Relaties
alle pijlers
oordeel over jezelf
maandag 2 juli 2007 om 12:10
Ik zet dit topic maar onder relaties, want daar heeft het toch het meest mee te maken (of liever gezegd het ontbreken ervan).
Dit gaat over iets wat een paar jaar geleden gespeeld heeft, maar toch nog (onbewust, ben ik nu net achter) een rol speelt in mijn leven.
Ik heb een paar jaar geleden wel een jaar of 4 lang, een donkere rotperiode meegemaakt. Op zich kwam ik daar wel overheen en probeerde zo goed mogelijk door te leven in die periode, maar nu mijn leven veranderd is ga ik mezelf ineens "slecht" aankijken en "zie" mezelf meer zoals sommige dat in die periode deden. Alhoewel ik eigenlijk denk dat ik misschien meer een hekel had aan hoe mijn leven toen verliep. (jaja, de psyche zit ingewikkeld in elkaar).
De periode: was verhuisd naar een grote stad voor mijn studie en het leven was daar niet zoals ik verwachtte. Ik stopte met mijn studie (vind ik nog steeds dat dat een goede zet is geweest) en had mede daardoor, behalve mijn huisgenoten, weinig contacten.....
Mijn huisgenoten kon ik goed mee opschieten, maar zagen alleen de buitenkant:een jong meisje dat bijna nooit bezoek kreeg en meer van haar leven zou moeten genieten. De huisgenoten hadden vrienden in andere steden en hielden mij en hun vrienden gescheiden, zodat ik ook via hen geen contacten kon leggen.....
Ik weet zelf dat ik er alles aan heb gedaan om uit mijn "sociaal isolement" te komen: ik ben zelfs op een aantal hobbyclubs gegaan en heb advertenties gezet. Maar dat was ook niets, vooral bij die clubs ging niemand met elkaar om en was het na de cursus "doei tot ziens" binnen 2 minuten.
Nu mijn leven veranderd is sinds een paar jaartjes, ga ik met steeds meer walging terugkijken op deze periode. Ik kan mij wel voorstellen dat men mij minder leuk vond zonder dat bruisende leven en contacten. Alhoewel ik dezelfde persoon ben en toch altijd aardig tegen alle mensen probeerde te doen....
Mijn leven is (positief) veranderd; meer contacten enz. maar ik heb er niets voor gedaan. Heb gewoon simpelweg veel geluk gehad. Denk hetzelfde over contacten enz. Heb dezelfde acties ondernomen als toen......Hoe kan het dan dat ik mezelf nu toch als "dat eenzame, stomme meisje zie" zoals sommige mensen deden in die periode??
Dit gaat over iets wat een paar jaar geleden gespeeld heeft, maar toch nog (onbewust, ben ik nu net achter) een rol speelt in mijn leven.
Ik heb een paar jaar geleden wel een jaar of 4 lang, een donkere rotperiode meegemaakt. Op zich kwam ik daar wel overheen en probeerde zo goed mogelijk door te leven in die periode, maar nu mijn leven veranderd is ga ik mezelf ineens "slecht" aankijken en "zie" mezelf meer zoals sommige dat in die periode deden. Alhoewel ik eigenlijk denk dat ik misschien meer een hekel had aan hoe mijn leven toen verliep. (jaja, de psyche zit ingewikkeld in elkaar).
De periode: was verhuisd naar een grote stad voor mijn studie en het leven was daar niet zoals ik verwachtte. Ik stopte met mijn studie (vind ik nog steeds dat dat een goede zet is geweest) en had mede daardoor, behalve mijn huisgenoten, weinig contacten.....
Mijn huisgenoten kon ik goed mee opschieten, maar zagen alleen de buitenkant:een jong meisje dat bijna nooit bezoek kreeg en meer van haar leven zou moeten genieten. De huisgenoten hadden vrienden in andere steden en hielden mij en hun vrienden gescheiden, zodat ik ook via hen geen contacten kon leggen.....
Ik weet zelf dat ik er alles aan heb gedaan om uit mijn "sociaal isolement" te komen: ik ben zelfs op een aantal hobbyclubs gegaan en heb advertenties gezet. Maar dat was ook niets, vooral bij die clubs ging niemand met elkaar om en was het na de cursus "doei tot ziens" binnen 2 minuten.
Nu mijn leven veranderd is sinds een paar jaartjes, ga ik met steeds meer walging terugkijken op deze periode. Ik kan mij wel voorstellen dat men mij minder leuk vond zonder dat bruisende leven en contacten. Alhoewel ik dezelfde persoon ben en toch altijd aardig tegen alle mensen probeerde te doen....
Mijn leven is (positief) veranderd; meer contacten enz. maar ik heb er niets voor gedaan. Heb gewoon simpelweg veel geluk gehad. Denk hetzelfde over contacten enz. Heb dezelfde acties ondernomen als toen......Hoe kan het dan dat ik mezelf nu toch als "dat eenzame, stomme meisje zie" zoals sommige mensen deden in die periode??
maandag 2 juli 2007 om 12:27
Heb je nu pas voor het eerst meer contacten etc? Dan kan het zijn dat je sinds je een ander leven lijdt en weet hoe dat is, je jezelf kan vergelijken met hoe je eerst was.
In de periode dat anderen jouw als een eenzaam, stom meisje zagen wist je nog niet hoe het voelde om anders te leven en kon je dus ook niet op die manier naar jezelf kijken.
Ik weet natuurlijk niet of het zo is, maar misschien heb je er iets aan.
Enne.. je moet niet zo over jezelf denken, wat geweest is is geweest en toen anderen zo over jouw dachten dacht je ook niet zo over jezelf! (dus doe dat nu ook niet!)
De contacten die je nu hebt heb je niet zomaar gekregen, zij zagen in jouw dus geen eenzaam en stom meisje. Dus in de tijd dat er mensen zo over jouw dachten was ookal niet iedereen het daarmee eens!
Succes ermee! Ban die vervelende gedachten uit je hoofd!:D
In de periode dat anderen jouw als een eenzaam, stom meisje zagen wist je nog niet hoe het voelde om anders te leven en kon je dus ook niet op die manier naar jezelf kijken.
Ik weet natuurlijk niet of het zo is, maar misschien heb je er iets aan.
Enne.. je moet niet zo over jezelf denken, wat geweest is is geweest en toen anderen zo over jouw dachten dacht je ook niet zo over jezelf! (dus doe dat nu ook niet!)
De contacten die je nu hebt heb je niet zomaar gekregen, zij zagen in jouw dus geen eenzaam en stom meisje. Dus in de tijd dat er mensen zo over jouw dachten was ookal niet iedereen het daarmee eens!
Succes ermee! Ban die vervelende gedachten uit je hoofd!:D
maandag 2 juli 2007 om 13:02
Alhoewel ik zelf een erg veel sociale contacten heb, zie ik iemand die alleen is en niet veel vrienden heeft, niet per definitie als stom en eenzaam. Als zo'n persoon gesteld is op zijn rust en zijn huiselijk bestaan, dan vind ik dat best; we zijn tenslotte niet allemaal hetzelfde. Het lijkt me dat je er voor moet waken dat je dus niet alle rustige en huiselijke mensen direct bestempeld als saai en eenzaam. Daarnaast heeft die periode in je leven schijnbaar toch tot doel gehad dat je je nu weer goed in je vel voelt. Het is waarschijnlijk een periode waar je doorheen moest (en die je goed doorstaan hebt). Zie die periode dan ook zo.
maandag 2 juli 2007 om 14:31
Alvast bedankt voor jullie reacties....maar hoop er nog meer te krijgen:D
Ieke86.....nog even wat info: voor die periode had ik meer contacten, maar ook niet superveel ofzo. Ik wilde het wel...maar eerlijk gezegd hebben de situaties waarin ik verkeerde niet altijd meegeholpen.
Ik hoef ook niet tig vrienden te hebben; een paar goede is genoeg. De periode waarover ik het heb was echt eenzaam. Ik zat erin, maar werd nog door de huisgenoten en maatschappij op de feiten gedrukt!
Als je b.v. in een nieuwe werksituatie verkeerde ( nee geen potentiele vriendschappen ,vaak 20, 30 jaar ouder) of andere omgevingen waarin je jezelf moest laten zien, werd toch wel verwacht dat jij als jonge twintiger in een grote stad een normaal sociaal leven hebt.
Ieke86.....nog even wat info: voor die periode had ik meer contacten, maar ook niet superveel ofzo. Ik wilde het wel...maar eerlijk gezegd hebben de situaties waarin ik verkeerde niet altijd meegeholpen.
Ik hoef ook niet tig vrienden te hebben; een paar goede is genoeg. De periode waarover ik het heb was echt eenzaam. Ik zat erin, maar werd nog door de huisgenoten en maatschappij op de feiten gedrukt!
Als je b.v. in een nieuwe werksituatie verkeerde ( nee geen potentiele vriendschappen ,vaak 20, 30 jaar ouder) of andere omgevingen waarin je jezelf moest laten zien, werd toch wel verwacht dat jij als jonge twintiger in een grote stad een normaal sociaal leven hebt.
maandag 2 juli 2007 om 16:53
bedankt voor je reactie Dippy,
Het is fijn om te horen dat mensen min of meer hetzelfde hebben meegemaakt, dat geeft je toch een beetje steun.
Ik ben benieuwd waar je je vriendengroep hebt ontmoet. Kennen jullie elkaar allemaal van b.v. werk/studie of waren dit losse contacten die elkaar allemaal via jou kennen?
Het is fijn om te horen dat mensen min of meer hetzelfde hebben meegemaakt, dat geeft je toch een beetje steun.
Ik ben benieuwd waar je je vriendengroep hebt ontmoet. Kennen jullie elkaar allemaal van b.v. werk/studie of waren dit losse contacten die elkaar allemaal via jou kennen?
dinsdag 3 juli 2007 om 04:58
Hoi Bellaperez,
Wat goed van je dat je 'actie' hebt ondernomen, om uit je 'sociaal isolement' (zoals je het zelf noemt) te komen! Je moest ze eens de kost geven: mensen die lopen te klagen (of het nu om het ontmoeten van nieuwe mensen gaat, of een leukere baan etc.), maar ondertussen zelf niks ondernemen.
En volgens mij heb jij geen aanleiding om heel negatief te zijn over een iets wat nu achter je ligt. Wat toen was, was toen. Jij hebt tenminste je best gedaan, meer kon je niet doen. Aan jou ligt het in elk geval niet! Maar het leven komt, zoals die komt.
En wat dat 'bruisende leven' en al die 'contacten' betreft... Daar wordt altijd veel interessanter over gedaan, dan eigenlijk gerechtvaardigd is. Rocksterren en popsterren (om maar een voorbeeld te noemen) grijpen immers niet voor niets naar de drugs en drank, omdat dat blitse leventje vol glamour en feestjes toch vooral schijn is. Nee, zo bekeken, is het juist veel hipper om bij de uncool people te horen. Ken je de film 'Almost Famous'?. De hoofdpersoon is een piepjonge journalist, die het rockwereldje van dichtbij meemaakt en vervolgens met zijn artikelen zelf wereldberoemd wordt.
En, Belle, dat je een aardig persoon bent is goed !!! Nog belangrijker is, dat je jezelf bent!
Wat goed van je dat je 'actie' hebt ondernomen, om uit je 'sociaal isolement' (zoals je het zelf noemt) te komen! Je moest ze eens de kost geven: mensen die lopen te klagen (of het nu om het ontmoeten van nieuwe mensen gaat, of een leukere baan etc.), maar ondertussen zelf niks ondernemen.
En volgens mij heb jij geen aanleiding om heel negatief te zijn over een iets wat nu achter je ligt. Wat toen was, was toen. Jij hebt tenminste je best gedaan, meer kon je niet doen. Aan jou ligt het in elk geval niet! Maar het leven komt, zoals die komt.
En wat dat 'bruisende leven' en al die 'contacten' betreft... Daar wordt altijd veel interessanter over gedaan, dan eigenlijk gerechtvaardigd is. Rocksterren en popsterren (om maar een voorbeeld te noemen) grijpen immers niet voor niets naar de drugs en drank, omdat dat blitse leventje vol glamour en feestjes toch vooral schijn is. Nee, zo bekeken, is het juist veel hipper om bij de uncool people te horen. Ken je de film 'Almost Famous'?. De hoofdpersoon is een piepjonge journalist, die het rockwereldje van dichtbij meemaakt en vervolgens met zijn artikelen zelf wereldberoemd wordt.
En, Belle, dat je een aardig persoon bent is goed !!! Nog belangrijker is, dat je jezelf bent!
dinsdag 3 juli 2007 om 12:44
Bedankt Vincent, dat je het zo waardeert dat ik veel ondernomen heb. Bunny je hebt gelijk want ik wil niet veel meer met die periode en mezelf van toen te maken hebben.
Er zit ook een groot stuk verdriet bij, dat het allemaal niet zo makkelijk gaat.
Ik ben eigenlijk ook teleurgesteld dat je voor zoiets simpels (als het zou moeten zijn) als vrienden krijgen, zoveel moeite moet doen.
Die periode drukte mij met mijn neus op de feiten, ondanks dat ik leuk genoeg was/ben voor vriendschappen, ik ze niet kon krijgen. De harde maatschappij en ook het feit dat ik blijkbaar mensen niet "aantrek" toch ook voor een deel vanwege mijn persoonlijkheid, ik ben sociaal; maar geen aanstellerig type dat altijd de aandacht wil trekken. Dan wordt er blijkbaar vaak over je heen gekeken. Ook ben ik wel een beetje "boos" op het feit dat ik nooit in heel leuke situaties zoals een leuke klas ben terechtgekomen, vaak was het alleen maar geroddel. Ben wel op clubs gegaan, maar vanwege geldgebrek kon ik hier maar beperkt aan deelnemen.
Het is mij gewoon zwaar gevallen om vanuit "niet" iets te doen aan je manier van leven. Je kunt best een gezellige vriendin zijn, maar als je thuis zit en je kent niemand om te bellen/ af te spreken, waar moet je dan beginnen?
Kortom het waren allerlei factoren die het veroorzaakten. Maar ik kreeg er vaak een naar gevoel van: Waarom ik, wat heb ik verkeerd gedaan?
Graag zou ik nog meer verhalen horen van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, want af en toe denk ik dat ik 1 van de weinigen was . Je hoort er nl. zo weinig over, of komt het omdat het toch een beetje een taboe is onder jongeren?
Er zit ook een groot stuk verdriet bij, dat het allemaal niet zo makkelijk gaat.
Ik ben eigenlijk ook teleurgesteld dat je voor zoiets simpels (als het zou moeten zijn) als vrienden krijgen, zoveel moeite moet doen.
Die periode drukte mij met mijn neus op de feiten, ondanks dat ik leuk genoeg was/ben voor vriendschappen, ik ze niet kon krijgen. De harde maatschappij en ook het feit dat ik blijkbaar mensen niet "aantrek" toch ook voor een deel vanwege mijn persoonlijkheid, ik ben sociaal; maar geen aanstellerig type dat altijd de aandacht wil trekken. Dan wordt er blijkbaar vaak over je heen gekeken. Ook ben ik wel een beetje "boos" op het feit dat ik nooit in heel leuke situaties zoals een leuke klas ben terechtgekomen, vaak was het alleen maar geroddel. Ben wel op clubs gegaan, maar vanwege geldgebrek kon ik hier maar beperkt aan deelnemen.
Het is mij gewoon zwaar gevallen om vanuit "niet" iets te doen aan je manier van leven. Je kunt best een gezellige vriendin zijn, maar als je thuis zit en je kent niemand om te bellen/ af te spreken, waar moet je dan beginnen?
Kortom het waren allerlei factoren die het veroorzaakten. Maar ik kreeg er vaak een naar gevoel van: Waarom ik, wat heb ik verkeerd gedaan?
Graag zou ik nog meer verhalen horen van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, want af en toe denk ik dat ik 1 van de weinigen was . Je hoort er nl. zo weinig over, of komt het omdat het toch een beetje een taboe is onder jongeren?
dinsdag 3 juli 2007 om 13:26
Hoi Belle,
Ten eerste; wat goed dat je zo naar jezelf kunt kijken en omschrijft hoe je je voelde/voelt. Ik herken veel in jouw verhaal. Inmiddels ben ik begin 30 en gaat het ook met mij veel beter, maar "vroeger"toen ik nog studeerde niet.
Daarvoor juist weer wel. Op de middelbare school had ik een aantal leuke vriendinnen. Toen ik ging studeren in een andere stad, verwaterden een paar contacten en een vriendin ging emigreren. Op de universiteit ontmoette ik wel enkele mensen die me goed lagen en met eentje heb ik nog steeds contact.
Mijn ervaring is ook dat als je wat onopvallender qua gedrag bent (want qua uiterlijk viel ik nogal op, ik was nogal alternatief vroeger) je er niet bijhoort. Ik heb altijd een grote tegenstelling ervaren in mijn "zijn"en mijn vrij rustige gedrag. Ik was nooit iemand die op de voorgrond wilde zijn, maar wel iemand die het niet erg vond om op te vallen door mijn kleding, muzieksmaak etc. Dat vond ik juist wel leuk. Maar ik ben geen schreeuwerig type dat op tafels gaat staan dansen, bij wijze van spreken.
Sinds ik kinderen heb, zijn er ook meer sociale contacten bijgekomen doordat mijn oudste op school zit. Ook in mijn werk heb ik best wel wat contacten opgedaan die zijn blijven bestaan toen ik er wegging. Ook zijn er in de loop van de tijd vriendschappen gestrand en andere bijgekomen. Dus ik mag niet klagen hoor, maar een echte goede vriendin in de buurt, dat mis ik wel. Mijn beste vriendin woont heel ver weg, we spreken elkaar voornamelijk over de mail.
Je moet het meisje dat je ooit was, niet haten, het was een periode die nodig was om te worden wie je nu bent, en dat zal altijd blijven evolueren. Ik zie dat bij mezelf ook.
Ten eerste; wat goed dat je zo naar jezelf kunt kijken en omschrijft hoe je je voelde/voelt. Ik herken veel in jouw verhaal. Inmiddels ben ik begin 30 en gaat het ook met mij veel beter, maar "vroeger"toen ik nog studeerde niet.
Daarvoor juist weer wel. Op de middelbare school had ik een aantal leuke vriendinnen. Toen ik ging studeren in een andere stad, verwaterden een paar contacten en een vriendin ging emigreren. Op de universiteit ontmoette ik wel enkele mensen die me goed lagen en met eentje heb ik nog steeds contact.
Mijn ervaring is ook dat als je wat onopvallender qua gedrag bent (want qua uiterlijk viel ik nogal op, ik was nogal alternatief vroeger) je er niet bijhoort. Ik heb altijd een grote tegenstelling ervaren in mijn "zijn"en mijn vrij rustige gedrag. Ik was nooit iemand die op de voorgrond wilde zijn, maar wel iemand die het niet erg vond om op te vallen door mijn kleding, muzieksmaak etc. Dat vond ik juist wel leuk. Maar ik ben geen schreeuwerig type dat op tafels gaat staan dansen, bij wijze van spreken.
Sinds ik kinderen heb, zijn er ook meer sociale contacten bijgekomen doordat mijn oudste op school zit. Ook in mijn werk heb ik best wel wat contacten opgedaan die zijn blijven bestaan toen ik er wegging. Ook zijn er in de loop van de tijd vriendschappen gestrand en andere bijgekomen. Dus ik mag niet klagen hoor, maar een echte goede vriendin in de buurt, dat mis ik wel. Mijn beste vriendin woont heel ver weg, we spreken elkaar voornamelijk over de mail.
Je moet het meisje dat je ooit was, niet haten, het was een periode die nodig was om te worden wie je nu bent, en dat zal altijd blijven evolueren. Ik zie dat bij mezelf ook.
