Relaties
alle pijlers
problemen met mijn moeder
donderdag 29 november 2007 om 22:16
Hallo, hopelijk heb ik dit in het juiste subforum geplaatst.
Het volgende,
Sinds enige tijd leef ik (vrouw, 29 jaar) op gespannen voet met mijn moeder. Zo gaat het weer een paar maanden goed en zo hebben we weer ruzie.
Waarover? tja... komt er eigenlijk op neer dat ik vind dat mijn moeder niet het maximale eruit haalt om een beter leven te hebben. Mijn moeder is 50 jaar, alleenstaand en heeft (structureel)geen werk (onlangs bedrijf waar ze werkte is failliet gegaan) en moet al jaren leven van een bijstand-uitkering. Ik gun mijn moeder natuurlijk het beste, alleen wil zij hier niet alles aan doen in mijn ogen.
Ze heeft elke keer halve baantjes en ze wil alleen de gouden baantjes hebben. (ze heeft geen opleiding gevolgd oid). Daarnaast heeft ze baantjes waarbij ze geen toekomstperspectief heeft en meestal maar voor 10-20 uur werk per week. Ze leeft helemaal in de wereld van de subsidies (huurtoeslag etc) en is doodsbang om e.e.a. kiwijt te raken. Daarnaast heeft ze de instelling dat ze op haar leeftijd nergens meer wordt aangenomen en niet in haar ogen minderwaardig werk wil doen zoals schoonmaak of winkel e.d. Hier kan ik zo KWAAD om worden!!!
Nu klaagt ze niet echt hardop, maar ze laat wel merken dat het moeilijk is om rond te komen, ze niet op vakantie kan gaan en in een oud krot woont. Het mooie is dat ze naar andere mensen natuurlijk mooi weer speelt, maar ik weet ondertussen wel beter.
Ik heb geprobeerd een aantal malen met mijn moeder te praten hierover, alleen deze discussies lopen op de een of ander manier uit de hand, waardoor we huilend en met ruzie uit elkaar gaan en weer een periode geen contact hebben.
Ik heb nu het gevoel dat we steeds verder uit elkaar groeien.
Tevens rent ze na een ruzie naar familieleden toe en verteld haar eigen verhaal, waardoor het ook nog eens lijkt alsof ik de boeman ben.
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben of tips hebben hoe hiermee om te gaan oftewel HELP!!!
alvast bedankt voor jullie reacties.
Het volgende,
Sinds enige tijd leef ik (vrouw, 29 jaar) op gespannen voet met mijn moeder. Zo gaat het weer een paar maanden goed en zo hebben we weer ruzie.
Waarover? tja... komt er eigenlijk op neer dat ik vind dat mijn moeder niet het maximale eruit haalt om een beter leven te hebben. Mijn moeder is 50 jaar, alleenstaand en heeft (structureel)geen werk (onlangs bedrijf waar ze werkte is failliet gegaan) en moet al jaren leven van een bijstand-uitkering. Ik gun mijn moeder natuurlijk het beste, alleen wil zij hier niet alles aan doen in mijn ogen.
Ze heeft elke keer halve baantjes en ze wil alleen de gouden baantjes hebben. (ze heeft geen opleiding gevolgd oid). Daarnaast heeft ze baantjes waarbij ze geen toekomstperspectief heeft en meestal maar voor 10-20 uur werk per week. Ze leeft helemaal in de wereld van de subsidies (huurtoeslag etc) en is doodsbang om e.e.a. kiwijt te raken. Daarnaast heeft ze de instelling dat ze op haar leeftijd nergens meer wordt aangenomen en niet in haar ogen minderwaardig werk wil doen zoals schoonmaak of winkel e.d. Hier kan ik zo KWAAD om worden!!!
Nu klaagt ze niet echt hardop, maar ze laat wel merken dat het moeilijk is om rond te komen, ze niet op vakantie kan gaan en in een oud krot woont. Het mooie is dat ze naar andere mensen natuurlijk mooi weer speelt, maar ik weet ondertussen wel beter.
Ik heb geprobeerd een aantal malen met mijn moeder te praten hierover, alleen deze discussies lopen op de een of ander manier uit de hand, waardoor we huilend en met ruzie uit elkaar gaan en weer een periode geen contact hebben.
Ik heb nu het gevoel dat we steeds verder uit elkaar groeien.
Tevens rent ze na een ruzie naar familieleden toe en verteld haar eigen verhaal, waardoor het ook nog eens lijkt alsof ik de boeman ben.
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben of tips hebben hoe hiermee om te gaan oftewel HELP!!!
alvast bedankt voor jullie reacties.
donderdag 29 november 2007 om 22:26
Je gedraagt je een beetje alsof je de moeder van je moeder bent. Alsof jij je moeder moet vertellen wat ze moet doen.
Als ze niet wilt werken, gaat ze toch lekker niet werken. Ik vind eigenlijk dat je een beetje moeilijk doet, en dat je iets meer respect voor haar moet hebben.
Mijn biologische papa woont in een camper in de Algarve in Portugal. Hij is altijd blut en om geld te verdienen maakt hij hapjes die hij daar verkoopt aan de Neckermann-toeristen. En dan kan hij weer een biertje halen. Af en toe spaart hij wat en dan komt hij voor wat maandjes naar Nederland en dan woont hij bij me in. Hij laat de hond goed uit, kookt en maakt schoon dus ik heb dan volop tijd om te werken en te studeren.
Dacht je nou echt dat ik hem nu ineens ging vertellen: "Papa, je moet werken!". "Papa, het zijn de jaren 70 niet meer, kom gewoon hier in een huis wonen". "Papa, je doet het niet goed".
Flikker toch op, als mijn pa vind dat hij het zo moet doen, moet hij het vooral doen. Wie ben ik om te zeggen dat het niet goed is?
En wie ben jij om te zeggen dat je moeder het niet goed doet?
Als ze niet wilt werken, gaat ze toch lekker niet werken. Ik vind eigenlijk dat je een beetje moeilijk doet, en dat je iets meer respect voor haar moet hebben.
Mijn biologische papa woont in een camper in de Algarve in Portugal. Hij is altijd blut en om geld te verdienen maakt hij hapjes die hij daar verkoopt aan de Neckermann-toeristen. En dan kan hij weer een biertje halen. Af en toe spaart hij wat en dan komt hij voor wat maandjes naar Nederland en dan woont hij bij me in. Hij laat de hond goed uit, kookt en maakt schoon dus ik heb dan volop tijd om te werken en te studeren.
Dacht je nou echt dat ik hem nu ineens ging vertellen: "Papa, je moet werken!". "Papa, het zijn de jaren 70 niet meer, kom gewoon hier in een huis wonen". "Papa, je doet het niet goed".
Flikker toch op, als mijn pa vind dat hij het zo moet doen, moet hij het vooral doen. Wie ben ik om te zeggen dat het niet goed is?
En wie ben jij om te zeggen dat je moeder het niet goed doet?
donderdag 29 november 2007 om 22:39
Eens met Mirlo, al kan ik me je goede bedoelingen goed voorstellen. Ik denk dat je in de rol van dochter echter bar weinig uit kunt richten. Ik heb een hele andere kwestie met mijn vader, die steeds dichter nadert en daarbij gaat het ook om 'moederen over mijn vader'. In mijn geval zal ik uiteindelijk toch moeten gaan ingrijpen, omdat anders hij zichzelf of anderen in gevaar kan gaan brengen. Ik ben nou druk bezig met bedenken hoe ik dit aan kan gaan pakken. Ondanks dat mijn vader uiteindelijk anderen in gevaar zou kunnen gaan brengen, ben ik op zoek naar iemand die kan bemiddelen, want ik weet zeker dat ik als dochter niet tot mijn vader door zal dringen.
donderdag 29 november 2007 om 22:42
Hallo Mirlo,
Bedankt voor je reactiie. Wat je zegt klopt en heb ik al eerder gehoord.
Hetgene dat mij dwars zit is dat zij mij altijd wel heeft meegegeven om zelsftandig en om nooit van iets of iemand afjhankelijk te zijn. Alleen schijnt dit voor mijn moeder zelf niet te gelden.
Ik zou alleen maar willen dat ze het beter krijgt dan dat ze nu heeft. Ze klaagt er immers zelf wel over.
Ze wil wel dat alles van alle kanten komt aanwaaien maar er zelf niks voor doen. Vroeg opstaan kan ze niet. Ze heeft uren nodig om zich op te tutten. Alles op de fiets is te ver. Met de bus kan nog net, maar als ze 1x moet overstappen dan is het te veel. Ze verwacht dat ze door alles en iedereen wordt rond gechauffeurd anders gaat ze niet. Geld moet door de brievenbus naar binnen etc. etc.
Mensen moeten toch ook zelf zorgen dat ze in hun bestaan kunnen voorzien, ik krijg het ook niet allemaal kado. (en nee ik ben niet jaloers![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
sorry het klinkt misschien een beetje kinderachtig maar dit zijn wel dingen die mij een beetje dwars zitten.
Bedankt voor je reactiie. Wat je zegt klopt en heb ik al eerder gehoord.
Hetgene dat mij dwars zit is dat zij mij altijd wel heeft meegegeven om zelsftandig en om nooit van iets of iemand afjhankelijk te zijn. Alleen schijnt dit voor mijn moeder zelf niet te gelden.
Ik zou alleen maar willen dat ze het beter krijgt dan dat ze nu heeft. Ze klaagt er immers zelf wel over.
Ze wil wel dat alles van alle kanten komt aanwaaien maar er zelf niks voor doen. Vroeg opstaan kan ze niet. Ze heeft uren nodig om zich op te tutten. Alles op de fiets is te ver. Met de bus kan nog net, maar als ze 1x moet overstappen dan is het te veel. Ze verwacht dat ze door alles en iedereen wordt rond gechauffeurd anders gaat ze niet. Geld moet door de brievenbus naar binnen etc. etc.
Mensen moeten toch ook zelf zorgen dat ze in hun bestaan kunnen voorzien, ik krijg het ook niet allemaal kado. (en nee ik ben niet jaloers
sorry het klinkt misschien een beetje kinderachtig maar dit zijn wel dingen die mij een beetje dwars zitten.
donderdag 29 november 2007 om 22:52
Het is ook gewoon wraak voor al die jaren dat ZIJ:
- Eten voor je heeft gekookt
- Je naar school heeft gebracht
- Schoolboeken voor je heeft gekocht
- Kleding voor je heeft gekocht
- Met je op vakantie is gegaan
- Je elke ochtend op tijd uit bed hebt gehaald voor school
- Je heeft geholpen met aankleden/wassen/tandenpoetsen
- En, als je toen ook al zo'n zeur was, het al die jaren met je heeft vol gehouden...
- etc..
donderdag 29 november 2007 om 22:57
Ik kan het me voorstellen MissDee, dat dat je dwarszit. Je bent opgevoed met het idee dat je je eigen broek moet ophouden en niet afhankelijk moet zijn, terwijl degene die je dat bijgebracht heeft zelf niet afhankelijk is van één persoon maar zelfs van een hele maatschappij.
En dan klagen.
Maar.
Jij kan je moeder niet veranderen. Hoe goed je het ook bedoeld, hoe dwars het je ook zit, op deze manier verslechtert de verhouding alleen maar verder. Je moeder zet -terecht, dat dan weer wel- haar hakken in het zand als jij haar "opvoedt". Ze is een volwassen vrouw en hoeft niet opgevoed te worden, zeker niet door haar eigen dochter.
Alleen hoort bij volwassen worden wel, dat je de consequenties draagt van je eigen keuzes. Je moeder kiest er voor om zo te leven, okee. Aanvaard de gevolgen. (Ik bedoel daarmee dat zíj die moet aanvaarden hè, niet jij.)
Misschien zou je het onderwerp een tijdje moeten laten rusten, en het dan eens proberen met een andere benadering. Met stroop vang je meer vliegen dan met azijn! Vraag haar of ze werkelijk gelukkig is op deze manier, hoe ze de dingen graag anders zou willen zien, en wat ze voor ogen heeft om haar situatie te verbeteren. Vraag of je haar daarmee kan helpen, en dan bedoel ik niet als taxichauffeur of geldschieter. Maar bijv eens kijken naar een re-integratiecursus ofzo, of haar leren met computers om te gaan (ik noem maar wat, iets waar ze iets aan heeft bij het zoeken naar een baan).
Als ze daar niet of negatief op reageert, probeer het dan los te laten. Ze klaagt niet hardop zeg je, maar "laat merken dat ze het moeilijk heeft". Hoe laat ze dat merken? Verkapt klagen, of gewoon door jou te laten zien hoe ze leeft en niets te verbloemen? In dat eerste geval mag je haar m.i. vriendelijk vragen daarmee op te houden, gewoon één keer aardig zeggen en dan verder geweeklaag negeren. In het tweede geval: gewoon aanvaarden dat je moeder blijkbaar, ondanks alles, toch kiest om het leven te leiden dat ze leidt. Dat zal je dan moeten accepteren en respecteren.
En dat is makkelijker gezegd dan gedaan, dat snap ik.
En dan klagen.
Maar.
Jij kan je moeder niet veranderen. Hoe goed je het ook bedoeld, hoe dwars het je ook zit, op deze manier verslechtert de verhouding alleen maar verder. Je moeder zet -terecht, dat dan weer wel- haar hakken in het zand als jij haar "opvoedt". Ze is een volwassen vrouw en hoeft niet opgevoed te worden, zeker niet door haar eigen dochter.
Alleen hoort bij volwassen worden wel, dat je de consequenties draagt van je eigen keuzes. Je moeder kiest er voor om zo te leven, okee. Aanvaard de gevolgen. (Ik bedoel daarmee dat zíj die moet aanvaarden hè, niet jij.)
Misschien zou je het onderwerp een tijdje moeten laten rusten, en het dan eens proberen met een andere benadering. Met stroop vang je meer vliegen dan met azijn! Vraag haar of ze werkelijk gelukkig is op deze manier, hoe ze de dingen graag anders zou willen zien, en wat ze voor ogen heeft om haar situatie te verbeteren. Vraag of je haar daarmee kan helpen, en dan bedoel ik niet als taxichauffeur of geldschieter. Maar bijv eens kijken naar een re-integratiecursus ofzo, of haar leren met computers om te gaan (ik noem maar wat, iets waar ze iets aan heeft bij het zoeken naar een baan).
Als ze daar niet of negatief op reageert, probeer het dan los te laten. Ze klaagt niet hardop zeg je, maar "laat merken dat ze het moeilijk heeft". Hoe laat ze dat merken? Verkapt klagen, of gewoon door jou te laten zien hoe ze leeft en niets te verbloemen? In dat eerste geval mag je haar m.i. vriendelijk vragen daarmee op te houden, gewoon één keer aardig zeggen en dan verder geweeklaag negeren. In het tweede geval: gewoon aanvaarden dat je moeder blijkbaar, ondanks alles, toch kiest om het leven te leiden dat ze leidt. Dat zal je dan moeten accepteren en respecteren.
En dat is makkelijker gezegd dan gedaan, dat snap ik.
donderdag 29 november 2007 om 22:58
Je moeder is 50 schrijf je en heeft weinig opleiding.
Dan liggen de banen echt niet voor het oprapen.
Je doet net alsof ze niet wil werken of ze geen moeite wil doen.
Dat ze steeds van die halve baantjes heeft vind ik juist aangeven dat ze wel moeite wil doen. Ze had ook gewoon niets kunnen gaan doen.
Bovendien als je al een flink aantal jaren probeert om een full time baan te vinden en het lukt steeds maar niet dan kan ik mij heel goed voorstellen dat je op een gegeven moment gedemotiveert raakt.
Als je altijd maar nee nee te horen krijgt dan geloof je er op een gegeven moment gewoon niet meer in.
Dat ze niet de eenvoudige simpele baantjes wil doen, snap ik ook.
Zo'n baantje is leuk als je nog jong bent en weet dat je nog kan doorgroeien naar iets leukers en beters. Maar om te weten dat dat je eindstation is. Nou nee dank je daar zou ik ook geen trek in hebben.
Bovendien ook die banen zal ze moeilijk kunnen krijgen omdat een jonger iemand goedkoper is en deze banen ook vaak lichamelijk wat zwaarder zijn en een jonger iemand kan nu eenmaal vaak wat meer aan dan iemand van 50.
Dat ze tegen jou wel zegt dat je moet zorgen dat je financieel onafhankelijk bent komt waarschijnlijk juist omdat zij uit ervaring weet dat het erg moeilijk is om je hoofd boven water te houden. Voor jou wil ze een betere situatie dan waarin ze zelf zit.
Kortom ik vind dat je te hard oordeelt over je moeder.
Dan liggen de banen echt niet voor het oprapen.
Je doet net alsof ze niet wil werken of ze geen moeite wil doen.
Dat ze steeds van die halve baantjes heeft vind ik juist aangeven dat ze wel moeite wil doen. Ze had ook gewoon niets kunnen gaan doen.
Bovendien als je al een flink aantal jaren probeert om een full time baan te vinden en het lukt steeds maar niet dan kan ik mij heel goed voorstellen dat je op een gegeven moment gedemotiveert raakt.
Als je altijd maar nee nee te horen krijgt dan geloof je er op een gegeven moment gewoon niet meer in.
Dat ze niet de eenvoudige simpele baantjes wil doen, snap ik ook.
Zo'n baantje is leuk als je nog jong bent en weet dat je nog kan doorgroeien naar iets leukers en beters. Maar om te weten dat dat je eindstation is. Nou nee dank je daar zou ik ook geen trek in hebben.
Bovendien ook die banen zal ze moeilijk kunnen krijgen omdat een jonger iemand goedkoper is en deze banen ook vaak lichamelijk wat zwaarder zijn en een jonger iemand kan nu eenmaal vaak wat meer aan dan iemand van 50.
Dat ze tegen jou wel zegt dat je moet zorgen dat je financieel onafhankelijk bent komt waarschijnlijk juist omdat zij uit ervaring weet dat het erg moeilijk is om je hoofd boven water te houden. Voor jou wil ze een betere situatie dan waarin ze zelf zit.
Kortom ik vind dat je te hard oordeelt over je moeder.
donderdag 29 november 2007 om 23:05
donderdag 29 november 2007 om 23:13
mijn ma is 53. is (bijna) altijd een huismoeder geweest.
ze heeft mij en mijn zusje opgevoed met het ideaal dat we nooit afhankelijk moeten zijn van een man.
mijn pa verdient de kost en mij ma kijkt atwt, als je een kastdeurtje opentrekt komt de hele zooi eruit vallen. en van de vloer kan je duidelijk niet eten.
MAAR ze is mijn moeder!
ik hou van dr tot het einde der einde, geen haar op mijn hoofd die denkt dat ik er wat van moet zeggen. en als er wat met mij is staat ze altijd voor me klaar.
het is de tofste moeder die je je maar kan voorstellen. ze is niet perfect, maar ze houd onvoorwaardelijk van me, en ik van haar!!
ze heeft mij en mijn zusje opgevoed met het ideaal dat we nooit afhankelijk moeten zijn van een man.
mijn pa verdient de kost en mij ma kijkt atwt, als je een kastdeurtje opentrekt komt de hele zooi eruit vallen. en van de vloer kan je duidelijk niet eten.
MAAR ze is mijn moeder!
ik hou van dr tot het einde der einde, geen haar op mijn hoofd die denkt dat ik er wat van moet zeggen. en als er wat met mij is staat ze altijd voor me klaar.
het is de tofste moeder die je je maar kan voorstellen. ze is niet perfect, maar ze houd onvoorwaardelijk van me, en ik van haar!!
donderdag 29 november 2007 om 23:29
[quote]:
Daarnaast heeft ze de instelling dat ze op haar leeftijd nergens meer wordt aangenomen en niet in haar ogen minderwaardig werk wil doen zoals schoonmaak of winkel e.d. Hier kan ik zo KWAAD om worden!!!
Hallo zeg, dit verzint je moeder niet hoor. Lees je geen kranten?
Er heeft nl. pas nog in alle kranten gestaan dat mensen boven 45 al helemaal niet voor een gesprek mogen komen bij een sollicitatie! Mijn zus is net weer aan een baan, zij is 46 en is 3 jaar, dat is dus 3 jaar! ! ! werkeloos geweest en heeft nu dus god zij dank weer een baan gevonden. Zij verstuurde gemiddeld zo' n 8 sollicitaties per week weg, en haar opleiding is hbo.
Het is allemaal niet zo gemakkelijk hoor.
Daarnaast heeft ze de instelling dat ze op haar leeftijd nergens meer wordt aangenomen en niet in haar ogen minderwaardig werk wil doen zoals schoonmaak of winkel e.d. Hier kan ik zo KWAAD om worden!!!
Hallo zeg, dit verzint je moeder niet hoor. Lees je geen kranten?
Er heeft nl. pas nog in alle kranten gestaan dat mensen boven 45 al helemaal niet voor een gesprek mogen komen bij een sollicitatie! Mijn zus is net weer aan een baan, zij is 46 en is 3 jaar, dat is dus 3 jaar! ! ! werkeloos geweest en heeft nu dus god zij dank weer een baan gevonden. Zij verstuurde gemiddeld zo' n 8 sollicitaties per week weg, en haar opleiding is hbo.
Het is allemaal niet zo gemakkelijk hoor.
donderdag 29 november 2007 om 23:34
vrijdag 30 november 2007 om 00:08
vrijdag 30 november 2007 om 00:13
hahaha, heb ooit eens in een dronken bui vroeger tegen mijn moeder verteld dat je zo echt geen mensen kan ontvangen. en dat wij ons altijd doodschaamde.
kreeg een heel mooi antwoord:
dan blijven ze toch lekker weg, dit is mijn huis en mijn leven en ik doe lekker wat ik zelf wil.. bemoei je met je eigen zaken.
nou die was duidelijk!! heb er ook nooit meer wat over gezegt.
kreeg een heel mooi antwoord:
dan blijven ze toch lekker weg, dit is mijn huis en mijn leven en ik doe lekker wat ik zelf wil.. bemoei je met je eigen zaken.
nou die was duidelijk!! heb er ook nooit meer wat over gezegt.
vrijdag 30 november 2007 om 00:29
:
Hallo Mirlo,
Hetgene dat mij dwars zit is dat zij mij altijd wel heeft meegegeven om zelsftandig en om nooit van iets of iemand afjhankelijk te zijn. Alleen schijnt dit voor mijn moeder zelf niet te gelden.
Ik zou alleen maar willen dat ze het beter krijgt dan dat ze nu heeft. Ze klaagt er immers zelf wel over.
Ze wil wel dat alles van alle kanten komt aanwaaien maar er zelf niks voor doen. Vroeg opstaan kan ze niet. Ze heeft uren nodig om zich op te tutten. Alles op de fiets is te ver. Met de bus kan nog net, maar als ze 1x moet overstappen dan is het te veel. Ze verwacht dat ze door alles en iedereen wordt rond gechauffeurd anders gaat ze niet. Geld moet door de brievenbus naar binnen etc. etc.
Mensen moeten toch ook zelf zorgen dat ze in hun bestaan kunnen voorzien, ik krijg het ook niet allemaal kado. (en nee ik ben niet jaloers
sorry het klinkt misschien een beetje kinderachtig maar dit zijn wel dingen die mij een beetje dwars zitten.
Is je moeder niet 'gewoon' depressief?
Ik wil niet alles psychologiseren en het lost ook helemaal niets op, maar daar moest ik aan denken toen ik het las.
Is ze altijd al zo geweest of was het vroeger anders?
vrijdag 30 november 2007 om 10:19
vrijdag 30 november 2007 om 10:22
Máár, wat doe je als je eigen dochter het niet aanstaat. Dat maakt het wel wat lastiger. Van je eigen kind wil je natuurlijk niet dat die wegblijft.
Wel zijn er grenzen aan wat een kind van zijn of haar moeder mag verwachten en zeggen. Ik vind niet dat een kind mag bepalen hoe de moeder het leven inricht.
En hier krijg ik de indruk dat TO eigenlijk wel wil dat haar moeder het doet zoals zij het ziet anders wordt er ruzie om gemaakt. als je nu wilt dat jullie verder uit elkaar groeien, moet je zo doorgaan. Dan gebeurt dat ook.
Waarom accepteer je haar niet zoals zij is en doet?
Wel zijn er grenzen aan wat een kind van zijn of haar moeder mag verwachten en zeggen. Ik vind niet dat een kind mag bepalen hoe de moeder het leven inricht.
En hier krijg ik de indruk dat TO eigenlijk wel wil dat haar moeder het doet zoals zij het ziet anders wordt er ruzie om gemaakt. als je nu wilt dat jullie verder uit elkaar groeien, moet je zo doorgaan. Dan gebeurt dat ook.
Waarom accepteer je haar niet zoals zij is en doet?
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 30 november 2007 om 10:33
Hm, ken dat wel, dat je van je moeder iets anders verwacht, omdat ze jou jarenlang heeft gezegd hoe JIJ het moet doen. Maar toch, ben het eens met de anderen: je moet je ouders zo accepteren als ze zijn, want je kunt ze (zeker op die leeftijd) niet meer veranderen.
Mijn ouders zijn allebei rond de 60 en hebben ook zo hun eigen problemen, waarvan ik als dochter zeg "zit niet te zeuren, DOE er iets aan!" (want dat zeggen ze tegen mij net zo hard, als ik eens een probleem heb). Maar het lukt ze niet, ze kunnen niet uit hun eigen huid. Ik heb me er ook lang druk over gemaakt, er zijn ook ruzies van gekomen, maar ik ben ermee opgehouden. Nu luister ik alleen nog maar, geef wel adviezen, maar als ze er niks mee willen doen, tja, dan is dat hun keuze.
Ik snap je heel goed, MissDee, maar je zult het echt van je af moeten zetten. Shahla heeft wat dat betreft gelijk: zorg ervoor dat de relatie die jullie hebben zich concentreert rond de punten die jullie wél gemeenschappelijk hebben. Anders blijft het een oneindige discussie om niks en verpesten jullie je moeder-dochter-relatie. Ik denk dat je moeder diep vanbinnen zelfs wel weet dat jij gelijk hebt, maar ze voelt het nu eenmaal zo en wil het niet anders. Acceptatie is de eerste stap op weg naar verbetering.
Mijn ouders zijn allebei rond de 60 en hebben ook zo hun eigen problemen, waarvan ik als dochter zeg "zit niet te zeuren, DOE er iets aan!" (want dat zeggen ze tegen mij net zo hard, als ik eens een probleem heb). Maar het lukt ze niet, ze kunnen niet uit hun eigen huid. Ik heb me er ook lang druk over gemaakt, er zijn ook ruzies van gekomen, maar ik ben ermee opgehouden. Nu luister ik alleen nog maar, geef wel adviezen, maar als ze er niks mee willen doen, tja, dan is dat hun keuze.
Ik snap je heel goed, MissDee, maar je zult het echt van je af moeten zetten. Shahla heeft wat dat betreft gelijk: zorg ervoor dat de relatie die jullie hebben zich concentreert rond de punten die jullie wél gemeenschappelijk hebben. Anders blijft het een oneindige discussie om niks en verpesten jullie je moeder-dochter-relatie. Ik denk dat je moeder diep vanbinnen zelfs wel weet dat jij gelijk hebt, maar ze voelt het nu eenmaal zo en wil het niet anders. Acceptatie is de eerste stap op weg naar verbetering.
vrijdag 30 november 2007 om 10:39
Ja maar Mirlo, jouw vader is gelukkig, toch? De moeder van TO niet, althans, die klaagt dat ze het niet breed heeft, niet op vakantie kan en niet in een leuk huis kan wonen. Dat vind ik wel een vershcil. De moeder van TO wekt niet de indruk iets te willen doen aan haar situatie, waar ze dus wel ontevreden mee is.
En dan kan ik me goed voorstellen dat TO daar moe van wordt en zich eraan ergert.
In het geval van jouw vader kan ik me voorstellen dat je geen enkele aanvechting hebt om hem op zijn leefstijl aan te spreken, maar daar is ook geen enkele reden toe, want hij is gelukkig en, neem ik aan, gezond.
Vind ik wel een verschil.
En dan kan ik me goed voorstellen dat TO daar moe van wordt en zich eraan ergert.
In het geval van jouw vader kan ik me voorstellen dat je geen enkele aanvechting hebt om hem op zijn leefstijl aan te spreken, maar daar is ook geen enkele reden toe, want hij is gelukkig en, neem ik aan, gezond.
Vind ik wel een verschil.
vrijdag 30 november 2007 om 11:16
Hallo Sugarmiss,
Bedankt voor je reactie.
Weet je dat met een baan zoeken, daar is ze al haar hele leventje mee bezig.Toen ze 21 was raakte ze zwanger van mijn vader maar ze wist dat het niet verstandig was om samen met hem verder te gaan.Dus heeft ze besloten om alleen voor mij te gaan zorgen.Best zwaar en moeilijk, maar hoezo heb je het niet kunnen voorkomen om zwanger te raken.
Wij proberen al een jaar lang om zwanger te raken.Maakt voor de rest niet uit hoor, we gaan gewoon vrolijk verder. Maar wij hebben allebei een fulltimebaan en een eengezinswoning.Toen heeft ze een uitkering aangevraagd en sindsdien af en aan parttime gewerkt.Het liefst de zwarte baantjes in de horeca waarbij ze leuk verdient en toch haar uitkering kan behouden.Maar mij wel leren dat ik vanaf 15 jaar een baantje moet nemen en vanaf 18 jaar een bijdrage voor kost en inwoning moet geven.Dat vind ik nog niet zo erg, maar als ze dan een vriend heeft, die wel eigenlijk bij ons komt wonen maar wel zijn eigen woning aanhoudt omdat die zogenaamd zijn eigen rekeningen heeft (anderhalf jaar niet betaald), die hoeft nergens voor te betalen, er wordt niet eens gedeeld met de kosten.
Nog niet eens de gezamenlijke boodschappen of de telefoonrekening ofzo.En ik terwijl ik nog op school zit, stage loop en een baantje heb moet wel iets betalen.Waarom leer je een ander wel dat die voor het geld moet werken, maar pas je zelf niet toe.Als je dan opties aandraagt als bijv. een Blokker, Action of Kruidvat dat is dan te min want daar moeten de werklozen en de Turken maar werken, wordt er dan gezegd.Waar haal je de comedie vandaan, waarom zal zij daar te goed voor zijn.Dan ben je in mijn ogen geen haar beter.ik zeg niet dat ze daar tot haar pensioen moet werken, maar het is toch een oplossing.kan ze daarvan uit een betere baan vinden.
Als je diploma's hebt zeg ik dan heb je wat te wensen maar als je die niet hebt, dan heb je weinig keus toch.Kinderjeugopleiding (SPW3, van nu) heeft ze vroeger tot haar 18e gedaan, daar heeft ze een blauwe maandag ingewerkt en verder nooit iets meegedaan.Prima hoor, als zij een leven als dit ambieert, maar ik zou alleen maar willen dat ze t een beetje beter krijgt dan wat ze nu heeft.
Er kunnen nooit grote of dure aanschaffen gedaan worden, bijna of eigenlijk nooit op vakantie wat ze toch heel graag zou willen.maar zelf de moeite voor doen om een baan te vinden, amper.Ze zou niet een dag de uitzendbureaus afgaan, nee want die betalen je slecht, denkt ze nog.Of een dag of ochtend de vacatures bekijken bij t CWI.Dus de onzin van met mijn leeftijd (50) vind je gewoon geen baan, dat is niet helemaal waar, ze zoeken overal mensen.
Mijn tante is 45 en die heeft de afgelopen jaren ook overal gewerkt (schoonmaak, markt etc.) en haar lukt het ook.En die heeft alleen maar Mavo zover ik weet.Maar die wil gewoon voorkomen dat ze in de uitkering belandt.
Ze wil gewoon haar situatie in stand houden geloof ik.Wel klagen over al die verantwoording afleggen aan de instanties, maar wat denk je dan.Vind je t dan gek dat ik t niet meer begrijp, dan draag je ideeën aan maar die worden keihard afgewezen.Maar hier heeft de maatschappij zelf voor gezorgd dat mensen zo gaan denken, dat ze met de uitkering meer geld hebben/overhouden dan met gewoon werken.Als ik of mijn man door buiten ons eigen schuld om onze baan verliest denk maar niet dat een sociale dienst ons helpt die zeggen gewoon, leef maar van t inkomen van je partner.Maar we betalen wel elke maand wwpremies e.d.
Ik heb zelf een weekend/vakantiebaan bij de Aldi gehad, maar ik zeg altijd tot op de dag van vandaag ik heb een studie gevold (MBO) maar als er stront aan de knikker is, ga ik zo weer bij de Aldi werken.Ik zal proberen om een baan in mijn richting te zoeken maar als t niet lukt pak ik alles aan en dat is niet leeftijdgebonden.En gelukkig denkt mijn man daar ook zo over dat hem t niet uitmaakt wat ie zou moeten doen, als er maar geld binnen komt om de rekeningen te betalen en je hoofd boven water te kunnen houden.Ik ben een dochter van mijn moeder maar soms vraag ik me af van wie ik dit toch heb.Ze heeft t me zelf geleerd maar doet er zelf helaas weinig mee.Ik heb t er hier altijd best moeilijk mee gehad!!
Dat we hierover zo van mentaliteit verschillen.Ik wil alleen maar t beste voor haar!!
