Opgegroeid met leugens

Sorry, weer een lang topic over mijn ouders.

Een paar maanden geleden heb ik het contact met mijn ouders volledig verbroken, na een paar hele heftige gebeurtenissen ging bij mij het licht uit (of juist aan) en werd voor mij duidelijk op wat voor ongezonde manier zij betrokken waren in mijn leven, hoe ze zich bemoeiden met alles en wat voor impact de eeuwige slachtofferrol van mijn moeder had op mijn gedrag, gevoel en leven.

Ondanks dat het heftig is heb ik er volledig vrede mee, is mijn leven in die paar maanden tijd enorm verbeterd, door keuzes die ik zelf (zonder invloed van hen) heb gemaakt.

Ik ben opgegroeid met de gedachte dat iedereen buiten ons gezin raar was.
Met iedereen in mijn vaders familie was ruzie, die mensen zagen we ook allemaal niet.
Met de kant van mijn moeder (ze heeft 1 broer) was ruzie.
Er waren geen vrienden of goede kennissen. Mijn moeder werkte bij oudere dames als huishoudelijke hulp, eerst werden die mensen helemaal opgehemeld maar later waren ze toch ook maar raar en was het contact weg, stopte ze met werken nadat mijn vader boze brieven naar die mensen schreef. Natuurlijk lag het aan die mensen.
Zo werd de wereld heel klein, maar voor mij was het de norm. Wat was het zielig voor mijn ouders, dat was de boodschap.

Ik heb een halfbroer en een halfzus, uit een eerder huwelijk van mijn moeder.
Mijn broer is op jonge leeftijd bij zijn vader gaan wonen omdat het hier in huis niet goed ging. Hij is later ontspoord (drugs).
Omdat ik zag hoe heftig het voor mijn moeder was, ze lag regelmatig dagen lang met migraine in bed omdat alles haar teveel werd, ging ik me enorm pleasend opstellen.
Dat werd mijn rol binnen het gezin.

Jaren later (inmiddels 13 jaar geleden) verbrak mijn zus het contact met mijn ouders en mij.
De verhalen die ik daarover hoorde waren vreselijk, opnieuw schenen mijn ouders het slachtoffer te zijn van weer een naar persoon.
Ik was blind, geloofde mijn ouders, en met al dat verdriet wat ze hadden bleef ik de pleaser.
Als ik eens uit die rol viel was het huis te klein en werd me duidelijk gemaakt hoe verdrietig ze werden van mijn gedrag, en ze hadden al zoveel verdriet door al die nare mensen.

Die rol heeft enorme invloed gehad op mijn leven. Binnen mijn relatie, die ik kreeg in de periode rond de breuk met mijn zus.
Mijn ouders gingen voor alles 'want ja anders was het zo zielig want ze hebben verder niemand.'..
Uiteindelijk ben ik begin dit jaar van mijn exman gescheiden, na een enorm heftig incident waar mijn vader bij betrokken was.
Dit heeft ertoe geleid dat we te maken kregen met Veilig Thuis en de politie.
Gelukkig kregen we een gigantisch lieve contactpersoon. Zij heeft ook een gesprek gehad met mijn ouders waar tot mijn verbijstering de meest grove leugens over mij verteld zijn.
Opnieuw kwamen mijn ouders als de grote slachtoffers uit de bus.

Ineens was het klaar. Na nog wat heftige gebeurtenissen was het klaar.
We zien elkaar niet meer, ze zien mijn zoon niet meer.
Ik hoor van mensen die ik ken hoe er over mij gesproken wordt. Gewoon heel open en bloot, bij de kaasafdeling in de supermarkt, een en al zwartmakerij.

Er is nu ik geen contact meer heb een enorme mistwolk uit mijn hoofd als het om hen gaat.
Maar nu merk ik pas hoeveel impact dat heeft.

Ik kwam een paar maanden geleden de broer van mijn moeder tegen op straat, en in plaats van door te fietsen ('tis zo'n rare vent') sprak ik hem aan. Heel fijn gesproken en hij is zelfs bij me op de koffie geweest.
Wat ik toen allemaal hoorde raakte me enorm.
Ik hoorde de andere kant van verhalen die ik als kleuter al hoorde, die dus gewoon pure leugens blijken te zijn.
Ik heb contact gezocht met mijn zus.
Na elkaar 13 jaar niet te hebben gezien is ze bij me langs geweest.
Ook zij vertelde me dingen waar ik alleen maar om kan huilen.

Ik ben als klein kind gestopt met naar mijn oma gaan.
Ik hoorde steeds van mijn ouders dat oma een hekel aan mij had, omdat ze de exman van mijn moeder wel aardig vond en mijn vader niet.
Ik was het ongewenste kleinkind, zo noemden ze dat.
Als kind ging ik dat geloven, want mijn moeder ging zelf ook niet meer naar haar moeder toe, omdat dat zo'n nare vrouw was. Ik kan nog alle gesprekken omhoog halen vol details over hoe naar mijn oma was, na die gesprekken had mijn moeder vaak weer migraine en leek het maar beter dat onderwerp 'oma' niet besproken werd.
Wantja, anders was het zo zielig voor mama.

Ik kreeg van mijn zus een fotoalbum vol foto's van mij.
Zij heeft tot de dood van mijn oma (paar maanden geleden) goed contact met haar gehad. Ze had helemaal geen hekel aan mij.
Ze werd van ons weggehouden toen we klein waren, ging zelfs tijdens schoolpauzes bij school staan om ons te zien, terwijl wij te horen kregen dat opa en oma ons niet wilden zien.
Ze had al die tijd haar fotoalbum van mij bijgehouden, tot er gewoon geen beeldmateriaal meer was, omdat mijn ouders ons echt weghielden. Mijn zus is toen ze het contact met ons verbrak mijn oma weer gaan bezoeken en mijn oma scheen een zachte vrouw te zijn. Gek op al haar kleinkinderen. Maar ze kon niet op tegen het keiharde van mijn vader.
Ze werd weggehouden.

Net zo dat ze mijn zus weghielden van haar biologische vader.
Ze vertelden dat hij haar niet wilde zien, hoe blij we moesten zijn met mijn vader die andersmans kind verzorgde.
Mijn vader werd een soort held.
Toen mijn zus 18 werd 'dook die klootzak' op.
Toen bleek dat hij al die jaren (16 jaar!!) was weggehouden van mijn zus, elk bezoekmoment zei mijn moeder dat mijn zus ziek was of ze spraken in het openbaar af, waar mijn moeder naar een andere plek ging zodat die man voor niks stond te wachten.
En dan kwam er weer een rechtszaak, waarin mijn moeder de zielige vrouw speelde.
En mijn vader was de held. Want die zorgde ook voor mijn zus en ze hadden het al zo moeilijk en blaaablaa.

Dat zijn slechts twee voorbeelden van enorm veel situaties die mijn kindertijd enorm hebben gevormd.
En mijn persoonlijkheid, de relatie met mijn ouders, hoe ik keek naar mensen.
Op basis van voorbeelden als dat ben ik op gaan kijken naar mijn ouders, hoe ze zich staande hielden tussen al die nare mensen, hoe flink ze waren, hoe zielig het was dus ik werd een heel tam kind.
Alles wat er in mijn puberteit misging (pesten, omgang met hele foute jongens) hield ik voor me, want nog meer ellende zou zo vreselijk voor mijn ouders zijn...

Ik besef nu hoe ik gevoed ben met leugens.
Geen lieve leugentjes, om je kind te beschermen, zoals veel ouders ook doen.
Maar echt grove leugens, verdraaien van situaties, zodat alles ging op hun manier.

En nu besef ik ook hoeveel er kapot is.
Het contact met mijn oom is oke.
Het is een aardige man en we spreken elkaar af en toe.
Ik heb geen idee hoe de relatie met mijn zus zich gaat ontwikkelen. Er is zo ontzettend veel gebeurd en we hebben zoveel jaren van elkaars leven gemist.
Mijn oma is dood, dus daar kan ik niet meer naartoe.
Alle banden met iedereen om ons heen zijn door mijn ouders zo verziekt.
En dat is, doelbewust, door mijn ouders gedaan.
Zij hebben niet alleen mijn hele kindertijd dingen verzonnen en bij elkaar gelogen maar zelfs op het punt dat mijn leven (door invloed van hun) dreigde in te storten de meest smerige leugens aan instanties verteld, dingen die enorme gevolgen hadden kunnen hebben. Zelfs zo, dat ik mijn zoon alleen onder toezicht zou mogen zien.
Zulke nare dingen hebben ze verteld.
Gelukkig had onze contactpersoon wel door hoe de vork in de steel zat.
En is mijn exman degene geweest die ondanks alles zich heeft uitgesproken over wat een goede moeder ik ben, en geen gevaar voor onze zoon.

En terwijl ze op maandag zo'n gesprek hadden, deden ze op dinsdag alsof er niks aan de hand was. Omdat ze dachten dat die gesprekken niet met mij werden besproken.
Toen ze hoorden dat ik alles heb gehoord vanuit Veilig Thuis hebben ze die vrouw gebeld en geappt om hun beklag te doen, hoe ernstig ze waren misleid omdat ze dachten vertrouwelijk te spreken, hoe schandalig het was en opnieuw waren zij slachtoffers.

Ik merk nu dat ik twijfel aan alles.
Als deze cruciale dingen al allemaal gelogen zijn, hoe zit dat dan met de rest?
Ik weet niet goed wat ik er mee moet, hoe ik dit een plek kan geven.
Mijn leven is nu enorm leuk, met heel fijn contact met mijn exman, een geweldige zoon, een lieve vriend, leuke vooruitzichten in mijn persoonlijke ontwikkeling.
Ik wil mezelf niet de put in praten maar dit hakt er enorm in.

Zijn er mensen die iets in dit enorme verhaal herkennen?
Hoe geef je zoiets 'een plekje'?
Contact opnemen met mijn ouders en ze confronteren ben ik absoluut niet van plan.
Sorry voor het lange verhaal.

Lieve reacties, bedankt!

Er is gelukkig inderdaad geen sprake van OTS, maar dit had zeker wel gekund als er echt blind geluisterd was naar mijn ouders.
Dit was voor mij een enorme klap, zeker na hoe ik me altijd heb opgeofferd omdat zij 'zo zielig' waren.

Het advies van VT werd na alle gesprekken juist dat mijn zoon beschermd moest worden zodat hij niet op dezelfde manier gemanipuleerd zou worden als ik als kind.
In de vorm dat er iemand (ik of zelfs iemand van buiten) bij bezoekjes aan mijn ouders zou zijn, als ze niet open stonden voor ander gedrag.
Er was natuurlijk ook met hem gesproken en wat daar uit kwam vond VT zorgelijk, en dan dus met betrekking tot de rol van mijn ouders en niet tot mij.
Hij heeft zelfs gezegd dat hij het zo gek vond, als je al volwassen bent mag je toch kiezen over wat je wil doen, waarom willen opa en oma dan altijd alles kiezen voor mama? 'Is toch haar leven'.
Nouja, als een kind van 7 zoiets zegt raakt dat je wel. En hij had ook gewoon gelijk.

Lotus, dat is het inderdaad. Ik heb ook veel leuke herinneringen aan mijn jeugd maar daar zit ook een bittere smaak aan nu. Ook al is dat misschien niet terecht.
Ik heb geen hulp, buiten mijn partner met wie ik hier goed over kan praten.
Ik wil vooral niet zeurend over komen, mijn leven is nu leuk. Kijkend naar de toekomst zie ik ook vooral veel fijne dingen.

Ik dacht alleen dat het afstand nemen het moeilijkste was. Maar nu blijkt dit lastiger te zijn. Omdat alles gewoon als 'nep' aanvoelt.

SweetFirefly schreef: ↑

04-08-2020 11:49

Dat incident met je vader, wat heeft dat met je scheiding te maken? Mochten je ouders jouw ex niet of zo en hebben ze hem als het ware 'er uit gewerkt'?

Dat is heel kort gezegd wel de samenvatting ja.
Er is iets heel ergs gebeurd wat dus heeft gezorgd voor politie en daardoor VT over de vloer.
Mijn ouders hebben de boel zo gedraaid dat mijn exman de boeman leek, ook doelend op zijn afkomst (Turks).
De eerste jaren konden ze prima met hem maar dat werd later minder.

De laatste jaren van mijn huwelijk waren moeizaam, ook weer iets waar mijn ouders invloed op hadden door overal hun mening over te geven. En alles was in het nadeel van mijn ex. Mijn ouders wierpen zich op als mijn redders, bij wie ik aaaaltiid terecht kon als er wat was.

In de laatste maanden dat ik contact met mijn ouders had kreeg ik ook echt gemene dingen te horen.
Een dag na mijn huwelijk moest mijn vader geopereerd worden aan een nare kwaal.
Hij zei tijdens een van onze laatste gesprekken dat die kwaal eigenlijk door alle stress kwam omdat hij al wel wist dat het huwelijk geen goed idee was. Maarja ze konden me 'moeilijk tegen houden'.

Zulke uitspraken zijn gewoon gemeen.
En onwaar want die kwaal komt door heel iets anders.