Onverwerkte emoties en alzheimer.

Goedenavond,
Ik heb net minuten zitten dubben op een topictitel, gewoon omdat ik niet weet hoe te beginnen.

Ik heb al eens eerder topics geopend(loepen) over mijn up en down omgang met mijn vader en zijn achteruitgang geestelijk.
Praktische vragen, en goede adviezen gekregen hier.

Nu dan een topic bij relaties omdat ik een beetje vastloop, met o.a. mezelf in dit proces, met tegenstrijdige gevoelens richting mijn vader, en tussen hoe het 'zo goed mogelijk te doen' en mijn grenzen te bewaken.

Ik hoop op wat inzichten waar ik wat mee kan, want ik weet niet of ik nog 100% 'zuiver' heb, waar de grens ligt tussen zijn ziekte en de pijn uit mijn jeugd.

Ik doe dat zometeen in een volgende post. Mocht ik het later toch te herkenbaar vinden, kan ik het weghalen zonder problemen met de mods.
Mijn gedachten vliegen op moment namenlijk alle kanten op, en ik vind het lastig om dat beknopt uit te leggen.

Alvast bedankt!

Ik had een drukke dag, dus nu pas weer reageren.

Dit topic geeft best wat lucht gister en vandaag. Dat is fijn.

Plichtsgevoel. Dat ligt wel dichter bij wat ik voel idd. Niet 'omdat het zo heurt' in de samenleving, maar ik ben opgegroeid bij mijn moeder, als in wees een beetje goed en lief voor de mensen waar je iets voor voelt.

De 'band' die ik wel met hem voel is gebaseerd op die paar jaar sinds herstel contact tot aan -----gewist-----. Vanaf toen werd het steeds meer een 'zorg' relatie.

Blijkbaar is het te weinig om uit te putten zoals iemand schreef.

Ik kan voorbereid en erop ingesteld naar hem toe gaan, en toch als hij dan begint te tieren, schiet mijn lichaam in zo'n fight of flight modus ofzo, maar dat overvalt me iedere keer opnieuw, terwijl ik weet dat het niet nodig is, want ik ben geen kind meer dat tot zondagavond hoeft te wachten tot ze weer naar huis kan.

Ik ben niet machteloos zoals ik me toen voelde, en toch voelt het nu hetzelfde want die ziekte is progressief, je weet niet hoeveel erger zijn gedrag wordt en omdat inderdaad je agenda zo door anderen bepaald word, in ons zorgsysteem, en je weet niet voor hoe lang. Gevangen ja.
Maar dat kan ik hem nu niet meer aanrekenen.

Misschien is dat het ook wel.
Ik weet best dat het volstrekt normaal is dat dit volkomen kut voelt zoals iemand schreef, maar ik kan daar nu niet iets mee 'doen' want hij is ziek en weet niet dat dit zijn 'schuld' is, en de zorg werkt zoals het werkt, dus ik moet in mijzelf een oplossing vinden om met dat gevoel te dealen.

Misschien is het inderdaad een goed idee om daar eens met iemand over te praten die er echt voor 'mij' is, in zo'n gesprek. Een psycholoog vind ik wel een hele stap, want ik zit eigenlijk niet te wachten op iemand die flink bij mij aan de porseleinkast rammelt, of een intensief traject over 'vroeger'.

Maar maatschappelijk werk is best wel een idee.

Heb wel eens gespeeld met het idee 1 van die bestaande luisterlijnen met vrijwilligers te bellen. Gewoon anoniem met een vreemde die luistert zonder oordeel, en eens een uur van je af praten.
Maar bel dan toch uiteindelijk niet, want na een tijdje zakt zo'n gevoel weer af, of iets anders vraagt je aandacht etc.

Ik ga in ieder geval wel komende week met tip van doreia en anderen aan de slag en in gesprek om de bewindvoerder wat meer aan het werk te zetten. Hij krijgt daar vergoeding voor, hij kan best zelf jaaropgaves verzamelen voor de aangifte en facturen verzenden. Dat zijn kleinen dingetjes, maar maakt toch dat je op een 'rustige' dag toch mee bezig bent. Even inscannen en mailen, even kopieren...

Ik zal straks teruglezen en gericht gaan wissen ipv. hele posten weg te halen. Dat is goed.

Net alles terug gelezen, en enkele echt heel herkenbare dingetjes gewist, maar de rest laten staan. Als een ander er in de toekomst iets aan kan hebben/mee kan, is dat iets positiefs, dus laat het zo.

Epicureo schreef: ↑

26-07-2024 07:26

TO, je schrijft dat jouw vader geen contact meer heeft met jouw broer en oom. Zijn dat nog wel mensen waar jij eventueel terechtkunt om wat te kunnen ventileren/ voor wat steun?

Ik ken zijn zoon niet. Dat contact was al gestopt voordat mijn vader mijn moeder leerde kennen.
Zijn zus is al hun hele leven wel/geen contact. Nu al jaren niet. Ik heb verder helemaal geen contact met familie van vaders kant. Ook geen behoefte aan.

Francelle schreef: ↑

26-07-2024 15:51

Het gebeurt ook niet vaak, maar de kans is redelijk groot dat de dementie na verloop van tijd verergert , waardoor het zorgprofiel wijzigt.
En als er dan niets officieel is vastgelegd, dan geeft dat denk ik wel stress, omdat je dan toch even denkt, shit, straks moet ik toch nog langs de rechtbank om een en ander te regelen en dat is niet fijn.

Officieel iets vastleggen als iemand nog wilsbekwaam is, is vaak verstandiger. Maar dat lukt niet altijd.

Huis verkopen als iemand te ver heen is in de dementie, dat is ook zo'n situatie.

Daar zeg je wat, helemaal niet bij stil gestaan. Is ook niet van toepassing gelukkig. Hij huurde, maar als er dan ook nog een koopwoning is waar van alles mee geregeld moet worden, wordt het wel heel complex. Snap dat je er dan niet 'onderuit' komt.

Ik ben gelukkig nog geen obstakels tegen gekomen in hoe het nu gaat, qua bevoegdheid, gelukkig.

Dank jullie wel allemaal!