Onzekerheid: terecht of niet?

Laat ik beginnen met vertellen dat ik in het algemeen onzeker ben, snel denk dat ik niet goed genoeg ben, ik snel uit ga van het negatieve, dat ik in het algemeen last heb van jaloezie binnen een relatie. Hiervoor begin ik binnenkort met therapie.

Nu is het zo dat ik onzekere en jaloerse gevoelens heb wat betreft de beste vriendin van mijn partner. Ik heb het idee dat het in deze specifieke situatie terecht is dat ik me zo voel, maar mijn partner beweert dat het aan mij ligt. Laten we haar voor het verhaal even Karin noemen.

Toen ik met mijn partner begon te daten, heeft hij de eerste avond al over zijn beste vriendin verteld en dat hij met haar een 'spirituele connectie' heeft, wat dat ook mag zijn. Zij is ook zijn ex. Ze waren anderhalf jaar samen en ze waren twee jaar uit elkaar toen wij iets kregen. In die twee jaar zagen ze elkaar wel nog een paar keer per week en appten ze iedere dag. Dit bleef doorgaan toen ik in beeld kwam. Het contact is de laatste maanden minder omdat Karin nu ook een partner heeft.

De eerste drie maanden vergeleek mijn vriend me regelmatig met Karin. Geen grote dingen, maar als ik bijvoorbeeld vertelde dat ik van pizza hou, was zijn reactie dat Karin ook van pizza houdt. Dit is na drie maanden gestopt toen ik hem vroeg waarom hij dat deed. Hij was zich er niet van bewust en begreep dat het vervelend was.

Het eerste half jaar van onze relatie had Karin hem constant nodig als wij een date hadden. Dan waren wij een dagje uit of uit eten, en dan zat hij druk met Karin in gesprek via whatsapp. Het was blijkbaar geen optie om op een later moment op haar appjes te reageren. Het is zelfs twee of drie keer voorgekomen dat wij een dagje uit waren en dat Karin hem nodig had. Mijn vriend werd vervolgens erg onrustig en we moesten eigenlijk zo snel mogelijk naar huis zodat hij naar Karin kon gaan. Het was nooit een noodsituatie trouwens, dat had ik nog wel kunnen begrijpen.

Of die keer dat hij tijdens een telefoongesprek midden in mijn verhaal opeens moest ophangen omdat Karin belde. Daarna liet hij me weten dat er een noodsituatie was en dat hij naar Karin ging. Hij was daar vervolgens vijf (!) uur. De noodsituatie bleek achteraf een ruzie met haar sibling te zijn en hiervoor lag ze huilend op de grond (?)

Drie maanden in onze relatie zei mijn vriend dat Karin de enige vrouw in zijn leven is en dat zij de persoon is die het dichtste bij hem is.

Hij had een briefje op de achterkant van zijn telefoon geplakt: Jan <3 Karin. Dit zat er nog uit de tijd dat hij een relatie had met Karin. Hij gaf aan dat het voor hem niks betekende en dat dat briefje er nu eenmaal al zat voordat hij mij leerde kennen. Ik heb hem herhaaldelijk gevraagd of hij dat briefje niet kon verwijderen als het toch niks betekende, omdat het nu eenmaal niet leuk is voor je nieuwe partner om daar iedere keer mee geconfronteerd te worden. Dit deed hij niet. Pas toen zijn telefoon gerepareerd werd en een nieuwe achterkant kreeg, verdween dit briefje.

Tijdens onze eerste ruzie noemde hij me per ongeluk Karin. Zijn reactie: “Ik dacht aan mijn relatie met Karin. Ik was met ZO'N vrouw en nu ben ik met JOU?”
Met een intonatie die suggereert dat hij met een geweldige vrouw samen was en nu met een kakkerlak.

Als ik hem bel, reageert hij altijd warm en liefdevol. Het is een paar keer voorgekomen dat ik hem belde en dat hij afstandelijk reageerde, alsof ik een kennis was in plaats van zijn vriendin. Later bleek dan dat hij bij Karin was. Hij sprak afstandelijk tegen me omdat Karin anders verdrietig zou worden.

Hij heeft me verteld dat hij Karin altijd wil laten voelen dat ze niet alleen is en dat hij altijd naast haar staat. Tegen mij heeft hij gezegd dat ik, zoals iedereen, uiteindelijk alleen ben en dat ik van mijn partner niet hoef te verwachten dat hij naast me staat.

Mijn vriend komt niet uit Europa. Hij heeft zijn familie jaren niet gezien. Een van zijn siblings kwam afgelopen jaar voor werk naar een Europese stad. Mijn vriend ging uiteraard ook naar deze stad om zijn sibling te ontmoeten. Karin wilde met hem mee op reis omdat het haar leuk leek om zijn sibling te leren kennen.
Wat mij betreft laat dit zien dat Karin totaal geen respect heeft voor onze relatie. Volgens mijn vriend had ze geen slechte bedoeling, immers toen ze een relatie hadden heeft Karin deze sibling wel eens ontmoet via videobellen, dus het is logisch dat Karin de sibling ook in het echt wil leren kennen. Dit is lang geleden maar het voelt nog steeds als een mes in mijn rug. Inmiddels hebben we duidelijke afspraken: geen vakanties met het andere geslacht en ZEKER niet met een ex om haar voor te stellen aan je familie.

Vervolgens wilde Karin graag een huis kopen. Omdat ze in haar eentje geen hypotheek kon krijgen leek het haar een goed plan om samen met mijn vriend een huis te kopen. Mijn vriend stemde toe. De enige reden dat ze nu samen geen huis hebben, is omdat hun beide inkomens ook niet genoeg waren voor een hypotheek. Karin vroeg trouwens wel nog aan mijn vriend wat ik er van vond dat zij samen gingen wonen. Mijn vriend maakte hier een grapje over: 'Ja Gordita zal toch ooit een keer op bezoek moeten komen hahaha'.

Voor zijn verjaardag kreeg hij een kaartje van haar. Geen normale verjaardagskaart maar een kaartje met hartjes. Ze schreef dat ze dankbaar is dat hij in haar leven is en dat hij een geweldige vriend is. Dit had ik een lief kaartje kunnen vinden als al het bovenstaande niet was gebeurd. Nu vind ik het gewoon too much.

Een dag was ik aan het fantaseren over samenwonen. De enige reactie van mijn vriend: Mag ik wel bevriend blijven met Karin als wij gaan samen wonen?

Dit was allemaal in de eerste tien maanden, daarna werd de frequentie iets minder.

Toen we ongeveer een jaar samen waren, was er een evenement in onze stad. We gingen hier naar toe, we hadden met vrienden van mij afgesproken. Toen we onderweg waren zei mijn vriend dat hij slecht nieuws had, want Karin had gevraagd of hij foto's wilde komen maken van haar. Ze was op dat evenenment op het werk. Hij wilde dus onze plannen veranderen voor Karin. Ik heb hem gezegd dat mijn vrienden wachten en dat iemand anders maar foto's van haar moet komen maken.

Hierna bleef het weer enkele maanden rustig en ik dacht dat ik het een beetje los kon gaan laten.

Totdat we twee maanden geleden na een ruzie een gesprek hadden over onze relatie. Mijn vriend zei opeens: Met Karin had ik nooit ruzie.
Ik weet niet waarom dit relevant was voor ons gesprek. Wat wil hij hiermee zeggen? Hun relatie was beter? Zij was beter dan ik? Een opmerking die totaal niet nodig was en die alleen maar oude wonden open trekt.

In januari dit jaar heeft hij nog een keer gezegd dat Karin de persoon is die het dichtste bij hem is, maar dat dat niet erg is voor mij want ik ben tenslotte zijn PARTNER.
Hoort een partner niet dichterbij te staan dan een ex?

Het meeste is gebeurd in de eerste tien maanden van onze relatie, we zijn nu anderhalf jaar samen. Er is dus wel verbetering maar toch lukt het me niet om dit los te laten en ik ben nog regelmatig boos over al het bovenstaande en dan haal ik oude koeien uit de sloot. Mijn vriend doet dan alsof ik gek ben en zegt dat ik zeur over kleine details of onschuldige gebeurtenissen die niks te betekenen hadden.

Ik twijfel heel erg aan mezelf en mijn gevoel dus ik hoor het graag van jullie: ben ik voor niks onzeker of is het in deze situatie misschien wel terecht?

Claire45 schreef: ↑

16-02-2025 14:01

Nou, ik vind de vriendschap van jouw vriend en Karin juist erg mooi en oprecht klinken. Gun ze gewoon de ruimte die ze duidelijk nodig hebben om er voor elkaar te zijn en doe niet zo bezitterig: hij heeft een relatie met jou, en zij mag best wat tijd (en geld, en aandacht) opeisen als zijn allerliefste hartsvriendin.

Geintje

Je snapt zelf toch ook wel dat helemaal NIEMAND deze verziekte situatie ooit zou accepteren of goedpraten? Jouw post is feitelijk een brief aan jezelf waarin je uitlegt waarom je het uitmaakt. Dus: doen!

Goed dat je erbij zegt dat het een geintje is

MissClooney schreef: ↑

16-02-2025 14:10

Je weet het antwoord zelf toch wel?

Ja stom maar ik hoop dat hij toch nog in gaat zien dat haar gedrag ver over de grenzen van het normale gaat en belangrijker nog, dat hij die grenzen gaat bewaken

Maar inderdaad, toen ik de OP schreef en alles zo eens onder elkaar zag staan dacht ik ook jeetje, wat heb ik allemaal geaccepteerd. Het sluipt er in ofzo