Relaties
alle pijlers
Openstellen... hoe doe ik dat weer?
woensdag 22 augustus 2007 om 20:05
Lieve Lezers,
Ik ben een jongedame van 28 jaar. Ik heb enkele relaties gehad, maar die ene, die heb ik nog niet mogen ontmoeten. Ik begin een beetje aan mezelf te twijfelen. Ik krijg genoeg aandacht van mannen, ontmoet vaak genoeg mannen, maar nooit vind ik ze boeiend genoeg om echt te leren kennen en in te investeren.
Ik begin de oorzaak toch ook een beetje bij mezelf te zoeken zo langzamerhand. Meerdere mensen hebben me gezegd, openstellen dame..... Maar hoe doe ik dat precies?
Heb het idee dat ik een dikke muur om mijn hart heen heb, en ik zou graag willen dat ik toch ook in de toekomst weer iemand toe kan laten in mijn hartje!
Ligt het er dan aan dat ik een leuk, gelukkig, druk en boeiend leventje heb? Dat ik daarom de lat zo hoog leg, en gewoon nog geen echt boeiende mannen ben tegengekomen?
Of zou het een Bindingsangst zijn, en weet ik onbewust altijd wel iets te vinden zodat ik een man af kan houden?
Ik weet heel goed wat ik wil, geleerd door relaties, door de levenservaring. Maar hoe kan het nou dat andere mensen vaak genoeg leuke mannen tegenkomen, en ik gewoonweg bijna nooit geboeid ben.... Wondering.. just wondering...
Zijn er mensen die zich hierin herkennen, of die me misschien wat tips kunnen geven om je weer open te stellen voor mannen?
Alvast bedankt voor het lezen en de reacties! Lieve groetjes, SensiBeeb
Ik ben een jongedame van 28 jaar. Ik heb enkele relaties gehad, maar die ene, die heb ik nog niet mogen ontmoeten. Ik begin een beetje aan mezelf te twijfelen. Ik krijg genoeg aandacht van mannen, ontmoet vaak genoeg mannen, maar nooit vind ik ze boeiend genoeg om echt te leren kennen en in te investeren.
Ik begin de oorzaak toch ook een beetje bij mezelf te zoeken zo langzamerhand. Meerdere mensen hebben me gezegd, openstellen dame..... Maar hoe doe ik dat precies?
Heb het idee dat ik een dikke muur om mijn hart heen heb, en ik zou graag willen dat ik toch ook in de toekomst weer iemand toe kan laten in mijn hartje!
Ligt het er dan aan dat ik een leuk, gelukkig, druk en boeiend leventje heb? Dat ik daarom de lat zo hoog leg, en gewoon nog geen echt boeiende mannen ben tegengekomen?
Of zou het een Bindingsangst zijn, en weet ik onbewust altijd wel iets te vinden zodat ik een man af kan houden?
Ik weet heel goed wat ik wil, geleerd door relaties, door de levenservaring. Maar hoe kan het nou dat andere mensen vaak genoeg leuke mannen tegenkomen, en ik gewoonweg bijna nooit geboeid ben.... Wondering.. just wondering...
Zijn er mensen die zich hierin herkennen, of die me misschien wat tips kunnen geven om je weer open te stellen voor mannen?
Alvast bedankt voor het lezen en de reacties! Lieve groetjes, SensiBeeb
woensdag 22 augustus 2007 om 20:55
Mijn oudste zus zou zeggen:
Doe wat moeilijk voor je is
Bij jou kan ik me voorstellen dat je het eng vindt verder met een man te gaan, dus praat eens wat langer met ze, breng wat meer tijd met ze door, kijk eens naar hun positieve kanten, vertel eens wat meer over jezelf...
Misschien dat dat soort dingen helpen, wat vind je zelf eng aan het geheel?
Doe wat moeilijk voor je is
Bij jou kan ik me voorstellen dat je het eng vindt verder met een man te gaan, dus praat eens wat langer met ze, breng wat meer tijd met ze door, kijk eens naar hun positieve kanten, vertel eens wat meer over jezelf...
Misschien dat dat soort dingen helpen, wat vind je zelf eng aan het geheel?
woensdag 22 augustus 2007 om 21:24
Dag Badmeester,
Bedankt voor je snelle reactie!
Doe wat je moeilijk voor je is.. dat is een hele wijze!!!
Ik denk dat ik vooral een nieuwe positieve blik nodig heb voor mannen. Ik ben soms zo opstandig, vooral door ook situaties om mij heen, dat ik nogal een negatieve kijk heb gekregen op de mannen. Ook door mijn eigen ervaringen met liefde en relaties. En dat terwijl het niet eens realistisch is, want met mijn ratio weet ik dondersgoed dat er ook genoeg leuke, lieve, wijze, boeiende mannen zijn. Maar kom ze gewoonweg niet tegen.. Of houd ik zelf alles af, omdat ik onbewust bang voor...?
Mijn angsten kan ik zo niet noemen... Als ik ze heb, ben ik me er niet geheel van bewust. Maar kan me zeker zo bedenken dat ik bang ben voor alles wat met gevoelens voor een man te maken heeft. Twijfels, onzekerheden, verdriet, kwetsingen etc etc.
Bedankt voor je snelle reactie!
Doe wat je moeilijk voor je is.. dat is een hele wijze!!!
Ik denk dat ik vooral een nieuwe positieve blik nodig heb voor mannen. Ik ben soms zo opstandig, vooral door ook situaties om mij heen, dat ik nogal een negatieve kijk heb gekregen op de mannen. Ook door mijn eigen ervaringen met liefde en relaties. En dat terwijl het niet eens realistisch is, want met mijn ratio weet ik dondersgoed dat er ook genoeg leuke, lieve, wijze, boeiende mannen zijn. Maar kom ze gewoonweg niet tegen.. Of houd ik zelf alles af, omdat ik onbewust bang voor...?
Mijn angsten kan ik zo niet noemen... Als ik ze heb, ben ik me er niet geheel van bewust. Maar kan me zeker zo bedenken dat ik bang ben voor alles wat met gevoelens voor een man te maken heeft. Twijfels, onzekerheden, verdriet, kwetsingen etc etc.
donderdag 23 augustus 2007 om 10:14
Wil je je openstellen omdat je zelf ook écht het gevoel hebt dat je dat niet doet, of zoek je enkel naar een aanvaardbare reden waarom je de juiste nog niet tegen bent gekomen? Voel je ook duidelijk dat je je afsluit voor mannen?
Ik herken het wel, ik heb vroeger een periode gehad dat ik 3 jaar lang niemand in mijn leven toeliet, ik wilde het gewoon echt niet. Mijn leven was compleet en ik voelde me heel veilig bij mezelf. Dat uit handen geven kan griezelig zijn.
Je kunt mensen nooit allemaal over één kam scheren en dat weet je met je verstand ook. Tegenwoordig geef ik iedereen het voordeel van de twijfel, vroeger ging ik bij voorbaat al van het slechte van mensen (en vooral mannen) uit. En dat verschil van instelling maakt al een wereld van verschil.
Iemand wat beter leren kennen terwijl je op geen enkele manier een klik voelt vind ik niet echt een remedie, je doet toch zelf ook pas moeite voor iemand als je hem zelf ook écht leuk/boeiend/aantrekkelijk/interessant vindt? Waarmee ik niet wil zeggen dat je iedereen gelijk maar als potentiële partner moet bekijken, maar ook om vrienden te worden moet er een bepaalde klik zijn met een ander. Eerlijk gezegd kom ik maar zelden mensen tegen met wie ik écht bevriend zou willen zijn, met wie ik mijn diepste gevoelens zou willen/kunnen/durven delen. Dat moeten dan toch gelijkgestemden zijn in bepaalde opzichten. Ik heb wel het geluk dat mijn man en ik hetzelfde denkpatroon hebben.
Niemand zit te wachten op verdriet, maar soms moet je ook bepaalde risiko's durven nemen. Zolang je maar altijd op jezelf terug kunt vallen.
Marion
Ik herken het wel, ik heb vroeger een periode gehad dat ik 3 jaar lang niemand in mijn leven toeliet, ik wilde het gewoon echt niet. Mijn leven was compleet en ik voelde me heel veilig bij mezelf. Dat uit handen geven kan griezelig zijn.
Je kunt mensen nooit allemaal over één kam scheren en dat weet je met je verstand ook. Tegenwoordig geef ik iedereen het voordeel van de twijfel, vroeger ging ik bij voorbaat al van het slechte van mensen (en vooral mannen) uit. En dat verschil van instelling maakt al een wereld van verschil.
Iemand wat beter leren kennen terwijl je op geen enkele manier een klik voelt vind ik niet echt een remedie, je doet toch zelf ook pas moeite voor iemand als je hem zelf ook écht leuk/boeiend/aantrekkelijk/interessant vindt? Waarmee ik niet wil zeggen dat je iedereen gelijk maar als potentiële partner moet bekijken, maar ook om vrienden te worden moet er een bepaalde klik zijn met een ander. Eerlijk gezegd kom ik maar zelden mensen tegen met wie ik écht bevriend zou willen zijn, met wie ik mijn diepste gevoelens zou willen/kunnen/durven delen. Dat moeten dan toch gelijkgestemden zijn in bepaalde opzichten. Ik heb wel het geluk dat mijn man en ik hetzelfde denkpatroon hebben.
Niemand zit te wachten op verdriet, maar soms moet je ook bepaalde risiko's durven nemen. Zolang je maar altijd op jezelf terug kunt vallen.
Marion
donderdag 23 augustus 2007 om 11:04
Wat Marion schrijft is voor mij ook herkenbaar. Ook ik heb enkele jaren geen man in de buurt laten komen. Ik had na een scheiding wel even genoeg aan mezelf en vond geen enkele reden om aan een diepere relatie te denken. Het stoote me eerder af. En dus kwam ik toen ook niemand tegen. Zo werkt dat.
Maar je moet inderdaad goed beseffen, dat dat bewust of onbewust een keuze van jezelf is. Je WILT niet echt een close relatie met een man nu. Daarom handel je zo.
Als het je allerliefste wens zou zijn, dan zie je vanzelf ook meer mogelijkheden, meer leuke eigenschappen in de mannen die je tegenkomt. Geef bovendien, zodra je er aan toe bent een man ook wel een kans. Ga niet van start met een plaatje in je hoofd hoe hij eruit moet zien. Voorbeeld : je valt altijd alleen op donkere mannen met blauwe ogen en ze moeten beslist langer dan 1.85 zijn of zoiets. Ik heb zelf de ervaring en zie dat ook om me heen meermalen gebeuren, dat de man waar jij je ineens zomaar toe aangetrokken zou kunnen voelen, weleens een totaal ander type zou kunnen zijn.
Dat het je niet genoeg boeit doordat je zo'n boeiend leventje hebt, ach, dat zou kunnen meespelen. Ook hier kun je weer stellen: misschien vind je het inderdaad ook niet belangrijk genoeg op dit moment.
Luister gewoon goed naar je behoeften van binnen. En ga vooral (met of zonder die man) verder met je boeiende leven, want dat is een rijkdom die vele mensen missen. Als je dan de behoefte ineens dringend gaat voelen om wel met iemand samen te willen zijn, dan helpt het verder ook echt niet om mannen die je eigenlijk niet aanspreken toch dieper te leren kennen. Dat moet je pas gaan inzetten als je ineens echt geboeid raakt door een man.
Waak er wel voor, dat zodra dit gebeurt, je direct je afweer inzet van: hij ziet er niet leuk genoeg uit ook al trekt hij me wel aan, dus ik doe het niet. Of: O, hij zegt een woord verkeerd tegen me, zie je wel, die is ook niet te vertrouwen...Mannen zijn ook maar mensen en Mr.Prefect bestaat niet. Misschien leg je dus de lat wel veel te hoog en boeit daarom niemand je?
Durf - zodra je er klaar voor bent - je eens over te geven aan een gevoel dat iemand bij je los kan maken, zonder analyses en vooroordelen.
En kijk gewoon wat er uit komt. Niet elke man hoeft immers je toekomstige man te zijn, toch? Ik heb er ook een paar uitgeprobeerd voor ik mijn tweede man ontmoette hoor. En daar heb ik ook mijn neus wel eens hard aan gestoten. Uithuilen en opnieuw beginnen is het enige dat je resultaat zal opleveren. Er loopt geen mens rond in dit leven die niet al eens of meer keren diep gekwetst is door anderen. Laat het je leven niet gaan bepalen, je leeft NU en de rest is geschiedenis!
Maar je moet inderdaad goed beseffen, dat dat bewust of onbewust een keuze van jezelf is. Je WILT niet echt een close relatie met een man nu. Daarom handel je zo.
Als het je allerliefste wens zou zijn, dan zie je vanzelf ook meer mogelijkheden, meer leuke eigenschappen in de mannen die je tegenkomt. Geef bovendien, zodra je er aan toe bent een man ook wel een kans. Ga niet van start met een plaatje in je hoofd hoe hij eruit moet zien. Voorbeeld : je valt altijd alleen op donkere mannen met blauwe ogen en ze moeten beslist langer dan 1.85 zijn of zoiets. Ik heb zelf de ervaring en zie dat ook om me heen meermalen gebeuren, dat de man waar jij je ineens zomaar toe aangetrokken zou kunnen voelen, weleens een totaal ander type zou kunnen zijn.
Dat het je niet genoeg boeit doordat je zo'n boeiend leventje hebt, ach, dat zou kunnen meespelen. Ook hier kun je weer stellen: misschien vind je het inderdaad ook niet belangrijk genoeg op dit moment.
Luister gewoon goed naar je behoeften van binnen. En ga vooral (met of zonder die man) verder met je boeiende leven, want dat is een rijkdom die vele mensen missen. Als je dan de behoefte ineens dringend gaat voelen om wel met iemand samen te willen zijn, dan helpt het verder ook echt niet om mannen die je eigenlijk niet aanspreken toch dieper te leren kennen. Dat moet je pas gaan inzetten als je ineens echt geboeid raakt door een man.
Waak er wel voor, dat zodra dit gebeurt, je direct je afweer inzet van: hij ziet er niet leuk genoeg uit ook al trekt hij me wel aan, dus ik doe het niet. Of: O, hij zegt een woord verkeerd tegen me, zie je wel, die is ook niet te vertrouwen...Mannen zijn ook maar mensen en Mr.Prefect bestaat niet. Misschien leg je dus de lat wel veel te hoog en boeit daarom niemand je?
Durf - zodra je er klaar voor bent - je eens over te geven aan een gevoel dat iemand bij je los kan maken, zonder analyses en vooroordelen.
En kijk gewoon wat er uit komt. Niet elke man hoeft immers je toekomstige man te zijn, toch? Ik heb er ook een paar uitgeprobeerd voor ik mijn tweede man ontmoette hoor. En daar heb ik ook mijn neus wel eens hard aan gestoten. Uithuilen en opnieuw beginnen is het enige dat je resultaat zal opleveren. Er loopt geen mens rond in dit leven die niet al eens of meer keren diep gekwetst is door anderen. Laat het je leven niet gaan bepalen, je leeft NU en de rest is geschiedenis!
donderdag 23 augustus 2007 om 14:41
@ Marion
Bedankt voor je reactie!
Ik vraag me gewoon af of het aan mij ligt, dat ik alle mannen op afstand houd, dat er een onderliggend probleem is, of dat ik gewoon inderdaad echt oprecht niet snel geboeid ben door een man. Maar is het dan niet gek, dat ik gewoonweg praktisch nooit een man tegenkom waarmee ik een eerste klik voel, en om die dan verder te leren kennen?
Bij vrienden en vriendinnen om mij heen gaat het ook allemaal moeilijk en lastig… de een ldvd, de ander een vriendje en allemaal angsten en onzekerheden, allemaal soort van eendag/maandsdates/relaties. Ik zie of hoor zo weinig positieve geluiden om me heen… en denk dan meteen.. daar heb ik dus echt geen trek in!
En inderdaad, mijn leventje is zo al fijn en leuk….en iemand dicht in mijn gevoelsleven, dat vind ik griezelig denk ik, daar heb ik moeite mee.
Maar los daarvan zijn er geen tot weinig boeiende mannen.. I guess… of is dat onbewust een angst, en zo kan ik het allemaal lekker afhouden zodat ik niet mijn angsten, onzekerheden onder ogen hoef te komen?
Inderdaad mag je alle mannen niet over een kam scheren… En ik probeer dat ook echt niet te doen. Maar zoveel players, niet zuivere, instabiele mannen. Misschien zie ik ook oprecht te gauw de mindere dingen.. Heb wel een behoorlijke mensenkennis, soort van hooggevoeligheid daarvoor misschien?
Precies Marion, je gaat niet zomaar tijd met iemand doorbrengen, zonder die eerste klik, hetzij voor vriendschap of meer… Ik ben net als jij niet snel geboeid door een man… Gelijkgestemden kom ik maar zelden tegen!!!
Ondertussen begin ik wel enorm te verlangen naar weer eens iemand in mijn leven waar ik gek van ben, verliefd zijn, vlinders…..
@ Tricolore
Jij ook bedankt voor je reactie!
Ik weet niet of dat wel de keuze van mezelf is.. Eigenlijk ben ik wel heel erg toe aan een leuke, lieve, gezellige vent in mijn leventje en misschien een beetje settelen met de tijd. En van de andere kant ook mijn negatieve kijk op gevoelens, liefde en relaties…. En dan voelt het zo toch wel heel erg veilig!
Ik geloof niet dat ik een wensenlijstje in mijn hoofd heb.. Hij hoeft niet lang of kort te zijn, blauwe ogen of bruine ogen te hebben. Het gaat om een gevoel… Ben zo bang dat ik misschien niet meer durf of kan voelen.
En laatste keer dat ik verliefd was, op een heel verkeerde man.
Misschien dat ik ook veel te gauw stiekem denk, bij het ontmoeten van een man.. nee, dat is hem niet, want hij heeft dit niet en dat niet.. dat zou op de lange termijn niet werken. Misschien te gauw al denken of het niet een potentieel kan zijn?
Het bepaalt zeker mijn leven niet, maar het speelt wel in mijn bovenkamer, houdt me wel bezig, of er dan niet toch iets mis met mij is. Mensen om mij heen gaan settelen, oude schoolvriendjes en vriendinnetjes zijn getrouwd, gezin enzo. Maar ik ben nog steeds de vrijgevochten vrijgezel en kan er ook maar moeilijk in geloven dat dat op korte termijn zou veranderen.
@Badmeester
Thanks..
Een kloof tussen gevoel en verstand? Dat heb je goed opgemerkt… Soms stroken ze totaal niet samen.
Heb zo ook het idee dat mijn ratio altijd sterker is dan mijn gevoel, dus alles kan doodanalyseren etc..
Bedankt voor je reactie!
Ik vraag me gewoon af of het aan mij ligt, dat ik alle mannen op afstand houd, dat er een onderliggend probleem is, of dat ik gewoon inderdaad echt oprecht niet snel geboeid ben door een man. Maar is het dan niet gek, dat ik gewoonweg praktisch nooit een man tegenkom waarmee ik een eerste klik voel, en om die dan verder te leren kennen?
Bij vrienden en vriendinnen om mij heen gaat het ook allemaal moeilijk en lastig… de een ldvd, de ander een vriendje en allemaal angsten en onzekerheden, allemaal soort van eendag/maandsdates/relaties. Ik zie of hoor zo weinig positieve geluiden om me heen… en denk dan meteen.. daar heb ik dus echt geen trek in!
En inderdaad, mijn leventje is zo al fijn en leuk….en iemand dicht in mijn gevoelsleven, dat vind ik griezelig denk ik, daar heb ik moeite mee.
Maar los daarvan zijn er geen tot weinig boeiende mannen.. I guess… of is dat onbewust een angst, en zo kan ik het allemaal lekker afhouden zodat ik niet mijn angsten, onzekerheden onder ogen hoef te komen?
Inderdaad mag je alle mannen niet over een kam scheren… En ik probeer dat ook echt niet te doen. Maar zoveel players, niet zuivere, instabiele mannen. Misschien zie ik ook oprecht te gauw de mindere dingen.. Heb wel een behoorlijke mensenkennis, soort van hooggevoeligheid daarvoor misschien?
Precies Marion, je gaat niet zomaar tijd met iemand doorbrengen, zonder die eerste klik, hetzij voor vriendschap of meer… Ik ben net als jij niet snel geboeid door een man… Gelijkgestemden kom ik maar zelden tegen!!!
Ondertussen begin ik wel enorm te verlangen naar weer eens iemand in mijn leven waar ik gek van ben, verliefd zijn, vlinders…..
@ Tricolore
Jij ook bedankt voor je reactie!
Ik weet niet of dat wel de keuze van mezelf is.. Eigenlijk ben ik wel heel erg toe aan een leuke, lieve, gezellige vent in mijn leventje en misschien een beetje settelen met de tijd. En van de andere kant ook mijn negatieve kijk op gevoelens, liefde en relaties…. En dan voelt het zo toch wel heel erg veilig!
Ik geloof niet dat ik een wensenlijstje in mijn hoofd heb.. Hij hoeft niet lang of kort te zijn, blauwe ogen of bruine ogen te hebben. Het gaat om een gevoel… Ben zo bang dat ik misschien niet meer durf of kan voelen.
En laatste keer dat ik verliefd was, op een heel verkeerde man.
Misschien dat ik ook veel te gauw stiekem denk, bij het ontmoeten van een man.. nee, dat is hem niet, want hij heeft dit niet en dat niet.. dat zou op de lange termijn niet werken. Misschien te gauw al denken of het niet een potentieel kan zijn?
Het bepaalt zeker mijn leven niet, maar het speelt wel in mijn bovenkamer, houdt me wel bezig, of er dan niet toch iets mis met mij is. Mensen om mij heen gaan settelen, oude schoolvriendjes en vriendinnetjes zijn getrouwd, gezin enzo. Maar ik ben nog steeds de vrijgevochten vrijgezel en kan er ook maar moeilijk in geloven dat dat op korte termijn zou veranderen.
@Badmeester
Thanks..
Een kloof tussen gevoel en verstand? Dat heb je goed opgemerkt… Soms stroken ze totaal niet samen.
Heb zo ook het idee dat mijn ratio altijd sterker is dan mijn gevoel, dus alles kan doodanalyseren etc..
donderdag 23 augustus 2007 om 14:48
donderdag 23 augustus 2007 om 15:09
@ Houvanjezelf
Poeh... lastig hoor, dat voelen.. Ben zoveel sterker met mijn ratio....
Uhm... als ik me niet open stel, dan voelt dat als alleen en eenzaam, verdrietig. Andere kant ook veilig. Is dat wat je met omschrijven van voelen bedoelt?
Wat betekend voor mij openstellen? Niet meteen contact met mannen afhouden of alleen maar daar, en niet verder.... Niet aantrekken en afstoten bvb, maar toelaten, kansen geven, iemand leren kennen i.p.v. meteen een analyse klaar te hebben en te concluderen dat het vast niets is. Lekker veilig toch?
Poeh... lastig hoor, dat voelen.. Ben zoveel sterker met mijn ratio....
Uhm... als ik me niet open stel, dan voelt dat als alleen en eenzaam, verdrietig. Andere kant ook veilig. Is dat wat je met omschrijven van voelen bedoelt?
Wat betekend voor mij openstellen? Niet meteen contact met mannen afhouden of alleen maar daar, en niet verder.... Niet aantrekken en afstoten bvb, maar toelaten, kansen geven, iemand leren kennen i.p.v. meteen een analyse klaar te hebben en te concluderen dat het vast niets is. Lekker veilig toch?
donderdag 23 augustus 2007 om 15:19
Dat voelen voor jou lastig is, dat idee had ik al.
Je verhaal dat je hebt gepost, is ook geschreven alsof je jezelf vanaf de buitenkant observeert en jezelf op die manier analyseerd.
Soms ook erg veel behoefte aan kontrole?
Terugkomend op je antwoord:
Toelaten, kansen geven, iemand leren kennen...
Wat doe je nu, dat hetgeen je aangeeft niet mogelijk is??
En, aansluitend, wat ga je er specifiek aan doen, dat dit wel mogelijk wordt?
En dan die veiligheid die je voelt.
Wat is het ergste dat er kan gebeuren als je die veiligheid niet hebt/voelt?
Je verhaal dat je hebt gepost, is ook geschreven alsof je jezelf vanaf de buitenkant observeert en jezelf op die manier analyseerd.
Soms ook erg veel behoefte aan kontrole?
Terugkomend op je antwoord:
Toelaten, kansen geven, iemand leren kennen...
Wat doe je nu, dat hetgeen je aangeeft niet mogelijk is??
En, aansluitend, wat ga je er specifiek aan doen, dat dit wel mogelijk wordt?
En dan die veiligheid die je voelt.
Wat is het ergste dat er kan gebeuren als je die veiligheid niet hebt/voelt?
anoniem_19286 wijzigde dit bericht op 23-08-2007 15:21
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
% gewijzigd
donderdag 23 augustus 2007 om 15:26
Tsja HVJ, wat is openstellen nu eigenlijk precies? Het is voor mij persoonlijk iets wat ik nu wel heel bewust doe (of niet doe), maar van mijn 18e tot mijn 24e dacht ik ook dat ik dat deed maar het grenste eerder aan wanhopig zoeken naar een partner. Toen kwam de omslag en sloot ik me er volledig voor af en leefde alleen voor mezelf (en mijn dieren). Toch kwam ik - toen ik zo'n 3 jaar zo leefde - iemand tegen die mijn interesse wekte en waar ik ook mee getrouwd ben (geweest). Na 17 jaar gescheiden en een hoop zelfvertrouwen rijker stond ik er heel anders in. Minder verwachtingen ook. Ik was weer alleen, leefde mijn leventje en dacht "ik zie wel". En ondanks het feit dat ik inmiddels 45 was had ik aan aandacht geen gebrek, waarschijnlijk omdat ik een redelijk neutrale - maar wel open - houding had ten aanzien van een eventuele nieuwe partner. Mijn tweede echtgenoot kwam na 2 jaar op mijn pad en dat voelde van het begin af aan helemaal goed, zowel qua gevoel als verstand. En een beetje geluk moet je daar natuurlijk ook wel bij hebben. Ik heb nu het soort relatie zoals ik me dat vroeger voorstelde, maar ik denk dat dat ook komt doordat ik mezelf veel gelijkwaardiger en minder afhankelijk opstel als destijds.
Ik vraag me wel eens af of ik zélf vroeger wel tot een goede relatie in staat was, ik denk eigenlijk van niet. Mijn achtergrond heeft daar ook zeker wel mee te maken, ik heb veel tijd nodig gehad om me daaraan te ontworstelen.
Natuurlijk ziet iedereen om zich heen wel voorbeelden van relaties waarvan je denkt "dan liever alleen", maar je hebt het nog altijd zelf in de hand of je in zo'n relatie terechtkomt of daarin blijft.
Ik vraag me verder af wat Sensbeeb aktief onderneemt om iemand te leren kennen (behalve de mensen in je dagelijkse omgeving).
Marion
Ik vraag me wel eens af of ik zélf vroeger wel tot een goede relatie in staat was, ik denk eigenlijk van niet. Mijn achtergrond heeft daar ook zeker wel mee te maken, ik heb veel tijd nodig gehad om me daaraan te ontworstelen.
Natuurlijk ziet iedereen om zich heen wel voorbeelden van relaties waarvan je denkt "dan liever alleen", maar je hebt het nog altijd zelf in de hand of je in zo'n relatie terechtkomt of daarin blijft.
Ik vraag me verder af wat Sensbeeb aktief onderneemt om iemand te leren kennen (behalve de mensen in je dagelijkse omgeving).
Marion
donderdag 23 augustus 2007 om 15:39
@HVJ
Wederom bedankt voor je reactie.
Ja, voelen is erg lastig voor me geworden door de jaren heen heb ik het idee. Wellicht dat ik daardoor wat rationeler ben geworden, om zo inderdaad controle over gevoelens en emoties te houden????
Dus ja, controle, graag……. Maar ik wil graag weer goed gaan voelen… maar het is zo moeilijk dat analyseren, en denken te doorbreken.
Ik wil niemand beter leren kennen, als ik iemand leuk vind, dan is het leuk voor de time being, maar het ontwikkelen van verder gevoelens blijft uit, want het is toch niet interessant voor de serieus stuff zeg maar.
Ik weet niet zo goed hoe ik het aanpakken moet.. maar wil graag wat minder rationeel zijn, meer gaan voelen, weer kunnen voelen! Niet meer denken, maar VOELEN!!!!
Die veiligheid… daarmee bedoel ik geen twijfels van is dit een juist gevoel, is hij oprecht, eerlijk, … De controle verliezen zeg maar….
Het enige wat me kan gebeuren is dat ik teleurgesteld raak. Dat weet ik met verstand dondersgoed, maar toch….
Oef… wat een lastig onderwerp is dit voor mezelf!
@Marion
Fijn dat je nu je relatie hebt gevonden die je altijd voor ogen had.
En inderdaad heb je zelf de keuze om in een dergelijk niet voor jou fijne relatie terecht te komen… Daarom blijf ik dan maar liever alleen, omdat het gewoon goed moet zijn.
Wat ik doe om nieuwe mensen te ontmoeten? Ach, ik ga genoeg uit, doe leuke dingen, ga erop uit… Wat zou ik volgens jou moeten ondernemen?
Ik ben een heel open persoontje, maak heel makkelijk contact, dus het ligt niet aan een gesloten houding ofzo, ik hoor juist altijd het tegenovergestelde van mensen. Maar bij mannen wel, tot hier en niet verder!
Wederom bedankt voor je reactie.
Ja, voelen is erg lastig voor me geworden door de jaren heen heb ik het idee. Wellicht dat ik daardoor wat rationeler ben geworden, om zo inderdaad controle over gevoelens en emoties te houden????
Dus ja, controle, graag……. Maar ik wil graag weer goed gaan voelen… maar het is zo moeilijk dat analyseren, en denken te doorbreken.
Ik wil niemand beter leren kennen, als ik iemand leuk vind, dan is het leuk voor de time being, maar het ontwikkelen van verder gevoelens blijft uit, want het is toch niet interessant voor de serieus stuff zeg maar.
Ik weet niet zo goed hoe ik het aanpakken moet.. maar wil graag wat minder rationeel zijn, meer gaan voelen, weer kunnen voelen! Niet meer denken, maar VOELEN!!!!
Die veiligheid… daarmee bedoel ik geen twijfels van is dit een juist gevoel, is hij oprecht, eerlijk, … De controle verliezen zeg maar….
Het enige wat me kan gebeuren is dat ik teleurgesteld raak. Dat weet ik met verstand dondersgoed, maar toch….
Oef… wat een lastig onderwerp is dit voor mezelf!
@Marion
Fijn dat je nu je relatie hebt gevonden die je altijd voor ogen had.
En inderdaad heb je zelf de keuze om in een dergelijk niet voor jou fijne relatie terecht te komen… Daarom blijf ik dan maar liever alleen, omdat het gewoon goed moet zijn.
Wat ik doe om nieuwe mensen te ontmoeten? Ach, ik ga genoeg uit, doe leuke dingen, ga erop uit… Wat zou ik volgens jou moeten ondernemen?
Ik ben een heel open persoontje, maak heel makkelijk contact, dus het ligt niet aan een gesloten houding ofzo, ik hoor juist altijd het tegenovergestelde van mensen. Maar bij mannen wel, tot hier en niet verder!
donderdag 23 augustus 2007 om 16:01
Ok, je onderneemt dus al het nodige. Ik dacht eigenlijk aan wat gerichter zoeken, maar daar moet je zelf ook een goed gevoel bij hebben. Zelf heb ik mijn huidige echtgenoot via een datingsite leren kennen en daar ben ik lang niet de enige in, er schrijven hier veel mensen die hun partner via internet of internetdating hebben ontmoet. Maar er zijn er ook die daar slechte ervaringen mee hebben natuurlijk, zoals ik al schreef moet je ook een beetje geluk hebben (zelf heb ik er maar 1 dag opgestaan). Ik vond internet heel geschikt om iemand te leren kennen omdat je in je eigen veilige omgeving kunt blijven en eerst kunt filteren. Net als hier op het forum eigenlijk, sommige mensen spreken je aan en zou je ook best wel 's irl willen ontmoeten en anderen helemaal niet. Bovendien heb je niets te verliezen. Maar goed, zoals gezegd is dat een optie waar je achter moet staan, want anders is het tot mislukken gedoemd (is eigenlijk met alles zo).
Marion
Marion
donderdag 23 augustus 2007 om 16:20
@Marion
Ik heb meerdere malen op een datingsite gestaan met een profiel, maar het is gewoon niet mijn ding. Zoveel fakers, vreemdgangers, simpele en inhoudloze mensen. Ik wordt harstikke opstandig van die berichtjes die je daar per dag krijgt! Kom liever iemand in real live tegen.
Al zou het misschien wel goed zijn om enkel weer es te daten daar, zonder verwachtingen te hebben!
Maar heb er niet de beste ervaringen mee……
Ik heb meerdere malen op een datingsite gestaan met een profiel, maar het is gewoon niet mijn ding. Zoveel fakers, vreemdgangers, simpele en inhoudloze mensen. Ik wordt harstikke opstandig van die berichtjes die je daar per dag krijgt! Kom liever iemand in real live tegen.
Al zou het misschien wel goed zijn om enkel weer es te daten daar, zonder verwachtingen te hebben!
Maar heb er niet de beste ervaringen mee……
donderdag 23 augustus 2007 om 20:47
Herkenbaar hoor! Ik vind het ook moeilijk. Na een lange "knipperlicht"relatie (in de tijden dat het uit was stond ik absoluut niet voor andere mannen open omdat ik bleef hopen op deze man ...achteraf erg naief maar goed) heb ik destijds besloten een definitieve punt te zetten achter deze "relatie" omdat ik happy wilde zijn met mezelf en in een nieuwe relatie. Het heeft me veel moeite gekost toenmaar ik ben achteraf wel trots op mezelf dat ik de definitieve punt gezet heb! (Hij had namelijk niet alleen interesse in mij....)
Ik ging bewust eens letten op de mannen in mijn omgeving en daar zat ook een hele leuke man tussen, op het werk, heel andere afdeling, zeer groot bedrijf. Helemaal niet "mijn type" maar juist daarom viel hij me op! Omdat hij zo anders was. En op dat moment dat ik m daar dus voor open stelde kregen we haast als vanzelf contact. Eerst via de mail, later spraken we geregeld af. We hebben het een tijd vrij intensief heel leuk gehad en voor mij was hij "de ware". dit voelde zo goed!
Juist omdat ik me eindelijk eens open had gesteld voor een serieuze relatie, ik durfde mezelf eindelijk helemaal te geven en durfde ook liefde te ontvangen. Helaas was ik voor hem niet helemaal de ware en heeft hij de relatie verbroken. Hij is later terug gegaan naar zijn ex. Dat was zeer pijnlijk voor mij en het heeft me veel energie gekost om hier weer bovenop te komen en begrijpen doe ik het nog steeds niet helemaal, doe daar ook geen moeite meer voor. Het is nu eenmaal zo als het is. Het was dubbel moeilijk omdat ik hem op het werk soms nog tegen kwam, al was dat maar heel zelden gelukkig!
Lang weer alleen geweest omdat ik niet nog eens zo mezelf wilde verliezen in een man. Ik stond er ook absoluut nietvoor open. Ik had het wel even gehad met relaties.
Toch heb ik eind vorig jaar mezelf weer opnieuw open gesteld voor een relatie. Ik leerde via via een man kennen. Ook niet mijn type, maar er was wel een klik. Dit was wederzijds. Alleen van zijn kant iets meer dan bij mij, maar juist omdat er toch "iets" was heb ik een aantal keren met hem afgesproken om te ontdekken hoe sterk de klik bij mij was. Hij was iets te opdringerig en wilde vrijwel direct bij me intrekken. Dat vond ik iets te snel gaan want ik was ook niet echt verliefd op hem. Dit heb ik hem duidelijk gemaakt maar de munt viel niet echt bij hem, ik kreeg het erg benauwd hierdoor en helaas hierdoor heb ik er een punt achter gezet. Ik zou graag weer een relatie willen en ik weet dus door een aantal ervaringen dat het goed is je open te stellen maar ook vind ik het weer eng door deze 2 zeer uiteenlopende ervaringen. Misschien ben ik hierdoor nog voorzichtiger geworden omdat ik vooral mezelf niet meer wil verliezen in een relatie. Aan de andere kant weet ik ook dat ik het ook alleen kan. Ik heb na een rot-periode de draad weer opgepakt, heb het erg naar mijn zin, heb een nieuwe job op een heel andere locatie, onderneem van alles en ik zie wel. Ik ga me binnenkort eens inschrijven op een betaalde datingsite in de hoop daar een leuke man tegen te komen. Ik heb wel eens gedate op een gratis site maar daar kom je zoveel " foute" mannen tegen. Ik denk ook dat als je lekker in je vel zit, leuke dingen onderneemt en er dus ook vaker op uit trekt dat je een heel andere uitstraling hebt en dat je je zo beter open kunt stellen voor andere mensen en dus ook voor potentiële partners, dan gaat het vanzelf. Ik denk ook dat je niet op een bepaald "type" af moet gaan en als je dat wel doet dat dat je heel erg kan beperken om leuke mannen tegen te komen. Ik ken een vrouw die steeds zegt dat haar ideale man aan een bepaald beeld moet voldoen, hij moet 1.80 lang zijn, donker haar hebben, liefst geen kinderen hebben, en weet ik veel aan welke eisen hij nog meer moet voldoen volgens haar. Ik weet zeker zo lang zij hiernaar op zoek is zal zij hem nooit tegen komen want ze sluit zich af voor alle andere mannen en wie weet zit daar een heel leuke vent bij maar die loopt ze voorbij omdat ze te hard zoekt naar haar ideaal. En dan nog allen gaat het om uiterlijkheden....en neem van mij aan, ik heb een tijd lang iets met een hele knappe vent gehad, waarvoor de vrouwen in de rij stonden! Dat is het echt niet hoor!! Zo' n vent heb je zelden alleen!!! Uitzonderingen daar gelaten....
Ik ging bewust eens letten op de mannen in mijn omgeving en daar zat ook een hele leuke man tussen, op het werk, heel andere afdeling, zeer groot bedrijf. Helemaal niet "mijn type" maar juist daarom viel hij me op! Omdat hij zo anders was. En op dat moment dat ik m daar dus voor open stelde kregen we haast als vanzelf contact. Eerst via de mail, later spraken we geregeld af. We hebben het een tijd vrij intensief heel leuk gehad en voor mij was hij "de ware". dit voelde zo goed!
Juist omdat ik me eindelijk eens open had gesteld voor een serieuze relatie, ik durfde mezelf eindelijk helemaal te geven en durfde ook liefde te ontvangen. Helaas was ik voor hem niet helemaal de ware en heeft hij de relatie verbroken. Hij is later terug gegaan naar zijn ex. Dat was zeer pijnlijk voor mij en het heeft me veel energie gekost om hier weer bovenop te komen en begrijpen doe ik het nog steeds niet helemaal, doe daar ook geen moeite meer voor. Het is nu eenmaal zo als het is. Het was dubbel moeilijk omdat ik hem op het werk soms nog tegen kwam, al was dat maar heel zelden gelukkig!
Lang weer alleen geweest omdat ik niet nog eens zo mezelf wilde verliezen in een man. Ik stond er ook absoluut nietvoor open. Ik had het wel even gehad met relaties.
Toch heb ik eind vorig jaar mezelf weer opnieuw open gesteld voor een relatie. Ik leerde via via een man kennen. Ook niet mijn type, maar er was wel een klik. Dit was wederzijds. Alleen van zijn kant iets meer dan bij mij, maar juist omdat er toch "iets" was heb ik een aantal keren met hem afgesproken om te ontdekken hoe sterk de klik bij mij was. Hij was iets te opdringerig en wilde vrijwel direct bij me intrekken. Dat vond ik iets te snel gaan want ik was ook niet echt verliefd op hem. Dit heb ik hem duidelijk gemaakt maar de munt viel niet echt bij hem, ik kreeg het erg benauwd hierdoor en helaas hierdoor heb ik er een punt achter gezet. Ik zou graag weer een relatie willen en ik weet dus door een aantal ervaringen dat het goed is je open te stellen maar ook vind ik het weer eng door deze 2 zeer uiteenlopende ervaringen. Misschien ben ik hierdoor nog voorzichtiger geworden omdat ik vooral mezelf niet meer wil verliezen in een relatie. Aan de andere kant weet ik ook dat ik het ook alleen kan. Ik heb na een rot-periode de draad weer opgepakt, heb het erg naar mijn zin, heb een nieuwe job op een heel andere locatie, onderneem van alles en ik zie wel. Ik ga me binnenkort eens inschrijven op een betaalde datingsite in de hoop daar een leuke man tegen te komen. Ik heb wel eens gedate op een gratis site maar daar kom je zoveel " foute" mannen tegen. Ik denk ook dat als je lekker in je vel zit, leuke dingen onderneemt en er dus ook vaker op uit trekt dat je een heel andere uitstraling hebt en dat je je zo beter open kunt stellen voor andere mensen en dus ook voor potentiële partners, dan gaat het vanzelf. Ik denk ook dat je niet op een bepaald "type" af moet gaan en als je dat wel doet dat dat je heel erg kan beperken om leuke mannen tegen te komen. Ik ken een vrouw die steeds zegt dat haar ideale man aan een bepaald beeld moet voldoen, hij moet 1.80 lang zijn, donker haar hebben, liefst geen kinderen hebben, en weet ik veel aan welke eisen hij nog meer moet voldoen volgens haar. Ik weet zeker zo lang zij hiernaar op zoek is zal zij hem nooit tegen komen want ze sluit zich af voor alle andere mannen en wie weet zit daar een heel leuke vent bij maar die loopt ze voorbij omdat ze te hard zoekt naar haar ideaal. En dan nog allen gaat het om uiterlijkheden....en neem van mij aan, ik heb een tijd lang iets met een hele knappe vent gehad, waarvoor de vrouwen in de rij stonden! Dat is het echt niet hoor!! Zo' n vent heb je zelden alleen!!! Uitzonderingen daar gelaten....
zondag 26 augustus 2007 om 11:42
Ja, ik snap wat je bedoelt, maar bedenk wel dat het irl precies hetzelfde is. Veel mensen hebben een verborgen agenda die pas na een poosje tevoorschijn komt. Al die vreemdgangers zijn ook maar gewone mensen met een gezin en een dagelijks leven, die 'leven' niet alleen maar op internet. En eh........ voor vreemdgaan zijn er altijd twee nodig, dus vlak vrouwen niet uit op dat vlak, je hoeft er hier maar een paar topics op na te lezen om te weten dat een heleboel dingen niet alleen maar voorbehouden zijn aan vrouwen.
Grappig toeval wil dat de (gescheiden) vader van een cliëntje van mijn man ook net iemand heeft leren kennen op dezelfde datingsite als waar wij destijds op stonden en het enorm klikt. Een andere vriend van ons heeft zijn vriendin (waar hij inmiddels mee samenwoont) via de MSN ledenlijst leren kennen, dus ook via internet. En ook hier op het forum zijn liefdesrelaties ontstaan. Uit een eerste mailtje kun je al veel opmaken hoor, kwestie van goed lezen en filteren en de reakties waar je niets mee kunt gewoon negeren. Zou je in de kroeg toch ook doen?
Marion
