Relaties
alle pijlers
Opgegroeid met leugens
dinsdag 4 augustus 2020 om 10:32
Sorry, weer een lang topic over mijn ouders.
Een paar maanden geleden heb ik het contact met mijn ouders volledig verbroken, na een paar hele heftige gebeurtenissen ging bij mij het licht uit (of juist aan) en werd voor mij duidelijk op wat voor ongezonde manier zij betrokken waren in mijn leven, hoe ze zich bemoeiden met alles en wat voor impact de eeuwige slachtofferrol van mijn moeder had op mijn gedrag, gevoel en leven.
Ondanks dat het heftig is heb ik er volledig vrede mee, is mijn leven in die paar maanden tijd enorm verbeterd, door keuzes die ik zelf (zonder invloed van hen) heb gemaakt.
Ik ben opgegroeid met de gedachte dat iedereen buiten ons gezin raar was.
Met iedereen in mijn vaders familie was ruzie, die mensen zagen we ook allemaal niet.
Met de kant van mijn moeder (ze heeft 1 broer) was ruzie.
Er waren geen vrienden of goede kennissen. Mijn moeder werkte bij oudere dames als huishoudelijke hulp, eerst werden die mensen helemaal opgehemeld maar later waren ze toch ook maar raar en was het contact weg, stopte ze met werken nadat mijn vader boze brieven naar die mensen schreef. Natuurlijk lag het aan die mensen.
Zo werd de wereld heel klein, maar voor mij was het de norm. Wat was het zielig voor mijn ouders, dat was de boodschap.
Ik heb een halfbroer en een halfzus, uit een eerder huwelijk van mijn moeder.
Mijn broer is op jonge leeftijd bij zijn vader gaan wonen omdat het hier in huis niet goed ging. Hij is later ontspoord (drugs).
Omdat ik zag hoe heftig het voor mijn moeder was, ze lag regelmatig dagen lang met migraine in bed omdat alles haar teveel werd, ging ik me enorm pleasend opstellen.
Dat werd mijn rol binnen het gezin.
Jaren later (inmiddels 13 jaar geleden) verbrak mijn zus het contact met mijn ouders en mij.
De verhalen die ik daarover hoorde waren vreselijk, opnieuw schenen mijn ouders het slachtoffer te zijn van weer een naar persoon.
Ik was blind, geloofde mijn ouders, en met al dat verdriet wat ze hadden bleef ik de pleaser.
Als ik eens uit die rol viel was het huis te klein en werd me duidelijk gemaakt hoe verdrietig ze werden van mijn gedrag, en ze hadden al zoveel verdriet door al die nare mensen.
Die rol heeft enorme invloed gehad op mijn leven. Binnen mijn relatie, die ik kreeg in de periode rond de breuk met mijn zus.
Mijn ouders gingen voor alles 'want ja anders was het zo zielig want ze hebben verder niemand.'..
Uiteindelijk ben ik begin dit jaar van mijn exman gescheiden, na een enorm heftig incident waar mijn vader bij betrokken was.
Dit heeft ertoe geleid dat we te maken kregen met Veilig Thuis en de politie.
Gelukkig kregen we een gigantisch lieve contactpersoon. Zij heeft ook een gesprek gehad met mijn ouders waar tot mijn verbijstering de meest grove leugens over mij verteld zijn.
Opnieuw kwamen mijn ouders als de grote slachtoffers uit de bus.
Ineens was het klaar. Na nog wat heftige gebeurtenissen was het klaar.
We zien elkaar niet meer, ze zien mijn zoon niet meer.
Ik hoor van mensen die ik ken hoe er over mij gesproken wordt. Gewoon heel open en bloot, bij de kaasafdeling in de supermarkt, een en al zwartmakerij.
Er is nu ik geen contact meer heb een enorme mistwolk uit mijn hoofd als het om hen gaat.
Maar nu merk ik pas hoeveel impact dat heeft.
Ik kwam een paar maanden geleden de broer van mijn moeder tegen op straat, en in plaats van door te fietsen ('tis zo'n rare vent') sprak ik hem aan. Heel fijn gesproken en hij is zelfs bij me op de koffie geweest.
Wat ik toen allemaal hoorde raakte me enorm.
Ik hoorde de andere kant van verhalen die ik als kleuter al hoorde, die dus gewoon pure leugens blijken te zijn.
Ik heb contact gezocht met mijn zus.
Na elkaar 13 jaar niet te hebben gezien is ze bij me langs geweest.
Ook zij vertelde me dingen waar ik alleen maar om kan huilen.
Ik ben als klein kind gestopt met naar mijn oma gaan.
Ik hoorde steeds van mijn ouders dat oma een hekel aan mij had, omdat ze de exman van mijn moeder wel aardig vond en mijn vader niet.
Ik was het ongewenste kleinkind, zo noemden ze dat.
Als kind ging ik dat geloven, want mijn moeder ging zelf ook niet meer naar haar moeder toe, omdat dat zo'n nare vrouw was. Ik kan nog alle gesprekken omhoog halen vol details over hoe naar mijn oma was, na die gesprekken had mijn moeder vaak weer migraine en leek het maar beter dat onderwerp 'oma' niet besproken werd.
Wantja, anders was het zo zielig voor mama.
Ik kreeg van mijn zus een fotoalbum vol foto's van mij.
Zij heeft tot de dood van mijn oma (paar maanden geleden) goed contact met haar gehad. Ze had helemaal geen hekel aan mij.
Ze werd van ons weggehouden toen we klein waren, ging zelfs tijdens schoolpauzes bij school staan om ons te zien, terwijl wij te horen kregen dat opa en oma ons niet wilden zien.
Ze had al die tijd haar fotoalbum van mij bijgehouden, tot er gewoon geen beeldmateriaal meer was, omdat mijn ouders ons echt weghielden. Mijn zus is toen ze het contact met ons verbrak mijn oma weer gaan bezoeken en mijn oma scheen een zachte vrouw te zijn. Gek op al haar kleinkinderen. Maar ze kon niet op tegen het keiharde van mijn vader.
Ze werd weggehouden.
Net zo dat ze mijn zus weghielden van haar biologische vader.
Ze vertelden dat hij haar niet wilde zien, hoe blij we moesten zijn met mijn vader die andersmans kind verzorgde.
Mijn vader werd een soort held.
Toen mijn zus 18 werd 'dook die klootzak' op.
Toen bleek dat hij al die jaren (16 jaar!!) was weggehouden van mijn zus, elk bezoekmoment zei mijn moeder dat mijn zus ziek was of ze spraken in het openbaar af, waar mijn moeder naar een andere plek ging zodat die man voor niks stond te wachten.
En dan kwam er weer een rechtszaak, waarin mijn moeder de zielige vrouw speelde.
En mijn vader was de held. Want die zorgde ook voor mijn zus en ze hadden het al zo moeilijk en blaaablaa.
Dat zijn slechts twee voorbeelden van enorm veel situaties die mijn kindertijd enorm hebben gevormd.
En mijn persoonlijkheid, de relatie met mijn ouders, hoe ik keek naar mensen.
Op basis van voorbeelden als dat ben ik op gaan kijken naar mijn ouders, hoe ze zich staande hielden tussen al die nare mensen, hoe flink ze waren, hoe zielig het was dus ik werd een heel tam kind.
Alles wat er in mijn puberteit misging (pesten, omgang met hele foute jongens) hield ik voor me, want nog meer ellende zou zo vreselijk voor mijn ouders zijn...
Ik besef nu hoe ik gevoed ben met leugens.
Geen lieve leugentjes, om je kind te beschermen, zoals veel ouders ook doen.
Maar echt grove leugens, verdraaien van situaties, zodat alles ging op hun manier.
En nu besef ik ook hoeveel er kapot is.
Het contact met mijn oom is oke.
Het is een aardige man en we spreken elkaar af en toe.
Ik heb geen idee hoe de relatie met mijn zus zich gaat ontwikkelen. Er is zo ontzettend veel gebeurd en we hebben zoveel jaren van elkaars leven gemist.
Mijn oma is dood, dus daar kan ik niet meer naartoe.
Alle banden met iedereen om ons heen zijn door mijn ouders zo verziekt.
En dat is, doelbewust, door mijn ouders gedaan.
Zij hebben niet alleen mijn hele kindertijd dingen verzonnen en bij elkaar gelogen maar zelfs op het punt dat mijn leven (door invloed van hun) dreigde in te storten de meest smerige leugens aan instanties verteld, dingen die enorme gevolgen hadden kunnen hebben. Zelfs zo, dat ik mijn zoon alleen onder toezicht zou mogen zien.
Zulke nare dingen hebben ze verteld.
Gelukkig had onze contactpersoon wel door hoe de vork in de steel zat.
En is mijn exman degene geweest die ondanks alles zich heeft uitgesproken over wat een goede moeder ik ben, en geen gevaar voor onze zoon.
En terwijl ze op maandag zo'n gesprek hadden, deden ze op dinsdag alsof er niks aan de hand was. Omdat ze dachten dat die gesprekken niet met mij werden besproken.
Toen ze hoorden dat ik alles heb gehoord vanuit Veilig Thuis hebben ze die vrouw gebeld en geappt om hun beklag te doen, hoe ernstig ze waren misleid omdat ze dachten vertrouwelijk te spreken, hoe schandalig het was en opnieuw waren zij slachtoffers.
Ik merk nu dat ik twijfel aan alles.
Als deze cruciale dingen al allemaal gelogen zijn, hoe zit dat dan met de rest?
Ik weet niet goed wat ik er mee moet, hoe ik dit een plek kan geven.
Mijn leven is nu enorm leuk, met heel fijn contact met mijn exman, een geweldige zoon, een lieve vriend, leuke vooruitzichten in mijn persoonlijke ontwikkeling.
Ik wil mezelf niet de put in praten maar dit hakt er enorm in.
Zijn er mensen die iets in dit enorme verhaal herkennen?
Hoe geef je zoiets 'een plekje'?
Contact opnemen met mijn ouders en ze confronteren ben ik absoluut niet van plan.
Sorry voor het lange verhaal.
Een paar maanden geleden heb ik het contact met mijn ouders volledig verbroken, na een paar hele heftige gebeurtenissen ging bij mij het licht uit (of juist aan) en werd voor mij duidelijk op wat voor ongezonde manier zij betrokken waren in mijn leven, hoe ze zich bemoeiden met alles en wat voor impact de eeuwige slachtofferrol van mijn moeder had op mijn gedrag, gevoel en leven.
Ondanks dat het heftig is heb ik er volledig vrede mee, is mijn leven in die paar maanden tijd enorm verbeterd, door keuzes die ik zelf (zonder invloed van hen) heb gemaakt.
Ik ben opgegroeid met de gedachte dat iedereen buiten ons gezin raar was.
Met iedereen in mijn vaders familie was ruzie, die mensen zagen we ook allemaal niet.
Met de kant van mijn moeder (ze heeft 1 broer) was ruzie.
Er waren geen vrienden of goede kennissen. Mijn moeder werkte bij oudere dames als huishoudelijke hulp, eerst werden die mensen helemaal opgehemeld maar later waren ze toch ook maar raar en was het contact weg, stopte ze met werken nadat mijn vader boze brieven naar die mensen schreef. Natuurlijk lag het aan die mensen.
Zo werd de wereld heel klein, maar voor mij was het de norm. Wat was het zielig voor mijn ouders, dat was de boodschap.
Ik heb een halfbroer en een halfzus, uit een eerder huwelijk van mijn moeder.
Mijn broer is op jonge leeftijd bij zijn vader gaan wonen omdat het hier in huis niet goed ging. Hij is later ontspoord (drugs).
Omdat ik zag hoe heftig het voor mijn moeder was, ze lag regelmatig dagen lang met migraine in bed omdat alles haar teveel werd, ging ik me enorm pleasend opstellen.
Dat werd mijn rol binnen het gezin.
Jaren later (inmiddels 13 jaar geleden) verbrak mijn zus het contact met mijn ouders en mij.
De verhalen die ik daarover hoorde waren vreselijk, opnieuw schenen mijn ouders het slachtoffer te zijn van weer een naar persoon.
Ik was blind, geloofde mijn ouders, en met al dat verdriet wat ze hadden bleef ik de pleaser.
Als ik eens uit die rol viel was het huis te klein en werd me duidelijk gemaakt hoe verdrietig ze werden van mijn gedrag, en ze hadden al zoveel verdriet door al die nare mensen.
Die rol heeft enorme invloed gehad op mijn leven. Binnen mijn relatie, die ik kreeg in de periode rond de breuk met mijn zus.
Mijn ouders gingen voor alles 'want ja anders was het zo zielig want ze hebben verder niemand.'..
Uiteindelijk ben ik begin dit jaar van mijn exman gescheiden, na een enorm heftig incident waar mijn vader bij betrokken was.
Dit heeft ertoe geleid dat we te maken kregen met Veilig Thuis en de politie.
Gelukkig kregen we een gigantisch lieve contactpersoon. Zij heeft ook een gesprek gehad met mijn ouders waar tot mijn verbijstering de meest grove leugens over mij verteld zijn.
Opnieuw kwamen mijn ouders als de grote slachtoffers uit de bus.
Ineens was het klaar. Na nog wat heftige gebeurtenissen was het klaar.
We zien elkaar niet meer, ze zien mijn zoon niet meer.
Ik hoor van mensen die ik ken hoe er over mij gesproken wordt. Gewoon heel open en bloot, bij de kaasafdeling in de supermarkt, een en al zwartmakerij.
Er is nu ik geen contact meer heb een enorme mistwolk uit mijn hoofd als het om hen gaat.
Maar nu merk ik pas hoeveel impact dat heeft.
Ik kwam een paar maanden geleden de broer van mijn moeder tegen op straat, en in plaats van door te fietsen ('tis zo'n rare vent') sprak ik hem aan. Heel fijn gesproken en hij is zelfs bij me op de koffie geweest.
Wat ik toen allemaal hoorde raakte me enorm.
Ik hoorde de andere kant van verhalen die ik als kleuter al hoorde, die dus gewoon pure leugens blijken te zijn.
Ik heb contact gezocht met mijn zus.
Na elkaar 13 jaar niet te hebben gezien is ze bij me langs geweest.
Ook zij vertelde me dingen waar ik alleen maar om kan huilen.
Ik ben als klein kind gestopt met naar mijn oma gaan.
Ik hoorde steeds van mijn ouders dat oma een hekel aan mij had, omdat ze de exman van mijn moeder wel aardig vond en mijn vader niet.
Ik was het ongewenste kleinkind, zo noemden ze dat.
Als kind ging ik dat geloven, want mijn moeder ging zelf ook niet meer naar haar moeder toe, omdat dat zo'n nare vrouw was. Ik kan nog alle gesprekken omhoog halen vol details over hoe naar mijn oma was, na die gesprekken had mijn moeder vaak weer migraine en leek het maar beter dat onderwerp 'oma' niet besproken werd.
Wantja, anders was het zo zielig voor mama.
Ik kreeg van mijn zus een fotoalbum vol foto's van mij.
Zij heeft tot de dood van mijn oma (paar maanden geleden) goed contact met haar gehad. Ze had helemaal geen hekel aan mij.
Ze werd van ons weggehouden toen we klein waren, ging zelfs tijdens schoolpauzes bij school staan om ons te zien, terwijl wij te horen kregen dat opa en oma ons niet wilden zien.
Ze had al die tijd haar fotoalbum van mij bijgehouden, tot er gewoon geen beeldmateriaal meer was, omdat mijn ouders ons echt weghielden. Mijn zus is toen ze het contact met ons verbrak mijn oma weer gaan bezoeken en mijn oma scheen een zachte vrouw te zijn. Gek op al haar kleinkinderen. Maar ze kon niet op tegen het keiharde van mijn vader.
Ze werd weggehouden.
Net zo dat ze mijn zus weghielden van haar biologische vader.
Ze vertelden dat hij haar niet wilde zien, hoe blij we moesten zijn met mijn vader die andersmans kind verzorgde.
Mijn vader werd een soort held.
Toen mijn zus 18 werd 'dook die klootzak' op.
Toen bleek dat hij al die jaren (16 jaar!!) was weggehouden van mijn zus, elk bezoekmoment zei mijn moeder dat mijn zus ziek was of ze spraken in het openbaar af, waar mijn moeder naar een andere plek ging zodat die man voor niks stond te wachten.
En dan kwam er weer een rechtszaak, waarin mijn moeder de zielige vrouw speelde.
En mijn vader was de held. Want die zorgde ook voor mijn zus en ze hadden het al zo moeilijk en blaaablaa.
Dat zijn slechts twee voorbeelden van enorm veel situaties die mijn kindertijd enorm hebben gevormd.
En mijn persoonlijkheid, de relatie met mijn ouders, hoe ik keek naar mensen.
Op basis van voorbeelden als dat ben ik op gaan kijken naar mijn ouders, hoe ze zich staande hielden tussen al die nare mensen, hoe flink ze waren, hoe zielig het was dus ik werd een heel tam kind.
Alles wat er in mijn puberteit misging (pesten, omgang met hele foute jongens) hield ik voor me, want nog meer ellende zou zo vreselijk voor mijn ouders zijn...
Ik besef nu hoe ik gevoed ben met leugens.
Geen lieve leugentjes, om je kind te beschermen, zoals veel ouders ook doen.
Maar echt grove leugens, verdraaien van situaties, zodat alles ging op hun manier.
En nu besef ik ook hoeveel er kapot is.
Het contact met mijn oom is oke.
Het is een aardige man en we spreken elkaar af en toe.
Ik heb geen idee hoe de relatie met mijn zus zich gaat ontwikkelen. Er is zo ontzettend veel gebeurd en we hebben zoveel jaren van elkaars leven gemist.
Mijn oma is dood, dus daar kan ik niet meer naartoe.
Alle banden met iedereen om ons heen zijn door mijn ouders zo verziekt.
En dat is, doelbewust, door mijn ouders gedaan.
Zij hebben niet alleen mijn hele kindertijd dingen verzonnen en bij elkaar gelogen maar zelfs op het punt dat mijn leven (door invloed van hun) dreigde in te storten de meest smerige leugens aan instanties verteld, dingen die enorme gevolgen hadden kunnen hebben. Zelfs zo, dat ik mijn zoon alleen onder toezicht zou mogen zien.
Zulke nare dingen hebben ze verteld.
Gelukkig had onze contactpersoon wel door hoe de vork in de steel zat.
En is mijn exman degene geweest die ondanks alles zich heeft uitgesproken over wat een goede moeder ik ben, en geen gevaar voor onze zoon.
En terwijl ze op maandag zo'n gesprek hadden, deden ze op dinsdag alsof er niks aan de hand was. Omdat ze dachten dat die gesprekken niet met mij werden besproken.
Toen ze hoorden dat ik alles heb gehoord vanuit Veilig Thuis hebben ze die vrouw gebeld en geappt om hun beklag te doen, hoe ernstig ze waren misleid omdat ze dachten vertrouwelijk te spreken, hoe schandalig het was en opnieuw waren zij slachtoffers.
Ik merk nu dat ik twijfel aan alles.
Als deze cruciale dingen al allemaal gelogen zijn, hoe zit dat dan met de rest?
Ik weet niet goed wat ik er mee moet, hoe ik dit een plek kan geven.
Mijn leven is nu enorm leuk, met heel fijn contact met mijn exman, een geweldige zoon, een lieve vriend, leuke vooruitzichten in mijn persoonlijke ontwikkeling.
Ik wil mezelf niet de put in praten maar dit hakt er enorm in.
Zijn er mensen die iets in dit enorme verhaal herkennen?
Hoe geef je zoiets 'een plekje'?
Contact opnemen met mijn ouders en ze confronteren ben ik absoluut niet van plan.
Sorry voor het lange verhaal.
dinsdag 4 augustus 2020 om 12:36
Hier soortgelijke ervaring. Als je uit de situatie stapt waarin je altijd hebt gezeten en de schellen van je ogen vallen, zie je pas hoe enorm de schade is. Het is alsof er een berg ellende voor je neus opdoemd en als je die beklommen hebt verschijnt nog eens een heel gebergte. Zoek professionele hulp zodat je niet verdwaalt in dat gebergte. Heb ik ook gedaan en daar klaart je hoofd werkelijk van op.
anoniem_64c188278ae06 wijzigde dit bericht op 04-08-2020 13:01
0.99% gewijzigd
dinsdag 4 augustus 2020 om 12:47
Wat afschuwelijk, deze giftige situatie. Je zegt dat je geen zeur wil zijn maar dat zeg je waarschijnlijk ook alleen door je jeugd. Ga alsjeblieft wel in therapie voor jezelf, zulke patronen hebben een erg hardnekkige manier van zichzelf vastzetten in jezelf, ook op heel onbewust niveau. Als je de diepte in gaat en daar begint met opruimen, kom je sterker boven.
Ik gun het je echt.
Ik gun het je echt.
dinsdag 4 augustus 2020 om 12:59
Hier ook in grove lijnen herkenning en zou je willen adviseren om toch om je heen te kijken voor hulp.
Ik heb dit in eerste instantie niet gedaan en ben dan mezelf ook keihard tegen gekomen vorig jaar.
Na een tijd therapie, emdr en mindfullness heb ik het iets meer naast me neer kunnen leggen. Ik gun je het zelfde.
Ik heb dit in eerste instantie niet gedaan en ben dan mezelf ook keihard tegen gekomen vorig jaar.
Na een tijd therapie, emdr en mindfullness heb ik het iets meer naast me neer kunnen leggen. Ik gun je het zelfde.
"You don't have to see the whole staircase, just take the first step."
dinsdag 4 augustus 2020 om 13:02
Voor haar huwelijk maakte dat dus uit ja, en omdat ik dat al tussen de regels door las, vraag ik TO er naar. Daar hoeft zij geen antwoord op te geven maar doet ze wel. En daarin kun je dus uit opmaken dat ook haar huwelijk heeft geleden onder haar ouders. Haar ex komt op voor TO, dat siert hem, daaruit spreekt voor mij uit dat hij hun kind en de relatie die zij beiden met hun kind hebben op de eerste plaats zet. Dat zal TO goed doen, na alle ellende die zij heeft ondergaan.Little_bird schreef: ↑04-08-2020 11:58Maakt dat uit? Als ze dat had willen vertellen had het er wel gestaan
Laat in de herfst blaadjes in de tuin gewoon liggen of veeg ze op een hoop: goed voor insecten, vogels, eekhoorns en egels.
dinsdag 4 augustus 2020 om 13:13
Verschrikkelijk voor je en wat goed dat je afstand genomen hebt.
Ik heb herkenning in het van het ene drama naar het andere vallen en vanuit slachtofferschap de meest valse steken uithalen.
Het enige dat helpt is afstand houden en zelf niet in die trap andersom vallen. Het is OK om boos te zijn op deze mensen want je hebt gewoon recht op een normale behandeling, maar realiseer je ook dat dit niet in de mogelijkheden van deze mensen ligt.
Wat ik doe is mijn eigen standaard aanhouden en verder afstand houden. Voor je het weet verval je in hetzelfde gedrag en dat wil je niet.
De circle moet doorbroken worden en daar heb je hele mooie boeken en online groepen etc voor. Bijvoorbeeld de reddit over narcistische ouders of een fb groep.
Deze mensen zitten in hun eigen val, kunnen er niet uit en worden steeds bevestigd in hun ideeën, want kijk nu doet er weer zomaar iemand gemeen tegen ze.
Gewoon verre van blijven, afstand houden is een goed idee en aan jezelf werken.
Sterkte.
Ik heb herkenning in het van het ene drama naar het andere vallen en vanuit slachtofferschap de meest valse steken uithalen.
Het enige dat helpt is afstand houden en zelf niet in die trap andersom vallen. Het is OK om boos te zijn op deze mensen want je hebt gewoon recht op een normale behandeling, maar realiseer je ook dat dit niet in de mogelijkheden van deze mensen ligt.
Wat ik doe is mijn eigen standaard aanhouden en verder afstand houden. Voor je het weet verval je in hetzelfde gedrag en dat wil je niet.
De circle moet doorbroken worden en daar heb je hele mooie boeken en online groepen etc voor. Bijvoorbeeld de reddit over narcistische ouders of een fb groep.
Deze mensen zitten in hun eigen val, kunnen er niet uit en worden steeds bevestigd in hun ideeën, want kijk nu doet er weer zomaar iemand gemeen tegen ze.
Gewoon verre van blijven, afstand houden is een goed idee en aan jezelf werken.
Sterkte.
dinsdag 4 augustus 2020 om 17:09
Wat een fijne begripvolle reacties, dankjulliewel.
En heel naar dat sommige vrouwen het herkennen.
Er hangt toch een soort taboe aan breken met je ouders, 'het zijn toch je ouders' en je moet dankbaar zijn, zolang je niet zwaar bent mishandelt.
Ik merk nu wat voor impact dit op mijn leven heeft.
Mijn ouders waren altijd enorm negatief en neerbuigend over andere mensen. Over onbekenden maar ook over mensen die we kenden. Mijn exman heeft echt moeite gehad om dat uit me te krijgen, niet te oordelen over anderen aan de hand van uiterlijk enz.
Ik merkte op een gegeven moment dat ze ook zo naar deden over andere mensen tegen mijn zoon. Daar heb ik wat van gezegd en dat werd me niet in dank afgenomen.
Elke vorm van kritiek die ik had werd door mijn moeder huilend 'ontvangen', dan liep ze de kamer uit en was het einde gesprek. Kreeg ik op mijn donder van mijn vader omdat ik mijn moeder tot op het bot had gekwetst. Ging dan om hele onnozele dingen.
Mijn vader dulde ook geen tegensprak, het was echt his way or the highway. Anders werd hij boos, sarcastisch.
Ik heb zijn karakter, het is altijd niet zeiken maar doorgaan geweest.
En ik keek zo tegen hem op, door alle nare dingen die ze 'doorstaan' hadden.
En die achteraf gezien dus gewoon grotendeels allemaal gelogen zijn.
En heel naar dat sommige vrouwen het herkennen.
Er hangt toch een soort taboe aan breken met je ouders, 'het zijn toch je ouders' en je moet dankbaar zijn, zolang je niet zwaar bent mishandelt.
Ik merk nu wat voor impact dit op mijn leven heeft.
Mijn ouders waren altijd enorm negatief en neerbuigend over andere mensen. Over onbekenden maar ook over mensen die we kenden. Mijn exman heeft echt moeite gehad om dat uit me te krijgen, niet te oordelen over anderen aan de hand van uiterlijk enz.
Ik merkte op een gegeven moment dat ze ook zo naar deden over andere mensen tegen mijn zoon. Daar heb ik wat van gezegd en dat werd me niet in dank afgenomen.
Elke vorm van kritiek die ik had werd door mijn moeder huilend 'ontvangen', dan liep ze de kamer uit en was het einde gesprek. Kreeg ik op mijn donder van mijn vader omdat ik mijn moeder tot op het bot had gekwetst. Ging dan om hele onnozele dingen.
Mijn vader dulde ook geen tegensprak, het was echt his way or the highway. Anders werd hij boos, sarcastisch.
Ik heb zijn karakter, het is altijd niet zeiken maar doorgaan geweest.
En ik keek zo tegen hem op, door alle nare dingen die ze 'doorstaan' hadden.
En die achteraf gezien dus gewoon grotendeels allemaal gelogen zijn.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:15
Dankjewel Minni 
Cleopatra, als ik zonder de kennis van nu terugkijk op mijn jeugd heb ik er een fijn gevoel bij. Bij bepaalde dingen absoluut niet, maar de grote lijnen zijn goed.
Maar, met de kennis van nu, wetende hoe ze gelogen hebben over hele cruciale dingen, voelt alles nep.
Ja, natuurlijk was dat dagje aan zee waar ik goed aan terugdenk heel leuk. Maar de hele basis is gewoon nep.
Bepaalde hele belangrijke gebeurtenissen waaarop ik dacht dat mijn jeugd gebouwd was, blijken helemaal niet waar te zijn. Ook gewoon ontzettend anders, niet eens een beetje waar.
Dat maakt dat ik me nu verdrietig voel, genaaid ook.
Ik heb helemaal geen contact meer. Zij zochten nog wel contact maar ik heb beide ouders geblokkeerd in mijn telefoon.
Mijn vriend heeft ze nog de mogelijkheid gegeven om hem eens per week te appen, hoe het met mij of mijn zoon gaat. Niet meer, niet minder.
Daar kwamen zulke jankverhalen van, een en al verwijt en gemanipuleer, vol leugens en zelfbeklag en dat tegenover iemand die ze niet eens kennen.
Dus dat is ook klaar.
En als ik dan via via hoor 'dat ze het er zo moeilijk mee hebben en niet weten wat ze verkeerd hebben gedaan', word ik enerzijds boos en anderzijds denk ik, weten jullie het écht niet? Hoe kan een mens zo zijn...
Cleopatra, als ik zonder de kennis van nu terugkijk op mijn jeugd heb ik er een fijn gevoel bij. Bij bepaalde dingen absoluut niet, maar de grote lijnen zijn goed.
Maar, met de kennis van nu, wetende hoe ze gelogen hebben over hele cruciale dingen, voelt alles nep.
Ja, natuurlijk was dat dagje aan zee waar ik goed aan terugdenk heel leuk. Maar de hele basis is gewoon nep.
Bepaalde hele belangrijke gebeurtenissen waaarop ik dacht dat mijn jeugd gebouwd was, blijken helemaal niet waar te zijn. Ook gewoon ontzettend anders, niet eens een beetje waar.
Dat maakt dat ik me nu verdrietig voel, genaaid ook.
Ik heb helemaal geen contact meer. Zij zochten nog wel contact maar ik heb beide ouders geblokkeerd in mijn telefoon.
Mijn vriend heeft ze nog de mogelijkheid gegeven om hem eens per week te appen, hoe het met mij of mijn zoon gaat. Niet meer, niet minder.
Daar kwamen zulke jankverhalen van, een en al verwijt en gemanipuleer, vol leugens en zelfbeklag en dat tegenover iemand die ze niet eens kennen.
Dus dat is ook klaar.
En als ik dan via via hoor 'dat ze het er zo moeilijk mee hebben en niet weten wat ze verkeerd hebben gedaan', word ik enerzijds boos en anderzijds denk ik, weten jullie het écht niet? Hoe kan een mens zo zijn...
vrijdag 7 augustus 2020 om 11:52
Wat een waardevolle reacties Cleopatra, dankje.
Het is ook echt genieten nu. Er zijn veel dingen waar ik echt nog aan moet wennen, dat eeuwige veroordelende is weg.
Ik heb nu een enorm fijne band met mijn exman, echt warm en liefdevol en dat had ik met hun nooit gekund.
Ik denk niet meer bij alles 'wat zouden ze hiervan zeggen'. Dat voelt zo fijn.
Anderzijds is het verdriet er wel, op bepaalde momenten natuurlijk sterker dan op momenten dat ik lekker in mijn vel zit.
Het is ook echt genieten nu. Er zijn veel dingen waar ik echt nog aan moet wennen, dat eeuwige veroordelende is weg.
Ik heb nu een enorm fijne band met mijn exman, echt warm en liefdevol en dat had ik met hun nooit gekund.
Ik denk niet meer bij alles 'wat zouden ze hiervan zeggen'. Dat voelt zo fijn.
Anderzijds is het verdriet er wel, op bepaalde momenten natuurlijk sterker dan op momenten dat ik lekker in mijn vel zit.
