Omgaan met niet gekozen worden

Hoi allemaal,

Tijdens het daten merk ik dat ik tegen verschillende dingen aanloop. Dingen die te maken hebben met wat ik eerder heb meegemaakt en in mijn jeugd. Zit in therapie dus werk al aan verschillende dingen.

Iets wat steeds terugkomt en waarbij ik telkens denk, dit gebeurt mij niet meer of, ik kan er nu beter mee omgaan (lukt dus niet) is dat ik tijdens het daten mij vaak een tweede (of derde) keus voel, of ook echt ben. Wanneer iemand dan niet voor mij gaat, ga ik er automatisch vanuit dat iemand voor een ander heeft gekozen. Soms weet ik dat zeker, maar soms (vaak) is het een aanname. Ik kan hier dan enorm veel over piekeren, neemt mijn hele dag in beslag en de anxiety komt terug. Op iets anders focussen lukt mij dan bijna niet. Dan vraag ik mij af, waarom ik niet en de ander wel.

Hierdoor denk ik bij daten ook vaak vanaf het begin, iemand zal sowieso niet voor mij gaan, ik zal op een gegeven moment vast iets doen waardoor hij afknapt. Soms worden dingen bij mij tijdens het daten uit het niets afgekapt, zonder echte reden. Dan kan ik daar enorm mee zitten omdat ik mij dan afvraag wat ik fout heb gedaan, en of ik iets anders had moeten zeggen / doen om dit te voorkomen. Rationeel kan ik dan nergens meer bij en vooral dit zet me veel aan het piekeren.

Als ik het relativeer weet ik dat ik ook weleens mannen afwijs en niet ga voor iemand. Het is dan niet per se dat ik voor iemand anders kies, maar dat ik deze persoon niet zie zitten. Alleen, ik sluit het altijd wel netjes af. Ik merk dat ik ook moeite heb met deze kant, dat omdat het soms zo open afgesloten wordt ik zelf van alles ga invullen. Vragen wat de reden is, krijg ik niet altijd antwoord op. Ik weet dat er antwoorden zullen komen dat dat het antwoord al is en ik geen afsluiting meer nodig heb, maar helaas heb ik dat wel. Maar hoe ga ik er mee om als ik dat niet krijg? Want wanneer ik wel iemand aantrek die emotioneel bereikbaar is (want de niet bereikbare types trek ik ook al te vaka aan), en kan aangeven waarom het niet werkt, het mij veel meer rust geeft. Al vind ik het alsnog jammer.

En ik heb ook een hele periode niet gedate juist om deze redenen en hieraan willen werken. Maar als ik eraan begin merk ik dat ik er toch nog last van heb.

Verschillende dingen, ben er mee bezig in therapie dus, maar kan er nog niet mee dealen. Hoe gaan jullie ermee om?

Pioen00 schreef: ↑

16-10-2024 17:52

Dat dacht ik voor dat ik in therapie ging ook vaak, dat ik de verkeerde mannen aantrok. Uiteindelijk trek je ze niet aan, maar zoekt je ze uit.
Maar goed, Ik denk ook dat het er een beetje vanaf hangt wat voor types jij meestal date en waar je deze oppikt, of je snel 2e, 3e, 4e keus wordt.
Blijf onthouden dat jij gewoon prima bent en het waard bent om voor iemand een eerste keus te zijn.

Waarom klamp je je eigenlijk vast aan mannen die niet goed voor je zijn?

Verschillende plekken, meestal via de app.
Ik merk dan dat ze iets hebben waar ik heel erg naar verlang wat ik niet heb gehad, of wat ik moeilijk (tot nu toe) vindt bij anderen, en me aan die kwaliteiten vastklamp. Alles eromheen wat niet klopt lijk ik dan sneller te vergeten. En soms is het zo duidelijk dat iemand mij niet als prioriteit ziet, en toch laat ik diegene toe. Situatie, ik sta er bij en ik kijk er naar. Dat vind ik zo frustrerend, het herkennen en er niet goed naar kunnen handelen.

GroenTuintje schreef: ↑

16-10-2024 18:04

Mijn principe is altijd “ als iemand mij niet leuk vindt, vind ik hem of haar ook niet leuk “ en andersom ook.

Ja, ik hecht soms denk ik ook teveel waarde aan iemands woorden die je dan hoop blijven geven, terwijl de acties wat anders zeggen. Dan lijkt het alsof diegene me leuk vindt. En ik denk dat iemand me soms wel leuk kan vinden, maar niet leuk genoeg. Dat vertaalt zich dan in dat iemand mij geen prioriteit maakt. Ik neem dan genoegen met het leuk vinden. En als ik dan zie dat diegene een ander wel prioriteit kan maken, kan ik daar weer mee zitten.