Relatie 2.0 na ontrouw loopt niet zo vlotjes

Hi allemaal… ik ben nieuw hier… nooit gedacht mijn verhaal te gooien op een forum… maar kijk .. ook nooit gedacht ontrouw mee te maken…ik ben een 43 jarige mama van 4 boys( 3 zonen en 1 pluszoon), 20 jaar samen met mijn man, waarvan 18 gehuwd. Mijn man is 18 jaar ouder dan ik, velen gaven onze relatie nauwelijks kans, maar eerlijk, zelf ondervonden we daar haast zelden hinder door. In 2007 beslisten we ( na elk 1 zoon uit ons eerste huwelijk) te gaan voor een ‘ liefdeskind ‘ van ons 2. We leefden een vrij normaal leven, met de reguliere ups and downs.. in 2014 kwam de eerste kink in de kabel, ik bleek ongepland onverwacht ( desondanks anticonceptie) zwanger… mijn man zag nog een kind niet zitten en drong aan op abortus… ik ben netjes naar de abortuskliniek geweest, en ben er weggestuurd met pillen en een week bedenktijd… maar hoe dichter de 7e dag kwam, hoe minder ik me er kon in vinden. Ik heb mijn man verteld dat ik het niet kon, en er begrip voor had dat als hij niet meer voor ons gezin wou kiezen… uiteindelijk kwamen we er uit en werd onze zoon geboren. De jaren daaropvolgend waren vrij hectisch, we hadden elk onze fulltime baan, het huishouden, en de zorg voor de kids kwam eigenlijk 90% op mij… maar ik had er vrede mee… al leefden we ook heel vaak naast elkaar dan met elkaar, achteraf gezien.. begin 2020 kreeg mijn man ineens gezichtsverlies, van dag op dag zag hij bijna niks meer. Na een week van huisarts naar oogarts,… werden we naar de spoegevallen verwezen… volle corona… werd hij opgenomen in het ziekenhuis… daar stond ik dan.. geen bezoek.. geen gesprek met de dokter… niks. 3 dagen later belde hij me.. best in paniek… ze hadden de oorzaak.. een onbehandelde (neuro) syffilis.. ik hoorde het donderen in keulen… hij verzekerde me dat de dokters hadden verklaard dat dit al meer dan decennia in zijn bloed zat, en het wellicht kwam van onveilige sex ( voor ik ooit aan bod kwam) maar ik me veiligheidshalve toch best liet testen bij de huisarts.. deed ik .. bleek ik ook positief… hij lag bijna een maand in het ziekenhuis…en ik kreeg 3 op zijn zachtst gezegd onaangename prikken in de bil… ik vond het toen al raar dat mijn huisarts zo vol respect naar me was, en hoe bewonderenswaardig ze het vond hoe goed ik met de situatie om ging.. ik had zoiets van duh… het is van voor mijn tijd, en was al blij dat manlief er niks permanent van over gehouden had. Van toen af kabbelden we gewoon verder zoals de jaren voordien.. tot.. ik vergeet de dag nooit… 30 april 2024, mijn zoon van toen 16, me in paniek belde, dat hij papa vermoedelijk thuis had betrapt, niet echt op heterdaad, maar slimme jongen dat ie is, rook hij onraad… ik vroeg em het ff voor zich te houden en ging op onderzoek uit… hij had mijn zoon gevraagd niet binnen te komen want er was zogezegd een kerel van het alarm aan het werk in onze kamer ( de alarmcentrale hangt daar) ik belde naar de techniekers van het alarm, belde naar onze telecomprovider, maar niemand bleek die dat bij ons geweest te zijn. Hoe langer hoe zekerder werd ik ervan dat er iets aan de hand was… toen belde mijn pluszoon me… had van zijn stiefbroertje het 1 en ander opgevangen en vond dat ik een aantal zaken uit het verleden moest weten. Hij vertelde me de periode dat papa en mama uit elkaar waren, papa het ontzettend goed kon vinden met een mannelijke collega van em, er soms ook de geruchten deden dat die 2 ‘ iets’ met mekaar hadden en hij het tot op de dag van vandaag er ontzettend moeilijk mee had… ik vond genoeg info te hebben en confronteerde mijn man met alles wat ik te weten was gekomen.. na 30” ‘ ondervraging’ kwam eruit dat er een man in mijn huis zat, met wie hij geregeld chatte, had er ook al eens op hotel mee afgesproken… maar het was enkel bij ‘ oraal bevredigen ‘ gebleven… ik zakte zowaar door de grond.. na 2 dagen van bezinning nam begrip en medelijden het over en besloot em nog een kans te geven… echter 2 dagen later ontdekte ik verschillende sex getinte chats zowel met mannen als vrouwen, waarbij hij zelf op bepaalde momenten gewoon ons thuisadres gaf… maar hij verzekerde me dat het enkel chats waren. Hij wistte de ganse handel en verwijderde de accounts. De zomer kwam, de nodige vitamine D en zonnestralen deden onze relatie goed, en desondanks ik wel ns terugdacht aan ‘ het voorval’ bleef ik werken aan de relatie. Tot in september hij me vroeg een whats app terug te zoeken ( van onze ramenwasser) ik toonde hem de garchiveerde map… en zag toen berichten, van die kerel in mijn slaapkamer) ze waren van afgelopen maart, dus niks meer recent. Maar wat ik daar las, blies me compleet van mijn sokken… ik bespaar jullie de details, maar samengevat kwam het erop neer dat er best meer dan enkel ‘ orale bevrediging’ was gebeurd… sindsdien zijn mijn ‘ keukenkasten’ compleet in wanorde… ik ga sinds november naar een therapeut, volg faccia therapie en laat geregeld mijn bloed prikken op soa’s…. Daar kwam ik afgelopen maand weer voor iets, dom van me dat ik daar nooit bij stilgestaan heb. Maar blijkt dat de syfillis die ik zogezegd heb opgelopen van mijn man voor ons samenzijn… in de tijdslijn .. helemaal van de pot gerukt te zijn… begin 2014, net in het begin van mijn zwangerschap testte ik negatief( een standaard controle blijkbaar bij elke beginnende zwangerschap) en aangezien de ziekte na besmetting maar 2 jaar besmettelijk is; kan het nooit zijn van voor onze relatie.. als ik em ermee confronteer ontkent hij met klem… het bleef volgens hem bij de chats en die ene man… ( en die ene 22 jaar geleden)maar eerlijk… ik ben helemaal de pedalen kwijt en ben bang van welke leugens er nog komen bovendrijven… mijn huisarts en therapeut maken me bewust van het feit dat hij mogelijks hervalt… en dat ik blijkbaar keigoed ben in het in vraag stellen van feiten.. maar om de 1 of andere reden .. ga ik niet weg en blijf ik’ eraan werken’.. hij doet keihard z’n best en verzekert me als hij het terug moeilijk krijgt, hij me het gaat vertellen… en ik… ik blijf twijfelen aan welke beslissing nu de juiste is…zeker aangezien alles wat hij heeft opgebiecht… onder dwang was…