Relaties
alle pijlers
Ow, wat kan ik doen?
vrijdag 9 november 2007 om 13:21
Heb het helemaal verknald... 
(Ik schrijf eigenlijk nooit op dit forum, maar lees wel al heel lang mee. Maar nu heb ik echt advies nodig, aangezien ik er met bijna niemand over kan praten. En jullie altijd zulke goeie adviezen geven...)
Ik heb een relatie van 7 jaar (5 jaar samenwonen) en tot vorige week ging alles eigenlijk (weer) supergoed. Tot vorige week. Mn vriend was op een bedrijfsfeestje nogal close geweest met een collega (verder niks gebeurd dan een kleine zoen). Ik ben daar via via achtergekomen. Hij voelde zich erg schuldig, maar wilde mij niks vertellen omdat ik altijd heb gezegd dat ik zulke dingen niet wil horen (ben nogal jaloers en wat niet weet, wat niet deert). Maarja toen ik ervan gehoord had, wilde ik er toch het fijne van weten. En toen kwam mijn mistap van een jaar geleden ook aan bod...
Vorig jaar had ik gevoelens voor iemand anders. Iemand van mijn sportclub die al heel lang achter mij aanzat (terwijl hij ook een relatie had). Nooit ging ik erop in. Totdat ik niet lekker in mn vel zat. Strubbelingen op werk had en vond dat ik te weinig aandacht kreeg van mijn vriend. Ik voelde me onzeker en alleen. En toen was die aandacht ineens wel heel lekker. En ging ik er wel op in.
Wegens een blessure ben ik gestopt met de sport (eigenlijk een week nadat ik erachter kwam dat ik die aandacht toch wel waardeerde en er dus op inging). Maar het contact bleef wel. Het ging via sms, msn en mail. Eigenlijk nooit gebeld. De gevoelens laaiden op en daarom besloten we (1 maand later) af te spreken om hierover persoonlijk te praten. Hij gaf aan wel voor mij te willen gaan (en zijn relatie te verbreken), maar ik kon dat niet. Toen besloten er niks mee te doen. Bij het afscheid wel gezoend (stomstomstom!). Daarna is er nog wel een tijdje contact gebleven (ongeveer 3 maandjes), maar geen afspraken. Het bloedde een beetje dood. Wel af en toe kwam er weer een mailtje/sms van “hoe is het nu?” waarop wat mailtjes/sms-jes op en neer gingen. Maar verder niks.
Ik heb hierover nooit met mn vriend gesproken. Ik durfde/kon het niet. Was teveel in de war. Mijn vriend heeft in de tijd wel een sms gelezen, maar mij daar eigenlijk nooit over aangesproken. Wel hebben we er ooit een vaag gesprek over gehad. En toen het eenmaal over was, was het te laat (naar mijn mening) om het nog te zeggen. Daarbij was ik bang dat ik alles weer in de war zou schoppen.
En nu is alles dus in de war. Toen we spraken over het avondje met zn collega kaatste hij de bal terug. En begon hij over de sms die hij had gelezen en dat ie wel wist dat ik toen niet alleen aan hem dacht. Toen heb ik hem dus verteld van het contact, de afspraak en de zoen. Hij vond dat heel erg om te horen, omdat hij niet had gedacht dat er nog zoveel meer achter had gezeten. Hij begreep ook niet waarom ik het niet met hem had besproken en het zo verborgen had gehouden (wist zelf ook niet dat ik dat kon). Maar ook zei ie dat hij er wel mee kon leven en dat het niet het einde van de wereld was. Ik was opgelucht dat ik het had verteld, maar het voelde verschrikkelijk om hem er pijn mee te doen. Ik had er zo lang mee rondgelopen, maar wilde mijn probleem ook niet op hem afschuiven. Ik had besloten dat ik maar met het schuldgevoel moest leren leven en dat dat mijn straf was.
Maar nu blijkt hij het toch niet zo goed te trekken (wat ik logisch vind en ook helemaal begrijp). Ik vond het al raar dat hij het zo goed opnam). Elke dag twijfelt hij meer of hij er echt wel mee kan leven. Elke dag komen er meer vragen bij hem op. Hij snapt het niet en vind het verschrikkelijk dat ik contact had met iemand anders (ook tijdens voor ons belangrijke momenten) en kan niet tegen het idee dat ik aan iemand anders lag te denken terwijl ik naast hem in bed lag. Zijn verstand zegt dat hij onze relatie niet moet opgeven, maar zijn gevoel zegt het tegenovergestelde. En ja, relaties gaan toch vooral om gevoel naar mijn mening.
En ik, ik ben de wanhoop nabij. Ik het zo’n spijt en wil hem echt niet kwijt! Ik hou zoveel van hem en vind het onbegrijpelijk hoe ik het hem toen aan heb kunnen doen. Zo erg om er op deze manier achter te moeten komen hoeveel ik werkelijk van hem hou.
Ik heb voorgesteld even weg te gaan zodat hij tijd heeft voor zichzelf en om na te denken. Maar dat hoeft van hem niet. Ik heb voorgesteld om in een ander bed te slapen en dat hoeft ook niet. Ik zie de twijfel echter met de dag toenemen. En aan het begin van de week zei hij nog dat het goed zou komen, nu is hij daar niet meer zo zeker van. Hij is echter wel heel lief voor me (en wil me ook nog steeds aanraken/zoenen) en zegt dat hij ook heel veel van mij houdt. Maar hij weet dus niet of hij het een plaats kan geven en door kan met onze relatie.
Ik geef hem 100% gelijk, maar ik zie hem wegglippen en dat maakt me zo angstig! Ben zo bang om vanavond naar huis te gaan en te horen dat hij niet meer verder wil. Ik heb 100 keer mn excuses aangeboden (niet dat dat helpt) en wil hem zo graag helpen. Ik weet echt niet wat ik moet doen en hoe ik me moet gedragen. Ik wil voor hem vechten, maar ik weet niet hoe! Als ik te lief, afhankelijk o.i.d. doe, vrees ik dat ik hem daarmee verder wegstoot. En als ik afstand neem, ben ik bang dat hij denkt dat het me niks doet. Hij heeft gezegd ruimte te willen (en die wil ik hem geven, ik wil echt alles voor hem doen!) dus dat probeer ik hem ook te geven. Alleen zo moeilijk als je nog in een huis woont en in een bed slaapt.
Scheld me maar verrot, want het is mijn eigen schuld en ik was fout! Maar ik hoop toch op een beetje steun en adviezen van jullie. Wat kan ik doen? Kan het nog goedkomen?
(Sorry voor het lange verhaal)
(Ik schrijf eigenlijk nooit op dit forum, maar lees wel al heel lang mee. Maar nu heb ik echt advies nodig, aangezien ik er met bijna niemand over kan praten. En jullie altijd zulke goeie adviezen geven...)Ik heb een relatie van 7 jaar (5 jaar samenwonen) en tot vorige week ging alles eigenlijk (weer) supergoed. Tot vorige week. Mn vriend was op een bedrijfsfeestje nogal close geweest met een collega (verder niks gebeurd dan een kleine zoen). Ik ben daar via via achtergekomen. Hij voelde zich erg schuldig, maar wilde mij niks vertellen omdat ik altijd heb gezegd dat ik zulke dingen niet wil horen (ben nogal jaloers en wat niet weet, wat niet deert). Maarja toen ik ervan gehoord had, wilde ik er toch het fijne van weten. En toen kwam mijn mistap van een jaar geleden ook aan bod...
Vorig jaar had ik gevoelens voor iemand anders. Iemand van mijn sportclub die al heel lang achter mij aanzat (terwijl hij ook een relatie had). Nooit ging ik erop in. Totdat ik niet lekker in mn vel zat. Strubbelingen op werk had en vond dat ik te weinig aandacht kreeg van mijn vriend. Ik voelde me onzeker en alleen. En toen was die aandacht ineens wel heel lekker. En ging ik er wel op in.
Wegens een blessure ben ik gestopt met de sport (eigenlijk een week nadat ik erachter kwam dat ik die aandacht toch wel waardeerde en er dus op inging). Maar het contact bleef wel. Het ging via sms, msn en mail. Eigenlijk nooit gebeld. De gevoelens laaiden op en daarom besloten we (1 maand later) af te spreken om hierover persoonlijk te praten. Hij gaf aan wel voor mij te willen gaan (en zijn relatie te verbreken), maar ik kon dat niet. Toen besloten er niks mee te doen. Bij het afscheid wel gezoend (stomstomstom!). Daarna is er nog wel een tijdje contact gebleven (ongeveer 3 maandjes), maar geen afspraken. Het bloedde een beetje dood. Wel af en toe kwam er weer een mailtje/sms van “hoe is het nu?” waarop wat mailtjes/sms-jes op en neer gingen. Maar verder niks.
Ik heb hierover nooit met mn vriend gesproken. Ik durfde/kon het niet. Was teveel in de war. Mijn vriend heeft in de tijd wel een sms gelezen, maar mij daar eigenlijk nooit over aangesproken. Wel hebben we er ooit een vaag gesprek over gehad. En toen het eenmaal over was, was het te laat (naar mijn mening) om het nog te zeggen. Daarbij was ik bang dat ik alles weer in de war zou schoppen.
En nu is alles dus in de war. Toen we spraken over het avondje met zn collega kaatste hij de bal terug. En begon hij over de sms die hij had gelezen en dat ie wel wist dat ik toen niet alleen aan hem dacht. Toen heb ik hem dus verteld van het contact, de afspraak en de zoen. Hij vond dat heel erg om te horen, omdat hij niet had gedacht dat er nog zoveel meer achter had gezeten. Hij begreep ook niet waarom ik het niet met hem had besproken en het zo verborgen had gehouden (wist zelf ook niet dat ik dat kon). Maar ook zei ie dat hij er wel mee kon leven en dat het niet het einde van de wereld was. Ik was opgelucht dat ik het had verteld, maar het voelde verschrikkelijk om hem er pijn mee te doen. Ik had er zo lang mee rondgelopen, maar wilde mijn probleem ook niet op hem afschuiven. Ik had besloten dat ik maar met het schuldgevoel moest leren leven en dat dat mijn straf was.
Maar nu blijkt hij het toch niet zo goed te trekken (wat ik logisch vind en ook helemaal begrijp). Ik vond het al raar dat hij het zo goed opnam). Elke dag twijfelt hij meer of hij er echt wel mee kan leven. Elke dag komen er meer vragen bij hem op. Hij snapt het niet en vind het verschrikkelijk dat ik contact had met iemand anders (ook tijdens voor ons belangrijke momenten) en kan niet tegen het idee dat ik aan iemand anders lag te denken terwijl ik naast hem in bed lag. Zijn verstand zegt dat hij onze relatie niet moet opgeven, maar zijn gevoel zegt het tegenovergestelde. En ja, relaties gaan toch vooral om gevoel naar mijn mening.
En ik, ik ben de wanhoop nabij. Ik het zo’n spijt en wil hem echt niet kwijt! Ik hou zoveel van hem en vind het onbegrijpelijk hoe ik het hem toen aan heb kunnen doen. Zo erg om er op deze manier achter te moeten komen hoeveel ik werkelijk van hem hou.
Ik heb voorgesteld even weg te gaan zodat hij tijd heeft voor zichzelf en om na te denken. Maar dat hoeft van hem niet. Ik heb voorgesteld om in een ander bed te slapen en dat hoeft ook niet. Ik zie de twijfel echter met de dag toenemen. En aan het begin van de week zei hij nog dat het goed zou komen, nu is hij daar niet meer zo zeker van. Hij is echter wel heel lief voor me (en wil me ook nog steeds aanraken/zoenen) en zegt dat hij ook heel veel van mij houdt. Maar hij weet dus niet of hij het een plaats kan geven en door kan met onze relatie.
Ik geef hem 100% gelijk, maar ik zie hem wegglippen en dat maakt me zo angstig! Ben zo bang om vanavond naar huis te gaan en te horen dat hij niet meer verder wil. Ik heb 100 keer mn excuses aangeboden (niet dat dat helpt) en wil hem zo graag helpen. Ik weet echt niet wat ik moet doen en hoe ik me moet gedragen. Ik wil voor hem vechten, maar ik weet niet hoe! Als ik te lief, afhankelijk o.i.d. doe, vrees ik dat ik hem daarmee verder wegstoot. En als ik afstand neem, ben ik bang dat hij denkt dat het me niks doet. Hij heeft gezegd ruimte te willen (en die wil ik hem geven, ik wil echt alles voor hem doen!) dus dat probeer ik hem ook te geven. Alleen zo moeilijk als je nog in een huis woont en in een bed slaapt.
Scheld me maar verrot, want het is mijn eigen schuld en ik was fout! Maar ik hoop toch op een beetje steun en adviezen van jullie. Wat kan ik doen? Kan het nog goedkomen?
(Sorry voor het lange verhaal)
dinsdag 18 december 2007 om 13:03
Ja dat is alles...
Dat is eigenlijk ook niet t probleem. Tis meer dat ik aan niets anders meer kan denken dan dat hij verliefd is/wordt op die collega. En dat hij haar die aandacht geeft die ik juist van hem mistte (en dus gevoelig werd voor de advances van een andere man).
Aan de ene kant denk ik dat zoals hier geopperd wordt, het hem inderdaad wel goed uitkomt zo. Dat hij met andere dingen bezig is. Maar waarom zegt ie dan dat hij me niet kwijt wil?
Aan de andere kant weet ik van mezelf hoe ik van een mug een olifant kan maken en is het contact misschien wel echt gestopt toen hij dat zei.
Ik ga het er vanavond nog maar eens over hebben met hem. Een eerlijk antwoord vragen en (nogmaals) afspreken dat we het elkaar vertellen als er weer zoiets speelt.
Ik weet echt wel dat we allemaal mensen zijn en we kunnen allemaal verliefd op iemand anders worden en voor verleidingen komen te staan. That's life. Het gaat mij ook niet om wat er is gebeurd, maar om waarvoor ik bang ben dat er kan gebeuren. Ik heb alleen maar verkeerde voorbeelden. Ik weet gewoon niet hoe ik het vertrouwen terug moet krijgen. Zeker als straks blijkt dat er niks aan de hand is (en als dat wel is, zie ik dat er hier een hoop gezellige single topics zijn
)
dinsdag 18 december 2007 om 13:07
Ik ben het best met de meesten eens, maar...ik vind wel, dat jij een beetje overgeslagen wordt in het verhaal.
Jíj hebt ellendige relaties gehad met mannen die je vertrouwen hebben geschaad. Daar kan híj niets aan doen. Maar híj krijgt het wel continu op zijn bord. Ik vind, dat ook jij wel iets aan jezelf mag veranderen. Je zit jezelf gek te maken in je hoofd.
Jullie moeten praten in alle eerlijkheid. Gewoon tijd reserveren en álles op tafel gooien. Maar wel alleen over de situatie met je vriend en niet over je verleden. Hij hoeft de vorige vriendjes niet te verdedigen. Dat hoeft hij alleen voor zichzelf te doen. Het lijkt me duidelijk, dat er iets fundamenteels fout zit in jullie relatie. Vertrouwen, tegen elkaar uitspelen, niet eerlijk, etc.
Ik hoop uiteraard, dat alles goed komt. Maar er zullen echt gesprekken voor nodig zijn, al dan niet met een derde partij.
Good luck!
Jíj hebt ellendige relaties gehad met mannen die je vertrouwen hebben geschaad. Daar kan híj niets aan doen. Maar híj krijgt het wel continu op zijn bord. Ik vind, dat ook jij wel iets aan jezelf mag veranderen. Je zit jezelf gek te maken in je hoofd.
Jullie moeten praten in alle eerlijkheid. Gewoon tijd reserveren en álles op tafel gooien. Maar wel alleen over de situatie met je vriend en niet over je verleden. Hij hoeft de vorige vriendjes niet te verdedigen. Dat hoeft hij alleen voor zichzelf te doen. Het lijkt me duidelijk, dat er iets fundamenteels fout zit in jullie relatie. Vertrouwen, tegen elkaar uitspelen, niet eerlijk, etc.
Ik hoop uiteraard, dat alles goed komt. Maar er zullen echt gesprekken voor nodig zijn, al dan niet met een derde partij.
Good luck!
dinsdag 18 december 2007 om 13:26
Misschien kun je je vertrouwen terugwinnen in hem door naar jezelf te kijken? Immers, jij weet zelf dat, ook al is er aantrekkingskracht, ook al heb je gezoend (wat hij dus dan nog niet echt heeft gedaan), er verder niks hoeft te gebeuren en je echt wél voor je vriend kiest! Dat kan hij ook! En ja, het is natuurlijk hartstikke leuk om aandacht te krijgen van iemand anders, waar jij zelf aangaf dat je jij je onzeker en alleen voelde, dat zal je vriend nu waarschijnlijk ook wel een beetje hebben. Al ben ik het wel met heel veel eens dat hij wel heel erg jouw misstap voor je voeten blijft gooien. Ik denk dat je het er misschien nog één keer heel goed met elkaar over moet hebben. Dat je heel duidelijk hebt dat jullie voor elkaar gaan. En dan mag je er van uit gaan dat hij dat ook echt wil. Maar dat neemt niet weg dat hij contact zal blijven houden met zijn collega. Niks mis mee, hij kiest immers met zijn verstand en gevoel voor jou. Maar maak jezelf niet gek & maak hem niet gek met je gedachten over dat het toch fout kan gaan. Fout gaan kan het altijd, maar daar moet je gewoon niet vanuit gaan. Hoe kan een relatie nou stand houden als je hem niet eens voor 1% vertrouwd? Dat verdient je vriend ook niet, dat heeft hij volgens mij niet verdiend. Er is immers niks gebeurd. Het is natuurlijk makkelijk praten voor mij, maar je moet je er echt een beetje overheen zetten. Succes!
dinsdag 18 december 2007 om 13:37
Betekent het niet dat jullie een slechte relatie hebben als jij geen aandacht krijgt en een andere vrouw wel?
verder vraag ik me af hoe gelijkwaardig jullie relatie is. Jullie hebben hetzelfde gedaan, allebei 1 x gezoend met een ander. Van jouw slippertje wordt een heel drama gemaakt. Het slippertje van je vriend wordt genegeerd. Vanwaar die dubbele moraal?
