Relaties
alle pijlers
Puber en partner
maandag 1 juli 2024 om 20:48
Mijn lieve autistische (ASS) zoon van 17 vind mijn vriend 'echt heel aardig' maar van hem 'hoeft het allemaal niet zo'. In zijn beeld is wat minder vaak vriend over de vloer toch ook prima. En dat kan, ik heb geen partner nodig voor iets, behalve dat ik van hem houd en hem graag regelmatig zie. Ook in het weekend en ook snachts
Even wat achtergrond:
zoon is 17 en doet het goed op school (speciaal onderwijs) en wordt sociaal steeds een beetje sterker. Zit aardig goed in zijn vel ook.
Mijn relatie met vriend is nu ruim 2,5 jaar. Na ruim een jaar is hij voorgesteld aan zoon als vriend (hij kende hem toen al wel een paar maanden als 'gewone vriend') en pakweg een half jaar later is hij voor het eerst een nachtje blijven slapen. Dat is ondertussen opgebouwd naar blijven van vrijdag tot zondag en dan vaak 3 weekenden per maand. 1 weekend hebben we voor zoon en mij samen.
Vriend is super lief maar net als zoon een introvert wat maakt dat de heren niet heel makkelijk diep bonden. Gesprekken zijn vaak vrij kort. Iets wat iedereen trouwens met zoon heeft (behalve als je pokemon of anime fan bent want daar kan zoon uren met je over praten
).
Ik merk dat het voor zoon teveel is, 3 weekenden per maand met een extra persoon in huis. Maar, tegelijkertijd wil ik vriend juist liever veel meer zien, we dromen ook over samenwonen. Zoon is ook bijna volwassen.
Wanneer ga je als ouder wel je stempel zetten? Hoe pak je ruimte en wanneer? Ik ben ontzettend benieuwd hoe anderen hiermee omgaan. Ik zal toch niet de enige zijn in deze situatie?
Vriend is trouwens een schat, vind zoon een (wat ingewikkelde) fijne kerel, hij is geduldig en klaagt nooit, maakt ook geen aanstalten, ook hij wil het liefste vaker samen zijn.
Overigens: belang kind gaat voor en ga het voorlopig terugschroeven naar om en om, die knoop heb ik al doorgehakt.
Ik hoor graag ervaringsverhalen, hoe gaan anderen hiermee om? Tips?
Alvast bedankt!
Even wat achtergrond:
zoon is 17 en doet het goed op school (speciaal onderwijs) en wordt sociaal steeds een beetje sterker. Zit aardig goed in zijn vel ook.
Mijn relatie met vriend is nu ruim 2,5 jaar. Na ruim een jaar is hij voorgesteld aan zoon als vriend (hij kende hem toen al wel een paar maanden als 'gewone vriend') en pakweg een half jaar later is hij voor het eerst een nachtje blijven slapen. Dat is ondertussen opgebouwd naar blijven van vrijdag tot zondag en dan vaak 3 weekenden per maand. 1 weekend hebben we voor zoon en mij samen.
Vriend is super lief maar net als zoon een introvert wat maakt dat de heren niet heel makkelijk diep bonden. Gesprekken zijn vaak vrij kort. Iets wat iedereen trouwens met zoon heeft (behalve als je pokemon of anime fan bent want daar kan zoon uren met je over praten
). Ik merk dat het voor zoon teveel is, 3 weekenden per maand met een extra persoon in huis. Maar, tegelijkertijd wil ik vriend juist liever veel meer zien, we dromen ook over samenwonen. Zoon is ook bijna volwassen.
Wanneer ga je als ouder wel je stempel zetten? Hoe pak je ruimte en wanneer? Ik ben ontzettend benieuwd hoe anderen hiermee omgaan. Ik zal toch niet de enige zijn in deze situatie?
Vriend is trouwens een schat, vind zoon een (wat ingewikkelde) fijne kerel, hij is geduldig en klaagt nooit, maakt ook geen aanstalten, ook hij wil het liefste vaker samen zijn.
Overigens: belang kind gaat voor en ga het voorlopig terugschroeven naar om en om, die knoop heb ik al doorgehakt.
Ik hoor graag ervaringsverhalen, hoe gaan anderen hiermee om? Tips?
Alvast bedankt!
gonniegijsje wijzigde dit bericht op 01-07-2024 21:10
6.06% gewijzigd
maandag 1 juli 2024 om 20:55
Zoon heeft helaas geen vader meer.
Alleen thuis gaat eigenlijk heel goed en vind hij ook fijn maar ik wil hem geen signaal geven dat ik liever bij partner ben dan bij hem, ook vanwege afwezigheid van vader. Ik vind dat dus lastig om structureel te doen.
En ik vind mezelf dan ook snel een egoïstische slechte moeder als ik voor mezelf kies.
Alleen thuis gaat eigenlijk heel goed en vind hij ook fijn maar ik wil hem geen signaal geven dat ik liever bij partner ben dan bij hem, ook vanwege afwezigheid van vader. Ik vind dat dus lastig om structureel te doen.
En ik vind mezelf dan ook snel een egoïstische slechte moeder als ik voor mezelf kies.
maandag 1 juli 2024 om 20:58
Nog een poosje geduld hebben.
Ik heb ook gewacht tot de laatste het huis uit was. Ik ben zelf van gescheiden ouders en ik vond het echt heel vervelend als er iemand die ik ten slotte niet uitgekozen had in huis sliep.
Maar mijn kinderen vonden het dan weer niet erg om alleen thuis te zijn op die leeftijd. Sterker nog, ze vonden het heerlijk hahaha
Ik heb ook gewacht tot de laatste het huis uit was. Ik ben zelf van gescheiden ouders en ik vond het echt heel vervelend als er iemand die ik ten slotte niet uitgekozen had in huis sliep.
Maar mijn kinderen vonden het dan weer niet erg om alleen thuis te zijn op die leeftijd. Sterker nog, ze vonden het heerlijk hahaha
maandag 1 juli 2024 om 20:58
Misschien kun je het met hem bespreken. Wat hij erbij voelt als je weg bent.gonniegijsje schreef: ↑01-07-2024 20:55Zoon heeft helaas geen vader meer.
Alleen thuis gaat eigenlijk heel goed en vind hij ook fijn maar ik wil hem geen signaal geven dat ik liever bij partner ben dan bij hem, ook vanwege afwezigheid van vader. Ik vind dat dus lastig om structureel te doen.
En ik vind mezelf dan ook snel een egoïstische slechte moeder als ik voor mezelf kies.
Ik zou alleen al vanwege dit gedoe ook voor jezelf vaker bij je vriend gaan zitten. Dan hou je er wat 'lucht' in, zeg maar.
Samenwonen om dezelfde reden uitstellen, waarom zou je jezelf en alle andere betrokkenen dat aandoen?
Tenzij je een enorm huis kan kopen natuurlijk, met een aparte leefruimte voor je zoon ofzo.
maandag 1 juli 2024 om 21:16
Hier dezelfde situatie, alleen zijn mijn kinderen ouder. Allemaal gediagnosticeerd, allemaal lopen ze niet wég met mijn vriend en vice versa. Mijn vriend is hier af en toe een weekend en dat is prima maar niet "innig", hoeft van mij ook niet.
De meeste weekenden ben ik bij mijn vriend.
Ik zou het bespreken met je zoon. Bedenk ook vooral dat het jouw schuldgevoel is dat je in de weg zit, jij hebt het idee dat hij zou kunnen denken dat hij niet belangrijk genoeg zou zijn.
Mijn kinderen hebben zoiets nog nooit gedacht of gevoeld, zo werkt hun hoofd ook niet. Misschien geldt dat voor jouw zoon ook? Met een 17 jarige moet je afspraken kunnen maken.
De meeste weekenden ben ik bij mijn vriend.
Ik zou het bespreken met je zoon. Bedenk ook vooral dat het jouw schuldgevoel is dat je in de weg zit, jij hebt het idee dat hij zou kunnen denken dat hij niet belangrijk genoeg zou zijn.
Mijn kinderen hebben zoiets nog nooit gedacht of gevoeld, zo werkt hun hoofd ook niet. Misschien geldt dat voor jouw zoon ook? Met een 17 jarige moet je afspraken kunnen maken.
.
maandag 1 juli 2024 om 21:31
Dat poosje geduld kan nog wel even duren. Misschien hebben velen hier het beeld van met 18-19 op kamers en nu nog ff beetje schipperen.
De huidige woningmarkt is daar alleen niet echt naar, om een studentenkamer te krijgen heb je vaak een vlotte babbel nodig en ik kan me voorstellen dat zoon sowieso ook nog wel flink langer dan gemiddeld begeleiding nodig heeft voordat hij zelfstandig is.
Dus ik zou wel zoeken naar een oplossing die ook acceptabel is voor jou als zoon bijv nog 8 jaar thuis woont. (Hoeft niet zo te lopen maar kan wel.)
De huidige woningmarkt is daar alleen niet echt naar, om een studentenkamer te krijgen heb je vaak een vlotte babbel nodig en ik kan me voorstellen dat zoon sowieso ook nog wel flink langer dan gemiddeld begeleiding nodig heeft voordat hij zelfstandig is.
Dus ik zou wel zoeken naar een oplossing die ook acceptabel is voor jou als zoon bijv nog 8 jaar thuis woont. (Hoeft niet zo te lopen maar kan wel.)
maandag 1 juli 2024 om 21:42
Dank voor de reacties tot dusver.
Zoon en ik zijn erg close (haast wat te close mn na het overlijden van zijn vader is dat zo gegroeid). Vandaar mijn terughoudendheid
Maar fijn dat jullie op zijn leeftijd hem vaker alleen laten niet egoïstisch vinden. Wellicht ik dat ook een nacht in 1 weekend per maand kan doen. En ik ga met hem hierover praten!
Binnenkort samenwonen doen we niet, maar nog 10 jaar wachten is ook een hele tijd. En idd met de huidige huizenmarkt is het best mogelijk dat zoon nog zo lang thuis blijft. We hebben trouwens budget voor een leuk huis tzt met bijv een gastenverblijf zodat hij veel privacy zou hebben.
Ik zal ook in het stieftopic gaan kijken!
Zoon en ik zijn erg close (haast wat te close mn na het overlijden van zijn vader is dat zo gegroeid). Vandaar mijn terughoudendheid
Maar fijn dat jullie op zijn leeftijd hem vaker alleen laten niet egoïstisch vinden. Wellicht ik dat ook een nacht in 1 weekend per maand kan doen. En ik ga met hem hierover praten!
Binnenkort samenwonen doen we niet, maar nog 10 jaar wachten is ook een hele tijd. En idd met de huidige huizenmarkt is het best mogelijk dat zoon nog zo lang thuis blijft. We hebben trouwens budget voor een leuk huis tzt met bijv een gastenverblijf zodat hij veel privacy zou hebben.
Ik zal ook in het stieftopic gaan kijken!
maandag 1 juli 2024 om 21:47
Maar de situatie van TO en zeker voor haar zoon zijn niet vergelijkbaar met een 'normale' gezinssituatie.meisje85 schreef: ↑01-07-2024 21:09Ik denk dat je dit vooral ook moet bekijken alsof je in een "gewone" gezinssituatie zou zitten. In die zin dat je als vader en moeder van een 17-jarig kind natuurlijk prima weg kan en hem even alleen kan laten, dus dat kan jij in je eentje ook doen. Die ouders geven hun kinderen ook niet het gevoel dat ze liever samen zijn dan met hen, dus ik zou denken dat je dat prima af en toe moet kunnen doen. Ik neem aan dat je ook weleens met vrienden of familie afspreekt, of zijn jullie echt continu samen als jullie vrij zijn? De 17-jarige hier in huis - stiefkind overigens - is vaak weg, sowieso naar school natuurlijk, maar ook druk met huiswerk maken, bijbaantje, hobby en vrienden. Die zie ik soms in het weekend nauwelijks thuis/beneden. Misschien is dat bij jouw zoon anders, gezien zijn autisme/ASS, maar het lijkt me dat hij toch ook deels een eigen leven, zonder jou, heeft? Waarmee ik overigens niet zeg dat je vriend maar in huis moet nemen, maar ik zou zeggen dat er met een 17-jarig kind wat meer opties voor jou zijn dan met een 4-jarig kind.
Dat kunnje niet vergelijken, dan doe je TOs zoon echt te kort
maandag 1 juli 2024 om 21:47
Maar de situatie van TO en zeker voor haar zoon zijn niet vergelijkbaar met een 'normale' gezinssituatie.meisje85 schreef: ↑01-07-2024 21:09Ik denk dat je dit vooral ook moet bekijken alsof je in een "gewone" gezinssituatie zou zitten. In die zin dat je als vader en moeder van een 17-jarig kind natuurlijk prima weg kan en hem even alleen kan laten, dus dat kan jij in je eentje ook doen. Die ouders geven hun kinderen ook niet het gevoel dat ze liever samen zijn dan met hen, dus ik zou denken dat je dat prima af en toe moet kunnen doen. Ik neem aan dat je ook weleens met vrienden of familie afspreekt, of zijn jullie echt continu samen als jullie vrij zijn? De 17-jarige hier in huis - stiefkind overigens - is vaak weg, sowieso naar school natuurlijk, maar ook druk met huiswerk maken, bijbaantje, hobby en vrienden. Die zie ik soms in het weekend nauwelijks thuis/beneden. Misschien is dat bij jouw zoon anders, gezien zijn autisme/ASS, maar het lijkt me dat hij toch ook deels een eigen leven, zonder jou, heeft? Waarmee ik overigens niet zeg dat je vriend maar in huis moet nemen, maar ik zou zeggen dat er met een 17-jarig kind wat meer opties voor jou zijn dan met een 4-jarig kind.
Dat kunnje niet vergelijken, dan doe je TOs zoon echt te kort
maandag 1 juli 2024 om 22:02
maandag 1 juli 2024 om 22:04
Introverte mensen zijn enórm op hun privacy gesteld. Ik zou het ook verschrikkelijk vinden om opeens een onbekende in mn huis te hebben. Ook al vind je iemand aardig, gewoon 2 dagen en nachten iemand in jouw veilige omgeving voelt enorm belastend. Je bent er continue van bewust dat er nog iemand in huis is. Daarom ga ik ook altijd liever op visite dan dat visite hier komt. Je wilt zelf bepalen wanneer het genoeg is en weg kunnen gaan. Zelfs met mn allerbeste vrienden vind ik visite verschrikkelijk, want wanneer komt het moment dat ze weer weg gaan?
Ik zou daarom vaker bij je vriend gaan zitten. Of het weekend dat je vriend bij jullie is veel dingen buiten de deur gaan doen en evt je vriend pas op zaterdagochtend laten komen, zodat puber nog een extra nacht zijn privacy heeft. Of als vriend wel bij jou is voor het weekend, de puber lekker zn eigen ding laten doen op zn kamer. Zodat hij voor de privacy kan kiezen als hij er behoefte aan heeft en hij niet "gezellig" bij jullie op de bank moet komen zitten.
Ik zou daarom vaker bij je vriend gaan zitten. Of het weekend dat je vriend bij jullie is veel dingen buiten de deur gaan doen en evt je vriend pas op zaterdagochtend laten komen, zodat puber nog een extra nacht zijn privacy heeft. Of als vriend wel bij jou is voor het weekend, de puber lekker zn eigen ding laten doen op zn kamer. Zodat hij voor de privacy kan kiezen als hij er behoefte aan heeft en hij niet "gezellig" bij jullie op de bank moet komen zitten.
maandag 1 juli 2024 om 22:08
Volgens mij heb ik het toch alleen over het punt van het af en toe alleen thuis blijven van zoon? Wat is er gek aan om dat op die manier te bekijken? TO zegt notabene zelf dat ze daar al snel een gevoel van "egoïstische slechte moeder" bij heeft. En dat lijkt me niet alleen vervelend voor haar, maar ook onnodig, want geen één 17-jarige is altijd met zijn ouders thuis. Het lijkt me zelfs nogal ongezond om altijd samen te zijn, óók als één van de ouders is overleden. TO schrijft later ook dat ze haast wat te close zijn, dus het leest wel alsof daar in de situatie en vooral ook in haarzelf wat speelruimte zou kunnen zijn.
maandag 1 juli 2024 om 22:09
Dat ligt echt aan de beperking, dat zou toch wat moois zijn als dat altijd maar zou kunnen.redhead70 schreef: ↑01-07-2024 22:02Ook met kinderen met een beperking zoals ze dat tegenwoordig noemen kun je toewerken naar een voor jou gewenste situatie. De stapjes zijn misschien anders. Maar ook aan een kind met beperking kun je grenzen stellen. Jij bepaalt binnen respectabele grenzen voor je kind als wel jezelf.
En ook per kind/ouder kan per beperking/ziekte/aandoening/diagnose ect, gewoon nogal verschillen.
maandag 1 juli 2024 om 22:13
Ik merk dat het voor zoon teveel is, 3 weekenden per maand met een extra persoon in huis. Maar, tegelijkertijd wil ik vriend juist liever veel meer zien, we dromen ook over samenwonen. Zoon is ook bijna volwassen.meisje85 schreef: ↑01-07-2024 22:08Volgens mij heb ik het toch alleen over het punt van het af en toe alleen thuis blijven van zoon? Wat is er gek aan om dat op die manier te bekijken? TO zegt notabene zelf dat ze daar al snel een gevoel van "egoïstische slechte moeder" bij heeft. En dat lijkt me niet alleen vervelend voor haar, maar ook onnodig, want geen één 17-jarige is altijd met zijn ouders thuis. Het lijkt me zelfs nogal ongezond om altijd samen te zijn, óók als één van de ouders is overleden. TO schrijft later ook dat ze haast wat te close zijn, dus het leest wel alsof daar in de situatie en vooral ook in haarzelf wat speelruimte zou kunnen zijn.
Hij geeft duidelijk aan zoals nu gaat echt dat bij hen te veel is en een 17 jarige autistische jongen alleen laten meer weekenden is gewoon niet zelfde als andere 17 jarige, welke ik ook niet avonden en nachten 3 weekenden per maand alleen ga laten voor een vriend.
En het is geen 'normale' 17 jarige, hoe graag TO dat ook wil
maandag 1 juli 2024 om 22:16
Is het een optie om ipv 3 weekends bij jou dat het 2 weekends bij jou en 1 weekend bij hem wordt? Dan ben je 1 weekend per maand weg en 1 weekend per maand + de hele rest van alle weken samen thuis met zoon.
Moet het persé altijd 2 nachten zijn? Of is 1 nacht ook af en toe een optie?
Of bijvoorbeeld net 1 avond en 1 nacht tijdens de week ipv dat altijd alles alleen maar in 't weekend moet doorgaan?
Moet het persé altijd 2 nachten zijn? Of is 1 nacht ook af en toe een optie?
Of bijvoorbeeld net 1 avond en 1 nacht tijdens de week ipv dat altijd alles alleen maar in 't weekend moet doorgaan?
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 1 juli 2024 om 22:17
En het is echt anders als je vader en moeder samen weggaan, dan als moeder met nieuwe verkering weggaatmeisje85 schreef: ↑01-07-2024 22:08Volgens mij heb ik het toch alleen over het punt van het af en toe alleen thuis blijven van zoon? Wat is er gek aan om dat op die manier te bekijken? TO zegt notabene zelf dat ze daar al snel een gevoel van "egoïstische slechte moeder" bij heeft. En dat lijkt me niet alleen vervelend voor haar, maar ook onnodig, want geen één 17-jarige is altijd met zijn ouders thuis. Het lijkt me zelfs nogal ongezond om altijd samen te zijn, óók als één van de ouders is overleden. TO schrijft later ook dat ze haast wat te close zijn, dus het leest wel alsof daar in de situatie en vooral ook in haarzelf wat speelruimte zou kunnen zijn.
Nieuwe verkering heeft voor de zoon een totaal andere rol/status dan echte ouder
Doe niet net of het niet zo is, dat is rot voor de kinderen, zelfs voor niet-assers
maandag 1 juli 2024 om 22:20
Maar wie heeft het over "avonden en nachten 3 weekenden per maand"? Dat maak je er zelf van. Geen mens laat z'n kind, welke leeftijd ook, zo vaak alleen. En ik doe ook nergens iets af aan dat zoon het nu teveel vindt, daar heb ik het überhaupt niet over gehad want dat snap ik namelijk allemaal best wel. Maar goed, gelukkig begreep TO kennelijk wel wat ik bedoelde, want ze schrijft zelf dat ze het wellicht kan proberen voor 1 nacht in 1 weekend per maand. 
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
