Partner met Gilles de la tourette

Snauter82 zaterdag 20 januari 2024 om 17:44

Hallo mede forummers, ik wil hier even van mij afschrijven want ik weet het allemaal niet zo goed meer.
Ik heb een partner met wie ik bijna 10 jaar samen ben. Hij heeft een kind uit een eerdere relatie en ik ook. We hebben een lat relatie.
Bij mijn partner is sinds 4 jaar Gilles de la tourette gediagnostiseerd en sinds kort ook adhd. Nu heeft hij sinds ik hem ken altijd wel kleine fysieke tics gehad maar dit was zo nihil dat we niet dachten aan Gilles de la tourette. Maar nu is dit sinds 4 jaar maximaal tot uiting gekomen door vocale en fysieke tics. Bij het minste of geringste wordt hij getriggerd en komen die tics tot uiting. Denk aan: bij storm, kou en sneeuw, drukte, een ambulance die met sirene voorbij komt maar ook mentale dingen zoals stress en zorgen. Mijn partner heeft het heel lang genegeerd en wilde geen hulp, nu loopt hij gelukkig sinds een jaar bij een psycholoog en dat helpt hem wel. Ik ben echt wel trots op hem hoe hij het doet en welke stapjes hij maakt, soms 2 vooruit en weer een achteruit. Het lijkt me heel zwaar om hier mee te leven.
Echter loop ik als partner vast. Ik heb het gevoel dat mijn toekomst ineens bepaald is. Ik ben een heel actief persoon en houdt echt van dingen ondernemen en reizen en dat zou ik het liefst met mijn partner doen natuurlijk.
Natuurlijk heb ik altijd de keus om deze relatie te beëindigen maar ik vind het nogal wat om hem in de steek te laten voor iets waar hij zelf ook niet om heeft gevraagd.
Ik merk aan mezelf dat ik wel toe ben aan meer, dus samenwonen, eventueel trouwen en reizen en er op uit gaan.
Maar ik zie samenwonen (iets wat ik wel na een paar jaar latten wel voor me had gezien) nu niet meer zitten. Er zijn momenten dat als mijn partner zo hoog in zijn tics zit, denk aan, dat als we in bed liggen hij zijn vocale tics niet kan onderdrukken en ik daardoor niet kan slapen. Ik vraag hem dan om naar huis te gaan, hoe rot het ook is. Ik moet de volgende dag ook gewoon werken en mijn gezin draaiende houden. Maar als we samenwonen en hij zo hoog in zijn tics zit dan kan dit niet meer en is er voor hem, mij en mijn kinderen geen mogelijkheid om elders even tot rust te komen. Ik vind zijn tics soms erg intens en raak er ook geïrriteerd en gestressed door.
Ook heb ik het gevoel dat ik met mijn gevoel nergens terecht kan. Ik houdt zaken die mij bezig houden voor me om hem te ontlasten en hem niet te veel zorgen of stress te geven. Of als ik me eenmaal heb voorgenomen om iets te bespreken dan heeft hij een slechte dag of is hij is slaap gevallen. Zijn tics kosten hem heel veel energie dus het komt vaak voor dat we nog afspreken te bellen maar dat hij na het eten al in slaap is gevallen en er dus geen contact meer is die avond.
Vaak wordt ik ook teleurgesteld als afspraken om iets te gaan doen niet door kunnen gaan omdat hij een slechte dag heeft, dit vergt een hoop aanpassingsvermogen van mijn kant.
Ik voel me verdrietig omdat ik een bepaald plaatje voor me had en die nu toch wel erg beinvloed wordt door zijn aandoening.

Ik hoop dat er hier meer mensen op het forum zijn die een partner met of zelf gilles de la tourette hebben?

Hoelahoep maandag 22 januari 2024 om 12:27

Ik denk inderdaad dat hij het samenwonen ook niet moet willen. Ik denk dat die stress hem geen goed gaan doen. Desnoods pas als de kinderen de deur uit zijn, maar die gezinsdynamiek lijkt me voor hem (en jou) niet fijn (killing).

Ik snap ook dat je je schuldig naar hem voelt, hoe onterecht ook voor allebei. Meegaan naar die therapie kan. Ik zou ook willen weten of er verbetering in zit en of er plaats is voor jouw behoeftes.

Browniedoc maandag 22 januari 2024 om 12:57

Ik snap je wel hoor TO. Ik heb een partner met een burn out en dat is niet de eerste keer. Los van die burn-outs is het iemand die laag belastbaar is. Ik weet nog dat ik in mijn kraamweek toen hij aangaf (maar vooral uitstraalde) zo moe te zijn tegen hem eruit gooide: "jammer dan, nu ben IK eens een keertje moe". Het lijkt me echt best heel prettig om naast iemand te staan die meer stabiel is. Maar. In mijn geval wegen zijn goede kanten nog ruimschoots op tegen zijn mindere kanten en de vraag is of dat bij jou nog het geval is.

Ik kan me voorstellen dat die weegschaal wel verschuift als het positieve "gelijk" blijft en het negatieve toeneemt. Los van of iemand dit expres doet.

Je moet behoorlijk wat inleveren TO. Je mag besluiten dat dit het niet is voor jou. Maar ik kan me voorstellen dat je je daar enorm rot onder voelt.

EHV1981 maandag 22 januari 2024 om 13:31

Klinkt heftig. Ik zou in ieder geval niet gaan samenwonen, lijkt mij voor je kinderen ook niet echt fijn in zo een situatie.

alouette dinsdag 23 januari 2024 om 10:08

Snauter82 schreef: ↑
22-01-2024 12:02
Het punt is dus dat ik het inderdaad niet meer zie zitten om te gaan samenwonen. Ik heb geen kamer over zodat iemand zich kan terugtrekken en gewoonweg omdat ik een actief leven heb waarbij ik 4 dagen werk en met 3 pubers leef, ik denk gewoon niet dat dat goed gaat komen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik na een dag werken en discussies met een van de kinderen ik ook niet altijd nog het geduld kan opbrengen voor mijn partner als hij heel hoog in zijn tics zit of als mijn partner op de bank inslaap valt en geen puf meer heeft om iets toe te voegen aan het huishouden als er nog van alles gedaan moet worden. Ik weet gewoon zeker dat dat voor nog meer irritaties gaat zorgen. Het neemt niet weg dat ik wel de wens had/heb en ook steeds vaker voel dat ik de behoefte heb dat ik ook wil thuiskomen en dat er dan iemand voor mij is, die eens voor mij kookt, die mij rust bezorgt of even iets op zich neemt. Het besef dat dit niet met mijn huidige partner kan maakt mij heel verdrietig. Ik houdt namelijk enorm van deze man.
Na zijn diagnose Gilles de la tourette dacht ik echt dat wij dit samen gingen doen. Ik schaam mij bijvoorbeeld niet voor hem als we uiteten zijn en hij heeft last van zijn tics en kan best een hoop hebben. Maar ik merk wel dat ik het uiteindelijk maar moeilijk kan accepteren omdat het mijn leven ook beïnvloed en mijn wensen en behoeftes steeds meer naar de achtergrond verdwijnen. Mijn hoofd maakt overuren en schiet alle kanten op en ik voel me ook schuldig naar mijn partner toe over mijn gevoelens.

Kunnen jullie hier samen over praten en wat zegt hij dan?

Snauter82 dinsdag 23 januari 2024 om 19:51

alouette schreef: ↑
23-01-2024 10:08
Kunnen jullie hier samen over praten en wat zegt hij dan?

Gesprekken hierover gaan moeizaam. Mijn partner vindt dat we wel kunnen samenwonen. Ik snap dat wel want ik heb alles goed voor elkaar en ben een zorgzaam type. Hij snapt niet zo goed dat ik al die beren op de weg zie. Als ik mijn beweegredenen bespreek dan zegt hij dat hij hier ook niets aan kan doen en niet om gevraagd heeft. Hij lijkt in de gesprekken vaak aan mijn gevoel voorbij te gaan. Hij kan zich ook slecht verplaatsen in het gevoel van een ander, daar is hij zich bewust van.

meisje85 woensdag 24 januari 2024 om 07:35

De houding van je partner maakt het moeilijk. Het klinkt niet alsof hij echt in staat is naar je te luisteren, maar zich sowieso al snel aangevallen voelt. Tuurlijk heeft hij hier niet om gevraagd, maar hij heeft wel te dealen met de gevolgen, waarvan er eentje is dat jij het soms zwaar vindt, en dat zie ik nog niet helemaal. Slecht kunnen verplaatsen in het gevoel van een ander is één ding, maar vervolgens ook niet in staat zijn te anticiperen op wat een ander zegt, is weer wat anders.

alouette woensdag 24 januari 2024 om 08:29

Doordat hij zich niet in jou kan verplaatsen of kan erkennen wat dit voor jou betekent, kan ik me voorstellen dat je niet het gevoel hebt een team te zijn en dat zou ik zelf als eenzaam ervaren. Ik denk ook dat je misschien meer zou kunnen hebben als er ruimte en erkenning voor jouw kant was. Als hij alleen maar blijft kijken naar hoe het voor hem is en dat hij er ook niks aan kan doen etc dan gaan jullie niet verder komen ben ik bang. Zou hij bereid zijn daar samen voor in therapie te gaan?

Snauter82 vrijdag 2 februari 2024 om 14:33

alouette schreef: ↑
24-01-2024 08:29
Doordat hij zich niet in jou kan verplaatsen of kan erkennen wat dit voor jou betekent, kan ik me voorstellen dat je niet het gevoel hebt een team te zijn en dat zou ik zelf als eenzaam ervaren. Ik denk ook dat je misschien meer zou kunnen hebben als er ruimte en erkenning voor jouw kant was. Als hij alleen maar blijft kijken naar hoe het voor hem is en dat hij er ook niks aan kan doen etc dan gaan jullie niet verder komen ben ik bang. Zou hij bereid zijn daar samen voor in therapie te gaan?

Wat je zegt klopt helemaal. Ik voel me heel erg alleen hierin. Hij gaat elke week naar therapie daar waar iemand gespecialiseerd is en hem helpt en begrijpt maar voor mij is er niemand. Ik moet het zelf uitvogelen.
Ik heb nadrukkelijk gevraag om een afspraak voor ons samen bij zijn behandelaar, kijken of deze iets kan betekenen voor ons.

evelien2010 vrijdag 2 februari 2024 om 16:39

Snauter82 schreef: ↑
23-01-2024 19:51
Gesprekken hierover gaan moeizaam. Mijn partner vindt dat we wel kunnen samenwonen. Ik snap dat wel want ik heb alles goed voor elkaar en ben een zorgzaam type. Hij snapt niet zo goed dat ik al die beren op de weg zie. Als ik mijn beweegredenen bespreek dan zegt hij dat hij hier ook niets aan kan doen en niet om gevraagd heeft. Hij lijkt in de gesprekken vaak aan mijn gevoel voorbij te gaan. Hij kan zich ook slecht verplaatsen in het gevoel van een ander, daar is hij zich bewust van.

Hij ziet natuurlijk dat jij je leven goed voor elkaar hebt en wil dat ook wel. En dan kan jij straks 24/7 voor hem zorgen. Want dat doe je al snel. Jij past je nu al teveel aan. Bij samenwonen is er voor jou geen moment van rust in je eigen vertrouwde omgeving.

Zijn gebrek aan inzicht in jouw maakt dat je hier niet aan moet beginnen.

"Omdat ik niet wil samenwonen" is voldoende motivatie. Het is niet goed voor jou. En jij kunt er ook niets aan doen dat hij wat heeft en jij niet. Draai het om.

Actieve topics