Relaties
alle pijlers
Partner vertellen dat ik het niet meer voel
maandag 5 december 2022 om 11:31
Kort onze situatie. Lang samen, niet getrouwd, ernstig meervoudig gehandicapte dochter met zeer laag niveau van bijna 12 die 24/7 van ons afhankelijk zal blijven voor de rest van haar leven. Ze heeft zuurstof gebrek bij de geboorte gehad en heeft hele slechte periodes gehad met veel ziekenhuisopnames. Ze kan niet lopen, niet zelfstandig zitten, is niet zindelijk en volledig afhankelijk van sondevoeding. Ze heeft goede en slechte periodes. In slechte periodes ligt ze vaak in het ziekenhuis. Ik werk al sinds haar geboorte niet meer.
Partner en ik leven al jaren als broer en zus. Ik denk dat we al zeker 3 jaar geen intimiteit en seks meer hebben gehad. Dat ligt vooral aan mij. Ik ontwijk en houd af. We hebben periodes gehad waarin we veel ruzie maakten vooral omdat we anders omgingen met de rouw rondom de situatie van onze dochter. Ik had behoefte om te praten, hij niet en zijn lontje werd heel kort en hij reageerde dat op mij af. Dat was heel naar want de enige die me begreep gaf niet alleen niet thuis maar deed ook nog eens best wel heel lelijk tegen me. Ook niet goed voor mijn zelfvertrouwen. Nu zitten we al 1-2 jaar in een rustige periode en kabbelt het voort.
Op een heleboel vlakken is hij een goede partner. Leuke man om te zien, goede flexibele baan, fantastische vader voor onze dochter, trouw en loyaal, goed gevoel voor humor, houd van gezelligheid. Ik kan eigenlijk niet zoveel aan hem opmerken behalve die periodes van dat korte lontje waarin hij dan vaak kritiek heeft op mij en zich snel aan mij irriteert en dat hij eigenlijk altijd wel erg dominant is. De dingen die hij belangrijk vindt moeten op zijn manier. En hij heeft vaak kritiek op mij. Hoe ik eet, hoe ik door het huis loop, waar ik zit, hoe ik opruim, alsof hij mij ook moet opvoeden zeg maar.
Dit zijn de zaken waar we regelmatig ruzie over maken. Ik denk dat hij door de situatie rondom dochter al jaren niet goed in z’n vel zit. Maar dat geeft hij niet toe. Hij is weleens bij een psycholoog geweest omdat hij toen moest van mij omdat hij het wel erg bont had gemaakt maar daar was hij na 3 gesprekken al klaar. En ik mocht me nergens mee bemoeien. Ik ben van nature iemand die zich aanpast. Ik houd van harmonie en heb angst voor confrontaties. Dus om die harmonie te bewaren en die confrontaties uit de weg te gaan schik ik me vaak ook al voelt het niet goed en zeg ik lang niet alles wat me dwarszit. Pas als iemand echt veel te ver is gegaan trek ik aan de rem. Ik relativeer me ook altijd een ongeluk. En vind dat ik vaak pas wat mag zeggen als ik zelf alles goed doe. Ben ook perfectionistisch.
We praten niet veel over onze gevoelens voor elkaar. We spreken weleens naar elkaar uit dat we als broer en zus leven en ik heb ook weleens gezegd dat ik niet gelukkig was en dat ik niet weet of we nog bij elkaar zouden zijn als we de zorg voor dochter niet meer hadden. Maar eigenlijk steken we allebei al jaren onze kop in het zand als het op onze relatie aankomt. Ik denk dat het gevoel bij mij op is. Dat het niet een kwestie is van eraan werken of in relatietherapie gaan en elkaar weer de juiste aandacht gaan geven. Ik voel er niks meer voor om met hem te knuffelen, zoenen of vrijen. Ik heb die gevoelens wel voor andere mannen. Er is iemand geweest op wie ik verliefd was maar deze man speelt geen rol meer in mijn leven. Die gevoelens hebben wel iets in mij los gemaakt waardoor ik niet zo verder wil leven.
Eigenlijk zou ik het liefste uit elkaar gaan. Ik heb al helemaal bedacht hoe dat zou kunnen. Zowel financieel als op gebied van zorg. Maar dat is natuurlijk heel oneerlijk. In mijn hoofd ben ik al zoveel verder dan hij. Dat is natuurlijk een recept voor een slechte verstandhouding en dat kunnen we echt niet gebruiken. We zullen de rest van het leven van onze dochter elkaar keihard nodig hebben. De periodes dat dochter ziek is of extra epileptisch is hebben we elkaar heel hard nodig. Dat moeten we echt samen blijven doen.
Dus ik wil hem gaan meenemen in mijn proces en dan samen gaan kijken of we links of rechtsaf gaan. Hoe we ons leven samen of zonder elkaar verder vorm kunnen gaan geven. Ik probeer ook alle opties open te houden. Maar nu moet ik het partner gaan vertellen en dat blijf ik voor me uitschuiven. Ik sta niet zo sterk in m’n schoenen en ben gewoon heel erg bang voor zijn reactie. Dat hij gaat zeggen dat als ik weg wil ik dan ook weg moet gaan bijvoorbeeld. Ik ben bang voor de verwijten. Vooral dat ik niet genoeg mijn best heb gedaan voor ons. Ik ben ook bang voor de reactie van vrienden/familie. Dat ik iedereen teleurstel. Ik ben bang dat hij niet mee gaat werken. En bang voor het effect op dochter. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ergens denk ik dat het niet als een verrassing kan komen. Bedoel al 3 jaar geen seks en intimiteit, ik slaap vaak in de logeerkamer en ik ontduik zijn pogingen tot affectie.
Wat me ook wel aan het denken heeft gezet is dat ik dus kennelijk wel gevoelens voor vreemden kan hebben – ik fantaseer vaak bijvoorbeeld over casual seks – maar dat ik me er dus niet toe kan zetten om seks met hem te hebben of om met hem te knuffelen of te zoenen. Ondanks dat ik wel erg naar seks en intimiteit verlang. Heb ik me misschien emotioneel zo voor hem afgesloten omdat hij me zo vaak gekwetst heeft? Of misschien door alles wat we hebben meegemaakt? Zou dat betekenen dat er misschien toch nog ergens gevoel zou kunnen zitten waar ik me nu niet bewust van ben? Waar ik nu niet bij kan? Ik verlang nu hevig naar een leven alleen. Alleen slapen, niet meer iemand de hele dag om me heen die wat van me vindt. Maar ik verlang ook naar seks en intimiteit, naar dat verliefde gevoel en iemand gaan ontdekken.
Zijn er hier mensen die hun ervaringen willen delen? Of advies voor me hebben? Het is zo dubbel. Ik wil niemand kwetsen maar ik wil ook zo graag weer echt gelukkig zijn.
Partner en ik leven al jaren als broer en zus. Ik denk dat we al zeker 3 jaar geen intimiteit en seks meer hebben gehad. Dat ligt vooral aan mij. Ik ontwijk en houd af. We hebben periodes gehad waarin we veel ruzie maakten vooral omdat we anders omgingen met de rouw rondom de situatie van onze dochter. Ik had behoefte om te praten, hij niet en zijn lontje werd heel kort en hij reageerde dat op mij af. Dat was heel naar want de enige die me begreep gaf niet alleen niet thuis maar deed ook nog eens best wel heel lelijk tegen me. Ook niet goed voor mijn zelfvertrouwen. Nu zitten we al 1-2 jaar in een rustige periode en kabbelt het voort.
Op een heleboel vlakken is hij een goede partner. Leuke man om te zien, goede flexibele baan, fantastische vader voor onze dochter, trouw en loyaal, goed gevoel voor humor, houd van gezelligheid. Ik kan eigenlijk niet zoveel aan hem opmerken behalve die periodes van dat korte lontje waarin hij dan vaak kritiek heeft op mij en zich snel aan mij irriteert en dat hij eigenlijk altijd wel erg dominant is. De dingen die hij belangrijk vindt moeten op zijn manier. En hij heeft vaak kritiek op mij. Hoe ik eet, hoe ik door het huis loop, waar ik zit, hoe ik opruim, alsof hij mij ook moet opvoeden zeg maar.
Dit zijn de zaken waar we regelmatig ruzie over maken. Ik denk dat hij door de situatie rondom dochter al jaren niet goed in z’n vel zit. Maar dat geeft hij niet toe. Hij is weleens bij een psycholoog geweest omdat hij toen moest van mij omdat hij het wel erg bont had gemaakt maar daar was hij na 3 gesprekken al klaar. En ik mocht me nergens mee bemoeien. Ik ben van nature iemand die zich aanpast. Ik houd van harmonie en heb angst voor confrontaties. Dus om die harmonie te bewaren en die confrontaties uit de weg te gaan schik ik me vaak ook al voelt het niet goed en zeg ik lang niet alles wat me dwarszit. Pas als iemand echt veel te ver is gegaan trek ik aan de rem. Ik relativeer me ook altijd een ongeluk. En vind dat ik vaak pas wat mag zeggen als ik zelf alles goed doe. Ben ook perfectionistisch.
We praten niet veel over onze gevoelens voor elkaar. We spreken weleens naar elkaar uit dat we als broer en zus leven en ik heb ook weleens gezegd dat ik niet gelukkig was en dat ik niet weet of we nog bij elkaar zouden zijn als we de zorg voor dochter niet meer hadden. Maar eigenlijk steken we allebei al jaren onze kop in het zand als het op onze relatie aankomt. Ik denk dat het gevoel bij mij op is. Dat het niet een kwestie is van eraan werken of in relatietherapie gaan en elkaar weer de juiste aandacht gaan geven. Ik voel er niks meer voor om met hem te knuffelen, zoenen of vrijen. Ik heb die gevoelens wel voor andere mannen. Er is iemand geweest op wie ik verliefd was maar deze man speelt geen rol meer in mijn leven. Die gevoelens hebben wel iets in mij los gemaakt waardoor ik niet zo verder wil leven.
Eigenlijk zou ik het liefste uit elkaar gaan. Ik heb al helemaal bedacht hoe dat zou kunnen. Zowel financieel als op gebied van zorg. Maar dat is natuurlijk heel oneerlijk. In mijn hoofd ben ik al zoveel verder dan hij. Dat is natuurlijk een recept voor een slechte verstandhouding en dat kunnen we echt niet gebruiken. We zullen de rest van het leven van onze dochter elkaar keihard nodig hebben. De periodes dat dochter ziek is of extra epileptisch is hebben we elkaar heel hard nodig. Dat moeten we echt samen blijven doen.
Dus ik wil hem gaan meenemen in mijn proces en dan samen gaan kijken of we links of rechtsaf gaan. Hoe we ons leven samen of zonder elkaar verder vorm kunnen gaan geven. Ik probeer ook alle opties open te houden. Maar nu moet ik het partner gaan vertellen en dat blijf ik voor me uitschuiven. Ik sta niet zo sterk in m’n schoenen en ben gewoon heel erg bang voor zijn reactie. Dat hij gaat zeggen dat als ik weg wil ik dan ook weg moet gaan bijvoorbeeld. Ik ben bang voor de verwijten. Vooral dat ik niet genoeg mijn best heb gedaan voor ons. Ik ben ook bang voor de reactie van vrienden/familie. Dat ik iedereen teleurstel. Ik ben bang dat hij niet mee gaat werken. En bang voor het effect op dochter. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ergens denk ik dat het niet als een verrassing kan komen. Bedoel al 3 jaar geen seks en intimiteit, ik slaap vaak in de logeerkamer en ik ontduik zijn pogingen tot affectie.
Wat me ook wel aan het denken heeft gezet is dat ik dus kennelijk wel gevoelens voor vreemden kan hebben – ik fantaseer vaak bijvoorbeeld over casual seks – maar dat ik me er dus niet toe kan zetten om seks met hem te hebben of om met hem te knuffelen of te zoenen. Ondanks dat ik wel erg naar seks en intimiteit verlang. Heb ik me misschien emotioneel zo voor hem afgesloten omdat hij me zo vaak gekwetst heeft? Of misschien door alles wat we hebben meegemaakt? Zou dat betekenen dat er misschien toch nog ergens gevoel zou kunnen zitten waar ik me nu niet bewust van ben? Waar ik nu niet bij kan? Ik verlang nu hevig naar een leven alleen. Alleen slapen, niet meer iemand de hele dag om me heen die wat van me vindt. Maar ik verlang ook naar seks en intimiteit, naar dat verliefde gevoel en iemand gaan ontdekken.
Zijn er hier mensen die hun ervaringen willen delen? Of advies voor me hebben? Het is zo dubbel. Ik wil niemand kwetsen maar ik wil ook zo graag weer echt gelukkig zijn.
maandag 5 december 2022 om 11:39
Lieve to, wat kun je het helder beschrijven. Je hebt de zaken wel helder denk ik. Mooi hoe je ook nadenkt over hoe het voor man is, en dat je beseft dat jij al een stuk verder bent en elkaar nodig hebt. Ik heb inhoudelijk niet echt advies, maar wil je wel een groot compliment maken voor hoe je dit aanpakt en dit samen, in welke vorm dan ook, wilt oplossen / de route wilt bepalen. Een hele dikke knuffel, want er komt een zware tijd aan. Blijf lekker van je afschrijven. Veel sterkte!
maandag 5 december 2022 om 11:41
Ik lees heel veel angsten en weinig concreets. Zo lang jij niet praat kun je ongeremd bang zijn dat hij niet goed reageert, dat je veroordeeld wordt door je omgeving, dat je dochter de dupe wordt.
Misschien reageert hij inderdaad niet goed, misschien vindt je omgeving het stom, misschien heeft jouw dochter hier last van maar dat zul je erbij moeten nemen. Als je niet tegen de hitte kunt moet je uit de keuken blijven. Dit soort zaken doe je stap voor stap, eerst praten, kijken hoe hij reageert, dealen met zijn emotie, dealen met jouw emotie en dan heel praktisch kijken naar hoe je dit inricht. Maar de eerste stap is praten!
Dus hou op met bang zijn, dat brengt je niks.
Dit is je zoveelste topic over dit onderwerp. En van mij mag je, ik snap ook echt heel goed dat je situatie klote is maar ook in je vorige topics heb je een luisterend oor mogen ontvangen, ervaringen mogen lezen (o.a. van mij) en tips gekregen.
Dit topic gaat waarschijnlijk niks nieuws brengen, de bal ligt bij jou. Trek je mond open. Tegen je partner.
Misschien reageert hij inderdaad niet goed, misschien vindt je omgeving het stom, misschien heeft jouw dochter hier last van maar dat zul je erbij moeten nemen. Als je niet tegen de hitte kunt moet je uit de keuken blijven. Dit soort zaken doe je stap voor stap, eerst praten, kijken hoe hij reageert, dealen met zijn emotie, dealen met jouw emotie en dan heel praktisch kijken naar hoe je dit inricht. Maar de eerste stap is praten!
Dus hou op met bang zijn, dat brengt je niks.
Dit is je zoveelste topic over dit onderwerp. En van mij mag je, ik snap ook echt heel goed dat je situatie klote is maar ook in je vorige topics heb je een luisterend oor mogen ontvangen, ervaringen mogen lezen (o.a. van mij) en tips gekregen.
Dit topic gaat waarschijnlijk niks nieuws brengen, de bal ligt bij jou. Trek je mond open. Tegen je partner.
.
maandag 5 december 2022 om 11:46
Wat me erg opvalt als ik je bericht lees, dat je hem erg als "schuldige" aanwijst. Ook jij hebt hier een rol in. Mogelijk heb je het gewoon niet zo opgenomen in je bericht, maar het klinkt erg eenzijdig.
Dat klopt natuurlijk bij het beeld dat jij gewoon niets meer voor hem voelt. Maar het is volgens mij ook zo dat je niets meer voor hem wílt voelen. Een situatie die door hem gecreëerd is volgens jou, maar zo simpel is dat natuurlijk niet.
Los van wie "schuld" heeft, het is nu zoals het is. Het lijkt me een heel vermoeiende situatie, omdat je nooit echt van elkaar los komt en het voor je dochter van groot belang is dat jullie een goed team vormen. En dat is natuurlijk geen tijdelijk iets, maar voor het leven.
Heel erg moeilijk! Het probleem is natuurlijk dat je hem niet mee hebt genomen in je reis naar het punt "ik wil uit elkaar", zoals je zelf ook schetst. Toch maar terug naar stap 1 dan, met de erkenning dat je misschien in je hoofd al wat verder bent dan hij.
Je hebt behoorlijk wat voor je kiezen, succes hoor!
Dat klopt natuurlijk bij het beeld dat jij gewoon niets meer voor hem voelt. Maar het is volgens mij ook zo dat je niets meer voor hem wílt voelen. Een situatie die door hem gecreëerd is volgens jou, maar zo simpel is dat natuurlijk niet.
Los van wie "schuld" heeft, het is nu zoals het is. Het lijkt me een heel vermoeiende situatie, omdat je nooit echt van elkaar los komt en het voor je dochter van groot belang is dat jullie een goed team vormen. En dat is natuurlijk geen tijdelijk iets, maar voor het leven.
Heel erg moeilijk! Het probleem is natuurlijk dat je hem niet mee hebt genomen in je reis naar het punt "ik wil uit elkaar", zoals je zelf ook schetst. Toch maar terug naar stap 1 dan, met de erkenning dat je misschien in je hoofd al wat verder bent dan hij.
Je hebt behoorlijk wat voor je kiezen, succes hoor!
maandag 5 december 2022 om 11:50
maandag 5 december 2022 om 11:51
Jeetje, niet niks wat jullie mee maken en te verwerken hebben gekregen.
Echt, niet gek dat jullie relatie onder druk is gekomen.
maar ajb, ik lees vooral communicatiegebrek en problemen en gebrek aan delen van dingen. Dat valt te leren echt, zowel jij als je man klinken redelijk fantastisch.... gooi het niet zo maar weg. Ik beloof je dat mannen zoals jouw man niet voor het oprapen liggen , echt niet.
Geef je man en je huwelijk een kans, Denk je dat hij niet verlangt naar een kus of een knuffel of een spetterende sexpartij.... die kans acht ik groot.
Echt hier is nog heel veel goed uit te halen, vraag er hulp bij, het is niet zo gek dat jullie dat zelf niet lukt., Maar laat elkaar nog niet los of laat los met de intentie om vast te blijven houden.
Echt, niet gek dat jullie relatie onder druk is gekomen.
maar ajb, ik lees vooral communicatiegebrek en problemen en gebrek aan delen van dingen. Dat valt te leren echt, zowel jij als je man klinken redelijk fantastisch.... gooi het niet zo maar weg. Ik beloof je dat mannen zoals jouw man niet voor het oprapen liggen , echt niet.
Geef je man en je huwelijk een kans, Denk je dat hij niet verlangt naar een kus of een knuffel of een spetterende sexpartij.... die kans acht ik groot.
Echt hier is nog heel veel goed uit te halen, vraag er hulp bij, het is niet zo gek dat jullie dat zelf niet lukt., Maar laat elkaar nog niet los of laat los met de intentie om vast te blijven houden.
maandag 5 december 2022 om 12:01
Ik zou eerst de vraag die je hebt zélf helder maken:
Heb ik me misschien emotioneel zo voor hem afgesloten omdat hij me zo vaak gekwetst heeft? Of misschien door alles wat we hebben meegemaakt? Zou dat betekenen dat er misschien toch nog ergens gevoel zou kunnen zitten waar ik me nu niet bewust van ben? Waar ik nu niet bij kan? Ik verlang nu hevig naar een leven alleen. Alleen slapen, niet meer iemand de hele dag om me heen die wat van me vindt. Maar ik verlang ook naar seks en intimiteit, naar dat verliefde gevoel en iemand gaan ontdekken.
Hier zou je wel zelf voor kunnen gaan praten met een professional.
Ik denk dat je helder moet hebben wát je nu zo belemmerd.
Ik kan me voorstellen dat 24/7 de zorg voor je kind hebben gewoon ook betekend dat je je niet kunt overgeven aan je partner, als je met 1 oor ligt te luisteren of je kind hulp nodig heeft bijvoorbeeld.
Hebben jullie hulp om de zorg eens aan een ander te kunnen overlaten, zodat jullie samen eens een weekend weg kunnen? Ben jij 24/7 moeder, of kun je ook nog eens ontsnappen aan deze loeizware baan?
Ik vraag me af of je hier niet nog iets mee mag gaan doen.
Heb ik me misschien emotioneel zo voor hem afgesloten omdat hij me zo vaak gekwetst heeft? Of misschien door alles wat we hebben meegemaakt? Zou dat betekenen dat er misschien toch nog ergens gevoel zou kunnen zitten waar ik me nu niet bewust van ben? Waar ik nu niet bij kan? Ik verlang nu hevig naar een leven alleen. Alleen slapen, niet meer iemand de hele dag om me heen die wat van me vindt. Maar ik verlang ook naar seks en intimiteit, naar dat verliefde gevoel en iemand gaan ontdekken.
Hier zou je wel zelf voor kunnen gaan praten met een professional.
Ik denk dat je helder moet hebben wát je nu zo belemmerd.
Ik kan me voorstellen dat 24/7 de zorg voor je kind hebben gewoon ook betekend dat je je niet kunt overgeven aan je partner, als je met 1 oor ligt te luisteren of je kind hulp nodig heeft bijvoorbeeld.
Hebben jullie hulp om de zorg eens aan een ander te kunnen overlaten, zodat jullie samen eens een weekend weg kunnen? Ben jij 24/7 moeder, of kun je ook nog eens ontsnappen aan deze loeizware baan?
Ik vraag me af of je hier niet nog iets mee mag gaan doen.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
maandag 5 december 2022 om 12:15
"Pas als iemand echt veel te ver is gegaan trek ik aan de rem." Nu doe je precies dit.
Als hij niet eens de kans krijgt om te merken wat voor jou wel of niet werkt, jij jezelf voor hem afsluit, hoe moet hij zich dan aanpassen? Krijgt hij de kans om zich aan jou aan te passen of weet hij niet beter?
Als je om wat voor redenen dan ook niet samen verder kunt of wilt, is dat je goed recht. Maar kun je tegen jezelf zeggen dat je er zelf alles aan gedaan hebt om je relatie te redden?
Is er rondom de zorg voor jullie dochter nog iets te regelen waardoor ze niet 24/7 van jullie afhankelijk is? Waardoor jij zelf ook de kans krijgt om buiten huis dingen te ondernemen en bijvoorbeeld te werken?
Als hij niet eens de kans krijgt om te merken wat voor jou wel of niet werkt, jij jezelf voor hem afsluit, hoe moet hij zich dan aanpassen? Krijgt hij de kans om zich aan jou aan te passen of weet hij niet beter?
Als je om wat voor redenen dan ook niet samen verder kunt of wilt, is dat je goed recht. Maar kun je tegen jezelf zeggen dat je er zelf alles aan gedaan hebt om je relatie te redden?
Is er rondom de zorg voor jullie dochter nog iets te regelen waardoor ze niet 24/7 van jullie afhankelijk is? Waardoor jij zelf ook de kans krijgt om buiten huis dingen te ondernemen en bijvoorbeeld te werken?
maandag 5 december 2022 om 12:22
Dank voor jullie reacties. We hebben zorgverleners in dienst dus ik ben niet 24/7 aan het zorgen. Ik ben best wat tijd voor mezelf. Ik heb ook de beslissing genomen om weer aan het werk te gaan en heb deze week een sollicitatiegesprek voor 28u per week. Iets meer dan ik het liefste wil maar ik wil ook wel graag een baan waar ik voldoening uit kan halen. En deze baan is dicht bij huis. Als ik die baan krijg is het de bedoeling dat we de zorg van ma-vrij grotendeels uitbesteden. Uitgezonderd de avond en nachtzorg dan natuurlijk.
Het zoeken naar een baan is ook deels ingegeven door mijn behoefte om weer zelfstandig te zijn. Nu ben ik financieel afhankelijk van partner. Ik heb wel inkomen vanuit het PGB van dochter maar daar wil ik vanaf. Als dochter ook in een instelling gaat wonen - en dat is wat mij betreft wel de bedoeling ergens rond haar 20e - dan valt dat inkomen helemaal weg en dan ben ik er zo lang uit geweest dat ik bang ben nooit meer een leuke baan te vinden.
Ik heb al vaker met een psycholoog gesproken en heel eerlijk alleen kom ik niet veel verder. Dan vertel ik alleen maar mijn kant van het verhaal en zegt zo'n psycholoog dat het logisch is dat ik me zo voel en dan krijg ik alleen maar bevestiging. Als ik met iemand ga praten dan wel iemand die met ons allebei afzonderlijk maar ook gezamenlijk in gesprek gaat. Denk ik.
Het zoeken naar een baan is ook deels ingegeven door mijn behoefte om weer zelfstandig te zijn. Nu ben ik financieel afhankelijk van partner. Ik heb wel inkomen vanuit het PGB van dochter maar daar wil ik vanaf. Als dochter ook in een instelling gaat wonen - en dat is wat mij betreft wel de bedoeling ergens rond haar 20e - dan valt dat inkomen helemaal weg en dan ben ik er zo lang uit geweest dat ik bang ben nooit meer een leuke baan te vinden.
Ik heb al vaker met een psycholoog gesproken en heel eerlijk alleen kom ik niet veel verder. Dan vertel ik alleen maar mijn kant van het verhaal en zegt zo'n psycholoog dat het logisch is dat ik me zo voel en dan krijg ik alleen maar bevestiging. Als ik met iemand ga praten dan wel iemand die met ons allebei afzonderlijk maar ook gezamenlijk in gesprek gaat. Denk ik.
maandag 5 december 2022 om 12:27
Ik probeer om dat niet te doen. Tot een maand geleden was ik vooral heel ongelukkig maar zag ik het niet als een optie om weg te gaan. Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed hoe ik het anders zou kunnen doen.
Ik weet ook niet waar het aan ligt. Bedoel als we dochter niet hadden gekregen en we een redelijk zorgeloos leven hadden gehad zonder kinderen of met gezonde kinderen waren we dan ook op dit punt gekomen? En is het wel echt zo dat mijn gevoel op is vanwege de dingen die er tussen ons zijn gebeurd of was het sowieso stuk gegaan? En is het daadwerkelijk wel stuk? Had ik iets kunnen doen om dat te voorkomen? En hij? Ik weet het allemaal niet.
evadewit1974 wijzigde dit bericht op 05-12-2022 12:30
33.84% gewijzigd
maandag 5 december 2022 om 12:30
Je weet niet hoe je het anders moet doen???? Vertellen aan je man hoe je ke voelt? Als je het zo uitgebreid op een forum kan schrijven kan je het toch ook aan je man vertellen??Evadewit1974 schreef: ↑05-12-2022 12:27Ik probeer om dat niet te doen. Tot een maand geleden was ik vooral heel ongelukkig maar zag ik het niet als een optie om weg te gaan. Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed hoe ik het anders zou kunnen doen.
maandag 5 december 2022 om 12:34
Het is niet zo dat we er nooit over hebben gesproken. We hebben heel vaak en uitvoerig gesproken over wat er misgaat tussen ons. Ik heb ook al weleens eerder voorgesteld om gezamenlijk met iemand te praten. Relatietherapie of zoiets. Maar hij wilde dat tot nu toe niet. Misschien nu wel. Ik heb inderdaad nog niet eerder durven zeggen dat ik bang ben dat mijn gevoel definitief weg is. Dat is laf en oneerlijk. Maar er is ook een hele lange tijd geweest waarin ik dat niet eens aan mezelf durfde toe te geven.
maandag 5 december 2022 om 12:39
Ik zou voor nu eerst beginnen met je baan. Even terug in de normale wereld. Even niet meer in de zorg zitten, in de PGB, moeder/hulpverlener/werkgever zijn. Maar gewoon even weer Eva De Wit, vrouw en werknemer/collega.
En ondertussen met je man gaan praten. Niet de conclusie, maar de 'ik wil mezelf weer terug vinden na al die jaren' . Kijken waar ik eigenlijk sta. De storm is nu voorbij, ik kan weer ademhalen.
"En ik zou heel graag samen met jou gaan onderzoeken wat er nog van 'ons' over is en hoe wij samen verder gaan. Want ik denk dat we allebei wel dingen kunnen bedenken die je zelf en de ander beter kunnen doen en wat goed gaat.'
Ik zou het allemaal nog niet direct weggooien, tenzij je je onveilig voelt bij je man. Zelf denk ik echt dat je je eigen leven weer terug op de rit moet zien te brengen en dan moet práten met je man. Eerlijk, oprecht, ongestoord.
En ondertussen met je man gaan praten. Niet de conclusie, maar de 'ik wil mezelf weer terug vinden na al die jaren' . Kijken waar ik eigenlijk sta. De storm is nu voorbij, ik kan weer ademhalen.
"En ik zou heel graag samen met jou gaan onderzoeken wat er nog van 'ons' over is en hoe wij samen verder gaan. Want ik denk dat we allebei wel dingen kunnen bedenken die je zelf en de ander beter kunnen doen en wat goed gaat.'
Ik zou het allemaal nog niet direct weggooien, tenzij je je onveilig voelt bij je man. Zelf denk ik echt dat je je eigen leven weer terug op de rit moet zien te brengen en dan moet práten met je man. Eerlijk, oprecht, ongestoord.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
maandag 5 december 2022 om 12:42
Je denkt dat jij al veel verder bent, Maar de werkelijkheid is, dat jij niet weet hoe je man er in staat, Wie weet staat hij op een vergelijkbaar punt.
Hij klinkt niet als iemand die je moet beschermen en die afhankelijk van je is.
Zeg hem gewoon wat je denkt, en vertrouw er op dat je om kunt gaan met wat er daarna gebeurt. Je kent je man al heel lang. Jullie zijn in een rolpatroon terecht gekomen waarin jij je klein maakt. Daarmee ontloop je ook je verantwoordelijkheid,
Rug recht en aankaarten.
Nu kan alles nog, als je eenmaal betrapt bent op vreemdgaan wordt het alleen maar lastiger. (en ja, vroeger of later komt er een tijd en plaats waarin dat een optie is)
Hij klinkt niet als iemand die je moet beschermen en die afhankelijk van je is.
Zeg hem gewoon wat je denkt, en vertrouw er op dat je om kunt gaan met wat er daarna gebeurt. Je kent je man al heel lang. Jullie zijn in een rolpatroon terecht gekomen waarin jij je klein maakt. Daarmee ontloop je ook je verantwoordelijkheid,
Rug recht en aankaarten.
Nu kan alles nog, als je eenmaal betrapt bent op vreemdgaan wordt het alleen maar lastiger. (en ja, vroeger of later komt er een tijd en plaats waarin dat een optie is)
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
maandag 5 december 2022 om 12:55
Dank voor je advies. Je hebt helemaal gelijk.lolapaloeza schreef: ↑05-12-2022 12:42Je denkt dat jij al veel verder bent, Maar de werkelijkheid is, dat jij niet weet hoe je man er in staat, Wie weet staat hij op een vergelijkbaar punt.
Hij klinkt niet als iemand die je moet beschermen en die afhankelijk van je is.
Zeg hem gewoon wat je denkt, en vertrouw er op dat je om kunt gaan met wat er daarna gebeurt. Je kent je man al heel lang. Jullie zijn in een rolpatroon terecht gekomen waarin jij je klein maakt. Daarmee ontloop je ook je verantwoordelijkheid,
Rug recht en aankaarten.
Nu kan alles nog, als je eenmaal betrapt bent op vreemdgaan wordt het alleen maar lastiger. (en ja, vroeger of later komt er een tijd en plaats waarin dat een optie is)
maandag 5 december 2022 om 15:06
Evadewit1974 schreef: ↑05-12-2022 12:22Ik heb al vaker met een psycholoog gesproken en heel eerlijk alleen kom ik niet veel verder. Dan vertel ik alleen maar mijn kant van het verhaal en zegt zo'n psycholoog dat het logisch is dat ik me zo voel en dan krijg ik alleen maar bevestiging. Als ik met iemand ga praten dan wel iemand die met ons allebei afzonderlijk maar ook gezamenlijk in gesprek gaat. Denk ik.
Dit lijkt me een heel duidelijk verhaal om aan je man mee te geven. “Het gaat niet goed met ons, ik wil graag met een derde erbij praten over onze relatie als partners en als ouders.”
Relatietherapie kan ook het doel hebben om goed uit elkaar te gaan.
zondag 11 december 2022 om 08:04
Ik heb - net als jij - een gehandicapt kind. Dat vergt heel veel van je als individu en kost je ook wat in je relatie. Hoewel de relatie op sommige vlakken misschien beter en sterker is dan gemiddeld, is er ook een grote tol die je betaalt. Je levert veel van jezelf in, en als de ander dat ook doet of juist veel minder, en je ziet dat niet meer bij elkaar, dan ga je langs elkaar heen leven. Het is heel moeilijk om met alles wat je op je bordje hebt, ook nog naar je partner te kijken en je partner iets te geven. Dat kan er eigenlijk niet meer bij... zo voelt het soms.
Ik snap dat je weg wilt, bij hem of uit dit leven?, misschien is dat uiteindelijk ook wat je gaat doen, maar ga eerst eens met je man praten. En als hij mee wil naar een relatietherapeut, ga dat dan doen. Dat is hoe dan ook een goed idee. Misschien is er ruimte om nieuw leven in de relatie te blazen, of misschien is het echt op, dat kan ook. Het is tijd om dat uit te zoeken. En neem daar de tijd voor, het leven is niet zwart-wit, en dit soort keuzes is ook niet zwart-wit.
Ik snap dat je weg wilt, bij hem of uit dit leven?, misschien is dat uiteindelijk ook wat je gaat doen, maar ga eerst eens met je man praten. En als hij mee wil naar een relatietherapeut, ga dat dan doen. Dat is hoe dan ook een goed idee. Misschien is er ruimte om nieuw leven in de relatie te blazen, of misschien is het echt op, dat kan ook. Het is tijd om dat uit te zoeken. En neem daar de tijd voor, het leven is niet zwart-wit, en dit soort keuzes is ook niet zwart-wit.
maandag 12 december 2022 om 15:33
Het is een overtuigend en invoelbaar verhaal. Ik heb het met je te doen, en ook met hem, want ik lees dat hij wel nog behoefte heeft aan intimiteit tussen jullie. Ik weet niet of het gevoel dat je bij hem mist terug kan komen, het klinkt alsof je al definitief een afslag hebt genomen en dan lijkt het me lastig. Zo verder gaan is in ieder geval jammer van jouw en zijn leven. Misschien kun je je topic omvormen tot een brief, aan hem? Met hier en daar wat scherpe kantjes er af en aan het einde een overtuigende uitnodiging om samen hulp te zoeken en een uitweg te zoeken, wat die ook moge zijn.
maandag 19 december 2022 om 12:34
Sorry ik was even offline. Mijn dochter lag in het ziekenhuis met een virus. We hebben dus de afgelopen weken weer in de overlevingsstand gestaan en geen tijd gehad voor dit soort gesprekken. Bovendien zien we elkaar dan heel weinig aangezien er altijd 1 van ons bij onze dochter in het ziekenhuis moet zijn. Dat ben ik vaak omdat partner fulltime werkt. Alleen de nachten wisselen we af. Gelukkig zo snel als ze ziek werd knapt ze nu ook weer op en we zijn net weer thuis.
Dus dat gesprek moet deze week wel plaatsvinden. Ik zie er erg tegenop eerlijk gezegd. Dit is een pittig jaar geweest voor ons allebei maar vooral partner heeft het zwaar ervaren. Dochter veel ziek, hij heeft ook op medisch vlak wat uitdagingen gehad, zorgen om zijn moeder en dan komt dit er straks ook nog eens bovenop zo vlak voor de kerstdagen. Maar het moet. Ik weet het moet.
maandag 19 december 2022 om 12:40
Je hoeft het niet heel zwaar aan te vliegen he?
Het nieuwe jaar staat voor de deur. Een ideaal moment om de balans op te maken. En te ontdekken, voor jullie allebei, waarheen de balans uitslaat/doorslaat.
Jullie ervaren het beide als zwaar. Overleven.
Tijd om samen te praten over hoe het leven minder zwaar en in stand overleven te zetten. Meer tijd voor elkaar en jezelf, een betere balans te vinden met minder stress. Ene heel mooi moment dus eigenlijk.
Het nieuwe jaar staat voor de deur. Een ideaal moment om de balans op te maken. En te ontdekken, voor jullie allebei, waarheen de balans uitslaat/doorslaat.
Jullie ervaren het beide als zwaar. Overleven.
Tijd om samen te praten over hoe het leven minder zwaar en in stand overleven te zetten. Meer tijd voor elkaar en jezelf, een betere balans te vinden met minder stress. Ene heel mooi moment dus eigenlijk.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
maandag 19 december 2022 om 20:24
Als jullie dochter in het ziekenhuis ligt (erg genoeg natuurlijk!) heb je dan een beetje het gevoel dat jullie een team zijn, Eva? Vinden jullie elkaar in de/het zorgen of verwijdert het jullie?
Zie je af en toe de man er nog doorheen waar je ooit op viel?
Je insteek hoeft niet te zijn "uit elkaar" de insteek kan ook zijn "hoe worden we weer partners in plaats van collega's". Het is goed om het gemis uit te spreken en te horen waar zijn gemis zit.
Het zou zo mooi zijn als jullie er toch nog samen uitkwamen!
Zie je af en toe de man er nog doorheen waar je ooit op viel?
Je insteek hoeft niet te zijn "uit elkaar" de insteek kan ook zijn "hoe worden we weer partners in plaats van collega's". Het is goed om het gemis uit te spreken en te horen waar zijn gemis zit.
Het zou zo mooi zijn als jullie er toch nog samen uitkwamen!
.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
