Relaties
alle pijlers
Op latere leeftijd scheiden
zondag 23 december 2007 om 22:59
Het gaat niet om mij, maar om mijn ouders. Afgelopen zomervakantie heeft mijn vader besloten om een punt achter zijn huwelijk te zetten. Volkomen onverwacht, voor mijn moeder, voor mijn zusje en voor mij, en ook voor anderen in hun omgeving. Alhoewel ik natuurlijk erg schrok toen zij mij dit vertelden, bedacht ik me ook dat we allemaal volwassen waren, ook ik, en dat het natuurlijk wel erg was maar dat ik er wel uit zou komen. Ik woonde immers allang niet meer thuis, had geen ruzies meegemaakt enz. Het tegendeel is waar, blijkt nu. Ik voel me er ontzettend rot onder. Ik ben verdrietig omdat mijn moeder zo ontzettend verdrietig is, teneergeslagen, vermurwd. Ik kan er niet bij dat zij van de ene dag op de andere dag in de steek gelaten is, zonder aankondiging of wat dan ook. Ik baal ervan dat zij vlucht, naar iemand anders die dicht bij haar staat, en niet naar mij.
Ik ben verdrietig omdat mijn zusje zo van streek is en het zo moeilijk heeft. Dat alle belangrijke dingen die ik in mijn leven heb meegemaakt verwijzen naar toen het nog goed was: mijn eindexamen, mijn afstuderen, de geboorte van mijn kinderen, noem maar op.
Op dit moment gaat het erg slecht met mijn moeder, zo slecht dat zij niet met ons (zusje en mij) kan praten over het gebeuren. Ze zegt letterlijk: "ik wil heel graag met jullie erover praten, ik weet dat jullie vragen hebben en dingen willen weten, maar ik kan dat niet omdat ik dat niet trek. Ik kan dat er gewoon niet bij hebben." Ik snap dat, verstandelijk kan ik dat prima beredeneren, maar emotioneel kan ik dat niet. Want ik blijf wel met die vragen en gedachten zitten. En ik merk dat ik ga piekeren.
Ik merk dat ik onbewust wat afstand van het geheel neem. Niet zo vaak contact meer zoek, beetje zelfbescherming, dat idee. Maar dan hoor ik vanochtend weer dat ze het zo moeilijk vindt, alleen in het huis, met haar ziel onder de arm. Dan voel ik me weer schuldig. Ik denk wel eens: waren ze maar gescheiden toen ik nog thuis woonde, dan was er tenminste iemand thuis bij haar.
Ik weet ook niet precies wat ik hier zoek of vraag. Misschien herkenning, van mensen wiens ouders ook op latere leeftijd zijn gescheiden. Al moet ik zeggen dat alleen het opschrijven, hier, al oplucht. Dan is het tenminste niet zo nadrukkelijk in mijn hoofd aanwezig.
Ik ben verdrietig omdat mijn zusje zo van streek is en het zo moeilijk heeft. Dat alle belangrijke dingen die ik in mijn leven heb meegemaakt verwijzen naar toen het nog goed was: mijn eindexamen, mijn afstuderen, de geboorte van mijn kinderen, noem maar op.
Op dit moment gaat het erg slecht met mijn moeder, zo slecht dat zij niet met ons (zusje en mij) kan praten over het gebeuren. Ze zegt letterlijk: "ik wil heel graag met jullie erover praten, ik weet dat jullie vragen hebben en dingen willen weten, maar ik kan dat niet omdat ik dat niet trek. Ik kan dat er gewoon niet bij hebben." Ik snap dat, verstandelijk kan ik dat prima beredeneren, maar emotioneel kan ik dat niet. Want ik blijf wel met die vragen en gedachten zitten. En ik merk dat ik ga piekeren.
Ik merk dat ik onbewust wat afstand van het geheel neem. Niet zo vaak contact meer zoek, beetje zelfbescherming, dat idee. Maar dan hoor ik vanochtend weer dat ze het zo moeilijk vindt, alleen in het huis, met haar ziel onder de arm. Dan voel ik me weer schuldig. Ik denk wel eens: waren ze maar gescheiden toen ik nog thuis woonde, dan was er tenminste iemand thuis bij haar.
Ik weet ook niet precies wat ik hier zoek of vraag. Misschien herkenning, van mensen wiens ouders ook op latere leeftijd zijn gescheiden. Al moet ik zeggen dat alleen het opschrijven, hier, al oplucht. Dan is het tenminste niet zo nadrukkelijk in mijn hoofd aanwezig.
zondag 23 december 2007 om 23:08
Mijn ouders zijn een paar jaar geleden gescheiden. Beide zijn in de zestig. Ik herken het afstand willen nemen (rust nodig hebben) maar ook de schuldgevoelens. Ik voel me vaak schuldig dat mijn moeder alleen zit. Ik moet zeggen dat ik al beter afstand heb kunnen nemen, maar het blijft wel. En dat kost ook weer energie, ga ik uit schuldgevoel dan irriteer ik me vaak en voel ik me daar later weer schuldig over. Ga ik niet, dan voel ik me ook schuldig.
Ondanks dat ik volwassen ben en niet meer thuis woon, is het wel moeilijk. Mijn ouderlijk huis is dit jaar verkocht en nu is 'thuis' gewoon weg. De basis is weg, we zijn nooit meer een gezin.
Ondanks dat ik volwassen ben en niet meer thuis woon, is het wel moeilijk. Mijn ouderlijk huis is dit jaar verkocht en nu is 'thuis' gewoon weg. De basis is weg, we zijn nooit meer een gezin.
zondag 23 december 2007 om 23:09
Hoi Remma, hier ook iemand vanwie de ouders "laat" gescheiden zijn. Ik was 23, mijn broer 27. Bij mijn ouders was er echter sprake van "vreemdgaan" (voor de zoveelste keer) en dus kwam het niet echt héél rauw op ons dak. Máár ik herken wel je gevoelens over "de gebeurtenissen die verwijzen naar de tijd dat alles nog goed was". Nu is dat bij mij deels zo, ik ben bijvoorbeeld na hun scheiding getrouwd en heb inmiddels 1 kind en de 2e op komst.
Heb jij nog contact met je vader? Aangezien ik je alleen over je moeder zie spreken Ik heb na de scheiding geen contact meer met mijn vader gehad. Ben daar eigenlijk ook nooit echt verdrietig om geweest. Maar merk wel eens dat ik het voor mijn kinderen erg vind dat ze geen opa zullen hebben (de vader van mijn man is al heel lang overleden).
Naja, zomaar een eerste reactie op je post Ik kom nog wel terug.
Heb jij nog contact met je vader? Aangezien ik je alleen over je moeder zie spreken Ik heb na de scheiding geen contact meer met mijn vader gehad. Ben daar eigenlijk ook nooit echt verdrietig om geweest. Maar merk wel eens dat ik het voor mijn kinderen erg vind dat ze geen opa zullen hebben (de vader van mijn man is al heel lang overleden).
Naja, zomaar een eerste reactie op je post Ik kom nog wel terug.
zondag 23 december 2007 om 23:16
Ik heb nog wel contact met mijn vader, niet heel veel, hij gaat nu wat zijn eigen gang. Ik maak me om hem ook niet zo'n zorgen, hij vindt het heel prima, zo alleen, al is hij natuurlijk ook bezig met het verwerken van... Het is geen ongevoelige man, ook hij maakt zich soms zorgen om mijn moeder, hij houdt ook nog best rekening met haar, maar voor hem was de koek op, hij hield niet meer van mijn moeder.
Dat wat fille zegt, is ook mijn gevoel, dat mijn basis weg is. Het ouderlijk huis staat te koop, op dit moment, mijn moeder woont daar tot het verkocht is.
Dat wat fille zegt, is ook mijn gevoel, dat mijn basis weg is. Het ouderlijk huis staat te koop, op dit moment, mijn moeder woont daar tot het verkocht is.
zondag 23 december 2007 om 23:16
Poeh Remma, dit is moeilijk. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit voor jou erg moeilijk is. Vaak hoor je dat jongere kinderen het moeilijk hebben als hun ouders gaan scheiden, maar als je al op jezelf woont en dan te horen krijgt dat je ouders uit elkaar gaan, lijkt me ook vreselijk moeilijk. Je hele basis valt onder je voeten weg. Je ouderlijk huis is je ouderlijk huis niet meer.
Ik denk wel dat je je moeder duidelijk kan maken dat je als kind het hier ook erg moeilijk mee hebt. En is het ook niet een beetje zo, dat je moeder in een slachtofferrol kruipt? (Dit vraag ik erg voorzichtig!)
Kan je hier ook bij je vader terecht? Praat je met hem er over? Je zegt dat het volkomen onverwacht is gebeurd, maar misschien was je vader er al jaren mee bezig? Misschien heeft hij alles erg goed verborgen gehouden, maar zat hij er jaren mee en heeft gewacht dat jullie de deur uit waren?
En je zus? Praat je met haar over?
Al met al een hele vervelende situatie. Zeker nu in deze maand kan ik me voorstellen dat je er mee bezig bent. Ik wens je sterkte!
Ik denk wel dat je je moeder duidelijk kan maken dat je als kind het hier ook erg moeilijk mee hebt. En is het ook niet een beetje zo, dat je moeder in een slachtofferrol kruipt? (Dit vraag ik erg voorzichtig!)
Kan je hier ook bij je vader terecht? Praat je met hem er over? Je zegt dat het volkomen onverwacht is gebeurd, maar misschien was je vader er al jaren mee bezig? Misschien heeft hij alles erg goed verborgen gehouden, maar zat hij er jaren mee en heeft gewacht dat jullie de deur uit waren?
En je zus? Praat je met haar over?
Al met al een hele vervelende situatie. Zeker nu in deze maand kan ik me voorstellen dat je er mee bezig bent. Ik wens je sterkte!
zondag 23 december 2007 om 23:25
zondag 23 december 2007 om 23:27
Dankje ikweetnietsmeer (alle nicks op ?)
Heel soms bekruipt me dat gevoel ook wel eens hoor, van die slachtofferrol. Dan denk ik: kom op mam, schouders eronder, en huppakee.
Praten met vader lukt niet echt. Hij was al geen prater en ik heb het idee dat hij nu helemaal de deur dichthoudt. Ik denk alleen niet dat hij heeft gewacht tot wij de deur uit waren, ik ben al 16 jaar de deur uit
Ik denk dat dat me ook nog wel de meeste moeite kost, dat er niet over wordt gepraat, ze hebben beiden afgesproken niets te zeggen ten nadele van de ander maar bij een scheiding is dit onvermijdelijk als je het erover wilt hebben. En dus gebeurt dat niet.
Met mijn zusje kan ik er wel over praten, maar dat resulteert eigenlijk alleen in gissen, zij weet ook niet veel meer dan ik.
Heel soms bekruipt me dat gevoel ook wel eens hoor, van die slachtofferrol. Dan denk ik: kom op mam, schouders eronder, en huppakee.
Praten met vader lukt niet echt. Hij was al geen prater en ik heb het idee dat hij nu helemaal de deur dichthoudt. Ik denk alleen niet dat hij heeft gewacht tot wij de deur uit waren, ik ben al 16 jaar de deur uit
Ik denk dat dat me ook nog wel de meeste moeite kost, dat er niet over wordt gepraat, ze hebben beiden afgesproken niets te zeggen ten nadele van de ander maar bij een scheiding is dit onvermijdelijk als je het erover wilt hebben. En dus gebeurt dat niet.
Met mijn zusje kan ik er wel over praten, maar dat resulteert eigenlijk alleen in gissen, zij weet ook niet veel meer dan ik.
zondag 23 december 2007 om 23:29
zondag 23 december 2007 om 23:34
Nee, mijn moeder heeft initiatief genomen. Maar het ging al heel lang niet goed meer en mijn vader wilde niet iets ondernemen om het te verbeteren (relatietherapie). Mijn vader heeft nooit veel over zijn gevoel gepraat en ik heb ook nooit een seconde gemerkt dat hij het erg vond ofzo.
Mijn moeder heeft ook wel de slachtoffersrol aangenomen. Ze is ook niet handig in dingen zelf regelen (administratieve zaken) en hangt daarvoor veel meer op ons. En soms denk ik ook wel eens: 'hè mens, pak het nou gewoon zelf even aan.' Mijn vader redt zich wel en lijkt meer aan een tweede jeugd begonnen te zijn.
Wel netjes van je ouders dat ze niks slechts over elkaar willen zeggen. Maar ja, je wilt toch ook weten hoe het zit. Fijn dat je er met je zusje over praten kan. Vaak herken je elkaars gevoelens wel. En kan je irritaties uitspreken die je bij elkaar herkent (en die buitenstaanders minder zullen herkennen).
Mijn moeder heeft ook wel de slachtoffersrol aangenomen. Ze is ook niet handig in dingen zelf regelen (administratieve zaken) en hangt daarvoor veel meer op ons. En soms denk ik ook wel eens: 'hè mens, pak het nou gewoon zelf even aan.' Mijn vader redt zich wel en lijkt meer aan een tweede jeugd begonnen te zijn.
Wel netjes van je ouders dat ze niks slechts over elkaar willen zeggen. Maar ja, je wilt toch ook weten hoe het zit. Fijn dat je er met je zusje over praten kan. Vaak herken je elkaars gevoelens wel. En kan je irritaties uitspreken die je bij elkaar herkent (en die buitenstaanders minder zullen herkennen).
maandag 24 december 2007 om 00:09
Ik ben inderdaad blij dat ik er met mijn zus over kan praten, je hebt dezelfde ouders en verrassend genoeg denken wij over veel dingen hetzelfde m.b.t. de scheiding.
Als ik jouw verhaal zo lees, fille, dan lijkt het net alsof jouw vader het wel best vond dat hijzelf niet het initiatief hoefde te nemen om de scheiding in gang te zetten maar het evengoed ook wel wilde.
Als ik jouw verhaal zo lees, fille, dan lijkt het net alsof jouw vader het wel best vond dat hijzelf niet het initiatief hoefde te nemen om de scheiding in gang te zetten maar het evengoed ook wel wilde.
maandag 24 december 2007 om 10:02
Ha Remma,
Mijn ouders zijn ook gescheiden toen ik het huis al uit was. Met mijn moeder ging het in het begin ook niet zo goed en ik heb me toen wel zorgen gemaakt. Ik herken wel wat je zegt: afstand nemen en je toch schuldig voelen.
Mijn moeder heeft er na verloop van tijd wel de schouders onder gezet en ik geloof dat ze nu een erg leuk leven heeft. Ik hoop dat dat jouw moeder ook lukt!
Mijn ouders zijn ook gescheiden toen ik het huis al uit was. Met mijn moeder ging het in het begin ook niet zo goed en ik heb me toen wel zorgen gemaakt. Ik herken wel wat je zegt: afstand nemen en je toch schuldig voelen.
Mijn moeder heeft er na verloop van tijd wel de schouders onder gezet en ik geloof dat ze nu een erg leuk leven heeft. Ik hoop dat dat jouw moeder ook lukt!
maandag 24 december 2007 om 10:39
Ik hoop het ook, Korenwolf. Ik wou soms dat we al een jaar verder waren en het allemaal niet meer zo vers is. Deze dagen kan de officiele scheiding op de mat vallen, handig ook zo met de kerst.
Ik vind het wel fijn om te lezen dat dat afstand nemen bij meer mensen het geval was/is. Niet dat ik me er minder rot onder voel, maar blijkbaar is het toch een soort van natuurlijke reactie.
Ik vind het wel fijn om te lezen dat dat afstand nemen bij meer mensen het geval was/is. Niet dat ik me er minder rot onder voel, maar blijkbaar is het toch een soort van natuurlijke reactie.
maandag 24 december 2007 om 11:41
Nou Remma, hier was een jaar verder zijn niet genoeg hoor
Eigenlijk pas sinds mijn vader dood is, kan mijn moeder het ook afsluiten. Nu is de reden van scheiding natuurlijk wel anders, maar toch.
Hier trouwens ook het ouderlijk huis verkocht, dat was voor mij ook wel een slag, omdat ik graag van huis uit wilde trouwen een jaar later.
Ik kan er met mijn broer niet echt over praten, is geen prater. Mijn moeder daarentegen wel, maar ja das een eenzijdige visie die je dan hoort. Bovendien kan (en wil) ik met haar niet over mijn gevoel mbt de scheiding praten. Gelukkig kan ik wel heel goed met een goede vriendin en met mijn vent natuurlijk erover praten.
Eigenlijk pas sinds mijn vader dood is, kan mijn moeder het ook afsluiten. Nu is de reden van scheiding natuurlijk wel anders, maar toch.
Hier trouwens ook het ouderlijk huis verkocht, dat was voor mij ook wel een slag, omdat ik graag van huis uit wilde trouwen een jaar later.
Ik kan er met mijn broer niet echt over praten, is geen prater. Mijn moeder daarentegen wel, maar ja das een eenzijdige visie die je dan hoort. Bovendien kan (en wil) ik met haar niet over mijn gevoel mbt de scheiding praten. Gelukkig kan ik wel heel goed met een goede vriendin en met mijn vent natuurlijk erover praten.
maandag 24 december 2007 om 14:16
Een scheiding van ouders blijft toch altijd wel lastig. Of je nu thuis woont of niet. Zelf woonde ik nog thuis op de avond dat mijn vader het huis verliet om zogenaamd even tot rust te komen.....en jullie raden het al: het betekende dus eigenlijk hard de deur dicht gooien en vooral niet meer terugkomen.
Thuis wonen tijdens zo'n gebeuren is niet per defintie makkelijker denk ik soms.
Mijn broertje en ik hebben hierdoor zoveel ruzies van hun moeten aanhoren/ beleven, dat we zelf helemaal gestresst en ellendig ervan werden. Dan nog die schaamte van mijn moeder: het verbieden er met iemand over te praten. Dat maakte het al met al erg lastig. Ook ga je toch anders tegen je ouders aankijken hierdoor.
Gedurende de scheiding woonde ik niet meer thuis en is mijn vader plots hertrouwt met een ander. Eigenlijk was ik voor mezelf toen blij en opgelucht dat ik er niet meer zo met mijn neus bovenop zat. Tuurlijk zag ik mijn moeder veel in die tijd. Eigenlijk was het op mezelf wonen in mijn geval dus een must; want ik kon enerzijds toch contact houden met mijn ouders en anderzijds ook even ademhalen om mij te concentreren op mijn eigen gevoelens.
Misschien klinkt dit egoistisch als jullie dit zo lezen, maar zo bedoel ik het helemaal niet. Ik herken trouwens wel het onzekere gevoel van het niet kunnen begrijpen en kunnen communiceren van en met de ouders. Ook is de band met mijn broer toch veranderd door alles.
Thuis wonen tijdens zo'n gebeuren is niet per defintie makkelijker denk ik soms.
Mijn broertje en ik hebben hierdoor zoveel ruzies van hun moeten aanhoren/ beleven, dat we zelf helemaal gestresst en ellendig ervan werden. Dan nog die schaamte van mijn moeder: het verbieden er met iemand over te praten. Dat maakte het al met al erg lastig. Ook ga je toch anders tegen je ouders aankijken hierdoor.
Gedurende de scheiding woonde ik niet meer thuis en is mijn vader plots hertrouwt met een ander. Eigenlijk was ik voor mezelf toen blij en opgelucht dat ik er niet meer zo met mijn neus bovenop zat. Tuurlijk zag ik mijn moeder veel in die tijd. Eigenlijk was het op mezelf wonen in mijn geval dus een must; want ik kon enerzijds toch contact houden met mijn ouders en anderzijds ook even ademhalen om mij te concentreren op mijn eigen gevoelens.
Misschien klinkt dit egoistisch als jullie dit zo lezen, maar zo bedoel ik het helemaal niet. Ik herken trouwens wel het onzekere gevoel van het niet kunnen begrijpen en kunnen communiceren van en met de ouders. Ook is de band met mijn broer toch veranderd door alles.
maandag 24 december 2007 om 15:55
Ik vind het ook niet egoistisch hoor, Beautyicoon, eerder heel erg begrijpelijk. Ik was zelf net 2 jaar het huis uit, was ik dat nog niet geweest, dan had ik het op dat moment wel gedaan, om dezelfde redenen die jij noemt
Remma: ik wil er met haar niet over praten omdat zij toch alleen oog heeft voor háár kant van het verhaal. Tuurlijk, de globale gevoelens en gedachten van mij weet ze wel, maar verder niet. Hmm..misschien een beetje moeilijk uitleggen.... Maar ook zoals we bv nu nog met de erfenis bezig zijn. Overal wil ze dan van weten, terwijl het in feite haar zaken niet (meer) zijn. Sommige dingen wil ik ook gewoon voor mezelf houden.
Remma: ik wil er met haar niet over praten omdat zij toch alleen oog heeft voor háár kant van het verhaal. Tuurlijk, de globale gevoelens en gedachten van mij weet ze wel, maar verder niet. Hmm..misschien een beetje moeilijk uitleggen.... Maar ook zoals we bv nu nog met de erfenis bezig zijn. Overal wil ze dan van weten, terwijl het in feite haar zaken niet (meer) zijn. Sommige dingen wil ik ook gewoon voor mezelf houden.
dinsdag 8 januari 2008 om 16:23
hallo remma
ook mijn ouders zijn gescheiden toen wij (3 meiden) het huis al uit waren. nog ironischer ik was in aug. getrouwd en zij in okt. gescheiden. nu vond ik vaak dat ze niet bij elkaar pasten maar toch schrik je als je het hoort.
mijn vader had al jaren een vriendinnetje erbij en kon dit niet meer voor zich houden. Ik wou mijn moeder tot steun zijn want in mijn relatie was mijn man ook al diverse malen vreemdgegaan dus ik vertel haar dat haar begreep,maar haar reactie was 'dit is niet hetzelfde 'toen was ik snel uit geluld.
mijn ouders zijn overigens heel schappelijk gescheiden en mijn vader heeft mijn moeder heel goed achter gelaten. En ze spreken elkaar nog vaker dan dat wij kinderen dat doen.
na 10 jaar is mijn vader nog steeds bij zijn vriendin en mijn moeder heeft haar liefde vorig jaar gevonden via internet en gaan al samenwonen(ze zijn nu 70 jaar)gaaf he?we vieren gewoon kerst met (vriend en) vriendin al jaren erbij.
inmiddels zijn 2 dochters ook gescheiden(ik ) maar ook wij hebben weer geluk gevonden.
ook mijn ouders zijn gescheiden toen wij (3 meiden) het huis al uit waren. nog ironischer ik was in aug. getrouwd en zij in okt. gescheiden. nu vond ik vaak dat ze niet bij elkaar pasten maar toch schrik je als je het hoort.
mijn vader had al jaren een vriendinnetje erbij en kon dit niet meer voor zich houden. Ik wou mijn moeder tot steun zijn want in mijn relatie was mijn man ook al diverse malen vreemdgegaan dus ik vertel haar dat haar begreep,maar haar reactie was 'dit is niet hetzelfde 'toen was ik snel uit geluld.
mijn ouders zijn overigens heel schappelijk gescheiden en mijn vader heeft mijn moeder heel goed achter gelaten. En ze spreken elkaar nog vaker dan dat wij kinderen dat doen.
na 10 jaar is mijn vader nog steeds bij zijn vriendin en mijn moeder heeft haar liefde vorig jaar gevonden via internet en gaan al samenwonen(ze zijn nu 70 jaar)gaaf he?we vieren gewoon kerst met (vriend en) vriendin al jaren erbij.
inmiddels zijn 2 dochters ook gescheiden(ik ) maar ook wij hebben weer geluk gevonden.
