodzaak kenbaar gemaakt om iets leuks te gaan doen? Heb je dit gevoel wel eens besproken met je man? Misschien zit hij met precies dezelfde gevoelens.................

Anoniem_36047 vrijdag 11 mei 2007 om 14:42

quote: Marrianne reageerde

Maar straks ben ik 50...60... Tja..en ik weet dat het leven dan echt niet zomaar over is... maar het klink zo oud... Het valt wel mee hoor, maar ja als je op je 39e je al ingesuft voelt, kan ik me voorstellen dat het vooruitzicht je beangstigd.

ik heb nu echt het idee dat ik 'haast' heb... hoe stom het ook klinkt..... maar iedere zaterdag avond dat ik op de bank zit naast en induttende man zie ik als verloren.....

Wel eens een voorstel gedaan, de behoefte........ nee de noodzaak kenbaar gemaakt om iets leuks te gaan doen? Heb je dit gevoel wel eens besproken met je man? Misschien zit hij met precies dezelfde gevoelens.................

Ondanks dat mijn man geen prater is... heb ik zeker meerdere keren gesprekken met hem hier over gehad... Het probleem in mijn geval is dat wij ondertussen zo verschrikkelijk verschillend zijn geworden.. dat uitgaan samen eigenlijk niet eens leuk is... Ik zal het je uitleggen.. Toen ik hem op mijn 16e ontmoette.... was hij 22...in mijn ogen een man van de wereld..woonde op zich zelf..had en baan...eigen auto... Erg interessant vond ik het allemaal... Hij had al een paar relaties achter de rug... en vond min of meer zijn rust bij mij... Op mijn (bijna) 19e zijn we al gaan samen wonen.... ik was vrij snel volwassen... We hebben in die 23 jaar nog nooit hele erge ruzie gehad... (hooguit een verschil van mening... maar omdat hij niet van discuseren houdt... gaf ie me altijd al snel half gelijk... ) altijd was alles gemoedelijk... gezellig... het kabbelde maar door... (kleine aantekening hierbij...wat volgens mij zeker niet over het hoofd gezien mag worden..is... mijn moeder is altijd faliekant tegen deze relatie geweest... Mijn relatie met mijn moeder was tijdens mijn puberteit al niet zo lekker... en ik heb altijd heel sterk de behoefte gevoeld om te bewijzen dat ze fout zat... ik heb echt moeten vechten voor deze relatie... om hem geaccepteerd te krijgen in mijn familie... waarschijnlijk vergat ik toen eens goed na te denken of dit wel de juiste man voor mij was...... vergeef het mij..ik was nog maar 17...18 ...jaar......) Omdat hij 6 jaar ouder is...begonnen we vrij vroeg aan kinderen...ik was 25 toen de 1e geboren werd... de tweede en derde volgde....) alles gebeurde... hij is altijd goed geweest voor het gezin... Mijn moeder draaide bij...... en zou het nu verschrikkelijk vinden als we uitelkaar zouden gaan.... We zijn zo perfect gezinnetje... maar na de derde leek het alsof ik eindelijk mezelf de tijd gaf na te denken over mijn relatie.... eigenlijk ben ik al zo'n 6 jaar aan het denken...waarbij het gevoel dat het over is steeds sterker wordt.... en ik nu op een punt ben gekomen dat ik eigenlijk niet meer de energie en motivatie heb er echt nog iets van te maken....

Ik vergeet helemaal een antwoord te geven op je eigenlijke vraag.....

We gaan wel eens uit.... uit eten.. bioscoop... Maar hij is geen prater... dus dat etentje is niet echt leuk met zijn tweeën... We zijn 2 jaar geleden echt uit geweest..disco..kroeg.... Maar hij is geen drinker..komt niet los.... danst niet... we waren om 1 uur weer thuis... Hij probeert het wel..maar het komt er niet uit....Daarbij komt...ik moet het altijd regelen... nooit eens iets onverwachts.... Maar zo is hij.... het hoeft ook niet voor hem.... dus...accepteren... zelf regelen..of een man zoeken die beter bij mij past....

Sorry voor mijn ellelange verhaal... heerlijk om even mijn verhaal kwijt te kunnen...

Anoniem_636121b21dd2c vrijdag 11 mei 2007 om 15:43

Sorry voor mijn ellelange verhaal... heerlijk om even mijn verhaal kwijt te kunnen...

Geeft niets, daar is het forum voor.

Tja het was niet mn bedoeling je af te katten hoor; ik probeerde je min of meer mee te geven dat je ook na lange tijd nog best een goede relatie kunt hebben, maar dat je wel af en toe de moeite moet nemen om het contact te behouden/herstellen. Juist door mn lange relatie weet ik hoeveel makkelijker de sleur erin sluipt dan eruit te krijgen is. Dat ongeveer heb ik eerder ook geprobeerd aan TO mee te geven.

Bij jou krijg ik toch wel sterk de indruk dat de vaart er behoorlijk uit is (als ie er al ooit ingezeten heeft), ook gezien het feit dat je al van alles hebt geprobeerd, maar wat je man betreft wel een beetje aan een dood paard staat te trekken.

Misschien moet je toch maar overwegen om het huwelijk te beëindigen (en dat zeg ik niet gauw). Wellicht kunnen jullie dit in redelijke vrede regelen, dan hoeven de kinderen er ook niet alteveel onder te lijden. Blijkbaar zijn het inmiddels al tieners.

Het siert je dat je met hen rekening houdt, maar uiteindelijk zullen ze je niet dankbaar zijn dat jij je leven hebt opgeofferd voor hen.

Als je je al jaren zo voelt en je hebt alles geprobeerd, dan moet je ms de duik in het diepe maar nemen. Want, ja je weet wat je hebt en niet wat je krijgt ............... Ook dat is een afweging die je zelf moet maken; Liever veilig doorgaan in een helemaal niet slecht leven ........... of het onbekende avontuur tegemoet, een hoop gedoe, minder geld ...........

Moeilijk!!

Sterkte

Mabel

Anoniem_36047 vrijdag 11 mei 2007 om 20:20

@ Mabel... Bedankt voor je reaktie. Ik ga alles weer eens goed op een rijtje zetten... Het heeft me op de 1 of andere manier iets sterker gemaakt...

@ paperclips ik hoop dat jij er goed uitkomt...misschien is het even een fase... Ik hoop nog eens iets van je te horen tzt.

Anoniem_51396 vrijdag 11 mei 2007 om 23:32

hoi allemaal

ook ik heb een relatie met een oudere man. leeftijdsverschil van 17 jaar. en dat merk je inderdaad wel.. ik kan me geen betere man wensen. maar ook op seks gebied zijn we heel anders.. ben altijd wel het type geweest. wil wel weers wat nieuws proberen. mijn man blijft daar ook meer in stilstaan.. al moet ik zeggen dat we wel twee x naar een parenclub zijn geweest. was erg leuk wel. maar voor hem hoeft het niet.. ik ken hem nu 9 jaar. en dan zijn de echte lust is dan wel weg, en de behoefte enzow... drom ga ik zo paar x per jaar een avondje uit. met vrouwen wel te verstaan.. en dan ga ik helemaal los wel. totaal anders. maar voel me er lekker bij. en mijn vriend kan dat wel accepteren dus..

greetz

Anoniem_51110 zaterdag 12 mei 2007 om 23:47

Marianne ik herken jouw verhaal helemaal. Mijn man en ik zijn al samen sinds ons 17e (zijn even oud). En altijd was ik al degene die organiseerde en ondernam en hij niet. Maar toen er eenmaal kinderen kwamen moest ik echt de kar alleen trekken. Niet dat hij niets deed in het huishouden en opvoeding maar dat moest altijd aangegeven worden. Stappen, uitgaan, uit eten gaan of wat dan ook zat er niet meer in. En na een aantal jaren van trekken en praten, boos worden en weer hem van de bank trekken heb ik op een gegeven moment (ondanks de twee kindjes die er zijn) besloten om ook eens aan mijn eigen geluk te denken. Vooral dat is namelijk belangrijk in het leven. Want als jij gelukkig bent dan zullen je kinderen het ook zijn. Uiteraard moet je hun gevoelens niet uit het oog verliezen. We wonen nu een week niet in hetzelfde huis (hij is ergens anders gaan wonen) en ik heb in die week al meer gedaan dan toen met hem in een jaar tijd.

Denk goed na wat jou gelukkig maakt. Als het goed is heb je tenslotte nog vele jaren voor de boeg.

Succes

Anoniem_63d7b9071f9b7 zondag 13 mei 2007 om 22:10

Hoi Rary,

Woonden jullie ook samen, hebben jullie kinderen?

Weet je, dat vind ik zo moeilijk he; zou dit een reden kunnen/moeten zijn om een relatie te beeindigen (en dan heb ik het over een gezin) en uit elkaar te rukken?

Soms verlang ik er wel naar alleen te zijn en weer eens lekker de beest uit te hangen bij wijze van spreken en gewoon weer eens lekker ongegeneerd neuken haha...Maar goed, anderzijds denk ik; krijg je dit in iedere relatie niet weer??

sorry, was vergeten dat ik hier geschreven had, dus vandaar me late reactie..

ik woonde niet samen, en ook geen kinderen. de relatie was wel heel serieus, we praatten vaak over trouwen.

mijn vraag, en angst, is ook of dit in een volgende relatie weer terugkomt. want tot nu toe heb ik 3 lange relaties gehad, en elke keer op het einde verdween mijn zin in sex. mja, tegelijkertijd verdween ook de liefde voor die persoon, dus waar het nu precies mee te maken heeft?

ik weet wel dat het beeindigen van me laatste relatie een hele goede keuze was, en dat het geen zin hebben van sex echt een signaal was dat ik niet genoeg van hem hield, en de relatie geen toekomst had.

en nu geniet ik ontzettend van mijn vrijgezelle leven. ga 2 a 3 keer per week op stap en leer allemaal nieuwe mensen kennen. ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu.

ik ben heel gevoelig voor sleur, als er teveel sleur in mijn leven komt word ik ongelukkig, en op de een of andere manier kom ik snel in een sleur als ik een relatie heb.

mja, misschien is dit ook te makkelijk gedacht. en zijn er wel methodes om de zin in sex met je partner weer terug te krijgen, zoals dat programma `beter in bed`. wie weet....

ik weet wel dat toen ik het ook met me ex toen besprak en we een aantal dingen afspraken die er misschien voor zouden kunnen zorgen dat mijn zin terug zou komen, ik ook geen zin had om die dingen ook daadwerkelijk te gaan doen als het puntje bij het paaltje kwam (letterlijk hihi), want ik wilde de sex gewoonweg niet meer....

Anoniem_63d7b9071f9b7 zondag 13 mei 2007 om 22:15

oh ja, voordat mijn zin in sex verdween, verdween als eerste de zin in tongzoenen. dat was elke keer weer een voorbode. vond tongzoenen dan ook echt niet meer lekker en leuk, en was dan ook bang dat me vriend het zou gaan zien als een voorbode voor sex, en dat wilde ik ook niet.

ik denk dat het geen goed teken is als je geen zin hebt in tongzoenen. dat is toch wel een van de meest intieme dingen om te doen ergens...(ook al doen mensen het wel vrij snel met vreemden met uitgaan of zo)...

Anoniem_8916 maandag 14 mei 2007 om 02:22

Wouw, wat een herkenning! Al enige dagen volg ik dit topic en het zet mij ook weer aan het denken.... Ook ik heb al jarenlang een relatie en was hjong. Ook ik herken het gevoel dat ik alleen wil zijn en wil doen en laten wat ik zelf wil. Ik mis mijn vrijheid. Ook ik heb voor mijn gevoel jarenlang de kar getrokken (ook financieel) en heb daar nu tabak van. Ik wil een man die voor mij zorgt! Vragen als; wat zou je er van vinden als je man vreemd zou gaan? moet ik helaas ook beantwoorden met: doet me niks eigenlijk.......Eerst dacht ik dat IK een probleem had toen opeens de bewustwording kwam, maar langzamerhand kom ik er achter dat het mijn relatie is die mij onzeker maakt en aan het twijfelen maakt. Dat ik iets mis; de passie, de sex (ook ik), de drive om er nog wat van te maken. Het leven als broer en zus is inderdaad veilig. Ook wij hebben weinig ruzies of woordenwisselingen, maar dat kabbelende in de relatie staat me nu volledig tegen. Daarvoor voel ik mij nog te jong. Het is wat iemand anders al eerder zei; waar ik op viel toen ik jong was en hem ontmoette staat mij nu tegen...Destijds had ik rust nodig in mijn leven; iemand die ik kon vertrouwen, stabiel was, lief, enz. Nu ik ouder wordt, ben gegroeid en alles op een rijtje heb zoek ik dat niet meer. Ik erger mij aan zijn passiviteit en begin ook steeds meer zaken bewust niet meer te doen. Laatst werd ie boos omdat we bijna waren afgesloten omdat ik de telefoonrekening niet op tijd had betaald. Dat bedoel ik; hij rekent er volledig op dat ik dat doe en als ik dat dan een x niet doe dan krijg je zulke dingen....

Dat komt niet in hem op zeg maar. Ik geloof best dat ik 80 met hem kan worden, maar wel op een bepaalde manier. Dat betekent rustig, geen gekke dingen en een gesapig leven. Wil ik dat nu? nee. Is er nog een ommekeer mogelijk? Ik vraag het mij af. Het is alsof mijn gevoel op de loop is gegaan en nu ik er achter kom wat het probleem is het al te laat is om terug te gaan. Maar het is niet makkelijk om die keuze te maken...... Manlief is dol op mij; kan mij ook al de verontwaardige gezichten van iedereen voorstellen......Ik weet dat ik uiteindelijk voor mijzelf moet kiezen, maar ik vind het moeilijk hem in dit proces te btrekken omdat je vaak zelf niet eens weet wat je wilt! En wat moet ik dan zeggen? ' Sorry schat; er zit een kans in dat ik niet meer met je verder wil, maar geef me nog 6 maanden om het definitieve antwoord door te geven?"

Ik wens iedereen ook veel sterkte want het valt niet mee om je naar gevoel te luisteren terwijl er niks 'mis' met je partner is. Het enige wat ik tegen kan zeggen; ' het gevoel is weg' . Lekker duidelijk....

Anoniem_51035 maandag 14 mei 2007 om 11:25

Hoi allemaal,

Daar ben ik ook weer even...wel fijn te lezen dat er meerdere zijn die dit zo ervaren, ook al herken ik lang niet alles.

Jose, wat jij schrijft van dat je het moeilijk vindt hem erbij te betrekken omdat je zelf niet eens weet wat je dan moet zeggen, herken ik heel sterk!

Zijn jullie al lang samen en hebben jullie kinderen?

De stand van zaken bij ons momenteel: ik moet zeggen dat we een erg goed weekend hebben gehad en ik heb ook wel mijn best gedaan om er bewust mee bezig te zijn. Ook nog even gepraat over ons zaterdagavond. Geen moeilijk gesprek, maar gewoon over hoe het nu gaat (nav ons laatste gesprek, op aanraden dus van iemand die hier schreef) Hij gaf ook aan dat hij het echt veel beter vond en daar was ie blij mee. Ik ook. Maar dat hij het wel jammer vond dat we bijna geen sex hadden gehad.

Gisteravond ben ik weer eens bij hem gaan liggen, mijn hoofd op zijn buik (is echt echt lang geleden!) en we zijn in elkaars armen in slaap gevallen. Toen we zo lagen te slapen werd ik een keer wakker en het voelde heel fijn, werd er ook opgewonden van..We hebben verder niets gedaan, maar het gevoel was goed.

Vandaag voel ik mij daar nog steeds prettig bij.

Nou, best goed dus en het stomme is dat ik op dat soort momenten weer helemaal overtuigd ben van ons. Het stomme is dat dat ook zo weer kan omdraaien. Moet wel zeggen dat ik altijd en overal over twijfel, om de kleinste dingen dus ja daarom weet ik het ook vaak niet hoor..

Maar goed, fijn hier te schrijven met meiden in hetzelfde schuitje!

tot horens weer!

Anoniem_8916 maandag 14 mei 2007 om 19:30

Paperclip, we hebben geen kids en zijn 12 jaar bij elkaar.

Het moeilijkste vind ik dat dit gevoelsmatig een proces is waarin ik voor mijn gevoel mijn partner moeilijk bij kan betrekken. Want ik kan niet veel dingen opnoemen die hij anders zou moeten doen. Als dat al zaken zijn dan heb ik het al over zijn karakter en die verander je gewoonweg niet. Wat ik wel doe is hem iedere week uit eten nemen en dan het gesprek aansnijden zodat hij min of meer op de hoogte blijft van mij zeg maar. Maar het maakt hem onzeker en machteloos. En ik wil hem niet meteen het idee geven dat ons huwelijk afgelopen is want ik wil er wel voor vechten. Maar hoe?? Ik vind het moeilijk te verkopen te zeggen dat het gevoel weg is. Punt. Ik vind het vervelend en doe er alles aan om het tij innerlijk te keren maar ik ben bang dat gevoelens niet liegen....:(

Een nieuwe start is zo moeilijk te bewerkstelligen. Hoe doe je dat? Heeft iemand daar ideeen over? In plaats van dat we momenteel naar elkaar toe fietsen, fiets ik steeds verder van hem weg met alle gevolgen van dien. Ik probeer weer het pad terug te vinden, maar het is lastig......

Fijn dat jij een goed weekend hebt gehad! Zie het als positief en wellicht een begin van een ommekeer.

xx

Anoniem_51035 maandag 14 mei 2007 om 23:00

Paperclip, we hebben geen kids en zijn 12 jaar bij elkaar.

Het moeilijkste vind ik dat dit gevoelsmatig een proces is waarin ik voor mijn gevoel mijn partner moeilijk bij kan betrekken. Want ik kan niet veel dingen opnoemen die hij anders zou moeten doen. Als dat al zaken zijn dan heb ik het al over zijn karakter en die verander je gewoonweg niet. Wat ik wel doe is hem iedere week uit eten nemen en dan het gesprek aansnijden zodat hij min of meer op de hoogte blijft van mij zeg maar. Maar het maakt hem onzeker en machteloos. En ik wil hem niet meteen het idee geven dat ons huwelijk afgelopen is want ik wil er wel voor vechten. Maar hoe?? Ik vind het moeilijk te verkopen te zeggen dat het gevoel weg is. Punt. Ik vind het vervelend en doe er alles aan om het tij innerlijk te keren maar ik ben bang dat gevoelens niet liegen....:(

Een nieuwe start is zo moeilijk te bewerkstelligen. Hoe doe je dat? Heeft iemand daar ideeen over? In plaats van dat we momenteel naar elkaar toe fietsen, fiets ik steeds verder van hem weg met alle gevolgen van dien. Ik probeer weer het pad terug te vinden, maar het is lastig......

Fijn dat jij een goed weekend hebt gehad! Zie het als positief en wellicht een begin van een ommekeer.

xx

Hai...

Een nieuwe start..ik ga er vanuit dat je bedoelt met je man samen....dat is ook zo moeilijk en daar zoek ook ik een antwoord op. Deels zit het bij ons in het feit dat mijn man en ik niet praten. Ja, we praten wel en veel zelf, over van alles en nog wat, behalve over ons. Dat kunnen wij nauwelijks tot niet. Dat zit in ons karakter; hij steekt graag zn kop in het zand en ik krop op en dan komt alles er ineens uit, vaak op een heel negatieve manier. Dat is echt niet goed van mij en daar kwets ik hem enorm mee, met als gevolg dat hij nog verder zn kop in het zand steekt.

Deels ligt het ook aan mij denk ik; ben iemand die altijd veel twijfelt over van alles en nog wat.

Jij en je man praten dus wel met elkaar?

Ik merk dat ik nu, sinds mijn openingspost op dit forum, mijn best meer doe; het was op mijn initiatief dat ik tegen hem aan ging liggen, vanochtend een lief smsje, wat vaker hem aanraken etc etc. Ik merk ook dat het hem goed doet, logisch ook, en hij daardoor meer los komt en ook weer meer toenadering naar mij durft te zoeken...

Hoe is bij jullie het seksuele contact e.d.?

Anoniem_12495 dinsdag 15 mei 2007 om 16:40

Aiai, wat enorm herkenbaar! Heb dit topic zopas gevonden, en ik voel mij ook zo hetzelfde! Ook ik heb gewoon sinds de laatste jaren de zin in sex behoorlijk verloren. (even voor de info: we hebben nu 6 jaar een relatie, wonen semi-samen zonder kinderen)En zo ik net las: tongzoenen... aargh! Ik krijg dan het idee dat ik hem 'beloof' dat we zullen sexen. Eén kusje en hij veert totaal op uit de bank en 'stort' zich op me. Niet letterlijk, maar dan alsof hij denkt: ik mag eindelijk! En ook herkenbaar: de zin om andere dingen uit te proberen is er gewoon niet. Ik heb absoluut geen zin om hem in een sexy outfit te verrassen of iets in die geest! Hij wil namelijk altijd wel. En ik zo goed als nooit. Ik weet ook niet precies wat de oorzaak nou eigenlijk is. Ik vind mijn vriend aantrekkelijk, lief, aardig, kan met 'm lachen etc... maar jaja, het voelt zoals ook al genoemd: als broer en zus.We hebben er wel vaak over gesproken. Wat hij wil, wat ik wil, bladiebla... maar het baat niet. Ik heb al van alles gezegd: probeer eens zo, of doe dat eens juist niet... Hij vind het bijv. leuk om in mijn oor dingen te fluisteren, of om in de ochtend te zeggen dat we het vanavond heel spannend gaan maken... maar ik vind hem dan echt een vies mannetje

Ik wil veel liever spontaan in een vrijbui belanden. Maar niet meteen zodra ik bij hem op de bank ga zitten 'belaagd' worden. (klinkt beetje gemeen, maar zo voelt het echt soms). Ik vraag ook wel wat hij graag wil, maar hij kan niet goed zeggen wat hij leuk vind. ALS we maar sexen, is meestal zijn antwoord.En dat ik liever spontaan wil, tja... dat WIL ik wel, maar bij mij komt het bijna nooit spontaan op. En ALS het dan weleens, zomaar ineens tijdens het koken ofzo, goed voelt, voelt hij zich overrompeld of heeft hij weer geen zin/tijd (dit komt dus alleen maar voor als ik zelf begin). Dus dan denk ik ook: laat maar weer dan. Eigenlijk maar lastig, dat wij vrouwen alsmaar MOETEN sexen, omdat anders je relatie zogenaamd slecht is. Ben het er mee eens dat het natuurlijk een voorbode kan zijn dat het gewoon niet lekker loopt... maar toch, als alles goed gaat behalve de sex... Kunnen ze niet een omgekeerde viagra pil op de markt brengen, zodat al die hitsige mannen eens een keer hun hoofd bij wat anders kunnen houden dan hun jeweetwel. Ik ben voor een 'paartijd'. Gewoon net als bij dieren: in de lente lekker neuqen en daarna gaat de deur gewoon dicht tot de volgende lente.

Anoniem_12495 dinsdag 15 mei 2007 om 16:46

@paperclip: Het klinkt echt goed dat je zelf juist in de kleine dingen toenadering probeert te zoeken. Dat op zijn buik in slaap vallen lijkt me heerlijk! En een lief smsje... goed hoor!Ben daar zelf toch nog niet aan toe. Ben gewoon 'bang' dat als ik tegen hem aankruip, hij meteen denkt dat we gaan sexen, en dan moet ik hem weer teleurstellen (dat weet ik inmiddels uit ervaring).Fijn van je man dat hij ook zo open is, en laat weten hoe hij zich erover voelt.En dat hij erin mee gaat als je gewoon lekker intiem (hoofd op buik) wilt zijn zonder meteen meer te willen.

Anoniem_8916 dinsdag 15 mei 2007 om 19:14

paperclips: ook bij ons de sex om niet naar huis te schrijven...en gaat momenteel nog harder achteruit. Ik vind hem ook niet zo heel aantrekkelijk meer als ik hem soms zo zie liggen... Nu moet ik zeggen dat de sex nooit echt top is geweest bij ons; al niet vanaf het begin.

Het speelt zeker mee in onze relatie. Dit wordt dus mijn voorbode denk ik dan; een leven lang slechte sex :o. Nou daar pas ik voor.

succes paperclips!

Anoniem_14317 dinsdag 15 mei 2007 om 20:54

ik wil reageren op de reactie van kip. Ik vind het (vanuit een man :) gezien) kort door de bocht om te zeggen dat mannen altijd alles op sex baseren. Mijn vriendin en ik zijn 4 jaar samen en vinden in intimiteit (lees knuffelen en tegen elkaar aanliggen) en sex een goede balans.

Sex is ook een vorm van intimiteit. Je eigen schat willen beminnen en elkaar lekker verwennen. Daarom kan ik jou reactie ook niet goed plaatsen. De bekende stigma dat mannen altijd aan sex denken. Als tegen reactie krijg je dan weer dat is weer een vrouw die niets van sex moet hebben, naar mijn mening,.

sex is geen graadmeter zeke rniet. Maar bind wel 2 geliefden dichter/hechter met elkaar op het intieme vlak.

Anoniem_36544 dinsdag 15 mei 2007 om 21:44

Hoi paperclips,

ik herken heel erg wat je schrijft. Ik heb om dezelfde reden mijn relatie van 3,5 jaar verbroken. Ik zoende ook bijna nooit meer met mijn vriend. Ja, wel gewoon af en toe op de mond, maar tongzoenen was er niet meer bij. Dat liep bij mij ook altijd op een teleurstelling uit, want hij zoende op een manier die ik helemaal niet lekker vond. Ik heb dat nooit tegen hem durven zeggen omdat ik denk dat je zoenen niet kunt leren. Achteraf denk ik dat ik het misschien wel had moeten doen. Dat ik nooit lekker met hem heb kunnen tongzoenen is namelijk 1 van de redenen dat ik het heb uitgemaakt. Maar ik voelde me ook niet meer verliefd, was ook vaak geirriteerd als hij wou knuffelen terwijl ik daar helemaal niet mee bezig was. Ik verlangde er vaak naar om gewoon weer alleen te zijn en te kunnen doen wat ik wilde. En ja, ook ik twijfelde of ik wel de rest van mijn leven met hem wilde delen. Ik keek niet meer tegen hem op, voelde me vaak de sterkere en degene die overal het initiatief voor moest nemen.

En nu ben ik dus weer single, maar ben dat te kort om te kunnen zeggen of ik nu gelukkiger ben. Heb nog steeds veel verdriet namelijk en fantaseer er weleens over dat het weer goedkomt tussen ons.

Iedereen moet zelf bepalen waar hij of zij genoegen mee wil nemen. In mijn geval kon ik geen genoegen nemen met een relatie waarin ik eigenlijk niet gelukkig was. Bovendien had hij er ook niks aan dat ik maar bleef twijfelen. We werden daar allebei erg ongelukkig van en op een gegeven moment ging het gewoon niet meer. Wie weet biedt relatietherapie een uitkomst voor jullie? Ik lees dit soort verhalen zo vaak en denk wel eens dat mensen (incl. ik ) te snel hun relatie verbreken. Hoe vaak lees je niet dat de verliefdheid er niet meer is en de seksuele aantrekkingskracht ontbreekt?

Veel sterkte!

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Actieve topics

normaal na 5 jaar relatie of is dit een slecht teken?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten. Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Actieve topics

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.