Relaties
alle pijlers
Partner wil ineens niet mee vandaag naar mijn ouders
maandag 26 december 2022 om 09:27
We zouden vandaag naar mij ouders gaan voor een korte lunch. Gezellig vind ik want mijn broer en zus komen ook. Partner wil ineens niet mee. Hij heeft moeite met kerst ivm het recente overlijden van zijn moeder. Dat snap ik heel
Goed. Echter, mijn familie is voor mij ook belangrijk en het is kerst. Ik zou graag willen dat hij mijn familie wat leuker zou vinden (het zijn leuke mensen) maar ik begrijp dat je dat niet af kunt dwingen.
Hij zegt dat hij nu : ik ga naar huis, en eigenlijk heb ik de neiging om te zeggen dat ie dan niet terug hoeft te komen.
Wat zouden jullie doen?
Goed. Echter, mijn familie is voor mij ook belangrijk en het is kerst. Ik zou graag willen dat hij mijn familie wat leuker zou vinden (het zijn leuke mensen) maar ik begrijp dat je dat niet af kunt dwingen.
Hij zegt dat hij nu : ik ga naar huis, en eigenlijk heb ik de neiging om te zeggen dat ie dan niet terug hoeft te komen.
Wat zouden jullie doen?
flamingo wijzigde dit bericht op 26-12-2022 09:32
Reden: Foutje
Reden: Foutje
2.37% gewijzigd
dinsdag 27 december 2022 om 13:44
Hoe lang mag je dan blijven hangen in verdriet ?Tacelia schreef: ↑27-12-2022 13:36Ik erger me niet aan hoe iemand rouwt, ik zou me gaan ergeren als mijn partner -in mijn ogen- heel lang blijft hangen in verdriet. Vrienden/vriendinnen staan verder van me af, dus geen probleem, ik heb het puur over mijn partner.
En zoals ik zei, ik heb begrip voor een ieder hoe hij/zij met een overlijden om gaat en/of er mee om gaat. Zelf heb ik iets van het hoort bij het leven en natuurlijk mis ik die persoon wel, maar mijn leven gaat ook gewoon door. Dus ja, ik sta zo nu en danwel stil bij de mensen die ik verloren heb, maar dat was het dan ook. Daarentegen herken ik niet de intense banden met mijn ouders ofzo die sommigen hier beschrijven en zijn de overlijdens die ik heb meegemaakt 'eerlijk' (dwz oude mensen, geen kinderen, natuurlijke dood of zelfgekozen)
dinsdag 27 december 2022 om 13:51
Als het andersom was geweest, bijvoorbeeld TO had recent haar been gebroken met bijbehorende pijn/ongemak en partner had geëist dat ze meeging naar zijn ouders, dan had ze er natuurlijk net zo ingezeten.
Hopsakee in de auto, pijn bij iedere hobbel en beweging, maar denk erom, wel een beetje leuk en gezellig doen met mijn ouders, want ja, het is kerst hé.
Hopsakee in de auto, pijn bij iedere hobbel en beweging, maar denk erom, wel een beetje leuk en gezellig doen met mijn ouders, want ja, het is kerst hé.
dinsdag 27 december 2022 om 13:51
Net schrijf je wat anders. Als het in jouw ogen te lang duurt, dan ga je je ergeren. Tot zover begrip.
dinsdag 27 december 2022 om 13:54
Het klinkt of juist TO wél die intense band met haar ouders en familie heeft. Waarom zou je je anders zo druk maken om die kerstlunch met je ouders?Tacelia schreef: ↑27-12-2022 13:36Ik erger me niet aan hoe iemand rouwt, ik zou me gaan ergeren als mijn partner -in mijn ogen- heel lang blijft hangen in verdriet. Vrienden/vriendinnen staan verder van me af, dus geen probleem, ik heb het puur over mijn partner.
En zoals ik zei, ik heb begrip voor een ieder hoe hij/zij met een overlijden om gaat en/of er mee om gaat. Zelf heb ik iets van het hoort bij het leven en natuurlijk mis ik die persoon wel, maar mijn leven gaat ook gewoon door. Dus ja, ik sta zo nu en danwel stil bij de mensen die ik verloren heb, maar dat was het dan ook. Daarentegen herken ik niet de intense banden met mijn ouders ofzo die sommigen hier beschrijven en zijn de overlijdens die ik heb meegemaakt 'eerlijk' (dwz oude mensen, geen kinderen, natuurlijke dood of zelfgekozen)
Ik ben zelf ook niet iemand die heel lang “last” heeft gehad van het verdriet van het overlijden van mijn vader. Zeker als ik het vergelijk met hoe emotioneel een vriendin van me nu nog is, wiens vader rond dezelfde tijd overleed. Heel ander rouwtraject.
Maar mij zouden verplichte kerstlunches dan weer volledig in het verkeerde keelgat schieten. Niet dat ik daar rouw bij zou halen als dat niet de reden was, maar wat een gezeur zeg. Ga een keertje zonder mij en basta.
Wat betreft de “eerlijke” overlijdens weet ik niet of ik je goed begrijp. De zelf verkozen dood van iemand in mijn omgeving was verreweg het moeilijkste verlies dat ik heb meegemaakt. Wat was dat in en in verdrietig. Niet dat ik dacht, “nou ja, je wilde het toch zelf?”. Die gaat bij mij bepaald niet in het rijtje van de natuurlijke dood van mijn oma op haar 94e.
anoniem_64099e414652c wijzigde dit bericht op 27-12-2022 14:03
11.42% gewijzigd
dinsdag 27 december 2022 om 13:55
dinsdag 27 december 2022 om 13:59
dinsdag 27 december 2022 om 14:00
Dat ging om mijn partner, dat schreef ik er duidelijk bij. Ik zou inderdaad niet in 1 huis kunnen en willen wonen die bij wijze van een jaar lang zijn leven on hold zet na een overlijden. Gelukkig staat mijn man er hetzelfde in als ik.
Tegelijk staat dat los van het begrip voor andere mensen. Daar heb ik alle begrip voor en steun ik hoe lang nodig is.
dinsdag 27 december 2022 om 14:00
Oh, en met een gebroken been ga ik ook niet naar een kerstlunch als ik dat niet wil. Liever thuis op de bank met mijn pijnlijke been dan bij een kerstlunch. Ik heb 2x mijn been gebroken, en dat was behoorlijk pijnlijk. Dus lekker rustig met mijn been op een kussen, tenzij ik iets echt niet wil missen.
dinsdag 27 december 2022 om 14:04
Wacht maar tot jullie een ouder verloren hebben dan kun je er ineens heel anders over denken .Tacelia schreef: ↑27-12-2022 14:00Dat ging om mijn partner, dat schreef ik er duidelijk bij. Ik zou inderdaad niet in 1 huis kunnen en willen wonen die bij wijze van een jaar lang zijn leven on hold zet na een overlijden. Gelukkig staat mijn man er hetzelfde in als ik.
Tegelijk staat dat los van het begrip voor andere mensen. Daar heb ik alle begrip voor en steun ik hoe lang nodig is.
dinsdag 27 december 2022 om 14:04
Dat maak jij er nu zelf van. Ik heb alleen geschreven dat ik me zou gaan ergeren als mijn partner zou blijven hangen in verdriet.nerdopviva schreef: ↑27-12-2022 13:59Totdat ze erin blijven hangen. Wanneer ga je van verdriet naar blijven hangen in verdriet?
En wanneer verdriet over gaat in blijven hangen? Geen idee, ik maak het hier thuis niet mee en andere naasten oordeel ik niet over.
dinsdag 27 december 2022 om 14:05
Ik zou het, net als spinnendepoes en mij, opgeven. Er zit hier een enorme communicatie kloof.Tacelia schreef: ↑27-12-2022 14:00Dat ging om mijn partner, dat schreef ik er duidelijk bij. Ik zou inderdaad niet in 1 huis kunnen en willen wonen die bij wijze van een jaar lang zijn leven on hold zet na een overlijden. Gelukkig staat mijn man er hetzelfde in als ik.
Tegelijk staat dat los van het begrip voor andere mensen. Daar heb ik alle begrip voor en steun ik hoe lang nodig is.
dinsdag 27 december 2022 om 14:06
Des te erger, dat je geen begrip voor je partner hebt, maar wel voor anderen. Al heeft mijn partner de komende 30 jaar verdriet.Tacelia schreef: ↑27-12-2022 14:00Dat ging om mijn partner, dat schreef ik er duidelijk bij. Ik zou inderdaad niet in 1 huis kunnen en willen wonen die bij wijze van een jaar lang zijn leven on hold zet na een overlijden. Gelukkig staat mijn man er hetzelfde in als ik.
Tegelijk staat dat los van het begrip voor andere mensen. Daar heb ik alle begrip voor en steun ik hoe lang nodig is.
dinsdag 27 december 2022 om 14:07
Wat bedoel je dan? Het zijn jouw woorden: "Ik erger me niet aan hoe iemand rouwt, ik zou me gaan ergeren als mijn partner -in mijn ogen- heel lang blijft hangen in verdriet." en "Ik heb begrip voor ieders verdriet, hoe lang dat ook duurt."
Je hebt begrip voor ieders verdriet, hoe lang dat ook duurt, maar je gaat je op een gegeven moment wel ergeren als je partner in het verdriet blijft hangen. Waar is dan het begrip? En waarom ergernis? Waarom niet je partner helpen om met dat verdriet om te gaan?
dinsdag 27 december 2022 om 14:09
Dat kan, maar de zaak ligt hier wat anders. De moeder van TO's partner is recent overleden, geen maanden/jaar geleden. Hierdoor heeft hij op dit moment moeite met kerst. Ik lees daarin niet dat hij zijn hele leven on hold zet. Hij heeft gewoon geen zin in deze kerstlunch. Als dat voor TO een breekpunt is dan moet ze dat zelf weten, maar iemand afdreigen om toch mee te gaan vind ik gemeen.Tacelia schreef: ↑27-12-2022 14:00Dat ging om mijn partner, dat schreef ik er duidelijk bij. Ik zou inderdaad niet in 1 huis kunnen en willen wonen die bij wijze van een jaar lang zijn leven on hold zet na een overlijden. Gelukkig staat mijn man er hetzelfde in als ik.
Tegelijk staat dat los van het begrip voor andere mensen. Daar heb ik alle begrip voor en steun ik hoe lang nodig is.
dinsdag 27 december 2022 om 14:09
Zo gaat dat ook vaak niet, hè... het verdriet gaat met golfbewegingen. Misschien had hij er al een poos niet zo'n last van, en sloeg het verdrit hem opeens om de oren tijdens kerst. Vind dat we voor zulke emoties best wat begrip kunnen tonen, en wellicht wat empathie dat zoiets dan opeens weer heftig kan zijn. Je houdt toch van iemand, dan leef je toch mee als hij opeens heel verdrietig is? Bij andere dingen kan het vast, maar voor mij is dit het verkeerde moment of onderwerp om iemand dan zo'n "hup, even schopje onder de kont" te geven.Tacelia schreef: ↑27-12-2022 14:00Dat ging om mijn partner, dat schreef ik er duidelijk bij. Ik zou inderdaad niet in 1 huis kunnen en willen wonen die bij wijze van een jaar lang zijn leven on hold zet na een overlijden. Gelukkig staat mijn man er hetzelfde in als ik.
Tegelijk staat dat los van het begrip voor andere mensen. Daar heb ik alle begrip voor en steun ik hoe lang nodig is.
dinsdag 27 december 2022 om 14:12
dinsdag 27 december 2022 om 14:24
Tuurlijk zou ik hem steunen als hij verdriet zou hebben. Maar we waren nooit getrouwd geweest als hij iemand was die lang en veelvuldig verdrietig zou zijn.nerdopviva schreef: ↑27-12-2022 14:07Wat bedoel je dan? Het zijn jouw woorden: "Ik erger me niet aan hoe iemand rouwt, ik zou me gaan ergeren als mijn partner -in mijn ogen- heel lang blijft hangen in verdriet." en "Ik heb begrip voor ieders verdriet, hoe lang dat ook duurt."
Je hebt begrip voor ieders verdriet, hoe lang dat ook duurt, maar je gaat je op een gegeven moment wel ergeren als je partner in het verdriet blijft hangen. Waar is dan het begrip? En waarom ergernis? Waarom niet je partner helpen om met dat verdriet om te gaan?
Ik denk dat het vooral is; een heleboel mensen vinden een overlijden ontzettend erg. Een andere groep mensen vindt andere dingen in het leven stukken erger/het een stuk minder erg/het er simpelweg bij horen. Het ene is niet beter dan het andere.
dinsdag 27 december 2022 om 14:25
Je leven “on hold” zetten is wel wat anders dan verdriet hebben omdat het je eerste kerst is zonder je moeder.Tacelia schreef: ↑27-12-2022 14:00Dat ging om mijn partner, dat schreef ik er duidelijk bij. Ik zou inderdaad niet in 1 huis kunnen en willen wonen die bij wijze van een jaar lang zijn leven on hold zet na een overlijden. Gelukkig staat mijn man er hetzelfde in als ik.
Tegelijk staat dat los van het begrip voor andere mensen. Daar heb ik alle begrip voor en steun ik hoe lang nodig is.
En knap van jou dat jij wel met je gebroken been naar een kerstlunch zou gaan omdat het thuis niet minder pijn doet dan daar, wil je een medaille?
Ik ben wel het liefst thuis als ik pijn of verdriet heb, dan kan ik lekker met mijn brakke lichaam/verdrietige hoofd gaan staan, zitten of liggen waar ik wil.
Gelukkig heb ik een partner die dit soort dingen heel goed begrijpt en in dit geval gewoon alleen zou gaan maar wel eerst zou vragen of ik het fijner zou vinden als hij thuis zou blijven.
The problem is people are being hated when they are real, and are being loved when they are fake.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
